Καθημερινό άγχος για τη σχολή μου
Καταρχήν γεια σας. Είμαι καινούρια στο φορουμ και επειδή τα τελευταία 3-4 χρόνια με απασχολεί κάτι έντονα που επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την καθημερινότητα μου, θέλησα να το μοιραστώ μαζί σας για να ξεσπάσω και για να δω αν μπορώ συνοψίζωντας όλα αυτά, να βρω μια λύση που θα με καλύπτει. Ζητώ συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο που θα ακολουθήσει. Θα εκτιμούσα πολύ αν το διαβάζατε και ελπίζω να μην σας κουράσω.
Σπουδάζω φυσική και μάλιστα φέτος -κανονικά- θα έπρεπε να ήμουν στο 3ο έτος. Έλα όμως που ακόμα είμαι στο 1ο έτος και από το 2ο έτος έχω κάνει μόνο 3 μαθήματα. Ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Στο δημοτικό πάντα ήμουνα συνεπής στα μαθήματά μου. Από το γυμνάσιο όμως και μετά διάβαζα πάντα 1-2 ώρες πριν τα διαγωνίσματα και ήμουν πάντα άριστη μαθήτρια, του 19-20. Είχα φωτογραφική μνήμη και επίσης τα "έπιανα" όλα από την τάξη. Προτιμούσα τα θετικά μαθήματα καθώς και την πληροφορική. Έτσι επέλεξα τεχνολογική έχωντας υπόψην τα μαθηματικά και την πληροφορική ως κλάδο. Από την 1η λυκείου μέχρι την 3η αγαπούσα πάρα πολύ την φυσική. Ήμουν τρελαμένη με το σύμπαν και την έβρισκα απίστευτα ενδιαφέρον επιστήμη. Κοιτούσα τους φυσικούς μου με θαυμασμό και βαθιά μέσα μου τους ζήλευα γιατί ήξερα πως ποτέ δεν θα μπορούσα να την ακολουθήσω σαν επάγγελμα. Το ίδιο και με τα μαθηματικά, γι'αυτό δεν τόλμησα ποτέ να ξεστομήσω στην μαθηματικό μου πως θα τα έβαζα 1η επιλογή γιατί πάντα με έκανε να νιώθω άχρηστη και να με υποτιμά ενώ με λίγο διάβασμα τα κατάφερνα εξίσου με το άλλο παιδί που κάναμε μαζί μάθημα που σκιζόταν όλη μέρα αλλά ήταν και πανέξυπνος. Δεν πέρασα τελικά και έτσι είχα ακόμη μια ευκαιρία για να κάνω αιτήσεις και αλλού (δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο). Ο λόγος που έβαλα 1η την φυσική ήταν επειδή με τα μόρια που έβγαλα την έπιανα σίγουρα, αλλά σίγουρα την επέλεξα γιατί μου άρεσε. Τότε ήταν που επεμβήκαν και οι συγγενείς μου, επειδή γενικά ξέρουν και έχουν εμπειρία με τις θετικές επιστήμες και συγκεκριμένα μ'αυτό τον κλάδο. Μου έλεγαν να μην την δηλώσω, πως δεν θα τα καταφέρω κτλ. Δεν άκουσα κανέναν γιατί την αγαπούσα και το ήθελα. Μέχρι που πήγα, απογοητεύτηκα με τα μαθηματικά και ευγνωμονούσα τον Θεό που δεν πέρασα στο μαθηματικό καθώς έβρισκα την φυσική πολύ πιο ενδιαφέρον. Μέχρι τα Χριστούγεννα ήμουν μια χαρά, μάλιστα δεν ήθελα να γυρίσω στο πατρικό μου. Στην εξεταστική πέρασα 3 στα 6 