Ακομα ενα Σαββατοβραδο...

Σαββατο βραδυ σημερα....
Ανοιγω την πορτα και βγαινω εξω να απολαυσω την ελευθερια μου. Να ξεφυγω απο τη φυλακη μου. Βγαινω εξω αλλα δεν εχω που να παω, ακομα μια φορα ειμαι χαμενος και ψαχνω να βρω τον εαυτο μου και περπαταω μοναχος. Τι γνωριμη στιγμη, τι γνωριμο συναισθημα....
Περπαταω και σκεφτομαι τα προβληματα μου. Ποια προβληματα; Αυτα που θα αντιμετωπισω και αυριο και μεθαυριο και δεν ξερω καν ποια ειναι. Απλα υπαρχουν...
Βλεπω τον κοσμο να χαμογελα, την ζωη να περναει διπλα μου και εγω να μην μπορω να την αγγιξω χωρις να ξερω γιατι. Ακομα μια φορα διωχνω μακρια αυτους που φωναζω να ρθουν κοντα μου. Ακομα μια φορα θα απαρνηθω την βοηθεια που παρακαλω να λαβω.
Η ζωη τρεχει αλλα εγω μενω στασιμος......Ο ιδιος περιπατος εδω και χρονια σαν να μην περασε μια μερα........
Αφηστε με ησυχο δεν με καταλαβαινεται.....Ζηστε την ζωη σας.......
Αλλα εγω τι θα γινώ; Που θα με βρει η επομενη μερα, σε ποια κατασταση, σε ποια πελαγη θα θαλασσοδερνονται οι ελπιδες μου;
Ποσο θα θελα Θεε μου να φυγω μακρια απο όλους και να τα αφησω ολα πισω μου; Ποσο θα θελα να χα τη δυναμη. Δεν μπορω αλλα τετοια σαββατοβραδα. Το θεμα ειναι ομως οτι δεν μπορω να ξεφυγω απο τον εαυτο μου οσο μακρια και αν τρεξω.

Αν κατι θα ειχα να προτεινω σε ολους αυτους που διαβαζουν αυτο το site οχι για να περασει η ωρα αλλα γιατι πραγματικα καταλαβαινουν ειναι γιατι δεν μαζευομαστε ολοι οσοι αντιμετωπιζουμε μια κατασταση (οποια και αν ειναι αυτη) και να κατσουμε ενα Σαββατο βραδυ απλα να ανταλλαξουμε, τις εμπειριες μας ,απλα να μιλησουμε για το αυριο και οχι για το χθες ωστε να μην παει χαραμι ακομα ενα σαββατο βραδυ. Ας οδηγησει καπου μια φορα αυτος ο σιωπηλος περιπατος.....

Δε θα λεγα οτι σε καταλαβαίνω απλά...θα \'λεγα οτι σε καταλαβαίνω απόλυτα!!
Πράγματι, είναι στο δικό μας χέρι να δώσουμε χρώμα στη ζωή μας και μόνο εμείς μπορούμε να την αλλάξουμε αρκεί φυσικά να αγαπήσουμε πρώτα τον εαυτό μας. Η μοναξιά είναι σίγουρα κάτι πολύ άσχημο, δε μπορούμε όμως όλοι οι άνθρωποι να κινούμαστε στο ίδιο μήκος κύματος, για την ακρίβεια είναι πολύ δύσκολο εως απίθανο. Ο καθένας λέει το μακρύ του και το κοντό του, άλλος δε τη φοβάται τη ζωή και ζει μόνο το τώρα, άλλος σκέφτεται τι θα γίνει την επόμενη και τη μεθεπόμενη μέρα κ.ο.κ. Εγώ προσωπικά είμαι απο τους ανθρώπους που σκέφτονται πολύ, προσπάθησα και προσπαθώ με νύχια και με δόντια να το αλλάξω αυτό, όταν όμως βλέπω ότι δε με παίρνει άλλο, λέω: ΟΚ, δε πειράζει, έτσι είμαι αυτή τη στιγμή, τί να κάνω?? Θα περάσει, αλλά την προσπάθεια δε θα τη σταματήσω, θα κοιτάξω να ζήσω τη ζωή μου για μένα, ας κάνουν ότι θέλουν οι άλλοι, εγώ θα κοιτάξω να κάνω αυτό που γουστάρω πραγματικά. Η ζωή είναι μια ρόδα και κάποια στιγμή μπορεί να παρακαλάνε άλλοι για παρέα και κυρίως, για ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ.
Χαρακτηριστικά να σου πω οτι σήμερα ακύρωσα μίνι-ταξιδάκι για θάλασσα γιατί ήθελα να πάω με συγκεκριμένα άτομα, σε συγκεκριμένο μέρος, για μερικές μέρες, κάτι φυσικά απίθανο, αφου το βασικότερο πρόβλημα των ανθρώπων σήμερα είναι η ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ. Ο καθένας κοιτάει την πάρτη του και μόνο αυτή, δυστυχώς. Τέλος πάντων δεν πλατιάζω άλλο..
Δώσε στον εαυτό σου μια ευκαιρία, αγάπησέ τον και είμαι σίγουρος οτι σιγά σιγά πολλά θα αρχίσουν να αλλάζουν, αρκεί όμως να είσαι υπομονετικός..
Αυτά τα ολίγα...:cool:

δεν ξέρω ρε αδέρφια...
ΑΠορίες ανόητου 22χρονου:

Βγαίνω για καφέ με τους Χ ανθρώπους. Αλλάζει κάτι;
Μιλανε, μιλας, μιλάνε, μιλάς, καπνίζουν (τυχεράκηδες... :P ), μιλάνε, μιλάς και μετά ΝΑ ΣΟΥ ΜΕΓΑΛΕ πάλι μόνος. Και ξαφνικά συνειδητοποιείς πως και όταν είσαι μαζί τους πάλι μόνος νιώθεις

Μήπως φταίμε εμείς; Στην τελική οι άλλοι γιατί περνάνε καλά; Τι διάολο παραπάνω έχουν ή κάνουν;
Μάλλον δεν σκέφτονται σαν κι εμάς. Είναι περισσότερο απλοί και δεν τρώγονται με τα ρούχα τους
Γιατί δεν έχω μια σχέση σαν τον φίλο μου; Γιατί δεν πέτυχα στην σχολή και έχω φτάσει να χρωστάω της Μιχαλούς; Γιατί να έχω κιλά..γιατί..γιατί..γιατί

