ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΕΛΕΙΨΗ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗΣ ΜΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΥΝ ΤΗΝ ΖΩΗ.......

Καλησπέρα σε όλους...έχω γράψει ξανά για την υποχονδρίαση που με ταλαιπωρεί εδώ και χρόνια...τώρα έρχομαι με κάτι άλλο που πιστεύω ό,τι είναι η αιτία που δεν μπορώ να κάνω τίποτα σωστό στην ζωή μου. Το άχγος!!!!Οταν μου αναθέσουν μια δουλειά ή όταν πρέπει να κάνω κάτι από το ποιο απλό έως το ποιο δύσκολο ,αρχίζει μέσα μου να λειτουργεί το άγχος !!!!τα κάνω 'ολα θάλασσα!!!!όλα λάθος!!ενεργώ βιαστικά ώστε να ξεμπερδεύω γρήγορα από αυτό που έχω να κάνω φοβούμενη μήπως κάνω λάθος και τελικα΄το κάνω. Στην συνέχεια αρχίζω να νιώθω ηλίθια,άχρηστη ,και μη σας πω ανάξια ακόμη και να υπάρχω.Θέλω να εξαφανιστώ απο προσώπου γης. Δεν ξέρω από που προέκυψε όλο αυτό ...ίσως από την συνεχή αρνητική κριτική που είχα σαν παιδί.....δεν άκουσα ποτέ ένα μπράβο .Πάντα θεωρούσα ό,τι έχω μόνο υποχρεώσεις και ποτέ δικαιώματα και ό,τι δεν μου αξίζει να περνάω καλά .
Αφορμή για όλα αυτά που γράφω στάθηκε ένα λάθος που έκανα σε μια δουλεία που ξεκίνησα πρόσφατα,δεν μπορώ να το ξεπεράσω ,θεωρώ την πράξη μου απαράδεκτη και ντρέπομαι πολύ που βλέπω τους συναδέλφους. Νιώθω ό,τι δεν έχω καμιά δουλειά ανάμεσα τους και πολλές φορές νιώθω ό,τι δεν έχω καμιά δουλεία ανάμεσα και στον υπόλοιπο κόσμο. Απλούστατα δεν μου αξίζει να υπάρχω.
Πριν καιρό είχα γράψει και για την αδυναμία μου να οδηγήσω αυτοκίνητο. Λοιπον έχω δίπλωμα 14 χρόνια και κάποια στιγμή που οδήγησα εκανα ένα λάθος με αποτέλεσμα να το θεωρήσω αρκετό να μην ξαναπιάσω τιμόνι. Αυτό μου έχει στοιχίσει πάρα πολύ .Συχνά σκέφτομαι ό,τι θα ενοχλήσω όταν βγω στην κίνηση και ίσως με βρίσουν ή ακόμη και να με χτυπήσουν αν κάνω καμία γκάφα οδηγώντας. Στο μεταξύ τα χρόνια περνάνε και δεν κάνω τίποτα γιατί φοβάμαι την επίκριση.
Αυτά......συγνώμη αν αν σας κούρασα...όποιος θέλει ας μου πει την γνώμη του.

βιβιαν απο τετοια ελειψη πασχω και εγω.....δεν εκτιμω ουτε αγαπω ιδιαιτερα τον εαυτο μου για διαφορους λογους.
θα σου προτεινα να πας σε εναν ψυχολογο αντρα η γυναικα οτι θελεις. εκει θα μαθεις πως σιγα σιγα θα χτισεις την αυτοπεπιθηση σου
γενικα να ξερεις αυτο γινεται με μικρα μικρα βηματα και στοχους τους οποιους παντα πρεπει να εκπληρωνεις ωστε σιγα σιγα να αρχισεις να θεωρεις τον εαυτο σου ικανο και αξιο
καλη επιτυχια να εχεις εχω να σου πω μονο, να μην δοκιμασεις μονη σου καλυτερα με εναν ειδικο

Νίκο,σε ευχαριστώ πολύ που μπήκες στον κόπο να μου απαντήσεις ,έχω πάει ήδη σε ψυχίατρο και σε ψυχολόγο.Ομως όπως ξέρεις αυτές οι επισκέψεις κοστίζουν και στις μέρες μας τα οικονομικά των περισσοτέρων είναι δύσκολα .Τέλος πάντων το έχω προσπαθήσει πολύ και παίρνω και αντικαταθλιπτικά εδώ και 7 χρόνια ,νομίζω δεν θα γίνω ποτέ καλά....πάσχω και από υποχονδρίαση ,ή αλλιώς νοσοφοβία. Αν κι εγώ λέω ό,τι έχω βάσιμες υποψίες για σοβαρό πρόβλημα υγείας όλοι μου λένε να ηρεμήσω και δεν έχω τίποτα.
Πάντως πιστεύω ό,τι όλα ξεκινάνε από την παιδική μας ηλικία ,η προσωπικότητά μας χτίζεται όπως λες τότε κι αν δεν προσέξουν οι γονείς ,εκπαιδευτικοί και γενικά το περιβάλλον ,μπορεί να γίνει ζημιά στην ψυχή του ευαίσθητου παιδιού.........

