Εχω αρχισει να τρομάζω τον εαυτο μου

Καλησπέρα, είμαι γυναίκα 31 χρονών και μένω στην Αθήνα.
Γράφω εδώ, σε τέτοιου είδους φόρουμ για πρώτη φορά επειδή εδώ και περίπου 2 χρόνια έχω πέσει σε κατάθλιψη, από την οποία δεν ξέρω πως να βγω. Πέρυσι διάλυσα την σχέση που είχα επί 8 χρόνια επειδή ένιωθα ότι είχα βαλτώσει, πιστεύοντας ότι έτσι θα ανακάμψω κάπως. Κάτι τέτοιο προφανώς δεν έγινε. Δεν έχω όρεξη για τίποτα αλλά αναγκάζω τον εαυτό μου σε δραστηριότητες για να ξεχνιέμαι, γυμνάζομαι, ζωγραφίζω, βγαίνω βόλτες αλλά τίποτα δεν λειτουργεί. Στη γυμναστική όποτε δεν κάνω κάτι σωστά λοιδωρώ τον εαυτό μου ότι είμαι άχρηστη κτλ, αυτά που ζωγραφίζω δεν μου αρεσουν και ολο σκέφτομαι ότι είμαι ατάλαντη, όταν πάω βόλτες είμαι αμίλητη και ξενερώνω την παρέα.. Μια φίλη με έκραξε πριν κάποιο καιρό ότι είναι προσβλητικό για αυτήν και τους άλλους το να βγαίνουμε και να μην είμαι καλά επειδή αν εκτιμούσα τις παρέες μου αυτό θα αρκούσε για να μου ανέβει η διάθεση. Οπότε έχω μπει σε μια διαδικασία έκτοτε να κρύβω το πως νιώθω για να μη χάσω τις λιγοστές παρέες μου. Νιώθω ότι είμαι ανίκανη να προκαλέσω συναισθήματα αγάπης κι έρωτα, και για να πείσω τον εαυτό μου το αντίθετο πίνω πολύ αλκοολ (μόνο έτσι νιώθω κάπως καλύτερα) αλλά κάνω ό,τι να ναι όταν πίνω, πηγαίνω με όποιον βρεθεί στο δρόμο μου. Την άλλη μέρα νιώθω χάλια, αλλά το ξανακάνω. Όταν δεν έχω να βγω το βράδυ κάθομαι σπίτι και πίνω αλκοόλ και χόρτο και κλαίω σαν ηλίθια (όπως σήμερα καλή ώρα). Έχω αυτοτραυματιστεί κάποιες φορές κι αυτό με τρόμαξε στ' αλήθεια γιατί δεν είχα ξανακάνει κάτι τέτοιο ποτέ, ούτε στην εφηβεία. Πήγα μια φορά σε ψυχολόγο, αλλά δεν μου άρεσε η συνεδρία, (ήταν του δημοσίου, δεν έχω χρήματα για ιδιώτη) και δεν ξαναπήγα.
Δεν ξέρω τι το έχει πυροδοτήσει όλο αυτό, δεν υπάρχει κάτι που να μου έχει συμβεί που να είναι τραγικό, κι αυτό με τρομάζει πιο πολυ, δηλαδή διαβάζω άλλους που έχουν χάσει ανθρώπους, δεν έχουν δουλειά, έχουν ένα σκασμό προβλήματα, κι εκεί υπάρχει κάποια λογική στην κατάθλιψη, εγώ δεν ξέρω γιατί νιώθω έτσι.
Από την άνοιξη συνδέθηκα με έναν άνθρωπο που τολμώ να πω ότι ένιωσα πολύ έντονα συναισθήματα για αυτόν, αλλά πριν κάνα μήνα μάλλον έληξε, κι έκτοτε έχω καταπέσει ακόμα περισσότερο, σχεδόν κάθε μέρα ξυπνάω βουρκωμένη.
Σκέφτομαι συνεχώς την αυτοκτονία, κυρίως σαν σκηνή από ταινία, η εικόνα του να τιναζω τα μυαλά μου στον αέρα με γοητεύει με κάποιο τρόπο. Δεν πρόκειται να το κάνω γιατί κατά βάθος την αγαπάω τη ζωή και για κάποιες μικρές στιγμές ευτυχίας ίσως και να αξίζει όλος αυτός ο τζάμπα πόνος. Αλλά αναρωτιέμαι γιατί η μόνη ανακουφιστική σκέψη που υπάρχει στο μυαλό μου είναι αυτή του τέλους.
Μια μικρή τάση προς την κατάθλιψη πάντα την είχα, αλλα τώρα έχει παραγίνει το κακό. Δεν ξέρω αν θα μου απαντήσει κανείς, και πραγματικά δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι που να μπορεί να μου πει κάποιος μιας και δεν υπάρχει κάποιο χειροπιαστό πρόβλημα, τέλος πάντων ευχαριστώ προκαταβολικά για τη φιλοξενία. καληνύχτες...

