ενα περιστατικο ...πωσ διαμορφονονται χαρακτηρεσ...

ήμουν στο μετρό....

στεκόμουν σε μια γωνία...και περίμενα να φτάσω στην στάση μου...

..είχα φύγει βιαστικά απο το σπίτι έχοντας βάψει τα νυχια των ποδιων μου λιγο πριν....

ε..καπου ..μουντζουρώθηκε το μεγαλο μου δαχτυλο....ξερω ειναι χαζο και αστειο..αλλα ακουστε...

στην αλλη ακρη του βαγονιου βρισκοταν μια οικογενεια...μαμα μπαμπασ και ενα 12 χρονο καπου κοριτσακι.... το κοριτσακι κοιταζοντασ με απο πανω μεχρι κατω 500 φωρεσ....βεβαίως βεβαίως διέκρινε την ατέλεια. .στο κακόμοιρο νυχάκι μου....

και χωρίς δισταγμό με έκανε ρεζίλι φωνάζοντας μου " δεν έβαψες καλα το μεγαλο σου δάχτυλο"

ειχα ακουστικα στα αυτια....και παρ ολα αυτα την ακουσα οποτε ναι...το ειπε πολυ δυνατα....

εννοειτε πωσ δεν με πειραξε που το ειπε...

τα παιδια ειναι πολυ παρατηρητικά και συχνα πειραχτήρια. .και στην τελικη ισωσ ηθελε απλα να με ενημερώσει....(αν και το ειρωνικότατο ύφος τησ καθε αλλο παρα..απλωσ ενημερωτικό ηταν)

...με πειραξε που οι γονεισ αντι να πουν κατι..να ψυθηρισουν στην μικρη κατι του στιλ" αγαπη μου...δεν ειναι σωστό να κριτικάρουμε ετσι τουσ αλλουσ...." ή "ματια μου...δεν τα λεμε αυτα.. δεν ειναι τροποσ αυτοσ" ...απλα μειναν εκει να τησ χαμογελανε......φάνηκε σχεδον σαν επιβράβευση για την "σωστή" και αποδεκτή τησ συμπεριφορά......

υποσυνείδητα αυτο το παιδι δεχτηκε εκεινη την ωρα πωσ μάλλον εκανε το σωστο.... διοτι οι γονεισ δεν έδειξαν καμια ενόχληση ουτε εκαναν νύξη σχετικά με την συμπόνια που θα επρεπε να νιώσει.... η τους σωστους τροπους συμπεριφορας...

δεν διαμορφώνουν την αντίληψη στα παιδία τουσ του πονου που μπορουν να προοκαλεσουν στουσ αλλουσ...
και οι νεοι ανθρωποι καταληγουν συναισθηματικοί δολοφόνοι οι οποιοι αδυνατούν να αντιληφθούν τα αισθηματα των αλλων....

με ποναει αυτο...γιατι κατι τέτοια .. κ...παιδα .... οταν εγω πήγαινα σχολειο.....μου κανανε τα σχολικα μου χρονια αφόρητα μονο και μονο επειδη ημουν πιο ήσυχη και συμπονετική απο αυτα.....

...τέλος παντον......

συγγνώμη αν σασ ζαλισα...:):)

Θα ʽταν καλύτερα δηλαδή να έχουν ένα μπάστακα από δίπλα τους τα παιδιά, [μια «θείτσα με τη βίτσα» της] για να τους επισημαίνει με «τρόπο» τι είναι και τι δεν είναι «σωστό» ; Αυτό (πρέπει να) αποτελεί αυστηρά προσωπική τους επιλογή.
Εξάλλου πόσο θεμιτό μπορεί να ʽναι το να περιμένουμε από τους άλλους να «φροντίζουν» τα αισθήματά μας; Αυτό (πρέπει να) είναι δική μας δουλειά.

ναι και οχι....μια και αν προσεχαμε να μην πλιγωσουμε θεμητα τουσ αλλουσ..

και μαθεναμε με σωστουσ και οχι στυλ\"θειτσασ\" τροπουσ τα παιδια να προσπαθουν να νιωσουν τουσ αλλουσ...

και οι αλλοι ανθρωποι ισωσ να προσεχαν να μην πληγωσουν εμασ....

θα διμιουργουσαμε μια αλυσιδωτη αντιδραση...και ισωσ η ζωη στη γη και στην κοινωνια μασ να γυνοταν πιο ευχαριστη και ανθρωπινη.

ημουν παντα αντιδραστικη σαν παιδι ,εφηβη και ενηλικη....δεν ημουν ομωσ ποτε σκληρη και επιτηδεσ αδικη....με τουσ αλλουσ..γιατι με ποναγε οταν οι αλλοι ηταν ετσι με μενα...

τοσο κακο ειναι να μη σκεφτομαστε μοονο τουσ εαυτουσ μασ δηλαδη?
ενασ εγωκεντρικοσ τροποσ σκεψησ οδηγει σε εναν εγωκεντρικο τροπο ζωησ και με την σειρα του μια δυστιχισμενη ζωη μεσα στη μοναξια.

λεω εγω τωρα...:cool:

Συμφωνώ με olorou. Προσωπικά μεγάλωσα τα παιδιά μου ελεύθερα να εκφράζουν το κάθε τί ακόμα κι αν αυτό ήταν μια παρατήρηση. Στους γονείς τους ή στους γύρω. Δεν θα τους αφαιρούσα ποτέ αυτό το δικαίωμα. Ισως γιατί εμένα με μεγάλωσαν αφαιρώντας τον αυθορμητισμό μου. Στην πορεία του γάμου μου, και κατόπιν κριτικής τους, έμαθα να σκέφτομαι όπως αυτά και ήταν το σημαντικότερο μάθημα που πήρα απο τα παιδιά αυτά.

μα δεν με καταλαβατε....ενοειται πωσ στηριζουμε τον αυθορμιτησμο και την ελευθερη εκφραση των παιδιων..αλλα αυτο δεν συμαινει πωσ δεν προσπαθουμε να μαθουμε και την συμπονια στα παιδια... αλλο το ενα αλλο το αλλο καλεσ μου...

Το να κάνεις μια τετοιου είδους παρατήρηση όμως δεν εμπίπτει στο μέτρο της συμπόνιας. Δεν καταλαβαίνω γιατί να αισθανθεί έτσι ένα παιδί ή και μεγάλος ακόμα. Μια γνώμη είπε απλά και όμορφα. Δικό σου το μπαλάκι για το πως θα διαχειριστείς αυτή τη γνώμη μέσα σου.

Είναι καλό να μπαίνει ένα όριο όταν ο αυθορμητισμός αυτός ξεφεύγει σε αγένια. Στην οποία περίπτωση, αν οι γονείς εξηγούν στο παιδί γιατί δεν πρέπει να κάνει ή να λέει κάτι (αντί απλά να το μαλώσουν) με τον καιρό αρχίζει από μόνο του και ζυγίζει τις καταστάσεις και τη συμπεριφορά του.

Αυτό που βλέπω συνέχεια γύρω μου είναι παιδιά που είναι απλά παιδιά, οι γονείς τους τα μαλώνουν, \"μη κάνεις αυτό, μη λες εκείνο, μη μη μη\" χωρίς όμως να μπαίνουν στο κόπο να πουν το γιατί. Έτσι γίνονται ενήλικες που δεν έχουν δική τους κρίση. Άλλο να πεις \"μη φωνάζεις\" κι άλλο \"μη φωνάζεις γιατί ενοχλούνται οι γύρω\" για παράδειγμα.

Τα παιδιά λόγω και επιπέδου γνωστικής ανάπτυξης λειτουργούν εγωκεντρικά, με την έννοια ότι αδυνατούν μέχρι μια ηλικία να μπουν στη θέση του άλλου, να κατανοήσουν ότι μπορεί να έχει άλλες σκέψεις, συναισθήματα κλπ από τα ίδια.
Στη συνέχεια τα πράγματα αλλάζουν, αλλά η στάση των γονιών είναι πολύ σημαντική σε όλο αυτό.

Συμφωνω με liberchild
και συμπληρωνω,
το ζητημα ειναι να εμπνευσεις στο παιδι τι πρεπει να πει η να σκεφτει και τι οχι.

Τακτικες του στυλ δεν τα λεμε αυτα κουνωντας το δαχτυλο δεν ξερω αν θα το εκανα ποτε μου η αν ειναι υγιες για την ψυχολογια του παιδιου.

..δεν νομίζω πως η ενθάρρυνση προς ένα παιδί μεταφράζεται σαν παρατήρηση κόντρα στην παρατήρηση Adzik. Tο θέμα είναι να του εμπνέεις διάκριση γενικά.

