Άγχος και πανικός !!!!

Καλησπέρα και από εμένα!
Είμαι 30 ετών και όσο θυμάμαι τον εαυτό μου είχα πάντα άγχος και φοβίες. Από μικρή ανήσυχουσα μήπως πάθω κάτι και έτρεχα από νοσοκομείο σε νοσοκομείο με πόνους σε στομάχι και στήθος. Τον τελευταίο χρόνο έχω κάνει αρκετές αλλαγές στη ζωή μου, πράγμα το οποίο μου δημιουργούσε ένα γενικευμένο άγχος. Ανά κάποια διαστήματα πάθαινα μίνι κρίσεις πανικού τις οποίες σωματοποιουσα χωρίς να καταλαβαίνω ότι προέρχονταν από άγχος. Μετά από μια βαρβάτη κρίση πριν από 3 μήνες, όπου πήγα στο νοσοκομείο με δύσπνοια και πόνους, πλέον έχουν γίνει πολύ συχνό φαινόμενο και μου δυσκολεύουν απίστευτα την ομαλή ζωή και τις δραστηριότητες. Ακόμη και όταν όλα ειναι καλά, παθαίνω πανικό στη σκέψη ότι μπορεί να πάθω πανικό. Οι φοβίες μου έχουν φτάσει ταβάνι, φοβάμαι σχεδόν τα πάντα. Δεν θέλω να μένω μόνη μου και έχω πολύ κακές σκέψεις. Τρέμω το αεροπλάνο, το οποίο πάντα λάτρευα. Νομίζω ότι θα χάσω τον έλεγχο, ότι θα τρελαθω, ότι δεν με ελέγχω. Αγχώνομαι μέχρι και για το τι ώρα θα φάω! Παίρνω που και που κάποια φυτικά ηρεμιστικά τα οποία με βοηθούν στιγμιαία. Να σημείωσω ότι γενικά πιστεύω ότι είμαι ένα θετικό άτομο, με πολλούς φίλους και ενδιαφέροντα... Σε στιγμές που τα σκέφτομαι λογικά, κατανοώ ότι δεν υπάρχει λόγος να παραλύω έτσι. Αλλά την ώρα του πανικού δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα άλλο.

Ειναι κάτι που πιστεύετε ότι έρχεται και φεύγει και μπορούμε να το ελέγξουμε με το μυαλό μας, εάν απλά το αποδεχτούμε σαν κομμάτι της προσωπικότητας μας; Σας ευχαριστώ και καλώς σας βρήκα στο φόρουμ!

Καλησπέρα,εγώ τελικά ηρέμησα μόνο με αντικαταθλιπτικά.
Εσύ τώρα δεν ξέρω γιατί σου συμβαίνει αυτό και από που δημιουργήθηκαν οι φοβίες σου.

Προφανώς κάτι άλλο αισθάνεσαι και σου δημιουργείται ο πανικός.
Από πού ξεκίνησε όλο αυτό;

Quote:

---

Προφανώς κάτι άλλο αισθάνεσαι και σου δημιουργείται ο πανικός.
Από πού ξεκίνησε όλο αυτό;

---

να υποθεσω οτι στο μαθα εγω αυτο ? :)

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

να υποθεσω οτι στο μαθα εγω αυτο ? :)

---

Η αλήθεια είναι ότι είσαι μεγάλος δάσκαλος Αλεξανδρε,που στην ουσία δεν σε λένε Αλέξανδρο αλλά κάπως αλλιώς που μου είχες πει σε προσωπικό μνμ.
Γιατί καλέ δε γράφεις το κανονικό σου όνομα;

ειναι παρατσουκλι απο εναν που μου ελεγαν οτι μου μιαζει οποτε καπιοι με φωναζουν ετσι κατοπιν δικης τους πρωτοβουλιας :) αλλα αυτα το ονομα μ αρεσει κ ολας εκτος αυτου ουτε εσυ εχεις γραψει το κανονικο σου ονομα :)

εκτος οτι θα μπορουσε να μπει κανενας γνωστος μου κ να διαβασει κανενα ποστ μου που να λεω οτι μ αρεσουν οι αμφισεξουαλικες κ να παθει κανενα εγκεφαλικο χαχαχαχχαχαχαχχαχααχα

Quote:

---

Originally Posted by Diana1982

Καλησπέρα,εγώ τελικά ηρέμησα μόνο με αντικαταθλιπτικά.
Εσύ τώρα δεν ξέρω γιατί σου συμβαίνει αυτό και από που δημιουργήθηκαν οι φοβίες σου.