Καλησπέρα asta! Καταρχήν μου κάνει εντύπωση που δε σε βοηθάνε η γυμναστική και η ζωγραφική. Συνήθως το να έχει κανείς διάφορες δραστηριότητες να τον κρατούν απασχολημένο βοηθάει το μυαλό να ξεκολλήσει από τις καταθλιπτικές σκέψεις. Ίσως αυτό να συμβαίνει επειδή μπαίνεις στο τρυπάκι μέσα από τις δραστηριότητες αυτές να κριτικάρεις τον εαυτό σου και να τον αξιολογείς αρνητικά. Κι αν δε μπορείς να κάνεις κάποιες ασκήσεις τι έγινε; Σημασία έχει ότι γυμνάζεσαι, καις θερμίδες, ομορφαίνεις το σώμα σου, βελτιώνεις το μεταβολισμό σου, μειώνεις το στρες και απελευθερώνεις ενδορφίνες. Επίσης η σωματική κούραση βοηθάει να πολεμήσεις και την αϋπνία, αν έχεις. Για μένα η γυμναστική είναι διέξοδος, εκεί προσπαθώ να βγάζω όλα μου τα αρνητικά συναισθήματα, το θυμό, τη θλίψη, το άγχος, τις ενοχές... Από την άλλη συνήθως πηγαίνω για τρέξιμο κάπου έξω (πάρκο, παραλία κτλ) και όχι σε γυμναστήριο, οπότε παίζει να βοηθάει και αυτό. Γενικά έχει αποδειχθεί πως η επαφή με τη φύση βελτιώνει σημαντικά τη διάθεση και την ψυχική υγεία. Όσο για τη ζωγραφική και πάλι, στόχος νομίζω δεν είναι να ζωγραφίσεις τη Μόνα Λίζα, αλλά να εκφραστείς χρησιμοποιώντας σχήματα και χρώματα. Ίσως αν άφηνες τον εαυτό σου ελεύθερο χωρίς το άγχος της κριτικής να απολάμβανες πραγματικά τις δραστηριότητές σου.
Σχετικά με τις παρέες, κι εγώ όταν δεν είμαι καλά ψυχολογικά κλειδώνομαι στο σπίτι μου. Κάποιες φορές αναγκάζω τον εαυτό μου να βγαίνει έξω, και όντως καταλήγω να μιζεριάσω τον κόσμο γύρω μου με τη διάθεσή μου ή να γυρίζω στο σπίτι με κλάματα. Παρ' όλα αυτά πιστεύω ακράδαντα πως ακριβώς εκείνες τις στιγμές που δε θέλουμε να βγούμε από το σπίτι, τότε είναι που πρέπει να βγούμε. Οι φίλοι μπορεί να κράζουν ή να στεναχωριούνται, αλλά τι να γίνει, φάση είναι αυτή. Στην τελική δε βγαίνεις έξω για να ικανοποιήσεις τους φίλους σου, κρύβοντας την κακή σου διάθεση, αλλά για να ικανοποιήσεις εσένα! Το να βγαίνουμε έξω θα πρέπει να μας κάνει να νιώθουμε καλά, όχι άσχημα! Αντιλαμβάνομαι ότι προσπαθείς να είσαι αρεστή, να κρατήσεις τις παρέες σου, να προκαλέσεις συναισθήματα αγάπης και έρωτα όπως λες... Και το πρόβλημα ίσως είναι ακριβώς ότι το προσπαθείς, θαρρείς και η αποδοχή των άλλων είτε σε φιλικό είτε σε ερωτικό επίπεδο καθορίζει την αξία σου σαν άνθρωπο. Από την εμπειρία μου, ναι μεν ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και είναι λογικό να έχει τέτοιες ανησυχίες, αλλά τυχαίνει να γνωρίζω και άτομα που ούτε σχέση έχουν, ούτε στενές φιλικές σχέσεις, και είναι απόλυτα ευτυχισμένα με τον τρόπο ζωής τους. Αυτό συνήθως συμβαίνει γιατί έχουν κάτι άλλο να τους γεμίζει και επενδύουν όλη την ενέργειά τους σε αυτό, είτε λέγεται δουλειά, είτε χόμπυ. Οπότε αν το ενδεχόμενο αν βγεις με φίλους σου προκαλεί τέτοια πίεση, ποιο το όφελος να έχεις φίλους και να βγαίνεις; Ίσως βοηθήσει να το δεις από άλλη οπτική γωνία. Όχι το τι δίνεις εσύ στους άλλους, αλλά το τι δίνουν αυτοί σε σένα. Από όλη την παρέα δεν υπάρχει ένα άτομο που απλά το γουστάρεις και σου φτιάχνει τη διάθεση; Το να δεις αυτό το άτομο και να ανταλλάξετε πέντε κουβέντες θα μπορούσε να είναι το κίνητρό σου για να βγεις, όχι να βγεις απλά για να πεις ότι βγαίνεις. Το αλκοόλ γενικά είναι ωραίο και παγίδα, αλλά είναι στο χέρι σου να το περιορίσεις αφού σε κάνει να αισθάνεσαι άσχημα. Εγώ πλέον βάζω πλαφόν, στα τρία σταματάω. Αλλά καταλαβαίνεις κι εσύ ότι είναι απλά το σύμπτωμα... Η διάθεσή σου θα πρέπει να αλλάξει πρωτίστως, και πιθανότατα η ανάγκη για μεθύσια και φάσεις της μιας βραδιάς θα φύγει από μόνη της.
