Originally Posted by
marian_m
Άσχετο θέμα το πώς είναι αυτός που θα μας τραβήξει. Έχω ερωτευτεί πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους άντρες, γιατί στις συγκεκριμένες φάσεις της ζωής μου προφανώς είχα ανάγκη από διαφορετικά πράγματα. Αλλά δεν είμαι καθόλου από τους ανθρώπους που αν με φτύσουν θα κολλήσω, αντιθέτως, δεν πρόκειται καν να γυρίσω να κοιτάξω κάποιον που με φτύνει. Αυτό πιστεύω το κάνουν άτομα που έχουν πρόβλημα αυτοεκτίμησης και χαμηλής αυτοπεποίθησης.
Κανείς δεν θα μας εκτιμήσει περισσότερο επειδή παρακαλάμε, ίσα-ίσα, τότε χάνουμε κάθε ίχνος αξιοπρέπειας.
Και το να ζητάμε εξηγήσεις για το προφανές, δεν ξέρω σε τι εξυπηρετεί.
Αν κάποιος θέλει να είναι μαζί μας θα είναι, με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα.
Πάντως δεν είναι τυχαίο, ότι στις περισσότερες ιστορίες που ακούω ή διαβάζω εδώ μέσα, αυτοί που εγκαταλείφθηκαν είναι συνήθως αυτοί που (ισχυρίζονται τουλάχιστον) ότι έκαναν τα πάντα για τον άλλον. Αυτό κατά τη γνώμη μου είναι μεγάλο λάθος. Δεν ζούμε για κανέναν άλλο, ούτε κάνουμε τα πάντα για κάποιον άλλον.
Ζούμε για τον εαυτό μας και εφόσον κάποιος μας κάνει να νιώθουμε καλά, τον κρατάμε κοντά μας. Αν όχι, ας τραβήξει το δρόμο του κι εμείς τον δικό μας.
Βεβαίως, δεν είμαι δεκαοχτώ, οπότε έχω την εμπειρία να βλέπω τα πράγματα λίγο πιο ξεκάθαρα και στις πραγματικές τους διαστάσεις.
Και αυτό που έχω διαπιστώσει είναι ότι όσο πιο καλά στεκόμαστε στα πόδια μας, όσο λιγότερο έχουμε ανάγκη από κάποιον άλλον για να νιώθουμε πλήρεις, τόσο περισσότερες είναι οι πιθανότητες κάποιος να μη θέλει να φύγει από κοντά μας. Το θέμα είναι ότι εμείς μπορεί να θέλουμε να φεύγουμε τελικά... :rolleyes: