νιώθω ότι έχω καταστρέψει το μέλλον μου

Φοιτώ σε μια σχολή 4ετούς φοίτησης. Αυτή τη στιγμή διανύω το 5ο έτος...Χρωστάω κοντά στα 20 μαθήματα (έχω χάσει το μέτρημα)...Οι γονείς μου νομίζουν ότι χρωστάω λίγα και ότι τον Ιούνιο το αργότερο θα έχω ξεμπερδέψει. Στην αρχή κάθε εξαμήνου έθετα υψηλούς στόχους και έλεγα ότι θα κλειστώ στο σπίτι και θα' μαι ολημερίς σκυμμένη πάνω απ' τα βιβλία. Δυστυχώς αυτό μόνο εν μέρει το τηρούσα...Κλεινόμουν στο σπίτι, αλλά κυρίως γιατί ντρεπόμουν και δεν είχα διάθεση να συναναστραφώ με κόσμο λόγω του ότι ένιωθα τελείως αποτυχημένη (εξαιτίας των μαθημάτων που δεν κατάφερνα να περάσω). Κατέληγα να ξοδεύω ώρες στο ίντερνετ για να ξεφύγω απ' το πρόβλημά μου και γιατί δεν είχα κάτι άλλο στη ζωή μου που να με γεμίζει. Η τόση απομόνωση τα τελευταία χρόνια μόνο καλό δε μου έχει κάνει...Βλέπω άτομα πολύ μικρότερης ηλικίας να έχουν ζήσει πολύ περισσότερα πράγματα απ' ό,τι εγώ. Λέω ότι όταν ξεμπερδέψω με τα (άπειρα) μαθήματα θα αρχίσω και πάλι να ζω τη ζωή μου...Όμως το γεγονός ότι αυτό πλέον φαίνεται άπιαστο όνειρο, αλλά και το ότι δεν έχω πια κάτι ενδιαφέρον στη ζωή μου με κάνει αδιάφορη για το αν θα τελειώσω κάποτε (πριν χρόνια ήμουν φιλόδοξη, τώρα δε με νοιάζει τίποτα...μόνο το τί θα φάω και το πότε θα κοιμηθώ...). Ουσιαστικά είναι ένας φαύλος κύκλος. Η ζωή μου αυτή τη στιγμή δεν έχει καθόλου πρόγραμμα (έχω χάσει ακόμα και τον ύπνο μου). Έχω απομακρυνθεί από όλους (οι λίγες φίλες που μου έχουν απομείνει με έχουν μόνο για να συζητάμε τα δικά τους προβλήματα). Με έχουν κουράσει και τα ψέμματα που λέω στους γονείς μου...Απ' τη μία έχω τρομερές τύψεις, αλλά απ' την άλλη σκέφτομαι τη μεγάλη απογοήτευση που θα ένιωθαν... Νιώθω ότι έχω μείνει στάσιμη και ότι έχω καταστρέψει οριστικά το μέλλον μου (το επαγγελματικό και μη)...

Δεν εχεις καταστρεψει οριστικα το μέλλον σου. Φτανει αυτο που σπουδαζεις να σε γεμιζει ως επαγγελματικη αποκατασταση. Βαλε σε πρόγραμμα τα 20 μαθηματα, τοσα ανα εξεταστικη ώστε να ειναι εφικτο να τα παιρνας. Βρες τη δικη σου μεθοδο που σου δινει περισσοτερες πιθανοτητες να παιρνας τα μαθηματα. πχ περισσότερη συγκεντρωση και πιο προσεκτικη μελέτη οταν εισαι πανω απο το βιβλιο, περισσότερες επαναλήψεις πριν την εξεταστικη για να μπορεις να τα εμπεδωσεις, διαβασμα μονο των sos τα οποια θα εντοπιζεις απο τις σημειωσεις ή απο παλαιότερους κλπ. Κατα πασα πιθανοτητα η μεθοδος διαβασματος που χρησιμοποιουσες μεχρι τωρα δεν ηταν και η καλύτερη, εκτος κι αν εισαι δε δυσκολη σχολη που και εκει ακομα με μια σωστη μεθοδο και εστω μετα δυσκολιών τελικά θα τα καταφερεις. Δεν σε πειρανε τα χρονια. Καλυτερα να καθυστερησεις και να ταλαιπωρηθεις να παρεις το πτυχιο παρα να μην το πάρεις ποτέ, διότι τοτε ειναι που πραγματικα θα μετανιωσεις, διοτι θα εισαι ανειδίκευτη και σαν ανειδίκευτη κι οχι πτυχιουχος της Χ επιστημης θα ψαχνεις για δουλεια.

Μήπως έθετες τους υψηλούς στόχους ξέροντας από τα πριν ότι δε θα τους έφτανες και έτσι θα είχες την κατάλληλη δικαιολογία
για την αποτυχία? Ή την κατάλληλη αυτοτιμωρία μέσω των τύψεων? Δηλαδή κοίτα το σχήμα λιγάκι.
Θέλω να διαβάζω διακόσιες ώρες τη μέρα και να περάσω τα μαθήματα ΟΛΑ, ΤΩΡΑ! Μετά έρχεται η πραγματικότητα και σου ρίχνει δύο ξεγυρισμένα
σκαμπίλια! Πως δεν περνάς ούτε το ένα και το μόνο που θες να κάνεις, είναι να κάθεσαι να σκέφτεσαι πως δε θες να κάνεις τίποτα!

Λοιπόν, αυτό που έχω να προτείνω, είναι να κόψεις τα άπιαστα όνειρα. Άνθρωπος δίχως κανένα πρόγραμμα, γιατί να κρατήσει πρόγραμμα στη μελέτη?
Και να μάθεις στον εαυτό σου να κρατάει ένα πρόγραμμα, αλλά να τον μάθεις να το κάνει ΣΤΑΔΙΑΚΑ. Αυτό έχει μεγάλη σημασία.
Δηλαδή, μη λες, σήμερα θα διαβάσω 25 ώρες το 24ωρο! Θα πεις, σήμερα θα διαβάσω μία ώρα, θα βγαλω αυτό το κεφάλαιο.
Θα σε βοηθήσει να φτιάξεις ένα πλάνο, κάντο γραπτά κιόλας και βάλτο σε ένα σημείο που θα το βλέπεις ΣΙΓΟΥΡΑ.
πχ στην πόρτα του ψυγείου. Ξεκίνα με μικρά βήματα, ρεαλιστικούς και πιασιάρικους στόχους.

