Μοναχικός και Αντικοινωνικός ζητά ΒΟΉΘΕΙΑ

Καλησπέρα σε όλους είπα να δημοσιεύσω το πρόβλημα μου μήπως και βρω κάποια βοήθεια διότι δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση. Θα ήθελα την βοήθεια ανθρώπων που πάσχουν από το ίδιο πρόβλημα. Όμως και την γνώμη ενός ειδικού για κάποια πιο προσωπικά θέματα. Ας αρχίσουμε όμως από τα βασικά Ονομάζομαι Βασίλης είμαι 24 ετών μοναχικός από την φύση μου και αντικοινωνικός. Και όταν λέω αντικοινωνικός εννοώ πως φρικάρω στην σκέψη και μονό να μιλήσω σ'εναν άγνωστο άνθρωπο. Αυτός είναι και ο λόγος που τον περισσότερο χρόνο τον περνάω σπίτι ολομόναχος. Έχω κάποιους φίλους όμως και αυτοί έχουν τις προσωπικές τους ζωές δεν μ'αρεσει να τους γίνομαι βάρος γι'αυτο και δεν παίρνω την πρωτοβουλία να τους πω να βγούμε κάπου. Μονό όταν δέχομαι κάποια πρόσκληση για κάπου απαντάω θετικά φυσικά για να βγω να ξεσκάσω όμως είναι λίγες οι φορές που γίνεται αυτό. Περιμένω την βοήθεια σας για να συνεχίσουμε το θέμα διότι δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση και θέλω να αλλάξει. Σας ευχαριστώ εκ των πρότερων.

Αδερφια εχεις?

Όχι δεν έχω μοναχοπαίδι είμαι

Mε τους γονεις σου ποια ειναι η σχεση σου? τα πατε καλα?

Εντάξει τα τυπικά δεν είμαστε και πολύ δεμένοι διότι μεγάλωσα για κάποιο καιρό με την γιαγιά μου και μετά με τους θειους μου η μανά μου περιφερόταν από μια πόλη στην άλλη αναλόγως που θα έβρισκε δουλειά και ο πατέρας μου μας άφησε όταν ήμουν 3 όμως ένα γεια το λέμε όταν βλεπόμαστε

Quote:

---

Originally Posted by bill_90

...φρικάρω στην σκέψη και μονό να μιλήσω σ'εναν άγνωστο άνθρωπο...

---

Για κάνε το λίγο πιο λιανά αυτό. Γράψε ελεύθερα (χωρίς να σε νοιάζει τίποτα) τι είναι αυτό που σε φρικάρει. Τι φαντάζεσαι ότι θα συμβεί... γράψε ότι θέλεις. Γράψε κατεβατό χωρίς να διορθώσεις τίποτα. Ξεκίνα να γράφεις και πήγαινε όπου θέλεις, σε παλιές ιστορίες, γεγονότα, καταστάσεις, συναισθήματα κλπ.

Σκέφτομαι κατ'αρχας τι θα του πω πως να του μιλήσω να μην φανώ μ@$%ας γενικά δεν μπορώ να κρατήσω μια συζήτηση διότι έχω συνεχεία το άγχος μην εκτεθώ και δώσω την εντύπωση που δεν θέλω στον άλλον

Ναι προφανώς... αλλά προχώρα το... και αν φανείς μλκς μετά δε θα σε κάνει παρέα και θα σε κοροϊδέψει με τους άλλους και θα γελάνε μαζί σου πίσω από την πλάτη σου όπως εκείνη την φορά που ...

Το πρώτο βήμα φίλε bill είναι να το βγάλεις από μέσα σου κι εσύ δεν τολμάς να το κάνεις ούτε εδώ που είσαι ουσιαστικά κρυμμένος πίσω από ένα ψευδώνυμο, άγνωστος μεταξύ αγνώστων... Κάνε αυτό το πρώτο βήμα...

