Όλα του γάμου δύσκολα!

Καλημέρα συμφορουμίτισσες και συμφορουμίτες!

Καλώς σας βρήκα!
Παρακολουθώ το φόρουμ εδώ και καιρό αλλά χωρίς να συμμετέχω!
Ήρθε όμως η στιγμή που χρειάζομαι τις γνώμες σας σε ένα θέμα που με απασχολεί...

Σε λίγους μήνες παντρεύομαι. Ζω με τον σύντροφό μου στο εξωτερικό με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας όλες τις ετοιμασίες, λόγω απόστασης.
Η συνδρομή της μαμάς μου λοιπόν ήταν απαραίτητη χωρίς όμως να υπολογίζω τις συνέπειες.
Τις τελευταίες εβδομάδες τρωγόμαστε σαν το σκύλο με τη γάτα. Άσπρο λέω εγώ, μαύρο λέει εκείνη.
Ένα απλό παράδειγμα είναι το χρώμα των προσκλητηρίων. Της έδειξα τι μου αρέσει και της ζήτησα να πάει στο μαγαζί για να ρωτήσει τιμές κλπ για να μου απαντήσει ότι αρνείται να μοιράσει σκουρόχρωμες προσκλήσεις γιατί της θυμίζουν κηδεία και ότι αυτή έχει μία γνωστή που κάνει προσκλητήρια, την οποία ήδη την επισκέφτηκε και τώρα είναι ντροπή να μην πάρουμε τίποτα από εκεί. Ότι μα ότι και να προτείνω, το απορρίπτει διότι εκείνη έχει μία καλύτερη ιδέα. Δεν θα αναφέρω άλλα παραδείγματα διότι νομίζω ότι αντιληφθήκατε τι εννοώ...
Το αποκορύφωμα όμως ήταν μία συζήτηση που κάναμε πριν από μερικές μέρες και είχε σαν αποτέλεσμα να πληγωθώ πολύ από τα λόγια της.
Της εξήγησα για πολλοστή φορά ότι με τον σύντροφό μου δεν θέλουμε να κάνουμε στη δεξίωση τα κλασσικά: τούρτα, χορός κλπ, αλλά θα διαμορφώσουμε έτσι το πρόγραμμα ώστε να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι από άποψη φαγητού, χορού κλπ χωρίς να καταπιεστούμε και εμείς... Ε αυτό ήταν!
Άρχισε να λέει ότι αυτό είναι ντροπή, ότι δεν θα διασκεδάσει ο κόσμος, ότι θα πρέπει μετά να απολογηθεί αυτή στους συγγενείς/φίλους για το ότι δεν τους διασκεδάσαμε καλά και πολλά άλλα τέτοια. Στο τέλος είπε ότι θα πληρώσουν τόσα λεφτά και η δεξίωση δεν θα είναι καλή και ανάλογη των προσδοκιών των καλεσμένων και καλύτερα να μην κάναμε ανοιχτό γάμο! (Σημείωση: εμείς δεν θέλαμε πολλούς καλεσμένους αλλά επειδή έιχαν προηγηθεί πολλές φασαρίες, υποχωρήσαμε...)
Παρεμπιπτόντως, εκτός από 1-2 φορές που πήγε να ρωτήσει για προσκλητήρια, δεν έκανε τίποτα άλλο και ούτε πήγε σε 2 μαγαζιά που της είχα ζητήσει εη'αρχής να πάει.