Καλησπέρα και απο μένα.Και εγώ ήμουν σε μαι σχολή 4ετούς και είχα φτάσει τέλος 3ου ετους να χρωσταώ πάνω απο 25 μαθηματα + πτυχιακή +πρακτική.
Δεν μπορούσα να κοιμηθω τα βραδια και σκεφτόμουν όπως εσύ.Οι γονείς να πιέζουν κτλ..Και ξεκινώντας το 4ο έτος λέω αυτό ειναι δεν πάει άλλο.1 εξεταστική 11 μαθηματα.Μετά αρχίζω πρακτική + εξεταστική άλλα 6-7 μαθήματα.Μετά στρατό και ταυτοχρονα να γραφω πτυχιακη και όσα μου μεινανε.Οπότε τελειωσα τη σχολη στα 5.5 χρόνια περίπου ενώ ταυτόχρονα τελείωσω και το στρατό. Και αν σου πω την αλήθεια δνε ήμουν ιδιαιέτερα δαιβαστερός ή αποφασιστικός πριν το κάνω αυτό!!!Αλλά μετα απο αυτην την απόφαση άρχισα να πράτω διαφορετικά.
Θα σε βοηθήσει να πισμώσεις και να πεις "Ναι θα τα τα καταφέρω"..Αφου το έκανα εγώ μπορείς και εσύ

Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας. Μου έχουν δώσει κάπως θάρρος. Η αλήθεια είναι πως όντως βάζω υπερβολικά υψηλούς στόχους (είμαι της λογικής του ή όλα ή τίποτα), απ'την άλλη όμως με αγχώνει το γεγονός ότι μου έχουν μείνει τα πιο δύσκολα μαθήματα (κυρίως μαθηματικού περιεχομένου) που μπορεί να χρειαστεί να τα δώσω δέκα φορές μέχρι να τα περάσω. Η σχολή μου έχει την αναμενόμενη δυσκολία που έχουν οι περισσότερες σχολές ΑΕΙ, εάν κάποιος ασχοληθεί εξαρχής μπορεί να την τελειώσει περίπου στην ώρα του, αν όμως αφήσει τα μαθήματα να μαζευτούν θα τα βρει σκούρα. Εγώ για διάφορους λόγους δεν πήγαινα καν σε εξεταστικές και σε άλλες πήγαινα αδιάβαστη...Μέχρι στιγμής φαίνεται πως και στην τωρινή έχω πατώσει, αν και μπορώ να πω πως αυτή τη φορά ήμουν σχετικά καλά προετοιμασμένη και έδωσα ένα λογικό αριθμό μαθημάτων...
Δεν ξέρω τι να κάνω, δε θέλω να την παρατήσω αλλά νιώθω ότι ίσως κοροϊδεύω τον εαυτό μου. Μετά τα τελευταία αποτελέσματα περιττό να πω πως έχω αρχίσει να πανικοβάλλομαι. Σκέφτομαι ακόμη και την πιθανότητα να με διαγράψουν από τη σχολή πριν προλάβω να περάσω όλα τα μαθήματα (με το νόμο έχω άλλα τρία χρόνια, αλλά αν συνεχίσω με τον ίδιο ρυθμό ακόμα κι εκείνα δε θα μου φτάσουν).

Τι ειναι αυτα που θα σου τόνωναν την ψυχολογία ώστε να μπορείς να διαβάσεις? Αμα κάποιες καταστασεις ριχνουν την ψυχολογια μας, τρόπον τινά αυτόματα πέφτει και η απόδοση μας στα μαθήματα (δεν μπορουμε να συγκεντρωθουμε για να διαβασουμε), και ιδιως αν αυτα έχουν βαθμο δυσκολίας τοτε ευκολα κοβόμαστε.
Καποτε όμως η ελλειψη ενος εξαρχης σωστου προγραμματισμου και μια λάθος μεθοδος μελέτης εχουν αποτελεσμα αποτυχίες, στα πρωτα εξαμηνα βασικα. Ετσι συσσωρευονται μαθηματα αλλα και η απογοητευση επειδη δεν τα περασαμε κι αυτο απο μονο του ειναι γενεσιουργος παραγοντας στο να πεσει η ψυχολογια μας τοσο ως προς τη σχολή όσο και γενικα ασχετως αν κατα τα λοιπα στη ζωη μας δεν υπαρχει κατι αλλο που να μας ριχνει τη ψυχολογια. Καποτε ειναι και η ελλειψη ανθρωπων διπλα μας να μας ενθαρρυνουν, να μας τονωνουν οταν εχουμε αποτυχίες.
Κατα τη γνωμη μου, δεν εχεις αλλη επιλογη απο το να τελειωσεις τη σχολή για τους λογους που σου ειπα στο προηγουμενο μου μηνυμα. Κι οπως σου ξαναπα θα τα καταφερεις με ενα σωστο προγραμμα, καταλληλη μεθοδο μελετης και με το να βρεις τροπους, εστω καλλιεργωντας τη σκεψη σου, που να σε τονωνουν ψυχολογικα.

αστα να πανε silverfish εγω ειμαι στο β' ετος και παω ντουγρου για να καταστραφω

silverfish εισαι 5ο ετος και νομιζεις πως εχεις καταστραφει? Ξερω ατομα που ειναι 13 ετος(!) και κανουν ζωρα πραγματικα και κοινωνικοι και δραστηριοτητες και δεν τους καιγεται καρφι! Γενικα εχεις ΠΑΡΑ πολύ χρόνο μπροστά σου για τα επαγγελματικα, οι περισσοτεροι σπουδαζουν και κατι αλλο απο το πρωτο τους γιατι εισαι πολυ μικρος στις πανελληνιες για να αποφασισεις. Αχ, αυτό το άγχος για το τι θα πουν οι γονείς, κάτι μου θυμίζει! Προτείνω να κάνεις μια υπερπροσπάθεια για κάποιους μήνες να περάσεις ό,τι μπορείς και στη χειρότερη θα το πεις στους γονείς σου, θα στην πουν λίγο αλλά αν χρωστάς λίγα πια θα τους περάσει γρήγορα και μετά συνεχίζεις τη ζωή σου και στα άλλα θέματα οκ?

...καλά, εγώ ξέρω άτομο που είναι 30 και παλεύει ακόμη να τελειώσει ένα τει :ΡΡΡΡ

Quote:

---

Originally Posted by silverfish

απ'την άλλη όμως με αγχώνει το γεγονός ότι μου έχουν μείνει τα πιο δύσκολα μαθήματα (κυρίως μαθηματικού περιεχομένου) που μπορεί να χρειαστεί να τα δώσω δέκα φορές μέχρι να τα περάσω.

---

Το προβλημα στα μαθηματα μαθηματικου περιεχομενου που λες οφειλονται , οσο περιεργο και αν ακουγεται , σε κενα στα σχολικα μαθηματικα και στο οτι δεν εχει αναπτυχθει μαθηματικη διαισθηση.
Φτιαξε ενα προγραμμα διαβασματος με στοχο να καλυψεις πρωτιστως τα κενα που εχεις και μετα θεσε στοχο μεχρι το σεπτεμβρη να περασεις δεκα μαθηματα, κατι που νομιζω ειναι εφικτο.
Επειδη ξερω πως οι καθηγητες συνηθως προτεινουν τα δικα τους βιβλια και τις σημειωσεις τους, που μερικες φορες ειναι εντελως για τον π.....ο , ψαξε να βρεις συγγραμματα , κυριως αγγλικα , που να σου ταιριαζουν. Στο νετ κυκλοφορουν διαφορα pdf απο ξενα πανεπιστημια που ειναι αρκετα καλογραμμενα .
Προσπαθησε επισης να χωρισεις αυτα τα 20 μαθηματα σε ομαδες με σχετικα παρομοια θεματολογια .