Δεν ξέρω καν τι να κάνω. Άπλα δεν το χω ακόμα και όταν βγαίνω με φίλους μου μόνο όταν η συζήτηση μπαίνει σε θέματα που γνωρίζω συμμετέχω στην συζήτηση αλλιώς κάθομαι στην άκρη και δεν μιλάω καν.

Κλασσίκη περίπτωση κι εσύ. Όλα αυτά ξεκινούν από την οικογένεια. Δε μεγάλωσες σε φυσιολογικό οικογενειακό περιβάλλον και οι τεχνικές επικοινωνίας δεν αναπτύχθηκαν κατάλληλα. Οσο παράξενο κι αν ακούγεται, αυτο συμβαίνει πραγματικά. Όταν ένα παιδί δε μεγαλώνει σε οικογενειακό περιβάλλον νορμάλ όπου υπάρχει αγάπη, επικοινωνία, κατανόηση και γενικότερα νορμάλ συμπεριφορά στο τέλος βγαίνουν τέτοια κολλήματα. Δεν υπάρχει το κατάλληλο περιβάλλον ώστε το παιδί να νιώσει άνετα και να νιώθει ασφαλές να εκφράσει τα συναισθήματα του, τις ανάγκες του κλπ και έτσι αναπτύσει ελλιπείς τεχνίκες επικοινωνίας. Φρικάρεις να μιλήσεις σε άγνωστο λες. Το καταλαβαίνω απόλυτα αυτό. Είμαι σίγουρος ότι όταν βρίσκεσαι σε μία τέτοια κατάσταση περνάνε διάφορες σκέψεις από το μυαλό σου όπως: Τι να του πω τώρα, Και γιατί να έχει όρεξη να με ακούσει, Για ποιο λόγο να δείξει ενδιαφέρον αφού δεν τον ξέρω, ίσως αν ανοίχτω και τον ρωτήσω πράγματα - ακόμα και απολύτως φυσιολογικά - για τον εαυτό του αυτός μπορεί να το πάρει στραβά, και γενικότερα έχεις ένα αίσθημα ενοχηκότητας ας το πούμε όταν πας να μιλήσεις σε άγνωστο. Αισθάνεσαι ότι δεν έχει την όρεξη σου ίσως, ότι δε θα πεις τίποτα ενδιαφέρον και ότι θα έισαι βάρος.

Αν αυτά που γράφω παραπάνω ισχύουν στη περίπτωση σου, τότε μη σκέφτεσαι πολύ. Αυτά όλα ειναι κολλήματα του μυαλού που δημιουργήθηκαν από τις εμπειρίες που βίωσες μεγαλώνοντας. ΜΕγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον με ανασφάλεια, χώρις εμπιστοσύνη και φόβο για το μέλλον το άτομο δημιούργει ένα μηχανισμό προστασίας που αυτος του λέει να κλειστεί στον εαυτό και να κράτησει απόσταση από τους άλλους, γι' αυτό το λόγο μεγαλώνοντας γίνεται αντικοινωνικό. Όλα αυτά είναι κολλήματα που δεν είναι πότε άργα να τα αποβάλλεις και δε είναι και τόσο δύσκολο όσο φαίνεται. Γιατί στην ούσια αυτό που δευσκολεύσαι να κάνεις είναι το απόλυτα φυσιολογικό που κάνει ο κόσμος γύρω σου. Γνωρίζεις κάποιον και τον ρώτας "Πώς σε λένε", "Από που είσαι", "Με τι ασχολείσαι?" κλπ. Αυτά είναι σίγουρα δύσκολα για σένα να τα πεις, αλλά όταν πάρεις το ρίσκο να το κάνεις θα δεις ότι είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό και δε θα σε παρεξηγήσει κάνεις.

Προσπάθησε να το κάνεις στη καθημερινή σου ζωή. Με αργά και σταθερά βήματα κάθε μέρα. Δε θα δεις τον εαυτό σου να αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά θα δεις σε μακροχρόνιο επίπεδο πόσο πιο άνετος θα αισθανθείς και πόσο πιο εύκολο είναι στη πραγματικότητα να κοινωνικοποιηθείς και να δημιουργήσεις σχέσεις.