Λάθη θα γίνουν από μέρους του παιδιού φυσικά. Εξάλλου δεν είναι λογικό να περιμένουμε οτι με μία συζήτηση το παιδί μαθαίνει. Η διαδικασία του ΄τι είναι ευγενικό/σωστό και τι όχι χρειάζεται χρόνο.

Άσε που δεν ξέρεις τις τακτικές ενός ζευγαριού απέναντι στο παιδί τους. Μπορεί να προτιμούν οι προσωπικές τους παρατηρήσεις/συζητήσεις να γίνονται εντός των τειχών του σπιτιού.

συμφωνω

ομωσ..ειμαι 23 ετων εχω ακομη επαφεσ με ατομα 18-17 χρονων και αυτο που βλεπω ειναι νεοι ανθρωποι οι οποιοι δεν μπαινουν ποτε στην θεση του αλλου και σιγουρα δεν καθονται να δουν τι εκαναν τον αλλον να νιωσει...θεωρουν πωσ οτι και αν νιωθει ο καθενασ ειναι δικο του θεμα να το αντιμετωπισει...ομωσ δεν ειναι ετσι...ζουμε σε μια κοινωνια στην οποια η συμπεριφορα του συνολου επιρεαζει την καθε μοναδα

εννοειτε πωσ οι γονεισ πρεπει να εξηγουν στα παιδια γιατι τουσ κανουν παρατηριση,και γιατι θεωρουν πωσ μια συμπεριφορα ειναι λαθοσ η οχι... εννοειτε πωσ τα νεαρα ατομα πρεπει να αναπτυσσουν δικα τουσ κριτηρια συμπεριφορασ και αντιληψησ το θεμα ειναι ομωσ πωσ σημαντικο ρολο εχουν και οι γονεισ,....

στο δικο μου σπιτι δεν ακουσα ποτε να λεγετε κατι κακο για καποιον αλλον θελημενα...και με την σειρα μου...οσο και αν εχει αυτο σχεση με τον χαρακτηρα και τον τροπο ανατροφησ μου..
..δεν σκευτομαι ποτε ηθελημενα να πληγωσω η να κριτηκαρω καποιον και πιστεψτε με μια ζωη ημουν τρελα αντιδραστικο και δυναμικο στοιχειο...και τισ ελευθεριεσ μου τισ καρδισα μονη μου...

τουσ συμποναω ομωσ τουσ αλλουσ...

και παντα με ενιαζε να μην πονεσω τουσ αλλουσ...

Είναι λάθος να σε νοιάζει να μη πληγώσεις τον άλλο. Σημαίνει δεν σε πληγώνω για να μη με πληγώσεις. Γιατί να μη πληγωθείς?

... η τόση ευαισθησία με υποψιάζει Adzik. Πάρα πολυ συμφωνώ με Liber. Το πρώτο πράγμα που συνειδητοποίησα στο Therapy ήταν η δυσλειτουργία μου μέσα στο σύνολο. Μονίμως αδικημένη, ευαίσθητη και στο τέλος αόρατη από τους πάντες. Τότε ήταν που άρχισα να σκέφτομαι:\"ρε μήπως αντί να λέω ήτανε στραβό το κλίμα το φαγε και ο γαϊδαρος, να αρχίσω να αναρωτιέμαι ή στραβός είναι ο γυαλός ή στραβά αρμενίζουμε?\'

Τελικά, στραβά αρμενίζαμε:D

Βγες εκεί έξω και άρχισε να διεκδικείς τη θέση σου ελισσόμενη Adzik. Το αξίζεις. Και αυτή είναι η μεγαλύτερη αλήθεια και η πιό συγκινητική στιγμή. :)

:):):) αχ καλεσ μου....παλιοτερα ναι ημουν ετσι....ομωσ πια ειμαι 100% συνιδιτοποιημενα ευαισθητη πωσ να το εξηγησω ,στην ζωη μου εχω βρει και την θεση μου και τον εαυτο μου ειμαι γνωστησ των μεγαλων μου ελλατωματων,προσπαθω παντα να γινομαι καλητερη,
απλωσ επιλεγω να ζω σε μια αρμονια με τον εαυτο μου και τουσ γυρω..το περιβαλλον, δεν νομιζω πωσ αυτο ειναι κατι κακο, ειναι κριμα που η ειλικρινεια και η εκ βαθεωσ καλοπροεραιτη σταση ειναι παρεξηγισημη, σαφωσ και με πληγωνει αυτο, αλλα απο την στιγμη που στεκομαι πια πολυ δυνατα στα ποδια μου..γιατι να μην επιδιωκω να ζω σε ενανομορφοτερο ,πιο ισοροποιημενο και αρμονικο καλο κοσμο...

....υπαρχουν ανθρωποι(και ελπιζω να ειναι οοολοι) οι οποιοι θελουν εναν καλητερο κοσμο και μια πιο ανθρωπινη κοινωνια,και υπαρχουν αλλοι που δεν μενουν μονο στον οραματισμο αλλα προσπαθουν παντα με τισ πιο ειρινηκεσ και καλεσ μεθοδουσ να καλητερεψουν εστω το κοντινοτερο τουσ περιβαλλον...

λιμπερ..μου

πωσ ειναι δυνατον να λεει κανεισ ειναι λαθοσ να σε νιαζει να μη πληγωσεισ τον αλλον..δεν ζουμε μονοι μασ.. το να ημαστε τοοσο εγωκεντρικοι ,τοσο εγωιστεσ ειναι αρρωστημενο,ειναι κακο,δεν ζουμε μονοι και μονο για την παρτη μασ...ζουμε μαζι...ημαστε κοπαδι... οφειλουμε να σεβομαστε τουσ αλλουσ ,την προσωπικοτητα μα και την διααφορετικοτητα του καθενα, διοτι κανεισ δεν ειναι ιδιοσ με κανεναν αλλο...

και οχι δεν σημαινει δεν σε πληγωνω για να μην με πληγωσεισ...σημαινει δεν σε πληγωνω επειδη δεν θελω να σε πονεσω....αν θελεισ να με πληγωσεισ ειναι δικο σου θεμα και δικαιωμα...μα σκεψου το...

και στην τελικη γιατι να πληγωνομαστε παντα? η ζωη δεν πρεπει να ειναι ενασ μεγαλοσ πονοσ..με νυχια και με δοντια προσπαθουμε καθε μερα να την κανουμε καλητερη...

ο στοχοσ στην ζωη μασ ειναι η ευτυχια οτι σημαινει αυτο για τον καθεναν...

εξαλου οπωσ ειπε καποιοσ...ειναι ευκολο να εισαι κακοσ...αλλα θελει προσπαθεια για να γινει κατι καλο....

εσεισ θελετε να ζειτε ετσι|? ψυχρα αναμεσα στουσ τοσουσ αλλουσ γυρω?

υγ.μη μου θυμωνετε...συζητηση κανουμε:):):)::):)

Quote:

---

Originally posted by Adzik
:):):) αχ καλεσ μου....παλιοτερα ναι ημουν ετσι....ομωσ πια ειμαι 100% συνιδιτοποιημενα ευαισθητη πωσ να το εξηγησω ,στην ζωη μου εχω βρει και την θεση μου και τον εαυτο μου ειμαι γνωστησ των μεγαλων μου ελλατωματων,προσπαθω παντα να γινομαι καλητερη,
απλωσ επιλεγω να ζω σε μια αρμονια με τον εαυτο μου και τουσ γυρω..το περιβαλλον, δεν νομιζω πωσ αυτο ειναι κατι κακο, ειναι κριμα που η ειλικρινεια και η εκ βαθεωσ καλοπροεραιτη σταση ειναι παρεξηγισημη, σαφωσ και με πληγωνει αυτο, αλλα απο την στιγμη που στεκομαι πια πολυ δυνατα στα ποδια μου..γιατι να μην επιδιωκω να ζω σε ενανομορφοτερο ,πιο ισοροποιημενο και αρμονικο καλο κοσμο...

....υπαρχουν ανθρωποι(και ελπιζω να ειναι οοολοι) οι οποιοι θελουν εναν καλητερο κοσμο και μια πιο ανθρωπινη κοινωνια,και υπαρχουν αλλοι που δεν μενουν μονο στον οραματισμο αλλα προσπαθουν παντα με τισ πιο ειρινηκεσ και καλεσ μεθοδουσ να καλητερεψουν εστω το κοντινοτερο τουσ περιβαλλον...