Κουραγιο αγαπητο μελος πιστευω οτι 20 μαθηματα δεν ειναι παρα πολλα βγαινουνε μεσα σε 1 ετος αν προσπαθησεις κ εξεταστικη γεναρη ιοιυνιου κ σεπτεμβριου,Αυτο που με ανησυχει ειναι η διαθεση σου,Πιθανον να εισαι σε αρχες καταθλιψης πρεπει να το δεις,καλη δυναμη!

Διάβασα προσεκτικά τις απαντήσεις όλων. Δυσκολεύομαι να βρω κάτι που να μου ανεβάζει τη διάθεση. Όποτε ξεκινάω το διάβασμα σκέφτομαι πόσα μου απομένουν και αρχίζουν να μου φαίνονται όλα άθλια. Σίγουρα υπάρχουν άτομα σε χειρότερη θέση, όπως υπάρχουν και άτομα που πήραν πτυχίο τον Ιούνιο στην ώρα τους και τώρα κάνουν μεταπτυχιακό ή δουλεύουν. Γιατί να συγκριθώ με τους πρώτους και όχι με τους δεύτερους; Το θεωρώ πιθανό να έχω κενά απ'το λύκειο, όπως και το να ακολουθώ λανθασμένη μέθοδο. Αν λοιπόν στα επόμενα τρία έτη δεν καταφέρω να βρω το σωστό τρόπο διαβάσματος θα με πετάξουν έξω απο τη σχολή (δηλαδή και να ήθελα να φτάσω 13ο έτος δε θα μπορούσα). Ο χρονικός περιορισμός είναι κιόλας η αιτία που διστάζω να μοιράσω τα μαθήματα στις εξεταστικές. Βρίσκομαι μονίμως σε μια κατάσταση μελαγχολίας. Το χειρότερο είναι ότι όταν βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο νιώθω πως αποτελώ (μεγα) βάρος για την κοινωνία. Έχω και άλλα πράγματα στη ζωή μου που εύχομαι να ήταν διαφορετικά, αλλά αν απέδιδα σ' αυτόν τον τομέα θα ήμουν αναμφίβολα πιο ευτυχισμένη. Το οφείλω στους γονείς μου (που με συντηρούνε τόσα χρόνια) και νιώθω άσχημα που τους απογοητεύω. Απ'τη μία έχω την ανάγκη να το βγάλω από μέσα μου, αλλά απ'την άλλη προτιμώ να αποκρύπτω από αυτούς την αλήθεια γιατί δε θέλω να τους φορτώνω ψυχολογικά.

https://fbcdn-sphotos-a-a.akamaihd.n...59574110_n.jpg

Οποτε, οταν ξεκινας το διαβασμα μη σκεφτεσαι ποσα σου απομενουν.

Να εχεις στο μυαλο σου οτι καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικος. Μην κοιτας τις επιδοσεις των αλλων. Η επιτυχια και η ευτυχια στη ζωη δεν κρινεται απο το ποσο γρηγορα τελειωνεις τη σχολη. Ημουν απο τους ανθρωπους που τελειωσα μια δυσκολη σχολη στα 4,5 χρονια και δεν ευτυχησα λογω αυτου. Δε σου λεω να μην προσπαθεις. Αυτο ειναι αλλο. Να μη σκεφτεσαι ομως μονο το αποτελεσμα. Να σκεφτεσαι οτι παντα μετραει η προσπαθεια και οτι η ζωη ειναι ενας διαρκης αγωνας. Θα μαχεσαι συνεχως ανεξαρτητου αποτελεσματος. Η κολλητη μου τελειωσε τη σχολη της στα 8,5 χρονια κ τωρα να φανταστεις κανει διδακτορικο!!! Κ η οποια σε διαβεβαιω ειχε μπλοκαρει ακριβως οπως εσυ με τοσα μαθηματα κ με τετοια διαθεση. Κ επισης ξερω οτι ειναι δυσκολο αλλα μη νιωθεις ενοχες που οι γονεις σου σε στηριζουν οικονομικα. Οι γονεις ειναι εκει για να προσφερουν στα παιδια τους. Αν τους ανοιχτεις κ τους πεις τι πραγματικα αισθανεσαι κ πως ασυνειδητα η σταση τους σε αγχωνει πιο πολυ, πιστευω θα λυτρωθεις.

λιλιουμ-thanks για την εικόνα, θα είναι το νέο μου wallpaper :D

lili25 με εμψυχώνει η ιστορία της φίλης σου. Είχα αρχίσει να αποδέχομαι ότι μόνο σε φαστφουντάδικο θα με έπαιρναν (χωρίς να θέλω καθόλου να μειώσω τα άτομα που κάνουν τέτοιες δουλειές-κι αυτές είναι απαραίτητες). Σκεφτόμουν ότι ακόμα και ένα μεταπτυχιακό θα ήταν απαγορευτικό αφού θα τελειώσω αρκετά αργότερα απ'το προβλεπόμενο. Ξέρω ότι ο καθένας έχει τους δικούς του ρυθμούς. Πρέπει να σταματήσω λοιπόν να κλαίω τη μοίρα μου και θα βάλω τα δυνατά μου (κι ό,τι γίνει). Δεν είμαι ακόμα έτοιμη να το πω στους γονείς μου, αλλά κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον θα γίνει κι αυτό.

Βαλε εναν εναν τους στοχους. Μη σκεφτεσαι απο τωρα το μεταπτυχιακο. Τα ιδια λαθη κανουμε ολοι κ πελαγωνουμε. Επισης δες τι γινεται εξω στην αγορα εργασιας. Εχουμε μαζεψει ενα σωρο πτυχια (εννοω κ ξενες γλωσσες) κ δε μπορουμε να βρουμε δουλεια. Σκεψου το μεταπτυχιακο αφου ξεμπερδεψεις με το πτυχιο κ δες για ποιο λογο θες να το κανεις. Εγω το εκανα γιατι το εκαναν ολοι κ δεν ηθελα να υστερω. Το τελειωσα με τεραστιο ψυχικο κοπο γιατι φυσικα δεν ανταποκρινοταν στα θελω κ τις επιθυμιες μου, το εκανα απο πιεση. Κ τελικα δε μου χρησιμευσε πουθενα (μεχρι στιγμης). Ισα ισα νιωθω μεγαλυτερη απογοητευση που το εχω κ δεν εκτιμηθηκε απο κανεναν. Γι' αυτο σου λεω μην κοιτας τι κανουν οι αλλοι. Καταλαβα πια οτι ειναι λαθος και μονο πιεση προκαλουμε στον εαυτο μας.

Quote:

---

Originally Posted by silverfish

....

. Είχα αρχίσει να αποδέχομαι ότι μόνο σε φαστφουντάδικο θα με έπαιρναν (χωρίς να θέλω καθόλου να μειώσω τα άτομα που κάνουν τέτοιες δουλειές-κι αυτές είναι απαραίτητες). Σκεφτόμουν ότι ακόμα και ένα μεταπτυχιακό θα ήταν απαγορευτικό αφού θα τελειώσω αρκετά αργότερα απ'το προβλεπόμενο. Ξέρω ότι ο καθένας έχει τους δικούς του ρυθμούς. Πρέπει να σταματήσω λοιπόν να κλαίω τη μοίρα μου και θα βάλω τα δυνατά μου (κι ό,τι γίνει). Δεν είμαι ακόμα έτοιμη να το πω στους γονείς μου, αλλά κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον θα γίνει κι αυτό.