Αυτοπεποίθηση μηδέν, ζωντάνια μηδέν σου ρχεται και ένας άγχος, ένα στρες σ\'αυτήν την μορφή (που σε γαμ.... κυριολεκτικά) και μετά \"βυθίζεσαι\" κι άλλο

πάντως άμα ελπίζετε να πιάσουμε πάτο για να ανέβουμε, κάτι μου λέει πως αυτή η λίμνη είναι άπατη :P


Καλά τα λέω βέβαια αλλά καλός μαλάκ.. είμαι κι εγώ

Πάντως πολύ μοναξιά ρε παιδιά...
Καμια φορά ρε αδέρφια νιωθω τόσο μόνος που απλώς...δεν ξέρω τι να πω

Κουράστηκα να βρίσκομαι ανάμεσα σε παρέες για να σκοτώνω (να προσπαθώ δηλαδή) την μοναξιά μου. Να βλέπω τους φίλους μου σαν μαριονέτες, να ξέρω τι θα πουν, τι θα κάνουν (ακόμη κι αν τους ξέρεις λίγο καιρό), να βλέπεις τον καθένα να προσπαθεί να υπερισχύσει έναντι του άλλου, ιδιαίτερα όταν έρχονται και οι γυναίκες στην παρέα, να ακούς τα ίδια κενά λόγια..και τότε λες \"άστο, θα κάτσω μέσα\'.
Και κάθεσαι μέσα, μια, δυο, 5, 10 και μετά φρικάρεις και ξανά έξω και ξανά το ίδιο, και ξαναματα μέσα...κλπ κλπ κλπ

δεν μπορείς όμως να σταματήσεις. Για αυτό και συνεχίζουμε. Αλλιώς δεν θα μασταν ανθρωποι (καλά όχι πως τώρα είμαι δηλαδή :D )

απο χόμπυ άλλο τίποτα. άμα είσαι και κολληματάκιας πιάνεις το \'να, αφήνεις τ\'άλλο
βοηθάνε βέβαια είναι αλήθεια για αυτό και το κάνουμε αλλά μην νομίζεις σε κάποια φάση αρχίζεις και βαριέσαι. άσε που σου φεύγουν και αρκετά λεφτά (\'αμα π.χ είσαι συλλέκτης σε κάτι)

ζωάκι Αφροδίτη δεν θέλω ξανά. ακούγομαι απόλυτος αλλά δεν θέλω να τα βλέπω να \"φεύγουν\". ναι σίγουρα δεν μπορεις να λειτουργείς έτσι, δνε ελέγχεις την ζωή κλπ αλλά εκεί που μπορώ το κάνω. ποτέ μην λες ποτέ βέβαια :D

Με λίγα λόγια αυτό που προτείνει ο theo είναι ένα άτυπο group therapy! Χα!

Λοιπόν, μέσα!

\"Ζητείται εθελοντής ψυχολόγος να μας αναλάβει ομαδικώς μπας και βρούμε άκρη...\"

Διότι τόσοι πολλοί που θα είμαστε και τόσα που θα έχουμε να πούμε χρειαζόμαστε συντονισμό...:P

Anyway,
παιδιά δεν ξέρετε πόσο σας καταλαβαίνω...

Συμφωνώ με διάφορα που έχει πει καθένας.

Το συμπέρασμα είναι ένα: δεν αγαπάμε τον εαυτό μας αρκετά!

Και δε μπορώ να καταλάβω ποιος διάολο μπορεί να έφταξει σ\' αυτό, στην κάθε ξεχωριστή περίπτωση! Ξέρω όμως πως το ότι το συνεχίζουμε είναι δική μας ευθύνη... Μόνο αν το δούμε έτσι θα έχουμε ελπίδες να το αλλάξουμε... Αλλιώς θα αναλωθούμε σε καταστάσεις του τύπου φταίει ο μπαμπάς φταίει η μαμά, φταίει ο γκόμενος/γκόμενα και η κακούργα παλιοκοινωνία, που λέει και μια φίλη σε άλλο θέμα.

Όσο για τους φίλους...
Δεν έχω κανένα πρόβλημα να παραδεχτώ πως και ρηχότητα υπάρχει και επιφανειακότητα, όπως και το ότι υπάρχουν αντίστοιχα και άνθρωποι που μπορούν να σκεφτούν πιο βαθιά, να καταλάβουν κλπ.

Όμως νομίζω κάνουμε ένα σφάλμα:
περιμένουμε από τους άλλους να μας φτιάξουν τη διάθεση!
Ε, να σας πω κάτι; Όσο καλός και να είναι ο άλλος, όσο και να μπορεί να μπει στη θέση μας, ακόμα και πρόσκαιρα να μας φτιάξει τη διάθεση, δε μπορεί να έχει αυτός την ευθύνη για τη διάθεσή μας και για τη ζωή μας!

Για να μη σας πω πως όταν έχω τις \"μαύρες μου\" μου φταίνε όλοι και όλα και πως ούτε τους φίλους μου δεν ανέχομαι να δω γιατί μπορώ να γίνω τόσο επιθετική χωρίς λόγο, ή με ψύλλου πήδημα!

Λέμε ότι ο καθένας είναι για την πάρτη του... Κι εμένα με ενοχλούν πολύ τα εγωκεντρικά ή ρηχά σκεπτόμενα άτομα!
Μήπως όμως παράλληλα με ενοχλεί και το ότι αυτοί μπορούν και αγαπούν και ασχολούνται με τον εαυτό τους, κάνουν κάτι δηλαδή που λείπει από μένα; Και γι\' αυτό αντιδρώ και νευριάζω περισσότερο;
Μήπως έχουν βρει μια άμυνα πιο λειτουργική από αυτές που χρησιμοποιώ εγώ;

Για μένα είναι σχεδόν ξεκάθαρο, όποτε αφήνω τις αρνητικές μου σκέψεις να με συνεπάρουν, γίνομαι ένα εξαρτώμενο, εύθικτο και επιθετικό άτομο... Όταν έχω δραστηριότητες, σκέφτομαι πιο ανοιχτά και ευέλικτα, χαμηλώνω τις προσδοκίες από τους άλλους, όλα πάνε καλύτερα!

Πρέπει δηλαδή να υπάρχει ένας συγκεκριμένος λόγος για να πω ότι είμαι καλά, ότι αξίζω, ότι αγαπώ τον εαυτό μου; Πρέπει να με αποδεχτεί η τάδε φίλη, ή να μου την πέσει ο τάδε γκόμενος για να αισθανθώ εγώ καλά;

Μα, ακόμα κι αν αισθανθώ καλά, θα είναι πρόσκαιρο! Και μετά πάλι κατρακύλα...

