Originally Posted by
DIMITRA@
τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής μου δεν νιώθω τίποτα. σαν να μην ζω την ζωή μου. απλά με προσπερνά και ενώ νιώθω ότι δεν κανω τίποτα για να την ζήσω περνάω στην φάση της απραξείας. δεν βγαίνω, δεν γελάω, κλαίω, αγχώνομαι, δεν κοιμάμαι όπως παλιά για να ξεκουραστώ, δεν θέλω να κοιμηθώ γιατί φοβάμαι το αύριο, νιώθω πως ετσι παγώνω κάπως τον χρόνο. έχω αφήσει τα πάντα, δεν ασχολούμαι με πράγματα που παλιά με ευχαριστούσαν. και ενώ εγώ ζω ένα δράμα κανείς δεν γνωρίζει τιποτα, γιατί για τους αλλους ημουν παντα το καλο και χαρουμενο παιδι. εχασα το νοημα της ζωης. ειμαι τοσο μπερδεμενη και κουρασμενη . κλαιω συνεχεια, ειμαι θλιμμενη και δεν ξερω τι να κανω και που να μιλησω. δεν μπορώ να είμαι αλλο ετσι. και ειμαι μολις στα 21 μου... ποσο αδικο είναι αυτό.