Έχεις απολυτό δικαίο φίλε μου ακριβώς έτσι αισθάνομαι κάθε φορά που πάω να μιλήσω σε κάποιον θα προσπαθήσω να εφαρμόσω τις συμβουλές σου. Επίσης έχω την αίσθηση πως όλοι είναι εχθρικοί απέναντι μου η αδιάφοροι τελείως και αυτό με κάνει να κλείνομαι ακόμα πιο πολύ στο καβούκι μου

Αδέρφε κι εγώ 24 χρονών είμαι και ακριβώς με το ίδιο πρόβλημα με εσένα. Όλα αυτά τα χρόνια έλεγα στον εαυτό μου ότι είμαι απλά ντροπαλός, εκλείνα τη πόρτα στο δωμάτιο μου και ένιωθα ασφάλεια. Μια πρόσφατη ιστορία με έκανε να κοιτάξω τα θέματα μου στα μάτια και να καταλάβω ότι δεν είμαι απλά ντροπαλός, αλλά έχω σοβαρό πρόβλημα που με κάνει να συμπεριφέρομαι σαν καθυστερημένος ή σαν κανένα παιδάκι 12 χρόνων όταν βρίσκομαι με άγνωστο κόσμο. Και πάνω απ' όλα με κάνει να χάνω τη ζωή μου, να μη τη χαίρομαι, να μη μπορώ να συνάψω οτιδήποτε είδους σχέσεις και να μη μπορώ να ζήσω φυσιολογικά! Όταν αναγνώρισα τα προβλήματα μου έπεσα σε κατάθλιψη. Μετά από λίγους μήνες και απαραίτηση θεραπεία άρχισα να στέκομαι πάλι στα πόδια μου και να προσπαθώ πλέον να βελτιώσω τον εαυτό μου. Βήμα βήμα κάθε μέρα προσπαθώ να επικοινώνω φυσιολογικά και άνετα με όποιον πετυχαίνω στο δρόμο μου. Πίστεψε με δεν είναι τόσο δύσκολο όσο φαίνεται. Γιατί είναι απόλυτα φυσιολογικό!!!

Να θυμάσαι πάντα ότι όταν δε ρισκάρεις μπορεί να νιώθεις ασφάλεια, αλλά δε βελτιώνεις τον εαυτό σου!

Έχεις δίκαιο σε αυτό σ'ευχαριστω για τις συμβουλές σου αν υπάρχουν και άλλες τεχνικές ώστε να βελτιώσω το πρόβλημα μου θα σου ήμουν ευγνώμων αν μου τις έλεγες.

Και γω ειμαι καπως ετσι, 22 χρονων, και εχω διαγνωστει με κοινωνικη φοβια, οχι οτι δεν το καταλαβα μονος μου αλλα πηρα και επισημη διαγνωση. Οταν εχεις κοινωνικη φοβια, τα πραγματα ειναι πιο πολυπλοκα.
Οταν πχ ειναι να βγω καπου εξω, νιωθω τρομοκρατημενος απο αυτα που ερχονται, το τι θα συζητησω με αυτον/ους που θα βγω, να μην φανω κοινωνικα αδεξιος, αν θα εχει πολυ κοσμο στο ταδε μερος, να μην κανω σαρδαμ απο το αγχος κ.ο.κ.
Εσυ εχεις τετοια θεματα ?

Πάνω κάτω ναι τα έχω επίσης δεν πηγαίνω σε μέρη που ξέρω πως δεν γνωρίζω κανέναν εκεί πέρα

Νιωθεις καλυτερα πχ οταν ειναι να πας σε καποιο αγνωστο μερος με καποιο δικο σου ανθρωπο ?