Το θέμα είναι πως μας λείπει η αυτοπεποίθηση, άρα χρειαζόμαστε δουλειά με τον εαυτό μας. Και εφόσον το συνειδητοποιούμε, πρέπει να κάνουμε κάτι γι\'αυτό. Ο καθένας ό,τι νομίζει...΄

Εγώ, ας πούμε, το κάνω με την ψυχοθεραπεία, με ομάδες αυτογνωσίας, αλλά δεν περιμένω μόνο από αυτά:

Προσπαθώ παράληλλα στη ζωή μου να σκέφτομαι διαφορετικά, να παίρνω ανάσες, να ξυπνάω κάθε μέρα να κοιτάω τον καθρέφτη και να λέω στον εαυτό μου \"είσαι όμορφη, αξίζεις\", να κολλάω χαρτάκια και αφίσες στους τοίχους, να κάνω τα πράγματα χωρίς καταναγκασμό αλλά από ευχαρίστηση κι επιλογή, να βγαίνω έξω όσο περισσότερο μπορώ, να περπατάω, να ανακαλύπτω καινούρια μέρη ή καταστήματα, ενδιαφέροντα...

Όχι ότι δεν ξαναπέφτω...

Όχι ότι δεν ξανάρχονται οι μαύρες σκέψεις... Ο παλιός κακός εαυτός πάντα παραμονεύει, όμως όσο περισσότερο τροφοδοτήσω τον καινούριο εαυτό μου, τόσο σταθερά θα νικώ περισσότερο...

Κι αν χάσω μια μάχη, δεν έχασα τον πόλεμο! Νομίζουμε ότι τον χάσαμε διότι είμαστε ψυχαναγκαστικοί, τελειομανείς και δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας...

Επίσης διαβάζω Yalom που μου αρέσει (\"Ο δήμιος του έρωτα\") και προσπαθώ να αντικαθιστώ το διάβασμα με την \"αποβλακωτική\" τηλεόραση ή το εξίσου \"αποξενωτικό\" (στην περίπτωσή μας εδώ, όχι!) Internet...

Αυτά και sorry αν σας έπρηξα, αλλά αισθάνθηκα οικεία κι είπα να τα πω.

κοιτάχτε αδέρφια μάλλον έχετε δίκιο. στην δική μου περίπτωση ίσως για αυτό το περνάω πιο ελαφρά και έχω φτάσει να κοιμάμαι κάπως μετά απο 9-10 μήνες (και μιλάμε για καταστάσεις επι μήνες με 2-3 ώρες την ημέρα ύπνο και πολλά συμπτώματα κρίσης πανικού, ξέρετε της καρδιάς κυρίως)

βγαίνω (ή καλύτερα ΔΕν μπορώ αν δεν βγω) συνέχεια έξω, προσπαθώ να είμαι νοητικά αλλού με το να ακούω τους άλλους (γενικώς πάντοτε με βοήθαγε αυτό), προσπαθώ να μην νευριάζω στη δουλειά με τον κάθε ..αχαρακτήριστο..., ξαναπιασα χόμπυ που είχα αφήσει για άλλα, μέχρι και που έπιασα μαθηματικοειδή στα χέρια μου και ψιλοδιαβάζω για την προσεχή εξεταστική μου (απίστευτο... :P )

αλλά να σας πω τι φοβάμαι; αυτά τα έκανα απο πάντα και έχω τον φόβο μήπως όταν κουραστώ να \"τρέχω\" μου έρθει φουλαρισμένο πάλι όπως πριν μερικούς μήνες. και το φοβάμαι γιατί δεν υπάρχει μέρα που να μην με \"επισκεφτούν\" οι κρισούλες, έστω και για λίγα δευτερόλεπτα
θυμάμαι ακόμα εκείνα τα ατελείωτα ξενύχτια με πόνους, με τινάγματα και όλα τα συναφή και τρέμω. Κάθε φορά που έρχεται ένα σφίξιμο στην καρδιά, ένα τσίμπημα για μερικά δευτερόλεπτα, χάνω την γη κάτω απ\' τα πόδια μου. Δεν το δείχνω αλλά άντε μετά κάτσε και διάβασε, σκέψου σοβαρά τι θα κάνεις κι όλα τα παπατζιλίκια που σκέφτονται όλοι
Κουράστηκα φίλτατοι...


οπότε σκέφτομαι τώρα ο ανόητος..τι να μου κάνει στην τελική ο ψυχολόγος;

να με ενθαρρύνει να αγαπήσω τον εαυτό μου; αποκλείεται αυτό να το κάνει κάποιος άλλος εκτός απο μένα κι εγώ δεν πρόκειται

να \"εντοπίσει\" τις αιτίες; 5 γραμμάρια μυαλό τα \'χουμε για να το εντοπίζουμε, ακόμη καιβαθιά βαθιά

να διώξει τους πόνους; Πως; με χαπάκια ή με βουντού;

μάλλον είναι μαυρίλα της στιγμής αλλά εμένα έτσι μου \"σκάει\" τώρα.

οπότε...(άντε ρε τελειώνω επιτέλους; ) πέρασα ΠΟΛΛΑ τέτοια σαββατοκύριακα μέχρι τώρα αν και πιτσιρικάς και έχω την εντύπωση πως θα περάσω πολλά ακόμα. και το χειρότερο είναι πως αρχίζουν και δνε διαφέορυν και σε τίποτα απο τις Δευτέρες, τις Τρίτες κ.ο.κ

λυπάμαι ρε γαμώτο που βλέπω κι άλλους να υποφέρουν έτσι και είναι κρίμα.
δεν θα το ευχόμουν για κανέναν όλο αυτό το σκηνικό και γενικά τις ψυχικές κρίσεις, ακόμη και για αυτούς που ένα μπερντάκι ξύλο θα ήταν ότι πρέπει :D

τουλάχιστον τώρα καταλαβαίνω τι πέρναγε κάποιος πολύ δικός μου άνθρωπος, τώρα τον καταλαβαίνω πραγματικά, δεν τον συμπονώ απλώς

Κανεις δεν μπορει να συμβουλεψει καλυτερα απο ανθρωπους που βλεπεις τον εαυτο σου να καθρεφτιζετε μεσα τους, που ξερεις οτι εχουν περασει και περναν τα ιδια σκατα που περνας εσυ καθε μερα. Καλοι οι γιατροι και χρησιμοι αλλα ειναι αλλιως οταν καποιος εχει περασει τα ιδια με σενα.
Ποση μοναξια υπαρχει στις μερες μας το ξερω. Εισαι μεσα στον κοσμο και ακομα αισθανεσαι μονος. Και αν καποιοι ζουν μεσα στο παραμυθι τους καποια μερα μπορει να ξυπνησουν και να ειναι χειροτερα.
Η πολυ σκεψη και η πολυ αναλυση μας εφαγε μου φαινεται η οτι εχουμε βαλει ψηλα τον πυχη και απαιτουμε απο τους ανθρωπους πραγματα που δεν μπορουν να μας δωσουν....
Ειμαι 23 χρονων και δειτε που ειμαι και που θα επρεπε να ειμαι...
Καλη συνεχεια




Just one more medicated peaceful moment......

