Printable View
πείτε μου σας παρακαλώ κάποια γνώμη σχετικά με τη θέση (ή μήπως υπόθεση?) που έχω διαβάσει να διατυπώνεται ότι δηλαδή η εκδήλωση τελικά μιας ψύχωσης έχει να κάνει και με περιβαλλοντικούς παράγοντες (και ειδικότερα με "διαχυτική" συμπεριφορά των γονέων)
προφανώς γνωρίζω πως μπορώ να ρωτήσω και έναν και δύο (και εκατό) ψυχιάτρους ή να ψάξω ατελείωτα στο διαδίκτυο
απλά ενδιαφέρομαι για τις δικές σας εμπειρίες (στο βαθμό που υπάρχουν)
παντως ζορισες αρκετα τον εγκεφαλο μου μεχρι να το διαβασω :)
εμενα οι γονεις μου ειναι παρα πολυ καταπιεστικοι βεβαια εγω δεν τους ακουω αλλα οσο να ναι εχει επιπτωσεις ολη αυτη η μουρμουρα
Mαμα , τι ακριβως εννοεις με το διαχυτικο περιβαλλον ?
καλά, η μουρμούρα σε όλους έχει επιπτώσεις...Quote:
Originally Posted by Αρης31
δεν ξέρω πως το εννοούν τα δημοσιεύματα, όταν λένε ότι το οικογενειακό περιβάλλον όταν είναι "διαχυτικό" μπορεί να πυροδοτήσει (οχι να είναι αίτιο) μια ψύχωση... αυτή ακριβώς την απάντηση ψάχνω εδώ... να υποθέσω ότι οι εκρήξεις θυμού ή οι πολλές αγκαλιές και χάδια (συναισθηματικές ακρότητες???) κάνουν κακό?Quote:
Originally Posted by betelgeuse
αν πάλι κανείς σας δεν έχει τέτοια εμπειρία, ίσως να πρόκειται και για "ό,τι να 'ναι" δημοσιεύματα που στοχεύουν να ενοχοποιήσουν τα πάντα
Για την ψυχωση συγκεκριμενα εχουν εκφραστει πολλες θεωριες και πολυποικιλοι παραγοντες απο dna μεχρι ψυχολογικη καταπιεση , τοξοπλασμα κλπ κλπ κλπ ορεξη να εχεις να διαβαζεις. Μπορει καν να μην ειναι μια ασθενεια. Δεν ξερω αν γινομαι κατανοητος αλλα εχεις κατι που εχει αυτα συμπτωματα ( ενα ευρυ φασμα συμπτωματων). Λοιπον αυτη την ασθενεια τις εδωσαν την οναμασια "ψυχωση". Μπορει ομως καλλιστα να ειναι υπεραπλουστευση και να ειναι δεκαδες ασθενειες , απλως δεν γνωριζουμε πολλα για τους εαυτους μας , γενικα τον παραγοντα ανθρωπο. Δεν ξερω αν γινομαι κατανητος.
Σιγουρα καταπιεστικα περιβαλλοντα , εχθρικα κλπ οδηγουν σε ψυχολογικα προβληματα και ισως και σε ψυχωση.