γεια σου βιβιαν αυτο με το ανχος που λες δεν το εχω τοοσο εντονο εγω αλλα οτι φοβαμε την επικριση ναι και αρκετα μπορω να σου πω.Δηλαδη και εγω νιωθω πως δεν κανω πολλα πραγματα επειδη φοβαμε τι θα πουν οι αλλοι.Τωρα τελευταια μονο που αρχισα να το συνηδιτοποιω μονο καταφερα να το μειωσω και οσο παω καλυτερευω.Εγω ολο αυτο το καταφερα μεσα απο το διαλογισμο και την αγαπη του θεου.Μπορεις να δοκιμασεις.Αν δεν θες διαλογισμο τοτε μπορεις απλα να νιωσεις τον θεο κοντα σου την αγαπη του πως θα σε συνχωρεσει και πως θα σου απαλεινει καθε πονο.Επισης ααυτο που προσπαθω να σκεφτομαι εγω για να μην με νοιαζει και τοσο τι θα πουν οι αλλοι ειναι πως ολα αυτα που νιωθω δεν εχουν νοημα γιατι στην τελικη ολοι θα παιθανουμε και τιποτα δεν θα μεινει και πως ολοι οι γυρω μου ειναι απλος προσκολημενοι στον υλικο κοσμο.Δεν ξερω αν καταλβες πληρως τι εννωω και αν βοηθησα αλλα πιστευω πως αν αρχισεις να ψανχεσε εσωτερικα θα το καταλαβεις απο μονη σου.Τωρα απο την αλλη αν ολα αυτα σου φενονται εξωπραγματικα πηγαινε οπως σου ειπε και ο νικος σε κανενα ειδικο και κατι θα κανεις και απο εκει.

Τελικά δεν είμαι μόνη...όχι ό,αυτό με κάνει να χαίρομαι...προς Θεού....με την θρησκεία έχω καλή σχέση και εκεί καταφεύγω σε κάθε δυσκολία. Τώρα με τον διαλογισμό που λες τι ακριβώς κάνεις?

Quote:

---

Originally Posted by ΒΙΒΙΑΝ

Τελικά δεν είμαι μόνη...όχι ό,αυτό με κάνει να χαίρομαι...προς Θεού....με την θρησκεία έχω καλή σχέση και εκεί καταφεύγω σε κάθε δυσκολία. Τώρα με τον διαλογισμό που λες τι ακριβώς κάνεις?

---

Εγω δεν εννοοουσα την θρησκεια αλλλα το θεο.Εχει μεγαλη διαφορα .Αλλο θεος αλλο θρησκεια εγω ας πουμε εχω να παω εκκλησια περιπου 2 3 χρονια εκτος απο μια 2 φορρες που πηγα με το σχολειο αλλα νιωθω πιο κοντα με το θεο απο οτι ποτε.Δηλαδη εγω δεν σοου λεω απλως να πας εκκλησια να ακουσεις 2 3 ψαλμους και να αναψεις ενα κερι.Σου λεω να νιωσεις τον θεο κοντα σου που αυτο εγω το εκανα μεσω της προσευχης και νομιζω πως σε ολους ετσι ειναι.Στο διαλογισμο θα στο πω στο περιπου απλως αφηνεις τις σκεψεις συ και κοιτας μεσα σου.Δεν ειμαι ειδικος για να σου πω με σιγουρια οτι θα λυθει το προβλημα σου αλλα δεν βλεπω τον λογο για καποιον να μην διαλογιζεται αφου μονο θετικα μπορει να σου προσφερει εκτος απο μερικες περιπτωσες.Θα σου ελεγα να ψαξεις στο ιντερνετ για αρχη πως γινετε τι προσφερει κτλ εχω και ενα βιβλιο να σου στειλω αν θες και μπορεις ακομη να πας σε ενα δασκαλο.Αλλα γενικα δεν θελω να σε παρω στο λαιμο μου δεν σου λεω δηλ με σιγουρια πως αυτο ειναι το φαρμακο στο προβλημα σου(αλλα και ποιος εχει ενα τετοιο φαρμακο;) απλα εγω βοηθηθηκα πολυ μεχρι στιγμης εχω αλλαξει τελειως τροπο σκεψεις και επειδη εχω και εγω αυτο το προβλημα το καταπολεμαω.Αν θες στειλε μου μυνημα να τα πουμε εκει.

Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που ενώ έχουν δίπλωμα δεν οδηγούν, για διάφορους λόγους. Και πολλοί περισσότεροι
που έχουν κάνει σοβαρότατα λάθη στην εργασία τους, για διάφορους λόγους επίσης.
Ο μόνος τρόπος για να αντέχεις παρολαυτά την επίκριση, είναι να την ξεπεράσεις. Δηλαδή να πάψεις να είσαι σκλάβος της εικόνας
του ανθρώπου που δεν κάνει ποτέ λάθος. Όσο και αν πιστεύεις ότι είσαι γεμάτη ελαττώματα και κάνεις πάντα λάθη και δεν αξίζεις,
αλλά η αυστηρότερη κριτής σου είσαι εσύ. Ποτέ δε θα σε ξεπεράσουν οι άλλοι στην επίκριση για σένα την ίδια. Τι φοβάσαι λοιπόν,
αν εσύ η ίδια ξεπερνάς τους άλλους στην καταδίκη και την επίκριση?
Μπορείς να ξεκινήσεις με μικρά εμπόδια, για παράδειγμα αυτό που έγραψες για τη βιασύνη, που φέρνει πάντα λάθη.
Να μην προσπαθείς από την επόμενη φορά να τελειώσεις γρήγορα, αλλά να έχεις ένα αποτέλεσμα που θα σε ικανοποιήσει, εσένα πρώτα.
Το εργασιακό σου περιβάλλον είναι καλό από άποψη ατόμων και συμπεριφορών τους, ή τέρμα ανταγωνιστικό?

Quote:

---

Originally Posted by ΒΙΒΙΑΝ

Πάντως πιστεύω ό,τι όλα ξεκινάνε από την παιδική μας ηλικία ,η προσωπικότητά μας χτίζεται όπως λες τότε κι αν δεν προσέξουν οι γονείς ,εκπαιδευτικοί και γενικά το περιβάλλον ,μπορεί να γίνει ζημιά στην ψυχή του ευαίσθητου παιδιού.........

---

Βίβιαν, πρόσθεσε ακόμα έναν στη λίστα με τους ανθρώπους με αυτοεκτίμηση υπό το μηδέν. Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου, όλα από την παιδική ηλικία ξεκινάνε, ΟΛΑ όμως. Και είναι τόσο άδικο να πληρώνουμε τα λάθη του παρελθόντος τόσο έντονα. Κάναμε κάτι? Φταίξαμε σε τίποτα? Νομίζω η θεραπεία του καθενός είναι το να κάτσει να βρει τον εαυτό του μέσα σε όλο αυτό το χάος, να ανατρέξει στο παρελθόν, να λύσει όλα όσα τον προβλημάτιζαν και δεν τολμούσε ποτέ να πει και εν τέλη να αποδεχτεί τον εαυτό όπως είναι και να συνεχίζει μπροστά. Είναι πολύ άσχημο να ανατρέχεις στο παρελθόν σου και να ντρέπεσαι για σένα... Αλλά κάπου εκεί βρίσκεται η λύση, κάπου εκεί είναι οι απαντήσεις που ψάχνουμε. Όλα για κάποιο λόγο γίνανε έτσι, για κάποιο λόγο δεν είχαμε ποτέ αυτοπεποίθηση, για κάποιο λόγο δεν μπορούμε ακόμα να βρούμε την αυτοπεποίθηση και την δύναμη μέσα μας. Πιστεύω όλα έχουν την αιτία τους. Ψάξε μέσα σου και θα το βρεις, θα δεις! Και ότι ανακαλύψεις σε αυτό το ψάξιμο, μην το αφήσεις, μην το πετάξεις όσο άχρηστο και αν σου φαίνεται γιατί πολύ απλά είσαι ΕΣΥ! :) Πολλά από αυτά που ανακαλύπτουμε για εμάς δεν μας αρέσουν, ή μας έκαναν να πιστεύουμε ότι ήταν λανθασμένα, αλλά όχι ΟΧΙ. Είναι ότι είμαστε εμείς, και μόνο για αυτό αξίζει να το κρατήσουμε!! Όλοι στον κόσμο είμαστε μοναδικοί!! Αυτά που σου γράφω προσπαθώ να τα τηρώ και εγώ Είναι δύσκολο το ξέρω, αλλά είναι μία αρχή. Είμαι 21 και μέχρι τώρα ζούσα σε ένα χάος, σε έναν εαυτό που δεν ήξερα καν. Τώρα απλά προσπαθώ να μαζέψω τα σπασμένα. Ελπίζω να σε βοήθησα με αυτά που σου έγγραψα.
Υ.Γ. Τσέκαρε το τραγούδι τις jessie j - who you are, και βάλε καλά τους στίχους στο μυαλό σου!!!! :)