Δύσκολη είναι η μοναξιά, κάποτε - κάποτε αφόρητη.
Αντί άλλου σχολίου ένας στίχος του ΣΕΦΕΡΗ από τη Στέρνα:

\'Ω! ν\'απαλύνει ξάφνω στην αφή μας
το δέρμα της σιωπής που μας στενεύει\'

Αν αποφασίσεε για συναντηση ειμαι μέσα. Δωστε μου όμως λιγο χρονο γιατί πρέπει να περάσω ολόκληρο πέλαγος για να σας ανταμώσω καθότι ζω σε νησί.

Προμηθέα μου ο καλός ψυχολόγος, ο επιστήμονας, παίζει τον ρόλο του δικηγόρου σου στις διαφορές που έχεις με τον εαυτό σου. Δεν καθοδηγεί. Μόνο ακούει προσεκτικά . Ειναι παρατηρητής , αντικειμενικός, δίκαιος. Σε βοηθάει να ξετυλιξεις το κουβάρι, να ξεμπερδέψεις το νημα,να ενώσεις τους σπασμένους κόμπους. Εσυ θα τα κάνεις όλα.

Προσοχη στους καθε ειδους \"αναλυτές\" που θα προσπαθησουν να μας καθοδηγήσουν σε δικούς τους δρόμους. Ο καθενας μας έχει τον δρόμο του ..

Δεν δεχόμαστε εντολές από ψυχοαναλυτολογους, δεν δεχόμαστε προσωπικές σχέσεις, συναντήσεις εκτός των ραντεβού της θεραπείας.. Μάτια και αυτιά ανοικτά, εντάξει?

Το κείμενο που ακολουθεί το εμπνεύστικα από τη δική σου διαδρομή σκέψεων και από το δικό σου μονοπάτι λέξεων. Από εκείνο το πρώτο μύνημά σου ...... Απλά εμπνεύστικα και το έγραψα κάτω από μια άλλη οπτική .... ελπίζω κάτι να σου ψιθυρίσει ......


Ακόμα ένα Σαββατόβραδο …..