λιμπερ..μου

πωσ ειναι δυνατον να λεει κανεισ ειναι λαθοσ να σε νιαζει να μη πληγωσεισ τον αλλον..δεν ζουμε μονοι μασ.. το να ημαστε τοοσο εγωκεντρικοι ,τοσο εγωιστεσ ειναι αρρωστημενο,ειναι κακο,δεν ζουμε μονοι και μονο για την παρτη μασ...ζουμε μαζι...ημαστε κοπαδι... οφειλουμε να σεβομαστε τουσ αλλουσ ,την προσωπικοτητα μα και την διααφορετικοτητα του καθενα, διοτι κανεισ δεν ειναι ιδιοσ με κανεναν αλλο...

και οχι δεν σημαινει δεν σε πληγωνω για να μην με πληγωσεισ...σημαινει δεν σε πληγωνω επειδη δεν θελω να σε πονεσω....αν θελεισ να με πληγωσεισ ειναι δικο σου θεμα και δικαιωμα...μα σκεψου το...

και στην τελικη γιατι να πληγωνομαστε παντα? η ζωη δεν πρεπει να ειναι ενασ μεγαλοσ πονοσ..με νυχια και με δοντια προσπαθουμε καθε μερα να την κανουμε καλητερη...

ο στοχοσ στην ζωη μασ ειναι η ευτυχια οτι σημαινει αυτο για τον καθεναν...

εξαλου οπωσ ειπε καποιοσ...ειναι ευκολο να εισαι κακοσ...αλλα θελει προσπαθεια για να γινει κατι καλο....

εσεισ θελετε να ζειτε ετσι|? ψυχρα αναμεσα στουσ τοσουσ αλλουσ γυρω?

υγ.μη μου θυμωνετε...συζητηση κανουμε:):):)::):)

---

Aντα είσαι ένα πολύ γλυκό πλάσμα έτσι όπως σε είδα στο δρόμο
και στα μάτια σου καθρεφτίζονται όλα αυτά που γράφεις εδώ. Αλλά νομίζω βαδίζεις λίγο ξυπόλητη στ αγκάθια. Η τόση ευαισθησία δεν θα σε βοηθήσει σε δύσκολες στιγμές και φυσικά ούτε η τόση καλωσύνη. Ο κόσμος δυστυχώς δεν είναι ονειρικά πλασμένος και είναι καθαρή απάτη να θέλουμε να τον βλέπουμε έτσι. Φυσικά όλοι θέλουμε την αγάπη αλλά πρέπει να μπορούμε να ζούμε και χωρίς αυτήν ή τουλάχιστον να μην μας είναι αυτοσκοπός. Μου έδωσες την εντύπωση οτι είσαι ένα ευθραυστο πλάσμα αλλά πρόσεξε μήπως μ αυτό τον τρόπο αναγκάζεις τους γύρω σου να παγιδεύονται σ ενα τριπάκι μη σε στενοχωρήσουν. Αυτή τη στιγμή σου φαίνομαι εγωίστρια? γιατί μπορεί και να σε πληγώνω. Αυτό ακριβώς εννοώ. Πού είσαι ? περιμένω το μπάρμπεκιου...ξέρεις.!

[quote]Originally posted by Adzik
ο στοχοσ στην ζωη μασ ειναι η ευτυχια οτι σημαινει αυτο για τον καθεναν...



..δεν θυμάμαι να υπήρξα πιό αποφασισμένη και συνειδητοποιημένη στη ζωή μου να αισθάνομαι ευτυχία Ad.

Το θρεντ που άνοιξες, ο τρόπος που συνέδεσες το περιστατικό με τη διαμόρφωση χαρακτήρα και ο βαθμός που σε προβλημάτισε με έκαναν προσωπικά να διαμορφώσω την άποψη που κατέθεσα ως τώρα.
Και μιλάω πάντα έχοντας στο μυαλό μου το κοντινό μου παρελθόν, που ίσως και να είναι και λάθος..:)

Κατά τα άλλα, το τι είναι αυτό που σε κάνει υπεράνθρωπο, άνθρωπο ή υπάνθρωπο, είναι μεγάλο θέμα και συγνώμη αλλά περπατάω υποψιασμένη σε καταστάσεις αδικαιολόγητης ευαισθησίας..

Τίποτα προσωπικό βεβαίως, δεν σε ξέρω...:) ακομα..:)

Δεν έχει σημασία πόσο μπορούν να μας αγαπήσουν οι άλλοι αλλά πόσο μπορούμε να τους αγαπήσουμε εμείς.

Αυτό είναι πραγματική αγάπη, αλλίως μιλάμε για ανταπόδοση, ίσως δικαιοσύνη.

Τι να πει κανείς για την αγάπη;
Είναι αυτό που δεν ονομάζεται, δεν κατανοήται νοητικά, δεν είναι λογικό.

Είναι τρέλα.

...ίσως και κάτι παραπάνω

αρα Αντι μου... μιλάς για ανιδιοτελή αγαπη..αγαπη χωρίς συμφέρον και χωρίς να περιμένεις να πάρεις πίσω... σε αυτό ακριβώς αναφέρομαι κι εγω...
κάποιος που μπορεί να ειναι ανιδιοτελής δεν σημαίνει πωσ δεν γνωρίζει τουσ κινδύνους τησ ζωής και την σκληρή πραγματικότητα του κόσμου...ίσως ειναι καθαρή του επιλογή η ανιδιοτελή αυτή συμπεριφορά...
....είναι υποχρέωση μασ να προστατεύουμε τουσ εαυτούς μασ τισ ψυχές μασ απο τον πόνο αλλα ειναι δικαίωμα μασ...να ανοιγόμαστε και να δίνουμε..
γνωρίζοντας το ρισκο της απώλειας απο την στιγμη που ...αυτο το \"δίνω\" μασ καλύπτει περισσότερο ,μασ εκφράζει και μασ γεμίζει περισσότερο απο μια ζωή μέσα σε προστατευτικά όρια, ασπίδες και \"σίγουρες\" μετριασμένες ζυγισμένες συμπεριφορές....

νομίζω ...



οσο για την αγαπη....ειναι ολα...

Quote:

---

Originally posted by Adzik
αρα Αντι μου... μιλάς για ανιδιοτελή αγαπη..αγαπη χωρίς συμφέρον και χωρίς να περιμένεις να πάρεις πίσω... σε αυτό ακριβώς αναφέρομαι κι εγω...
κάποιος που μπορεί να ειναι ανιδιοτελής δεν σημαίνει πωσ δεν γνωρίζει τουσ κινδύνους τησ ζωής και την σκληρή πραγματικότητα του κόσμου...ίσως ειναι καθαρή του επιλογή η ανιδιοτελή αυτή συμπεριφορά...
....είναι υποχρέωση μασ να προστατεύουμε τουσ εαυτούς μασ τισ ψυχές μασ απο τον πόνο αλλα ειναι δικαίωμα μασ...να ανοιγόμαστε και να δίνουμε..
γνωρίζοντας το ρισκο της απώλειας απο την στιγμη που ...αυτο το \"δίνω\" μασ καλύπτει περισσότερο ,μασ εκφράζει και μασ γεμίζει περισσότερο απο μια ζωή μέσα σε προστατευτικά όρια, ασπίδες και \"σίγουρες\" μετριασμένες ζυγισμένες συμπεριφορές....

νομίζω ...

οσο για την αγαπη....ειναι ολα...

---

Συμφωνώ και θα προσυπέγραφα όλα όσα γράφεις.
Εάν και μόνον εάν ένας «μεγάλος» αισθάνεται και φέρεται έτσι, μόνο τότε θα «πάρουν ένα καλό μάθημα» κι οι μικρότεροι που βρίσκονται γύρω του. Και θα ʽναι καλό και αποτελεσματικό, εάν και μόνον εάν το κάνει επειδή έτσι θέλει κι έτσι νιώθει, όχι επειδή θέλει να «διδάξει» ή να εξυπηρετήσει οποιονδήποτε άλλο οσοδήποτε «ευγενή» σκοπό.

Quote:

---

Originally posted by olorou

Quote:

---

Originally posted by Adzik
αρα Αντι μου... μιλάς για ανιδιοτελή αγαπη..αγαπη χωρίς συμφέρον και χωρίς να περιμένεις να πάρεις πίσω... σε αυτό ακριβώς αναφέρομαι κι εγω...
κάποιος που μπορεί να ειναι ανιδιοτελής δεν σημαίνει πωσ δεν γνωρίζει τουσ κινδύνους τησ ζωής και την σκληρή πραγματικότητα του κόσμου...ίσως ειναι καθαρή του επιλογή η ανιδιοτελή αυτή συμπεριφορά...
....είναι υποχρέωση μασ να προστατεύουμε τουσ εαυτούς μασ τισ ψυχές μασ απο τον πόνο αλλα ειναι δικαίωμα μασ...να ανοιγόμαστε και να δίνουμε..
γνωρίζοντας το ρισκο της απώλειας απο την στιγμη που ...αυτο το \"δίνω\" μασ καλύπτει περισσότερο ,μασ εκφράζει και μασ γεμίζει περισσότερο απο μια ζωή μέσα σε προστατευτικά όρια, ασπίδες και \"σίγουρες\" μετριασμένες ζυγισμένες συμπεριφορές....