Όλα αυτά είναι η κορυφή του παγόβουνου φυσικά...Το θέμα μου είναι το εξής... Πως πρέπει εγώ να συμπεριφερθώ ώστε να σέβεται τις επιλογές μου όπως σέβομαι εγώ τη γνώμη της, χωρίς όμως αυτόματα να την υιοθετώ? Η μαμά μου πάντα ήταν άνθρωπος που νόμιζε ότι μόνο εκείνη ξέρει και θέλει το καλό μας και πάντα επέμενε στο να περνάει το δικό της, δημιουργώντας ενοχές στα παιδιά της... Είναι εκπαιδευτικός και αυτό το κουβαλάει ακόμα και στο σπίτι δίνοντας εντολές σαν να μιλάει σε παιδιά 6-7 χρονών. Αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχιστεί. Είμαι 30 χρονών και νομίζω ότι έχω το δικάιωμα της επιλογής πλέον, ειδικά σε ένα τόσο προσωπικό ζήτημα όπως ο γάμος...
Κουράστηκα να αποδεικνύω ότι είμαι ενήλικας, όπως επίσης κουράστηκα να υποχωρώ για να μην δυσαρεστηθεί. Την αγαπάω πολύ και της έχω ιδιαίτερη αδυναμία και νομίζω ότι αυτό εκμεταλλεύεται. Έχω πληγωθεί πολύ με την επίκληση στο συναίσθημα κάθε φορά που κάτι δεν γίνεται όπως το θέλει εκείνη. Και φυσικά είναι πολύ ψυχοφθόρο να κανονίζω κάτι με τον σύντροφό μου και στη συνέχεια να περιμένω την έγκριση της μαμάς μου.... Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές με αποτέλεσμα να είμαι στη μέση και νιώθω πολύ αδικιμένη. Αν αυτά τα έκανε η πεθερά μου, το τι θα είχε πει η μαμά μου δεν θέλω καν να το σκέφτομαι...
Πως πρέπει να χειριστώ την όλη κατάσταση? Ακούω γνώμες!

Συγγνώμη για το μεγάλο ποστ αλλά έπρεπε να το βγάλω από μέσα μου!

Kαταρχην συγχαρητηρια που παντρευεσαι και με το καλο να κανεις και τα παιδακια σου και να ζησεις την ηρεμη οικογενειακη ζωη! Ειμαι κι εγω να ξερεις υπερ του πιο λιτου γαμου.
Πριν σου απαντησω επι της ουσιας, τα λεφτα ποιος τα βαζει? Αμα τα βαζει η μαμα, τοτε δεν μπορεις να κανεις και πολλα. Και να σε ρωτησω πως εννοεις το προγραμμα στο τραπεζι? Δηλ αν δεν εχει τουρτα-χορο κλπ πως θα ειναι? για πες να παιρνω και ιδεες...

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση kerasi.
Τα λεφτά θα τα βάλουν από κοινού οι γονείς μου και τα πεθερικά.
Το θέμα όμως είναι όποιος πληρώνει έχει λόγο και στα διαδικαστικά ή μόνο στο ποσό το οποίο μπορεί να διαθέσει?
Δηλαδή, επειδή θα πληρώσουν οι γονείς μου το μερίδιό τους, αυτό καθιστά τη μητέρα μου κυρίαρχο και κατά συνέπεια πρέπει να μας βάλει να χορέψουμε είτε το θέλουμε είτε όχι?
Νομίζω ότι βρήκε έναν λόγο για να ασκήσει πίεση και να γίνει ο γάμος όπως ''πρέπει''.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω πως ακριβώς θα το οργανώσουμε αλλά μία λύση είναι να υποδεχτούμε εμείς τους καλεσμένους και στη συνέχεια να πάμε για φωτογραφίες, ενώ οι γονείς και οι καλεσμένοι θα τρώνε και θα χορεύουν...

Kοιταξε αν τα λεφτα τα εβαζε ο γαμπρος και συ μονο, τοτε θα εκανες ο,τι ηθελες. Οταν εξαρτασαι απ τους γονεις θα σε χορευουνε, αυτο λογικο ειναι. Βεβαια οπως λες κι εσυ ο γαμος ειναι απλα αλλη μια περιπτωση που η μαμα σου επεμβαινει πανω απο ενα οριο. Ομως η μαμα σου σου χει σταθει, ειναι καλος ανθρωπος απ οσα λες οποτε δε συμφερει να συγκρουεσαι. Κανε υπο. Αφου μενεις εξω δε θα εχεις την καθημερινη τριβη. Μην προσπαθησεις να αλλαξεις τη μαμα. Εχει μεγαλωσει με αλλες αξιες, εχει αλλη εμπειρια, αλλες αποψεις απο σενα. Με την πεθερουλα πως τα πας?