Quote:

---

Originally Posted by JohnT

Κλασσίκη περίπτωση κι εσύ. Όλα αυτά ξεκινούν από την οικογένεια. Δε μεγάλωσες σε φυσιολογικό οικογενειακό περιβάλλον και οι τεχνικές επικοινωνίας δεν αναπτύχθηκαν κατάλληλα. Οσο παράξενο κι αν ακούγεται, αυτο συμβαίνει πραγματικά. Όταν ένα παιδί δε μεγαλώνει σε οικογενειακό περιβάλλον νορμάλ όπου υπάρχει αγάπη, επικοινωνία, κατανόηση και γενικότερα νορμάλ συμπεριφορά στο τέλος βγαίνουν τέτοια κολλήματα. Δεν υπάρχει το κατάλληλο περιβάλλον ώστε το παιδί να νιώσει άνετα και να νιώθει ασφαλές να εκφράσει τα συναισθήματα του, τις ανάγκες του κλπ και έτσι αναπτύσει ελλιπείς τεχνίκες επικοινωνίας. Φρικάρεις να μιλήσεις σε άγνωστο λες. Το καταλαβαίνω απόλυτα αυτό. Είμαι σίγουρος ότι όταν βρίσκεσαι σε μία τέτοια κατάσταση περνάνε διάφορες σκέψεις από το μυαλό σου όπως: Τι να του πω τώρα, Και γιατί να έχει όρεξη να με ακούσει, Για ποιο λόγο να δείξει ενδιαφέρον αφού δεν τον ξέρω, ίσως αν ανοίχτω και τον ρωτήσω πράγματα - ακόμα και απολύτως φυσιολογικά - για τον εαυτό του αυτός μπορεί να το πάρει στραβά, και γενικότερα έχεις ένα αίσθημα ενοχηκότητας ας το πούμε όταν πας να μιλήσεις σε άγνωστο. Αισθάνεσαι ότι δεν έχει την όρεξη σου ίσως, ότι δε θα πεις τίποτα ενδιαφέρον και ότι θα έισαι βάρος.

Αν αυτά που γράφω παραπάνω ισχύουν στη περίπτωση σου, τότε μη σκέφτεσαι πολύ. Αυτά όλα ειναι κολλήματα του μυαλού που δημιουργήθηκαν από τις εμπειρίες που βίωσες μεγαλώνοντας. ΜΕγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον με ανασφάλεια, χώρις εμπιστοσύνη και φόβο για το μέλλον το άτομο δημιούργει ένα μηχανισμό προστασίας που αυτος του λέει να κλειστεί στον εαυτό και να κράτησει απόσταση από τους άλλους, γι' αυτό το λόγο μεγαλώνοντας γίνεται αντικοινωνικό. Όλα αυτά είναι κολλήματα που δεν είναι πότε άργα να τα αποβάλλεις και δε είναι και τόσο δύσκολο όσο φαίνεται. Γιατί στην ούσια αυτό που δευσκολεύσαι να κάνεις είναι το απόλυτα φυσιολογικό που κάνει ο κόσμος γύρω σου. Γνωρίζεις κάποιον και τον ρώτας "Πώς σε λένε", "Από που είσαι", "Με τι ασχολείσαι?" κλπ. Αυτά είναι σίγουρα δύσκολα για σένα να τα πεις, αλλά όταν πάρεις το ρίσκο να το κάνεις θα δεις ότι είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό και δε θα σε παρεξηγήσει κάνεις.

Προσπάθησε να το κάνεις στη καθημερινή σου ζωή. Με αργά και σταθερά βήματα κάθε μέρα. Δε θα δεις τον εαυτό σου να αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά θα δεις σε μακροχρόνιο επίπεδο πόσο πιο άνετος θα αισθανθείς και πόσο πιο εύκολο είναι στη πραγματικότητα να κοινωνικοποιηθείς και να δημιουργήσεις σχέσεις.

