και τωρα τι?

καλησπέρα σας!!
έχω θέμα αγχώδους καταθλήψης και οικονομικής κρίσης παράλληλα...
έκανα ψυχοθεραπεία την οποία σταμάτησα για οικονομικούς λόγους και τα δύο τελευταια χρόνια είμαι χωρίς καμία ψυχολογική η φαρμακευτική υποστήριξη. το τελευταιο τρίμηνο έχω βρει μία 3ωρη δουλειά στην οποία ανταπεξέρχομαι με απίστευτη δυσκολία αφού την τελευταία βδομάδα μου είναι απίστευτα δύσκολο ακόμα και το να σηκωθώ από το κρεβάτι... ξέρετε αν μπορώ να απευθυνθώ κάπου χωρίς χρήματα? νιώθω πως πάλι βουλιάζω και δεν ξέρω απο που να πιαστώ.

Καθρεύτης

Ναι στην ψυχολόγο της κοινωνικής πρόνοιας...
Υπάρχει σε κάθε πόλη χώρος ψυχικής υγείας με ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς ....σίγουρα το επίπεδο δεν είναι κορυφαίο,όπως θα ήταν για παράδειγμα σε μια αλλη χώρα,αλλά αν νιώθεις έντονη την ανάγκη μπορείς να απευθυνθείς!

Ποιός είναι ο λόγος της κατάπτωσής σου;

οταν λες σε ψυχολόγους της κοινωνικής πρόνοιας εννοείς αυτό που έχει στο δημο με τους κοινωνικούς λειτουργούς? δεν μου έχουν πει και πολύ κάλα λόγια αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν το έχω δοκιμάσει κι όλας...
λόγο ιδιαίτερο για την καταπτωση μου δεν χρειάζομαι, απ ότι έχω καταλάβει είναι κάτι που έχω από παντα και απλά μερικές φορές υποτροπιάζω... απλά τώρα νιώθω πως χάνω τον έλεγχο..


Καθρεύτης

Quote:

---

Originally Posted by καθευτης

οταν λες σε ψυχολόγους της κοινωνικής πρόνοιας εννοείς αυτό που έχει στο δημο με τους κοινωνικούς λειτουργούς? δεν μου έχουν πει και πολύ κάλα λόγια αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν το έχω δοκιμάσει κι όλας...
λόγο ιδιαίτερο για την καταπτωση μου δεν χρειάζομαι, απ ότι έχω καταλάβει είναι κάτι που έχω από παντα και απλά μερικές φορές υποτροπιάζω... απλά τώρα νιώθω πως χάνω τον έλεγχο..

---

Κατάλαβα....ναι αυτό εννοώ,αν ψάξεις στο ίντερνετ-θα βρεις σε κάθε πόλη ένα τέτοιο...
Τουλάχιστον έχουμε κάποιες υποτυπώδεις υποδομές.
Ναι εγω είχα πάει για λίγο και δεν έμεινα ιδιαίτερα ευχαριστημένη.


Γιατί δεν δοκιμάζεις ομοιοπαθητική;
Θα πληρώνεις 50 ευρώ το μήνα και θα σε βοηθήσουν πολύ τα χάπια,εκτός και αν είσαι πολυ άσχημα και σου προτεινω ψυχιατρο με κάποιο φαρμακάκι.
Γενικά η ψυχοθεραπεία δεν ξέρω τελικά αν είναι κάτι πολύ αποδοτικό-ίσως να είναι για κάποιους.

απ' ότι έχω καταλάβει εγώ την ψυχοθεραπεία δεν πρέπει με τίποτα "να την αφήσεις στη μέση", όπως έκανα εγώ, μου είχε πει κάποτε ένας φίλος "είναι σαν να πάει καρδιοπαθείς για εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς και να σηκωνέται να φεύγει στη μέση χειρουργείου, καλύτερα να μην είχε πάει". και προφανώς δεν κάνει για όλους. θα πάρω στο δήμο γιατί ξέρω ότι κάτι έχουν εκεί αν και με την διαθεση που θα πάω δεν ξέρω αν θα μπορεσω να δεχτώ βοήθεια, ίσως όμως ξέρουν να με καθοδηγήσουν για κάπου αλλού.
σ' ευχαριστώ για την απαντηση σου