Πιστευω οτι η υπερπροστασια στους ασθενεις δεν ειναι κατι καλο. Αλλα αντιλαμβανεσαι φυσικα την δυσκολια αντιμετωπισης ατομων με ψυχωση.... ουτε ξερεις πως να συμπεριφερθεις πολλες φορες. Παντως η αγαπη φερνει καλα αποτελεσματα ... αν την βγαζαν και σε χαπι:)
Αν θες βαλε το λινκ του δημοσιευματος που λες . Εγω τον ορο διαχυτικο τον αντιλαμβανομαι σαν ακραιο αυθορμητισμο που αγγιζει ισως τα ορια της προστυχιας.Quote:
Originally Posted by mama
η πρώτη παιδοψυχίατρος που έβλεπε το γιο μου παλιότερα, μου είχε συστήσει μια κάπως "επίπεδη" και σταθερή συμπεριφορά απέναντι του, χωρίς εξάρσεις και σκαμπανεβάσματα (να μην αγριεύω όταν τον μαλώνω αλλά και να μην τον χαϊδολογάω υπερβολικά)... αυτό όμως μου κάνει λίγο "ρομποτικό" (ο άνθρωπος χαρακτηρίζεται και από τις υπερβολές του)
γι αυτό θέτω και το ερώτημα σ' εσάς που βιώνετε την πραγματικότητα αυτή σαν άνθρωποι και οχι σε κάποιον ψυχίατρο που βάζει νόρμες συμπεριφοράς
(αυτό με το χάπι ξαναπες το...)Quote:
Originally Posted by keep_walking
οι απαντήσεις σου πάντως με βοηθάνε, ευχαριστώ
δεν έχω λινκ τώρα, αλλά το έχω απαντήσει συχνούτσικα (ακόμα και ως άποψη σε συζήτηση εδώ, σ' αυτό το φόρουμ)Quote:
Originally Posted by betelgeuse
Οκ . Κατα τα αλλα , ειναι γενικα αποδεκτο πως για αν εκφραστει καποιο γονιδιο πρεπει να πυροδοτηθει και απο το καταλληλο περιβαλλον ( οχι απαραιτητα οικογενειακο) . Απλα το θεμα ειναι πως αν δεν καταληξουν σε συγκεκριμενες αιτιες , οτι και να λεμε θα ειναι φλου.
εμενα η αντιδρασεις της μανας μου ηταν εναλλαξ υπερβολικη αγαπη στο βαθμο της καταπιεσης και υπερβολικη απορριψη για διαφορα σχεδον παντα ασημαντα γεγονοτα
και γιαυτο οταν μου λεει σαγαπω εγω δεν τη νιωθω κοντα μου και μου περναει αδιαφορο
Η υπερβολή ποτέ δεν είναι καλή, ειδικά στα παιδιά. Δεν μπορείς από τη μια να μαλώνεις ένα παιδί σαν υστερική (υποθετικά μιλάω) και την άλλη να το τρελαίνεις σε αγκαλιές και φιλιά. Αυτό αποπροσανατολίζει το παιδί και είναι πολύ λογικό να νιώθει ανασφάλεια. Όταν η συμπεριφορά του γονέα είναι σταθερή, το παιδί εισπράττει αυτή τη σταθερότητα και νιώθει ασφαλές.
γατα εισαι οντως γατα! συμφωνω απολυτως!
;).................
;)................Quote:
Originally Posted by εσωτερική_σήψη
ας πω και γω την προσωπικη μου αποψη ως καταπιεσμενο τεκνο (δεν ειμαι πια παιδι γι'αυτο το θετω ετσι).
δεν εχω ψυχωση, αλλα δεν εχει πολυ σημασια αυτο νομιζω.
βιωσα τοσο στην παιδικη, οσο και στην εφηβικη-αλλα και μετεφηβικη-ηλικια πολλα τραυματα απο το οικογενειακο περιβαλλον, τα οποια επιτρεψτε μου να μην τα αναλυσω
ολα αυτα τα τραυματα+καποιες "ματαιωσεις" στο σχολειο+μια προδιαθεση στο γονιδιο συν συν συν, ειχαν σαν αποτελεσμα να με οδηγησουν στην διπολικη διαταραχη.
το που οφειλεται το οποιοδηποτε ψυχολογικο προβλημα, ειναι ενα ερωτημα στο οποιο, ακομα και οι ιδιοι οι ειδικοι αδυνατουν να απαντησουν σαφως...
οι ψυχαναλυτες θα σας πουν αλλα....οι κλασικοι ψυχιατροι αλλα κ.ο.κ.
οσων αφορα την αντιμετωπιση ενος παιδιου που πασχει απο ψυχωση, η προσωπικη μου αποψη-ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΕΙΔΙΚΟΣ- ειναι να του δινετε μεν στοργη,αγαπη,ασφαλεια, αλλα απο την αλλη να μην το αντιμετωπιζετε "σαν να βρισκεται στα τελευταια σταδια καρκινου", οπως δυστυχως πολυ κακως κανουν παρα πολλοι γονεις απο αγνοια.
σε καθε περιπτωση παντως μην νιωθετε ενοχες.