Αν σου πώ ότι φοβόμουν την πεθερά μου και τελικά μου ήρθε από τη μαμά μου, τι θα πείς?!
Γενικά με την πεθερά δεν έχουμε πολλά πολλά...
Ώρες ώρες πετάει κάτι κοτσάνες απίστευτες αλλά είναι γενικά έτσι οπότε κάποια πράγματα τα προσπερνάω.
Όσον αφορά το γάμο, δεν ασχολείται καθόλου γιατί φοβάται μην ζηλέψει η κόρη της (έχει αρρωστημένη αδυναμία στην κόρη της).
Σίγουρα θα έχουμε θέματα στο μέλλον και με τις δύο αλλα προς το παρόν αδιαφορώ...
Νόμιζα όμως ότι η μαμά μου θα είναι στήριγμα αντί να δημιουργεί προβλήματα, τα οποία περίμενα να δημιουργηθούν από τα πεθερικά.

Κοιταξε σε τετοιες περιπτωσεις που δεν υπαρχει απολυτη συμφωνια, σου προτεινω με τη μαμα σου να κανετε μια win-win situation. Δηλαδη θα διαπραγματευτειτε μερικα πραματα, σου δινω αυτο για να μου δωσεις εκεινο. Πχ θα πεις ενταξει μαμα δε θα εχουμε τουρτα 5 οροφη αλλα δε θα καλεσω τον ταδε. Κατι τετοιο. Θα τσινισει λιγο αλλα θα γινει πιστευω. Και ετσι στο τελος θα μεινετε και οι 2 ικανοποιημενοι στο μετρο του εφικτου.
Κατι αλλο με την ευκαιρια, θελω να μου πεις σε ποια χωρα εισαι, τι δουλεια κανεις και πως ειναι τα πραγματα εκει. Αν δε θες να φαινεται εδω, στειλε μου στο email.

Quote:

---

Originally Posted by Moly

Το θέμα μου είναι το εξής... Πως πρέπει εγώ να συμπεριφερθώ ώστε να σέβεται τις επιλογές μου όπως σέβομαι εγώ τη γνώμη της, χωρίς όμως αυτόματα να την υιοθετώ? Η μαμά μου πάντα ήταν άνθρωπος που νόμιζε ότι μόνο εκείνη ξέρει και θέλει το καλό μας και πάντα επέμενε στο να περνάει το δικό της, δημιουργώντας ενοχές στα παιδιά της... Είναι εκπαιδευτικός και αυτό το κουβαλάει ακόμα και στο σπίτι δίνοντας εντολές σαν να μιλάει σε παιδιά 6-7 χρονών. Αυτό όμως δεν μπορεί να συνεχιστεί. Είμαι 30 χρονών και νομίζω ότι έχω το δικάιωμα της επιλογής πλέον, ειδικά σε ένα τόσο προσωπικό ζήτημα όπως ο γάμος...
Κουράστηκα να αποδεικνύω ότι είμαι ενήλικας, όπως επίσης κουράστηκα να υποχωρώ για να μην δυσαρεστηθεί. Την αγαπάω πολύ και της έχω ιδιαίτερη αδυναμία και νομίζω ότι αυτό εκμεταλλεύεται. Έχω πληγωθεί πολύ με την επίκληση στο συναίσθημα κάθε φορά που κάτι δεν γίνεται όπως το θέλει εκείνη. Και φυσικά είναι πολύ ψυχοφθόρο να κανονίζω κάτι με τον σύντροφό μου και στη συνέχεια να περιμένω την έγκριση της μαμάς μου.... Οι ισορροπίες είναι πολύ λεπτές με αποτέλεσμα να είμαι στη μέση και νιώθω πολύ αδικιμένη. Αν αυτά τα έκανε η πεθερά μου, το τι θα είχε πει η μαμά μου δεν θέλω καν να το σκέφτομαι...
Πως πρέπει να χειριστώ την όλη κατάσταση? Ακούω γνώμες!