---

Μπραβο! Πολύ σωστη απαντηση και τεκμηριωμενη. Θα ηθελα να προσθεσω ότι περαν της δουλειας που πρεπει να κανεις με τον εαυτο σου , απαραιτητο είναι και οι συνθηκες να είναι ευνοικες. Εννοω ότι εάν ο περίγυρος ενός αντικοινωνικου δεν εχει διαθεση να του δωσει τον απαραιτητο χρονο να εξελιχθεί και να αποκτησει περισσοτερη αυτόπεποιθηση και δεν είναι ανεκτικοι μαζι του μεχρι να παρει τα πανω του, τοτε με ολον αυτόν τον αρνητισμο θα του είναι πολύ πιο δυσκολο να ανοιχτει. Πρεπει πρωτα να νοιωσει αποδοχή από τους γυρω του, και μετα θα μπορεσει να βελτιώσει σιγα σιγα τις κοινωνικες του δεξιοτητες. Το λεω από πειρα !
JohnT αυτά που εγραψες για την κοινωνικοτητα που πηγαζει από την οικογενεια, από που τα διαβασες ή ποιος στο ειπε ? Γιατι γενικα με ενδιαφερει το θεμα και το ψαχνω.

Quote:

---

Originally Posted by JohnT

Κλασσίκη περίπτωση κι εσύ. Όλα αυτά ξεκινούν από την οικογένεια. Δε μεγάλωσες σε φυσιολογικό οικογενειακό περιβάλλον και οι τεχνικές επικοινωνίας δεν αναπτύχθηκαν κατάλληλα. Οσο παράξενο κι αν ακούγεται, αυτο συμβαίνει πραγματικά. Όταν ένα παιδί δε μεγαλώνει σε οικογενειακό περιβάλλον νορμάλ όπου υπάρχει αγάπη, επικοινωνία, κατανόηση και γενικότερα νορμάλ συμπεριφορά στο τέλος βγαίνουν τέτοια κολλήματα. Δεν υπάρχει το κατάλληλο περιβάλλον ώστε το παιδί να νιώσει άνετα και να νιώθει ασφαλές να εκφράσει τα συναισθήματα του, τις ανάγκες του κλπ και έτσι αναπτύσει ελλιπείς τεχνίκες επικοινωνίας. Φρικάρεις να μιλήσεις σε άγνωστο λες. Το καταλαβαίνω απόλυτα αυτό. Είμαι σίγουρος ότι όταν βρίσκεσαι σε μία τέτοια κατάσταση περνάνε διάφορες σκέψεις από το μυαλό σου όπως: Τι να του πω τώρα, Και γιατί να έχει όρεξη να με ακούσει, Για ποιο λόγο να δείξει ενδιαφέρον αφού δεν τον ξέρω, ίσως αν ανοίχτω και τον ρωτήσω πράγματα - ακόμα και απολύτως φυσιολογικά - για τον εαυτό του αυτός μπορεί να το πάρει στραβά, και γενικότερα έχεις ένα αίσθημα ενοχηκότητας ας το πούμε όταν πας να μιλήσεις σε άγνωστο. Αισθάνεσαι ότι δεν έχει την όρεξη σου ίσως, ότι δε θα πεις τίποτα ενδιαφέρον και ότι θα έισαι βάρος.

Αν αυτά που γράφω παραπάνω ισχύουν στη περίπτωση σου, τότε μη σκέφτεσαι πολύ. Αυτά όλα ειναι κολλήματα του μυαλού που δημιουργήθηκαν από τις εμπειρίες που βίωσες μεγαλώνοντας. ΜΕγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον με ανασφάλεια, χώρις εμπιστοσύνη και φόβο για το μέλλον το άτομο δημιούργει ένα μηχανισμό προστασίας που αυτος του λέει να κλειστεί στον εαυτό και να κράτησει απόσταση από τους άλλους, γι' αυτό το λόγο μεγαλώνοντας γίνεται αντικοινωνικό. Όλα αυτά είναι κολλήματα που δεν είναι πότε άργα να τα αποβάλλεις και δε είναι και τόσο δύσκολο όσο φαίνεται. Γιατί στην ούσια αυτό που δευσκολεύσαι να κάνεις είναι το απόλυτα φυσιολογικό που κάνει ο κόσμος γύρω σου. Γνωρίζεις κάποιον και τον ρώτας "Πώς σε λένε", "Από που είσαι", "Με τι ασχολείσαι?" κλπ. Αυτά είναι σίγουρα δύσκολα για σένα να τα πεις, αλλά όταν πάρεις το ρίσκο να το κάνεις θα δεις ότι είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό και δε θα σε παρεξηγήσει κάνεις.