και μονο το οτι το ψαχνετε τοσο πολυ το θεμα,δειχνει οτι ενδιαφερεστε πολυ για το παιδακι σας :)
οσο για τα ξεσπασματα σας, επισης μην νιωθετε ενοχες, γιατι ανθρωπος ειστε και εσεις...δεν ειστε απο "ατσαλι" φτιαγμενη.
εδω που τα λεμε....πως να μας αντιμετωπισουν και να μας αντεξουν και οι δυσμοιροι οι γονεις μας....
εδω καλα-καλα δεν μπορουμε να αντεξουμε οι ιδιοι τον εαυτο μας :p
(προσωπικα τελευταια εχω αρχισει να τους συγχωρω-τουλαχιστον οταν ειμαι στις καλες μου :))
και κατι τελευταιο!
ισως βοηθουσε τοσο εσας, οσο και το παιδι σας το να ενταχθειτε σε ενα σχετικο γκρουπ-θεραπι γονεων.
σας ευχομαι ολοψυχα κουραγιο και ο,τι καλυτερο για το παιδι σας:)
εγω νομιζω οτι χρειαζεται αγαπη,σοφια και σωφροσυνη.
τι να κανεις την αγαπη χωρις σοφια και την σοφια χωρις αγαπη..
στη δικη μου περιπτωση οι γονεις μου με βλεπουν περισσοτερο σαν υποχρεωση.
δεν με προσεχαν αρκετα οταν ημουν παιδι, ουτε και τωρα, και αυτο εχει τα αποτελεσματα.
οτι δινεις παιρνεις και αμαρτιες γονεων τεκνα παιδευουσι.
αλλα και η ιδια η νεοελληνικη κοινωνια δεν ειναι σοφη και οδηγει στην καταστροφη.
το σχολειο αντι να διαπαιδαγωγει κανει το παιδι αγριμι, το καταστρεφει. στο σχολειο ερχεται σε επαφη με πασης αλλης φυσεως αγριμια και αμα δεν εχει σωστη υποστηριξη και διαπαιδαγωγηση απο το σπιτι και ειναι ευαισθητο, τοτε το παιδι θα τρελαθει ή θα παθει καταθλιψη.
εγω πιστευω οτι ειναι σωστο οτι γονεις που δεν ειναι υποστηρικτικοι ή ειναι διαχυτικοι, διδασκουν την ανημπορια, ειναι αυταρχικοι και πιστευουν στην αυθεντια τους τρελαινουν τα παιδια.
η υπερπροστασια δεν ειναι αγαπη αλλα υπουλος τροπος να ελεγξεις το παιδι σου.
βεβαια η ντοπαμινη εξηγει την αρρωστεια και η τρελα ειναι απλως το αποτελεσμα της υπερβολικης εκχυσης της ντοπαμινης αλλα ολο αυτο θα μπορουσε να αποφευχθει ισως
αμα οι γονεις μας αγαπουσαν και δε μας εβλεπαν απλως ως υποχρεωση και αμα εν τελει στο σχολειο μαθαιναμε π.χ. περισσοτερο αρχαια γραμματεια για ηθικα πραγματα.
απο μωρο εγω ηθελα να εχω ελευθερια αλλα οι γονεις μου ηταν αυταρχικοι.
στο σχολειο η διαστροφη θεωρειται in , η κακια ειναι must και οποιος προσπαθει εστω και λιγο να ειναι καλος και αγαθος περιθωριοποιειται, λοιδορειται, απομονωνεται και εξοβελιζεται.
επισης επειδη το παιδι ειναι ανωριμο και τα αμερικανικα προτυπα, που κυριαρχουν παγκοσμια ,σκοπο εχουν να οδηγησουν εντεχνως στο απολυτο κακο φυσικο ειναι στην εποχη μας
να καταστρεφεται ολοκληρη η κοινωνια και να ειναι σχεδον ολοι σε μια κατασταση καθαρης πτωσης του ανθρωπου.
καλα για την τηλεοραση μη μιλησω..
ωρες ωρες σκεφτομαι οτι σκοπο εχουν να τρελανουν ολοκληρη την ανθρωποτητα και να απαγορεψουν τα φαρμακα.