Τον αυτοτραυματισμό τον έχω περάσει κι εγώ. Ξεκίνησα κάπου στο γυμνάσιο και συνέχισα για αρκετά χρόνια, αλλά τώρα πλέον έχω σταματήσει. Όσο το έκανα πίστευα ότι ήμουν τραγικά άρρωστη και ότι κουβαλούσα το χειρότερο μυστικό του κόσμου, γι'αυτό μου έκανε τρομερή εντύπωση που όταν το εκμυστηρεύτηκα σε 2-3 κοντινούς μου φίλους το πήραν όλοι πολύ χαλαρά. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα μου αποκάλυψαν δικούς τους τρόπους αυτοτραυματισμού που ίσως να μη τους θεωρούσε κανείς απαραίτητα κάτι τέτοιο, πχ μια φίλη μου ξυνόταν μέχρι να σκίσει το δέρμα της ή μαδούσε τα μαλλιά της. Γενικά δεν είναι κάτι φοβερά ακραίο, ίσως είναι μια εξωτερικευμένη μορφή του bullying που κάνουμε όλοι λίγο πολύ στους εαυτούς μας, της αυτοκαταστροφής. Και ταυτόχρονα ένας τρόπος αποφόρτισης των αρνητικών συναισθημάτων. Θυμάμαι ότι μια φορά αυτοτραυματίστηκα (ήταν πλέον συνήθεια ετών) και παραδόξως, λυπήθηκα για πρώτη φορά τον εαυτό μου. Σκέφτηκα πως δεν μου αξίζει κάτι τέτοιο. Από τότε σιγά σιγά οι αυτοτραυματισμοί άρχισαν να αραιώνουν, μέχρι που εξαφανίστηκαν. Σε διαβεβαιώ πως ούτε εσύ το αξίζεις.
Όσο για την αιτία της κατάθλιψής σου, δεν ξέρω αν έχει νόημα να την ψάχνεις. Οι εποχές που στην ψυχοθεραπεία πιστεύανε πως για να επιλυθεί η νεύρωση πρέπει να εντοπιστεί το πρόβλημα (χωμένο ίσως κάπου βαθιά στο υποσυνείδητο) και όλα θα διορθωθούν ως δια μαγείας, έχει πλέον περάσει. Πλέον οι άνθρωποι μαθαίνουν να μανατζάρουν την ψυχική τους νόσο και να την πολεμάνε κατά πρόσωπο, χωρίς να αναζητούν κρυμμένες αιτίες. Θα μπορούσες να διαβάσεις περισσότερα για cognitive behavioural therapy, κυκλοφορούν εξαιρετικά βιβλία που μπορεί να σε βοηθήσουν πολύ, και χωρίς να χρειαστεί να πληρώσεις ειδικό. Εγώ έχω ένα συγκεκριμένο με το οποίο είδα τεράστια αλλαγή, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορώ να κάνω συστάσεις προϊόντων μέσω του φόρουμ και δεν μπορώ να στείλω προσωπικά μηνύματα.
Και τέλος, νομίζω πως ο χειρότερος παράγοντας που ωθεί στην αυτοκτονία είναι η απελπισία. Το ότι έχεις κάποιες σκέψεις σαφώς δε σημαίνει ότι θα τις πραγματοποιήσεις, πολλοί έχουν. Το παν είναι να θυμάσαι πως ακόμη και στις πιο σκοτεινές εποχές, υπάρχει πάντα ελπίδα. Υπάρχει πάντα η επιλογή να ρίξεις μια μούντζα στα πάντα, και να σηκωθείς να φύγεις έστω και με άδειες τσέπες κυνηγώντας κάτι καλύτερο. Γενικά, τίποτα δε σε σταματά να κάνεις οτιδήποτε, ειλικρινά. Όλα τα εμπόδια πλασματικά είναι. Έχω γνωστούς που παράτησαν δουλειές και σπίτια και γυρίζουν τον κόσμο με ένα σακίδιο. Δεν έχουν κάτι παραπάνω απο μας, ούτε είναι ιδιαίτερα ξεχωριστοί. Επίσης είναι οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι που ξέρω, και οι μόνοι που ζηλεύω.
Εύχομαι να νιώσεις καλύτερα σύντομα :-) Υπάρχει έξοδος από το λούκι, αλήθεια. Τη βρίσκω, κάποιες φορές την ξαναχάνω, αλλά μετά την ξαναβρίσκω πιο εύκολα. Καλή τύχη!

