Άγχος στο στρατό.

Καλησπέρα σας

Δυστυχώς απο τις 10 Μαρτίου έχω μπει στρατό. Πριν μπω, ήταν κάτι που ήθελα να κάνω. Μου άρεσε που θα ασχοληθώ με όπλα, ασκήσεις και άλλα αντίστοιχα. Όταν όμως μπήκα, όχι μόνο τα απομυθοποιησα όλα αυτά, γιατί το μόνο που κάνουμε είναι να είμαστε "νοικοκυρες σε απόγνωση", (κοινως αγγαρειες και υπηρεσιες) δηλαδή πράγματα που δεν έχουν σχέση με το ατρατό, αλλά επίσης βλέπω οτι δε μπορώ να προσαρμοστώ εύκολα στη ζωη αυτή και με αγχώνει πολύ ο τρόπος ζωής.

Το γεγονός οτι πρέπει να ξυπνάω στις 5, να είναι όλα "προβλεπόμενα" και να είμαι σε εγρήγορση, να είμαι στην ώρα μου στις αναφορές λόχου, να ξέρω πως πρέπει να χαιρετώ σωστά και ποιον, να με κρίνουν απο το πόσο καλά έχω φτιαξει το κρεβατι μου και να φοράω συνεχώς τα ίδια ρούχα και αρβυλες, μου εχουν σπασει τελειως το ηθικο, την καθε διαθεση και ορεξη για τη ζωη και τα βλέπω όλα πολύ μελαγχολικά.

Συναισθηματικά έχω "λυγίσει" τόσο πολύ που νιωθω σαν να είμαι φυλακισμένος. Νόμιζα οτι είμαι απο τη φύση μου αισιόδοξο άτομο, αλλά απο τότε που μπήκα στο κέντρο νεοσυλλεκτων αδυνατώ να σκεφτώ θετικά, να κάνω έστω και την ελάχιστη αισιόδοξη σκέψη. Έχω γίνει συναισθηματικά αδύναμος, συντηρητικός, νιώθω πολυ καταπιεσμένος και με πιάνει κατάθλιψη εύκολα. Είναι κάτι που δεν το έχω ξαναπάθει στη ζωή μου-τουλάχιστον απο την ενηλικίωση και μετά- και αδυνατώ να το διαχειριστώ. Ίσως να υπερβαλλω λίγο, αλλά αυτό που ξερω ειναι οτι απο τοτε που μπηκα στρατο ειμαι δυστυχισμένος. Δε το θελω αυτο το καλουπι που προσπαθουν να με βάλουν. Θελω πισω την ελευθερία μου.

Επίσης, θα ήθελα να προσθέσω και κάτι άλλο, που έχει να κάνει με αλλαγή της προσωπικότητας.
Απο τότε που μπήκα στο στρατό, έχω πάψει να νοιάζομαι και να ενδιαφέρομαι για τους άλλους. Με ενδιαφέρει μόνο ο εαυτός μου, και κοιτάω μόνο τη πάρτυ μου, αδιαφορώντας για τους υπολοιπους.

Επίσης, αδιαφορώ πλέον για οτιδηποτε γίνεται στον έξω κόσμο. Ότι είχα ως χομπι, όπως διαβασμα, σπορτ και αθλητικά νέα, πολιτικά και διπλωματικά νέα κλπ κλπ τώρα με αφήνουν αδιάφορο. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι ο εαυτός μου.

Για να το τριτώσω, να πω οτι με έχει πιασει και ενας αρνητισμος για το μέλλον μου. Γενικα ειμαι ανθρωπος που εχω πολλα ονειρα για τη ζωη και το μελλον μου, αλλα απο τοτε που μπηκα στο στρατοπεδο ολα αυτά τα αντιμετωπιζω με σκεπτικισμο, με αρνητισμο και με μια αμφιβολια οτι τιποτα δεν θα παει καλά.

