Η εμπειρία μου από την ΙΔΨ

Καλησπέρα σε όλους, είμαι 21 χρονών και έχω εδώ και τέσσερα χρόνια ιδψ.. Πάντα ήμουν ένα άτομο το οποίο ήθελε να είναι όλα τέλεια και σε μια σειρά. Καλή μαθήτρια στο σχολείο, πολύ λογικό άτομο. Είχα πολύ δυσκολία από μικρή στην επικοινωνία με παιδιά της ηλικίας μου αλλά τα έβρισκα πολύ καλά με άτομα στην ηλικία της μητέρας μου και έτσι έδειχνα έναν αλάνθαστο και τέλειο ευατό. Παρόλα αυτά είχα φιλίες οι οποίες με βοήθησαν να βγω από το καβούκι μου και να μην είμαι μόνο ένα παιδί που διαβάζει συνέχεια χωρίς ενδιαφέροντα. Έτσι σιγά σιγά άρχισα να κάνω πράγματα... Όμως και πάλι ήμουν πολύ ντροπαλή και τελειομανής για να εκφράσω το τι θέλω να κάνω στα άτομα που έχω δίπλα μου γιατί νόμιζα πως θα το θεωρούσαν αδυναμία και θα με παρατούσαν. Επίσης, είχα δυσκολίες και στο ερωτικό κομμάτι... Για την ακρίβεια ποτέ δεν έδειχνα τα συναισθήματα μου σε κάποιον που μου άρεσε και πάντα ήθελα να δείχνω πως δεν αισθάνομαι κάτι.. Σκέφτομουν πως με το να συμπεριφέρομαι έτσι ο άλλος θα με πλησιάσει και έτσι δε θα χρειαστεί να ρισκάρω. Έκανα μια μικρή σχέση όταν ήμουν 17 χρ. με ένα παιδί που έμενε μακριά και με τον οποίον ήμουν ερωτευμένη αλλά λόγω απόστασης δε θα μπορούσε να κρατήσει. Επομένως, άρχισα να σκέφτομαι πως δε θα καταφέρω να κάνω σχέση και πως στην τελική θα καταλήξω μόνη μου ή θα κάνω κάτι σεξουαλικό με τους αδερφούς μου ή με τον πατέρα μου. Η ιδέα αυτή με τρομοκρατούσε και προσπαθούσα να την διώξω κάνοντας ατέλειωτες συζητήσεις με τον ευατό μου. Έτσι σιγά σιγά άρχιζα να αποφεύγω να βρίσκομαι με τους αδερφούς μου και τον πατέρα μου και όταν βρισκόμουν βίωνα αφόρητο άγχος με τις ιδεοληψίες να με τσακίζουν και να θεωρώ πως αρχίζω να τρελαίνομαι.. Οι σκέψεις αυτές άρχιζαν να επεκτείνονται σε όποιον άνδρα συναντούσα και έπειτα σε γυναίκες. Έδινα πανελλήνιες και όλο αυτό με είχε τσακίσει και με είχε απομακρύνει από τους φίλους μου. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ στα πράγματα που ήθελα να κάνω, διάβαζα με το ζόρι και όταν ήμουν με τους φίλους μου προσπαθούσα να διώξω τις σεξουαλικές σκέψεις που μου έρχονταν γι΄αυτούς. Επίσης, είχα μια φοβία με τον Σατανά η οποία διογκώθηκε με αποτέλεσμα να φοβάμαι μήπως είναι κάτι μπροστά μου ή πίσω μου την ώρα που διαβάζω. Επίσης, φοβόμουν πως ο Θεός θα με τιμωρήσει για τις σκέψεις μου και έτσι ήταν ένας φαύλος κύκλος που δεν μπορούσε να σταματήσει...