Προσπάθησε να το κάνεις στη καθημερινή σου ζωή. Με αργά και σταθερά βήματα κάθε μέρα. Δε θα δεις τον εαυτό σου να αλλάζει από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά θα δεις σε μακροχρόνιο επίπεδο πόσο πιο άνετος θα αισθανθείς και πόσο πιο εύκολο είναι στη πραγματικότητα να κοινωνικοποιηθείς και να δημιουργήσεις σχέσεις.

---

Noμίζω ότι συμφωνώ απόλυτα με αυτή την απάντηση φίλε μου.....
Δεν ήταν ότι καλύτερο η οικογένεια σου πράγματι.

Για μένα καλό θα ήταν να μην μιλάς ούτε και με τον πατέρα σου,αν γίνεται εκτός και αν έχεις κάποια οικονομική εξάρτηση.
Το θέμα μου δεν είναι να του κρατησεις μούτρα επειδή ήταν "απών" αλλά παίρνοντας ανάλογη στάση απέναντι σε αυτούς που δεν σου έχουν φερθεί καλά-δείχνεις στον εαυτό σου ότι αρχίζεις να τον εκτιμάς και να τον αγαπάς.

Ξεκίνα να παίρνεις θέση στην ζωή σου φίλε μου-δεν έχεις επικοινωνία στο σπίτι σου και αυτό σε κάνει αντικοινωνικό.
Αντίθετα προσπάθησε να επικοινωνήσεις με τους γνωστούς σου-μην σκέφτεαι τίποτα απλά πλησίασε ανθρώπους που σε κάνουν να νιώθεις άνετα...και έτσι σιγά σιγά θα ξεκλειδώσεις μέρη του εαυτού σου που τα έχεις κρυμμένα.

Νιώσε ασφαλής και αγάπα τον εαυτό σου-δείξε και στους άλλους ότι αγαπάς τον εαυτό σου,ακόμα και αν αυτό συνεπάγεται να κλαίγεσαι ή να θρηνείς!
Θα κάνεις όμως ένα τεράστιο βήμα για σένα.Θα αποδέχεσαι τον εαυτό σου και έτσι θα τον αγαπήσεις.!

Κουραγιο φιλε μου ισως εχεις κοινωνιοφοβια οπως κ εγω κ εκκατομυρια αλλοι ανθρωποι κ θελεις λιγους κ καλους ανθρωπους στην ζωη σου,Κ εγω θελω μονο το αγορι μου τις λιγες φιλες μου τους δικους μου κ πολυ λιγους αλλους ανθρωπους,Αυτο που μπορεις να κανεις ειναι να αρχισεις κ εσυ να παιρνεις πρωτοβουλιες για να βλεπεις τους φιλους σου οργανωσε συγκεντρωσεις σπιτι σου για φαγητο η ταινια η πηγαινετε σε μερη με λιγο κοσμο,Αυτο που θα βοηθησει περισσοτερο ειναι οταν βρεις κ την καταλληλη γυναικα για σενα να κανετε αργοτερα την οικογενεια σας,Μετα δεν προκεται να εισαι μονος,Προσπαθησε να κανεις γνωριμια μεσω κοινων φιλων η γνωστων η πες τους να σε βοηθησουν,Εισαι πολυ μικρος κ ο καιρος ειναι δικος σου να κανεις το καλυτερο!