φιλε θα προσαρμοστεις μην αγχωνεσαι πιστευω.απλα σιως σου παρει λιγο περισσοτερο χρονο απο τους υπολοιπους.αυτο.μην σε παιρνει απο κατω παντως.

πηγαινε στον ψυχολογο της μοναδας για να σε βαλουνε καπου να μην κανεις τιποτα. θα του τα πεις οπως εδω. προσεχε, δε θα πεις στον ανθυπολοχαγο που ειναι στο λοχο σου ή στο λοχια ή σε αλλον το προβλημα σου. θα βρεις τον ανθυπολοχαγο του λοχου σου και θα του πεις θελω να μιλησω στον ψυχολογο του κεντρου. συνηθως θα ειναι στρατιωτης κι αυτος, μπορει να υπαρχει ομως και στελεχος (σπανια). ο ψυχολογος μπορει να σου δωσει καποιες μερες αδεια, να πει να σε βαλουν σε ποστο να μην κανεις τιποτα ή να σου δωσει αναβολη (δε το προτεινω γτ παλι τα ιδια θα νιωθεις οταν ξαναμπεις). αν αυτα δε σε ικανοποιουν θα σου δωσει παραπεμπτικο για πεντελη οπου θα πας να συζητησεις με στελεχος ψυχιατρο ή ψυχολογο. ετσι στη μοναδα που θα πας θα σε βαλουν σε ενα ποστο ευκολο οπως κεπικ, λεσχη, ταχυδρομος κλπ. εαν δε σε ενδιαφερει να διοριστεις στο δημοσιο μπορεις να παρεις ιωτα5 αμα το τραβηξεις. θα σε ταλαιπωρησουνε λιγο αλλα το παιρνεις και μετα δε φαινεται να ξερεις παρα μονο στο ζητανε σε ειδικες δουλειες. ετσι γλυτωνεις τελειως τη θητεια.

ουαου Κερασι δεν ηξερα οτι ειχα τετοιες επιλογες, ευχαριστω.
Για Ιωτα5 δεν θα παω γιατι δεν βρισκω λογο, αλλα αυτο με το ψυχολογο θα το σκεφτω αρκετά.

Λένε οτι μετα στις μοναδες ειναι πολυ πιο ευκολα απο το κεντρο εκπαιδευσης, αλλα αυτο δεν μου λεει τιποτα αυτη τη στιγμη.
Αν συνεχισω να μην μπορω να προσαρμοστω σε ολη αυτη τη κουλτουρα του στρατου το πρωτο πραγμα που θα κανω ειναι να το πω σε ψυχολογο.

τωρα εισαι λιγο πριν την ορκομωσια φανταζομαι. κοιτα το πως θα ειναι στη μοναδα ειναι αναλογα που θα πεσεις. το μοτιβο και η αισθηση ειναι ιδια και χειροτερα. καποια πραγματα χαλαρωνουν αλλα το μοτιβο ειναι ιδιο και η λογικη του παραλογου. επισης στη μοναδα θα χεις νεες προκλησεις που τωρα δεν εχεις πχ που θα σε βαλουν, παλιοι κωλοπαιδια, στελεχη μαλακες, αποσταση απ το σπιτι σου, αδειες κλπ. αν εχεις μεσον βεβαια δεν τιθεται θεμα κ κακως συζηταμε. για το ι5 γινεται το εξης, παλια στο απολυτηριο ελεγε το ι τωρα δεν ισχυει αυτο. αν ομως χρειαστει να πας μετα σε δουλεια πχ σεκιουριτι ή στο δημοσιο σου λενε εκτος απ το απολυτηριο να φερεις και ενα αλλο χαρτι που λεει το ι. αν εχεις αποφασισει οτι δε θα εργαστεις στο δημοσιο δεν υπαρχει θεμα. και μαλιστα παιζει ρολο ο λογος του ι, πχ αν δεν ειναι ψυχολογικο το δεχεται το δημοσιο. και αναλογα τη θεση πχ αλλο δασκαλος αλλο σωφρονιστικος υπαλληλος. εκει δεν υπαρχει θεμα.