Σάββατο βράδυ …..
Σήμερα διάλεξα να μη βγω έξω. Σήμερα θα δώσω μια κλωτσιά στην κλειστοφοβική μου διάθεση. Ανοίγω το παράθυρο και μπαίνει ορμητικά ένα ρεύμα δροσερού αέρα. Φέτος το καλοκαίρι δε λέει να ‘ρθει. Ας είναι! Ο δροσερός αέρας με κάνει να ανατριχιάσω. Τι κάνω εδώ; Νιώθω ξαφνικά τη διάθεσή μου να επιστρέφει στα γνώριμα καταθλιπτικά μου εδάφη. Τραβώ τη κουρτίνα στην άκρη. Κάνει πραγματικά ψύχρα. Το φανελάκι μου μοιάζει λιγοστό. Ρίχνω ένα πουλόβερ στους ώμους και βγαίνω στο μπαλκόνι. Είναι κοντά 12, μεσάνυχτα. Ησυχία σχετική. Κάθομαι στη καρέκλα και αγκαλιάζω τα γόνατά μου χώνοντας το σαγόνι μου ανάμεσά τους. Τα γνώριμα συναισθήματα του καθημερινού μου περιπάτου επανέρχονται. Η αλλαγή της συνήθειας μάλλον δε στάθηκε ικανή να τα φρενάρει. Νιώθω ακόμα και εδώ χαμένος, οι σκέψεις ολοένα και περισσότερο στρέφονται προς τα μέσα. Νιώθω και είμαι μονάχος. Καταμεσής της νύχτας θαρρείς νιώθω πιο μόνος από όταν περπατώ. Με κυκλώνουν οι σκέψεις και εγώ δεν έχω να τις ανταλλάξω με εικόνες! Νομίζω όμως ότι αυτό μ’ αρέσει. Είναι και αυτό μια ανατροπή. Μοιάζει να με φέρνει αντιμέτωπο με αυτή την απαίσια σκιά που με κυκλώνει κάθε μέρα και περισσότερο. Από τη μια θέλω να αναμετρηθώ μαζί της, από την άλλη φοβάμαι. Τώρα όμως δεν έχω περιθώρια επιλογής. Είμαι εδώ, κάθομαι σχεδόν ακίνητος και εκείνη γύρω μου να χορεύει το χορό των αμφιβολιών, των ατέλειωτων προβλημάτων που οι άλλοι χλευάζουν, που είναι εκεί αμετακίνητα, σταθερά, καρφωμένα. Το ξέρω θα είναι εδώ και αύριο και πάντα, απλά θα υπάρχουν. Αυτά τα προβλήματα είναι εγώ. Υπάρχουν και υπάρχω. Προχωρώ και μ’ ακολουθούν. Τα ξορκίζω και επιμένουν. Μήπως αυτό είναι λύτρωση; Τα προβλήματα είμαι εγώ! Το επαναλαμβάνω μέσα μου συνεχώς σα παλιό γνώριμο τραγούδι. Ε και;
Συνεχίζω να βλέπω τον κόσμο να χαμογελά, τη ζωή να περνά δίπλα μου και να μη μπορώ να την αγγίξω. Όμως σήμερα είμαι εδώ. Δε περνώ δίπλα από τη ζωή, δε περνά τίποτα δίπλα μου. Είμαι ακίνητος και για άλλη μια νύχτα επέλεξα να αφήσω τη ζωή να χαμογελά στους άλλους. Για άλλη μια νύχτα αποφάσισα ότι εγώ δε δικαιούμαι να βουτήξω το δάχτυλο στη τούρτα παρά να περιμένω να μου τη σερβίρουν!
Σ’ αυτή τη σκέψη πετάχτηκα από τη θέση μου. Τα πόδια μου πάτησαν στο ζεστό πλακάκι. Είχα καιρό να νιώσω αυτή την αίσθηση. Το κεφάλι μου ακούμπησε αργά στο τοίχο. Έκλεισα απαλά τα μάτια και φαντάστηκα τον εαυτό μου μικρό παιδί να βουτώ όλα μου τα δάχτυλα μέσα σε μια λαχταριστή σοκολατένια τούρτα με μια παχιά στρώση σαντιγί και πολλά κατακόκκινα ζουμερά κεράσια που είχαν αφήσει το σιρόπι τους να κυλάει στην πολύχρωμη πιατέλα. Παρακολουθούσα με ρυθμούς ριπλέι να βγάζω τα δάχτυλα από την τούρτα και να τα βάζω στο στόμα ενώ γύρω μου όλοι ξεφώνιζαν. ʼλλοι οργισμένοι, άλλοι γελώντας, άλλοι κοροϊδεύοντας, άλλοι τραβώντας φωτογραφίες, άλλοι χτυπώντας με στη πλάτη και άλλοι ουρλιάζοντας ν’ αποτυπώνουν τα σκληρά τους χαρακτηριστικά, εικόνα στο μυαλό μου. Εκεί ο χρόνος πάγωσε. Εκεί έσφιξα δυνατά τα μάτια και χτύπησα τις γροθιές στα μπράτσα της πολυθρόνας. «Να πάρει η οργή. Αυτή η τούρτα ήταν η δική μου! Χαθείτε όλοι από τα μάτια μου!». Και ο χρόνος κύλησε αργά ξανά. Τα βλέφαρά μου χαλάρωσαν. Οι γροθιές μου άνοιξαν. Για πρώτη φορά ένιωσα πως είναι να τρως τούρτα και να την απολαμβάνεις!
Όλα άρχισαν να σβήνουν σιγά. Ένιωσα ότι πήγαινε να με πάρει ο ύπνος. ʼνοιξα τα μάτια πολύ σιγά. Ήμουν ακόμα εκεί. Το ίδιο μπαλκόνι. Η ίδια καρέκλα. Η ίδια θέα μπροστά μου. Τι θα γίνω; Που θα με βρει η επόμενη μέρα; Σε ποια κατάσταση; Σε ποια πελάγη θα θαλασσοδέρνονται οι ελπίδες μου;
Ποιες ελπίδες; Ποιες ελπίδες; ΠΕΣ ΜΟΥ ΠΟΙΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ; Τρόμαξα! Ποιος ρωτούσε; Ασυναίσθητα κοίταξα δεξιά – αριστερά. Κανείς. Μόνο εγώ. Εγώ, η σκιά και ….. ποιος είσαι συ; Σχεδόν το ψιθύρισα και τρόμαξα και μ’ αυτό τον ψίθυρο. ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ; Και αυτή τη φορά η φωνή μου αντήχησε. Χτύπησε στον τοίχο της απέναντι οικοδομής και ξαναγύρισε σφυρίζοντας στ’ αυτιά μου. Δυο ερωτήσεις στροβιλίζονταν ιλιγγιωδώς τώρα στο κεφάλι μου. ΠΟΙΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ; - ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ; Ξανά και ξανά. Νόμιζα ότι θα τρελαθώ. Δεν άντεχα άλλο! Μετάνιωσα εκατοντάδες φορές που δεν έκανα εκείνο τον περίπατο. Εκεί τουλάχιστον ήξερα. Θα βημάτιζα πιο γρήγορα, θα έτρεχα στην ανάγκη, θα ξεχνιόμουν μπροστά στις βιτρίνες, θα περνούσα ανάμεσα από τα φανάρια και τα αυτοκίνητα. Θα ξέφευγα. Τώρα; Πως θα γλιτώσω; Τι θα κάνω; Είναι κανείς εδώ; Τόσοι φίλοι … τόσοι που λένε ότι ξέρουν …. Κάποιος …. Βοήθεια!
Η ανάσα μου βαθιά βγαίνει τρέμοντας και λαχανιασμένη. Ο λαιμός μου καίει και τα μάτια μου θολώνουν και καθαρίζουν με κάθε εισπνοή. Θέλω να φύγω τώρα! ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΏ! ΝΑ ΧΑΘΩ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ! Να τα αφήσω όλα πίσω μου θέλω! Τώρα! Ακούει κανείς; Θεέ ακούς; Νιώθω ότι η δύναμή μου λιγοστεύει. Ποτέ δεν είχα τη δύναμη. Ποτέ! Και οι ερωτήσεις εκεί να πηγαινοέρχονται και να μου τρυπάνε τα μηνίγγια! ΠΟΙΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ; - ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ;
Δε μπορώ! Δε μπορώ να ξεφύγω. Είναι αυτός! Τον γνωρίζω! Είναι η σκιά που μεταμορφώνεται. Όσο μακριά και αν τρέξω είναι ΑΥΤΟΣ. Σφίγγω τα δόντια και ο θυμός μου με κυριεύει! Με τρελαίνει. Για πόσο ακόμα; Αναρωτιέμαι και εκεί πάλι με επιμονή έρχεται νέο κύμα. ΠΟΙΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ; Δεν απαντώ. Δε ρωτώ πια! Ξέρω ποιος είναι .Είναι αυτός. Αυτός που με βασανίζει. ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΜΕΝΑ ΕΑΥΤΕ;;; Ουρλιάζω σχεδόν. Η φωνή μου γδέρνει το εσωτερικό του λαιμού μου.
Ησυχία. Όλα ξαφνικά ηρέμησαν. Σηκώνομαι όρθιος και αναζητώ κάτι ολόγυρα. Ένα ίχνος της πάλης. Ένα σημάδι για ότι προηγήθηκε. Η λάμπα του δρόμου αντανακλάει στην απέναντι τζαμαρία και με τυφλώνει. Κάθομαι ξανά. ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ; Φωνάζω. Κανείς! Ησυχία. Η καρδιά μου θέλει να πεταχτεί έξω. Να εκτοξευτεί. Τρέμω. ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ; Ακούω κάτι να σέρνεται. Βήματα. Είναι πολύ σιγανά, σχεδόν υπόκωφα! Σταματώ την ανάσα μου και αφουγκράζομαι! Μια φωνή, η δική του. Είναι; Μοιάζει τόσο αδύναμη. Προσπαθώ να ξεχωρίσω τις λέξεις …… «Ποιες είναι οι ελπίδες σου να πάρει; ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ;»
Η φωνή κόβεται. Τα βήματα χάνονται μέσα στη νύχτα. Αφήνω το κορμί μου εξαντλημένο να πέσει πίσω. Κλείνω τα μάτια και τα δάκρυα καυτά κυλούν στο πρόσωπό μου. Ποιες είναι; Ψιθυρίζω και παρακολουθώ, πέρα στον ορίζοντα, τη σκιά να απομακρύνεται. Το σκοτάδι να διαλύεται, το φεγγάρι να χάνεται ανάμεσα στα πρώτα λευκά σύννεφα. Ο ήλιος τρύπησε τα κλειστά βλέφαρά μου και χάιδεψε το ιδρωμένο μου μέτωπο. Μια σκέψη πέρασε σα φτερούγισα από όλο μου το κορμί. «Σήμερα θα ψάξω να βρω …. ποίες είναι επιτέλους οι ελπίδες μου …..»