Καλησπέρα Aps_mustang για 21χρονος-η μιλάς πολύ ώριμα. Σε ευχαριστώ πολύ που μπήκες στον κόπο να μου γράψεις ...καλή τύχη σου εύχομαι!!!:o

Καλησπέρα και σε ευχαριστώ πολύ που μου έγραψες. Πολύ σωστά αυτά που λες....αλλά σίγουρα πρέπει να προσπαθήσω πολύ για να αλλάξω κάποια πράγματα στον εαυτό μου και δε ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό αυτό καθώς είμαι και 46 χρονών. Οταν κάποιος μεγαλώνει με την επίκριση και σχεδόν ποτέ την επιβράβευση μαθαίνει να είναι ο αυστηρότερος κριτης για τον εαυτό του νομίζω.Όσο για την βιασύνη ναι αυτό είναι κάτι που θα βοηθήσει και παράλληλα να μειώσει την πιθανότητα λαθών. Το περιβάλλον της εργασίας μου για 1η φορά ύστερα απο πολλά χρόνια και διάφορες δουλειες που έχω κάνει είναι το καλύτερο.Μέχρι τώρα είχα πολύ ασχημες συμπεριφορες να αντιμετωπίσω. Ισως κι αυτό έχει βάλει το λιθαράκι για αυτό που είμαι τώρα!!!!

Βίβιαν το σημαντικότερο είναι να το πάρεις ΧΑΛΑΡΑ το θέμα με τις επικρίσεις. Είσαι ο εαυτός σου και δεν υπάρχει το παραμικρό κακό σε αυτό. Θα σου πουν κάτι, ε και? Το θέμα είναι ο εαυτός σου. Και να σου πουν δε ασχολούνται μαζί σου μετά, μη νομίζεις πως σε σκέφτονται. Και κάποιος να σε θεωρήσει και χαζή ακόμα ΔΕ ΤΡΕΧΕΙ ΚΑΤΙ! Αλλά δεν πρόκειται

Βίβιαν, πότε πήγες για πρωτη φορα σε ψυχολογο/γιατρο? Μάλλον πότε άρχισες να συνηδητοποιείς ότι σε διακατέχει αυτή η λάθος ψυχολογια που μας περιγραψες? Έχεις οικογενεια?
Στη χαμηλη αυτοεκτιμηση αρκει ενα μόνο λάθος για να σταματησουμε την προσπαθεια έστω κι αν κατα τα λοιπα ειμαστε ικανοι και εχουμε τα προσοντα (π.χ. το λαθος που εκανες με το αυτοκινητο, κι αυτο στη δουλεια που μπορει οι συναδελφοι σου ηδη να το ξεχασαν). Στη χαμηλη αυτοεκτιμηση επικεντρωνουμε την προσοχη μας στο λαθος, σε οτιδηποτε πανω μας αρνητικο (το οποιο επιπλεον εχουμε την ταση να μεγαλοποιουμε αυθαιρετα) και τα θετικά μας τα βάζουμε χωρις να το παρουμε ειδηση στο περιθωριο και στην αδρανεια.
Γενικα ειναι σωστο αυτο που λες οτι ο χαρακτηρας μας κτιζεται απο την παιδικη ηλικία. Η συνηδητοποιηση όμως σε καποια φαση της ζωης μας αυτων που βιωσαμε και των συνεπειων τους στη ζωη μας ανοιγει το δρομο για να επιδιωξουμε βελτιωση και αλλαγη.