Κάτι κόλλησε και έστειλα το παραπάνω ποστ δυο φορές, οπότε κάνω edit. :)

Quote:

---

Originally Posted by asta

όταν πάω βόλτες είμαι αμίλητη και ξενερώνω την παρέα.. Μια φίλη με έκραξε πριν κάποιο καιρό ότι είναι προσβλητικό για αυτήν και τους άλλους το να βγαίνουμε και να μην είμαι καλά επειδή αν εκτιμούσα τις παρέες μου αυτό θα αρκούσε για να μου ανέβει η διάθεση.

---

Καλα ειναι δυνατον να σου λεει αυτο το πραγμα αντι να προσπαθει σαν φιλη να σε κανει να νιωσεις καλυτερα?Παντως συνεχισε να κανεις οτι κανεις (γυμναστικη,ζωγραφικη) ακομα και αν δεν εχεις ορεξη.
Επισης το χορτο μπορει να κανει την κατασταση πιο δυσκολη!

κι εμενα κολησε και το στιλα 2 φορες

asta μου καταρχας να σου πω οτι νιωθω τι περνας, γιατι και γω νιωθω παρομοια συναισθηματα.
η γνωμη μου ειναι να περιορισεις τα προσωπικα σου εξοδα και κυριως το αλκοολ και το χορτο, που οπως και μονη σου διαπιστωνεις σε κανει χειροτερα, και να μαζεψεις χρηματα για να πας σε καποιον καλο ειδικο.
τωρα με την οικονομικη κριση και οι ειδικοι εχουν ριξει καπως τις τιμες τους ειδικα αν τους κανεις παζαρια.
το οτι δεν σου αρεσε η ψυχολογος που πηγες, δεν σημαινει οτι ολοι οι ψυχολογοι ειναι σκαρτοι.
χρειαζεσαι κοριτσι μου ψυχολογικη υποστηριξη.
την καλημερα μου :)

αν μενεις αθηνα, μπορω να σου συστησω μεσω προσωπικου μηνυματος δυο καλες ψυχολογους.
θα σου συστηνα την δικη μου αλλα μου εχει πει οτι αναλαμβανει τα παντα (ψυχωσεις, καταθλιψεις κλπ..)
εκτος απο εξαρτησεις.

εγω ομως ξερω.... το λες κ μονη σου κανεις πραγματα που δε σου αρεσουν κ αυτο σου δημιουργει προβληματα.

Εαν δε σου εχει συμβει κανενα προβλημα και η ζωη σου ειναι οπως τη θες, τοτε ή δεν αντλεις χαρα ή εχεις κληρονομικοτητα. Ειναι σπανιες περιπτωσεις αυτες ομως. Η ζωγραφικη και η γυμναστικη δε θεωρω οτι θα σε βοηθησουν σε κατι, περα απ το να γεμισεις το χρονο σου. Πρεπει να πιασουμε το νημα απ την αρχη, αλλα πριν γινει αυτο μηπως σε επηρεασαν τα ερωτικα? με τον τελευταιο τυπο γτ χωρισατε?

Ξανά καλησπέρα σας..
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τις απαντήσεις που μου δώσατε, είναι παρηγορητικό το να ξέρεις ότι στη σκληρή εποχή που ζούμε υπάρχουν άνθρωποι που θα ξοδέψουν 5 λεπτά από το χρόνο τους για να ασχοληθούν με το πρόβλημα ενός ξένου. Ξέχασα να γράψω χτες ότι μέσα στα συμπτώματα που βιώνω τον τελευταίο καιρό είναι και οι κρίσεις πανικού. Τώρα έχουν αραιώσει αρκετά, έχω να πάθω κάνα μήνα, αλλά το χειμώνα ήταν μεγάλο πρόβλημα πάθαινα σχεδόν μια φορά τη βδομάδα. Ευτυχώς κατάφερα να τις ελέγξω κάπως με διάφορες τεχνικές όπως αναπνοές, βότανα κτλ. αλλά όταν πάει να με πιάσει και την "πνίγω" μετά νιώθω ψυχικό και σωματικό ράκος για όλη σχεδόν την υπόλοιπη μέρα.
@nthanda τα λεγόμενά σου πραγματικά με παρηγόρησαν, είναι καλό το να βλέπω ότι άνθρωποι που έχουν περάσει τα ίδια και χειρότερα κατάφεραν να βγάλουν άκρη τελικά.
@fragile δεν έχω πρόβλημα εξάρτησης (ευτυχώς) το χόρτο δεν είναι εξαρτησιογόνα ουσία κι έτσι κι αλλιώς κάνω κανα δυο φορές τη βδομάδα το πάρα πολύ.. Όσον αφορά το αλκοόλ είναι ένα θέμα, αλλά πριν λίγο καιρό που έπαιρνα αντιβίωση δεν ήπια σταγόνα για 2-3 βδομάδες και δεν μου έλλειψε καθόλου. Δυστυχώς το έχω συνδέσει με τις εξόδους αρκετά, όπου πίνω για να είμαι πιο ευχάριστη στην παρέα. Για ψυχολόγο δεν ξέρω αν είμαι έτοιμη κι εξάλλου όσο χαμηλές τιμές κι αν έχουν επειδή παίρνω βασικό μισθό κι έχω και νοίκια κτλ ακόμα και 20 ευρώ τη βδομάδα να δίνω, είναι θέμα. Σκέψου ότι και στη γυμναστική δεν πληρώνω, επειδή έχει κάνει συνεννόηση μια φίλη γυμνάστρια, αλλιώς ούτε αυτό δεν θα μπορούσα να κάνω.

κληρονομικότητα πρέπει να παίζει, η γιαγιά μου, που της μοιάζω καρμπόν είχε χρόνια κατάθλιψη και μάλιστα πέθανε από επιπλοκές που της προκαλέσαν τα φάρμακα που της δίναν τότε (τη δεκαετία του 50-60 προφανώς δεν ήταν κι ότι καλύτερο τα αντικαταθλιπτικά που υπήρχαν).
Αυτό με τα ερωτικά παίζει, με το τελευταίο το παιδί "χωρίσαμε" επειδή μόλις είχε βγει από μακροχρόνια σχέση και δεν ήταν έτοιμος να ξαναμπει σε νέα σχέση. Είπαμε ότι μόλις γυρίσει από διακοπές θα ξαναβρεθούμε να το ξαναδούμε το θέμα, αλλά δεν το κόβω, γιατί 1ον μέσα σε ένα καλοκαίρι πολλά γίνονται, 2ον μάτια που δεν βλέπονται...
Κι είναι κι αυτός στην κοσμάρα του, τι να πω

Κατσε ρε συ, ποσο καιρο τα χατε?

Δεν ήταν ακριβώς σχέση, βρισκόμασταν 2-3 φορές τη βδομάδα, ξεκίνησε ως σεξουαλικές συνευρεσεις, αλλά προκύψαν συναισθήματα στην πορεία κι από τους 2 μας. Πήγαμε και κάτι εκδρομές αρχίσαμε να βγαίνουμε κι έξω και να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί και κάπου εκεί ο τυπος ψιλοφρίκαρε μάλλον και μου το έκοψε. Μου είπε ότι θα ήθελε να πάμε μαζί διακοπές αλλά αυτό θα σήμαινε ότι είμαστε μαζί και δεν είναι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Εντάξει δεν έχω να πω κάτι για το παιδί άψογα και ειλικρινέστατα μου φέρθηκε. Η όλη ιστορία κράτησε κάτι παραπάνω απο 2 μήνες

Με τον προηγουμενο που τα χατε πολλα χρονια τι εγινε?

Ε, ότι συμβαίνει καμμια φορά στις μακροχρόνιες σχέσεις, φτάσαμε σε ένα σημείο που ή θα κάναμε παιδιά και θα παντρευόμασταν ή θα χωρίζαμε. Οικογένεια κανείς μας δεν ήθελε, Είχε ξεφουσκώσει και η αμοιβαία έλξη και αποφασίσαμε να το λήξουμε. Αλλά πολύ ωριμα και καλά, έχουμε ακόμα φιλική σχέση δηλαδή με τον άνθρωπο, βρισκόμαστε συχνά και τα λέμε, απλά η σχέση εχει περάσει σε άλλο επίπεδο.

