Εχω βαρεθει να ζω..

Καλησπερα!
Ας πω και εγω το προβλημα μου (μαλλον τα προβληματα). Ειμαι 20 χρονων και εχω κοινωνικη φοβια σε μεγαλο βαθμο, τρομερο αγχος για το οτιδηποτε, χαμηλη αυτοεκτιμηση και πιο παλια ειχα ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη, πλεον μου εχει περασει λιγο, δεν ειναι στο βαθμο που ηταν. Εχω δωσει πανελληνιες αλλα δεν περασα και αυτο μου στοιχισε αρκετα, τη στιγμη που αλλοι συμμαθητες μου κανουν την λεγομενη φοιτητικη ζωη εγω ειμαι κλεισμενος μεσα στο σπιτι γιατι δεν εχω φιλους να βγω ουτε για ενα καφε. Δεν εχω καταφερει τιποτα στη ζωη μου. Μπροστα στους γνωστους μου κανω πως ειμαι ο πιο ευτυχισμενος ανθρωπος του κοσμου, ποση υποκρισια; Τιποτα δεν μου παει καλα και αμφιβαλλω αν θα καλυτερεψει η ζωη μου στο μελλον (μαλλον το αντιθετο). Νιωθω ενα τεραστιο κενο στη ψυχη μου και δεν μπορω να καταλαβω απο τι ειναι.. Μου περναν συχνα σκεψεις απο το μυαλο να αυτοκτονησω αλλα δυστυχως ακομη δεν εχω βρει τη δυναμη να το κανω..

Ευχαριστω για το χρονο σας!

Εισαι μολις 20 χρονων και εχεις ολο τον χρονο μπροστα σου να αλλαξεις αυτά που δεν σ'αρεσουν πανω σου. Καταρχας μπορεις να βρεις έναν καλο ψυχολογο για να σε βοηθησει να αποκτησεις αυτοπεποιθηση. Επισης επειδή δεν σε πηραν και τα χρονια γιατι δεν προσπαθεις να ξανα δωσεις πανελλήνιες και να περασεις σε καποιο ΑΕΙ/ΤΕΙ ? Ξερω απειρες περιπτώσεις παιδιων που περασαν στη σχολη που ηθελαν με την 2η και 3η φορα!
Για να μπορεις να διαβαζεις αποδοτικα ( αν δεν το'χεις εξαρχής με το διάβασμα ) και να πετυχεις τους στοχους σου, πρεπει να βαζεις αρχικα μικρους εφικτούς στοχους, ουτος ώστε να αποκτησεις αυτοπεποιθηση. Θελει πολύ υπομονη και αυτοσυγκεντρωση. Μην αγνοεις το γεγονος ότι υπαρχουν πολλα νεα παιδια στην θεση σου, που νοιωθουν απεραντη μοναξια, που αισθάνονται ανίκανοι να κανουν κατι στη ζωη τους και με χαμηλη αυτοεκτιμηση. Είναι φαση και θα περασει.
Οσον αφορα την αυτοκτονια, δεν λυπάσαι τον εαυτο σου να αυτοκαταστραφείς με τέτοιον τροπο, να χασεις τοσα πολλα ομορφα πραγματα απτη ζωη, να κανεις οικογενεια και παιδια ? Όλα αυτά θα αλλαξουν αργα ή γρηγορα.
Ειμαι σιγουρη αν και δεν σε ξερω,ΟΤΙ ΑΞΙΖΕΙΣ και μπορεις να πετυχεις πολλα αρκει να πιστεψεις στον εαυτο σου!

Αν είναι δυνατόν νέο παιδάκι 20 χρονών να σκέφτεσαι τόσο αρνητικά.....
Αρχικά μπορείς να σπουδάσεις,όπως σου είπε η φιλη παραπάνω μπορείς να ξαναδώσεις ξανα και ξανα μέχρις ότου περάσεις κάπου
Αν δεν μπορείς το διάβασμα και αγχώνεσαι μπορείς να εγγραφείς σε μία ιδιωτική σχολή αρκεί να υπάρχουν τα φράγκα....

Ολοι οι άνθρωποι έχουν προβλήματα και ειδικά σε αυτη την ηλικία που είναι τόσο μεταβατική για όλα τα άτομα...
Αν δεν θέλεις να σπουδάσεις μπορείς να κάνει ένα σωρό άλλα πράγματα που σε ενδιαφέρουν στην εποχή του ιντερνετ ζεις-ψαξε και βρες τι σου ταιριάζει...
Το να θέλεις να αυτοκτονήσεις στα καλυτερα σου χρόνια που μπορείς να κάνει ότι μα ότι θέλεις μου φαίνεται απλά βλακώδες

Η ζωή δεν έρχεται με κανόνες ψάξε να βρεις τι θέλεις να κάνεις είναι πολύ μα πολύ σημαντικό αυτό.....
Το κενό μπορεί να είναι απο πολλά πράγματα,από το γεγονός ότι δεν πήρες την κατάλληλη αγάπη και φροντίδα από τους γονείς σου,ίσως να σε παραμέλησαν,ίσως να μη ζεις καν με τους φυσικούς σου γονείς και αυτό να σε πονάει...απλά ξέχνα τα όοοοολα αυτά και ψάξε την δυναμη μέσα σου!
Αν δεν το κάνεις αυτό εσύ για το εαυτό σου δεν πρόκειται να το κάνει κανείς για σένα.!

νομιζω οτι ειναι οφθαλμοφανες (εκτος αν εγω ειμαι τοσο ανοιχτοματης που δε νομιζω) οτι οτι αυτο σε εκανε να βλεπεις τα πραγματα ετσι

Quote:

---

Μπροστα στους γνωστους μου κανω πως ειμαι ο πιο ευτυχισμενος ανθρωπος του κοσμου,

---

κ γιατι να το κανεις αυτο? δεν εχεις να κερδισεις κατι ετσι....

