Η μαύρη κατάρα!Το μετατραυματικό στρες.
Καλησπέρα σας, θα ήθελα την βοήθειά σας σε ένα θέμα που με απασχολεί εδώ και 3-4 χρόνια. Οποιαδήποτε απάντηση είναι αποδεκτή. Δεν θέλω πάλι να παώ χάλια και στο δεύτερο εξάμηνο και να έχω πάλι τους γονείς μου να μου λένε πως δεν συγκεντρώνεσαι,είσαι τεμπέλα ή άχρηστη. Είμαι καινούρια στο φόρουμ και σόρρυ για οποιοδήποτε συντακτικό ή ορθογραφικό λάλος κάνω. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ήμουν στο εξωτερικό για 5 χρόνια σε μικρή ηλικία. Πιστεύω πως υπάρχει μια τραυματική εμπειρία από πρόσωπα που με έχει ταρακουνήσει και από το εξωτερικό και έχω πάθει αντίστοιχη τραυματική εμπειρία και στην Ελλάδα. Στην Γερμανία εκεί όπου ζούσα πρίν από 4 χρόνια είχα βιώσει πολύ έντονα το φαινόμενο της ενδοσχολικής βίας, όχι από Γερμανούς αλλά από έλληνες συμμαθητές μου.
Ήμουν σε ελληνογερμανικό σχολείο και ήμασταν η παράλληλη ελληνική τάξη που αντιστοιχούσε στην γερμανική. Να αλλάξω σχολείο δεν γινόταν γιατί αυτό ήταν το μόνο που υπήρχε στην περιοχή μας και πέρα από αυτό δεν ήθελα να χάσω την επαφή μου με τα ελληνικά. Μετά στην Ελλάδα έζησα πάλι μια τραυματική εμπειρία από ένα άτομο ,μεσήλικας σε φροντιστήριο, που μου κατέβασε την ψυχολογία όσον αφορά το διάβασμα τις πανελλήνιες κτλ. (λέω πάλι καλά που παρόλα αυτά δεν σταμάτησα να διαβάζω).
Θα ήθελα την άποψή σας για το αν όντως έχω πέσει μέσα όσον αφορά αυτό που πιστεύω πως πάσχω (το αναφέρω παρακάτω) ή αν είμαι τρελή κτλ. όπως με χαρακτηρίζουν και οι γονείς μου (πράγμα που δεν το πιστεύω πως είμαι). Ας πω πως η αλήθεια είναι ότι το κρύβω καλά μέσα μου γιατί οι γονείς μου μου έχουν επιβεβαιώσει πως δεν πρόκειται να με καταλάβουν και επειδή ντρέπομαι να τους μιλήσω γι αυτό. Να πω επίσης πως ο πατέρας μου είναι τελείως χάλια στον επικοινωνιακό τομέα και αν προσπαθήσω εγώ ή άλλο άτομο της οικογένειας να του μιλήσουμε για κάτι που μας απασχολεί μας κοροιδεύει συνέχεια, μας σπάει τα νεύρα και στο τέλος μας την βγάζει ξινή. Επίσης είναι υπερβολικά αποθαρρυντικός σαν άνθρωπος, δεν θέλει ποτέ μα ποτέ να μας βλέπει ευτυχισμένους σαν οικογένεια και επηρρεάζεται υπερβολικά από την μητέρα του. Αυτή η γιαγιά μου κάνει τα πάντα για να διαταράξει την μητέρα μου αλλά και να την μισεί ο πατέρας μου ( τονίζω πως είναι μορφωμένος και σκάω στα γέλια που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τίποτα μόνος του και ότι δεν έχει προσωπική άποψη.)
Τέλος πάντων, όπως και να έχει παρατήρησα ότι πάσχω από μετατραυματικό στρες. Αυτό γιατί παρατήρησα τις εξής συμπεριφορές και σκέψεις που με βασανίζουν καθημερινά και ακατάπαυστα.
