Σεξουαλική Ψυχολογική Διαταραχή? Τι λύση να βρω? Όλα είναι στο μυαλό τελικά?

Χαιρετώ το φόρουμ για πρώτη φορά

Με συγχωρείτε για το μέγεθος του μυνήματος , αλλά θέλω να πω κάποια πράγματα που έχουν φέρει τη ζωή μου στα σημερινά προβλήματά της και κυρίως να πω γιατί μερικές φορές αισθάνομαι ο πιο περίεργος άνθρωπος του κόσμου... Ξέρω, κι άλλοι έχουν προβλήματα, κολλήματα κλπ., αλλά με μένα νιώθω ότι το πρόβλημα είναι πιο βαθύ. Σωματικά νιώθω μια χαρά, αλλά πάντα αισθανόμουνα χάσμα στο πως βλέπω τον κόσμο εγώ και πως οι άλλοι. Επιφανειακά το χάσμα αυτό κάπως το κάλυψα (καταβάθος μάλλον όχι) αλλά βέβαια το θέμα είναι ότι από μια ηλικία και μετά δε μπορείς να κρύβεσαι όυτε από τους άλλους ούτε από τον εαυτό σου όσον αφορά το ερωτικό κομμάτι. Αυτό που με πονάει είναι η συνειδητοποίηση ότι, ενώ για πολλούς άντρες που είναι μόνοι μπορείς να πεις φταίει "η κοινωνία" ή "οι Ελληνίδες", για την περίπτωσή μου φταίει μόνο ο εαυτός μου.

Από μικρός είχα οικογενειακά θέματα και δύο γονείς που δεν έδειξαν κανένα σημάδι ερωτισμού ή τρυφερότητας μεταξύ τους, αν και η σχέση τους ήταν καλή. Ήταν άνθρωποι αφοσιωμένοι μόνο στη δουλειά τους, στη φροντίδα των γονιών τους και σε "σοβαρές" συζητήσεις. Σε μένα υπήρχε μεγάλη πίεση για βαθμούς, μεγάλη κριτική για το παραμικρό λαθάκι που έκανα κλπ, κυρίως από τη μητέρα μου, που έπαιξε ρόλο στον ευνουχισμό μου. Σχολείο ήμουνα και μικρόσωμος και χωρίς παρέες και ψαρωμένος από το σπίτι μου οπότε ήμουν γενικώς της φάπας ψυχολογικά από τους άλλους. Θυμάμαι ότι είχα ορμές, αλλά από κάποια στιγμή και μετά έγινε τέτοια η κατάσταση στο σπίτι επειδή δεν είχα καλούς βαθμούς αλλά και στο σχολείο που με δουλεύανε οπότε άρχισα να ζω στον κόσμο μου και να μην ασχολούμαι με το ζήτημα. Στη σχολή τα πρώτα χρόνια δεν κοινωνικοποιήθηκα ιδιαίτερα, είχε περάσει στο dna μου ότι δεν άξιζα να με κοιτάξει γυναίκα, αλλά τουλάχιστον επανήλθαν οι ορμές μου. Κάποια στιγμή τοβαλα στο μυαλό μου, άρχισα να το κυνηγάω, αλλά λίγο συνέβη κάτι οικογενειακό και μια ταπείνωσή μου από φίλους ταυτόχρονα και ουσιαστικά ξαναγύρισα στα εφηβικά μου χρόνια (στο κόσμο μου, παραίτηση και αδιαφορία για όλα) για τα επόμενα 4 χρόνια, μέχρι το στρατό. Έμεινα πίσω στη σχολή λόγω απογοήτευσης και μετά προσπαθούσα να τα μπαλώσω και στη σχολή και στο σπίτι που δεν ανέχονταν τέτοιες αποτυχίες.