Καλησπερα ειμαι νεο μελος και αντιμετωπισω παρομοιο προβλημα,δηλαδη μια σειρα προβληματων(ασθενειες συγγενικων μου ατομων,κακο οικογενειακο περιβαλλον,δικοι μου αποτυχημενοι ερωτες) που εχουν συμβει στην μεχρι τωρα ζωη μου(ειμαι 22) με εχουν κανει να αγχωνομαι πολυ ευκολα,για το παραμικρο χωρις να υπαρχει ουσιωδης λογος και σε συνδυασμο την χαμηλη μου αυτοπεποιθηση με εχουν κανει ολα αυτα να εχω κλειστει στον ευατο μου.Εχω απομονωθει Κατα καποιο τροπο και εχω χασει την ορεξη μου για καποια πραγματα που απολαμβανα υπερβολικα παλιοτερα, αν κι το τελευταιο καιρο ,προσπαθω με οποιοδηποτε τροπο να ξεφυγω απο αυτη την κατασταση ,κανοντας καποια hobbies,επισης εχω σκοπο να παω σε καποια σεμινάρια που αφορουν την αυτοεκτιμηση και ειναι εντελως δωρεαν,γενικα κανω οτι μπορω να βγαινω απο το σπιτι γιατι το μονο που μ προσφερει να μενω μεσα ειναι να σκεφτομαι το προβλημα μου κι να το κανω μεγαλυτερο.Επισης εχω καταληξει στο εξης:οτι αμα δεν αποδεχτεις οτι υπαρχει προβλημα δεν θακαταφερεις ποτε να το επιλυσεις,κι η ουσια ειναι να μην επαναπαυεσαι και πελαγωνεις με το προβλημα ,πρεπει να του πας κοντρα.Αυτο σκοπευω να κανω.Γιατι ειμαι 22 κι νοιωΘω οτι χανω την ζωη μεσα απο τα χερια μου κι φυσικα δν το θελω αυτο.Ισως να ανατρεξω κι στην βοηθεια ενος ψυχολογου ή ψυχοθεραπευτη για μια πιο ειδικη γνωματευση πανω στο θεμα,αλλα δεν ξερω καποιον καλο στην Αθηνα:confused:

Καλησπέρα σε όλο το forum...ioanni2 στα 40 μου έπεσα με κατάθλιψη στο κρεββάτι για μέρες...όταν λέω ό,τι τα έβλεπα όλα μαύρα κυριολεκτώ. Πήγα τότε πρώτη φορά σε ψυχίατρο όπου διέγνωσε αγχώδη κατάθλιψη και κρίσεις πανικού. Μαζί με αυτό και υποχονδρίαση,νοσοφοβία. Μου είπε ό,τι κατάντησα τον εαυτό μου ένα σκουπιδοτενεκέ όπου όλοι πετάνε τα σκουπίδια τους. Ενιωθα ό,τι πέρασαν τα χρόνια κάπου με φυλάει η αρρώστια και ο Θάνατος όπότε δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα πλέον για μένα. Αρχισα την θεραπεία με χάπια και συναντήσεις με την ψυχίατρο. Δεν πρόλαβα όμως να κάνω πολλά πράγματα γιατί η γιατρός μου πέθανε.Πήγα και αλλού στην συνέχεια αλλά δεν είχα την δυνατότητα συχνών επισκέψεων λόγω οικονομικού.
Το θέμα είναι ό,τι έχω κάνει αμέτρητες προσπάθειες να αλλάξω αλλά πάντα με προλαβαίνουν τα γεγονότα. Λες και συνωμοτεί το σύμπαν να μου πηγαίνουν όλα ανάποδα..Πρόσφατα έκανα πάλι ένα λάθος στην δουλεία...αυτό με έριξε πάρα πολύ...έκλαιγα όλη μέρα κι έλεγα ό,τι είμαι μια άχρηστη που απλά δεν αξίζει καν να υπάρχει.Ενιωθα ένα τίποτα.Δεν συγχωρώ τίποτα στον εαυτό μου γιατί έτσι μου έμαθαν.Αυτό όμως δεν σημαίνει ό,τι είμαι τέλεια...το αντίθετο...κάνω πολλά λάθη και νίωθω απλά ηλίθια....Σήμερα σκεφτόμουν τι καλά που θα ήταν να πέθαινα ,να μην υποφέρω εγώ και να απαλλάξω τον υπόλοιπο κόσμο από την άχρηστη παρουσία μου. όμως πίσω μου θα αφήσω 3 παιδιά....δεν αξίζει να τα πληγώσω....ξέρω με θεωρείτε υπερβολική ΄ετσι???συγνώμη αν σας κούρασα......