νομίζω ...

οσο για την αγαπη....ειναι ολα...

---

Συμφωνώ και θα προσυπέγραφα όλα όσα γράφεις.
Εάν και μόνον εάν ένας «μεγάλος» αισθάνεται και φέρεται έτσι, μόνο τότε θα «πάρουν ένα καλό μάθημα» κι οι μικρότεροι που βρίσκονται γύρω του. Και θα ʽναι καλό και αποτελεσματικό, εάν και μόνον εάν το κάνει επειδή έτσι θέλει κι έτσι νιώθει, όχι επειδή θέλει να «διδάξει» ή να εξυπηρετήσει οποιονδήποτε άλλο οσοδήποτε «ευγενή» σκοπό.

---

Σωστά αυτά που λέτε. Ακόμα νομίζω πως πολλές φορές λειτουργούμε έτσι ωστε να αισθανόμαστε και εμείς καλά με τον εαυτό μας. Δηλαδή, αν νιώθουμε πως έχουμε ανάγκη για αγάπη μπορεί να μας βγεί συμπεριφορά είτε καταπίεσης των συναισθημάτων είτε αυτοπροβολή των συναισθημάτων σε μεγαλύτερο βαθμό. Η σταθερότητα νομίζω πως θα ήταν να αγαπάμε εκεί που πρέπει αλλά μπορεί εγώ λόγου χάρη να δυσκολεύομαι μερικές φορές να κατανοήσω τη σωστή συμπεριφορά.

Quote:

---

Originally posted by vince

Σωστά αυτά που λέτε. Ακόμα νομίζω πως πολλές φορές λειτουργούμε έτσι ωστε να αισθανόμαστε και εμείς καλά με τον εαυτό μας. Δηλαδή, αν νιώθουμε πως έχουμε ανάγκη για αγάπη μπορεί να μας βγεί συμπεριφορά είτε καταπίεσης των συναισθημάτων είτε αυτοπροβολή των συναισθημάτων σε μεγαλύτερο βαθμό. Η σταθερότητα νομίζω πως θα ήταν να αγαπάμε εκεί που πρέπει αλλά μπορεί εγώ λόγου χάρη να δυσκολεύομαι μερικές φορές να κατανοήσω τη σωστή συμπεριφορά.

---

Αν βρεις τον τρόπο που πετυχαίνεται αυτό, σε παρακαλώ να μου τον πεις κι εμένα. Θα σου είμαι υπόχρεος.

Quote:

---

Originally posted by Andy
Δεν έχει σημασία πόσο μπορούν να μας αγαπήσουν οι άλλοι αλλά πόσο μπορούμε να τους αγαπήσουμε εμείς.

Αυτό είναι πραγματική αγάπη, αλλίως μιλάμε για ανταπόδοση, ίσως δικαιοσύνη.

---

Για εκείνους δεν έχει σημασία;

Quote:

---

Τι να πει κανείς για την αγάπη;
Είναι αυτό που δεν ονομάζεται, δεν κατανοήται νοητικά, δεν είναι λογικό.

Είναι τρέλα.

---

Καθόλου. Και \"όνομα έχει και θρησκεία και παππού σε μέρη αυτόνομα μέσα στην Τουρκοκρατία.\"
Καθένας μπορεί να καταλάβει τι εννοεί η λέξη και να νιώσει το συναίσθημα. Μπορεί να επιλέξει όμως να το νιώσει ή όχι. Η διαφορά όμως είναι ότι αυτή η \"επιλογή\" μάλλον δεν είναι εξολοκλήρου συνειδητή διαδικασία, όπως θα \'ταν καλύτερα να είναι, ώστε να μπορεί και να εκλογικευτεί.

Θα επιστρέψω λίγο στο αρχικό θέμα, αν και βλέπω οτι έχει πάρει άλλο μονοπάτι. Ο λόγος ? Μου άρεσε μια απάντηση :

Quote:

---

Originally posted by Paprika

Είναι καλό να μπαίνει ένα όριο όταν ο αυθορμητισμός αυτός ξεφεύγει σε αγένια. Στην οποία περίπτωση, αν οι γονείς εξηγούν στο παιδί γιατί δεν πρέπει να κάνει ή να λέει κάτι (αντί απλά να το μαλώσουν) με τον καιρό αρχίζει από μόνο του και ζυγίζει τις καταστάσεις και τη συμπεριφορά του.

Να συμπληρώσω οτι λογικό είναι κάποια πράγματα να τα αφήσουν να πέσουν κάτω και να μην του κάνουν με το παραμικρό παρατήρηση! Οφείλουν όμως να μιλάνε με το παιδί τους(ήρεμα,χωρίς να μαλώνουν), ωστε να μπαίνει σε διαδικασία σκέψης-κρίσης , ωστε κάποια στιγμή στο μέλλον να ζυγίζει τις καταστάσεις και την συμπεριφορά του ! (αντιγράφω γιατί μου άρεσε)


Αυτό που βλέπω συνέχεια γύρω μου είναι παιδιά που είναι απλά παιδιά, οι γονείς τους τα μαλώνουν, \"μη κάνεις αυτό, μη λες εκείνο, μη μη μη\" χωρίς όμως να μπαίνουν στο κόπο να πουν το γιατί. Έτσι γίνονται ενήλικες που δεν έχουν δική τους κρίση. Άλλο να πεις \"μη φωνάζεις\" κι άλλο \"μη φωνάζεις γιατί ενοχλούνται οι γύρω\" για παράδειγμα.

Τα παιδιά λόγω και επιπέδου γνωστικής ανάπτυξης λειτουργούν εγωκεντρικά, με την έννοια ότι αδυνατούν μέχρι μια ηλικία να μπουν στη θέση του άλλου, να κατανοήσουν ότι μπορεί να έχει άλλες σκέψεις, συναισθήματα κλπ από τα ίδια.
Στη συνέχεια τα πράγματα αλλάζουν, αλλά η στάση των γονιών είναι πολύ σημαντική σε όλο αυτό.

Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο! Είναι γεγονός οτι τα παιδιά θα περάσουν την εγωκεντρική φάση και εκεί τον γονιό δεν πρέπει να τον πιάσει πανικός! Το οτι οι δικοί μας γονείς μας μαλώνανε για το παραμικρό παράπτωμα, πράγμα λάθος, δεν σημαίνει οτι τα παιδιά πρέπει να αφήνονται χωρίς την παραμικρή καθοδήγηση! Μόνο μέσα απο την συζήτηση (και γιατί οχι παιχνίδι ρόλων), θα αποκτήσουν ενσυναίσθηση και συναισθηματική νοημοσύνη, ωστε να καταλαβαίνουν τους άλλους και να συμπεριφέρονται με περισσότερη ωριμότητα.

---

Συμφωνώ μαζί σου Adzik ως προς το περιστατικό. Κι εμένα θα με ενοχλούσε κάτι τέτοιο ακόμα και αν δε συνέβαινε προς εμένα. Δε μου αρέσει να βλέπω γύρω μου κακή συμπεριφορά, αδιαφορία προς τα συναισθήματα των άλλων.

Τα παιδιά διαμορφώνουν χαρακτήρα από τις εμπειρίες τους είτε το θέλουμε είτε όχι. Ακόμα και αν δεν επέμβεις και τα αφήσεις έτσι ελεύθερα, ακόμα και η απουσία της επέμβασής σου έχει τη σημειολογία της και διαμορφώνει το χαρακτήρα του παιδιού σου. Συμφωνώ ότι η γαλούχηση πρέπει να συνοδεύεται από αιτιολόγηση διαφορετικά το παιδί δε θα καταλάβει τους λόγους που η συμπεριφορά του δεν είναι καλή. Φυσικά πρέπει και η στάση των γονιών να είναι ανάλογη για να έχουν ισχύ και τα όσα λένε. Τι να το κάνεις να έχεις γονείς που μαλώνουν το παιδί τους αν πει μια κακή λέξη αν οι ίδιοι βρίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Μπορεί βέβαια οι γονείς να επιλέξουν να διαχειρίζονται τη γαλούχησή τους εντός των τειχών, αλλά η ουσία είναι να μη βρίσκονται δίπλα τους απλά αμέτοχοι.