Μπήκα στη σχολή και όλα αυτά συνεχίζονταν... Πίστευα πως θα σταματούσαν αλλά αυτό δε γινόταν. Ακολούθησαν τα ψυχοσωματικά και δεν μπορούσε να με χαλαρώσει τίποτα παρά μόνο ο ύπνος. Δεν είχα μιλήσει σε κανέναν γιατί πίστευα ότι θα με περνούσαν για τρελή και έτσι συνέχιζα. Όλο αυτό φαινόταν ατελείωτο... Πέρυσι έκανα μια σχέση η οποία δεν μπορούσε να καταλάβει για ποιο λόγο είχα τόσο άγχος. Αξίζει να σημειωθεί πως ήμουν ντροπαλή και δυσκολευόμουν να μιλήσω μπροστά σε κόσμο και το επάγγελμα μου βασίζεται στο να επικοινωνώ με πολύ κόσμο. Κάποια στιγμή χώρισα και τότε άρχισαν οι ιδεοληψίες με τα μαχαίρια.. Όταν ένιωθα να με πονάνε τα πόδια μου έκανα τη σκέψη πως θα πάρω το μαχαίρι και θα το καρφώσω στο πόδι μου ή σε κάποιον άλλον. Η φοβία μου επιδεινώθηκε και σκεφτόμουν ένα σωρό εξωπραγματικά. Άρχισα να μιλάω γι αυτό στη μητέρα της κολλητής μου(επειδή είχε περάσει κάτι αντίστοιχο και το ξεπέρασε) και έτσι άρχιζε να μου φεύγει ένα μεγάλο βάρος, έπειτα πήγα σε έναν παπά και του εξήγησα την κατάσταση. Μου απάντησε γελώντας( γιατί ήξερε πως πρόκειται για ανούσιες σκέψεις) λέγοντας μου πως αρχικά πρέπει να κόψω τις αιτίες όπως είναι τα θρίλερ και το να διαβάζω για μεταφυσικά για να μην επιδεινώσω την φοβία μου. Επίσης, μου είπε πως θα χρειαστεί πολύ χρόνος γιατί οι εμμονές δεν φεύγουν εύκολα.
Πέρασα από πολλές φάσεις και περνάω.. Είχα αρχίσει να φοβάμαι πως θα πηδήξω κάτω από το μπαλκόνι ή ότι θα γίνω μανιοκαταθλιπτική ή ψυχωσική. Επίσης, άρχισα να έχω αμφιβολίες γι΄αυτά που γράφω, να έχω αμφιβολίες για τις λέξεις, τις γλώσσες γενικά, την ώρα κτλ. Ήταν εφιαλτικό το πως το ζούσα γιατί φοβόμουν πως στο τέλος θα κάνω κανένα παραλήρημα και τότε δεν θα με σώζει τίποτα.
Με βοήθησε πολύ ο ομοιοπαθητικός μου αν και απευθύνθηκα σε εκείνον για άλλο θέμα υγείας μου.. Όσο για τα τικ, με βοήθησε πολύ η γυμναστική καθώς και τα ομοιοπαθητικά φάρμακα.
Γενικότερα μιλώντας... Απευθυνθείτε σε κάποιον ψυχολόγο όσο πιο σύντομα, μιλήστε στους φίλους σας και την οικογένεια σας γι΄αυτό που περνάτε και ξεκινήστε να γράφετε ημερολόγιο!!! Δεν ξέρετε πόσο θα σας βοηθήσουν όλα αυτά.
Αν και υποφέρω ακόμη να πω την αλήθεια μου, ευελπιστώ πως θα μπορέσω να πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου και να χαμογελώ και πάλι.
Αν κάποιος το έχει ξεπεράσει εντελώς καλό θα ήταν να μας αναφέρει την προσωπική του εμπειρία και τι τον βοήθησε έτσι ώστε να έχουμε και εμείς υπόλοιποι κάτι παραπάνω στο μυαλό μας για το τι μπορεί να μας βοηθήσει..
Φιλιά σε όλους