Προφανώς κάτι άλλο αισθάνεσαι και σου δημιουργείται ο πανικός.
Από πού ξεκίνησε όλο αυτό;

---

Όταν εννοείς κάτι άλλο αισθάνομαι; Ότι δηλαδή υπάρχει κάτι που με ενοχλεί στη ζωή μου και επειδή δεν το έχω εντοπίσει, ή κάνω ότι δεν το βλέπω, μετουσιώνεται σε πανικό;

Quote:

---

Originally Posted by Strella

Όταν εννοείς κάτι άλλο αισθάνομαι; Ότι δηλαδή υπάρχει κάτι που με ενοχλεί στη ζωή μου και επειδή δεν το έχω εντοπίσει, ή κάνω ότι δεν το βλέπω, μετουσιώνεται σε πανικό;

---

Ναι κάτι τέτοιο εννοώ

Quote:

---

Originally Posted by Diana1982

Ναι κάτι τέτοιο εννοώ

---

Τι να σου πω, είναι πολύ πιθανό... Απλώς νομίζω ότι το πρόβλημά μου είναι ότι αγχώνομαι σε βαθμό υπερβολής για τα πάντα. Για το τι μπορεί να συμβεί. Και οι φοβίες μου με εμποδίζουν από το να λειτουργώ κανονικά στη ζωή μου.

Strella μετά από τόσα χρόνια άγχους-τρόπου σκέψης, είναι δύσκολο να φύγει από μόνο του όπως λες στο πόστ σου. Και είναι κρίμα να το αποδεχτείς ως μέρος της προσωπικότητάς σου (δεν παίζει να γίνεται κάτι τέτοιο κατά τη γνώμη μου) και να τυρρανιέσαι. Με κατάλληλη ιατρική βοήθεια το πιο πιθανό είναι να αμβλυνθούν τα συμπώματα και σιγά σιγά να αρχίσεις να χαλαρώνεις.
Όπως λες δεν μπορείς να λειτουργήσεις κανονικά στην καθημερινότητά σου, μη χάνεις άλλο χρόνο κατά τη γνώμη μου, βρες ένα καλό γιατρό και ζήτα βοήθεια.

Quote:

---

Originally Posted by Tasos75

Strella μετά από τόσα χρόνια άγχους-τρόπου σκέψης, είναι δύσκολο να φύγει από μόνο του όπως λες στο πόστ σου. Και είναι κρίμα να το αποδεχτείς ως μέρος της προσωπικότητάς σου (δεν παίζει να γίνεται κάτι τέτοιο κατά τη γνώμη μου) και να τυρρανιέσαι. Με κατάλληλη ιατρική βοήθεια το πιο πιθανό είναι να αμβλυνθούν τα συμπώματα και σιγά σιγά να αρχίσεις να χαλαρώνεις.
Όπως λες δεν μπορείς να λειτουργήσεις κανονικά στην καθημερινότητά σου, μη χάνεις άλλο χρόνο κατά τη γνώμη μου, βρες ένα καλό γιατρό και ζήτα βοήθεια.

---

Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση. Η αλήθεια είναι πως μπαίνοντας στο φόρουμ, αν μη τι άλλο, κατάλαβα ότι δεν είμαι η μόνη που περνάει τέτοιες καταστάσεις. Τη στιγμή του πανικού νιώθεις τόσο μόνος, τόσο αβοήθητος. Είναι σαν σε άφησαν στη μέση μιας άγνωστης, μεγάλης και αφιλόξενης πόλης. Ξέρω ότι είμαι πολύ πιο δυνατή από όσο νομίζω και λέω πάντα στον εαυτό μου "θα περάσει και αυτή η κρίση". Αυτό εννοούσα όταν έλεγα ότι πρέπει να το αποδεχτώ σαν κομμάτι της προσωπικότητάς μου. Δεν μιλώ για παραίτηση, απλά για συνειδητοποίηση...