Quote:

---

Originally Posted by ana_stasia

Καλησπερα ειμαι νεο μελος και αντιμετωπισω παρομοιο προβλημα,δηλαδη μια σειρα προβληματων(ασθενειες συγγενικων μου ατομων,κακο οικογενειακο περιβαλλον,δικοι μου αποτυχημενοι ερωτες) που εχουν συμβει στην μεχρι τωρα ζωη μου(ειμαι 22) με εχουν κανει να αγχωνομαι πολυ ευκολα,για το παραμικρο χωρις να υπαρχει ουσιωδης λογος και σε συνδυασμο την χαμηλη μου αυτοπεποιθηση με εχουν κανει ολα αυτα να εχω κλειστει στον ευατο μου.Εχω απομονωθει Κατα καποιο τροπο και εχω χασει την ορεξη μου για καποια πραγματα που απολαμβανα υπερβολικα παλιοτερα, αν κι το τελευταιο καιρο ,προσπαθω με οποιοδηποτε τροπο να ξεφυγω απο αυτη την κατασταση ,κανοντας καποια hobbies,επισης εχω σκοπο να παω σε καποια σεμινάρια που αφορουν την αυτοεκτιμηση και ειναι εντελως δωρεαν,γενικα κανω οτι μπορω να βγαινω απο το σπιτι γιατι το μονο που μ προσφερει να μενω μεσα ειναι να σκεφτομαι το προβλημα μου κι να το κανω μεγαλυτερο.Επισης εχω καταληξει στο εξης:οτι αμα δεν αποδεχτεις οτι υπαρχει προβλημα δεν θακαταφερεις ποτε να το επιλυσεις,κι η ουσια ειναι να μην επαναπαυεσαι και πελαγωνεις με το προβλημα ,πρεπει να του πας κοντρα.Αυτο σκοπευω να κανω.Γιατι ειμαι 22 κι νοιωΘω οτι χανω την ζωη μεσα απο τα χερια μου κι φυσικα δν το θελω αυτο.Ισως να ανατρεξω κι στην βοηθεια ενος ψυχολογου ή ψυχοθεραπευτη για μια πιο ειδικη γνωματευση πανω στο θεμα,αλλα δεν ξερω καποιον καλο στην Αθηνα:confused:

---

Kαλή μου Αναστασία ...θα μπορούσες να ήσουν κόρη μου και πολύ λυ



πάμαι που διαβάζω αυτά από ένα παιδί χρονών !!!προσπάθησε πολύ να απαλλαγείς από τα προβλήματα σου,είσαι πολύ νέα,μην αφήνεις τον χρόνο να περνάει...και τι δεν θα έδινα να γυρνούσα τα χρόνια πίσω....ίσως να ήμουν άλλος άνθρωπος τώρα. Στο χερι σου είναι να αποκτήσεις αυτά που θέλεις!!

Γειά σου Βίβιαν. :) Κατ' αρχάς συμφωνώ με όσα έγραψε ο Γιάννης.

Καιρό έχουμε να τα πούμε!... Χάρηκα πολύ για την καινούργια σου δουλειά, σε μια περίοδο που δυστυχώς είναι τόσο δύσκολο να εξασφαλίσει κάποιος
μια θέση εργασίας. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και μπράβο σου που τα κατάφερες!
Όσο για τα λάθη, που λες ότι κάνεις, ως ένα βαθμό είναι απαραίτητα όσο είσαι σε διαδικασία μάθησης. Το πιο σημαντικό όμως λάθος είναι ότι όσα καταλογίζεις
πως σου έκαναν οι δικοί σου κατά την διάρκεια που ήσουν παιδί, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο συμπεριφέρεσαι κι εσύ τώρα στον εαυτό σου.
Κι αν εσύ είσαι τόσο απόλυτη με σένα τότε κι οι άλλοι συνεχίζουν να σου φέρονται ανάλογα, δηλαδή ένας φαύλος κύκλος.
Τι θα πει καλή μου "...δεν συγχωρώ σε τίποτα τον εαυτό μου..." Αν δεν τον συγχωρέσεις εσύ μην περιμένεις να το κάνει κανένας άλλος για σένα.

ΑΞΙΖΕΙΣ! Αυτό να το πιστέψεις, γιατί κάθε τι που υπάρχει και μόνο επειδή αναπνέει, αξίζει! Δεν στο γράφω για παρηγοριά. Έτσι είναι!
Άσχετα λοιπόν μ' όσα έγιναν... "Ποτέ δεν είναι αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Αλλά τη δεύτερη φορά εξαρτάται από σένα!"

Quote:

---

Originally Posted by μαρκελα

Γειά σου Βίβιαν. :) Κατ' αρχάς συμφωνώ με όσα έγραψε ο Γιάννης.

