Τι θα γίνει πια...?

Πραγματικά,δεν αντέχω..κάθε μέρα να προσπαθώ,να πηγαίνω ένα βήμα μπροστά και μετά πάλι άλλα πέντε πίσω..Έχω αγανακτήσει να κυριεύομαι συνέχεια από καινούρια ψυχοσωματικά και να απελπίζομαι..ξανά και ξανά..και όλα αυτά να μου χαντακώνουν την καθημερινότητά μου.. :( :(

και εγω τα ιδια αν και τωρα εχω σταματησει να βγαινω και να πολυμιλαω με ανθρωπους και δεν νιωθω τιποτα αλλα τωρα εχω αρχισει να βαριεμε πιο πολυ απο ποτε.Δεν ξερω τι ειναι χειροτερο.Οταν λες ψυχοσωματικα τι εννοεις;

Εγώ ζορίζομαι και βγαίνω,έστω και λίγο και γενικά ζορίζομαι στο να ζω φυσιολογικά..Εσένα δηλαδή μέσα δε σε πιάνει τίποτα?Μόνο όταν χρειαστεί να βγεις εκτός σπιτιού?Όταν λέω ψυχοσωματικά,εννοώ ταχυκαρδίες,ζαλάδες-απίστευτες-,πονοκεφάλους,πόνους και πολλά,πολλά άλλα... :(

κοιτα επειδη εχω κοψει τελιως να βγαινω και μονο στο σχολειο συναναστρεφομαι με καποιους και μιλαω λιγο αλλιως βγαινω μονο οταν ειναι να βγαλω τον σκυλο βολτα η τιποτα τετοιο ξερω πως οτι και να γινετε εξω οτι και να κανουν οι υπολοιποι δεν προκειτε να με επηρεασει.Εγω δεν εχω πονοκεφαλους κτλ απλα με πιανει ανχος και φοβος πολλες φορες και ζηλευω με το παραμικρο ας πουμε για το καθε τι που μπορει να δω να εχει ανεβασει ενας φιλος μου στο φβ.Αλλα τωρα που σταματησα να βγαινω δεν με νοιαζει τιποτα απο ολα αυτα γιατι ειναι σαν να μην υπαρχω για κανενα σχεδον.Εγω αυτα τα παθαινω οχι με ολους αλλα με οσους με θελω να κανω παρεα οσους θεωρω οτι ειναι "μαγκες" αλλα φοβαμαι οτι δεν ειμαι αξιος να ειμαι με αυτους και οτι θα με κοροιδευουν.Εσυ γιατι τα παθαινεις αυτα;Και εσνα ποτε σε πιανουν αυτα;

Δεν υπάρχει λόγος να ζηλεύεις κανέναν...να βγαίνεις..να το χαίρεσαι το σκυλάκι σου..Εγώ έχω κρίσεις πανικού..και δυστυχώς τώρα πια με πιάνουν παντούύύύ.. :( :(

Oι κρισεις πανικου δεν εχουν καποιο συγκεκριμενο λογο που εμφανικζονται;Δηλαδη μπορει να παθει ο καθενας;Φαρμακα δεν περνεις;

Είχα πάρει στο παρελθόν,αλλά δε θέλω πάλι..είναι παροδική λύση,δυστυχώς..Φυσικά και υπάρχουν λόγοι..πολλοί μάλιστα..για τον καθένα μας..

Oi δικοι σου λογοι ποιοι ειναι;

Πω πω κ εγω ακριβως το ιδιο νιωθω.. Παλευω παλευω συνεχως, χαιρομαι οταν τα καταφερνω παιρνω δυναμη κ μετα αλλα 5 βηματα πισω. Νομιζω θελει προσπαθεια με δυναμη χωρις απογοητευση. Ειναι δυσκολος αγωνας. Καθε φορα που ξαναπεφτω ειναι χειροτερη απο την προηγουμενη γιατι υπαρχει τρομερη απογοητευση κ απογνωση οτι δε θα τα καταφερω ποτε. Κ εγω ειμαι στο σταδιο που εχω κλειστει μεσα. Μεσα παθαινω λιγοτερες κρισεις πανικου κ κυριως με εξωτερικα ερεθισματα, πχ αν μιλησω στο τηλεφωνο κ μαθω κατι που με ζορισει η αν μου προτεινουν να βγω κ καψω τον εγκεφαλο μου με το τι να κανω, να μεινω μεσα παλι μονη η να βγω κ ας παθω κριση;; Χαλια ειναι κ τα 2. Οσο μπορεις σκεψου θετικα οτι φαση ειναι κ θα περασει. Απλως απο προσωπικη μου εμπειρια σου λεω οτι οσο περισσοτερο κλεινομαστε τοσο πιο δυσκολα θα επανελθουμε στην πραγματικη ζωη. Γι' αυτο εχω βαλει στον εαυτο μου να κανω ενα μικρο βημα καθε φορα. Δεν εχω καταφερω ακομη ομως να μην απογοητευομαι αν χειροτερευω.