μαθήματα και ειδικά 1 συγκεκριμένο δεν πίστευα πως θα το περνούσα λόγω του καθηγητή που περνούσε το 1/3. Μετά με έπιασε ένα άγχος και μετά απ'αυτά τα 3 τα παράτησα και άφησα τα υπόλοιπα, απλά πήγα να δω τα θέματα. Μετά την εξεταστική με έπιασε κατάθλιψη. Ήμουν στο σπίτι 1 βδομάδα, πήγαινα μέχρι το σουπερμαρκετ και κοιμόμουν 13 ώρες την μέρα. Την μέρα ειδικά δεν ένιωθα καλά, δεν ξέρω γιατί. Μόνο η νύχτα με ηρεμούσε, πάντα ανυπομονούσα να ρθει το βράδυ για να νιώθω καλύτερα! Μια μέρα μου ήρθε φλασιά να βγω έξω ένα απόγευμα να περπατήσω, έβλεπα το πόσο μελαγχολικό ήταν το απόγευμα, σκεφτόμουν πως ήμουν εκεί εντελώς μόνη, τα σκυλιά στο δρόμο πεταμένα, γυφτάκια που ζητάγανε φαγητό, άστεγους κτλ και όλα αυτά με ρίχνανε και από την άλλη έβλεπα παρέες, χαμόγελα και όλα αυτά και διαπίστωνα πως εγώ είμαι μόνη μου, χωρίς κάποιον να ενδιαφέρεται, με τα μόνους ανθρώπους που ενδιαφέρονταν (οι γονείς μου) να ήτανε μακριά και γινόμουν ακόμη πιο χάλια. Σκεφτόμουν συνεχώς πόσο σκατά είναι η ζωή μου και πόσο αποτυχημένη ήμουν. Έτσι δεν άντεξα περισσότερο καθώς ήμουν έτσι ένα μήνα, ενώ όλο αυτό δεν το είχα πάθει απ'την αρχή, ενώ απ'την αρχή είχα προσαρμοστεί τελείως και ήμουν ευτυχισμένη και εξαίρεση την 1η μέρα που έφυγε η μητέρα μου. Οπότε επέστρεψα για 3 μέρες και έκανα ξανά αίτηση. Είχα βάλει 1η επιλογή ψυχολογία όμως τελευταία στιγμή γιατί πάντα μου άρεσε να ψυχολογώ τον κόσμο και να βοηθάω (το έκανα και με τις ξαδέρφες μου). Όμως δεν μπήκα και έτσι πέρασα στο φυσικό, 45 km μακριά απ'την πόλη μου. Δεν ήθελα να φύγω. Διάβαζα παράλληλα και για το πανεπιστήμιο. Βαθιά μέσα μου παρακάλαγα τον Θεό να μην περνούσα και να έμενα εκεί καθώς μετά είχα μετανιώσει για την απόφαση μου και τους το έλεγα αλλά πεταγόταν συνέχεια η ξαδέρφη μου να μου λέει να δώσω και ό,τι γίνει ας γίνει. Ήθελα να περάσω αυτή τη φορά μόνο και μόνο για να τους κλείσω τα στόματα, για να μην νιώθω και πάλι αποτυχημένη, όχι για να γυρίσω. Γιατί μετά απ'αυτές τις 3 μέρες που γύρισω πίσω συνήλθα, μου πέρασαν όλα και ήμουν και πάλι ευτυχισμένη, μάλιστα το Πάσχα δεν ήθελα να γυρίσω καν. Λίγο πριν βγουν τ'αποτελέσματα καθόμουν κάθε βράδυ άγρυπνη στο παράθυρο, παρατηρούσα την πόλη και ευχόμουν τα αποτελέσματα να είναι αρνητικά για να μην φύγω. Όταν βγήκαν τα αποτελέσματα δεν χάρηκα, είχα νεύρα, ήμουν θυμωμένη με τους γονείς μου και τη θεία μου και ξεσπούσα με το παραμικρό, χωρίς να φταίνε, αλλά δεν το καταλάβαινα, έτσι έδειχνα την στεναχώρια μου. Ήταν ρίσκο αυτό που έκανα