Καιρό έχουμε να τα πούμε!... Χάρηκα πολύ για την καινούργια σου δουλειά, σε μια περίοδο που δυστυχώς είναι τόσο δύσκολο να εξασφαλίσει κάποιος
μια θέση εργασίας. Αυτό είναι πολύ σημαντικό και μπράβο σου που τα κατάφερες!
Όσο για τα λάθη, που λες ότι κάνεις, ως ένα βαθμό είναι απαραίτητα όσο είσαι σε διαδικασία μάθησης. Το πιο σημαντικό όμως λάθος είναι ότι όσα καταλογίζεις
πως σου έκαναν οι δικοί σου κατά την διάρκεια που ήσουν παιδί, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο συμπεριφέρεσαι κι εσύ τώρα στον εαυτό σου.
Κι αν εσύ είσαι τόσο απόλυτη με σένα τότε κι οι άλλοι συνεχίζουν να σου φέρονται ανάλογα, δηλαδή ένας φαύλος κύκλος.
Τι θα πει καλή μου "...δεν συγχωρώ σε τίποτα τον εαυτό μου..." Αν δεν τον συγχωρέσεις εσύ μην περιμένεις να το κάνει κανένας άλλος για σένα.

ΑΞΙΖΕΙΣ! Αυτό να το πιστέψεις, γιατί κάθε τι που υπάρχει και μόνο επειδή αναπνέει, αξίζει! Δεν στο γράφω για παρηγοριά. Έτσι είναι!
Άσχετα λοιπόν μ' όσα έγιναν... "Ποτέ δεν είναι αργά για να έχεις μια ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Αλλά τη δεύτερη φορά εξαρτάται από σένα!"

---

Καλησπέρα Μαρκέλα......σου έχω στείλει 2 μηνύματα αλλά δεν φευγουν ...γιατί???

Quote:

---

Originally Posted by ΒΙΒΙΑΝ

Καλησπέρα Μαρκέλα......σου έχω στείλει 2 μηνύματα αλλά δεν φευγουν ...γιατί???

---

Δεν γνωρίζω και πολλά για τις νέες αλλαγές που έχουν γίνει...
Κάπου διάβασα ότι αν δεν έχεις στείλει πάνω από 40 μηνύματα δεν υπάρχει δυνατότητα προσωπικής επικοινωνίας, όμως
δεν ξέρω αν κάτι τέτοιο ισχύει.