Απο μεσον τι κανεις? αν εχεις γερο μεσο μπορεις να κανεις θητεια σπιτι σου κ δε χρειαζεται να προβληματιζομαστε. κατα τ αλλα μην αγκομαχεις, τοσα κανει η πατριδα για μας, να μην κανουμε και μεις κατι???

πρωτα λοιπον πας στον ανθυπολοχαγο του λοχου. αυτος θα σε ρωτησει τι προβλημα εχεις. εσυ δε θα του πεις το προβλημα, θα του πεις εχω καποια θεμα κ θελω να μιλησω με τον ψυχολογο. οσο κι αν επιμενει δε θα του πεις οποιος κ να σε ρωτηξει.

Κοιταξε μεσο δεν έχω. Αλλα και να ειχα εγω δεν εχω προβλημα να υπηρετησω μακρια απο τη πόλη μου. Και στη γη του πυρος μπορω να υπηρετησω αρκει να μην μας εχουν υπο πιεση και σε εγρηγορση οπως τώρα, διοτι διαφορετικά πιεζομαι και @αμιεται η ψυχολογια μου. Δεν ειναι τυχαιο πως μεχρι τωρα 2 παιδια εχουν λυποθυμησει κατα τη βραδυνη αναφορά στο λόχο μου. Θέλω δηλαδη περισσοτερο ελευθερο χρονο, ειτε το πρωι είτε το απόγευμα. Αν έρθει αυτό τότε όλα τα άλλα θα πάρουν τη σειρά τους.

Οσον αφορα το δημοσιο δε προκειται να δουλεψω δημοσιο στην Ελλαδα, εξωτερικο θα παω να ζησω μαλλον.
Αλλα γενικα δεν θα παω για ιωτα5 γιατι μου ειναι πολυ δυσκολο να κανω μια τοσο μεγαλη λαμογιά.

Γενικα ακουω οτι στις μοναδες ειναι πιο χαλαρα ομως. Για παραδειγμα δεν εχεις 6 αναφορες την ημέρα, εχεις ελευθερες ημέρες,(δηλαδη τις ημερες που δεν εχεις ΣΠΕΝ) εχεις εξοδους, πηγαινεις για φαγητο απο μόνος σου, ξυπνας στις 6 αντι στις 5, κλπ. Πολλοι ομως λενε οτι μετρα παρα πολύ σε ποιον διοικητη θα πέσεις, ή αν υπάρχουν πολλοί μόνιμοι κλπ.

Ενταξει, αμα εχεις αλλη απορια στο μελλον γραφτηνα.
Και να κλεισω με ενα κλισε ποιματακι
σαν ερθει ο καιρος
και θα μετραω μερες,
τρεξε κοριτσι μου γλυκο
να αγορασεις βερες!

Θα σας δειξω εγω, θα δειτε τι θα παθετε!

Ρε παιδια γιατι εχετε κολλησει με το Ι5 και δημοσιο ? Μονο σε σωματα ασφαλειας (στρατος, αστυνομια) υπαρχει θεμα. Μια χαρα μπαινεις στο δημοσιο, σου δινουν χαρτι οτι απλα εχεις απαλλαχτει απο τις στρατιωτικες υποχρεωσεις, και δεν αναγραφεται ο λογος. Εαν το μαθουν με καποιο τροπο θα τους πας δικαστικα και θα παρεις μια γερη αποζημιωση λογω παραβιασης ιδιωτικου απορρητου. Αν στο κατω κατω σου ζητησουν σε καποια δουλεια χαρτι για το στρατο, λες απλα οτι απαλλαχτηκα γιατι εχω δυσανεξια στη γλουτενη που παιρνει Ι5 και δεν μπορω να φαω ορισμενα φαγητα, μια αριστη δικαιολογια.
Καντε μια αναζητηση στο Google Ι5 Δημοσιο, απο το 2005 συζητανε οτι δεν υπαρχει προβλημα, και εχω διαβασει παμπολλα μυνηματα σε στρατιωτικα forum οτι δεν εχει καμια επιπτωση, εκτος αμα θες να πας στρατο, αστυνομικος, ειδικος φρουρος ή οτιδηποτε ανηκει σε σωματα ασφαλειας. Ξυπνηστε....