Το πρόβλημα είναι ότι όλα εκείνα τα χρόνια έβλεπα όλους τους άλλους να ζούνε ξένοιαστα. Πολλοί δεν είχαν κοπέλες, αλλά το ψαχναν καθημερινά για χρόνια σε chat, με πεσίματα, γυμναστήρια και δε συμμαζεύεται, οπότε τουλάχιστον κάποια εμπειρία- έστω χυλόπιτας- απέκτησαν. Εγώ ζήλευα αλλά δεν ένιωθα την ανάγκη που ένιωθα μέχρι τα 21 μου, είχα γίνει απαθής. Δεν καταλάβαινα γιατί τους έκαιγε τόσο, αλλά τελικά εγώ είχα το πρόβλημα γιατί αυτά είναι τα χρόνια που έχεις πολλές ορμές και εγώ το απώθησα, μάλλον μου είχε πέσει η λίμπιντο από κατάθλιψη, αν και ποτέ δεν το είπα ούτε το έψαξα. Μενδιέφερε πρώτα να γίνω πιο κοινωνικός και μετά πίστευα ότι θα μου ερχόταν από μόνο του. Πήγα στρατό στα 24 προς 25 και αφού εκεί τα πήγα καλά θεώρησα πως όλα καλά με μένα και είναι απλά θέμα χρόνου, αφού είμαι κιεγώ φυσιολογικός άντρας. Οπότε μετά άρχισα να ασχολούμαι με το επαγγελματικό πρώτα χωρίς να βγει κάτι και στον ελεύθερο χρόνο μου καιγόμουνα με δίαβασμα σε θέματα που μου άρεσαν, όπως ιστορία κλπ ή έβγαινα βόλτες με παρέες (κυρίως άντρες) που είχα αποκτήσει για πρώτη φορά τόσες πολλές. Έκανα και κάποια προγράμματα εκπαίδευσης και πτυχία ξένων γλωσσών και τα πήγα καλά, πήγα μερικές φορές και σε ψυχολόγο που δε μουπε ότι έχω κάποιο πρόβλημα, οπότε μπορούσα λίγο ακόμα να κοροιδεύω τον εαυτό μου ότι όλα οκ. Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν σε κάποιες εξόδους είδα ότι είχα κάποια πέραση σε γυναίκες που μου άρεσαν, αλλά ήταν σα να είχα γίνει ασέξουαλ! Και τότε έκαν ένα φλας μπακ στις ερωτικές φαντασιώσεις ΌΛΗς ΤΗς ΖΩΉς ΜΟΥ και κατάλαβα ότι για μένα δεν αρκούσε να αρέσω σε μια γυναίκα για να πάρω ώθηση να κάνω παιχνίδι. Κάτι δεν πήγαινε καλά. Και αυτό το κάτι είχε να κάνει με το πως έβλεπα και την κοινωνία και τον έρωτα. Στο επόμενο ποστ θα εξηγηθώ ακριβώς, αν και δεν τοχω καταλάβει ακριβώς ούτε κιεγώ ο ίδιος τι φταίει.