Καθρεύτης

http://www.e-psychology.gr/forum/sho...λησπερα σου μελος καθευτης!Σου στελνω την δικη μου ιστορια με την καταθλιψη να παρεις ιδεες κ να σου τονισω οτι ειμαι πολυ καλυτερα,Ειναι αρκετα αυτα που μπορεις να κανεις οφειλεις να κινητοποιηθεις,η ιδανικη λυση που με νοηαει περισσοτερο απο το καθετι ειναι ο πνευματικος εκκλησια,Επισης αναγκαια ειναι η φαρμακευτικη αγωγη που θα σου προτεινει ειδικος απο νοσοκομειο η κεντρο ψυχικης υγειας δωρεαν εφοσον δεν διαθετεις λεφτα,Η δραστηριοτητα κ η εξοδος ειναι ακρως αναγκαιες επισης για συντομοτερο αποτελεσμα,Καλο κουραγιο!

μυσπ σ' ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σου... όντως η καταστάση μου πλέον έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο που η φαρμακευτική αγωγή δεν είναι μόνο απαραίτητη αλλά και επείγουσα αν θέλω να συνεχίσω να ζω.... τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει πολύ έντονα να σκέφτομαι το να πεθάνω... το κακό είναι πως είμαι πρώην χρήστρια και ξέρω ποιον τρόπο θα επιλέξω για να το κάνω... αν και χρόνια καθαρή υπάρχει μία πιθανότητα η πρώτη δόση να μην είναι και η τελευταία και αυτό το φοβάμαι περισσότερο μιας και ξέρω πως τα προβλήματα θα ελαφρύνουν και θα συνεχισω να ζω πολύ χειρότερη ζωή στην ξεφτίλα του πρεζάκια... δεν είμαι σίγουρη ομως και αν θα έχει ο θάνατος νόημα γι αυτό και δεν το έχω επιχειρήσει ακόμα, έστω και με άλλον τρόπο... η παραπομπή στο θέμα σου ήταν όμορφη και σου εύχομαι τα καλύτερα.. έχω όμως πρόβλημα και στο να δραστηριοποιηθω μιας και δεν έχω καθόλου φίλους η παρέες... τον τελευταίο χρόνο και κάτι είμαι τελείως μόνη μου κλεισμένη σ' ένα δωμάτιο, κι ευτυχώς που πριν δυο μήνες έβαλα ιντερνετ και πήρα τον υπολογιστή γιατί ούτε το φως δεν άναβα πιο πριν.. ούτε και οικιακές δουλειές μου επιτρεπεται να κάνω μιας και φιλοξενούμαι από την μητέρα μου, με την οποία η σχέση μας είναι πάρα πολύ άσχημη... κι εγώ δυσκολεύομαι πάρα πολύ ακόμα και τώρα στα 32 μου να της εναντιωθώ. μολις πριν ένα μήνα κατάφερα να την "απειλήσω" πως αν ξανασηκώσει χέρι επάνω μου θα πάρω το νοίκι μου και θα φύγω κι αυτό δεν είχα το θάρρος να το κάνω κατα πρόσωπο, γραπτώς της το είπα (γιατί η μητέρα μου έκανε το λάθος πριν από 10 χρόνια περίπου να πουλησει ένα σπίτι που κληρονόμησε και να πάρει 3 διαμερίσματα που έγραψε ένα σ' εμένα κι ένα στον αδερφό μου, για λόγους εφορίας βέβαια.) αυτό το έμαθα πριν από δύο χρόνια περίπου, και παρόλο που νομικά μου ανήκει δεν έχω το θάρρος να το διεκδήκισω παρόλη την κακοποιηση που υφίσταμαι, αν και η σωματική ελπίζω να σταμάτησε οριστικά η ψυχολογική είναι καθημερινή. σχέσεις μου ήταν αδύνατο να δημιουργησω από παιδί και με αυτούς που με επέλεγαν δυσκολευόμουνα να τις κρατήσω... ένας τρόπος που κατάφερνα να σχετιστώ μέ ανθρώπους ήταν μέσω του σκύλου μου τον οποίο και αναγκαστηκα να δώσω μιας και δεν είχα χρήματα να συντηρησω όταν η μάνα μου έπιασε δύο γνωστούς μου που με βοηθούσα με την τροφή του σκύλου και τους είπε να μην με βοηθάνε γιατί έχω ξαναρχίσει την χρήση και άλλα πράγματα που δεν ίσχυαν.... αυτό είχε ως αποτέλεσμα να κλειστώ εδώ μέσα... βέβαια εγώ της ξανανοιξα την πόρτα και της έδωσα το δικαίωμα να ξαναμπεί στη ζωή μου όταν το 2010 άφησα τη δουλειά μου και πήγα να δουλέψω στην εταιρεία της, υποψιαζόμενη τότε για το λάθος μου, τώρα όμως ξέρω πως το γνώριζα και απλά κρυβόμουνα γιατί ήθελα επαφή με την μανούλα. από τότε άρχισε και η κατρακύλα μου, απ' τον πρώτο μήνα που αναγκάστηκα να παρακαλάω να πληρωθώ από τα 800 τα 100 για να ταίσω τα σκυλιά μου... η κατάσταση μου τώρα όμως μου φαίνεται χειρότερη από ποτέ... και με πειράζει περισσότερο απ' ότι πριν από 6 μήνες γιατι όπως είπα έχω βρει μια δουλείτσα, μπορεί να μην είναι τίποτα τα 180 ευρώ που παίρνω αλλά τουλάχιστον κάτι κάνω και έχω και να φάω... γιατί το ψυγειάκι της μανας είναι κλειδωμένο στο δωμάτιο της μαζί με τόσα που θεωρούσα μέχρι πριν δύο χρόνια αυτονόητα.. το οτι βγήκα έξω όμως για την δουλειά, που για να λέω και τα καλά η μάνα μου μου βρήκε, με έφερε αντιμέτωπη ξανά με δυσκολίες που οι άλλοι ανθρωποι δεν έχουν...
σ' ευχαριστώ και πάλι