lili και εγώ ταυτίζομαι με αυτά που γράφεις..και ξέρεις ζορίζομαι πολύ στο να μη μένω μέσα..αλλά η μ@@@@@α..τώρα με πιάνει και μέσα..σε καλύτερη vesrion βέβαια,αλλά και πάλι... :(

...ανιελ, σε γιατρό έχεις πάει?

Μας πιανει παντου γιατι ειναι στο μυαλο μας κ οχι στο σωμα μας. Δεν εχει να κανει με το που βρισκομαστε σωματικα αλλα με το οτι κουβαλαμε τον ιδιο εγκεφαλο παντου :) Ειναι φρικτη η αισθηση. Νιωθω σαν να αυτοεπιβαλλω στον εαυτο μου την απομονωση κ τη δυστυχια. Δεν μπορω να υπαρξω πουθενα. Δε μπορω να χαρω τιποτα. Αλλα ολα αλλαζουν, γιατι οχι κ αυτο!!!

θεοφανία μου,δυστυχώς..ναι..υπάρχει παρελθόν..πριν 6 χρόνια άρχισαν όλα..κλασικά πήγα σε 100 γιατρούς..αφού απέκλεισα τα παθολογικά,πήρα ladose&xanax,ίσιωσα,2 χρονάκια πέρασαν τέλεια και τώρα δυστυχώς πάλι τα ίδια και χειρότερα..και είπα να μην αρχίσω και πάλι τις εξετάσεις..αλλά ούτε και τα φάρμακα..και γι'αυτό περνάω λούκιιιιιιιι..........δυστυχώς ..

lili όπως τα λες είναι..ποιά είναι η δική σου ιστορία αναλυτικότερα;

black,πολλοί και διάφοροι..προσπαθώ πάλι να τους εντοπίσω και εγώ..στο παρελθόν,πήγαινα και σε ψυχολόγο..

Εγω περναω εδω κ 7 χρονια κρισεις πανικου. Στην αρχη αρκετα αραιες κ σε καποια διαστηματα πιο εντονες αλλα παντα μεσα σε ενα εξαμηνο τις ξεπερνουσα μονη μου κ μετα για αρκετα μεγαλο διαστημα ημουν καλα. Πριν 2 χρονια επι τρεις μηνες υπεφερα καθημερινα κ οντας κ κουρασμενη λογω πολλων ωρων εργασιας κατερρευσε ο οργανισμος μου. Ετσι παρατησα τη δουλεια μου κ ξεκινησα ψυχαναλυση. Στην αρχη κ μονο με τη σκεψη οτι εκανα κατι καλο για τον εαυτο μου κ οτι εχω διευθετησει το προβλημα ημουν πολυ καλυτερα. Εδω κ 8 μηνες ομως εχω πιασει πατο. Κλειστηκα μεσα κ βιωνω υπερβολικη δυσκολια για να βγω. Τεραστια μοναξια, τεραστια απογοητευση κ πολλα σκαμπανεβασματα :(

αχ κοριτσάκι μου,σε καταλαβαίνω..κ'γω αυτή τη φορά είμαι πιο χάλια από ποτέ..δυστυχώς.. :( ..με το που είναι να βγώ παθαίνω παράκρουση..μου φαίνονται όλα βουνό..αλλά και μέσα δεν ησυχάζω πια.. :( ..λέω να κάνω υπομονή και να μην αρχίσω πάλι τις χιλιάδες εξετάσεις,αλλά είμαι στα όρια μου..

περνάνε οι μέρες και τα πράγματα ολοένα και χειροτερεύουν...:( οι πονοκέφαλοι και οι ημικρανίες είναι σχεδόν 24ωρο φαινόμενο...δε ξέρω τι να κάνω...το κεφάλι μου είναι μονίμως μουδιασμένο και βαρύ...όλο νιώθω πως ζορίζομαι για να κρατιέμαι ξύπνια,όρθια...ακόμα και για να μιλάω...νιώθω πιο κουρασμένη και απογοητευμένη από ποτέ... :(