το ευτυχημα οτι η γνωση για να διαπαιδαγωγηθει η ψυχη υπαρχει και ειναι ευκολα προσβασιμη τα τελευταια χρονια.
αρκει να αγορασεις βιβλια ηθικα του αριστοτελη, ηθικα του πλουταρχου , πλατωνα κλπ.
αλλα αμα δε το φιλοσοφησεις, την εβαψες.
Μελος μαμα εγω μεγαλωσα αναμεσα στα 2 ακρα η μητερα μου τρομερα στοργικη ο πατερας μου τρομερα απομακρος,Επειδη ο τροπος της μητερας μου με εκφραζει αποτελεσμα ειναι να προσκολληθω στην μητερα μου κ να απομακρυνθω πληρως απο τον πατερα μου,Καλο ειναι πιστευω γενικα να υπαρχει ενας στοργικος τροπος για το παιδι εστω εν μερει γιατι μπορεις με ομορφο τροπο να του περασεις στο μυαλο καποια πραγματα,
... ο όρος "διαχυτικός" που εθεσες ήταν λιγο άκυρος γι αυτό μπερδεύτηκαν όλοι.
Εγώ θα σου έλεγα να ακούσεις μόνο το γιατρό του παιδιού, γιατί κάθε περίπτωση όπως και κάθε ασθένεια, είναι διαφορετικές.
καλημέρα
οι απαντήσεις σας ήταν εξαιρετικά βοηθητικές
θα πρέπει να διευκρινίσω δυο πράγματα: το δικό μου παιδί δεν πάσχει (προς το παρόν τουλάχιστον) από ψύχωση... είναι asperger και τα τελευταία χρόνια έχει εκδηλώσει ιψδ (συνηθισμένο στην περίπτωση του)... επειδή όμως το μεγάλωμα του είναι πολύ δύσκολη υπόθεση και επειδή καμία συννοσηρότητα δεν αποκλείεται θεωρητικά, είναι φυσικό να ανησυχώ για τα πάντα και να έχω αυξημένη προσοχή
επίσης ο όρος "διαχυτικό περιβάλλον" δεν είναι δικός μου, σημαίνει προφανώς ακραίες συναισθηματικά εκδηλώσεις... απ' ό,τι όμως κατάλαβα είναι κάτι που ενοχλεί τους περισσότερους από εσάς, είτε το βίωσαν ως "καταπίεση" είτε ως "υπερπροστασία"
σας ευχαριστώ :)
Quote:
Originally Posted by mama
..ο όρος "διαχυτικός"χρησιμοποιείτα ι συνήθως για να περιγράψουμε ερωτική συμπεριφορά μεταξύ ζευγαριών, συνήθως σε δημόσια θέα.
Γι αυτό μπερδεύτηκα και όχι γιατί πειράχτηκα, (τουλάχιστον εγώ).
βρε, ναι, σε κατάλαβα... όταν λέω "ενοχλεί τους περισσότερους" εννοώ η ίδια η ακραία συμπεριφορά και όχι το όνομα της :)Quote:
Originally Posted by Θεοφανία
Μελος μαμα καλησπερα κ παλι!ειμαι 28 ετων κ παροτι δεν εχω διαγνωστει επισημα πιστευω κ εγω οτι ειμαι ασπεργκερ κ σιγουρα εχω παθει κ καταθλιψη κ ιδψ,Εγω γενικα θελω στην ζωη μου μονο το αγορι μου τους δικους μου τις λιγες φιλες μου κ λιγους ακομα ανθρωπους ενω τα πηγαινω καλυτερα με παιδια κ ηλικιωμενους,Ποτε δεν ηθελα να ειμαι μελος καποιας ομαδας κ να κανω αρκετες δημοσιες σχεσεις κ στο σχολειο ζοριστηκα παρα πολυ διοτι δεν μου αρεσε να ειμαι με τους συμμαθητες,Μετεπειτα στην ζωη μου μου βγηκε σε καταθλιψη ιδψ ανασφαλεια κ ουτω καθεξης,Εαν κ το δικο σου παιδι ειναι οπως εγω να προσεξεις ιδιαιτερα το θεμα των δημοσιων σχεσεων ισως ειναι καλυτερα να πηγαινει σε σχολειο με λιγοτερα παιδια να κανει ιδιαιτερα μαθηματα στο σπιτι κ προσθεου αν ειναι δυνατον μεγαλωνοντας μια δουλεια μοναχικη που να μην εχει συναδελφους,Οσον αφορα την στοργη πιστευω οτι ειναι κατι που το παιδι εχει αναγκη διοτι οποιος ειναι ασπεργκερ γενικα ευκολοτερα απομονωνεται απο τους αλλους κ εχει αναγκη την στοργη απο οικεια προσωπαQuote:
Originally Posted by mama
ναι, ξέρω και σ' ευχαριστώQuote:
Originally Posted by μυσπ
ο γιος μου είναι 16 και έχει διαγνωσθεί με asperger από τα 4... πηγαίνει σ' ένα μικρό μουσικό λύκειο στην επαρχία και είναι πολύ καλός πιανίστας... θέλει να γίνει συνθέτης, γράφει και δική του μουσική, αλλά ο αγώνας που κάνει να συνυπάρξει με τους συνομήλικους του είναι πολύ σκληρός... μέχρι bullying έχει υποστεί...