Σε καταλαβαίνω. Είμαι 22 χρονών και νιώθω να είναι τόσο άδεια η ζωή μου....

ειναι σα να λες εχω βαρεθει να υποκρινομαι αρα γιατι να υποκρινεσε? αφου ετσι δε θα κερδισεις τιποτα οπως ελεγα.... ειναι απλο νομιζω

Το ενδεχόμενο να μην δείχνει τα συναισθήματα του γιατί δεν μπορεί/θέλει να ανοιχτεί σε αυτά τα άτομα, το έχεις σκεφτεί;

Quote:

---

Originally Posted by Oedipuscomplex

Εισαι μολις 20 χρονων και εχεις ολο τον χρονο μπροστα σου να αλλαξεις αυτά που δεν σ'αρεσουν πανω σου. Καταρχας μπορεις να βρεις έναν καλο ψυχολογο για να σε βοηθησει να αποκτησεις αυτοπεποιθηση. Επισης επειδή δεν σε πηραν και τα χρονια γιατι δεν προσπαθεις να ξανα δωσεις πανελλήνιες και να περασεις σε καποιο ΑΕΙ/ΤΕΙ ? Ξερω απειρες περιπτώσεις παιδιων που περασαν στη σχολη που ηθελαν με την 2η και 3η φορα!
Για να μπορεις να διαβαζεις αποδοτικα ( αν δεν το'χεις εξαρχής με το διάβασμα ) και να πετυχεις τους στοχους σου, πρεπει να βαζεις αρχικα μικρους εφικτούς στοχους, ουτος ώστε να αποκτησεις αυτοπεποιθηση. Θελει πολύ υπομονη και αυτοσυγκεντρωση. Μην αγνοεις το γεγονος ότι υπαρχουν πολλα νεα παιδια στην θεση σου, που νοιωθουν απεραντη μοναξια, που αισθάνονται ανίκανοι να κανουν κατι στη ζωη τους και με χαμηλη αυτοεκτιμηση. Είναι φαση και θα περασει.
Οσον αφορα την αυτοκτονια, δεν λυπάσαι τον εαυτο σου να αυτοκαταστραφείς με τέτοιον τροπο, να χασεις τοσα πολλα ομορφα πραγματα απτη ζωη, να κανεις οικογενεια και παιδια ? Όλα αυτά θα αλλαξουν αργα ή γρηγορα.
Ειμαι σιγουρη αν και δεν σε ξερω,ΟΤΙ ΑΞΙΖΕΙΣ και μπορεις να πετυχεις πολλα αρκει να πιστεψεις στον εαυτο σου!

---

Εχω δωσει 2η χρονια πανελληνιες και δεν περασα, για 3η δεν ξερω θα πρεπει να κανω ξανα φροντιστηρια και παλι χρηματα.. τωρα σπουδαζω σε ενα δημοσιο ΙΕΚ.
Το μελλον μου το βλεπω οσο πιο χαλια γινεται, δεν πιστευω οτι μπορω να αλλαξω το οτιδηποτε. Σχετικα με την αυτοκτονια οπως ειπα μου περναει απο το μυαλο σαν απλη σκεψη, δεν ξερω αν με το καιρο γιγαντωθει, δεν αντεχω αλλο ομως να ζω ετσι, και η αυτοκτονια δεν ειναι μια λυση στο να βαλεις ενα τελος σε ολα αυτα που σε βασανιζουν; Τι ομορφα πραγματα μπορει να σου προσφερει η ζωη; Προσωπικα πιστευω τιποτα, απλα ζουμε, τιποτα αλλο μονο προβληματα. Ποτε μου δεν ειχα κοπελα, βλεπω αλλους που βγαινουν εξω διασκεδαζουν, χαιρονται και παρακαλαω πραγματικα να πεθανω εκεινη τη στιγμη.
Οπως ειπα εχω κοινωνικη φοβια σε μεγαλο βαθμο, ειναι οτι πιο απαισιο μαζι με την ιδεοψυχαναγκαστικη διαταραχη που μπορει να αποκτησει ενας ανθρωπος. Βγαινω εξω αμα τχρειστω για να κανω μια δουλεια πχ και νομιζω οτι ολοι με κοιταζουν στο δρομο και κοροϊδεύουν. Για να καταλαβεις το βαθμο στον οποιο εχει φτασει

Quote:

---

Originally Posted by Diana1982

Αν είναι δυνατόν νέο παιδάκι 20 χρονών να σκέφτεσαι τόσο αρνητικά.....
Αρχικά μπορείς να σπουδάσεις,όπως σου είπε η φιλη παραπάνω μπορείς να ξαναδώσεις ξανα και ξανα μέχρις ότου περάσεις κάπου
Αν δεν μπορείς το διάβασμα και αγχώνεσαι μπορείς να εγγραφείς σε μία ιδιωτική σχολή αρκεί να υπάρχουν τα φράγκα....

Ολοι οι άνθρωποι έχουν προβλήματα και ειδικά σε αυτη την ηλικία που είναι τόσο μεταβατική για όλα τα άτομα...
Αν δεν θέλεις να σπουδάσεις μπορείς να κάνει ένα σωρό άλλα πράγματα που σε ενδιαφέρουν στην εποχή του ιντερνετ ζεις-ψαξε και βρες τι σου ταιριάζει...
Το να θέλεις να αυτοκτονήσεις στα καλυτερα σου χρόνια που μπορείς να κάνει ότι μα ότι θέλεις μου φαίνεται απλά βλακώδες

Η ζωή δεν έρχεται με κανόνες ψάξε να βρεις τι θέλεις να κάνεις είναι πολύ μα πολύ σημαντικό αυτό.....
Το κενό μπορεί να είναι απο πολλά πράγματα,από το γεγονός ότι δεν πήρες την κατάλληλη αγάπη και φροντίδα από τους γονείς σου,ίσως να σε παραμέλησαν,ίσως να μη ζεις καν με τους φυσικούς σου γονείς και αυτό να σε πονάει...απλά ξέχνα τα όοοοολα αυτά και ψάξε την δυναμη μέσα σου!
Αν δεν το κάνεις αυτό εσύ για το εαυτό σου δεν πρόκειται να το κάνει κανείς για σένα.!