Με μπερδεψες λιγο sunny. Αν καταλαβα καλα δεν εχεις παει ουτε σε ψυχιατρο ουτε σε ψυχολογο αρα πως ξερεις οτι εχεις ιψδ? H μανα της κολλητης σου και ο ομοιοπαθητικος δεν ειναι καταλληλοι για μια τετοια διαγνωση . Και αφου σε βοηθησε η ομοιοπαθητικη γιατι προτεινεις ψυχολογο???????

Quote:

---

Δεν είχα μιλήσει σε κανέναν γιατί πίστευα ότι θα με περνούσαν για τρελή και έτσι συνέχιζα.

---

εγω απο οτι καταλαβα εκανες αρχη της ζωης σου αυτη τη φραση κ πιστευω οτι αυτο σου προκαλεσε οοολα αυτα τα προβληματα

Καλησπέρα, το γνωρίζω γιατί σπουδάζω ένα αντίστοιχο επάγγελμα και εκτός αυτού ο ομοιοπαθητικός ήταν σε θέση να μου το επιβεβαιώσει. Εγώ κατέληξα στον ομοιοπαθητικό για κάποιο άλλο θέμα υγείας και στην πορεία καταλήξαμε στην ΙΔΨ. Η ομοιοπαθητική εξετάζει τον άνθρωπο σαν σύνολο και θεωρεί πως τίποτα στον ανθρώπινο οργανισμό δεν δρα μόνο του αλλά σε σύνδεση και με άλλους παράγοντες π.χ ψυχολογικούς. Λοιπόν, εγώ πρότεινα ψυχολόγο για να μπορέσει να γίνει μια σωστή αρχή χωρίς να κάνει κάποιος φαύλους κύκλους όπως εγώ...
Πάντως είναι πολύ σημαντικό το να μην κλεινόμαστε στους ευατούς μας και να αναζητούμε υποστήριξη στους ανθρώπους γύρω μας γιατί παιδιά δεν παλεύεται διαφορετικά. Θα ήθελα και εσείς να εκθέσετε τις εμπειρίες σας καθώς και τρόπους που χρησιμοποιείτε ή χρησιμοποιήσατε για να το αντιμετωπίσετε.. Ευχαριστώ και για τις απαντήσεις σας.

Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου sunny καθώς και εγώ κατάφερα και την ξεπέρασα κατά ένα μεγάλο μέρος σχεδόν στη ρίζα της.Εγώ απευθύνθηκα σε βελονιστή και έκανα μια σειρά από βελονισμούς οι οποίοι με βοήθησαν πραγματικά σε συνδυασμό με την εξομολόγηση του προβλήματός μου σε πολύ δικά μου πρόσωπα.Έχοντας πια αποστασιοποιηθεί από εκείνη τη δύσκολη περίοδο της ζωής μου ,συνεχείς ιδεοληψίες , κρίσεις πανικού, καταθλιπτικό σοκ πιθανόν, μπορώ να πω οτι η ιψδ είναι κάτι που αν μπορέσει κανείς και το αντιμετωπίσει την περίοδο που εμφανίζεται τότε έχει πάρα πολλές πιθανότητες να την εξαλείψει σχεδόν εντελώς. Δεν μπορώ να πω οτι κάποιες φορές δεν κολλάει ο εγκέφαλός μου όταν έχω στρες ή όταν στεναχωρηθώ για κάτι , όμως κρατάει για λίγο και δεν με βασανίζει.Γενικά νομίζω ότι κάνει τον κύκλο της και χάνεται φτάνει να βοηθήσει κανείς τον εαυτό του άμεσα και να μην φοβάται για αυτά που νιώθει.Να δώσει χρόνο στον εαυτό του και να είναι αισιόδοξος. Όπως ήρθε , έτσι θα φύγει...

Thanks for share...









harry

στα 17 μετα απο εντονες κρισεις πανικου κ κλινικης καταθλιψης παρουσιασα πολυ εντονα ΙΔΨ.
ξεκινησε οταν ημουν με το αγορι μου τοτε στο σπιτι κ ενιωθα οτι τον αγαπω τοσο πολυ που μπορει να τον σκοτωσω για να μεινει για παντα δικος μου.εκεινη την στιγμη πεταχτηκα πανω τρομαγμενη κ αγχωμενη, τρομοκρατημενη κανονικα πιστευοντας οτι θα το κανω σιγουρα.
δεν μπορουσα να βρεθω μονη μαζι του..οταν κοιμοταν φανταζομουν να τον σφαχω κ εκλαιγα. μετα αυτο επεκταθηκε κ σε αλλα ατομα οπως παιδακια, μωρακια, φιλους κλπ..
φανταζομουν επιτηδες οτι σκοτωνω για να δω πως θα νιωσω..μετα πηγε κ σε αλλα μονοπατια η φαση..οτι θα βγω γυμνη στους δρομους . οτι θα κανω πραγματα ασχημα.οτι θα βρισω καποιον πολυ..κ κολλαγανε οι σκεψεις αυτες κ δεν τελειωνανε.καθε μερα ενα καινουριο κολλημα, μια ταλαιπωρια που με εκανε να με μισω.εκανα ψυχοθεραπεια τοτε κ με βοηθησε πολυ αυτο.σε κανα χρονο ειχα θεραπευτει τελειως..ισως κ περισσοτερο.
μου πηρε καιρο να αντιληφθω οτι ολα αυτα ηταν κολλημα κ οτι δεν ειμαι τρελλη ή δολοφονος, με βοηθησε πολυ η ομαδα μου κ σταθηκαν διπλα στις σκεψεις μου.αναλυαμε την καθε μου σκεψη κ οταν αρχισα να αποδεχομαι τις σκεψεις αυτες τοτε κ εξασθενουσαν σιγα σιγα..μεχρι που απλα ενιωσα οτι η σκεψη απεχει τρομερα πολυ απο την πραξη..
απο τοτε απελευθερωθηκα κ δεν ξαναεπαθα ποτε κατι τετοιο (τωρα ειμαι 35). κ αν καμια φορα σκασει μια σκεψη...δεν ξερω ειναι τοσο αδυναμη που γελαω κ μετα δεν ξαναρχεται ποτε.
νιωθω τυχερη που το ξεπεασα κ χωρις φαρμακα μαλιστα..η ψυχοθεραπεια ειναι μεγαλο πραγμα!