Ακόμα και αν δεν επέμβεις και τα αφήσεις έτσι ελεύθερα, ακόμα και η απουσία της επέμβασής σου έχει τη σημειολογία της και διαμορφώνει το χαρακτήρα του παιδιού σου.


--- Ακριβώς έτσι πρέπει για να μη καταλήξουν αργότερα στον ψυχίατρο.

Μπορεί βέβαια οι γονείς να επιλέξουν να διαχειρίζονται τη γαλούχησή τους εντός των τειχών, αλλά η ουσία είναι να μη βρίσκονται δίπλα τους απλά αμέτοχοι.


---Είναι πιο σημαντικό να γαλουχηθεί στο να υποστηρίζει τη γνώμη του ελεύθερα απο το να εκπαιδευτεί νάναι ευγενικό προς τους άλλους.


Αυτή η γνώμη δεν είναι θεωρία έχει γίνει και πράξη. Με επιτυχία.

Άλλο να υποστηρίζει τη γνώμη του κάποιος και άλλο να είναι αγενής. Δεν είχα ποτέ πρόβλημα στη ζωή μου να πω τη γνώμη μου, ακόμα και στις περιπτώσεις που κανένας άλλος δε τολμούσε, στο σχολείο, στη δουλειά ακόμα και σε φάσεις που μπορώ να βρεθώ μπλεγμένη σε κάτι που δε με αφορά.

Αλλά ενώ π.χ. οι καθηγητές μου όταν μιλάγανε με τη μητέρα μου ξεκινάγανε όλοι με τις λέξεις \"Είναι αντιδραστική\" δε με έβρισαν ποτέ όπως κάνανε σε άλλους μαθητές, δεν είχα καμία επίπτωση για το ότι λέω τη γνώμη μου γιατί ήταν τέτοιος ο τρόπος μου που δε τους άφηνε περιθώρια.

Δεν καταλαβαίνω πως προκύπτει η εξίσωση \"γαλουχείς τα παιδιά σου=ψυχίατρος\". Φυσικά υπάρχουν τα άκρα αλλά υπάρχουν και πολλές διαβαθμίσεις ανάμεσα.

Και μπορεί να μην έχω παιδιά αλλά ζω μαζί με τη μητέρα μου και τον δεκάχρονο αδελφό μου και παίρνω και γω μέρος στη διαπαιδαγώγησή του. Δεν έχω ξαναδεί άλλο πιτσιρίκι με τόσο ισχυρή προσωπικότητα, που να μπορεί να σου εξηγήσει με λογικές και συναισθηματικές έννοιες τις σκέψεις του, τις πράξεις του, να διεκδικεί τόσο δυναμικά τα θέλω του.
Όταν όμως φερθεί σκληρά σε ένα άλλο παιδί θα κάτσουμε μετά και θα του εξηγήσουμε τις επιπτώσεις που έχουν οι πράξεις του. Γιατί ένα παιδί πάσχει πολύ σε αυτό τον τομέα. Σκέφτεται μόνο το τώρα και δε μπορεί να διανοηθεί σε βάθος τι επιφέρει η συμπεριφορά του, τι επιπτώσεις μπορεί να έχει κάτι που θέλει.

Τι επιπτώσεις λοιπόν μπορεί να έχει μια σκληρή συμπεριφορά ενός παιδιού προς ένα άλλο παιδί?
η θα νικήσει ή θα νικηθεί το πολύ πολύ να παίξει και λίγο ξύλο. Ο γονιός δεν κατάλαβα γιατί να παίξει τον ενδιάμεσο γαλουχητή. Η εμπειρία που θάχει αποκομίσει ο πιτσιρικάς θάναι αρκετή. Αν σπάσει τα μούτρα του θα μάθει οτι αυτό ήταν η επίπτωση της συμπεριφοράς του. Και άν μάθει μόνος του αυτό θάχει περισσότερη αξία απο το τράβηγμα του αυτιού ή τα περιττά λόγια.

Δεν αναφέρομαι σε καταστάσεις που αφορούν ξύλο. Το να κοροϊδέψει όμως ένα παιδί που έχει κάποιο πρόβλημα, να φωνάξει ένα παιδί \"Αλβανάκι\" αντί με το όνομά του επειδή όλοι οι άλλοι συνηθίζουν να το φωνάζουν έτσι, να φερθεί ανέντιμα σε ένα άλλο παιδί π.χ. να του έχει υποσχεθεί ότι θα παίξει μαζί του και να προτιμήσει να πάει στο σπίτι κάποιου άλλου χωρίς να ειδοποιήσει καν το πρώτο, να φέρεται όπως το συμφέρει, μία να το καλεί να παίξουν αν είναι μόνος του και την άλλη να το αποφεύγει ή να το κοροϊδεύει, αυτή είναι σκληρή συμπεριφορά.

Δε περιμένουμε να διορθωθεί η συμπεριφορά του μόνο παρατηρώντας το, περιμένοντας ότι θα καταλάβει τις επιπτώσεις από μόνος του ή ότι κάποιο παιδί θα το τιμωρήσει για τη συμπεριφορά του και θα μάθει μόνος του. Πολλά παιδιά δεν είναι ικανά να προστατέψουν τον εαυτό τους από τέτοιες συμπεριφορές, εδώ πολλοί ενήλικες δεν είναι ικανοί να το κάνουν. Άσε που κάποιοι άνθρωποι έχουν μια χαρισματική προσωπικότητα (π.χ. ο αδελφός μου) που μπορούν να ξεφεύγουν με χάρη από τις περισσότερες επιπτώσεις ή είναι τέτοιες οι καταστάσεις που να μη το βοηθούν να καταλάβει, π.χ. είναι πολύ αδύναμο το άλλο παιδάκι ή έχει την ανάγκη του. Δηλαδή τι θα κάνουμε; Θα το αφήσουμε να βασανίζει ένα παιδί χωρίς να λέμε τίποτα; Σκέψου αυτό το παιδί να μη βρει τον τρόπο να αντιδράσει ή να μη το κάνει με τον κατάλληλο τρόπο. Το μάθημα θα πάρει ο αδελφός μου; Ότι μπορεί να ξεφεύγει από ότι κάνει ή να σκέφτεται εγωκεντρικά ότι η δική του συμπεριφορά είναι μια χαρά και όταν συναντήσει κάποια στιγμή στη ζωή του αντίδραση να θεωρήσει ότι ο άλλος είναι λάθος γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή κανένας δεν είχε αντιδράσει;

Quote:

---

Originally posted by Aphelia
Δεν αναφέρομαι σε καταστάσεις που αφορούν ξύλο. Το να κοροϊδέψει όμως ένα παιδί που έχει κάποιο πρόβλημα, να φωνάξει ένα παιδί \"Αλβανάκι\" αντί με το όνομά του επειδή όλοι οι άλλοι συνηθίζουν να το φωνάζουν έτσι, να φερθεί ανέντιμα σε ένα άλλο παιδί π.χ. να του έχει υποσχεθεί ότι θα παίξει μαζί του και να προτιμήσει να πάει στο σπίτι κάποιου άλλου χωρίς να ειδοποιήσει καν το πρώτο, να φέρεται όπως το συμφέρει, μία να το καλεί να παίξουν αν είναι μόνος του και την άλλη να το αποφεύγει ή να το κοροϊδεύει, αυτή είναι σκληρή συμπεριφορά.