Πώς έβλεπες λοιπόν την κοινωνία και τον έρωτα?
Υπάρχει περίπτωση λες να μην χρειάζεται να "φταίει" κανένας για τον τρόπο που λειτουργούμε σεξουαλικά ή ασεξουαλικά?
Γιατί πρέπει να φταίει κάτι ή κάποιος? Το αισθάνεσαι σαν ένα είδος στίγματος το ότι λειτουργείς με συγκεκριμένο τρόπο?
Θα χαρώ να διαβάσω τη συνέχεια.

...βασικά αν δεν γράψεις το τέλος της ιστορίας τα πάντα αιωρούνται,...
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που κάποιος φτάνει να μην ενδιαφέρεται για τη σεξουαλική του ζωή που είναι απαραίτητη για τη σωματική και ψυχική του υγεία.
Ξεκινα από κει.

Γενικά φτιαχνόμουν με τις γυναίκες χωρίς να σκέφτομαι ότι εγώ τους κάνω κάτι, σε αντίθεση με όλους τους φίλους μου. Απλά επειδή μου άρεσαν ,είχαν ωραίο στυλ, πρόσωπο κυρίως ή σώμα που μου άρεσε κλπ και η αύρα τους γενικά. Με έφτιαχνε, αλλά δε σκεφτόμουν τον εαυτό μου να τους κάνω κάτι. Μου άρεσαν μόνο να τις σκέφτομαι μόνες τους ή να κάνουν κάτι με άλλους (αλλά όχι ολοκληρωμένο σεξ). Επίσης ,ειδικά από τα 21 και μετά είχα πολύ μειωμένο ενδιαφέρον γενικά, αν και παίζει να είχα μετάθεση της λίμπιντο γιατί είχα άλλα ενδιαφέροντα που καιγόμουν, ξεχνιόμουν και με έκαναν χαρούμενο. Παθιαζόμουν αρχικά με συνωμοσιολογίες, μετά ηλεκτρονικά παιχνίδια και μετά διάβασμα ένα σωρό βιβλίων για διάφορα θέματα (κυρίως ιστορία). Πραγματικά παθιαζόμουνα τόσο πολύ που κολλούσα και ήμουν για πολύ καιρό συγκεντρωμένος σε αυτά (γενικά οι συνωμοσιολόγοι σε τετοια άτομα στοχεύουν, οπότε προσοχή!). Είχα παρατήσει την πραγματική ζωή και χαιρόμουν κιόλας που δεν ήμουν σαν τους άλλους. Προσπαθούσα έτσι να ξεφύγω από την πίεση του σπιτιού και της μιζέριας μου. Άρχισα να είμαι και εναντίον της κοινωνίας και όλων όσων δεν ήταν σαν εμένα. Τα είχα απομυθοποιήσει όλα γιατί έλεγα πως όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα. Γυναίκες τις σκεφτόμουν πλέον μόνο πλατωνικά. Κάποτε άρχισα να πηγαίνω μια το μήνα σε ψυχολόγο και μου είπε ότι είχα κολλήσει στην παιδική ηλικία και προσπαθούσα να τη ζήσω ξανά πιο ευτυχισμένος, γιατί σαν παιδί μουχε καρφωθεί ότι όλοι οι άλλοι καλοπερνούσαν κιεγώ όχι. Έτσι ξανακόλλησα στην παιδική μορφή του έρωτα μέχρι τα 25 μου, ενώ αυτό το είχα (κάπως) ξεπεράσει στα 19 μου! Στο μεταξύ τόσα χρόνια είχα βγει τρία ραντεβού με κοπέλες αλλά και στα τρία έβλεπα ότι δεν ένιωθα το παραμικρό εκτός από τη μία που έφαγα όμως χυλόπιτα. Με τις άλλες μάλλον το είχα αλλά δεν το προχώρησα αφού δε μου έβγαινε και ξέκοψα.
Αργότερα άρχισα να διαβάζω εντατικά για κάποια πτυχία ξένων γλωσσών και κάποια άλλα προγράμματα, τα έδωσα όλα έχοντας συγκεντρωθεί στο στόχο και τα κατάφερα! Μετά από αυτό άρχισα να βλέπω τις γυναίκες πάλι ερωτικά και να έχω επιτέλους φαντασιώσεις ότι κάνω παιχνίδι με αυτές και με το σώμα τους. Μάλλον η τελειομανία των γονιών μου είχα καρφωθεί και στο μυαλό μου και πίστευα πως χωρίς ακαδημαικές επιτυχίες δεν αξίζω γυναίκα. Βρήκα και τι μου αρέσει, πήγα εξωτερικό για ένα διετές μαστερ (τελειώνω φέτος) και είμαι παθιασμένος με αυτό που σπουδάζω, εύχομαι να κάνω αυτό το επάγγελμα μια ζωή. Θα μου πείτε ποιο είναι το πρόβλημα τώρα?