Καλησπέρα σε όλους

Είμαι νέο μέλος του φόρουμ, και επιτέλους μου δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνήσω με άτομα που θα με καταλάβουν. Καταρχήν Theo, η ιδέα σου να μαζευτούμε και να τα πούμε είναι καταπληκτική. ʼντε να οργανωθούμε.
Είμαι λοιπόν και εγώ με πανικό και τα παρελκόμενά του εδώ και 3,5 χρόνια. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει να ζεις με το φόβο του θανάτου (καρδιακό, εγκεφαλικό), της εγκατάλειψης, της απόρριψης, της απώλειας και της σύγκρουσης τόσα χρόνια, κάθε μέρα, κάθε ώρα. Να σας πω χαρακτηριστικά ότι επί δύο χρόνια περίπου κοιμόμουν μόνο από τη δεξιά πλευρά, για να μην «πατάω» την καρδιά και ακούω τους γρήγορους και δυνατούς της χτύπους. Με τα χάπια που έπαιρνα ήμουν κάπως καλύτερα, αλλά όταν τα έκοψα τα είδα όλα. Μου ανέβηκε η αρτηριακή πίεση, είχα φοβερούς πονοκεφάλους, στομαχόπονο, ζαλάδες, αστάθεια, ένιωθα μερικές φορές «βαριά» στενοχώρια, πίστευα ότι θα τρελαθώ. Το περίεργο είναι ότι, μόλις υποχωρούσε το ένα σύμπτωμα εμφανιζόταν κάποιο άλλο κάπου αλλού. Ξεκίνησα ταυτόχρονα ψυχανάλυση και γνωσιακή θεραπεία. Μπορώ να πω ότι η ψυχανάλυση βοήθησε αρκετά. Έβγαλα πολύ θυμό και εντόπισα τις αιτίες του προβλήματος. Όσο για τη γνωσιακή, είναι πολύ χρήσιμη αλλά εγώ δεν είμαι ευχαριστημένη από τον ψυχολόγο μου και μάλλον θα ψάξω για αντικαταστάτη.

Τώρα μπορώ να πω ότι είμαι καλύτερα, πιστεύω ότι έχω αρχίσει να βρίσκω το δρόμο μου, επανέρχεται δειλά δειλά αυτό το ζαμάν φου που με χαρακτήριζε παλιά. Τώρα αυτό καλό είναι ή αποτελεί μέρος του προβλήματος;

Ωστόσο, Black Rose νομίζω ότι μου έβαλες ιδέες για ομοιοπαθητική. Έχεις να μου συστήσεις κάποιον καλό γιατρό; Συμφωνώ μαζί σου ότι όλα αυτά προέρχονται από το άδειασμα της ψυχής. Και για να το επεκτείνω λίγο περισσότερο, πιστεύω ότι όπως φροντίζουμε και τρέφουμε το σώμα μας, θα πρέπει το ίδιο να κάνουμε και με την ψυχή μας. Ίσως να μας βολεύει αυτή η μίζερη κατάσταση, γιατί φοβόμαστε να είμαστε μπροστάρηδες (το οποίο κατά βάθος μάλλον επιζητούμε). Η αλήθεια πάντως είναι ότι μας εκδικείται ο εαυτός μας, γιατί δεν ακούσαμε ποτέ τις πραγματικές του ανάγκες και γιατί δεν μπήκαμε στη διαδικασία να επιλύσουμε τις εσωτερικές μας συγκρούσεις. Take it or leave it λένε οι ʼγγλοι.

Τέλος, θέλω να σας πω ότι ανακουφίστηκα αρκετά προσεγγίζοντας την θρησκεία. Μέχρι πριν ένα μήνα δεν πίστευα ιδιαίτερα, μπορώ να πω ότι ήμουν και σφοδρός πολέμιός της. Η επικοινωνία με το Θείο ή με την Ανώτατη Πηγή Ενέργειας όπως την ονομάζει η Black Rose, σε γεμίζει με θετικά συναισθήματα, ιδιαίτερα το συναίσθημα της αγάπης είναι ότι πιο υπέροχο υπάρχει. Απλά θέλει μεγάλη πίστη και επιμονή. Πρώτη φορά στη ζωή μου διαπίστωσα ότι δεν είμαστε μόνοι μας και ότι κάποιος μας ακούει.
Τελικά μήπως είναι αυτή η τροφή της ψυχής μας και εμείς τελικά οι τυχεροί;
Δεν μπορεί όλοι εμείς να κατ.......σαμε στο πηγάδι και οι υπόλοιποι να περνάνε καλά. Αμφιβάλλω.

καλημέρα paramythi!

Σου έστειλα μηνυμα. Και από εδώ μια \"εικόνα\" της Πηγής των Πάντων, έτσι όπως την οραματίστηκε ένα φίλος με παρόμοια διαδρομή!

Quote:

---

Originally posted by paramythi
Καλησπέρα σε όλους

Είμαι νέο μέλος του φόρουμ, και επιτέλους μου δίνεται η δυνατότητα να επικοινωνήσω με άτομα που θα με καταλάβουν. Καταρχήν Theo, η ιδέα σου να μαζευτούμε και να τα πούμε είναι καταπληκτική. ʼντε να οργανωθούμε.
Είμαι λοιπόν και εγώ με πανικό και τα παρελκόμενά του εδώ και 3,5 χρόνια. Κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει να ζεις με το φόβο του θανάτου (καρδιακό, εγκεφαλικό), της εγκατάλειψης, της απόρριψης, της απώλειας και της σύγκρουσης τόσα χρόνια, κάθε μέρα, κάθε ώρα. Να σας πω χαρακτηριστικά ότι επί δύο χρόνια περίπου κοιμόμουν μόνο από τη δεξιά πλευρά, για να μην «πατάω» την καρδιά και ακούω τους γρήγορους και δυνατούς της χτύπους. ........... Το περίεργο είναι ότι, μόλις υποχωρούσε το ένα σύμπτωμα εμφανιζόταν κάποιο άλλο κάπου αλλού. Ξεκίνησα ταυτόχρονα ψυχανάλυση και γνωσιακή θεραπεία. Μπορώ να πω ότι η ψυχανάλυση βοήθησε αρκετά. Έβγαλα πολύ θυμό και εντόπισα τις αιτίες του προβλήματος. Όσο για τη γνωσιακή, είναι πολύ χρήσιμη αλλά εγώ δεν είμαι ευχαριστημένη από τον ψυχολόγο μου και μάλλον θα ψάξω για αντικαταστάτη.