Εγώ θα σου έλεγα να μην αναλύεις πολύ τα πράγματα, να μην δίνεις τόση σημασία στο μυαλό σου. Αν έχεις τη δυνατότητα να δεις για ένα διάστημα κάποιο ψυχολόγο.

Καλησπέρα!! Ξαναγράφω μετά από αρκετό καιρό καθώς με έχει πιάσει μελαγχολία. Είναι πολύ δύσκολο να καταλάβεις το λόγο για τον οποίο οδηγήθηκες σε μια κατάσταση όπως είναι η ΙΔΨ. Παρόλο που προσπαθώ να εστιάσω στο παρόν και όχι στον καιρό που άρχισε να πρωτοεμφανίζεται με πιάνουν στιγμές μελαγχολίας ρωτώντας " Γιατί να συμβαίνει αυτό σε εμένα;;" και " Τι έκανα λάθος στον τρόπο σκέψης μου;" καθώς και το κλασικό " Αν ζητούσα βοήθεια νωρίτερα πως θα ήταν τα πράγματα τώρα;".
Προβληματίζομαι και αγχώνομαι όταν σκέφτομαι πως είμαι μικρή για να το περνάω όλο αυτό ενώ παιδιά της ηλικίας μου δεν έχουν βιώσει την μορφή αυτού του παθολογικού άγχους... Όταν πρέπει να βάλεις το μυαλό σου σε σειρά και ξέρεις ότι πρέπει να συγκεντρωθείς για να τα βγάλεις πέρα με τη σχολή σου με τη δουλειά σου και με τους ανθρώπους γύρω σου. Είναι πολύ λυπηρό να ξέρεις ότι υποφέρεις και να μην μπορείς να εξηγήσεις στους άλλους γιατί υποφέρεις.. Είναι λυπηρό όταν δεν μπορούν να σε καταλάβουν και να σου λένε να ξεκολλήσεις και να σταματήσεις να τα σκέφτεσαι ενώ έχεις προσπαθήσει άπειρες φορές. Είναι άσχημο όταν φαίνεσαι στους άλλους ψυχρός και απόμακρος ενώ σκέφτεσαι πως θα γίνεις καλά και πότε θα σταματήσει όλο αυτό. Είναι άσχημο όταν σε πιάνει πονοκέφαλος όταν προσπαθείς να σταματήσεις τις σκέψεις αυτές.
Το ξέρω πως με έχει πιάσει η απαισιοδοξία μου. Απλά θέλω να γίνω όπως ήμουν κάποτε, χαρούμενη και χωρίς τόσο πολύ άγχος..

Καλησπέρα Sunny, κοίτα, στην ΙΔΨ καμιά φορά, μπορεί να σε πιάσει και καμιά κατάθλιψη για όλο αυτό που περνάς, πέρασες... Αλλά ξέρεις κάτι? όλα αυτά τα ερωτήματα που λες αφορούν το παρελθόν, γιατί το επαναφέρεις? Επικεντρώσου στο εδώ και τώρα, είναι άλλωστε το μόνο που έχουμε όλοι πάντα μπροστά μας. Μπορώ να καταλάβω τι περνάς, ειλικρινά, αλλά η μόνη επιλογή που έχεις είναι να συνεχίσεις να προχωράς. Αν έχεις σχολή, δουλειά, είναι καλό αυτό, θα σε απορροφούν ως ένα βαθμό. Όσο για τα άλλα παιδιά της ηλικίας σου, δεν ξέρεις και ο καθένας τι μπορεί να έχει, είχε κλπ, οπότε ξέχνα το. Δε βοηθά να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με άλλους. Δε θα φλυαρήσω άλλο, θα σου πω μόνο μια λέξη. ΑΠΟΔΟΧΗ! Και θα σου στείλω αυτό. :)

https://www.youtube.com/watch?v=aOGsj0Aklx8

Δες και τα άλλα μικρά βιντεάκια (attitudes) της σειράς αν έχεις χρόνο, πιστεύω θα σε βοηθήσουν να ξεπεράσεις τη μελαγχολία κάποιων στιγμών.