---

Κατ' αρχήν θα σου πω πως συμφωνώ με τους προλαλήσαντες!
Η δουλεια στο φασφουνταδικο θα σε εκανε να ξεκοψεις απο την προτεραιοτητα σου στη ζωη αυτη τη στιγμη, δλδ τη σχολή. Η αποφαση σου αυτη δεν θα ηταν μια υγιης αποφαση, αλλα μια απόφαση μολυσμενη απο την απογοητευση που σε κυριαρχει. Κι οτι αποφασεις παιρνουμε φιλτραρισμενες απο τετοια κατασταση σκέψης πάντα ειναι λανθασμενες κι οταν αυτη η κατασταση σκεψης περασει τρεχουμε να μπαλωσουμε τα λάθη μας! Αυτη θα ηταν η συνεχεια τυχον επιλογης σου. Θα ξεκοβες απο τη σχολή, κι οποιος ξεκοψει απο τη σχολη, μετα, πολύ δυσκολα επανερχεται, την εχει ουσιαστικα εγκαταλειψει. Η συνεχεια αυτου θα ηταν μια ζωη χωρις επαγγελματικα/ακαδημαικα προσοντα να πεταγεσαι απο τη μια δουλεια του ποδαριού πχ φανσφουνταδικο στην αλλη, με ενα μισθο να ανεβοκατεβαινει στο ιδιο επιεπδο μια ζωη, να φευγεις απο τη μια τετοιου επιπεδου δουλεια και να βρισκεσαι σε αλλη αναλογη της, και στη σκεψη σου να μετανιωνεις που δεν εβγαλες τοτε τη σχολή. Αυτα ειναι δεδομενα απο αρκετους που ξερω που τα παρατησαν. Αρα συνεχιζεις τη σχολη! Τη συνεχιζεις και με βαση τις πιο πανω συμβουλες ώστε να τα καταφερεις.

Για μεταπτυχιακο ποτε δεν ειναι αργα, η ηλικια δεν ειναι προυπόθεση και υπάρχουν πολλα και μάλιστα αξιολογα πανεπιστημια τα οποια θα σε δεχτουν ακομα και με μετριους βαθμους. Και το επισης δεδομενο, υπαρχουν σημερα ατομα, και ξερω τετοια, που αργησαν να βγαλουν το πανεπιστημιο ή/και το εβγαλαν με χαμηλους βαθμους και όμως διαπρεπουν επαγγελματικα στον οικείο τομεα. Βρες μεσα σου τις δυναμεις και βαλε διπλα σου τα καταλληλα δικα σου ατομα ώστε να παρεις θαρρος και να σου φυγει όλη αυτη η απογοητευση.

Quote:

---

Originally Posted by lili25

Βαλε εναν εναν τους στοχους. Μη σκεφτεσαι απο τωρα το μεταπτυχιακο. Τα ιδια λαθη κανουμε ολοι κ πελαγωνουμε. Επισης δες τι γινεται εξω στην αγορα εργασιας. Εχουμε μαζεψει ενα σωρο πτυχια (εννοω κ ξενες γλωσσες) κ δε μπορουμε να βρουμε δουλεια. Σκεψου το μεταπτυχιακο αφου ξεμπερδεψεις με το πτυχιο κ δες για ποιο λογο θες να το κανεις. Εγω το εκανα γιατι το εκαναν ολοι κ δεν ηθελα να υστερω. Το τελειωσα με τεραστιο ψυχικο κοπο γιατι φυσικα δεν ανταποκρινοταν στα θελω κ τις επιθυμιες μου, το εκανα απο πιεση. Κ τελικα δε μου χρησιμευσε πουθενα (μεχρι στιγμης). Ισα ισα νιωθω μεγαλυτερη απογοητευση που το εχω κ δεν εκτιμηθηκε απο κανεναν. Γι' αυτο σου λεω μην κοιτας τι κανουν οι αλλοι. Καταλαβα πια οτι ειναι λαθος και μονο πιεση προκαλουμε στον εαυτο μας.

---

Κατ'αρχάς να πω ότι είσαι το ιδανικό παιδί πολλών γονιών-συμπεριλαμβανομένων και των δικών μου! Καταλαβαίνω όμως πώς είναι να σπουδάζεις κάτι που να μη σε πολυενδιαφέρει. Δε θεωρώ ότι το μεταπτυχιακό αποτελεί μονόδρομο ή τον καθοριστικό παράγοντα για επιτυχία, αλλά μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό εφόδιο για επαγγελματική ανέλιξη, γι' αυτό μην το βάζεις κάτω κι ας είναι προσωρινά έτσι τα πράγματα (όσο ειρωνικό κι αν ακούγεται να το λέω αυτό εγώ η ηττοπαθής). Προς το παρόν δεν έχω εντάξει ένα μεταπτυχιακό στο πρόγραμμα, απλώς σκέφτομαι το ενδεχόμενο να θελήσω (εγώ η ίδια) κάποτε να συνεχίσω τις σπουδές μου και να μην το καταφέρω λόγω των τωρινών μου αποτυχιών.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Κατ' αρχήν θα σου πω πως συμφωνώ με τους προλαλήσαντες!
Η δουλεια στο φασφουνταδικο θα σε εκανε να ξεκοψεις απο την προτεραιοτητα σου στη ζωη αυτη τη στιγμη, δλδ τη σχολή. Η αποφαση σου αυτη δεν θα ηταν μια υγιης αποφαση, αλλα μια απόφαση μολυσμενη απο την απογοητευση που σε κυριαρχει. Κι οτι αποφασεις παιρνουμε φιλτραρισμενες απο τετοια κατασταση σκέψης πάντα ειναι λανθασμενες κι οταν αυτη η κατασταση σκεψης περασει τρεχουμε να μπαλωσουμε τα λάθη μας! Αυτη θα ηταν η συνεχεια τυχον επιλογης σου. Θα ξεκοβες απο τη σχολή, κι οποιος ξεκοψει απο τη σχολη, μετα, πολύ δυσκολα επανερχεται, την εχει ουσιαστικα εγκαταλειψει. Η συνεχεια αυτου θα ηταν μια ζωη χωρις επαγγελματικα/ακαδημαικα προσοντα να πεταγεσαι απο τη μια δουλεια του ποδαριού πχ φανσφουνταδικο στην αλλη, με ενα μισθο να ανεβοκατεβαινει στο ιδιο επιεπδο μια ζωη, να φευγεις απο τη μια τετοιου επιπεδου δουλεια και να βρισκεσαι σε αλλη αναλογη της, και στη σκεψη σου να μετανιωνεις που δεν εβγαλες τοτε τη σχολή. Αυτα ειναι δεδομενα απο αρκετους που ξερω που τα παρατησαν. Αρα συνεχιζεις τη σχολη! Τη συνεχιζεις και με βαση τις πιο πανω συμβουλες ώστε να τα καταφερεις.