επίσης το μεγάλωμα του είναι δύσκολο... ώρες- ώρες αισθάνομαι οτι χρειάζεται παραπάνω φροντίδα (και ίσως αυτό μου βγαίνει σε υπερπροστασία) και άλλοτε κουράζομαι τόσο πολύ που ξεσπάω κάπως υπερβολικά (κλαίω κλπ)... δεν είναι εύκολο να τα ελέγξω αυτά...
γι αυτό και ανησυχώ για διάφορα
γενικά συμφωνώ με κάμποσα από αυτά που λες...Quote:
Originally Posted by maus
δεν αμφιβάλλω ότι τα αίτια είναι βιοχημικά, νευροχημικά (ντοπαμίνες, σεροτονίνες και δεν συμμαζεύεται)... επειδή δεν γνωρίζω τι συμβαίνει από άποψη προδιάθεσης μέσα στο κεφάλι του παιδιού μου και επειδή είναι φύσει ευάλωτο λόγω φάσματος, γι αυτό έθεσα το ερώτημα...
παλιότερα υποστήριζαν ότι ο αυτισμός προκαλείται από το "ψυχρό περιβάλλον" (π.χ. ψυχροί και αδιάφοροι γονείς) μια θεωρία που ακυρώθηκε πολύ γρήγορα... τώρα διαβάζω για "διαχυτικό περιβάλλον" (το αντίθετο δηλ) που "βγάζει" ψυχώσεις (αναρωτιέμαι μήπως η βάση όλων αυτών δεν είναι παρά μια προσπάθεια τυποποίησης των συμπεριφορών)
τελευταια βρηκαν οτι για την ψυχωση ευθυνονται 80 γονιδια.
και εγω ετσι τελικα πιστευω.
αποκλειεται μονο του κατι να παει τοσο στραβα ωστε να προκαλεσει την ψυχωση που ειναι κατι διαταρασσει τελειως τη συνειδηση, οτι και να ειναι αυτο.
ειναι μια ευαλωτοτητα στα γονιδια ή χρηση ουσιων.
υπαρχει π.χ. και ο αυτισμος ή χιλιες δυο αλλες νοητικες ασθενειες που ειναι απο γονιδια, αν δεν κανω λαθος.
λεγανε παλια για περιβαλλον, τριβολους και δαιμονια επειδη η ασθενεια εμφανιζεται σε μεγαλη ηλικια συνηθως και αυτο παραξενευει. αλλα ειναι θεμα του σταδιου αναπτυξης του εγκεφαλου.
απο τον εαυτο μου αμα κρινω, παντα μικρος ημουν ντροπαλος, εσωστρεφης και προσεχτικος.
αυτο πρεπει να ειναι στα γονιδια.
εκτος δε ξερω, καποια εμπειρια σε πολυ πρωιμα σταδια αναπτυξης, πριν των 5 ετων. αλλα και παλι νομιζω φταινε τα γονιδια κυριως που δεν ειμαστε σχεδιασμενοι για αυτο τον ατιμο κοσμο.