---

Δεν υπάρχει καμιά μαγική συνταγή γι' αυτό που ζητάς.
Απλά, θα σου έλεγα να πάψεις να προσπαθείς να αποδείξεις ότι είσαι ενήλικας και να αρχίσεις να φέρεσαι ως ενήλικας.
Κανένας δεν μπορεί να μας χειραγωγήσει αν δεν το επιτρέψουμε εμείς.
Από αυτά που περιγράφεις, φαίνεται ότι ακόμη εσύ επιτρέπεις κάτι τέτοιο, γι' αυτό και συμβαίνει.
Η μητέρα σου σού φέρεται σα να είσαι παιδάκι κι εσύ όμως δεν έχεις ξεφύγει από αυτό το ρόλο.
Εκείνη δεν πρόκειται να αλλάξει χαρακτήρα ως δια μαγείας, μπορεί να μην αλλάξει και ποτέ. Εσύ είσαι αυτή πρέπει να αλλάξει συμπεριφορά και τρόπο να υποστηρίζεις τα θέλω σου.
Ο τρόπος που γράφεις μοιάζει απολογητικός, σα να μην είσαι σίγουρη ότι το να απαιτήσεις ο γάμος σου να γίνει όπως θέλεις εσύ, είναι το σωστό.
Εφόσον εξαρτάσαι ακόμη συναισθηματικά και οικονομικά από τη μητέρα σου, είναι δύσκολο να απογαλακτιστείς.
Όσο εμείς υποχωρούμε, τόσο δίνουμε χώρο στους άλλους. Δυστυχώς, συχνά πρέπει να έρθουμε σε ρήξη, έστω και προσωρινά, για να πετύχουμε την αυτονομία μας.
Εσύ είσαι έτοιμη να το κάνεις; Είσαι έτοιμη να υπερασπιστείς το δικαίωμα να διαλέξεις όποια προσκλητήρια θέλεις, να κάνεις το γλέντι που θέλεις, με τις όποιες συνέπειες;
Θα μπορούσες να κάνεις έναν απόλυτα λιτό γάμο, όπου δεν θα χρειαζόταν να στηρίζεσαι οικονομικά στους γονείς σου και άρα να έχουν λόγο;
Αν ναι, τότε είσαι σε καλό δρόμο.

Μηχανικός είμαι και ζω μεταξύ Αγγλίας, Γερμανίας και Αμερικής...
Η βάση μου είναι στην Αγγλία όμως.
Τα πράγματα είναι ζόρικα παντού και οι αμοιβές δεν είναι καλές. Ίσως να ήταν κάποτε αλλά όχι πλέον.

Με μπερδεψες τωρα! Τι εννοεις κινεισαι μεταξυ αγγλιας-γερμανιας-ηπα? και στην αγγλια πως ειναι γενικα και σαν χωρα, σαν ανθρωποι?

Χρειάζεται να ταξιδεύω είτε για εκπαίδευση στην Αμερική είτε για projects στη Γερμανία.
Η Αγγλία είναι γεμάτοι Έλληνες, ο καιρός δεν είναι ιδιάιτερα καλός αλλά ούτε και κακός και οι Άγγλοι είναι κρύοι και αρκετά ανθέλληνες!
Αυτά!

Ωραια, και για πες ενα τελευταιο ξανα για την αγορα εργασιας. Εγω απο φιλους μου ακουω καλα λογια, μου κανει εντυπωση που λες αρνητικα.

Εξαρτάται τι δουλειά ψάχνεις και τι αμοιβές περιμένεις.
Οι μηχανικοί έχουν μεγάλο ανταγωνισμό και αυτό έχει ως αποτέλεσμα τη μείωση των απολαβών.
Οι γιατροί είναι λίγο καλύτερα. Είναι τελείως σχετικό το θέμα της αγοράς εργασίας.

Aυτα ισχυουν και για τους native? ή μονο για τους αλλοδαπους?

Ίσως λίγο περισσότερο για τους ξένους.

Ωραια σ ευχαριστω για την πληροφορηση. Για να ξαναγυρισουμε στο θεμα σου, ο γαμος θα γινει ελλαδα? μετα που θα μενετε?

Quote:

---

Originally Posted by Moly

Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω πως ακριβώς θα το οργανώσουμε αλλά μία λύση είναι να υποδεχτούμε εμείς τους καλεσμένους και στη συνέχεια να πάμε για φωτογραφίες, ενώ οι γονείς και οι καλεσμένοι θα τρώνε και θα χορεύουν...