---

Ναι οπως ειπες ειμαι σε μια ηλικια που ο καθενας μπορει να κανει παααρα πολλα πραγματα, οχι εγω ομως. Δεν εχω κανει τιποτα και δεν ξερω αν θα κανω, ειμαι ενα βαρος για ολους και την οικογενεια μου. Μακαρι να μην ειχα γεννηθει ειλικρινα! Ο πατερας μου εχει πεθανει οταν ημουν 10 χρονων, απο τοτε ζω με την μητερα μου. Παλια τους θυμαμαι πολυ εντονα να μαλωνουν, ηθελαν να χωρισουν αλλα δεν το εκαναν. Ναι, ισως να ειναι απ'αυτο. Παντως ευχομαι να μη το νιωσει κανενας αυτο το κενο, ειναι οτι χειροτερο πραγματικα. Μονο οσοι το βιωνουν ξερουν..

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

νομιζω οτι ειναι οφθαλμοφανες (εκτος αν εγω ειμαι τοσο ανοιχτοματης που δε νομιζω) οτι οτι αυτο σε εκανε να βλεπεις τα πραγματα ετσι κ γιατι να το κανεις αυτο? δεν εχεις να κερδισεις κατι ετσι....

---

Συγνωμη δε σε καταλαβα, ποιο πραγμα εννοεις οτι με εκανε να βλεπω ετσι τα πραγματα; Αυτο που εγραψα οτι μπροστα σε γνωστους προσποιουμαι πως ειμαι ο πιο ευτυχισμενος ανθρωπος του κοσμου το κανω για 3 λογους: 1) Δε θελω να με λυπουνται 2) Και δε θελω να προσθετω τα δικα μου προβληματα.

Σας ευχαριστω πολυ ολους, εστω και μεσα απο ενα forum με αγνωστους εχω τουλαχιστον την ευκαιρια να εκφραζω τα συναισθηματα-προβληματισμους μου!

Όσο απίστευτο κι αν σου φαίνεται υπάρχουν πολλά άτομα γύρω στην ηλικία σου που νιώθουν ακριβώς το ίδιο με σένα. Άτομα που πέρασαν στη σχολή που ήθελαν και πήγαν να κάνουν τη φοιτιτική ζωή ή ακόμα και λίγο μεγαλύτεροι που τελείωσαν και τη σχολή βρήκαν και δουλειά και ενώ ο κόσμος τους θεωρεί ότι έχουν όλα τα καλά, αυτοί νιώθουν το απέραντο κενό που νιώθεις κι εσύ. Κανένας δε χάνεται και πάντα υπάρχουν τρόποι να κάνεις πράγματα στη ζωή σου. Εγώ, όπως και άλλοι πολλοί εδώ μέσα, έχουμε νιώσει ή νιώθουμε όπως νιώθεις κι εσύ. Και εγώ κάποιες φορές έτσι είμαι. "Όταν με ρωτάν τι κάνω έρχεται η ώρα να υποκριθώ" λέει ένα κομμάτι. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Μη το κρατάς όμως μέσα σου. Βρες κάποιον ή καποιους να μιλήσεις, να πεις αυτά που σε βασανίζουν. Όσο δύσκολο κι αν σου φαίνεται θα νιώσεις πολύ καλύτερα αν τα βγάλεις από μέσα σου. Μέσα στην οικογένεια υπάρχουν σίγουρα άτομα που θα σε ακούσουν και θα σε καταλάβουν. Κι εδώ μέσα να γράφεις θα αισθάνεσαι καλύτερα. Πίστεψε με υπάρχουν αμέτρητοι άνθρωποι εκεί έξω που νιώθουν το ίδιο σκατά και δε σου περνάει καν από το μυαλό ότι κάτι τους βασανίζει. Μη το βάζεις κάτω. Όλοι τρώμε φρίκες στη ζωή μας. Και θα μας περάσουν και μετά μπορεί να τις ξανα φάμε. Για οποιοδήποτε λόγο. Είτε για το μέλλον, για τη δουλειά, για την οικογένεια, για τους φίλους, για τα ερωτικά. Η ζωή έτσι είναι. Μη το βάζεις κάτω με τίποτα. Ξέρω ειλικρινά πόσο δύσκολο είναι να νιώθεις έτσι. Θα ξανα έρθεις στα καλά σου. Πήγαινε σε κάποιο ψυχολόγο αν έχεις τη δυνατότητα. Βήμα βήμα καθημερινά, αργά αλλά σταθερά θα φτιάξεις τον εαυτό σου.

Πιστευώ ότι όσοι νιώθουν τέτοια συναισθήματα είναι άνρωποι που έχουν κάτι καλό μέσα τους. Και εσύ έχεις κάτι όμορφο μέσα σου. Μη το βάζεις κάτω. Προσπάθησε και όλα τα καλά θα έρθουν στην επιφάνεια!

Quote:

---

Αυτο που εγραψα οτι μπροστα σε γνωστους προσποιουμαι πως ειμαι ο πιο ευτυχισμενος ανθρωπος του κοσμου το κανω για 3 λογους: 1) Δε θελω να με λυπουνται 2) Και δε θελω να προσθετω τα δικα μου προβληματα.