Δε περιμένουμε να διορθωθεί η συμπεριφορά του μόνο παρατηρώντας το, περιμένοντας ότι θα καταλάβει τις επιπτώσεις από μόνος του ή ότι κάποιο παιδί θα το τιμωρήσει για τη συμπεριφορά του και θα μάθει μόνος του. Πολλά παιδιά δεν είναι ικανά να προστατέψουν τον εαυτό τους από τέτοιες συμπεριφορές, εδώ πολλοί ενήλικες δεν είναι ικανοί να το κάνουν. Άσε που κάποιοι άνθρωποι έχουν μια χαρισματική προσωπικότητα (π.χ. ο αδελφός μου) που μπορούν να ξεφεύγουν με χάρη από τις περισσότερες επιπτώσεις ή είναι τέτοιες οι καταστάσεις που να μη το βοηθούν να καταλάβει, π.χ. είναι πολύ αδύναμο το άλλο παιδάκι ή έχει την ανάγκη του. Δηλαδή τι θα κάνουμε; Θα το αφήσουμε να βασανίζει ένα παιδί χωρίς να λέμε τίποτα; Σκέψου αυτό το παιδί να μη βρει τον τρόπο να αντιδράσει ή να μη το κάνει με τον κατάλληλο τρόπο. Το μάθημα θα πάρει ο αδελφός μου; Ότι μπορεί να ξεφεύγει από ότι κάνει ή να σκέφτεται εγωκεντρικά ότι η δική του συμπεριφορά είναι μια χαρά και όταν συναντήσει κάποια στιγμή στη ζωή του αντίδραση να θεωρήσει ότι ο άλλος είναι λάθος γιατί μέχρι εκείνη τη στιγμή κανένας δεν είχε αντιδράσει;

---

Διαφωνώ κάθετα με το θέμα της νουθεσίας και των συμβουλών. Ενα παιδί - τουλάχιστον τα δικά μου- είχαν απόλυτη ενσυναίσθηση του τι είναι σωστό και τι όχι απο μικρή ηλικία, όπως πιστεύω και όλα τα παιδιά αν τ αφήσεις ελεύθερα με τον εαυτό τους. Δεν είναι σκυλάκια ή γατάκια, είναι μικροί άνθρωποι. Επαιζαν με αλβανάκια, τιμούσαν τα φιλαράκια τους και όλα τα συναφή που αναφέρεις χωρίς τη δική μου παρέμβαση. Ο,τι άλλο είναι υπερβολή και χειραγώγηση. Κι αν κάτι απεχθάνομαι είναι αυτό ακριβώς.

Πόσο χρονών είναι τα παιδιά σου τώρα ?

Απολυτη ενσυναίσθηση του τι ειναι σωστο και τι οχι απο μικρή ηλικία ? Και πιστεύεις οτι είναι ο κανόνας ?

Θυμάμαι τον εαυτό μου σαν μαθήτρια ! Υπήρχαν παιδιά πολύ σκληρά ! \'\' Χτυπούσαν \'\' τους αδύνατους ! Καμιά υπευθυνότητα στο σχολείο ! Κανανε φασαρία και δεν παρακολουθούσαν το μάθημα οταν ο καθηγητής ήταν ελαστικός και την επόμενη χρονιά τον κατηγορούσαν που δεν μάθανε τίποτα !
Που την βλέπεις εσύ την ενσυναίσθηση ?

Τα παιδιά μου είναι μεγάλα 21 και 22 και σπουδάζουν αυτή τη στιγμη. Οσο κι αν σου φαίνεται παράξενο ήξεραν κι αυτά αλλά κι οι φίλοι τους το σωστό από το λάθος. Ποτέ δεν φέρθηκαν σκληρά ούτε τους φέρθηκαν με τον τρόπο που το θέτεις ώστε να αποτελεί πρόβλημα. Αλλά ακόμα κι αν είχαν μια εμπειρία σαν τη δική σου ε τι να γίνει? έτσι είναι τα πράγματα. Ισως ήσουν υπερβολικά ευαίσθητη σε σκληρές συμπεριφορές εντός εισαγωγικών. Τα δικά μου αν και τις συναντούσαν κατά καιρούς ή δεν έδιναν σημασία ή χόρευαν. Το ίδιο κάνουν και μεγάλα που είναι. Απλά είναι τα πράγματα.

Κατ\' αρχάς να χαιρετίσω τα νέα μέλη του ιστοχώρου και να ευχηθώ και καλό χειμώνα μιας και είναι η πρώτη φορά που γράφω μετά το καλοκαίρι.

Επειδή δεν έχω παιδιά, δεν θα σχολιάσω τα περί ανατροφής γιατί όποιος είναι έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρει. Επιγραμματικά όμως κάποιες σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν διαβάζοντας τις θέσεις σας θα ήθελα να τις μοιραστώ μαζί σας και - φυσικά - να τις βάλω στην κρίση σας.

1. Άλλο ελευθερία έκφρασης, άλλο αγένεια.

Νομίζω ότι αυτό είναι το βασικότερο. Η Άτζικ εστιάστηκε στην αγένεια της έκφρασης και το κοριτσάκι δεν ήταν και μωρό... ήταν σε μία ηλικία που θα έπρεπε να καταλαβαίνει την διαφορά μεταξύ ευγένειας και αγένειας. Θεωρώ το λιγότερο ανεδαφική την προέκταση της αγενούς συμπεριφοράς σε δικαίωμα στην ελευθερία έκφρασης.

Το δικαίωμα κάποιου ΠΑΝΤΑ σταματάει εκεί που αρχίζει το δικαίωμα του άλλου. Και όσο δικαίωμα μπορεί να θεωρηθεί η έκφραση μίας άποψης, άλλο τόσο δικαίωμα είναι και η υπεράσπιση του εαυτού σου απέναντι στο οποιοδήποτε κακεντρεχές σχόλιο. Διότι μονομερής \"ελευθερία έκφρασης\" είναι φασισμός. Έτσι;

Αν όμως η Ατζίκου γύρναγε και έλεγε στην πιτσιρίκα \"τι λες βρε ανόητο και χαζό κοριτσάκι, έχεις βάψει ποτέ τα νύχια σου εσύ βιαστικά ή πας και ζητάς από τη μαμά σου να σου διαλέξει και τα ρούχα;\" η Ατζίκου θα ήταν αγενής ή όχι; Το κοριτσάκι θα έβαζε τα κλάματα - ενδεχομένως - ή όχι; Και τέλος, ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ του κοριτσιού θα υπερασπίζονταν το βλαστάρι τους απέναντι στην επιθετικότητα της Ατζίκου ή θα έμεναν αμέτοχοι;

Και αν το υπερασπίζονταν θα ήταν σωστό να το υπερασπιστούν, αφού η αντίδραση προήλθε από την αγένεια της; Οπότε οδηγούμαστε και στο δεύτερο συμπέρασμα κατά τη γνώμη μου

2. Άλλο ελευθερία σκέψης και έκφρασης, άλλο αντικοινωνικές και προκλητικές συμπεριφορές

Σέβομαι τους ανθρώπους που έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Αλλά πέρα από το ΤΙ λες, μετράει και το ΠΩΣ το λες. Στο παράδειγμα που αναφέρθηκε, το κοριτσάκι δεν σχολίασε απλά αλλά χλεύασε, απ\' ό,τι τουλάχιστον κατάλαβα. Τέτοιες συμπεριφορές απαντώνται ενίοτε με επιθετικότητα ή και αποκλεισμό. Αν του γύρναγε μία σφαλιάρα ή Ατζίκου θα ήταν απόλυτα δικαιολογημένη... σωματική βία απέναντι στην λεκτική βία.... και ίσως το κοριτσάκι να μάθαινε να μην χλευάζει αγνώστους γιατί αυτό μπορεί να έχει και συνέπειες... πράγμα που με οδηγεί στην 3η μου παρατήρηση.

3. Η εμπειρική γνώση δεν αποκτάται μόνο αλλά μεταβιβάζεται κι όλας

Κατ\' αρχάς να ξεκαθαρίσω ότι για εμένα εμπειρία δεν είναι το τι κάνεις αλλά το τι καταλαβαίνεις, το τι σου μένει από αυτό που κάνεις. Έτσι, βρίσκω το λιγότερο μικρόνοη την άποψη του \"ασ\' το παιδί να κάνει ό,τι θέλει, αν δεν πάθει δεν θα μάθει\". Με αυτή τη λογική, ας μη λέμε στα παιδιά μας να μην παίζουν με πρίζες, γιατί όταν τα χτυπήσει το ρεύμα θα μάθουν. Ας μη λέμε στους έφηβους να βάζουν προφυλακτικό γιατί όταν θα αφήσουν καμία κοπέλα έγκυο ή κολλήσουν κάνα αφροδίσιο νόσημα θα μάθουν.

Η κοινωνική προέκταση αυτού είναι αντίστοιχη. Ας μη τους λέμε πως να εκφράζονται ευγενικά, κάποια στιγμή θα τα προσβάλει κάποιος και θα μάθουν. Ή κάποια στιγμή θα τα δείρει κάποιος προσβεβλημένος και θα μάθουν επίσης. Μόνο που όταν μιλάμε για κοινωνικές εκφράσεις, ενίοτε, μέχρι να φτάσει εκείνη η στιγμή ο άνθρωπος έχει ήδη παγιωμένες συμπεριφορές. Και αυτό οδηγεί σε περιθωριοποιήσεις, αποκλεισμούς κλπ. Που με τη σειρά τους δημιουργούν στον περιθωριοποιημένο, αποκλεισμένο κλπ άλλα προβλήματα.