---

ε ειναι λιγο κουλο το προγραμμα σου, ανευ παρεξηγησεως! Δηλαδη εσεις θα φωτογραφιζεστε και θα εχετε παρατησει τους καλεσμενους να χορευουν μοναχοι τους και τους γονεις να βγαλουν το φιδι απο την τρυπα να χορευουν μοναχοι τους κι εσεις σκοπευετε να ξαναγυρισετε στο γαμο η οχι?? χαχαχαχα. γιατι κραταει και καμια δυο ωρες η φωτογραφιση! χαχαχαχα

Quote:

---

Originally Posted by λιλιουμ

ε ειναι λιγο κουλο το προγραμμα σου, ανευ παρεξηγησεως! Δηλαδη εσεις θα φωτογραφιζεστε και θα εχετε παρατησει τους καλεσμενους να χορευουν μοναχοι τους και τους γονεις να βγαλουν το φιδι απο την τρυπα να χορευουν μοναχοι τους κι εσεις σκοπευετε να ξαναγυρισετε στο γαμο η οχι?? χαχαχαχα. γιατι κραταει και καμια δυο ωρες η φωτογραφιση! χαχαχαχα

---

Χαχαχαχαα! Θα γυρίσουμε καλέ!
Αν πάμε για τη φωτογράφηση πρώτα, πάλι θα καθυστερήσουμε... Έχει τύχει να πάω σε γάμο και να περιμένουμε 3 ώρες το ζευγάρι...Ούτε και αυτό μου φαίνεται λογικό...!

Quote:

---

Originally Posted by marian_m

Δεν υπάρχει καμιά μαγική συνταγή γι' αυτό που ζητάς.
Απλά, θα σου έλεγα να πάψεις να προσπαθείς να αποδείξεις ότι είσαι ενήλικας και να αρχίσεις να φέρεσαι ως ενήλικας.
Κανένας δεν μπορεί να μας χειραγωγήσει αν δεν το επιτρέψουμε εμείς.
Από αυτά που περιγράφεις, φαίνεται ότι ακόμη εσύ επιτρέπεις κάτι τέτοιο, γι' αυτό και συμβαίνει.
Η μητέρα σου σού φέρεται σα να είσαι παιδάκι κι εσύ όμως δεν έχεις ξεφύγει από αυτό το ρόλο.
Εκείνη δεν πρόκειται να αλλάξει χαρακτήρα ως δια μαγείας, μπορεί να μην αλλάξει και ποτέ. Εσύ είσαι αυτή πρέπει να αλλάξει συμπεριφορά και τρόπο να υποστηρίζεις τα θέλω σου.
Ο τρόπος που γράφεις μοιάζει απολογητικός, σα να μην είσαι σίγουρη ότι το να απαιτήσεις ο γάμος σου να γίνει όπως θέλεις εσύ, είναι το σωστό.
Εφόσον εξαρτάσαι ακόμη συναισθηματικά και οικονομικά από τη μητέρα σου, είναι δύσκολο να απογαλακτιστείς.
Όσο εμείς υποχωρούμε, τόσο δίνουμε χώρο στους άλλους. Δυστυχώς, συχνά πρέπει να έρθουμε σε ρήξη, έστω και προσωρινά, για να πετύχουμε την αυτονομία μας.
Εσύ είσαι έτοιμη να το κάνεις; Είσαι έτοιμη να υπερασπιστείς το δικαίωμα να διαλέξεις όποια προσκλητήρια θέλεις, να κάνεις το γλέντι που θέλεις, με τις όποιες συνέπειες;
Θα μπορούσες να κάνεις έναν απόλυτα λιτό γάμο, όπου δεν θα χρειαζόταν να στηρίζεσαι οικονομικά στους γονείς σου και άρα να έχουν λόγο;
Αν ναι, τότε είσαι σε καλό δρόμο.

---

Νομίζω ότι έχεις δίκιο maria_n.
Και μόνο το γεγονός ότι ενώ θέλαμε έναν κλειστό γάμο και υποχωρήσαμε για χατίρι των δικών μας, τους έδωσε λάθος μήνυμα...
Με πειράζει πολύ να έρχομαι σε ρήξη με τους ανθρώπους που αγαπώ για αυτό και είναι φορές που υποχωρώ ενώ δεν το θέλω.