---

ειμαι 100% σιγουρος οτι σχεδον οοοοολοι οσοι αντιμετοπισαν προβληματα σχετικα με τη ψυχολογια τους εκαναν ακριβως το ιδιο (συμπεριλαμβανομενου κ εμενα) εγω δε καταλαβαινω το εξης

σκεφτεσαι τι θα πουν οι αλλοι ενω εισαι ετσι? βασικα πρωτα ερχετε η υγεια μας κ μετα ερχονται ολα τα αλλα πρωτα θα σκεφτεις να εισαι εσυ καλα κ μετα θα σκεφτεις τους αλλους

απλο?

ειναι σα να λες βαρεθηκα να προσποιουμαι γιατι κ συ ο ιδιος σου φαινετε ματαιο ολο αυτο αρα απλα

ΣΤΑΜΑΤΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! να προσποιησαι...

Quote:

---

Originally Posted by olpr

Εχω δωσει 2η χρονια πανελληνιες και δεν περασα, για 3η δεν ξερω θα πρεπει να κανω ξανα φροντιστηρια και παλι χρηματα.. τωρα σπουδαζω σε ενα δημοσιο ΙΕΚ.

---

Πώς είναι δυνατον να μην περασες καπου αφου εχει καταργηθεί και η βαση του 10 ? Και εγω δεν ημουν απτα σαινια της ταξης αλλα περασα σ'ενα ΤΕΙ και τωρα είμαι μια χαρα!

"Εχω βαρεθει να ζω ΕΤΣΙ" πιστευω πως θα επρεπε να ειναι ο τιτλος του θεματος σου.
Τι θα κανεις λοιπον..?σκεφτεσαι να το αλλαξεις το σκηνικο ή οχι?
Τι θελεις.....?

Καλησπερα φιλε μου κ εμενα η ζωη μου ηταν χαλια πριν γνωρισω το αγορι μου που θελουμε κανουμε οικογενεια κ τις λιγες καλες φιλες μου,οντως το παρελθον μπορει να μην ηταν ιδανικο για σενα ομως τιποτα δεν αποκλεει ενα καλο παρον κ μαλλον,Προτεινω να πας σε καποια ιδιωτικη σχολη ιεκ που σε 1 2 χρονια εχεις πτυχιο κ με κοσμο θα συναναστραφεις κ μπορει να βρεις ανθρωπους που θα ειναι καταλληλοι για σενα,Κ εγω εχω κοινωνιοφοβια ομως αυτο δεν σε εμποδιζει να ζησεις μια φυσιολογικη ζωη με λιγους κ καλους ανθρωπους κ να θυμασαι εισαι πολυ μικρος σε ηλικια κ τα καλυτερα θα ερθουν κ για σενα!Καλο κουραγιο!

Quote:

---

Originally Posted by JohnT

Όσο απίστευτο κι αν σου φαίνεται υπάρχουν πολλά άτομα γύρω στην ηλικία σου που νιώθουν ακριβώς το ίδιο με σένα. Άτομα που πέρασαν στη σχολή που ήθελαν και πήγαν να κάνουν τη φοιτιτική ζωή ή ακόμα και λίγο μεγαλύτεροι που τελείωσαν και τη σχολή βρήκαν και δουλειά και ενώ ο κόσμος τους θεωρεί ότι έχουν όλα τα καλά, αυτοί νιώθουν το απέραντο κενό που νιώθεις κι εσύ. Κανένας δε χάνεται και πάντα υπάρχουν τρόποι να κάνεις πράγματα στη ζωή σου. Εγώ, όπως και άλλοι πολλοί εδώ μέσα, έχουμε νιώσει ή νιώθουμε όπως νιώθεις κι εσύ. Και εγώ κάποιες φορές έτσι είμαι. "Όταν με ρωτάν τι κάνω έρχεται η ώρα να υποκριθώ" λέει ένα κομμάτι. Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Μη το κρατάς όμως μέσα σου. Βρες κάποιον ή καποιους να μιλήσεις, να πεις αυτά που σε βασανίζουν. Όσο δύσκολο κι αν σου φαίνεται θα νιώσεις πολύ καλύτερα αν τα βγάλεις από μέσα σου. Μέσα στην οικογένεια υπάρχουν σίγουρα άτομα που θα σε ακούσουν και θα σε καταλάβουν. Κι εδώ μέσα να γράφεις θα αισθάνεσαι καλύτερα. Πίστεψε με υπάρχουν αμέτρητοι άνθρωποι εκεί έξω που νιώθουν το ίδιο σκατά και δε σου περνάει καν από το μυαλό ότι κάτι τους βασανίζει. Μη το βάζεις κάτω. Όλοι τρώμε φρίκες στη ζωή μας. Και θα μας περάσουν και μετά μπορεί να τις ξανα φάμε. Για οποιοδήποτε λόγο. Είτε για το μέλλον, για τη δουλειά, για την οικογένεια, για τους φίλους, για τα ερωτικά. Η ζωή έτσι είναι. Μη το βάζεις κάτω με τίποτα. Ξέρω ειλικρινά πόσο δύσκολο είναι να νιώθεις έτσι. Θα ξανα έρθεις στα καλά σου. Πήγαινε σε κάποιο ψυχολόγο αν έχεις τη δυνατότητα. Βήμα βήμα καθημερινά, αργά αλλά σταθερά θα φτιάξεις τον εαυτό σου.

Πιστευώ ότι όσοι νιώθουν τέτοια συναισθήματα είναι άνρωποι που έχουν κάτι καλό μέσα τους. Και εσύ έχεις κάτι όμορφο μέσα σου. Μη το βάζεις κάτω. Προσπάθησε και όλα τα καλά θα έρθουν στην επιφάνεια!

---

Αμα πω αυτα που αισθανομαι η τα περι τασεις αυτοκτονιας σε γνωστους μου (γιατι φιλους δεν εχω) θα με περασουν για τρελο. Αλλα και παλι οπως ειπα, δεν θελω να λεω τα προβληματα μου. Ισως εχουν τα δικα τους προβληματα γιατι να ακουσουν και τα δικα μου; Δεν ξερω, αμα η ζωη ειναι ετσι δηλαδη ολο προβληματα (που ετσι ειναι) για ποιο λογο συνεχιζουμε να παλευουμε απλα για να τα ξεπερασουμε; Θελω να απαλλαγω απ'ολα αυτα αλλα μονο ενας τροπος υπαρχει...
Αν θελεις αναλυσε λιγο παραπανω την τελευταια φραση που ειπες: Πιστευώ ότι όσοι νιώθουν τέτοια συναισθήματα είναι άνρωποι που έχουν κάτι καλό μέσα τους. Και εσύ έχεις κάτι όμορφο μέσα σου.

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

ειμαι 100% σιγουρος οτι σχεδον οοοοολοι οσοι αντιμετοπισαν προβληματα σχετικα με τη ψυχολογια τους εκαναν ακριβως το ιδιο (συμπεριλαμβανομενου κ εμενα) εγω δε καταλαβαινω το εξης

σκεφτεσαι τι θα πουν οι αλλοι ενω εισαι ετσι? βασικα πρωτα ερχετε η υγεια μας κ μετα ερχονται ολα τα αλλα πρωτα θα σκεφτεις να εισαι εσυ καλα κ μετα θα σκεφτεις τους αλλους

απλο?

ειναι σα να λες βαρεθηκα να προσποιουμαι γιατι κ συ ο ιδιος σου φαινετε ματαιο ολο αυτο αρα απλα

ΣΤΑΜΑΤΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! να προσποιησαι...

---

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΝΑΙ! Σκεφτομαι τι θα πουν οι αλλοι, και δεν κοιταω πρωτα τον ευαυτο μου. Ετσι εμαθα να ειμαι, ή καλυτερα ΕΤΣΙ ΜΟΥ ΕΜΑΘΕ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ να νοιαζομαι περισσοτερο για τα λογια των αλλων παρα να κοιταω το δικο μου καλο. Ειδικα οταν με πετυχαινουν στο δρομο και λενε τι κανεις πως εισαι σε ποια σχολη περασες; Τη στιγμη που λες οτι δεν περασα τις πανελληνιες και πηγα σε ενα ΙΕΚ η οτιδηποτε αλλο και σου λενε το ε δεν πειραζει κατι θα κανεις, βλεπεις απο το βλεμα τους, το προσωπο τους να λεει σπο μεσα τους κοιταξε τον δεν εχει καταφερει τιποτα, τοσο τραγικο....

Quote:

---

Originally Posted by Φωτεινη!

"Εχω βαρεθει να ζω ΕΤΣΙ" πιστευω πως θα επρεπε να ειναι ο τιτλος του θεματος σου.
Τι θα κανεις λοιπον..?σκεφτεσαι να το αλλαξεις το σκηνικο ή οχι?
Τι θελεις.....?

---

Θελω να το αλλαξω αλλα μου ειναι πολυ δυσκολο, απο τοτε που εχασα τον πατερα μου αρχισα να εχω ιδεψυχαναγκαστικη διαταραχη και τωρα σε μεγαλο βαθμο κοινωνικη φοβια, δεν ξερω πως μπορω να προχωρησω. Δεν εχω ενα φιλο να παρω τηλεφωνο και να του πω παμε για ενα καφε; δεν εχω.. Αν το εχεις νιωσει πιστευω καταλαβαινεις τι εννοω

Quote:

---

Originally Posted by μυσπ

Καλησπερα φιλε μου κ εμενα η ζωη μου ηταν χαλια πριν γνωρισω το αγορι μου που θελουμε κανουμε οικογενεια κ τις λιγες καλες φιλες μου,οντως το παρελθον μπορει να μην ηταν ιδανικο για σενα ομως τιποτα δεν αποκλεει ενα καλο παρον κ μαλλον,Προτεινω να πας σε καποια ιδιωτικη σχολη ιεκ που σε 1 2 χρονια εχεις πτυχιο κ με κοσμο θα συναναστραφεις κ μπορει να βρεις ανθρωπους που θα ειναι καταλληλοι για σενα,Κ εγω εχω κοινωνιοφοβια ομως αυτο δεν σε εμποδιζει να ζησεις μια φυσιολογικη ζωη με λιγους κ καλους ανθρωπους κ να θυμασαι εισαι πολυ μικρος σε ηλικια κ τα καλυτερα θα ερθουν κ για σενα!Καλο κουραγιο!

---

Δεν ξερω γιατι αλλα δεν βλεπω το ιδανικο μελλον, ισως γιατι το παρον ειναι τοσο χαλια. Δεν αντεχω αυτο το κενο που αισθανομαι μεσα μου, μου ερχεται να σκασω, το χειρτερο ειναι οτι δεν καταλαβαινω ΓΙΑΤΙ.

Σας ευχαριστω πολυ ολους που με ακουτε μεσα απο ενα forum, εχω την αναγκη να πω ολα αυτα που με προβληματιζουν και να ξερω οτι καποιος τα διαβαζει και με βοηθαει με το τροπο του!

Quote:

---

Originally Posted by Oedipuscomplex

Πώς είναι δυνατον να μην περασες καπου αφου εχει καταργηθεί και η βαση του 10 ? Και εγω δεν ημουν απτα σαινια της ταξης αλλα περασα σ'ενα ΤΕΙ και τωρα είμαι μια χαρα!

---

Την πρωτη φορα λογο κακης συμπληρωσης του μηχανογραφικου, και τη δευτερη φορα που εδωσα πηγα χωρις φροντιστηριο. Οικονομικο θεμα ....