Oλα αυτα που περιγραφεις στο αρχικο μηνυμα, οτι δεν εχεις ορεξη για τιποτα, οτι δε θα σ αγαπησει κανεις κλπ, ποτε σε πιασανε? Χρονικα μηπως συμπιπτουν με τη φθορα της σχεσης που ειχες ή τα ειχες απο χρονια?

Ανα καιρούς με πιάνουν καταθλιπτικά συμπτώματα τα είχα σχεδόν από τότε που με θυμάμαι, αλλά έρχονται και παρέρχονται. Τα βιώνω καμμια φορά ακόμα και σε περιοδους που είμαι πραγματικά καλά και όλα μου πάνε μια χαρά. Απλά με την έναρξη της φθοράς της προηγούμενης σχέσης μου και τον τελευταίο χρόνο που είμαι μόνη είναι πολύ πιο έντονα και συνεχή. Βασικά, έχω βαρεθεί να είμαι συνεχώς θλιμμένη, είναι τρομερά κοπιαστική διαδικασία να πρέπει να προσπαθώ για να είμαι ή έστω να δείχνω απλώς "καλά". Βλέπω χαρούμενους και ορεξάτους ανθρώπους και πραγματικά τους ζηλεύω, δεν ξέρω πως το κάνουνε. Πάντα έπρεπε να προσπαθώ για να είμαι καλά, τώρα πρέπει να προσπαθώ ακόμα περισσότερο.
Με έχει κουράσει πάρα πολύ αυτή η διαδικασία, ειδικά από τότε που αποφάσισα ότι πρέπει να κρύβω το πως νιώθω. Πραγματικά δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο όλη αυτή η φασαρία, με εχει πιάσει παραίτηση, δεν θέλω τίποτα και κανέναν. Αυτά.

Λοιπον μπορει να ειναι ενα downιασμα που το παθαινουμε ολοι ακομα και ετσι ανεξηγητα. Αυτο που κανεις να πιεζεσαι για να δειχνεις αλλιως ειναι μαλακια. Ο,τι σου βγαινει κανε. Σου ρθανε και οι χωρισμοι στο καπακι, οποτε ειναι ενα συν. Πιστευω οτι σιγα σιγα θα το ξεπερασεις. Μπορει να θελει το μυαλο σου να γινει τωρα, αλλα θα γινει σιγα σιγα. Πες μου και αλλα συμπτωματα αν εχεις, πχ απο διατροφη τι γινεται? εχεις βουλιμια, μειωμενη ορεξη, θελεις γλυκα? απο υπνο? μηπως εχεις αυπνοια? Αυτη η αδρανεια που νιωθεις και η ενασχοληση με το σωμα, ειναι γνωρισματα καταθλιψης. Πιστευω ομως οτι μπορεις να το ξεπερασεις απλα οχι με βιαιο τροπο. Θελει το χρονο του.