Ο χρόνος περνά τόσο γρήγορα που κάποια στιγμή θα ξεχάσεις οτι πηγες φαντάρος,στο λέω εγώ που υπηρέτησα 21 μήνες.εισαι στην αρχή ακόμα,πάντως εγώ απο το στρατό το μόνο που κέρδισα ειναι οτι έχασα σχεδόν 2 χρόνια χωρις κανένα όφελος,

Κουραγιο φιλε μου ειναι το αγορι μου στρατο κ η φαση ειναι αρκετα ζορικη αλλα θα περασει ο καιρος,Ειναι αρχη ακομα αλλα θα προσαρμοστεις,πιστεψε μενα θα ειναι ζορικο κ για τους δικους σου οπωσδηποτε θα τους λειπεις αρκετα,Ειναι καλο που μαθαινεις δουλειες του σπιτιου δεν γνωριζεις που θα χρειαστουν κ δεν υπαρχει γυναικα που δεν θα το εκτιμησει,Ετσι κ δεν την παλευεις απαιτησε ψυχολογικη στηριξη πρεπει να κανεις το καλυτερο για τον εαυτο σου,

Αμφιβάλω πολυ αν κάποιος μαθαίνει κάτι απο το στρατό ,η μαλλον το λέω λάθος,μαθαίνει και μόλις απολύεται ξαναρχίζει όλες του τις συνήθειες απο εκεί που ξεκίνησε,πριν πάει Δλδ,

Σελτζουκε γκομενα εχεις?

Ο στρατος ειναι αναλογα και την μοναδα που θα πεσεις και το ποστο που εχεις. Μπορει στο διπλα ακριβως στρατοπεδο να ειναι ολοι χαλαρα και αρακτοι , ενω στο αλλο να πηγαινουν "πετωντας". Το πιο εκνευριστικο ειναι να εισαι εσυ αυτος που τρωει το λουκι, ενω αλλοι την περνανε ζαχαρη. Ειναι λιγο τυχερα αυτα.

Φυσικα υπαρχουν και αλλα μεσα , οπως καποιοι εχουν το βυσμα για πιο ευνοικες προυποθεσεις στη θητεια τους , καποιοι αλλλοι δεν εχουν ηθικες αναστολες να " χωσουν" τον συναδερφο φανταρο τους να βγαλει το "φιδι απο την τρυπα" σε διαφορες υπηρεσιες κλπ.

Οσον αφορα τις αγγαρειες ειναι απαραιτητες για την λειτουργια ενος στρατοπεδου. Τρως αρα καποιος πρεπει να μαγειρεψει , καποιος πρεπει να προετοιμασει το φαγητο , καποιος πρεπει να πλυνει και ουτω καθεξης. Οπως επισης καλο ειναι να σε κρατανε μαλλον σε μια ηλιθια συνεχη δραστηριοτητα, απο το να σε εχουν αρακτο και να σκεφτεσαι χιλιες δυο ανοησιες μιας και δεν εχεις την αναλογη ελευθερια να κανεις πολλα πραγματα.

Προσωπικα δεν μπορω να πω οτι ζοριστηκα ιδιαιτερα στο στρατο , καταφερα να κρατησω ισοροπιες και να ειμαι παντα ως πρεπει στις υποχρεωσεις μου , χωρις βυσματα, χωρις να χωνω τους αλλους κλπ. οχι οτι παιρνεις και κανα μπραβο , αλλα ετσι ειμαι. Το μεγαλο λουκι σε περιμενει μετα τον στρατο , στην επαναπροσαρμογη ως πολιτης και στο εργασιακο καθεστως που πρεπει να ενταχθεις. Εγω ειχα εξτρα δυσκολιες γιατι λιγο μετα το στρατο αντιμετωπισα και την ασθενεια της ψυχωσης και ναι ηταν πολυ δυσκολα.