Τώρα μπορώ να πω ότι είμαι καλύτερα, πιστεύω ότι έχω αρχίσει να βρίσκω το δρόμο μου, επανέρχεται δειλά δειλά αυτό το ζαμάν φου που με χαρακτήριζε παλιά. Τώρα αυτό καλό είναι ή αποτελεί μέρος του προβλήματος;

Ωστόσο, Black Rose νομίζω ότι μου έβαλες ιδέες για ομοιοπαθητική. Έχεις να μου συστήσεις κάποιον καλό γιατρό; Συμφωνώ μαζί σου ότι όλα αυτά προέρχονται από το άδειασμα της ψυχής. Και για να το επεκτείνω λίγο περισσότερο, πιστεύω ότι όπως φροντίζουμε και τρέφουμε το σώμα μας, θα πρέπει το ίδιο να κάνουμε και με την ψυχή μας. Ίσως να μας βολεύει αυτή η μίζερη κατάσταση, γιατί φοβόμαστε να είμαστε μπροστάρηδες (το οποίο κατά βάθος μάλλον επιζητούμε). Η αλήθεια πάντως είναι ότι μας εκδικείται ο εαυτός μας, γιατί δεν ακούσαμε ποτέ τις πραγματικές του ανάγκες και γιατί δεν μπήκαμε στη διαδικασία να επιλύσουμε τις εσωτερικές μας συγκρούσεις. Take it or leave it λένε οι ʼγγλοι.

---

καλά με αυτό το \"κοιμόμουν\" μόνο απο την δεξια πλευρά εριξα πολλά γέλια
δεν είμαι ο μόνος που κάνει τέτοια τελικά :D

(μπορεί να σε καταλάβει κάποιος που τραβάει ακριβώς τα ίδια... :) )


παιδιά μέσα κι εγώ για συνάντηση απο μέσα Ιουλίου. ένα καφεδάκι κάπου δροσερά θα είναι ότι πρέπει

αρκεί τώρα να μην μας πιάοσυν οι ντροπές και τα χαζά του τύπου:

\"ντρέπομαι να βρεθω με άλλους που ξέρουν τι \"παίζει\" με εμένα και θα πω πως βαριέμαι\"


προς BlackRose:

Καλά έτσι κι αλλιώς κάφρος και επιφυλακτικός είμαι με το όλο σκηνικό οπότε μάλλον με βλέπω να κάνω εγώ την ζωή δύσκολη σε κάποιον άμοιρο που θα μ\'αναλάβει παρά εκείνος σε εμένα
Νομίζω πως τέτοιους που αναφέρεις μάλλον τους παίρνεις πρέφα. Δεν είμαι τόσο ευάλωτος (τουλάχιστον τώρα) ώστε να πέσω σε εύκολες \"παγίδες\"

Τι να έκανα βρε συ Προμηθέα; Τι να έκανα; Και εγώ τώρα που σκέφτομαι τι και πως τα πέρασα πεθαίνω στο γέλιο. Αφού να φανταστείτε παιδιά, όταν με έπιανε φοβερό άγχος ή καμιά κρίση πανικού πήγαινα πέρα δώθε, κρατούσα την καρδιά (λες και θα μου φευγε) και έκανα σαν αφηνιασμένο. Ώσπου μια μέρα, με το πολύ πήγαινε - έλα πέφτω πάνω στον καθρέφτη και αντικρύζω το πιο αστείο θέαμα της ζωής μου: βλέπω τον εαυτό μου να παλεύει με κάτι αόρατο. Για πότε στάνιαρα βλέποντάς με να κάνω σαν τα cartoons και εγώ δεν ξέρω. Γελάω τώρα, αλλά στα δύσκολα να με δω. ʼλλωστε η όποια κατάσταση δεν μπορεί να μας στερήσει το στοιχείο του αστεϊσμού και του αυτοσαρκασμού.

Όσο για τη συνάντηση που λέτε, να την κανονίσουμε για χρόνο που θα έχουμε επιστρέψει όλοι από τις διακοπές μας. Τέτοιες λεπτομέρειες μπορούμε να τις κανονίσουμε μέσω των U2U.
Afroditi, γιατί να μας πιάσουν οι ντροπές δεν το καταλαβαίνω. Εγώ είμαι βέβαιη ότι θα πέσει πολύ γέλιο, θα μάθει ο ένας από τον άλλο και θα οπλιστούμε με κουράγιο.

Μεγάλο μάθημα μας δίνεις paramythi μου!

Ας μην παίρνουμε τον εαυτό μας και τόσο στα σοβαρά! Ας αγαπήσουμε τον εαυτό μας , ας του δώσουμε το δικαίωμα να κάνει λάθη, να γίνει σοφότερος.

Ας δοκιμάσουμε σήμερα το εξής :

Να διαλέξουμε μια άσχημη κατάσταση της ζωής μας. Να την θυμηθούμε έτσι όπως έγινε. Να ξαναβιώσουμε τα συναισθήματα. Ολα, με ένταση.

Χαλάρωση. Βαθιά ανάσα.