asta... την πρώτη φορά που έπαθα full-blown κατάθλιψη ήμουν 25, ήμουν καλά, τα είχα βρει με τον εαυτό μου, ήταν γενικά περίοδος που στεκόμουν στα πόδια μου από κάθε άποψη. Δεν μπορώ ακόμα και τώρα (είμαι 36) να σκεφτώ κάποια αιτία, κάτι που συνέβη και να το πυροδότησε. Δεν έχω ούτε κληρονομικότητα, ούτε ανηδονία :P Ήμουν πάντα μελαγχολικός χαρακτήρας βέβαια, οπότε μπορείς να πεις ότι είχα προδιάθεση, αλλά εκδηλώθηκε σε περίοδο που ίσως ήμουν πιο καλά και πιο ευχαριστημένη από ποτέ. Όπως εσύ, έτσι κι εγώ έκανα πράγματα που άλλοτε με ευχαριστούσαν, αλλά τίποτα δεν γέμιζε αυτό το κενό, και τίποτα δεν καταλάγιαζε τον πόνο και την θλίψη που ένιωθα. Τα πάντα γύρω μου άρχισαν να φαίνονται μαύρα, κάθε φορά που τολμούσα να γελάσω έστω και προσωρινά (έστω κάτι αστείο στην τηλεόραση ρε παιδί μου) έτρωγα επιτόπου μια εσωτερική σφαλιάρα ότι "τι χαίρεσαι μωρή σαν ηλίθια", που με έκανε χειρότερα χώμα από πριν, κι έτσι σιγά σιγά σταμάτησα να χαίρομαι. Στις δραστηριότητες που μου άρεσαν ως τότε, πλέον όλα μου φαίνονταν μάταια (και δηλαδή τι κάνω τώρα εδώ?) μέχρι που τις σταμάτησα. Από τις παρέες αραίωσα, όχι για να μην τους ρίχνω (έχω και το χούι να μην διαβάζομαι εύκολα οπότε δεν είχαν ιδέα), αλλά γιατί μου φαίνονταν όλα ρηχά και ψεύτικα. Η ζωή ήταν τρομακτική και μαύρη, πώς μπορούσαν να μην το καταλαβαίνουν όλοι αυτοί οι ανόητοι που νομίζουν ότι περνάν καλά? Απομονώθηκα και κατέφυγα και εγώ στο αλκοόλ - μόνη μου, γιατί ως καλό καταθλιπτικό, το αλκοόλ γιγάντωνε όλα τα αρνητικά μου αισθήματα, τον πόνο που ένιωθα και το πόσο ήθελα να ουρλιάξω μέχρι να σπάσουν οι φωνητικές χορδές μου... αλλά μετά ηρεμούσα για λίγο, με εκτόνωνε ίσως κάπως. Ένιωθα ότι είχαν ανοίξει τα μάτια μου ξαφνικά, και διαπίστωνα επιτέλους πόσο φριχτή είναι η ζωή και ο κόσμος, και όλοι οι άλλοι δεν μπορούσαν να το δουν - σχεδόν τους λυπόμουν για αυτό, ότι και καλά ζουν μια πλάνη. Ενοχές? Κάργα. Ήμουν μια απογοήτευση για τους πάντες, τζάμπα κατανάλωνα αέρα και πόρους, γιατί δεν με έριχναν οι γονείς μου να είχαν γλιτώσει? Τους σκεφτόμουν που έκαναν όνειρα για εμένα όταν ήμουν ένα μικρό χαρούμενο έξυπνο παιδάκι, και φανταζόμουν πόσο άδικα χαίρονταν και τι τους επιφύλλασσε η μοίρα (εμένα). Κάθε λάθος που είχα κάνει ποτέ στη ζωή μου, κάθε κουβέντα που μπορεί να ήταν κακιά ή προσβλητική, γινόταν μείζον ζήτημα για το πόσο άχρηστος, κακός άνθρωπος είμαι, σκέτο βάρος σε όσους με πλησιάζουν. Κάθε μέρα ήθελα να πεθάνω, είχα διαλέξει και με τι τρόπο θα το κάνω και το οραματιζόμουν για να νιώθω άλλοτε καλύτερα και άλλοτε χειρότερα. Η σκληρότερη προς εμένα απόφαση που πήρα τότε, βγήκε και αυτή μέσα από την ενοχικότητά μου (κάτι καλό έκανε κι αυτή τελικά) - ότι δεν θα πεθάνω πριν τους γονείς μου, δεν θα τους φορτώσω και με αυτόν τον πόνο, αρκετό κακό τους έχω κάνει. Ήταν εν μέρει αυτοτιμωρία, γιατί ειλικρινά ήθελα να πεθάνω, και δεν μου το επέτρεπα (κάτι σαν "δεν σου αξίζει μωρή να γλιτώσεις και να φορτώσεις ΚΑΙ αυτό στους δικούς σου, αρκετά τους πληγώνεις με την ύπαρξή σου").

Το μόνο καλό ήταν ότι συνειδητοποίησα τι μου συνέβαινε σχετικά νωρίς. Ναι μεν όταν ήμουν σε κρίση του τύπου δενμενοιαζειτιποταμονοναπ εθανω αυτό δεν βοηθούσε ιδιαίτερα, αλλά όταν ήμουν πιο ήρεμη θύμιζα στον εαυτό μου ότι έχω διαστρεβλωμένα συναισθήματα για τον κόσμο, εγώ, όχι οι άλλοι, ότι η κατάθλιψη τα κάνει αυτά, και ότι θα περάσει. Και βέβαια κλώτσαγα σαν άλογο στην σκέψη ότι θα περάσει, γιατί η λογική μου το ήξερε, συναισθηματικά όμως δεν το ένιωθα έτσι.