Άρχισα να βλέπω τις γυναίκες ερωτικά, ξύπνησε η λίμπιντο αλλά πάλι δεν έχω καμία φαντασίωση για τη διείσδυση και δε με ενθουσιάζει πολύ και το φιλί στο στόμα. Το τελευταίο ίσως να λυθεί αμέσως με την κατάλληλη γυναίκα, αλλά το πρώτο? Σκέφτομαι δηλαδή να φιλάω γυναικες από το λαιμό και κάτω και σε όλο το σώμα αλλά δε με φτιάχνει το θέμα του να κάνω διείσδυση. Δε ξέρω αν είναι κάποιο ταμπού, με τον ψυχολόγο σε συνεδρίες- πολύ αραιές λόγω εξωτερικού- έχουμε πει ότι ίσως έχω τη σεξουαλική διαταραχή που μπερδεύει την έκφραση τρυφερότητας προς τη γυναίκα με το σεξ, ελπίζω να λυθεί με ανδρολόγο.
Επίσης, βλέπω ότι η λίμπιντός μου είναι μικρή για την ηλικία μου ( σχεδόν 27). Ανεβαίνει μόνο όταν είμαι έξω και βλέπω γυναίκες. Μόνος σπάνια έχω την ανάγκη αυνανισμού ή φαντασιώσεων. Βέβαια έχω ενδιαφέροντα που με γεμίζουν τόσο που ίσως είναι πάλι μετάθεση της λίμπιντο, αλλά όποιος έχει ενδιαφέροντα του πέφτουν και οι ορμές? Είναι λογικό αυτό? Δεν πιστεύω ότι από τη φύση μου έχω μειωμένη λίμπιντο, δεν είμαι και ο πιο επιθετικός άντρας αλλά θυμάμαι ότι σε ξένοιαστες εποχές μικρός σκεφτόμουν συνεχώς κορίτσια και είχα στύση πολύ ώρα. Μήπως είναι πάλι παιχνίδι του μυαλού για να με κρατήσει στον ασφαλή και γνώριμο κόσμο μου? Ξέχασα να σας πω ότι μόλις πήγα πέρσι εξωτερικό από την πολλή κλεισούρα τόσα χρόνια είχα κοινωνική φοβία και άργησα να προσαρμοστώ γενικά, τώρα έχει στρώσει κάπως το πράγμα.
Οι κύριες ανησυχίες μου είναι ότι :μπορεί να ξεκινήσω με μια γυναίκα και να μη λειτουργήσω ή να μην το χαρώ. Δε μενδιαφέρουν τα χαπάκια, μπορεί να λειτουργήσω αλλά με ενδιαφέρει να το νιώσω το όλο συναίσθημα. Επίσης, προσπαθώ τον τελευταίο χρόνο να είμαι θετικός με όλους, έβριζα την κοινωνία αλλά έχω γνωρίσει πολλά άτομα που αξίζουν οπότε είχα άδικο. Το πρόβλημα είναι πως όσο συνεχίζεται αυτή η κατάσταση κινδυνεύω να καταντήσω να βλέπω άλλους να έχουν σχέσεις και να ζηλεύω αντί να χαίρομαι, πράγμα που δε μου αρέσει. Και κυρίως αρχίζω να βαριέμαι τη μοναξιά που μου άρεσε τόσα χρόνια.
Επίσης, όσο περνούν τα χρόνια και εγώ έχω βελτιωθεί κοινωνικά και εμφανισιακά οι άλλοι ρωτάνε ή σκέφτονται όλο και περισσότερο "τι παίζει με εσένα? δε σε έχουμε δει ποτέ με κοπέλα ενώ έχουν μέχρι και ο τάδε και ο δείνα που είναι πολύ "χειρότεροι". Όσοι με ξέρουν ψιλιάζονται ότι δεν τοχω με τις γυναίκες αλλά έχω καταλάβει πως με πιστεύουν πιο περπατημένο από άλλους που έχουν κοπέλες, κυρίως γιατί με βλέπουν ως "έξυπνο με χιούμορ". Πόσα χρόνια όμως θα περάσουν πριν αρχίσουν τα "είναι γκέυ, είναι ασέξουαλ" κλπ. Γενικά δίνω την εντύπωση του ψυχρού τύπου, αλλά έχω πολύ όρεξη να δώσω έρωτα και αγάπη, πραγματικά! Γενικά έχω και άλλα θέματα τύπου ότι είχα τεράτιο ταμπού να εκδηλώσω τα συναισθήματά μου σε άλλους αλλά και μόνος μου. Όλα αυτά έχουν παίξει ρόλο στο πως βλέπει το μυαλό μου τα πράγματα. Ελπίζω να αλλάξω, έχω ήδη αλλάξει αρκετά, αλλά χρειάζεται πολύ ακόμα για να γίνω σχετικά φυσιολογικός και φοβάμαι μήπως το μυαλό μου έχει όρια στο να ξεπεράσει κάποια πράγματα. Στους άλλους πια περνάω για σχεδόν νορμάλ, σε κάποιες παρέες τους κάνω να σκάνε στα γέλια, αλλά κατά βάθος το νιώθω ότι είμαι περίεργος και παραμένω κολλημένος στην παιδική ηλικία και στην ασφάλεια του δωματίου μου
ΥΓ:Δεν παίζει να είμαι ομοφυλόφιλος, ποτέ δεν ένιωσα κάτι για άντρα, πάντα για γυναίκες σκεφτόμουνα πολλά, κάποτε τρυφερά τώρα και ερωτικά. Απλά έχω περίεργο μυαλό, πολύ αναλυτικός- θεωρητικός τύπος για άντρας και έχω μεγαλώσει διαφορετικά από τους άλλους της γενιάς μου.

