Originally Posted by
Antreas MpR
Θα ξεκινήσω από την αρχή.
Κλασικά χωρισμένοι γονείς,η μαμά παίρνει την επιμέλεια του κουταβιού,άσχετα που τουλάχιστον η συγκεκριμένη δεν το κατείχε.
Και ξεκινάμε,από τότε που θυμάμαι.
Ξύλο,πολύ ξύλο.Έχω φάει ξύλο,με καλώδιο,γιατί δεν έβρισκα της κάλτσες μου και αργήσαμε σε κάποια έξοδο.Ήμουν 6.Πριν από αυτό,ξύλο,και ψυχολογική βία,σε φάση να με πετάει έξω από το σπίτι γυμνό και να μου λέει να πάω στον βιολογικό,μικρότερος από 6.Μητρικά "ενστινκτα".ax0ax0ax0xa0ax0ax0x a0ax.
Γαμώ την ζωή.
E,έκανα μερικές βόλτες,από σπίτι σε σπίτι,και κατέληξα πάλι με τα μητρικά "ενστινκτα".Πέρασαν μερικά χρονια,μεγάλωσα,ξύλο,μέχρι που κάποια στιγμή είχα το θάρρος να πω ότι θα την σκότωνα αν ήταν άντρας,και ξεκίνησε η γυναικεία ψυχολογική βία.Λέω γυναικεία μιας και άντρες,δεν κάνουν τέτοιες μαλακίες,θα φας ξύλο,αλλα θα μείνει εκεί.
Βρήκα την ζωγραφική σαν ασχολία,την φύση,γενικά πράγματα που με έκαναν να ξεφεύγω από την πραγματικότητα,να είμαι σε μια δικη μου διάσταση.
Κάποια στιγμή όπως είπα,στο πρώτο μου θέμα,έσπασα,στα 17,απλά ξεχείλισε το ποτήρι,απλά ήθελα να τελειώσουν όλα.Και απλά είπα ok,εδώ είμαστε,αλλα...δεν είχα το θάρρος.Με,"έσωσε"ένας φίλος.Τώρα που το σκέφτομαι μακάρι να το είχα κάνει τότε,θα είχα γλυτώσει πολλά.
Η ζωή είναι αηδία για τους περισσοτερους,και ανήκω στους περισσοτερους.
Έχω μεγαλώσει με την αίσθηση της αχρηστίας,και την έλλειψη επιθυμίας για την ύπαρξη μου.
Αυτό έχω μάθει,είμαι βάρος,άχρηστος κλπ.Από μικρός,καθημερινά.
Βρήκα τρόπους να ξεφεύγω,αλλα,απλά ξεφεύγεις,δεν είναι κάτι μoνημo,απλά κλείνεις μια πόρτα και ανοίγεις ένας παράθυρο,δεν αλλάζει kati στην πραγματικότητα.
Βρήκα το αλκοόλ κάποια στιγμή,και μιας και,με άλλους αισθανόμουν πάντα άβολα,κόμπλεξ κατωτερότητας,υποθετικά το αλκοόλ με έκανε να αισθάνομαι άνετα.
Δεν ysxyeiei αυτό όμως...
Βγαίνει επιθετικότητα,φοβάμαι ότι όλοι παίζουν θέατρο,δεν είναι κανεις πραγματικός,και απλά δεν ανήκω.Απλή σπαταλη χώρου,αυτό έχω μάθει ότι είμαι,οποτε,γιατί να δεχτώ ότι μπορεί να υπάρχει κάποιος που να με θεωρεί κάτι περισσότερο.
Και όμως υπήρξαν άτομα,συνήθως κοπέλες,οι οποιες προσπάθησαν,να με "σώσουν",η κάθε μια με των τρόπο της..Της απώθησα όλες με των τρόπο μου.
Ναι.
Απλή σπαταλη χώρου.
Με έχει κουράσει πραγματικά αυτή η αηδία που ονομάζω ζωή.Απλά υπάρχω.Είμαι νεκρός εδώ και χρονια στην πραγματικότητα,δεν κάνω κάτι,δεν έχω όνειρα,δεν βλέπω κάποιο μέλλων,απλά συνεχίζω να υπάρχω γιατί απλά δεν έχω το θάρρος να βάλω ένα τέλος.
Με αηδιάζω καθημερινά,ξυπνάω και νιώθω αηδία που υπάρχω.
Μέρα με την μέρα,και οι μέρες περνάνε,και γίνονται βδομάδες,μήνες,χρονια.Και τελικά το μονο που είμαι είναι ένα κενό κουφάρι το οποιο απλά υπάρχει.
Είδα έναν παιδικό φίλο,των φεβρουάριο.
Είχα να βγω πάλι μερικούς μήνες,με αγκάλιασε,δεν το κατέχω όμως,δεν το νιώθω.
Τι είναι η αγκαλιά,τι πρέπει να αισθάνομαι εκείνη την ώρα,τι πρέπει να αισθάνομαι πριν για να μου βγει,και να αισθανθώ την ανάγκη να αγκαλιάσω και εγώ,άβολη στιγμή...
"Μιλήσαμε",περισσότερο θέατρο από αλήθεια.
Κανεις δεν με γνωρίζει πραγματικά,και δεν υπάρχει λόγος να με γνωρίσει...
Κενός.
Άλλο ένα story...
Υπάρχουν πολλά.
Χειρότερα...
Καλύτερα...
Τι σημασία έχει.
Άλλο ένα story.