Καλησπέρα! Σε ευχαριστώ για αυτά που μου έστειλες και θα τα δω! Απλά θα ήθελα να γράψω κάποια πράγματα για να μπορέσω να απελευθερώσω τον ευατό μου με το να σκέφτομαι και να μπορέσω να τα επεξεργαστώ. Από μικρή είχα την ανάγκη της συνεχής επιβεβαίωσης πως οι άλλοι θα είναι δίπλα μου, πως με αγαπάνε και δε θα με αφήσουν. Πιο συγκεκριμένα αυτό που ήθελα είναι η συναισθηματική ασφάλεια. Εκτός από αυτό, λίγο πριν την έναρξη της διαταραχής( τουλάχιστον όπως εγώ νομίζω γιατί μπορεί να είχε ξεκινήσει νωρίτερα) δεν άφηνα τον ευατό μου να έχει αρνητικά συναισθήματα για τους άλλους και αν είχα προσπαθούσα εκείνη τη στιγμή να μην τα έχω και να τα εξουδετερώσω.
Και κάτι άλλο που θυμάμαι είναι πως πριν την Γ λυκείου που ουσιαστικά ξεκίνησαν τα συμπτώματα ήμουν σε μια προσπάθεια να βρω τον ευατό μου και να εκφραστώ όπως εγώ θέλω. Αλλά γινόταν κάτι παράξενο.. τη στιγμή που τα κατάφερνα, την επόμενη μέρα ένιωθα πως δεν θα καταφέρω να εκφραστώ όπως θέλω και με έπιανε ντροπή για κάτι που νόμιζα πως είχα ήδη ξεπεράσει. Ήταν λες και ήμουν στο 0 πάλι. Δεν ξέρω αν το νιώθετε και εσείς πως ξεκινάς κάθε μέρα από το 0 λες και το μυαλό σου έχει μείνει κάπου πίσω.. Αν σας μπερδεύει ο τρόπος που τα γράφω πείτε μου να σας διευκρινίσω τι εννοώ. Καλό απόγευμα.

Καλησπέρα Sunny, απ' όσο μπορώ να καταλάβω τους προβληματισμούς σου και το τι αισθάνεσαι, να σου πω ότι συμβαίνει συχνά στη διαταραχή αυτή να είμαστε πολύ αυστηροί κριτές του εαυτού μας και να υπεραναλύουμε ίσως στο μυαλό μας την κάθε κατάσταση. Για μένα έχει σημασία αν μπορεί κανείς να "δουλέψει" λίγο πάνω σε αυτό. Δηλαδή να μη δημιουργούμε ενοχές στον εαυτό μας για το κάθε τι, όπως αυτό που λες ότι είχες αρνητικά συναισθήματα και προσπαθούσες να τα εξουδετερώσεις, σαν να νιώθεις ότι είσαι ένας κακός άνθρωπος. Καλό είναι να επιτρέπουμε στον εαυτό μας όλα τα συναισθήματα κάποιες φορές και να τα αποδεχόμαστε. Οπότε δες μήπως γίνεσαι πολύ ενοχική με τον εαυτό σου.
Δεν μπορώ ακριβώς να καταλάβω τι εννοείς με το ότι δεν μπορούσες να εκφραστείς, σε τι ακριβώς θέμα αναφέρεσαι. Να εκφραστείς απέναντι στους ανθρώπους? να κάνεις πράγματα που σου αρέσουν και όχι αυτά που σου επιβάλλουν οι άλλοι?
Για μένα αν μπορώ να ξεκινήσω τη μέρα, χωρίς να έχω άλλα θέματα στο μυαλό μου είναι το καλύτερο. Το μυαλό αν έχει μείνει κάπου πίσω προσπάθησε να το επαναφέρεις στο παρόν. Σου μιλάω εκ πείρας... Το υπερφορτωμένο μυαλό δεν μπορεί να βοηθήσει... ούτε η υπερανάλυση. Δεν μας οδηγεί ποτέ πουθενά, κατά τη γνώμη μου.
Είναι σημαντικό που έχεις συνειδητοποιήσει όσα σου έχουν συμβεί, απλά τώρα δες τι μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου από δω και μπρος. Και όσο μπορείς μη μπαίνεις σε καταστάσεις που σε ζορίζουν και προβληματίζουν πάρα πολύ. Δες την κάθε μέρα και προχώρα για αυτήν.
Αν θες να διευκρινίσεις περισσότερο και να μιλήσεις και σε βοηθάει, να το κάνεις.
Καλό βράδυ :)