Είμαι έτοιμος να ακούσω τη γνώμη όποιου έχει το κουράγιο να διαβάσει αυτό το κατεβατό. Γενικά μη ντραπείτε να είστε επικριτικοί, γιατί άφησα το μυαλό μου να μου κάνει τα παιχνίδια του πάρα πολλά χρόνια και ένιωθα και ανώτερος επειδή ήμουν διαφορετικός. Αλλά τελικά εγώ ήμουν λάθος γιατί ο τρόπος που σκεφτόμουν με έκανε ανίκανο και να μπω στην κοινωνία και να δώσω έρωτα σε μια γυναίκα (και σίγουρα κάποιες από αυτές που με κοίταζαν σε κάποια μέρη το άξιζαν και θα πήγαν σπίτι τους νομίζοντας ότι δεν είναι όμορφες, μακάρι να τους έβρισκα να τους πω ότι το θέμα ήταν δικό μου)

σε καλο δρομο εισα, μια χαρα σ εχεισ καταλαβει και διορθωνεσαι. υπαρχουν και οι αναλυτικοι-θεωρητικοι-τρυφεροι-στοργικοι αντρες που δεν ειναι σεξομανεις. εισαι σε αυτη την κατηγορια. Ε και. Δωσε τρυφεροτητα και σεβασμο σε μια κοπελα και αμα παει και στο κρεβατι σου κανε οτι σου βγει. Μην επριμενεις να γινεις τερμα σαρκικος και ερωτιαρης, αυτα ειναι στον ανθρωπο και δεν αλλαζουν. μπορεις ομως να γινει λιγο πιο χαλαρος, πιο αυθορμητος και να απολαυσεις αυτα που εχεις, και να τα εκφρασεις σε εναν ανθρωπο.. :)

Φιλε... περιπου τα ιδια και εγω... ξεκολλα παντως...εγω αργα το καταλαβα!!! Περναει η ζωη! Μην σκεφτεσαι το τι ειναι σωστο και τι οχι, μην κρινεις τον εαυτο σου..μην αυτομαστιγωνεσαι!
Ειμαι σε μια παρομοια περιπτωση και εγω και εφτασα στα 35μου για να κανω σχεση η οποια πηγε καταδιαολου...αφου ημουν απειρος στα ερωτικα και επαθα πανικο στην καλυτερη σιτγμη μας...καταλαβαινεις!!

ΑΠΛΑ ΖΗΣΕ!!!

Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις.
Λίλιουμ, αμφιβάλλω ότι υπάρχει τέτοια κατηγορία αντρών και δεν βρήκα κάτι τέτοιο ούτε στο ίντερνετ. Μπορεί να έχω τέτοιες τάσεις, αλλά μου φαίνεται ότι αυτές οι κατηγορίες είναι δημιουργίες κάποιων ψυχολόγων που τα κατηγοριοποιούν όλα. Όπως λέμε ένα "είμαι introvert" κι έχουμε δικιολογία να μην παλέψουμε να κοινωνοικοποιηθούμε και αράζουμε μέσα, όταν όμως βγήκα έξω σε μέρη με κόσμο πόνεσα, ήμουν αδέξιος αλλά δεν το μετάνιωσα.
Άλλωστε ο ψυχολόγος είπε ότι μάλλον φταιεί η προσκόλληση στην παιδική ηλικία. Επίσης η μητέρα μου μέχρι πρόσφατα έλεγχε τα πάντα και δεν ένιωθα άνετα ούτε να αυνανιστώ για να μην το καταλάβει. Με στηρίζει βέβαια οικονομικά είμαι ευγνώμων αλλά όπως και ναχει ένας άντρας ευνουχίζεται όσο ζει έτσι. Επίσης, με γυναίκες που δείχνουν πολύ σεξουαλικές νιώθω ότι ξεκλειδώνω και μου φτιάχνεται πολύ η λίμπιντος, οπότε ίσως απλά χρειάζομαι μια ώθηση ή ένα παιχνίδι του μυαλού. Συνήθως με κάτι τέτοιες δε μιλάω, αλλά μια φορά με μία καθίσαμε δίπλα για πολύ ώρα λόγω κοινής παρέας ένιωθα μετά σα να είχα πάρει βιάγκρα για ώρες. Βέβαια στο πόσο ερεθίζομαι κατά μέσο όρο δεν είμαι σαν τους άλλους άντρες, αλλά αυτό διαφέρει από το ασέξουαλ ή μόνο ρομαντικός. Εδώ μέχρι κι ο Steven Hawking έχει δυο γάμους και παιδιά! Δεν πιστεύω ότι είμαι τόσο ιδόμορφος σαν τον Sheldon του Big Bang! Σιγουρα δε θα γίνω ποτέ μόνο σαρκικός τύπος, αλλά το θέμα μου είναι το ταμπού με τη διείσδυση. Και τη λίμπιντό μου την έχω εξαρτήσει τελείως με την αυτοπεποίθηση, που τώρα αρχίζει να στρώνει λίγο.
Και όσον αφορά το "αυτα ειναι στον ανθρωπο και δεν αλλαζουν", εδώ ειδικά παλιότερα υπήρχαν ένα σωρό ομοφυλόφιλοι που κρύβονταν μια ζωή και είχαν γυναίκα και παιδιά! Κι εδώ θα προσθέσω και κάτι σε συνδυασμό με την απάντηση του 1-555-confide: Στη κοινωνία είναι δύσκολο να πας κόντρα για πάρα πολλά χρόνια συνεχόμενα, ο θάνατος πονάει πολύ λιγότερο. Οπότε, έστω ότι τελικά είμαι "αναλυτικος-θεωρητικος-τρυφερος-στοργικος" όπως είπες αντρας. Πρέπει να το αλλάξω έστω και με το ζόρι γιατί είναι το ίδιο με τους γκέι του μεσαίωνα για τη σημερινή υπερσεξουαλική εποχή. Οι ομοφυλόφιλοι, διεμφυλικοί, μπαισέξουαλ, ή και οι παχουλοί θα βρουν κάποιους να τους βρίσουν και να τους κοροιδέψουν, αλλά θα βρουν και ταίρι και κάποιους να τους υπερασπιστούν. Έτσι και κάποιος πει για κάποιον "γούτσου γούτσου αλλά στρέιτ" άντρα, ποιος θα πει κάτι υπέρ του εκεί που θα γελάει και το παρδαλό κατσίκι? Και οι γυναίκες θα τρέχουν χιλιόμετρα μακριά. Οπότε δε νομίζω πως είμαι, όμως και να είμαι θα κάνω μεταμόσχευση εγκεφάλου, δε ξέρω πως θα το κάνω όμως. Αυτά προς το παρόν!

κι ομως υπαρχουν και ειναι πολλοι! και σε αυτο το φορουμ εχουν μαζευτει οι περισσοτεροι!! αν ψαξεις λιγο τα θεματα, θα τους βρεις!! Και γυναικες υπαρχουν επισης. Και να δεν ειμαστε ολοι γεννημενοι σεξ μασινς η αινσταιν η σιντι κροφορντ. εχει ποικιλια.

α! και δεν ειναι τυχαιο που ολοι οι φοβισμενοι θεωρητικοι αναλυτικοι μπαινουν σε ενα φορουμ και το συζητανε και το ψαχνουν και το αναλυουν! Οι σεξομανεις και οι της πραξΗς και οχι της θεωριας, ειναι εκει εξω και @@ουνται, μετα συγχωρησεως!

Quote:

---

Originally Posted by λιλιουμ

κι ομως υπαρχουν και ειναι πολλοι! και σε αυτο το φορουμ εχουν μαζευτει οι περισσοτεροι!! αν ψαξεις λιγο τα θεματα, θα τους βρεις!! Και γυναικες υπαρχουν επισης. Και να δεν ειμαστε ολοι γεννημενοι σεξ μασινς η αινσταιν η σιντι κροφορντ. εχει ποικιλια.

---

Αμάν με αυτό το ζήτημα των υποχρεωτικών παραθέσεων!