Τα λέω αυτά επειδή όσα είπες για εσένα και την δική σου κατάθλιψη μου θύμισαν πολύ την πρώτη δική μου... με παραλλαγές φυσικά, αλλά παρόμοια περίπτωση νομίζω. Όμως επειδή από εκείνο το πηγάδι βγήκα τελικά, όπως και εσύ θα βγεις, δεν φαντάζεσαι την αίσθηση που σε διαπερνάει μόλις το καταφέρεις. Για εμένα ήταν λες και ξαφνικά ανέπνευσα δροσερό καθαρό αέρα, λες και είχα μια πέτρα πάνω στο στήθος τόσο καιρό και τώρα έφυγε... ξαφνικά η μέρα και το φως του ήλιου με γέμιζαν χαρά, που μέχρι τότε δεν τα άντεχα, κοιμόμουν πάντα μόλις ξημέρωνε γιατί μόνο η ησυχία της νύχτας με ηρεμούσε.

Αν καταφέρεις, θα ήταν πολύ καλό να βρεις ψυχολόγο *που να σου ταιριάζει*. Αλλά θα έλεγα να βάλεις οπωσδήποτε μια "άγκυρα" που θα σε αναγκάσει να μην θελήσεις να κάνεις κακό στον εαυτό σου (όπως ήταν για εμένα ότι δεν θα πεθάνω πριν τους γονείς μου), έτσι ώστε αν βρεθείς σε δύσκολη φάση που δεν μπορείς να διαχειριστείς, να σε ωθήσει και αυτή η δέσμευση ας πούμε για να ζητήσεις βοήθεια. Να θυμάσαι ότι θα περάσει, θέλει δεν θέλει, όσο κι αν φαίνεται ότι ήρθε για να μείνει.

Vagabond, όντως η περίπτωσή σου μοιάζει με τη δική μου.. Βιώνω κι εγώ πάρα πολύ έντονα αυτό που λες την ματαιότητα στις παρέες και τις εξόδους, η χαζοχαρουμενιά τους μου τη δίνει στα νεύρα ώρες-ώρες. Είμαι όμως και δειλός άνθρωπος και τη μοναξιά τη φοβάμαι πιο πολύ από τις ρηχές και ψεύτικες σχέσεις, κακώς ίσως. Ευτυχώς είμαι τυχερή κι εχω 1-2 ανθρώπους που τους εκτιμώ περισσότερο. Αλλά σε γενικές γραμμές η αντιμετώπιση δεν είναι καλή, γι' αυτό και πλέον κρύβομαι, επειδή κανείς δεν θέλει να χαλάει τη ζαχαρένια του για να αντιμετωπίσει μια καταθλιπτική χαζή χωρίς προφανή προβλήματα.
Αυτό με τους γονείς που λες είναι και για μένα άγκυρα, ένας λόγος που δεν έχω κάνει σοβαρό κι εμφανες κακό στον εαυτό μου είναι ότι την οικογένειά μου αυτό θα την κατέστρεφε και δεν θέλω να τους κάνω να περάσουν την υπόλοιπη ζωή τους με αυτ το βαρος. Ειδικά η μάνα μου δεν νομίζω ότι θα μπορούσε ποτέ να το ξεπεράσει.
Μάλλον πρέπει να το πάρω απόφαση ότι θα παλεύω με αυτό το πράμα σε όλη μου τη ζωή, κι απλά πρέπει να βρω τρόπους να το διαχειρίζομαι, όπως κατάφερα να ελέγξω τις κρίσεις πανικού. Απλά με πιάνει το παράπονο κι αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να ειμαι έτσι, άλλοι άνθρωποι είναι μες στην καλή χαρά και ευχαριστιούνται τη ζωή, κι άνθρωποι σαν εμάς πρέπει μονίμως να πολεμάνε με τη μιζέρια.
Ευτυχώς διατροφικά δεν με έχουνε πιάσει, ίσως επειδή προσπαθώ να την ελέγχω κάπως τη διατροφή μου, ώρες-ώρες κάνω κάτι γουρουνιάσματα με παγωτά αλλά νομίζω αυτό είναι ψιλονορμάλ, όλοι οι άνθρωποι το κάνουνε.
Με τον ύπνο έχω παρατηρήσει μια αλλαγή, ενώ πάντα κοιμόμουν πολύ ήσυχα, τώρα καμμια φορά ξυπνάω χωρίς λόγο μέσα στα άγρια χαράματα, τριγυρνάω στο σπίτι λίγο και ξανακοιμάμαι. Επίσης καμμια φορά ξυπνάω σαν από πανικό, δηλαδή εκεί που κοιμάμαι μια χαρά τινάζομαι απότομα λαχανιασμένη και τρομαγμένη. Δεν θυμάμαι να βλέπω κάποιο όνειρο, ποτέ δεν ξέρεις βέβαια, αλλά δεν είναι τυχαίο μάλλον που συμβαίνει τώρα.
Σας ευχαριστώ και πάλι πάρα πολύ για τις απαντήσεις σας, πραγματικά είναι μεγάλη παρηγοριά τα λόγια σας.