Και τώρα ας φανταστούμε την ίδια ιστορία με χιουμριστικό τρόπο, σαν κωμικο-τραγωδία. Ας ξαναζήσουμε τα γεγονότα με την αστεία τους πλευρά. Ας αναπλάσουμε με αστείο τρόπο τις τότε αντιδράσεις μας

Πολύ γέλιο θα πέσει! Μεχρι δακρύων! :D

Για το θεμα της ντροπης που λες afroditi το εχω σκεφτει και εγω αλλα αμα το σκεφτεις καλυτερα ειναι η μονη φορα που θα πας σε μια συναντηση και δεν θα χρειαζεται να προσποιηθεις. Που δεν θα σε ανησυχει το τι θα πεις και το τι θα κανεις.
Που δεν θα χρειαζεται να αγωνιζεσαι για ενα ολοκληρο βραδυ να κρυψεις τον εαυτο σου και τα προβληματα σου, να γελας σαν χαζος για να δειξεις οτι εισαι σαν ολους τους αλλους και να υποκρινεσαι οτι ολα πανε καλα.
Που δεν θα αγχωνεσαι αν σε συμπαθουν και αν γινεσαι αποδεκτη.
Που δεν θα σκεφτεσαι αν μιλας οσο θα επρεπε, αν δειχνεις λιγομιλητη και εσωστρεφης, αν θα πρεπει να ανοιχτεις κλπ κλπ.
Που θα πεις \"ξερετε εχω αυτο το προβλημα\" και δεν θα σε κοιτανε οι αλλοι σαν εξωγηινο και δεν θα τραβιουνται απο σενα λες και εισαι ο ψυχοπαθης δολοφονος. Και αυτο γιατι ειναι απο τον ιδιο \"πλανητη\" ολοι θα εχουν κατι να τους βασανιζει.
Ξερεις ποσο κουραστηκα να κανω στη ζωη μου ολα αυτα που σου περιεγραψα;:mad:

Οχι αλλη υποκρισια, απο κανεναν πια. NEVERMORE!!

Πάντως , παιδιά, κάτι τέτοιες καταστάσεις μας βοηθάνε να ξεκαθαρίζουμε και ποιος ειναι κοντά μας και ποιος όχι.

Ολές οι κατστροφές και τα ατυχήματα της ζωης λες κα λειτουργουν σαν καταλύτες για να ξεκαθαρίζει το τοπίο των \"κοινωνικών\", φιλικών και βεβαίως οικογενειακών σχέσεων. Δυστυχώς ο πρώτος που κόβει πέρα σε τέτοιες καταστάσεις ειναι - στατιστκά αποδεδειγμάνα- ο καλός σου / η καλή σου. Αχ αχ!

Μέσα από το πόνο, τη δυστυχία, την αγωνια αναδεικνύονται οι πραγματικές φιλιές , οι ουσιαστιές σχέσεις και η άδολη αγάπη.

Λοιπον ας μη μασάμε. Ουτε βέβαια να εκθέτουμε τον εαυτό μας και τα προβλήματά μας σε κάθε τυχαίο. Δεν υπάρχει λόγος. Απλά συνεχίζουμε τη ζωη μας όσο μπορούμε με τον ίδιο τρόπο, και η ζωη θα ξεκαθαρίσει την κατάσταση.

Ειναι γεγονός πάντως ότι σε αυτές τις καταστάσεις η μοναξιά για ενα διάστημα φαίνεται να ειναι ευεργετική. Πρέπει να σκύψουμε βαθειά μέσα μας και αυτό μόνο μόνοι μπορούμε να το κάνουμε.

Παιδιά , προχωράμε στη ζωη με τους πραγματικούς φίλους μας. Δεν μπορούμε άλλωστε να είμαστε φίλοι με όλο το κόσμο!
:)

Παιδια θελω να σας γνωρισω.
Έχουμε πολλα κοινα, ειναι καταπληκτικο.
Λοιπον? τι λέτε,θα συναντηθουμε?
ειμαι μεσα και περιμένω...
Δημήτρης

Φιλοι/φιλες , συνταξιδιωτες/συνταξιδιωτισσες
Θελω να εκφρασω την βαθια συγκινηση που ενιωσα διαβαζοντας εστω και φευγαλεα το topic αυτο , συγκινηση που προηλθε απο το μοιρασμα κοινων εμπειριων και συναισθηματων , που ειμαι βεβαιος πολλοι απο μας ,υποπτευονταν μεν αλλα δεν πιστευαν δε, οτι βιωνουν κι αλλο ανθρωποι εκτος απο τον εαυτο τους.
Ομολογω πως θελω πολλα να γραψω , αλλα σημερα ειναι μια ειδικη μερα για μενα (λογω περιστασιακου ιδιατερου φορτου εργασιας) και νικιεμαι απο την κουραση
...
Το θεμα ειναι πολυ \"μεγαλο\" για να απαντησω με κατι \"μικρο\" , γραφω ομως εστω κι αυτα τα λιγα λογια για να πω οτι θεωρω καταπληκτικη την ιδεα πιθανης συναντησης και επιφυλασσομαι να πω περισσοτερα ...-ανταξια αυτη την φορα- του θεματος!

Arivederci

Καλησπέρα.Είναι το πρώτο μου Post σε τούτο το πολύ ενδιαφέρον site.Τα συναισθήματα που περιγράφετε μου είναι πολύ γνώριμα.Αντιμετωπίζω σοβαρό πρόβλημα μοναξιάς και δυστυχώς τα Σαββατόβραδα τα αρνητικά συναισθήματα είναι πολύ έντονα.Να θες να βγεις έξω , να δεις τα φώτα της πόλης , να μιλήσεις με άλλους , να περνάει η ώρα σε κάποιο όμορφο στέκι...Η αλήθεια είναι πως πολλές φορές βγαίνω έξω μόνος μου , περπατάω , πηγαίνω σε κανά κινηματογράφο αλλά είναι δίκοπο μαχαίρι.Από τη μία το να μείνω σπίτι θα με κάνει να νιώσω άσχημα , παραλύω από την ανεπιθύμητη απραγμοσύνη αλλά και όταν βγάινω μόνος και βλέπω ανθρώπους να είναι μαζί , να συζητάνε , να γελάνε , να είναι κεφάτοι , να διασκεδάζουν νιώθω επίσης πολύ άσχημα.Ζηλεύω για να είμαι ειλικρινής.Νιώθω θεατής ενώ θέλω τόσο πολύ να συμμετέχω...

Φιλε Absolut, καλως ηρθες... Μαλλον εχουμε παρομοιο προβλημα... Ριξε μια ματια και στη δικη μου διαθεση... Εγω βεβαια τη μοναξια την εννοω κυριως ερωτικη.

Ενα εχω να πω εγω: WHY DOES MY HEART, FEEL SO BAD
WHY DOES MY SOYL, FEEL SO BAD....

Quote:

---

Originally posted by Tασος
Φιλε Absolut, καλως ηρθες... Μαλλον εχουμε παρομοιο προβλημα... Ριξε μια ματια και στη δικη μου διαθεση... Εγω βεβαια τη μοναξια την εννοω κυριως ερωτικη.

---

Καλά , κι εγώ εννοείται πως νιώθω και ερωτική μοναξιά.Το \"μοναξιά\" στη διάθεση από σένα το πήρα :D , μου φάνηκε καλή ιδέα και φυσικά με εκφράζει.