Breath σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τις απαντήσεις σου. Πλέον μπορώ να πω πως προσπαθώ και δεν κοιτάζω να αποφύγω αυτά που με βασανίζουν ή να τα παραμερίσω. Όσο αφορά το ότι δεν μπορούσα να εκφραστώ όπως εγώ θέλω εννοώ το ότι με ένοιαζε η γνώμη των άλλων για αυτά που θα έλεγα ή θα έκανα και είναι κάτι που ακόμα με παιδεύει. Φοβάμαι την κριτική και ότι θα κάνω κάτι λάθος.. Τελοσπάντων, να είστε όλοι καλά και καλό βράδυ!

Είμαι σε μια κατάσταση που μερικές φορές νιώθω καλά και άλλες που νιώθω πολύ άσχημα. Ξέρω πως οι διακυμάνσεις της διάθεσης μου είναι περίεργες και ανησυχώ πολύ. Όταν πιέζομαι πολύ έχω πονοκέφαλο, ζαλάδες και αστάθεια. Το ξέρω πως δεν είμαι πηγή αισιοδοξίας αλλά πραγματικά θέλω να τα μοιραστώ. Ορισμένες φορές αναρωτιέμαι αν είναι κάτι φυσιολογικό ή απλά πρόκειται να γίνει χειρότερο. Φοβάμαι τόσο πολύ ορισμένες φορές που από την ανησυχία μου δεν μπορώ να κοιμηθώ ή ξυπνάω μέσα στο βράδυ..Αυτά ήθελα να πω. Καλό βράδυ

Sunny, μη σκας, δεν είναι τίποτα ανησυχητικό όλο αυτό, λίγο-πολύ γνώριμες σε όλους αυτές οι διακυμάνσεις... Πρόσεξε τη διατροφή σου, πίνε φυσικό χυμό πορτοκάλι ή τρώγε πορτοκάλια και άλλα φρούτα να σε τονώσουν και το βραδάκι πίνε κανένα χαλαρωτικό ρόφημα πριν τον ύπνο, θα σε βοηθήσει να μην ξυπνάς μες τη νύχτα - αλήθεια πόσο εκνευριστικό και φαντάζομαι σε όλους θα έχει τύχει, να ξυπνήσεις μέσα στη νύχτα και τότε να πρέπει να σκεφτείς και να λύσεις όλα τα προβλήματα και τις καταστάσεις που παρουσιάζονται μπροστά σου.
Κάνε και καμιά βόλτα, περπάτημα αν μπορείς απογευματινές ή βραδυνές ώρες και αυτό βοηθάει τον οργανισμό για να έχεις καλύτερο ύπνο και να χαλαρώνεις.

Ήθελα να γράψω σήμερα μετά από κάποιο καιρό γιατί αισθάνομαι απογοητευμένη με εμένα. Με βλέπω πως έχω εξελιχθεί σε έναν άνθρωπο ο οποίος ασχολείται μόνο με τις σκέψεις του και έχει αφήσει όλη την υπόλοιπη ζωή του χωρίς να κάνει τίποτα για να την καλυτερεύσει. Σήμερα έκανα ένα λάθος στη δουλειά για το οποίο αισθάνθηκα ένοχη καθώς φάνηκα σα να μην έχω ίχνος πρωτοβουλίας και ικανότητας να επιχειρηματολογήσω απέναντι στον οποιοδήποτε μου φωνάξει ή θέλει να μου επιβληθεί. Ένιωσα απίστευτα άσχημα μαζί με έντονο πονοκέφαλο και ένα συναίσθημα αστάθειας. Ξέρω πως δε με οδηγεί πουθενά το να κατηγορώ τον ευατό μου αλλά το κάνω και με πολύ μεγάλη επιτυχία. Ξέρω πως όλοι έχετε κάττι να σας βασανίζει. Το μόνο που ήθελα είναι να μοιραστώ τα συναισθήματα μου μαζί σας γιατί έτσι θα με βοηθούσε και να τα ξεκαθαρίσω μάσα μου.. Φιλάκια και καλό βράδυ!