Καλησπερα. Διαβαζω εδω και λιγο καιρο το φορουμ και αποφασισα να γραψω και εγω το προβλημα μου . Θα ηθελα να ακουσω τις γνωμες σας , αν και γνωριζω οτι ειμαι αρρωστος και πρεπει να με δει ο γιατρος ( με μια προχειρη ερευνα καθε ψυχολογος θελει 50 ευρω για 1μιση ωρα και για να λυθει το προβλημα μου θελει αμετρητες ωρες ) .
Ειμαι ενα μηδενικο , νιωθω οτι δεν εχω κανει τιποτα στη ζωη μου και οντως οι εμπειριες μου ειναι ελαχιστες . Αυτο που φοβαμαι ειναι πως οταν θα θελω να ζησω δε θα εχω τα απαραιτητα εφοδια για να το κανω .
Κατ αρχην ειμαι αντρας 20 χρονων, αεργος και το Σεπτεμβριο θα φυγω για σπουδες . Ποτε μου δεν ημουν δραστηριος , ισως λιγο οταν ημουν παιδι . Ολοι ελεγαν οτι ειμαι ενα ησυχο και καλο παιδι ( εδω θα κανω την παρατηρηση οτι οι ανθρωποι δεν ησυχαζουν , αλλα ηρεμουν ) . Τα τελευταια 4 (?) χρονια αναπτυχθηκε πιο εντονα μεσα μου η αδρανεια, η παθητικοτητα, η απαθεια. Δεν κανω πραγματα που να με γεμιζουν . Ειμαι απολυτως ουδετερος. Δεν αισθανομαι τιποτα και δεν κανω τιποτα. Νομιζω οτι φοβαμαι τον κοσμο. Οταν βρισκομαι με κοσμο δεν νιωθω ανετα, μετα οταν μενω μονος μου συνειδητοποιω οτι ειχα αγχος. Ουτε καν στο περιπτερο δε θελω να πηγαινω. Αυτο μηνυμα ξεκινησα αλλη μια φορα να το γραφψ αλλα δεν το στειλα διοτι δεν ηξερα αν περιεγραφα σωστα την κατασταη μου, ουτε και τωρα ξερω .
Καποιες φορες σκεφτομαι οτι η ουδετεροτητα αυτη μπορει να με βοηθησει γιατι βλεπω τον εαυτο μου απ εξω και ετσι μπορει σιγα-σιγα να κανω σωστα βηματα. Οταν σκεφτομαι πολυ εντονα την κατασταση μου πραγματικα λυπαμαι τον εαυτο μου. Βλεπω συνομιληκους μου και το τι εχουν κανει και θελω να πεθανω. Προχθες πηγα στην θεατρικη παρασταση του λυκειου της αδερφης μου, χαιρομαι τοσο πολυ οταν βλεπω ζωντανια , χαρα, δημιουργικοτητα και ταυτοχρονα λυπαμαι τοσο πολυ, ηθελα να βαλω τα κλαματα, σκεφτομουν πως χαραμισα ετσι τα χρονια μου , τοσο ανουσια, χωρις να κανω απολυτως τιποτα, χωρις να συμμετεχω πουθενα . Πραγματικα ειναι τραγικη η κατασταση μου . Καποιες περιοδους της ζωης μου ειμαι καταθλιπτικος και καποιες ουδετερος , η ουδετεροτητα μ αρεσει .
Παντα ειχα ταση προς την καταθλιψη, ημουν μελαγχολικος σ ολη μου τη ζωη . Ποτε δε θυμαμαι τον εαυτο μου, ουτε καν σαν παιδι, ευτυχισμενο πραγματικα . Υπηρχαν στιγμες χαρας , αλλα παντα ετεινα στην μελαγχολια ή καλυτερα στην αδρανεια-απαθεια, η μελεγχολια μ αρεσε διοτι αισθανομουν κατι . Για την κατασταση μου πιστευω ευθυνονται οι γονεις , οι οποιοι τσακωνοντουσαν συχνα, εκ των οποιων η μανα μου επασχε απο καταθλιψη, ο πατερας πασχει κι αυτος απο κατι πιστευω, και η παιδικη μου ηλικια . Πολλες φορες τους κατηγορω , τον πατερα μου περισσοτερο, απο μεσα μου , τους λεω καποια πραγματα αλλα οχι πολλα . Μετα παλι σκεφτομαι οτι ειναι κι αυτοι αρρωστοι.
Ενα μεγαλο μου παραπονο ειναι οτι ποτε κανεις δεν μου μιλησε για το προβλημα ( ενω φαινονται απο μακρια τα συμπτωματα μου ) , κανεις δεν με παροτρυνε να γινω λιγο πιο δραστηριος , να μαθω να παιζω ενα οργανο, να γραφτω σε καποια ομαδα, να κανω φιλους , κατι. Ενας μεγαλος μου φοβος ειναι οτι θα μεγαλωσω, θα μεινω μονος ή θα βρω καποια γυναικα απλα για να παντρευτω και θα την κανω και εκεινη δυστυχισμενη, και δεν θα εχω κανει τιποτα στη ζωη μου , δε θα εχω ζησει . Δε θελω να γινω ενας γερος που δε θα τον σεβεται κανεις, δε θα εχει ζησει και απλα θα περιμενει να πεθανει, προτιμω να σκοτωσω εγω τον εαυτο μου πριν γινει κατι τετοιο. Επισης , φοβαμαι παρα πολυ οτι εγινα σαν τον πατερα μου και εχω τους ιδιους τροπους μ αυτον και δεν το θελω αυτο. Παρ' ολα αυτα δεν το διαλεξα , πολλες φορες πιανω τον εαυτο μου να κανει πραγματα σαν κ αυτον και θυμαμαι που τα εκανε κ αυτος οταν ημουν μικρος και τον εβλεπα και λεω δεν πρεπει να το κανω αυτο, αλλα δεν μπορω να αλλαξω τον εαυτο μου τοσο ευκολα. Νομιζω οτι οσο κι αν προσπαθησω παντα θα κανω λαθος πραγματα διοτι απλα ετσι εμαθα , οχι συνειδητα αλλα υποσεινηδητα .
Συγγνωμη που εγραψα πολλα . Ευχαριστω οποιον/αν διαβασει το μηνυμα και θα ηθελα την αποψη σας .