Για μεταπτυχιακο ποτε δεν ειναι αργα, η ηλικια δεν ειναι προυπόθεση και υπάρχουν πολλα και μάλιστα αξιολογα πανεπιστημια τα οποια θα σε δεχτουν ακομα και με μετριους βαθμους. Και το επισης δεδομενο, υπαρχουν σημερα ατομα, και ξερω τετοια, που αργησαν να βγαλουν το πανεπιστημιο ή/και το εβγαλαν με χαμηλους βαθμους και όμως διαπρεπουν επαγγελματικα στον οικείο τομεα. Βρες μεσα σου τις δυναμεις και βαλε διπλα σου τα καταλληλα δικα σου ατομα ώστε να παρεις θαρρος και να σου φυγει όλη αυτη η απογοητευση.

---

Όχι, όχι, δεν το είπα μ'αυτή την έννοια! Δεν υπάρχει περίπτωση να σταματήσω να προσπαθώ να τελειώσω τη σχολη (εκτός κι αν με διαγράψουν λόγω χρονικού ορίου, που δεν το θεωρώ πια και τόσο απίθανο). Θέλω να πάρω το πτυχίο γιατί το οφείλω στους δικούς μου, για να μην αναφέρω και τα θετικά (που ανέφερες και εσύ ο ίδιος) του να είσαι απόφοιτος ενός πανεπιστημίου (ή κάποιου ανάλογου ιδρύματος τέλος πάντων). Απλώς ανησυχώ ότι όταν οι μελλοντικοί εργοδότες δούνε ότι με πήρε x χρόνια να τελειώσω (χωρίς να οφείλεται η αργοπορία και η αναβλητικότητά μου σε κάποια σοβαρή αιτία) θα διστάσουν να με προσλάβουν. Το διευκρινίζω και πάλι ότι δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να εγκαταλείψω το πανεπιστήμιο θολωμένη από απογοήτευση. Επειδή ακριβώς ξέρω πόσο δύσκολα είναι τα πράγματα για τους ανειδίκευτους εργάτες είναι που αγχώνομαι παραπάνω! Επίσης, σίγουρα υπάρχουν άτομα που κατάφεραν να ανελιχθούν επαγγελματικά ανεξαρτήτως βαθμού πτυχίου κλπ. Αυτή τη στιγμή μου είναι δύσκολο να πιστεύω ότι θα διαπρέψω στην επιστήμη που σπουδάζω όταν αδυνατώ να περάσω ακόμα και μαθήματα πρώτου εξαμήνου. Είμαι όμως καλύτερα ψυχολογικά μετά τις απαντήσεις όλων (και είμαι αποφασισμένη να συνεχίσω ακάθεκτη).

Γεια και από μένα! :) Αν και με κάλυψαν οι προλαλήσαντες, θέλω να συμπληρώσω πως πλέον η καθυστέρηση στις σπουδές είναι πολύ συχνό φαινόμενο. Υπάρχει πολύς κόσμος που πήρε πτυχίο στο 8ο και 9ο έτος, επειδή λόγω οικονομικών δυσκολιών χρειάστηκε να δουλεύει παράλληλα. Ένας μελλοντικός «εργοδότης» (τι άσχημη λέξη) ή μια επιτροπή για μεταπτυχιακό δεν στέκεται πλέον στην καθυστέρηση, αν πεις πχ πως είχες παράλληλες δραστηριότητες ή κάποια περιστασιακή εργασία. Όσο για τη διαγραφή, αν έχεις ακόμα 3 έτη και 20 μαθήματα, τότε αρκεί να περνάς 2 σε κάθε εξεταστική και είσαι καλυμμένη. Άσε που επειδή προσπαθούν να ξεφορτωθούν αναίμακτα τους «αιώνιους φοιτητές», όταν βλέπουν ότι κάποιος έχει υπερβεί το 6ο έτος τον περνάνε πιο εύκολα. Δε θα μιλήσω για 7ο και 8ο, εκεί ξέρω περιπτώσεις που γράφουν στην κόλλα πως είναι επί πτυχίο ή στο τελευταίο μάθημα και τους περνάνε χωρίς να το ελέγξουν καν. Αλλά ακόμα και όλα στραβά να έρθουν και να φτάσεις στο χρονικό όριο, χρωστώντας κάποια μαθήματα, νομίζω πως υπάρχει και πάλι τρόπος να πάρεις παράταση (αυτό συγκεκριμένα πρόκειται να το ψάξω κ εγώ άμεσα).
Πιο σημαντικό από αυτά, όμως, θεωρώ πως είναι η δική σου ανησυχία ή αμφιβολία που είπες ότι έχεις, ότι δηλαδή σε αποκαρδιώνει η τωρινή κατάσταση και σου δημιουργεί ανασφάλειες για το μέλλον. Αυτό το βλέπω λογικό σαν σκέψη, αλλά από την άλλη έχω δει πολύ κόσμο να τελειώνει μετά από 8 έτη (όπως είπε και η λιλι) και μετά να κάνει μεταπτυχιακό, ακόμα και διδακτορικό, σε τελείως διαφορετικούς ρυθμούς. Όλα σχετικά είναι. Όσο για τη σύγκριση με αυτούς που τελειώνουν στα 4 έτη, εκεί κ αν είναι σχετικά.. είχα συμφοιτητές που τελείωσαν στην ώρα τους και έβγαλαν όλη τη σχολή με σκονάκια ή με επιφανειακό διάβασμα, γιατί δεν τους ενδιέφερε πραγματικά το αντικείμενο. Άλλοι τελείωσαν, αλλά ασχολήθηκαν με τελείως διαφορετικά πράγματα στη συνέχεια και πολλοί παρ’ όλο που είχαν πτυχίο, εργάστηκαν ως ανειδίκευτοι γιατί δεν έβρισκαν αλλού δουλειά..
Και κλείνω με συμπέρασμα: Ένα καταστροφικό παρόν δεν προμηνύει ένα καταστροφικό μέλλον και ένα καταστροφικό μέλλον δεν προϋποθέτει ένα καταστροφικό παρόν.

Καλησπέρα zerox. Σ'ευχαριστώ για την απάντησή σου. Πιστεύω πως στην Ελλάδα ήταν πάντα συχνό φαινόμενο, με τη διαφορά ότι τώρα (καλώς ή κακώς) έχει μπει αυτός ο χρονικός περιορισμός. Δε χρειάστηκε πότε μου να εργαστώ (σπουδάζω στην πόλη μου και γενικά τα έξοδα είναι περιορισμένα), και δεν ξέρω αν θα ήταν συνετό να ισχυριστώ ότι έχω δουλέψει χωρίς να μπορώ να το αποδείξω. Έτσι κι αλλιώς περισσότερο με προβληματίζει το πώς θα τελειώσω σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα (για να πάψουν κιόλας όλοι να με ρωτάνε αν τελειώνω επιτέλους), και σε λιγότερο βαθμό το τί θα γίνει μετέπειτα. Ξέρω κι εγώ προσωπικά άτομο που ανήκε κάποτε στην κατηγορία των "αιωνίων" και σήμερα θεωρείται αρκετά επιτυχημένο, απλά το βλέπω περισσότερο σαν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα. Όπως είπες κι εσύ όμως είναι όλα σχετικά. Έχω ακούσει και εγώ κάτι για παράταση, αλλά φοβάμαι ότι σταδιακά ίσως γίνουν πιο αυστηρά τα πράγματα. Αυτή τη στιγμή προσπαθώ να επικεντρώνομαι σε πιο μικρής κλίμακας στόχους, γιατί όταν σκέφτομαι πόσο απέχω από τον τελικό αποκαρδιώνομαι (ειδικα μετά την τελευταία εξεταστική=μεγάλη πανωλεθρία). Εύχομαι καλή συνέχεια και καλό πτυχίο, μιας και απ'ό,τι κατάλαβα σπουδάζεις και εσύ. Μου άρεσε ο ενθαρρυντικός "επίλογος"-αυτό που ελπίζω αυτή τη στιγμή είναι το καταστροφικό παρόν να γίνει σύντομα παρελθόν!