Βασικα δεν νομιζω να υπαρχει καποια μαγικη συνταγη, οπως δεν υπαρχει για ολες τις περιοδους της ζωης μας : στρατιωτικες, εργασιακες κλπ. μονο συμβουλες που μπορει να μη ταιριαζουν και με αυτο που εισαι.

Σελτζουκο κανε υπομονη και τα πραγματα θα φτιαξουν . Για ολους οι πρωτες μερες στο στρατο ειναι ενα σοκ . Εινα μεσα στο παιχνιδι να σου παρουν τη ψυχολογια , να σε κανουν οτι θελουν , ενα παιχνιδι ουσιαστικα . Σου παιρνουν την προσωπικοτητα κατα καποιο τροπο . Δυστυχως δεν μπορεις να κανεις και πολλα για τον τροπο που λειτουργει ο στρατος . Εσυ αυτο που πρεπει να κανεις ειναι να μην αφησεις να σου παρουν την προσωπικοτητα . Ας τους να νομιζουν οτι κανουν κουμαντο . Σε κρινουν για να σου ριξουν το ηθικο και να γινεις υποδουλος . Θα καταλαβεις σιγα σιγα οτι δεν πρεπει να δινεις σημασια σ αυτα . Εσυ να στεκεσαι προσοχη , να βαζεις απο το ενα αυτι και να βγαζεις απο το αλλο ( οσον αφορα τυχον προσβολες κλπ, διαταγες και τυχον παρατηρησεις να τις ακους , σου ειναι δυσκολα καποια πραγματα τωρα αλλα σε λιγο καιρο θα ειναι πολυ ευκολα ) . Να θυμιζεις στον εαυτο σου ποιος εισαι και να θυμασαι οτι εκει εξω υπαρχουν ατομα που σε περιμενουν και εισαι σημαντικος γι αυτους . Οσο πιο γρηγορα καταλαβεις το παιχνιδι του στρατου τοσο το καλυτερο για σενα . Οταν θα πας στη μοναδα σου θα υποστεις και εκει ακομα ενα μικρο σοκ και μετα θα συνηθισεις . Αν βεβαια δεις οτι σε καταρρακωνει το περιβαλλον και δεν αντεχεις να πας στο ψυχολογο οπως ηδη σου ειπαν .

Quote:

---

Originally Posted by Ο Σελτζούκος

Καλησπέρα σας

Δυστυχώς απο τις 10 Μαρτίου έχω μπει στρατό. Πριν μπω, ήταν κάτι που ήθελα να κάνω. Μου άρεσε που θα ασχοληθώ με όπλα, ασκήσεις και άλλα αντίστοιχα. Όταν όμως μπήκα, όχι μόνο τα απομυθοποιησα όλα αυτά, γιατί το μόνο που κάνουμε είναι να είμαστε "νοικοκυρες σε απόγνωση", (κοινως αγγαρειες και υπηρεσιες) δηλαδή πράγματα που δεν έχουν σχέση με το ατρατό, αλλά επίσης βλέπω οτι δε μπορώ να προσαρμοστώ εύκολα στη ζωη αυτή και με αγχώνει πολύ ο τρόπος ζωής.

Το γεγονός οτι πρέπει να ξυπνάω στις 5, να είναι όλα "προβλεπόμενα" και να είμαι σε εγρήγορση, να είμαι στην ώρα μου στις αναφορές λόχου, να ξέρω πως πρέπει να χαιρετώ σωστά και ποιον, να με κρίνουν απο το πόσο καλά έχω φτιαξει το κρεβατι μου και να φοράω συνεχώς τα ίδια ρούχα και αρβυλες, μου εχουν σπασει τελειως το ηθικο, την καθε διαθεση και ορεξη για τη ζωη και τα βλέπω όλα πολύ μελαγχολικά.