Η φάση είναι ότι η "ζωή" είναι για το πέος...
Είναι απλό,η έχεις τα @@ και παίρνεις,ότι θες και ότι θεωρείς εσύ σημαντικό,και στην πορεία ποδοπατάς τα πάντα και τους πάντες,η δεν τα έχεις και παίρνεις(έχεις καταλάβει τι παίρνεις)...
Απλά τα πράγματα,δεν υπάρχουν μονόκεροι και νεράιδες...

ελεος ενα τει η αει δεν σε κανει χρησιμο η αξιο επιτυχημενο κλπ!!!
και γτ τοση πικρα που ηθελες να περασεις? ηθελες να περασεις σε καποια συγκεκριμενη σχολη?
αν ηθελες κατι συγκεκριμενο στο ιεκ που εισαι δεν εχει κατι παραπλησιο εστω να ξεκινησεις απο κει?

Φίλε αμα σου πω οτι εσύ από το ΙΕΚ έχεις περισσότερες πιθανότητες να βγάλεις λεφτά έτσι όπως έχει η κατάσταση σήμερα θα με πιστέψεις? Ατόμα που δεν έχουν μεγαλώσει σε ένα φυσιολογικό οικογενειακό περιβάλλον, όπως εγώ κι εσύ, είτε λόγο απώλειας είτε για κάποιον άλλο λόγο, αντιμετώπιζουμε προβλήματα στη ζωή μας και κυρίως στην αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση μας. Όπως εγώ είσαι κι εσύ. Κλειστός, μοναχικός χωρίς φίλους, χωρίς κοπέλα ίσως και με ένα μεγάλο κενό μέσα μας. Και δυστυχώς έχουμε τη τάση το παραμικρό που θα μας συμβεί στη ζωή να το μεγενθύνουμε. Πριν λίγο καιρό κι εγώ τα ίδια σκεφτόμουνα. Τι να τη κάνω τη ζωή έτσι όπως είναι, τι νόημα έχει , ας πάω να πέσω πουθενά. Δεν είναι σοβαρά πράγματα όμως αυτα. Σιγα σιγά με υπομονη και βοήθεια τα καταφέρνω. Δεν είμαι καλά ακόμα, αλλά είμαι καλύτερα. Μίλα σε κάποιον. Βγαλ' τα από μέσα σου. Θα νιώσεις πολύ καλύτερα. Εγώ δε το πίστευα με τίποτα ότι υπάρχει τόση κατανόηση από συγγενείς και φίλους ακόμα και γνωστούς.

Quote:

---

Originally Posted by olpr

Αν θελεις αναλυσε λιγο παραπανω την τελευταια φραση που ειπες: Πιστευώ ότι όσοι νιώθουν τέτοια συναισθήματα είναι άνρωποι που έχουν κάτι καλό μέσα τους. Και εσύ έχεις κάτι όμορφο μέσα σου.

---

Είσαι καλός άνθρωπος και έχεις καλή ψυχή. Έχεις όμορφα συναισθήματα μέσα, είναι σίγουρος γι' αυτο. Έχεις νιώσει την απογοήτευση από πολύ μικρός όμως με την απώλεια του πατέρα σου και αυτό σου έχει δημιουργήσει προβλήματα στο χαρακτήρα και τη ψυχολογία σου που σου είναι δύσκολο να αντιληφθείς πως αυτά συνδέονται μεταξύ τους. Ζήτα βοήθεια από κάποιο ψυχολόγο αν μπορείς. Βγαλ' το από μέσα σου.

Καταλαβαινω τι περνας, ετσι ειμαι και εγω. 22 χρονων με κοινωνικη φοβια.
Θα σου προτεινα να γραφτεις σε ΙΕΚ, ΕΠΑΣ (ΣΕΚ πλεον) ή ΣΕΚ του ΟΑΕΔ. Ειδικα στο τελευταιο ειναι ενας καλος τροπος για να ξεπερασεις τη φοβια και να εισαι απασχολημενος. Πρωι πρακτικη σε εργοδοτη, αρα και συνεχης επαφη με κοσμο και μεσημερι-απογευμα μαθηματα στη σχολη. Η κοινωνικη φοβια ξεπερνιεται μονο με εκθεση στον παραγοντα που σου προκαλει αγχος. Εγω παιρνω ζαναξ αλλα αυτο δεν ειναι λυση.

Επισης απεφυγε να κατσεις σπιτι. Εγω ειμαι κατα διαστηματα με παρεες, γιατι πασχω και απο αποφευκτικη διαταραχη . Αργα η γρηγορα θα σου προκαλεσει καταθλιψη οπως σε μενα. Πανε για ποδηλατρο, τρεξιμο ή οποιαδηποτε αλλη δραστηριοτητα ή σπορ, γραψου σε καποιο συλλογο αμα εχεις χρηματα. Αυτο που παρατηρησα ειναι οτι επειδη περναω πολυ χρονο στο σπιτι, το κεφαλι μου βομβαρδιζεται απο σκεψεις. Η μια σκεψη φερνει την αλλη και φτανω σε σημειο να πρεπει να πιω ή να παρω ηρεμιστικα πριν με πιασουν ναυτιες απο τη στεναχωρια.