Γεια σου φις. Εγώ θα σου πρότεινα να προσπαθήσεις να βρεις στοιχεία που μπορούν να σε ενθουσιάσουν στα μαθήματα και οχι να λειτουργήσεις καταναγκαστικά και μόνο με γνώμονα το πρέπει, που φυσικά και αυτό ισχύει. Είναι μια λούμπα στην οποια έχουν πέσει πολλά παιδιά για ετερόκλητους λόγους και συνοδεύεται συχνά απο αρκετές συνέπειες στην ψυχολογία. Στη βιβλιογραφία έχει και ειδικό όνομα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε οτι η προσαρμογή στη σπουδαστική ζωή θέτει νέες προκλήσεις και δεν προσαρμόζονται ολοι οι άνθρωποι με τον ιδιο τροπο και τον ιδιο ρυθμό στα νέα δεδομένα.

Επειδή ανέφερες οτι πρόκειται για θετική σχολή, θα σου πρότεινα να μάθεις καλά κάποια βασικά μαθήματα και ακόμα και αν τα χεις περάσει επιδερμικά, να τα ξανακοιτάξεις. Ετσι θα ρολάρεις αργότερα με πιο γρήγορο ρυθμό. Για αρχή λοιπόν μπορείς να εστιάσεις σε μια μικρή ομάδα μαθημάτων στα οποια να πηγαίνεις και να συγκεντρώσεις διάφορες πηγές που θα σε βοηθήσουν στο διάβασμά σου.

Καλησπέρα kerasi. Είναι ακριβώς αυτό που περιγράφεις. Έχω πέσει κι εγώ σ'αυτήν την "παγίδα". Την προηγούμενη βδομάδα τα πήγα καλά σε ένα μάθημα για το οποίο δεν είχα υψηλές προσδοκίες και ήμουν εκστασιασμένη όλη μέρα. Σήμερα έμαθα ότι κόπηκα σε ένα άλλο και αντιμετωπίζω τα πάντα και πάλι με αρνητικότητα. Αν θυμάσαι τον όρο που το περιγράφει όλο αυτό θα ήθελα να μου τον πεις! Τα μαθήματα που με δυσκολεύουν πιο πολύ ως επί το πλείστον βασίζονται στα μαθηματικά, άρα είναι καλή ιδέα να αναπληρώσω τα κενά που έχω. Σκέφτομαι λοιπόν από αύριο να αρχίσω να ξεσκονίζω τα μαθηματικά των πανελλαδικών και μετά τα βασικά μαθήματα της σχολής (όπως πρότεινες κι εσύ).

silverfish , είμαι και εγώ φοιτητής και σε πληροφορώ οτι περασα 1.5 χρόνο μόνος μου χώρις παρεα και συντροφία σε ενα σπιτι με κρύους τοίχους , είναι πολύ δύσκολα και σε καταλαβαίνω , το ιντερνετ ήταν η μοναδική μου συντροφιά και περνούσα πολλες ώρες μπας και καταπολεμυθεί η μοναξιά , ήθελα να κάνω παρέες και να μπω στην ''κοινωνια'' των φοιτητών αλλά δεν υπήρχαν αξιόλογα ατομα , μονο κάτι αρχιδάκια που μηλούσαν πολυ και τσούλες , ολο club ποτα και μαλακιες και καθόλου σχολή , έχω περάσει χρόνια μόνος μου περίπου 5 , η μοναξιά είναι ο καλύτερός μου φίλος , έχεις μαλλον ελλειξη στόχου η καθόλου κίνητρα , εμενα ο στοχος μου ηταν η σχολη και να κανω περύφανους τους γονείς μου και δεν ενδιαφερόμουν για τους ''εμπειρους'' οπως λες , απλα δεν αξίζουν , βρες στόχους η κίνητρα για να συνεχίσεις , αμα έχεις χρήματα γράψου σε κάποιο άθλημα η γυμναστήριο , θα γνωρίσεις καινούρια ατομα σε χρόνο μηδεν , η μοναξιά καταπολεμείτε μονο με την επικοινωνία και την δραστηριότητα , αν και νομίζω οτι ολες οι σχολές παρέχουν μαθήματα χορού και σπορ δωρεάν , έχεις ευκαιρίες , άρπαξετες και ξεκίνα

ΧωρίςΣκιά τώρα είδα την απάντησή σου. Το πρόβλημα μου δεν είναι η μοναξιά ή το ότι δεν έχω παρέα (όπως είπα μου έχουν απομείνει κάτι φίλες, που όμως τις αποφεύγω κι αυτές), αλλά το ότι δε θέλω να συναναστρέφομαι με κόσμο λόγω του ότι νιώθω τελείως άχρηστη και κατώτερη όλων. Ντρέπομαι να βρίσκομαι ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους, γιατί νιώθω ότι αποτελώ τον ορισμό αυτού που η κοινωνία θεωρεί ως "αποτυχία". Βασικά τον περισσότερο καιρό ντρέπομαι για το ότι υπάρχω απλώς. Σε περίπτωση που όντως το επιθυμούσα να γνωρίσω κόσμο, ο αθλητισμός δε θα αποτελούσε λύση για μένα, διότι μου αρέσουν μόνο τα ατομικά αθλήματα (τρέξιμο, ποδηλασία κ.λπ.).

μην χανεις την ελπιδα σου με επιμονη μελετη και προγραμμα ολα γινονται. Εγω ειχα χασει τρεις εξεταστικες λογω της διαγνωσμενης σχιζοφρενειας που με οδηγησε στο τεταρτο ετος να πηδηξω στο κενο απο 10 μετρα υψος. Εμεινα κλινηρης εξι μηνες και η αποκατασταση πηρε αλλο τοσο. Εφτασα να εχω 22 μαθηματα στο πεμπτο ετος που γυρισα να σπουδασω, χωρισα τα μαθηματα σε δεκα την πρωτη εξεταστικη του ετους και δωδεκα στη δευτερη μαζι με το πτυχιακο( 50 βιβλία), κανεις δεν πιστευε οτι θα τα καταφερω, αλλα διεψευσα ολους και πηρα ουσιαστικα πτυχιο στα 4 χρονια, αφου ουσιαστικα το τεταρτο ετος το χα χασει ολο και το πεμπτο ειχε ουσιαστικα τη θεση του τεταρτου. 20 μαθηματα μπορουν να διασπαστουν σε δεκαδες. Πραγματικα μπορεις να τα καταφερεις...εδω τα καταφερα εγω που εχω προβλημα συγκεντρωσης λογω σχιζοφρενειας. Μπορεις αρκει να πιστεψεις σε σενα. Γερα με τσαμπουκα!!