1ον) Έχω ειλικρινά πάρα πολύ καλούς φίλους (σπάνιο πράγμα και είμαι πάρα πολύ ευτυχισμένη μαζί τους) και λέω συνέχεια από μέσα μου πως θέλω να τους παρατήσω, να μείνω τελείως μόνη μου και πως δεν τους αξίζω (δεν φταίνε σε τίποτα τα παιδιά αφού είναι άψογα). Το ίδιο σκέφτομαι και για το υπέροχο αγόρι με το οποίο έχω σχέση. Αυτό το αγόρι μου λέει,όταν είμαστε μαζί πως σκέφτομαι συνέχεια κάτι και πως κάτι με ενοχλεί ή με βασανίζει (Στεναχωριέμαι πολύ όταν του λέω ψέματα πως και καλά έχω άγχος για τα μαθήματα και τα σκέφτομαι συχνά). Το ίδιο σκέφτομαι και για την οικογένεια μου. ( να γιατί δεν μπορώ να τους μιλήσω για αυτό το ψυχολογικό πρόβλημα... απλά μαύρη μαυρίλα που με στοιχείωσε....αχ, και τελικά καταλήγω να μου λένε πως δεν πάσχω από τίποτα και πως απλά είμαι τρελή και τεμπέλα κτλ ...Όχι!!!! Είμαι σίγουρη πως το κρύβω πολύ και δεν με καταλαβαίνουν και δεν προσπαθούν τουλάχιστον να με καταλάβουν. Πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα να τους επιτεθώ άσχημα και να τους απαγοητεύσω πολύ αυτό το Πάσχα.) Βοήθεια!!!!!
2ον) Σκέφτομαι συχνά πως θέλω να απομονωθώ από την κοινωνία ενώ είμαι πολύ κοινωνική και συμπαθητική σε πολλούς ανθρώπους.
3ον) Κλαίω στα καλά καθούμενα χωρίς να ξέρω τι μου φταίει και στο τέλος μου έρχονται αυτά τα ανεπιθύμητα flash back μνήμης από το σκληρό και ψυχρό παρελθόν. Μετά από αυτό μου έρχεται μια πίκρα ενώ παράλληλα σκέφτομαι πως μου άξιζε να υποφέρω τόσο πολύ και καλά να πάθω για ότι συνέβη ενώ ξέρω πως δεν έφταιγα.
4ον)Σκέφτομαι αρκετές φορές το πως θα ήταν αν είχα πεθάνει. Πολλές φορές συνειδητοποιώ μέσα από αυτό πως όλα θα ήταν καλύτερα και όλοι θα συνέχιζαν καλύτερα τις ζωές τους χωρίς εμένα, Ένα πράγμα σαν να τους βασάνιζε η ύπαρξή μου. Άλλες φορές σκέφτομαι πως λόγω της διαφορετικότητας του χαρακτήρα μου είμαι γεννημένη να υποφέρω. 3-4 φορές τον μήνα έχω και τάσεις αυτοκτονίας. (Ντρέπομαι πραγματικά που τα λέω όλα αυτά χύμα!!! )
5ον)Έχω επιθετική συμπεριφορά και σκέψεις (μέχρι και βρισιές ... ακραίο και μένω και άφονη) στον εαυτό μου, εκφράζοντας αυτές με πολύ μεγάλη ένταση. Οι επιθετικές σκέψεις και βρισιές μπορεί να εμφανιστούν από το πουθενά πάνω σε άτομα που συμπαθώ πάρα πολύ, σε αυτούς που αγαπώ πολύ μέχρι και σε άτομα που μόλις πρωτογνώρισα. Έτσι καταντάω πάντα να τρελαίνομαι και να χάνω την συγκέντρωσή μου σε δευτερόλεπτα και τέλος αγανακτώ και πάλι με τον εαυτό μου. Αυτή η εσωτερική συμπεριφορά ανακυκλώνεται κατά περιόδους.Τονίζω πως αυτή η συμπεριφορά είναι μόνο εσωτερική δεν έχω προσβάλει ποτέ κανέναν με τέτοιον τρόπο.
6ον) Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ (σε μεγάλο βαθμό όμως) με αποτέλεσμα να μην διαβάζω όσο θα ήθελα ή να κάνω όσες δουλειές θα ήθελα.
7ον) Υπάρχουν περίοδοι ,συχνοί,όπου κοιμάμαι πολύ περισσότερο νιώθοντας πως μόνο έτσι είμαι ασφαλής (δηλαδή αν μείνω μόνο στο κρεβάτι). Υπάρχουν όμως και περίοδοι όπου κοιμάμαι υπερβολικά λίγο ή δεν επιθυμώ να κοιμηθώ. Να επισημάνω πως τα τελευταία 2 χρόνια δεν είχα ποτέ φυσιολογικό ύπνο.
8ον) Τρώγοντας γλυκά (κυρίως σοκολάτα)κατά την ώρα του διαβάσματος ή καθημερινώς νιώθω ασφάλεια και πως σίγουρα θα πετύχω τον σκοπό μου και όμως συμβαίνει το αντίθετο. Το ίδιο νιώθω αν τρώω πολύ ή πολύ λίγο.
Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας. Οποιεσδήποτε απαντήσεις-ερωτήσεις είναι αποδεκτές. Σας μιλάω σαν άνθρωπο προς άνθρωπο και με μεγάλο φορτίο ευθύνης και σεβασμού.Ελπίζω μόνο να μην σας ζάλισα με την υπερανάλυσή μου.