Quote:

---

Originally Posted by JohnT

Φίλε αμα σου πω οτι εσύ από το ΙΕΚ έχεις περισσότερες πιθανότητες να βγάλεις λεφτά έτσι όπως έχει η κατάσταση σήμερα θα με πιστέψεις? Ατόμα που δεν έχουν μεγαλώσει σε ένα φυσιολογικό οικογενειακό περιβάλλον, όπως εγώ κι εσύ, είτε λόγο απώλειας είτε για κάποιον άλλο λόγο, αντιμετώπιζουμε προβλήματα στη ζωή μας και κυρίως στην αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθηση μας. Όπως εγώ είσαι κι εσύ. Κλειστός, μοναχικός χωρίς φίλους, χωρίς κοπέλα ίσως και με ένα μεγάλο κενό μέσα μας. Και δυστυχώς έχουμε τη τάση το παραμικρό που θα μας συμβεί στη ζωή να το μεγενθύνουμε. Πριν λίγο καιρό κι εγώ τα ίδια σκεφτόμουνα. Τι να τη κάνω τη ζωή έτσι όπως είναι, τι νόημα έχει , ας πάω να πέσω πουθενά. Δεν είναι σοβαρά πράγματα όμως αυτα. Σιγα σιγά με υπομονη και βοήθεια τα καταφέρνω. Δεν είμαι καλά ακόμα, αλλά είμαι καλύτερα. Μίλα σε κάποιον. Βγαλ' τα από μέσα σου. Θα νιώσεις πολύ καλύτερα. Εγώ δε το πίστευα με τίποτα ότι υπάρχει τόση κατανόηση από συγγενείς και φίλους ακόμα και γνωστούς.



Είσαι καλός άνθρωπος και έχεις καλή ψυχή. Έχεις όμορφα συναισθήματα μέσα, είναι σίγουρος γι' αυτο. Έχεις νιώσει την απογοήτευση από πολύ μικρός όμως με την απώλεια του πατέρα σου και αυτό σου έχει δημιουργήσει προβλήματα στο χαρακτήρα και τη ψυχολογία σου που σου είναι δύσκολο να αντιληφθείς πως αυτά συνδέονται μεταξύ τους. Ζήτα βοήθεια από κάποιο ψυχολόγο αν μπορείς. Βγαλ' το από μέσα σου.

---

Μακαρι να μπορεσω να βρω δουλεια απο το ΙΕΚ. Ναι, ειμαι πολυ ευαισθητος. Μπορει πχ να μου πουν κατι, η να συμβει ενα γεγονος που γι αλλους περναει απαρατηρητο και εγω να κατσω ολη μερα να το σκεφτομαι. Μπορω να κανω κατι γι'αυτο το κενο που αισθανομαι μεσα μου; Υπαρχει τροπος να το ελαττωσω; Αφου το εχεις νιωσει και εσυ με καταλαβαινεις..

Quote:

---

Originally Posted by stefamw

Καταλαβαινω τι περνας, ετσι ειμαι και εγω. 22 χρονων με κοινωνικη φοβια.
Θα σου προτεινα να γραφτεις σε ΙΕΚ, ΕΠΑΣ (ΣΕΚ πλεον) ή ΣΕΚ του ΟΑΕΔ. Ειδικα στο τελευταιο ειναι ενας καλος τροπος για να ξεπερασεις τη φοβια και να εισαι απασχολημενος. Πρωι πρακτικη σε εργοδοτη, αρα και συνεχης επαφη με κοσμο και μεσημερι-απογευμα μαθηματα στη σχολη. Η κοινωνικη φοβια ξεπερνιεται μονο με εκθεση στον παραγοντα που σου προκαλει αγχος. Εγω παιρνω ζαναξ αλλα αυτο δεν ειναι λυση.

Επισης απεφυγε να κατσεις σπιτι. Εγω ειμαι κατα διαστηματα με παρεες, γιατι πασχω και απο αποφευκτικη διαταραχη . Αργα η γρηγορα θα σου προκαλεσει καταθλιψη οπως σε μενα. Πανε για ποδηλατρο, τρεξιμο ή οποιαδηποτε αλλη δραστηριοτητα ή σπορ, γραψου σε καποιο συλλογο αμα εχεις χρηματα. Αυτο που παρατηρησα ειναι οτι επειδη περναω πολυ χρονο στο σπιτι, το κεφαλι μου βομβαρδιζεται απο σκεψεις. Η μια σκεψη φερνει την αλλη και φτανω σε σημειο να πρεπει να πιω ή να παρω ηρεμιστικα πριν με πιασουν ναυτιες απο τη στεναχωρια.

---

Ειμαι γραμμενος σε ενα ΙΕΚ, πηγα γραφτηκα οταν δεν περασα στις πανελληνιες. Δεν μπορω να βγω εξω σε κοσμο και να εκτεθω για ωρα. Νομιζω οτι ολοι με κοιταν και συζητουν για εμενα αρνητικα. Μου ειναι πολυ δυσκολο. Δυστυχως καθομαι ολη τη μερα σπιτι και οπως ειπες μου περναν ολη την ωρα διαφορες σκεψεις απο το μυαλο. Εγω δεν παιρνω καθολου χαπια απλα καθομαι και στεναχωριεμαι για διαφορα παρα πολυ. Μπορει η κοινωνικη φοβια να προκαλεσει καταθλιψη;

Σας ευχαριστω πολυ παιδια, εχω αρχισει και αισθανομαι λιγο καλυτερα επειδη ξερω πως καποιος ακουει τα προβληματα μου. Νά'στε καλα!

Ναι η κοινωνικη φοβια θα μπορουσε να προκαλεσει καταθλιψη, βασικα οι σκεψεις ειναι αυτες που θα σε φερουν σε αυτη την κατασταση. Σε ξενα forum κοινωνικης φοβιας που διαβασα, καποιοι προτιμουν να ειναι μονοι και δεν τουας αρεσει η επαφη με κοσμο οποτε αυτοι δεν προκειται να παθουν καταθλιψη. Δηλαδη κοινωνικη φοβια > μοναξια > σκεψεις αναξιοτητας > καταθλιψη.

Εγω ηταν να γραφτω σε ΣΕΚ του ΟΑΕΔ, και με πηραν σημερα τηλεφωνο οτι εχω προσληφθει σε σουπερ μαρκετ επειδη ειχα αφησει ενα βιογραφικο !!! Δεν ξερω πως θα καταφερω να κανω αυτη τη δουλεια, ειδικα στα ταμεια και με λουζει κρυος ιδρωτας καθε φορα που το σκεφτομαι. Ζαναξ και λιγη καφεινη τις πρωτες μερες να υποθεσω ?? Εχω σοβαρα οικονομικα προβληματα ομως και ζουμε στην Ελλαδα που δεν εχεις την πολυτελεια να επιλεξεις την δουλεια που θες.