βρε κοπελαμου! χιλια συγνωμη κιολας για το θαρρος, αλλα εχεις την αρτιμελιασου, εισαι εξυπνη!!εχεις την αρετη της γνωσης κι μαλιστα εισαι στην οριμανση της!! εχεις αυτή την στιγμη ,ζεις αυτή την εποχη την καλητερη ηλικια!! είναι πολύ κριμας βρε κουκλαμου να σπαταλάς ετσι τα τοσο ομορφα χρονια!!!
βεβαια δεν υποτιμω τα προβλήματα κι την ψυχικησου ασθενεια!! αλλα βρε κουκλαμου ξανα σκεψου καποια πραματα!! σκεψου ότι αυτά τα χρονια δεν ξανα ερχοντε!!!!!!!!!!

Ελεφαντάκι, πραγματικά τρομερό αυτό που σου συνέβη. Χαίρομαι που το ξεπέρασες και κατάφερες να φτάσεις τελικά στο στόχο σου. Δυστυχώς η φύση των μαθημάτων είναι τέτοια, που αν και θα το ήθελα πολύ, αν δώσω δέκα μαθήματα μαζεμένα σε μια εξεταστική κινδυνεύω να έχω το αντίθετο αποτέλεσμα απ' το επιθυμητό...

Γιώργο, δε χρειάζεται να απολογείσαι για κάτι. Κάθε άποψη είναι καλοδεχούμενη. Ισχύουν αυτά που λες, γι' αυτό και με στεναχωρεί X 2 όλο αυτό που νιώθω να πλανάται διαρκώς πάνω απ' το κεφάλι μου...Θα βγάλω τη σχολή στα 24-25 (στην καλύτερη), μην έχοντας ζήσει σχεδόν τίποτα...Αρχικά έφταιγε η απομόνωση, τώρα φταίει το ότι πρέπει να διαθέτω όλο μου το χρόνο αποκλειστικά για τα μαθήματα. Αρχίζω και νιώθω ήδη αρκετά πικραμένη...

σιλβερ οι λόγοι για τους οποιους έμεινες πίσω ποιοι είναι?

Ασημόψαρο, διαβάζοντας αυτά που έγραφες στο 1ο σου μήνυμα ήταν σαν να διάβαζα κάτι που είχα γράψει εγώ.

Κι εγώ ήμουν φοιτητής σε μια σχολή 5ετή και κατάφερα να πάρω το πτυχίο μου στα διπλάσια χρόνια, μετά κόπων και βασάνων. Το ίδιο πρόβλημα είχα, είτε χρωστούσα 40 μαθήματα, είτε 3. Μη σου πως πως στα 3 ήταν χειρότερα! Δε μπορούσα να κάτσω να διαβάσω ή όταν τελικά διάβαζα δεν πήγαινα να δώσω.
Στο τέλος διαπίστωσα πως δεν ήθελα (εγώ ή το υποσυνείδητό μου τέλοσπάντων) να πάρει πτυχίο για χ,ψ λόγους που ποτέ δεν έμαθα. Έπρεπε να τελειώνω κάποια στιγμή όμως.
Όμως όπως τελικα αποδείχθηκε, δεν υπήρχε κάποιο πρόβλημα στο διάβασμά μου ή στη νοημοσύνη μου, που μέχρι να πάρω το πτυχίο πίστευα πως ήταν ο λόγος που με εμπόδιζε να τελειώσω. Η αλήθεια είναι πως κατά τύχη περασα εκεί και δε μου άρεσε από την αρχή.
Τότε πίστευα πως αν τελείωνα τη σχολή θα τελείωναν όλα τα προβλήματά μου. Αν είχα το ένα, το άλλο, το τάδε επίσης.
Όμως μετά από κάμποσα χρόνια με το πτυχίο, διαπιστώνω πως οι βαθύτεροι λόγοι παραμένουν και με δυσκολεύουν σε άλλα θέματα της ζωής μου.

Γι'αυτό θα σε συμβούλευα να προσπαθήσεις να βρεις τι είναι αυτό που σε απασχολεί και σε ταλαιπωρεί και να το λύσεις.
Ούτε εγώ έχω λύσει τα δικά μου θέματα και είμαι πλέον 35 ετών και βλέπω πως σιγά σιγά ορισμένα πράγματα που δεν έχω ζήσει δεν είναι πλέον διαθέσιμα σαν επιλογή.


Δεν ξέρω αν σε έκανα χειρότερα ή καλύτερα, αλλά προσπάθησε να μην αφήνεις το χρόνο να περνάει έτσι, μάταια.

Η γνωμη μου ειναι πως για να καταφερουμε κατι πρεπει να θετουμε βραχυπροθεσμους, ρεαλιστικους στοχους. Ειμαι στον εναν μηνα χωρις τσιγαρο μετα απο 10 χρονια. Ακομα και σημερα θετω μικρους ρεαλιστικους στοχους οπως "δεν θα καπνισω σημερα". Το να κλειστεις στο σπιτι και να πεσεις με τα μουτρα στα βιβλια δεν θα γινει και αν γινει δεν θα σε ωφελησει τοσο οσο το να διαβαζεις λιγο, καθημερινα, και αυτα που πρεπει.Οσο για το οτι κατεστρεψες το μελλον σου, δεν το καταλαβαινω. Αν το εννοεις επειδη κανονικα θα επρεπε να ειχες τελειωσει την σχολη σου, τοτε εισαι πολυ λαθος. Πολλοι δωσαμε δευτερη φορα πανελληνιες, πηγαμε σε σχολες μεγαλης διαρκειας φοιτησης στις οποιες απαιτειται εξισου μεγαλη εξιδεικευση σε συγκεκριμενους τομεις, μπας και καταφερουμε στα 30 μας να ειμαστε επαγγελματιες και να μην μας αντιμετωπιζουν σαν μαθητουδια οι συναδελφοι μας. Το μελλον σου ειναι το αυριο, το μεθαυριο, το "του χρονου" κτλ. Αμα δεν σου αρεσει η τροπη που εχει παρει η ζωη σου, ξεκουβαλα απο την βολη σου και κουνα τον κωλο σου. Με το χαλιεσαι και να σκεφτεσαι οτι εχεις καταστραφει σε μια ηλικια 20-30 ετων, ειναι το λιγοτερο χαζο.