καθώς ήξερα από πριν πως πηγαίνοντας στο νέο πανεπιστήμιο θα τα έβρισκα ακόμη πιο σκούρα. Οι λόγοι; 1ον δεν υπάρχουν λεωφορεία και όλα αυτά παρά μόνο μερικά με ελάχιστες ώρες, τα ενοίκια ήταν 450 το λιγότερο στην περιοχή και έτσι αναγκαστικά θα πηγαινοερχόμουν. Ήθελα 3 ώρες στους δρόμους μέχρι να επιστρέψω στο σπίτι και 15 ευρώ την μέρα. Το θέμα δεν ήταν αυτό όμως. Το θέμα είναι πως το σύστημα ήταν πολύ πιο πιεστικό. Συνεχώς είχαμε quiz, εργασίες και εξετάσεις. Για ένα μάθημα δίναμε 3 εξετάσεις (που μετράνε είτε 25 είτε 30 είτε και 40%, δηλαδή αν δεν γράψεις την πάτησες), πολλές εργασίες και quiz. Κάθε μέρα είχα πολλά πράγματα να κάνω για να τα καλύψω. Είχα και χάλια ψυχολογία. Είχα απογοητευτεί πάρα πολύ απ'αυτά που είδα, κάθε μέρα και όλη νύχτα έκλαιγα και ήθελα να γυρίσω πίσω, νοσταλγούσα τα πάντα, το σπίτι μου, την πόλη, ακόμη και το πανεπιστήμιο εκεί, τα πάντα. Το περίμενα αλλά είναι πολύ διαφορετικό να τα ζεις. Από τον Οκτόμβρη παρακαλούσα τους γονείς μου να με στείλουν πίσω, εκεί που μετά την 1η εξεταστική διάβαζα και για τις εισαγωγικές αλλά κυρίως και για τα μαθήματα του πανεπιστημίου με όρεξη, ολόκληρο καλοκαίρι για να τα καλύψω (πριν βγουν οι βάσεις, πριν να ξέρω πως είχα περάσει) διάβαζα με πείσμα και όρεξη, ενώ μπαίνοντας σ'αυτό το πανεπιστήμιο δεν είχα διαβάσει ούτε μια ώρα για μάθημα. Το κακό; Εδώ δεν υπάρχει Σεπτέμβρης και κάθε εξάμηνο δικαιούσε συγκεκριμένες πιστωτικές μονάδες, οπότε μένωντας μαθήματα θα πρέπει να τα ξαναπάρεις απ'την αρχή και να αφήσεις άλλα πίσω. Επιπλέον δεν περνάς Ηλεκτρομαγνητισμό 1, πως θα πάρεις τον 2; Όπως καταλάβατε, είμαι πελαγωμένη και πολύ αγχωμένη. Οι γονείς μου με το δίκιο τους δεν με άφησαν να πάω πίσω γιατί ήταν δική μου επιλογή να επιστρέψω και φοβόνταν μην κάνω τα ίδια. Εδώ όμως πάω απ'το κακό στο χειρότερο. Πως περιμένω να βγάλω τη σχολή χωρίς διάβασμα; Αλλά μακάρι να ήταν μόνο αυτό. Ειλικρινά προσπαθώ, αλλά στην 1η δυσκολία τα παρατάω. Π.χ με προσβάλλει ένας καθηγητής, ο άλλος είναι κομπλεξικός, οι συμφοιτητές μου ανταγωνιστικοί, βρίσκεις μόνο μια κοπέλα που συνεννοείσαι και αυτή φεύγει, πηγαινοέρχεσαι και κουράζεσαι, αλλά το κυριότερο: ΦΟΒΑΣΑΙ το διάβασμα και τις αποτυχίες γιατί πλέον αυτές σε ακολουθούν. Έχασα 3 χρόνια και ακόμη είμαι στο 1ο έτος. Και εδώ είναι κανονισμός που τον τηρούν όλοι, στα 6 χρόνια διαγράφεσαι. Και δεν μου έχω εμπιστοσύνη, φοβάμαι. Δεν ξέρω αν έχω τη δυνατότητα να τελειώσω. Ούτε καν πρόγραμμα δεν έχω για να το τηρήσω. Και πολύ φοβάμαι πως δεν φταίει η φυσική γι'αυτό, σ'όποιον κλάδο και να πάω τα ίδια θα αντιμετωπίσω με το θέμα του διαβάσματος, απλά ακόμη κι αν πάω στο πιο αντικειμενικά εύκολο αντικείμενο, δεν πρόκειται να το βγάλω γιατί πάντα θα το συγκρίνω με την φυσική που την αγαπώ. Απλά δεν μπορώ. Καθημερινά έχω άγχος, πονοκεφάλους, στις εξεταστικές ή είμαι αναίσθητη είτε θα τρελαθώ απ'το άγχος, και το βράδυ βλέπω συνεχώς συναρτήσεις, αριθμούς και καθηγητές να με τρέχουν από πίσω. Επίσης δεν αντέχω να βλέπω τους άλλους να παίρνουν τους βαθμούς αντιγράφωντας, κάνωντας ομαδικά εργασίες που μετράνε 20%, οι καθηγητές να κάνουν διακρίσεις και όλες αυτές τις αδικίες, και γω όσες φορές προσπαθήσω πραγματικά να είμαι αόρατη γι'αυτούς. Τελοσπάντων, τώρα θα μου πείτε δεν έχουν σημασία όλα αυτά και να κοιτάω τη δουλειά μου. Απλά βαρέθηκα τα πάντα, και κυρίως βαρέθηκα αυτά που νιώθω να με στοιχειώνουν κάθε μέρα και να παραμένω εδώ χωρίς αποτελέσματα. Απλά τρώω τα χρόνια μου και τα λεφτά των γονιών μου. Ήμουν πολύ εγωίστρια να τα παρατήσω, αλλά τώρα, μπορεί να συνεχιστεί όλο αυτό χωρίς αποτέλεσμα; Θέλω να τα παρατήσω. Το ξέρω πως θα είμαι χάλια, πιο χάλια και από τώρα γιατί το αντικείμενο μ'αρέσει και τίποτ'αλλο δεν θα με καλύπτει περισσότερο απ'αυτό (ίσως η ψυχολογία, αλλά τόσο χρόνια στο φυσικό, πηγαίνοντας στις θεωρίες και στα λόγια ίσως την βρω ανιαρή και θα την συγκρίνω όπως είπα), απλά ξέρω πως το να ασχοληθώ μόνο ως χομπυ με την φυσική, όταν ξεπεράσω το shock θα είμαι καλύτερα. Απλά τώρα σκέφτομαι πως να το πω στους γονείς μου που με το δίκιο τους θα με βρίσουν και δεν θέλω να δικαιώσω τους συγγενείς μου. Είμαι εγωίστρια, τι να κάνουμε; Γι'αυτό έφτασα μέχρι εδώ.
Απλά ξέρετε τι με στεναχωρεί περισσότερο; Ότι κάποια πράγματα ΝΙΩΘΩ και ΒΛΕΠΩ πως μου κόβουν, στα μαθήματα π.χ, κάποιες δύσκολες εργασίες κτλ. Εγώ τα απαντούσα στα μαθήματα, με ελάχιστο διάβασμα κατάφερνα πράγματα σε μια απαιτητική σχολή κτλ, αλλά ποτέ δεν ασχολήθηκα σοβαρά μαζί της. Kαι με την 1η δυσκολία, προσβολή ή κάτι τα βλέπω όλα μαύρα. Δεν είμαι δυνατή για να τ'αντέξω όλο αυτό. Δεν μπορώ να το κάνω, δεν είναι πως δεν θέλω. Δεν μπορώ να το εξηγήσω. Είναι σαν να έχω κάτι σαν ψύχωση με το διάβασμα αλλά με την αρνητική έννοια. Το φοβάμαι πάρα πολύ, είμαι εγκλωβισμένη σ'όλο αυτό και δεν μπορώ να βγω και όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο το χειρότερο, θέλω την υγεία μου :/
Πραγματικά ελπίζω να βγάζουν νόημα όλα αυτά και να μην σας κούρασα. Τι έχετε να πείτε;
