Originally Posted by
bella.
Νιώθω μόνη. Όλη μέρα,κάθε μέρα κάθομαι σπίτι μου και κλαίω ή βλέπω καμία ταινία για να ξεχνιέμαι. Δεν έχω κανέναν. Ούτε φίλους,ούτε παρέες,μόνο το αγόρι μου. Αλλά στο αγόρι μου δε μπορώ να πω κάτι γιατι δε θα με καταλάβει. Εκείνος εχει παρέες,βγαίνει κάθε μέρα,περνάει καλά,γελάει. Δε θέλω να με λυπηθεί. Απο τότε που έχασα τους φίλους μου άρχισα να νιώθω μόνη και δεν έφταιξα εγώ για αυτό. Κανείς δε μου συμπεριφέρθηκε καλά και σωστά. Όλοι ψεύτες και διπρόσωποι. Στην αδερφή μου δε μπορώ να μιλήσω γιατί έχει τα δικά της προβλήματα και οι γονείς μου είναι στον κόσμο τους. Δε θέλω να ανησυχήσω κιόλας τη μάνα μου. Ήδη έχουμε την αδερφή μου που έχει χάλια ψυχολογική κατάταση και ασχολείται μαζί της. Δε θέλω να της φορτώσω κι άλλα. Έχω φτάσει στην αυτοκτονία αρκετές φορές αλλά πάντα κάτι με κρατάει πίσω και δε ξερω τι είναι αυτό. Θέλω να ξανα νιωσω τη χαρά της ζωής αλλα νιώθω οτι δε μπορώ πλέον. Όλα γύρω μου τα βλέπω χάλια,μαύρα. Τίποτα δε με κάνει χαρούμενη. Κανένας δεν είναι πλέον εδώ να μου πει έστω και μια κουβέντα,ενα λόγο για τον οποίο πρέπει να ζω και να τα δω όλα θετικά. Είχα το σκύλο μου να περνάω καλά να ξεχνιέμαι αλλα αρρώστησε και αναγκαστηκά του κάναμε ευθανασία και τότε είναι που ένιωσα πιο μόνη απο πότε. Ήταν ο καλύτερος μου φίλος και χάθηκε. Όταν ολα ειναι εναντίον σου πως να σκεφτείς θετικά? Πως να συνεχισεις να προσπαθείς? Εγώ κουράστηκα... Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να αναπνέω και να τρωω στα μούτρα τις λύπες της ζωης μου. Δεν έχει νόημα για εναν άνθρωπο αυτό...