Γεια σας. Μου είναι λιγο δυσκολο να ξεκινησω, δεν ξερω ακριβως από πού να αρχισω να πω την αληθεια. Καταρχην η πρωην μου συζυγος είναι Σερβιδα, γνωριστικαμε στη Σερβια οπου σπουδαζα, ζησαμε στην Ελλαδα για 5 χρονια και πριν 3 χρονια ανεβηκαμε Σερβια να ζησουμε (ηδη ειχαμε το παιδι μας). Ειχα παρει την αποφαση να ανεβουμε διοτι πιστευα ότι θα της εκανε καλο, μιας και από όταν γεννηθηκε το παιδι δεν σταματησε στιγμη να λεει ότι ηταν λαθος που το καναμε (με το ζορι την επεισα να κανουμε παιδι, θεωρουσε ότι θα είναι βαρος και ευθυνη). Τελικα τον Σεπτεμβρη φτασαμε στον χωρισμο.
Το θεμα είναι ότι με εχει επηρεασει πολύ αρνητικα αυτή η κατασταση, το ότι χωρισαμε όχι τοσο πολύ, κυριως γιατι ηταν κατι που ηταν αναμενομενο, όμως το παιδι μεχρι τωρα (4 χρονων είναι) το μεγαλωνα ουσιαστικα μονος μου, η συζυγος δεν συμετειχε ποτε, παρα μονο όταν δεν ειχε άλλη επιλογη εάν ειμουν στην δουλεια, πραγματικα εχω την εντυπωση πως νοιωθω ποιο πολύ μητερα του παρα πατερας (συμφωνα με τα «στερεοτυπα»). Πριν 2 βδομαδες κατεβηκα στην Ελλαδα, δεν μπορουσα να παραμεινω άλλο στην Σερβια, και πριν κατεβω συζητησα , με την πρωην μου και της ζητησα ευγενικα να μου δωσει το παιδι μιας και δεν το θελει. Η απαντηση που πηρα εν ολιγοις ηταν η εξης ‘’ Δεν το θελω το παιδι, αλλα δεν το δινω για να μην δωσω δικαιωματα στην γειτονια και να μην με πεταξουν από το σπιτι οι γονεις μου’’. Το ξερω ότι είναι απιστευτο, βεβαια ηξερα από πριν την απαντηση της μιας και το εχω συζητησει πολλες φορες μαζι της.
Η ουσια είναι ότι από όταν κετεβηκα Ελλαδα εχω χασει κάθε θεληση, κάθε ενδιαφερον. Δεν ειμαι τοσο αδυναμος, βρηκα δουλεια (99.999999% ξεκιναω την Τριτη), δηλαδη δεν εχω αφεθει στην τυχη μου, αλλα ετσι δεν εχω ξανανοιωσει, νοιωθω ότι εχω χασει το παιδι μου, 4 χρονια τον κανω μπανιο, τον ταιζω, τον νανουριζω, παιζω μαζι του, τον μαθαινω πραγματα, δεν ξερω τι άλλο να πω. Απλα, ότι κανω τωρα το κανω με πολύ μεγαλη δυσκολια, απλα γιατι ξερω ότι πρεπει, δεν ειμαι όμως ο εαυτος μου, αυτό το βλεπω. Γενικα παντα ειμουν ανθρωπος που του αρεσουν οι ουσιες, το αλκοολ κτλ κτλ, όμως όταν εδωσα τελος σε όλα αυτά (6 μηνες πριν παντρευτω), το εδωσα οριστικα, και ειμαι σιγουρος ότι εχω την δυναμη να αντεξω. Το προβλημα είναι ότι ειμαι σιγουρος ότι δεν βρω την δυναμη να συνεχισω να ζω ξανα, δεν βγαινω, με το ζορι επικοινωνω με φιλους/οικογενεια, εχω απομονωθει γιατι δεν νοιωθω ορεξη για τιποτα από τα πραγματα που με γεμιζαν καποτε. Θελω να μιλησω σε καποιον, αυτό το θελω, αλλα τους νοιωθω ολους μακρια μου. Ειμαι σιγουρος ότι δεν εχω καταθλιψη, δεν κανω περιεργες σκεψεις, αλλα δεν ξερω. Σας επρηξα λιγο και συγγνωμη, επρεπε σε καποιον να μιλησω, αν και δεν με βοηθησε ιδιαιτερα, τουλαχιστον το εκανα.