Ο ρόλος των παιδικών βιωμάτων στην εξέλιξη της προσωπικότητάς μας!!! ( της Σοφίας Ασλαματζίδου ) Όλοι μας, σαν παιδιά, πήραμε το μήνυμα από το οικογενειακό και κοινωνικό μας περιβάλλον οτι δεν είμαστε εντάξει έτσι όπως είμαστε. Το μήνυμα αυτό, το λαμβάναμε είτε λεκτικά είτε ενεργειακά με διαφορετικούς τρόπους. Κάποιους από εμάς μας αμέλησαν, μας παράτησαν ή μας έκαναν να αισθανθούμε ανεπιθύμητοι. Άλλους μας κριτίκαραν, μας έθεσαν υψηλούς στόχους με αντάλλαγμα την αγάπη και μας χειραγώγησαν. Άλλους πάλι, μας έπνιξαν κυριολεκτικά με την υπερπροστασία, στερώντας μας τη δυνατότητα να κάνουμε λάθη και να μάθουμε από αυτά. Οι γονείς μας, θεωρούσαν οτι μας εκπαίδευαν με αγάπη και εν μέρει είναι αλήθεια, αλλά αυτή η αγάπη βασιζόταν σε εναν απλό κανόνα : «Σε αγαπάω, αν…». Όποια και να ήταν η κατάσταση στην οικογένειαμας, όλοι πιστεύαμε ότι έπρεπε να φερόμαστε με ενα συγκεκριμένο τρόπο κ έτσι υιοθετήσαμε έναν ρόλο, για να μας αγαπάνε και να ανήκουμε στο οικογενειακό σύστημα. Εμείς, λόγω της βαθιάς μας ανάγκης να είμαστε συνδεδεμένοι με την οικογένεια μας, είπαμε «ναι» σε αυτόν τον ρόλο. Αποκοπήκαμε από την ουσία μας, αφού αυτή δεν ταίριαζε με την οικογένεια μας, και πήραμε βαθιές αποφάσεις. Κάποιοι μεγαλώσαμε γρήγορα, γίναμε υπερβολικαά υπεύθυνοι και θέσαμε πολύ ψηλούς στόχους, που για να τους πετύχουμε περιορίσαμε τις φυσικές, παιδικές μας ανάγκες για παιχνίδι και χαρά. Άλλοι γίναμε υποχωρητικοί, συμβιβαστικοί, λέγοντας πάντα «ναι», χωρίς απαραίτητα να το εννοούμε. Κάποιοι ταυτιστήκαμε με έναν αρνητικό ροόλο, γίναμε τα μαύρα πρόβατα της οικογένειας, οι επαναστάτες. Λέγοντας πάντα «όχι», εγκλωβιστήκαμε μέσα σε αυτόν το ρόλο και ζούμε τη ζωή μέσα σε μια αναίτια αντίδραση. Άλλοι πάλι, αποσυρθήκαμε σε ενα ρομαντικό, ευφάνταστο κόσμο και γίναμε απόντες από την ίδια μας τη ζωή. Τέλος, κάποιοι ταυτιστήκαμε με τους ρόλους των γονιών μας και γίναμε επικριτικοί ή κατηγορηματικοί απέναντι στα ίδια τα παιδιά μας. Παρότι υιοθετήσαμε αυτούς τους ρόλους με επιτυχία, αναγκαστήκαμε να αποκοπούμε απο τον εαυτό μας. Και αυτή η αποκοπή δεν έγινε χωρίς πόνο. Βαθιά μέσα μας, το εσωτερικό μας παιδί πληγώθηκε πολύ από αυτή την «εκπαίδευση», κυρίως γιατί δε μας δέχτηκαν και δεν μας αγάπησαν για αυτό που είμαστε. Και το αποτέλεσμα? Οι ερωτικές μας ιστορίες και οι στενές φιλίες μας γίνονται πολύπλοκες και συχνά πιο δύσκολες, όταν ερχόμαστε πιο κοντά με τους άλλους. Η οικεοιότητα φέρνει στην επιφάνεια βαθιά κρυμμένες πληγές μέσα μας και δεν είναι σπάνιο να σαμποτάρουμε εμείς οι ίδιοι τις σχέσεις μας, επαναλαμβάνοντας παλιές συνήθειες κατηγορίας, απαίτησης, απομόνωσης, κρυμμένων προσδοκιών, συμβιβασμού ή χειρισμού… Νομίζουμε ότι ξέρουμε ν αγαπάμε και κατηγορούμε τους άλλους για όσα μας συμβαίνουν… Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος που βλέπουμε τον εαυτό μας και τους άλλους εξαρτάται από το πώς μάθαμε την αγάπη όταν είμαστε παιδια. Το τώρα μας, έχει άμεση σχέση με το πριν κ φυσικά με το μετά. Μπορεί να είμαστε επαγγελματικά επιτυχημένοι, αλλά υπάρχει και το ενδεχόμενο να μην προχωρήσουμε επαγγελματικά εξαιτίας του φόβου μας να ριψοκινδυνεύσουμε σε συναγωνιστικές καταστάσεις όπου υπάρχει ο κίνδυνος της αποτυχίας. Ερχόμαστε πολύ κοντά συναισθηματικά με κάποιον, στην ουσία όμως δεν μπορούμε να σταθεροποιήσουμε αυτή την επαφή, γιατί δεν υπάρχει η σωστή εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Εύκολα πληγωνόμαστε, νιώθουμε άδειοι κ συχνά αδικημένοι ( πάντα οι άλλοι φταίνε). Εν κατακλείδει, ποτέ δεν είναι αργά εάν κ εφόσον το θέλουμε αλλά κυρίως αν έχουμε καταλάβει την αδυναμία επαφής κ συναναστροφής με τον κοινωνικό, επαγγελματικο κ συναισθηματικό μας περίγυρο να βελτιωθούμε. Πρωτίστως για εμάς τους ίδιους. Η αλλαγή πάντα φέρνει τη μεταμόρφωση κ η δεύτερη με τη σειρά της τη βεβαιότητα ότι καταφέραμε εκείνο που θέλουμε. Να αγαπήσουμε εμάς ! Μην ξεχνάμε Ποτέ ότι: ” Όποιος έχει μέσα του ένα γιατί, μπορεί ν΄αντέξει το κάθε πώς ….” ΝΙΤΣΕ Σοφία Ασλαματζίδου psixologikosfaros.gr
Διαβάστε περισσότερα: Ο ρόλος των παιδικών βιωμάτων στην εξέλιξη της προσωπικότητάς μας!!!

Το παραπάνω άρθρο το βρήκα στο Ιντερνετ και το έβαλα να το διαβάσετε,ελπίζω να μη πειράξει την συγγραφέα...θεωρώ ό,τι ανταποκρίνεται πολύ στην πραγματικότητα και με αφορμή την πρόσφατη συζήτηση που είχαμε τις πρόσφατα θα βοηθήσει αρκετούς!!