Καλησπερα φιλη μου,Ο γιος σου ειναι τυχερος που διαγνωστηκε εγκαιρα με ασπεργκερ κ πιστευω αυτο μπορει να προλαβει ασκημες καταστασεις,Εγω παραδειγμα που δεν διεγνωστηκα ποτε πηγα σε μεγαλο σχολειο βιωσα τρομερη πιεση κ μετα σου ειπα μου βγηκε σε καταθλιψη κ σε ιδψ,Επισης πιεση ενιωσα κ απο τους δικους μου οι οποιοι ηθελαν πολυ να εχω ομαδικα χομπι κ εκτος σπιτιου κ δεν μπορουσαν με τιποτα να καταλαβουν γιατι δεν θελω κ θελω να καθομαι σπιτι κ να κανω πραγματα,Προτεινω να στηριξετε το παιδι σου με καθε τροπο να γινει πιανιστας μιας κ ειναι ενα επαγγελμα κατα κυριο λογο μοναχικο ειτε που εχει να κανει με πολυ λιγους ανθρωπους εαν στο μελλον γινει δασκαλος κ κανει ιδιαιτερα μαθηματα,Μην στρεσαρεσαι κ εγω που 99% ειμαι ασπεργκερ η ζωη μου ειναι αρκετα φυσιολογικη τωρα που τελειωσε το σχολειο κ το πανεπιστημιο του επισης ποτε δεν μου αρεσε,εχω στην ζωη μου το αγορι μου που θελουμε κανουμε οικογενεια κ φιλες λιγες κ ουσιαστικες κ μου αρκουν,Κ ο γιος σου μπορει να ζησει ακρως φυσιολογικα να εχει λιγους κ καλους ανθρωπους στην ζωη του γιαυτο δεν πρεπει ποτε να πιεστει να λαβει μερος σε ομαδες κ να εχει πληθος ανθρωπων στην ζωη του,Η στοργη πιστευω οτι χρειαζεται διοτι ενας ανθρωπος ασπεργκερ θελει περισσοτερη ενθαρρυνση για να ζησει σε ενα κοσμο που απευθυνεται κυριως σε ανθρωπους που δεν ειναι ασπεργκερ κ θα τα καταφερειQuote:
Originally Posted by mama
σ' ευχαριστώ για την αισιοδοξία που μου δίνεις... ελπίζω να ξεπεράσουμε την ιψδ κάποια στιγμή, ώστε να μπορέσει να ζήσει το δυνατόν φυσιολογικά... έστω και σαν ένας άνθρωπος με ιδιαιτερότητες, να είναι όσο γίνεται λειτουργικός στη ζωή του... να είσαι καλάQuote:
Originally Posted by μυσπ
συμφωνώ για το ρόλο των γονιδίων... στην περίπτωση του παιδιού μου, ο πατέρας (λιγότερο) και ο παππούς (πολύ περισσότερο) είχαν όλα τα χαρακτηριστικά του asperger, αν και αδιάγνωστοι, επειδή κάποτε κανείς δεν γνώριζε σχετικά και αυτιστικός θεωρούνταν μόνο αυτός που δεν μιλούσε ποτέ και κουνιόταν πέρα- δώθε...Quote:
Originally Posted by maus
βέβαια το σύνδρομο asperger δεν θεωρείται ασθένεια, ούτε "θεραπεύεται" (με την έννοια της ίασης)... αποτελεί όμως πολύ γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη ψυχικών ασθενειών... τα περισσότερα "ασπεργκεράκια" κάποια στιγμή ειδικά στην εφηβεία και την αρχή της ενηλικίωσης, εμφανίζουν κυρίως ιψδ ή (και) κατάθλιψη... οι ψυχώσεις, λέει, αν και είναι σπάνιο να συνυπάρξουν και πολύ δύσκολο να διαγνωσθούν στο φάσμα του αυτισμού, δεν αποκλείονται όμως...
και επειδή ήδη αντιμετωπίζουμε μια κάπως βαρειά ιψδ, είναι φυσικό να ανησυχώ και για παραπέρα προβλήματα