Δυστυχως οταν εχεις κοινωνικη φοβια ο αριθμος απο τις δουλειες που μπορεις να κανεις ειναι περιορισμενος. Στο σουπερ μαρκετ ειχα γραψει οτι ηθελα για τη θεση του αποθηκαριου να μην ερχομαι σε επαφη με πολυ κοσμο, αλλα μου ειπαν τελικα οτι θα σε βαλουμε οπου χρειαστει, και φοβαμαι μην παθω καμια κριση πανικου στο ταμειο. Οχι οτι δεν μπορω να το χειριστω, αλλα φοβαμαι οτι θα ειμαι υπερβολικα αργος για ταμειο.

Quote:

---

Originally Posted by stefamw

Ναι η κοινωνικη φοβια θα μπορουσε να προκαλεσει καταθλιψη, βασικα οι σκεψεις ειναι αυτες που θα σε φερουν σε αυτη την κατασταση. Σε ξενα forum κοινωνικης φοβιας που διαβασα, καποιοι προτιμουν να ειναι μονοι και δεν τουας αρεσει η επαφη με κοσμο οποτε αυτοι δεν προκειται να παθουν καταθλιψη. Δηλαδη κοινωνικη φοβια > μοναξια > σκεψεις αναξιοτητας > καταθλιψη.

Εγω ηταν να γραφτω σε ΣΕΚ του ΟΑΕΔ, και με πηραν σημερα τηλεφωνο οτι εχω προσληφθει σε σουπερ μαρκετ επειδη ειχα αφησει ενα βιογραφικο !!! Δεν ξερω πως θα καταφερω να κανω αυτη τη δουλεια, ειδικα στα ταμεια και με λουζει κρυος ιδρωτας καθε φορα που το σκεφτομαι. Ζαναξ και λιγη καφεινη τις πρωτες μερες να υποθεσω ?? Εχω σοβαρα οικονομικα προβληματα ομως και ζουμε στην Ελλαδα που δεν εχεις την πολυτελεια να επιλεξεις την δουλεια που θες.

Δυστυχως οταν εχεις κοινωνικη φοβια ο αριθμος απο τις δουλειες που μπορεις να κανεις ειναι περιορισμενος. Στο σουπερ μαρκετ ειχα γραψει οτι ηθελα για τη θεση του αποθηκαριου να μην ερχομαι σε επαφη με πολυ κοσμο, αλλα μου ειπαν τελικα οτι θα σε βαλουμε οπου χρειαστει, και φοβαμαι μην παθω καμια κριση πανικου στο ταμειο. Οχι οτι δεν μπορω να το χειριστω, αλλα φοβαμαι οτι θα ειμαι υπερβολικα αργος για ταμειο.

---

θα μαθεις στην πορεια και θα ξεψαρωσεις!!! σε ποιο σ/μ σε προσελαβαν??

Quote:

---

Originally Posted by stefamw

Ναι η κοινωνικη φοβια θα μπορουσε να προκαλεσει καταθλιψη, βασικα οι σκεψεις ειναι αυτες που θα σε φερουν σε αυτη την κατασταση. Σε ξενα forum κοινωνικης φοβιας που διαβασα, καποιοι προτιμουν να ειναι μονοι και δεν τουας αρεσει η επαφη με κοσμο οποτε αυτοι δεν προκειται να παθουν καταθλιψη. Δηλαδη κοινωνικη φοβια > μοναξια > σκεψεις αναξιοτητας > καταθλιψη.

Εγω ηταν να γραφτω σε ΣΕΚ του ΟΑΕΔ, και με πηραν σημερα τηλεφωνο οτι εχω προσληφθει σε σουπερ μαρκετ επειδη ειχα αφησει ενα βιογραφικο !!! Δεν ξερω πως θα καταφερω να κανω αυτη τη δουλεια, ειδικα στα ταμεια και με λουζει κρυος ιδρωτας καθε φορα που το σκεφτομαι. Ζαναξ και λιγη καφεινη τις πρωτες μερες να υποθεσω ?? Εχω σοβαρα οικονομικα προβληματα ομως και ζουμε στην Ελλαδα που δεν εχεις την πολυτελεια να επιλεξεις την δουλεια που θες.

Δυστυχως οταν εχεις κοινωνικη φοβια ο αριθμος απο τις δουλειες που μπορεις να κανεις ειναι περιορισμενος. Στο σουπερ μαρκετ ειχα γραψει οτι ηθελα για τη θεση του αποθηκαριου να μην ερχομαι σε επαφη με πολυ κοσμο, αλλα μου ειπαν τελικα οτι θα σε βαλουμε οπου χρειαστει, και φοβαμαι μην παθω καμια κριση πανικου στο ταμειο. Οχι οτι δεν μπορω να το χειριστω, αλλα φοβαμαι οτι θα ειμαι υπερβολικα αργος για ταμειο.

---

Αν θελεις τη γνωμη μου (αφου εχω και εγω κοινωνικη φοβια), πηγαινε δες πως θα ανταπεξελθεις και αν δε μπορεις φυγε. Καταλαβαινω απολυτα τι περνας.. Εγω οταν πρεπει να βγω εξω οπωσδηποτε για δουλειες σκεφτομαι τι διαδρομη να ακολουθησω ωστε να μην εχει πολυ κοσμο...φαντασου..

Τα ζαναξ τι ειναι ηρεμιστικα; Χρειαζονται συνταγη γιατρου;
Εσυ τι κανεις για την κοινωνικη φοβια; Πως την αντιμετωπιζεις;