Θεωρώ λοιπόν ότι καλό είναι - έξω από το ψευτοδίλημα \"να πληγωθεί ή να μην πληγωθεί κάποιος και γιατί να μην πληγωθεί αφού όλοι θα πληγωθούμε και θα μάθουμε να αμυνόμαστε στις πληγές\" - κάποια πράγματα ο άνθρωπος να τα μαθαίνει πρώτα και να τα συνειδητοποιεί μετά. Ακριβώς γιατί κάποια πράγματα στην κοινωνία που ζούμε αποτελούν αξιωματικές παραδοχές κοινωνικής συμπεριφοράς.

Πριν φαω κανένα \"πέσιμο\" από τους όψιμους προστάτες της \"απόλυτης εκφραστικής ελευθερίας\" να σημειώσω ότι αυτές οι \"αξιωματικές παραδοχές\" - για εμένα - είναι απλά οι κώδικες συμπεριφοράς που - εμπειρικά - μας επιτρέπουν να ζούμε μεταξύ μας σχετικά ειρηνικά. Χωρίς δηλαδή να πλακωνόμαστε στις φάπες ή να βριζόμαστε κάθε φορά που εκφράζουμε κάτι ενδεχομένως αντίθετο από αυτό που πιστεύει ο/η άλλος ή κάτι που πιθανότατα ως σχόλιο δεν έχει θετικό πρόσημο για τον αποδέκτη του.

Μέσα από αυτό το πλαίσιο λοιπόν, νομίζω, δίκαια μπορεί κάποιος να συνειδητοποιήσει την παρακάτω διαφορά.

4. Άλλο έχω μάθει να λειτουργώ ελεύθερος και ανεπηρέαστος και άλλο λειτουργώ ασύδοτα καθοδηγούμενος μόνο από τις προσωπικές μου επιθυμίες αδιαφορώντας για τα δικαιώματα και αισθήματα των άλλων.

Γενικά είμαι ενάντια στους περιορισμούς και τις επιβεβλημένες συμπεριφορές. Πάντα όμως υπάρχει η λεπτή γραμμή ανάμεσα σ\' όσα ανέφερα παραπάνω αλλά και κάτι ακόμα. . Από την μία, υπάρχει η αντίληψη της ελευθερίας και της έκφρασης που απορρέει από την παιδεία. Από την άλλη, υπάρχει η απαίδευτη έκφραση που ο φορέας της, ενδεχομένως, δεν στερείται ελευθερίας αλλά σίγουρα στερείται αντίληψης των ορίων που καθορίζονται από τις αντίστοιχες ελευθερίες του αποδέκτη ή των αποδεκτών αυτής της έκφρασης.

Προσωπικά, είμαι οπαδός της πρώτης θέσης. Συμφωνώ με την Λίμπερ ότι κάποιος θα πληγωθεί ούτως ή άλλως, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εγώ θέλω να είμαι αυτός που θα τον πληγώσει. Με την ίδια λογική που το γεγονός ότι κάποιος θα πεθάνει ούτως ή άλλως δεν συνηγορεί στο ότι είναι σωστό να είμαι εγώ η αιτία του θανάτου του.

Επιτέλους, ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του γι\' αυτό και αναλαμβάνει να αντιμετωπίσει και τις συνέπειες αυτών. Ένα 10χρονο κοριτσάκι όμως απολαμβάνει την ασυλία της ηλικίας του σε συνάρτηση τόσο με την ευθύνη, όσο και με τις συνέπειες. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν ευθύνες ή συνέπειες.

Θεωρώ ότι οι ευθύνες είναι των γονέων. Το δυστύχημα είναι ότι η μή ανάληψη τους από την πλευρά τους, συνήθως έχει άσχημες συνέπειες στο παιδί. Καλό λοιπόν θα ήταν στο όνομα οποιασδήποτε ενήλικης \"ελευθερίας έκφρασης\", να μην εξωραΐζουμε τις συνέπειες αυτής στην παιδική ηλικία. Αλλά και τις προϋποθέσεις αυτής που σπάνια - έως ποτέ - απαντώνται στην παιδική ηλικία.

Επαναλαμβάνω ότι δεν είμαι γονέας και ίσως να μην νομιμοποιούμαι να μιλάω για ανατροφή κλπ. Αλλά δεν θα ήθελα το 10χρονο κοριτσάκι μου να σχολιάζει μεγαλόφωνα ανθρώπους στο μετρό αρνητικά. Καμία \"ελευθερία\" δεν εξευγενίζει την αγένεια.

Με εκτίμηση,

Παππάς10 ή κατά κόσμον Μιχάλης.

Quote:

---

Originally posted by liberchildΕίναι πιο σημαντικό να γαλουχηθεί στο να υποστηρίζει τη γνώμη του ελεύθερα απο το να εκπαιδευτεί νάναι ευγενικό προς τους άλλους.

---

Το ένα φίλη Λίμπερ δεν αναιρεί το άλλο. Η γνώμη μου είναι ότι το ΠΙΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ είναι να μπορεί το παιδί να υποστηρίζει τη γνώμη του όντας ευγενικό προς τους άλλους.

Λυπάμαι αλλά αν δεν έχει καταφέρει ο γονέας μία τέτοια ισορροπία θέσης και έκφρασης, για εμένα, είναι αποτυχημένος. Ιδίως από τη στιγμή που επέλεξε το ένα ως πιο σημαντικό του άλλου και ΓΑΛΟΥΧΗΣΕ (αλήθεια, πως συνδυάζεται η \"γαλούχηση\" με την ελευθερία;;;;;; ) το παιδί του/της έτσι.

Δεν επιθυμώ να μπω σε αντιπαράθεση γιατί δεν είμαι γονέας, αλλά να προσέχουμε τι και πως το λέμε γιατί έχω την αίσθηση ότι ούτε εσύ δεν συμφωνείς μ\' αυτό που έγραψες. Απλά την αίσθηση....

Με εκτίμηση,

Παππάς10 ή κατά κόσμον Μιχάλης.

Μιχάλη νομίζω ότι με κάλυψες με τον καλύτερο τρόπο, τόσο εύλογα δε θα μπορούσα να εκφραστώ.

Liberchild μπορεί τα παιδιά σου να είχαν επιφοίτηση και να ήταν σε όλα σωστά. Από τη δική μου παρατήρηση σε πολλά πιτσιρίκια βλέπω ότι αυτό που συμβαίνει (και δε το λέω μόνο εγώ αλλά και όσα βιβλία, άρθρα περί παιδοψυχολογίας έχω διαβάσει) ότι τα παιδιά δε γνωρίζουν τι είναι σωστό και τι όχι από μικρή ηλικία. Μέσα από τις εμπειρίες τους από το περιβάλλον μαθαίνουν. Δοκιμάζουν, λένε ψέμματα, αντιδρούν προσπαθώντας να καταλάβουν ποια είναι τα όριά τους, τι είναι αποδεκτό από τους άλλους. Δε μπορούν να τα γνωρίσουν όλα μονομιάς όμως, γίνεται σιγά σιγά ανάλογα με το θέμα, την κατάσταση. Αν το παιδί σου πει ψέμματα κι εσύ δεν αντιδράσεις, δε του εξηγήσεις ότι δεν είναι σωστό και καταλάβει ότι μπορεί να ξεφύγει ανενόχλητο με το ψέμα του τότε αυτό θα του μείνει.
Ενώ όμως μπορείς να διαχειριστείς συμπεριφορές που έχουν αποδέκτη εσένα, το παιδί δε μπορεί να έχει την ίδια αντίδραση από τους άλλους, είτε γιατί ένας ξένος θα ντραπεί να δείξει την ενόχλησή του σε ένα ξένο παιδί (γιατί ακριβώς περιμένει από το γονιό να του έχει μάθει καλή συμπεριφορά), είτε γιατί τα άλλα παιδιά δε γνωρίζουν από μόνα τους πάντα πως να αντιδρούν με τον κατάλληλο τρόπο σε μία ενοχλητική συμπεριφορά.
Το να αφήσεις έτσι απλά το παιδί να μεγαλώνει χωρίς καμία παρέμβαση ελπίζοντας στην επιφοίτηση μπορεί να έχει καλά αποτελέσματα σε μερικά αλλά όχι σε όλα.

Και ακριβώς, δεν είναι γατάκια ή σκυλάκια στα οποία δε μπορείς να εξηγήσεις με το λόγο αλλά μόνο με τιμωρία και επιβράβευση το σωστό και το λάθος, αλλά μικροί άνθρωποι όπως είπες, όχι όμως ώριμοι άνθρωποι. Γεννιόμαστε και περνάμε από τη φάση της παιδικής ηλικίας για να μάθουμε, έχουμε δίπλα τους γονείς μας για να μας προστατεύουν και να μας δείξουν, δε περνάμε κατευθείαν στην ενήλικη ζωή που υποτίθεται είσαι σε θέση πια να καταλάβεις το σωστό και το λάθος.