Naffatos, έχεις λοιπόν ερωτικοποιήσει την τρυφερότητα απέναντι στο γυναικείο σώμα. Και φοβάσαι τη διείσδυση, που προφανώς σου φαίνεται και ως επιθετική πράξη και σε φοβίζει. Όμως, σε ελκύουν οι γυναίκες που είναι έμπειρες, αν κατάλαβα καλά. Ίσως εκεί να απενοχοποιείσαι, γι αυτό και σε ανακουφίζει. Όμως θα ήθελα να προσπαθήσεις να αλλάξεις το πλαίσιο. Δηλαδή, τι θέλω να σου δείξω. Η διείσδυση μπορεί να είναι μία επιθετική πράξη, όταν γίνεται με όρους επιθετικούς. Μπορεί να ειδωθεί ως ένα σύμβολο επιθετικής αρρενωπότητας ή...κάτι άλλο. Τι μπορεί να είναι αυτό το κάτι άλλο? Είναι το πέος που "μπαίνει" στον κόλπο ή ο κόλπος που "παίρνει" το πέος? Το πέος εισχωρεί ή ο κόλπος κινείται προς το μέρος του και το διεκδικεί? Και το εγκολπώνει? Αυτό που νομίζεις εσύ ότι είναι διαταραχή, δεν είναι υποχρεωτικά καμία διαταραχή. Συμφωνώ με τη λίλιουμ. Πού είναι το κακό και το διαταραγμένο στο να θέλεις να χαιδεύεις, να φιλάς και όχι να κορυφώνεις μέσω διείσδυσης? Απλά πρέπει να βρεις το ταίρι σου, που θα είναι μία γυναίκα που ή θα θέλει τα ίδια με σένα, θα έχει δλδ παρόμοιες ανάγκες, μεγάλης τρυφερότητας και πάρα πολλών χαδιών και που να μην έχει θέμα να το παίζετε διαφορετικά στην κορύφωση. Ξέρεις, και μία γυναίκα και ένας άντρας, μπορούν να τελειώσουν και με πολλούς άλλους τρόπους πέρα του παραδοσιακού ενός. Δηλαδή, μπορείτε να τελειώσετε χαιδευόμενοι. Με το να φιλήσεις μία γυναίκα στα γεννητικά όργανα έχεις θέμα? Θα τα γράψω ωμά γιατί αλλιώς δε θα συνεννοηθούμε. Έχεις θέμα με το 69? Έχεις θέμα με το να σε κάνει αυτή να τελειώνεις με τα χέρια της? Ή λοιπόν βρίσκεις μία γυναίκα διατεθειμένη να παίξει μαζί σου με τα ίδια γούστα ή κάνεις μία αναπλαισίωση του τι είναι για σένα η διείσδυση και να καταλάβεις γιατί την βλέπεις έτσι και να καταλάβεις πως αν η κοινωνία σε δίδαξε πράγματα, αυτά τα πράγματα που σε δίδαξε μπορείς να τα ξεμάθεις και να σε διδάξεις εντελώς διαφορετικά πράγματα- ή να σε διδάξουν, όπως το επιθυμείς, ή και τα δύο μαζί. Να ξέρεις, ότι ο οργασμός είναι ένας μόνο για όσους το βλέπουν με παρωπίδες και πως οργασμικά ταξίδια δε γίνονται μόνο με ένα μεταφορικό μέσο!

Το πρέπει να το αλλάξεις έστω και με το ζόρι, ξέχνα το. Ούτε πρέπει ούτε με το ζόρι. Ούτε μεταμόσχευση εγκεφάλου, χα χα.

Επίσης, θα ήθελα να σε ρωτήσω, γιατί αναφέρεσαι σε ευνουχισμό από τη μητέρα σου. Μου έκανε εντύπωση αυτή η φράση.

Επίσης, πώς και δε βρήκες στο ίντερνετ πληροφορίες? Υπάρχουν. Τσέκαρε coitus phobia και genophobia να δεις αν σου θυμίζουν κάτι. Δε λέω πως αυτά έχεις,
αλλά...τα βρήκα. Και, το φιλί μάλλον δεν το θες για τον ίδιο λόγο, πάλι με τη διείσδυση πιθανότατα έχει να κάνει, η γλώσσα σαν πέος, για σκέψου το λιγάκι.

Εκτός κ αν παίζει καμία σιχαμαρα ή μικροβιοφοβια

...το θέμα είναι να δεις τι σε χαλάει εσένα σε όλο αυτο
Αν σε κάνει δυστυχισμένο, βρες λύση. Αν ΠΡΕΠΕΙ να αλλάξεις επειδή έτσι λειτουργουν οι περισσότεροι, μην καταπιέζεις τον εαυτό σου.