Η συνειδητοποίηση ότι ο πανικός είναι κάτι που δεν θα σε σκοτώσει και μετά από λίγη ώρα θα καταλαγιάσει δεν είναι κακή, το αντίθετο. Αν δεν κάνω λάθος ανέφερες ότι είναι χρόνια που έχεις θέματα άγχους. Αν φτάσει το άγχος να γενικευτεί ή να γίνεται πιο ήπιο για κάποιο χρονικό διάστημα και με κάποια δυσκολία να επανέρχεται για αρκετό χρόνο, δυσκολεύει λίγο το πράμα να το αντιμετωπίσεις από μόνος σου. Παίζουν και πολλοί παράγοντες ρόλο, η δουλειά σου, η οικονομική σου κατάσταση, παρέες, σχέσεις, ηλικία, οικογενειακό περιβάλλον και πάει λέγοντας.
Να ξεκαθαρίσω ότι σου μεταφέρω απλά τη γνώμη μου από τη δική μου εμπειρία και όσα έχω δει από το περιβάλλον μου και έχω διαβάσει.
Το ζήτημα είναι ότι έχουμε δικαίωμα να χαρούμε και εμείς την καθημερινότητά μας, όσο σκ@τά και αν είναι κάποιες φορές. Αποτέλεσμα είναι να χάνουμε χρόνο περιμένοντας ότι κάτι θα γίνει και θα αλλάξουν τα πράματα και θα αρχίσουμε να αισθανόμαστε καλά, δυστυχώς τις περισσότερες φορές δε συμβαίνει κάτι τέτοιο.

Πάντα είχα θέματα άγχους και εμμονές είναι η αλήθεια. Απλώς, όσο μεγαλώνω αυτό φουσκώνει και μου αναπτύσσεται και σε μανία ελέγχου επάνω σε οτιδήποτε. Ξέρω ότι δεν γίνεται να ελέγχεις τα πάντα και αυτό είναι που με αγχώνει. Εξ'ού και οι διάφορες φοβίες για αεροπλάνα κτλ. Τι να πω...

Να μην πεις, να κάνεις αν θεωρείς ότι όλο αυτό σου δημιουργεί πρόβλημα.

Strella μοιάζουμε τόσο πολύ! Τα ίδια ακριβώς νιώθω και εγώ!

μια κ δε μπορεις να δεις τα θεματα που εχω ξεκινησει επιδη δεν εχεις συμπληρωσει 50 μυν διαβασε το κατεβατο μπας κ παρεις καμια ιδεα

http://www.e-psychology.gr/forum/sho...BA%CE%BF%CF%85

Quote:

---

Originally Posted by Freya

Strella μοιάζουμε τόσο πολύ! Τα ίδια ακριβώς νιώθω και εγώ!

---

Freya τουλάχιστον το να βλέπεις ότι τα νιώθουν κι άλλοι αυτά, σου δίνει μια παρηγοριά... Γιατί αλλιώς νομίζεις ότι τρελαίνεσαι και ότι κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει...

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

μια κ δε μπορεις να δεις τα θεματα που εχω ξεκινησει επιδη δεν εχεις συμπληρωσει 50 μυν διαβασε το κατεβατο μπας κ παρεις καμια ιδεα

http://www.e-psychology.gr/forum/sho...BA%CE%BF%CF%85

---

Αλέξανδρος_77 το ποστ σου ήταν από τα πρώτα που διάβασα και μου έδωσε αρκετό κουράγιο γιατί ούτε εγώ μπορώ να φανταστώ να τρέχω σε ψυχολόγους και να παίρνω φάρμακα όλη την ώρα. Καλό ειναι να πας κάποιες φορές για να μάθεις τι σου συμβαίνει, να κατανοήσεις τι σε ενοχλεί, αλλά από κει και πέρα εάν δεν πάρεις την απόφαση να το παλέψεις, κανείς δεν θα σε ετοιμάσει για αυτή τη μάχη...

..ζω με αυτο χρονια...εχει εξαρσεις κ υφεσεις.
στις εξαρσεις μου το αντιμετωπιζω με θεραπεια.αντικαταθλιπτικα. το χω αποδεχτει κ το σεβομαι πλεον.αυτη ειμαι.ετσι ειμαι...τι να κανω?
με το να χτυπιεμαι δνε αλλαζει κατι κ δεν βοηθιεμαι.
ψυχραιμια.βρες εναν καλο ψυχιατρο να ξεκινησεις αγωγη κ φυσικα ψυχοθεραπεια μαζι(το χω γραψει τοσες φορες που ευχομαι να μη σας κουραζω..χεχεχε)...ξεπερνιετ αι κ ξαναγινεσαι νορμαλ...μετα παλι μπορει να ξανασυμβει..οκ...αν το καλοσκεφτεις..υπαρχουν διαφορες ασθενειες χειροτερες απο αυτο.εγω ετσι το αντιμετωπιζω.σαν μια ασθενεια που εχει εξαρσιες κ υφεσεις.δεν νιωθω διαφορετικη απο κανεναν κ ουτε καν νιωθω οτι ειμαι μονο εγω που το παθαινω..αν ρωτησεις γυρω σου θα δεις οτι ειναι δυστυχως απειρος ο κοσμος που εχει το ιδιο με σενα.ειναι τοσο συνηθισμενο πια..