Καλησπέρα σας παιδιά!
Είμαι καινούρια στο forum και θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα θέμα που έχω. Είμαι 22, απελπισμένη και με λίγα λόγια η ιστορία μου είναι η εξής.. σπούδαζα επί τέσσερα χρόνια στην Κρήτη, κατά τη διάρκεια των οποίων με συντηρούσαν οι γονείς μου. δεν χρειάστηκε (ή μάλλον εγώ δεν επιδίωξα καν) να δουλέψω σε αυτό το διάστημα ποτέ. Είχα το άλλοθι ότι το έριχνα στο διάβασμα, που η αλήθεια δηλαδή είναι και αυτή (διάβαζα καθημερινώς αρκετές ώρες). Απο την αρχή της φοιτητικής μου πορείας, είχα γνωρίσει ένα παιδί απο το μέρος μου (Χίο) μεγαλύτερο απο εμένα κατα 9 χρόνια (!), με τον οποίο είχαμε σχέση σχεδόν μέχρι το τέλος της σχολής. Η σχέση αυτή σε γενικές γραμμές ήταν καλή, ήρεμη, αν εξαιρέσει κανείς το γεγονός ότι τα 2 πρώτα χρόνια την κρατούσα μόνη μου! Εκείνος δεν μου έδινε ιδιαίτερη σημασία και εγώ κλασικά, επειδή ήθελα τόσο πολύ να δοθώ πραγματικά σε κάποιον τα έδινα όλα. Η απόσταση ήταν πολύ ζόρικη, υπήρχαν και φορές που έκανα 4 μήνες να τον δω! Ωστόσο, ήμουν πολύ "πάνω" του με την έννοια ότι περίμενα πως και πως τηλέφωνο έστω και μια φορά την ημέρα! και κάπου εδώ μέσα στο 3ο έτος ξεκινάει το μεγάλο πρόβλημα. Γνώρισα τελείως τυχαία κάποιον. Κάποιον που απο την πρώτη στιγμή που τον είδα, κυριολεκτικά την "πάτησα". Ήταν πανέμορφος, σοβαρός, μετρημένος κάτι που φαινόταν και απο τον τρόπο που μιλούσε και μόνο. Και κάπως έτσι ξεκινήσαμε και μιλούσαμε. η επικοινωνία μας κράτησε μια εβδομάδα γιατί ένιωθα τύψεις και δεν ήμουν έτοιμη να ξεκινήσω κάτι καινούριο. Ωστόσο, ήταν η πιο τέλεια επικοινωνία που είχα (να σημειώσω ότι δεν τον είχα ξαναδεί πέρα απο μια φορα και δεν μου είχε αγγίξει ούτε το χέρι). Ένιωθα ερωτευμένη, όπως και εκείνος αλλα το σταμάτησα λόγω του οτι πίστευα ότι θα το μετανιώσω μετά. Εκείνη τη φορά έκανα το πρώτο μεγάλο λάθος μαζί του. Δύο μήνες αργότερα, έτυχε να τον ξαναδώ. Εκει με έπιασε πάλι το φουντωμα και επιδίωξα μια συνάντηση μαζί του (οι δυο μας μια φορα σαν άνθρωποι)ώστε να ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση. Συναντηθήκαμε, αλλά πάλι δεν μπορούσα να συνεχίσω κάτι μαζί του. Ένιωθα ανασφάλεια γνωρίζοντας πως είναι φυσικά και μικρότερός μου κατα 2 χρόνια! Έτσι για δεύτερη φορά επέλεξα να δώσω μια ευκαιρία σε αυτόν που αγαπούσα και ένιωθα ότι ήμουν καλά. Φέτος το Μάρτιο,λοιπόν, έχοντας περάσει 9 μήνες απο την τελευταία φορά που τον είδα, βρεθήκαμε τυχαία σε μια παρέα. Ήταν πολύ παγωμένος και εγω ένιωθα περίεργα αλλα τον ήθελα πιο πολύ απο ποτέ. Τον είδα πιο ώριμο, πιο αντρα. Μην τα πολυλογώ μου εστειλε, του απαντησα και ξαναβρεθήκαμε. Και με φίλησε. Και ήταν το πιο ωραιο φιλι της ζωής μου. Ωστόσο, εγω ήμουν ακόμα με το άλλο παιδί, ακι μεσολαβούσε πάσχα. Του ζήτησα λίγο χρόνο να αποφασίσω τι θέλω. Το σεβάστηκε. Πέρασε το πάσχα, χώρισα (δυσκολα,πολύ δύσκολα), και γύρισα στην Κρήτη. Και συναντηθήκαμε. Και ξεκινήσαμε να κοιμόμαστε μαζί, να κάνουμε πράγματα μαζί, να είμαστε κανονικό ζευγάρι. Μέχρι πριν απο λίγες μέρες. όλον αυτό τον καιρο που ήμουν μαζί του μιλούσα κάπου κάπου και με το άλλο παιδί που ήμουν πριν, ο οποίος μετάνιωσε έλεγε για τα λάθη του. Το θέμα είναι οτι εγω τον άκουγα