Μιχάλη συμφωνώ μαζί σου και επειδή η διαφωνία με την Λίμπερ διαδραματίζεται σε δύο θέματα ταυτόχρονα(ουσιαστικά για το ίδιο θέμα), παραθέτω προς ανάγνωση το σχετικό link :

http://www.e-psychology.gr/forum/vie...172&page=3

Θέτω επίσης μια υποθετική ερώτηση στην Λίμπερ και αν θέλει απαντάει :

Εντάξει στα παιδιά σου δεν μπήκες σε διαδικασία διαπαιδαγώγισης και χειραγώγησης (αν και για μένα και με την στάση μας περνάμε μηνύματα καθώς και η κοινωνία τους πέρασε μηνύματα, αρα η \'\'απόλυτη ελευθερία να επιλέξουμε ή οχι την κοινωνία\'\' που ανέφερες σε άλλο μήνυμα δεν υπάρχει ) Αν ήσουν όμως δασκάλα ή καθηγήτρια και είχες 25 παιδιά στην τάξη και κατα τύχη μια χρονιά άτακτα , δεν θα προσπαθούσες να τα χειραγωγήσεις ? Τι θα τους έλεγες ? Μη μου πείς οτι απλά θα έπαιζες μαζί τους !

Pappas10
σημερις δεν προκαμω να απαντησω,
αυριο ομως...... be ready in advanced...

...πράγματι ότι υπερτονίζεται έχει αρνητικό αποτέλεσμα.

Όλοι μπορούμε να φανταστούμε τον προ-σύχρονο γονέα (:P) - θέλω να ελπίζω οτι ο σύγχρονος μπορεί, ξέρει και ασχολείται καλύτερα με τη διαπαιδαγώγηση- να τρελλαίνεται και να παθιάζεται να μην μεγαλώσει ρατσιστάκια ή ανάγωγα παιδιά και φυσικά να υπερβάλλει σε κάθε του λέξη, βλέμμα και καμμιά φορά τιμωρία.

Μέσα στα δέκα τελευταία χρόνια αυτό το \'πολίτικαλυ κορέκτ\' σπάει κόκκαλα και αναρωτιέμαι γιατί δεν πετυχαίνει... όσο ανησυχούν οι γονείς για το καθρέφτισμα της εικόνας τους μέσω των παιδιών (πολύ φυσιολογικό βεβαίως αφού τα ελλείματα είναι έκδηλα) η κατάσταση θα πάει απο το κακό στο χειρότερο.

Liber περιγράφεις έναν άθλο τελικά...

υ.γ. περάσαμε τη συζήτηση από την κρυάδα που πήρες Ad για το κακοβαμμένο νύχι στο φαινόμενο \'μπούλιζ\'. Πιστεύετε ότι είναι κοντά αυτά τα 2 τελικά?

Quote:

---

Originally posted by krino
Pappas10
σημερις δεν προκαμω να απαντησω,
αυριο ομως...... be ready in advanced...

---

Για πλάκα σ\' έχω μα μεν...

1. Δεν είσαι αγενής
2. Δεν είσαι γονέας

Τι να πείς; Πάλι τα κοινωνικοπολιτικά σου χωρίς ίχνος παραδειγματικής και ρεαλιστικής υποστήριξης... άσε ρε... βαριέμαι. Πάμε για κανένα Παϊδάκι καλύτερα... εκεί μπορεί να πεις και τίποτα σωστό...

:P:P:P:P:P:P

Μουάτς

Μιχάλης.

Υ.Γ. I was born ready in advance.
Υ.Γ.2 προς υπολοίπους. Με τον Κρίνο είμαστε πολύ καλοί φίλοι αλλά και εκ διαμέτρου αντίθετοι στις θέσεις μας. Ετοιμαστείτε για σφαγή.

Quote:

---

Originally posted by Reina
...πράγματι ότι υπερτονίζεται έχει αρνητικό αποτέλεσμα.

Σωστά

Όλοι μπορούμε να φανταστούμε τον προ-σύχρονο γονέα (:P) - θέλω να ελπίζω οτι ο σύγχρονος μπορεί, ξέρει και ασχολείται καλύτερα με τη διαπαιδαγώγηση- να τρελλαίνεται και να παθιάζεται να μην μεγαλώσει ρατσιστάκια ή ανάγωγα παιδιά και φυσικά να υπερβάλλει σε κάθε του λέξη, βλέμμα και καμμιά φορά τιμωρία.

Αρα ασχολείται με την διαπαιδαγώγιση ! Εγω τουλάχιστον τόνισα οτι δεν πρέπει να τρελένεται ! Αυτο διαφέρει απο το να αδιαφορεί και να μην ασχολείται καθόλου και να μην συζητάει(ηρεμα) με το παιδί του για τις επιπτώσεις μιας σκληρής συμπεριφοράς προς άλλους, οταν είναι εμφανές οτι το παιδί δεν έχει ενσυναίσθηση.

Μέσα στα δέκα τελευταία χρόνια αυτό το \'πολίτικαλυ κορέκτ\' σπάει κόκκαλα και αναρωτιέμαι γιατί δεν πετυχαίνει...

ενώ πετυχαίνει η πλήρης ασυδοσία? Μήπως θέλεις να σου κατεβάσω άρθρα για την παιδική παραβατικότητα? Που οφείλεται? μακάρι να είχαμε κάποιον ψυχολόγο στην παρέα, γιατί δεν βγάζουμε άκρη μου φαίνεται !

όσο ανησυχούν οι γονείς για το καθρέφτισμα της εικόνας τους μέσω των παιδιών (πολύ φυσιολογικό βεβαίως αφού τα ελλείματα είναι έκδηλα) η κατάσταση θα πάει απο το κακό στο χειρότερο.

το να ανησυχούν οι γονείς για το καθρέπτισμα της εικόνας τους μέσω των παιδιών είναι τελείως διαφορετικό, απο αυτό που λέμε κάποιοι εδώ μέσα! Και νομίζω οτι είναι κατακριτέο απο όλους μας ! Δεν είναι η εικόνα του γονιού που μας ενδιαφέρει , αλλά η προσαρμοστικότητα του παιδιού, που απο την μια του δίνουμε ενα ασφαλές περιβάλλον , αλλά απο την άλλη πρέπει να το βοηθήσουμε στην ένταξη του στο κοινωνικο πλαίσιο βοηθώντας το να αποκτήσει συναισθηματική ευφυία, κριτική σκέψη και ενσυναίσθηση!

Liber περιγράφεις έναν άθλο τελικά...

Εσύ είσαι γονιός ή το βλέπεις απο την πλευρά του παιδιού?

υ.γ. περάσαμε τη συζήτηση από την κρυάδα που πήρες Ad για το κακοβαμμένο νύχι στο φαινόμενο \'μπούλιζ\'. Πιστεύετε ότι είναι κοντά αυτά τα 2 τελικά?

στο συγκεκριμένο περιστατικό , εγώ δεν θεωρώ οτι ο γονιος έπρεπε να πάρει θέση εκείνη τη στιγμή αναγκαστικα. Σε προηγούμενο μήνυμα μου ανέφερα, οτι πρέπει να αφήνουμε και πράγματα να \'\'πεσουν κατω\'\' και η φάση της εγωκεντρικότητας είνα κάτι που πρέπει να αντιμετωπίσει ο γονιός με ψυχραιμία. Ομως η συζήτηση με το παιδί που θα το βάζει σε διαδικασία κριτικής σκέψης και ενσυναίσθησης είναι απαραίτητη. Οσο για τα φαινόμενα \'\'μπούλινγκ\'\' υπάρχουν και πολύ περισσότερο στα σχολεία της Κύπρου απο οτι στην Ελλάδα . Που οφείλονται πιστεύεις?

---

Quote:

---

Originally posted by Pappas10

Ετοιμαστείτε για σφαγή.

---

παλια μου ελεγαν, ελα μην τον αποπαιρνεις.... εχει τραβηξει πολλα....
αυτα τελειωσαν γιατι,
1. δεν εχω φαει ακομα παιδακια.
2. οσο ανοχη σου δειχνω, γινεσαι χειροτερος
3. θρεντ με θρεντ γραφεις απιστευτες μπουρδες.

στο λεω οσο πιο μαλακα μπορω:
θα σε τσακισω....