Συναισθηματικά έχω "λυγίσει" τόσο πολύ που νιωθω σαν να είμαι φυλακισμένος. Νόμιζα οτι είμαι απο τη φύση μου αισιόδοξο άτομο, αλλά απο τότε που μπήκα στο κέντρο νεοσυλλεκτων αδυνατώ να σκεφτώ θετικά, να κάνω έστω και την ελάχιστη αισιόδοξη σκέψη. Έχω γίνει συναισθηματικά αδύναμος, συντηρητικός, νιώθω πολυ καταπιεσμένος και με πιάνει κατάθλιψη εύκολα. Είναι κάτι που δεν το έχω ξαναπάθει στη ζωή μου-τουλάχιστον απο την ενηλικίωση και μετά- και αδυνατώ να το διαχειριστώ. Ίσως να υπερβαλλω λίγο, αλλά αυτό που ξερω ειναι οτι απο τοτε που μπηκα στρατο ειμαι δυστυχισμένος. Δε το θελω αυτο το καλουπι που προσπαθουν να με βάλουν. Θελω πισω την ελευθερία μου.

---

Είναι πολύ νωρίς ακόμα και σκέπτεσαι την πολιτική σου ζωή πριν ! Φυσικά αν σκεφτείς που ήσουν και που είσαι σου έρχεται να κλάψεις.
Αρκετοί έκλεγαν όταν είχα παρουσιαστεί εγώ.
Μην το σκέπτεσαι.Απλά μέτρα μέρες !
Κάθε μέρα που περνάει είσαι πιο κοντά στο στόχο σου που είναι να πάρεις το απολυτήριο και να φύγεις.
Μη σκέπτεσαι ούτε τι γίνεται έξω ούτε τι έκανες πριν ούτε τι θα κάνεις μετά.Μετρά το τώρα.
Προστάτευσε τον εαυτό σου.Μάθε ό,τι σου λένε διότι μπορεί να τα χρειαστείς.Κάνε και κανένα φίλο εντός στρατού.Υπάρχουν πολλοί που νοιώθουν σαν εσένα.Ξέχνα τους έξω για λίγο.
Από ότι γράφεις παραπάνω καταλαβαίνω ότι είσαι φυσιολογικότατος ! Η αντίδραση αυτή είναι η αντίδραση του 99% του κόσμου.
Σκέψου την ημέρα που θα περνάς την πύλη με το χαρτί στο χέρι.Τότε θα ενδιαφερθείς για τον έξω κόσμο.Για τα ενδιαφέροντα σου και για τη ζωή.
Μέχρι τότε θα ξυπνάς , θα κοιμάσαι και θα ξαναξυπνάς με τη ιδέα κάθε μέρα να κάνεις αυτό που σου έχει ανατεθεί.
Μην σκέπτεσαι πολύ το άγχος σου ! Άσε τους κακούς λογισμούς να περνούν και να φεύγουν.


ΥΓ : Αυτό που μάλλον σε έχει σοκάρει είναι ότι ο στρατός είναι ένα παιχνίδι ρόλων που δεν έχεις ξαναδεί έξω.Απλά παίξε το ρόλο σου.Είναι τρομερό ! Το καταλαβαίνω..Είναι κάτι πρωτόγνωρο.

ΥΓ2: Α και κάτι άλλο.Στη μονάδα ίσως είναι χειρότερα τα πράγματα να είσαι προετοιμασμένος.Ότι και να γίνει όμως αφού περάσεις τη μέση της θητείας κάθε μέρα μετράει για δύο.Ένα καλοκαίρι είναι.Τα επόμενα Χριστούγεννα όλα θα είναι παρελθόν.Ίσως εξελιχθούν τα πράγματα πιο εύκολα από ότι φαντάζεσαι.Είναι και θέμα τύχης.
Καλή τύχη φίλε.Ο Θεός μαζί σου.Μην κοιτάς πίσω ! Πάντα μπροστά.