Οκ παιδιά ευχαριστώ, χρήσιμες όλες οι απαντήσεις! Confide, μάλλον μπήκες στη ρίζα του προβλήματος, ψυχολόγος είσαι? Λες να έχω θέμα με τα πάνω και τα κάτω χείλη ε? Το θέμα παίζει να έχει να κάνει κυρίως με fear of intimacy και με κάποια φοβία της διείσδυσης, που είδα ότι την εχουν και άντρες. Το κακό είναι ότι αυτά παίρνουν χρόνο για να λυθούν και δύσκολα θα έχω πρόσβαση από το εξωτερικό σε τέτοιους θεραπευτές (εδώ πρέπει ναναι πανάκριβοι). Θα το παλέψω και μόνος, ίσως με κανα βιβλίο και θα επισκεφτώ κάποιον όταν ξανάρθω Ελλάδα και μετά ίσως κάνουμε κάποια συνεδρία από skype. Απλά κρίμα που άφησα να χρονίσουν όλα αυτά τα θέματα, τώρα ποιος ξέρει πόσο θα μου πάρει να ξεπεραστούν. Το θέμα είναι ότι μαρέσει πολύ να κάνω μια γυναίκα να γελάει ή να δείχνει ευχαριστημένη, οπότε θα χαλιόμουνα πολύ να μην την ικανοποιούσα (σε όλα τα θέματα), έστω και να μην την πείραζε. ίσως γιαυτό το απέφευγα τόσο καιρό, σκεφτείτε ότι μετά από χυλόπιτες που έφαγα ήμουν χαρούμενος!
Θεοφανία, το θέμα δεν είναι μόνο ότι δεν πειράζει να μην είσαι όπως η πλειοψηφία (πειράζει, αλλά τέσπα). Το θέμα είναι ότι δεν δικαιολογείται να είμαι στρειτ και να μη μου βγαίνει να κάνω πράγματα που έχουν κάνει ένα σωρό γκέι που έχουν παιδιά, ή ακόμα και ο Steven Hawking όπως είπα).
Ελπίζω αυτή η φοβία ή προσκόλληση στην παιδική ηλικία ή ότι είναι τελοςπάντων να διορθώνονται όπως και οι αραχνοφοβίες, φοβίες για το αεροπλάνο κτλ.
Thanks, τα ξαναλέμε!

Confide τον ευνουχισμό τον είπα επειδή η μητέρα μου ήταν πολύ αυστηρή και επικριτική και έτρεμα καθημερινά μην την απογοητεύσω σε κάτι. Επίσης, είχε τον απόλυτο έλεγχο στον πατέρα μου που απλά υπάκουε. Με λίγα λόγια, ένιωθα πως η γυναίκα είναι το ισχυρό φύλο. Κάποια χαρακτηριστικά της μητέρας μου μέχρι τώρα όταν τα δω σε γυναίκα χαλιέμαι απίστευτα. Μην της τα ρίχνω όλα βέβαια, πολλοί έχουν προβληματικές οικογένεις αλλά τα ξεπερνάνε τα θέματα και ζουν μια φυσιολογική ζωή. Εξάλλου έχει παραδεχθεί πολλά από τα λάθη της και με στηρίζει οικονομικά. Το πρόβλημα είναι ο τρόπος που βλέπω εγώ τον κόσμο.
Κάπου είχα διαβάσει ότι το σενάριο της παιδικής μας ηλικίας το επαναλαμβάνουμε σε όλη τη ζωή εκτός αν κάνουμε κάτι για να απαλλαγούμε από αυτό και αυτός είναι ο λόγος που πχ. κάποιες γυναίκες μιλάνε για "μ...μαγνήτη" ενώ υποσυνείδητα το επιδιώκουν να τα φτιάχνουν μόνο με τέτοιους άντρες.

na se rwthsw kati katarxhn pws mporw na dhmosieysw kai egw to diko mou problhma?gt eimai kainoyria kai den katalabainw pws leitourgei?kai meta 8a sou apanthsw kai sto diko sou 8ema

Γεια σου Κατερίνα, μπες στην κεντρική σελίδα του φόρουμ, πάτα το `Οικογένεια, Σχέσεις, Σεξουαλικότητα` και μετά πατάς το `Δημοσίευση νέου θέματος`. Αν και μάλλον αλλού είναι το πρόβλημα, εκτός κι αν είμαι πια τρελός και τα φαντάζομαι όλα.