κερασι, στην αρχή δεν πήγαινα για άσχετο με τη σχολή λόγο (που θεωρώ ότι δεν έχει ιδιαίτερη σημασία να αναλύσω), στη μετέπειτα πορεία όμως ήταν γιατί κάθε φορά που έκανα προσπάθεια να αρχίσω να παρακολουθώ και να είμαι συνεπής, μου έπεφτε απότομα το ηθικό όταν διαπίστωνα τα κενά που είχα και πόσο πίσω είχα μείνει σε σχέση με τους συνομήλικούς μου. Ήταν όμως και για πρακτικούς λόγους, γιατί το γεγονός ότι δεν είχα κάνει καθόλου μα καθόλου γνωριμίες (κυρίως λόγω της απουσίας μου, αλλά και λόγω του πολύ κλειστού μου χαρακτήρα), σήμαινε ότι θα είχα μηδαμινή βοήθεια (=σημειώσεις) από τους συμφοιτητές μου και ότι θα έπρεπε να παρακολουθώ τα πάντα (καινούρια και παλιά, πράγμα φυσικά αδύνατο). Το να ξεχνιέμαι στον υπολογιστή αποτελούσε μέθοδος διαφυγής από την πραγματικότητα, και μου παρείχε ένα προσωρινό αίσθημα γαλήνης...Άφηνα όμως εξεταστικές να περνάνε έτσι και τα μαθήματα να μαζεύονται. Τα τελευταία έτη έκανα μια μικρή προσπάθεια να ξεμπερδέψω με κάποια μαθήματα, μου έχουν απομείνει όμως όλα τα βαριά.

Πιστεύω πως κι εγώ θα αγχώνομαι πιο πολύ όταν θα μου μείνουν 3 μαθήματα, γιατί όταν και ΑΝ ποτέ συμβεί αυτό, θα βρίσκομαι σε ακόμα μεγαλύτερο έτος (άρα πιο κοντά στην πλήρη αποτυχία). Μπορεί να ακούγεται παράλογο να λέω ότι έχω καταστρέψει κάτι από τώρα, η αλήθεια όμως είναι ότι το τί κάνω στο παρόν έχει σοβαρό αντίκτυπο στο μέλλον. Δεν είναι μόνο η ηλικία, είναι και η εικόνα που έχουν όλοι για αυτούς που καθυστερούν σημαντικά να τελειώσουν. Έχει μεγάλη διαφορά με το να τελειώσεις σε μεγαλύτερη ηλικία επειδή είναι πολλά τα υποχρεωτικά χρόνια φοίτησης και δε γινόταν διαφορετικά. Σίγουρα έχω χάσει πολλές ευκαιρίες, αυτό είναι δεδομένο. Έχω και άλλα προβλήματα στη ζωή μου, αλλά αυτό είναι σίγουρα το πρωτεύον. Ξέρω ότι δε θα λυθούν όλα δια μαγείας, η "κρίση" όμως που περνάω με κάνει να τα μεγεθύνω όλα x1000 στο μυαλό μου.

Από τη στιγμή που έβαλες τη θέληση και το κουραγιο να προχωρήσεις τη σχολή από καπου θα πρεπε να ξεκινήσεις, σωστα? Και κατά συνέπεια να υποστεις τις συνεπειες του γεγονότος ότι ξέκοψες, σωστά? το ζήτημα ειναι να βρεις τη μέθοδο να βαλεις πρόγραμμα για να βγαλεις τη σχολή απ εδω και περα. Ετσι δε θα χεις απελπισίες και δε θα νιωθεις πως βρηκες βουνα. Εισαι μικρος στην ηλικια, ακου με! Αυτο να μη σε απασχολει καθολου.

Καλησπέρα silverfish ! Ήμουν κάποτε στην ίδια και χειρότερη κατάσταση από σένα . Μπήκα σε σχολή το Μάρτη του 2005 (λόγω προβλημάτων υγείας έχασα το χειμερινό εξάμηνο του Σεπτέμβρη 2004-Φλεβάρη 2005) 5-ετούς φοίτησης/64 μαθημάτων. Πριν 4 χρόνια χρωστούσα κάπου στα 35-40 μαθήματα.
Δεν έκανα σχεδόν καθόλου παρέες στην σχολή γιατί ήμουν κλειστό άτομο.Η αλήθεια είναι ότι πέρασα πολύ μίζερα φοιτητικά χρόνια. Αλλά δεν μπορώ να γυρίσω πίσω το χρόνο να το αλλάξω αυτό.

Η αλήθεια είναι ότι ίσως να μην έκανα για την σχολή. Πέρασα όπως φαντάζομαι και άλλα παιδιά της γενιάς μου μετά από φροντιστήρια και ιδιαίτερα.
Δεν ήθελα να ξαναδώσω πανελλήνιες για να έμπαινα σε μια άλλη σχολή κυρίως από ντροπή. Κατάγομαι από μια πολύ μικρή επαρχιακή πόλη και είμαι γιός καθηγητή λυκείου. Δεν υπήρχε περίπτωση να τα παρατήσω γιατί μετά όλοι θα έλεγαν κοίτα να δεις ο γιός του καθηγητή άριστος μαθητής στο λύκειο τα παράτησε.

Κάπου εκεί άρχισα να ψάχνω κάποιον να με βοηθήσει στα μαθήματα . Ανακάλυψα ότι υπήρχαν τα φοιτητικά φροντιστήρια. Στην αρχή δεν ήθελα να πάω γιατί πιστεύα ότι τέτοιες πρκατικές είναι μόνο για το λύκειο και ότι ως φοιτητές πρέπει να το παλέψουμε μόνοι μας . Τελικά μ'έπεισαν οι γονείς μου και πήγα. Και τελικά αποδείχτηκε πως έκανα την καλύτερη επιλογή . Μέσα σε δυόμιση χρόνια (στα 26 μου δηλαδή ακριβώς οχτώ χρόνια από την μέρα που πάτησα το πόδι μου στην σχολή) κατάφερα να ξεπετάξω όλα τα μαθήματα που χρωστούσα! Βέβαια η αλήθεια είναι ότι τα περισσότερα παλούκια τα πέρασα μόνος μου χωρίς φροντιστήρια. Μου είχαν μείνει κάποια σχετικά εύκολα. Αλλά όπως και συ δεν είχα παρέες για να μου δίνουν σημειώσεις και δυσκολευόμουν να τα περάσω.

Και ναι στις τελευταίες τρεις εξεταστικές μου είχε μείνει ένα παλούκι μάθημα που το χαν δύο στραβόξυλα. Μετά από πάρα πάρα πολύ διάβασμα και πάρα πάρα πολύ τύχη κατόρθωσα να το περάσω και μάλιστα με 10!!. Πότε μου δεν φανταζόμουν ότι θα έπαιρνα δέκα σε αυτό το μάθημα.

Και μάντεψε τι. Είχα γνωρίσει δύο τρία παιδιά με τα οποία λέγαμε ένα καλημέρα. Ενώ λοιπόν αυτά τα παιδιά ξεκίνησαν κανονικά την σχολή και είχαν παρέες τέλειωσαν ενάμιση χρόνο μετά από μένα!

Θα σου έλεγα λοιπόν να μην απελπίζεσαι αλλά ούτε και να επαναπαύεσαι και μην συγκρίνεις το εαυτό του με τους συμφοιτητές σου. Δεν έχουμε όλοι οι άνθρωποι τις ίδιες δυνατότητες. Αν έχεις την οικονομική δυνατότητα για φροντιστήρια θα σου έλεγα να το ψάξεις. Δεν είναι ντροπή!

Σου εύχομαι ολόψυχα να τα καταφέρεις να πάρεις το πτυχίο σου!Και όταν θα ερθεί εκείνη η μέρα θα είσαι πιο πάνω από τον έβδομο ουρανό από την χαρά σου.

ποιο μελλον σου καταστρεψες??? 20 μαθηματα εχεις!!!