χάλια, ήξερα ότι δεν θέλω πλέον να είμαι μαζί του, απλά δεν ήθελα να στεναχωριεται εξαιτίας μου γιατι τον αγαπούσα. Αυτό βέβαια το καταλάβαινε η καινουρια μου σχέση, αλλα εκανε υπομονή. Τελείωνοντας τη σχολή μου, μου πέταξε την ιδεα να μεινω Κρήτη. και ξαφνικά έπαθα σοκ. Εγω που όλη μου τη ζωη την είχα προγραμματίσει στο μέρος μου, ξαφνικά είδα κάτι άλλο που δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. ξενοίκιασα το σπίτι μου και έμεινα για λίγες μέρες μαζί του. Φεύγοντας, το αφήσαμε στον αέρα, θέλοντας πραγματικά να βάλω και την Κρήτη στα σχέδια μου. Και μέσα σε όλα ήρθε και η πίεση απο την οικογένεια μου και γενικότερα τη μητέρα μου. όταν της είπα την επιθυμία μου να κοιτάξω και στην Κρήτη, αλλά όχι μόνο, αρχισε τον ψυχολογικό πόλεμο ότι βασίζω τη ζωή μου σε κάποιον που είναι πολύ ωραιος για εμένα, μικρός και δεν μπορεί να με στηρίξει τωρα με κανέναν τρόπο. Της εξηγούσα συνέχεια ότι θέλω απλά να προσπαθήσω κια εκει γιατί εκεί είμαι ευτυχισμένη και έχω και τους φίλους μου απο το πανεπιστημιο και εκεινη παρ' όλα αυτά πείσμωνε όλο και πιο πολύ. Σε αυτή τη κατάσταση, το κερασακι ήταν οτι η ίδια μιλούσε κρυφά με τον πρώην μου και επιχειρούσε να τα ξαναβρω μαζί του. Τέτοια πίεση δεν έχω ξαναφάει. Της έλεγα ότι δεν νιώθω έλξη πλεόν για εκείνον, και αυτό είχε χαθεί απο καιρό. Τυπικά, μετά απο πολύ προσπάθεια με άφησε να κατέβω τέλος αυγούστο κάτω γαι να κοιτάξω κάτι δουλείες. Ωστόσο, την δευτερη κιολας μέρα, άρχιζε τις απειλες και τις φωνές και μου χαλούσε όλη τη διάθεση ενω πραγματικά περνούσα υπέροχα. Και έτσι μετα απο λίγες μέρες ξαναγύρισα πίσω. Και μεσα σε ό9λα και ο πρώην φυσικά που έιχε γίναι το δεκα το καλό για εμένα. Και κάπου εκει το άλλο παιδί στην κρήτη, αρχισε και με κατηγορούσε ότι δεν τον θέλω τόσο ώστε να σταματησω να επηρεάζομαι και να πάρω τη ζωή στα χέρια μου. ότι όλον αυτο τον καιρο τον κορόιδευα, πως εκεινος έκανε τόσο υπομονή και εγω δεν ήμουν ειλικρινής απέναντί του. Μου είπε πως δεν ήθελε καμία σχεση μαζί μου, δεν αξίζω τίποτα και πως χρειάζομαι ψυχολογική βοήθεια. Όλα αυτα φυσικά απο το τηλέφωνα και με κλάματα. Η όρεξή μου στο μηδέν. Οι καβγάδες με τους δικούς μου στο αποκορύφωμα και μέσα σε ολο δεν είχα καν 100 ευρώ στην άκρη. Κάποια στιγμή με καλέσαν απο μια δουλεία στην κρήτη που είχα στείλει το βιογραφικό μου. Με το παιδί κανένα φως. Κυριολεκτικά τον παρακαλούσα να κάνει λίγο υπομονή και να δείξει λίγο κατανόηση (δεδομένου και οτι ο αντρας της αδερφής μου ξαφνικά βρέθηκε με καρκίνο και η οικογένεια ήταν άνω κάτω). Παρ' όλα αυτά εκείνος πίστευε πως δεν παιρνω τη ζωή στα χέρια μου και είμαι αδυναμη να υποστηρίξω αυτό που νιώθω. Το θέμα εφτασε στο αμην όταν η μητέρα μου έφυγε απο το σπίτι (εξαιτίας μου)! Δήλαδή έλεος. Κια ετσι, πήρα την απόφαση, έχοντας κουράγιο και απο την πρόταση για δουλεία να κατέβω Κρήτη πριν απο μια εβδομάδα. Πήγα, κάλεσα τη δουλεία, και ενημέρωσα το παιδί οτι βρισκόμουν εκεί. Φυσικά ήρθε και με πήρε, και ήταν σαν να μην είχε αλλάξει τίποτα. Μου έλεγε να το παλέψουμε μαζί, σταθηκε διπλα μου πάλι, λέγοντας μου πως μου δίνει μια ευκαιρία να του αποδείξω πως τον θέλω. Η δουλεία δεν έκατσε και απογοητευτηκα πληρως. Τα ελάχιστα χρήματα που είχα τελείωναν. Και μέσα σε ολα και η μανα μου που μου ελεγε οτι εφοσον εκανα την επιλογή μου, εχω πεθάνει για αυτή. Η αδερφή μου μου έλεγε οτι δεν την στηρίζω σε αυτη τη φάση. και ο Μάνος, όπως λέγεται το παιδί, ότι δεν προσπαθώ για αυτό που νιώθω. Επαθα μπλακ ουτ. Και του ζήτησα να φύγω να πάω κάπου ,μόνη μου, να ηρεμήσω, δεν άντεχα άλλη πίεση. Και εκείνος άλλαξε 180 μοίρες. Ακόμη και σήμερα που μιλήσαμε μου λέει οτι απο την αρχή τον κοροιδευα και δεν θέλει καμία σχέση μαζί μου. Μου λέει πως πρέεπι να ξεχάσουμε ο ενας τον άλλο γιατι απο απόσταση δεν θέλει σχέση και επίσης δεν με εμπιστευεται πλέον. Δεν θέλει τιποτα μαζί μου γιατι τον κορόιδευα. Ερχόμενη στον τόπο μου, με μια διαθεση σκατα, εφόσον εκείνος και εγω τελείωσαμε, μένω στην αδερφή μου. Στην μητερα μου δεν μιλάω καθόλου. Νιώθω χάλια. Νομίζω θα αρρωστήσω. Δεν με καταλαβαίνει κανένας. Εκείνον θέλω, με εκείνον είμαι καλά, με κάνει να νιωθω απίστευτα κάθε φορά που είμαι μαζί του, αλλά δεν με πιστεύει. Με την Κρήτη έχω μια επιφύλαξη, καθώς δεν έχω δουλεία, δεν εχω δουλέψει ποτέ ξανα να ξέρω τις δυνάμεις μου και να πιστεψω σε αυτές και δεν θα έχω καμία στήριξη απο τους δικούς μου. Εκείνος δεν μπορεί να μου παρέχει τωρα κάτι γιατι είναι φοιτητής και δεν έχει ανεξαρτητοποιηθεί πλήρως απο τους δικούς του. Οποτε εγω για να ήμουν μαζί του, έπρεπε να βρω σπίτι, δουλεία, να φύγω απο τους δικούς μου (να τους κάνω πέρα), να συντηρούμε μόνη μου(τα πάντα) και όλα αυτά σε ένα μερος που δεν πίστευα καν ουτε σαν ιδεα οτι θα πήγαινα(και που δεν εχω κανένα). Μήπως όμως αξίζει αυτό το ρίσκο; Mήπως πρέπει να κοιτάξω μόνο τον εαυτό μου; Μέχρι τώρα, προσπαθούσα να καλύψω τις ανάγκες των γύρω μου με αποτελεσμα να τα κάνω με ολους χαλια. Και αυτό που με πονάει πιο πολύ είναι οτι με αδικεί εκείνος που θέλω πιο πολύ απ' όλους στη ζωή μου. Ακόμη και ο τρόπος που μου μιλάει είναι αποτομος πλέον. Ξέρω οτι είναι πληγωμένος και ξέρω οτι με θέλει, θέλαμε πολύ ο ένας τον άλλο, είχαμε κάτι απίστευτο, πολύ δυνατό. Απλά ειλικρινά ήθελα λίγο να ηρεμήσω. Πως θα βρω τη δύναμη να ξεκινήσω κυριολεκτικά απο το μηδέν βασιζόμενη μόνο στον έρωτα; Και επιπλέον πως θα ζήσω χωρις εστω μια μικρή βοήθεια για αρχή κάπου αλλού με ενοικια πάλι και λογαριασμούς; Είμαι τόσο μπερδεμένη και ειλικρινά νιώθω ότι θα αρρωστήσω. Σκεφτόμουν να πάω μόνη μου να μεινω με τη γιαγια μου, να ηρεμήσω, να μην πιεζομαι , αν αποφασίσω με καθαρό μυαλό τι θέλω απο τη ζωή μου. Αλλα φοβαμαι πως αυτο που θέλω είναι να είμαι καλά, και πολύ φοβαμαι πως ενω την ευκαιρία την είχα, απο τον φοβο μου, την αδυναμία και την ανασφάλειά μου, την έχασα. Και μαζί με αυτή έχασα και έναν άνθρωπο που με σεβόταν και έκανε τόσο υπομονη για εμένα (πρωην,οικογενειες, ψυχολογικά), ηταν αληθινός, μου έδινε δυναμη και με έκανε να γελάω... Συγγνώμη για τα πολλά λόγια άλλα ακόμη και αυτά δεν περιγραφουν το τι γινεται στη ζωη μου το τελευταιο 6μηνο. Εχω χάσει τον μπούσουλα.. Σας παρακαλώ, όποιος μπορεί να μου πεί μια γνώμη και αν πάλι όχι δεν πειράζει..ευχαριστώ μόνο και για το χρόνο που διαθέσατε για να το διαβάσετε, δεδομένο ότι δεν έχω κανέναν να με συμβουλέψει..