Καθρεύτης

το ονομα που έβαλα δεν είναι καθεύτης αλλά ξέχασα το ρ, και μετά ανακάλυψα πως γράφεται με φ και όχι με υ

επίσης να σου πω πως τους κληρικούς τους φοβάμαι... επειδή δεν έχω καμία σχέση με την εκκλησία ο μόνος λόγος που θα πάω θα είναι για να τα πω και να ξαλαφρώσω... και καταλαβαίνεις πως το να πέσω σε ένα τυπικο παπά που κατακρίνει τις αμαρτίες έστω και με τον τρόπο της "αγάπης της εκκλησίας" δεν θα ήταν ότι καλύτερο για μένα αυτή τη στιγμή. άσε και καμποσες αμαρτίες εγώ δεν τις δέχομαι.. Σκέψου τι θα πάθει ο παππουλης αν του πω πως το ότι έχω να κάνω σεξ ένα χρόνο με ρίχνει μυχολογικά περισσότερο

Θεματοθετρια φαδερ υπαρχει? Τι λεει αυτος?

κουραγιο! αν εισαι αθηνα εχω να σου προτεινω κατι που ειναι δωρεαν.ομαδικη ψυχοθραπεια κ βοηθεια απο κανονικους ψυχολογους.
αν εισαι σε επαρχια τοτε απευθυνσου σε κεντρο ψυχικης υγιεινης.
φιλη μου πηγε εκει κ τωρα εχει εξασφαλισει δωρεαν ψυχοθεραπεια 1 φορα την εβδομαδα.
μονο που εχει μεγαλη αναμονη στην αρχη , για το πρωτο ραντεβου.

Quote:

---

Originally Posted by καθευτης

επίσης να σου πω πως τους κληρικούς τους φοβάμαι... επειδή δεν έχω καμία σχέση με την εκκλησία ο μόνος λόγος που θα πάω θα είναι για να τα πω και να ξαλαφρώσω... και καταλαβαίνεις πως το να πέσω σε ένα τυπικο παπά που κατακρίνει τις αμαρτίες έστω και με τον τρόπο της "αγάπης της εκκλησίας" δεν θα ήταν ότι καλύτερο για μένα αυτή τη στιγμή. άσε και καμποσες αμαρτίες εγώ δεν τις δέχομαι.. Σκέψου τι θα πάθει ο παππουλης αν του πω πως το ότι έχω να κάνω σεξ ένα χρόνο με ρίχνει μυχολογικά περισσότερο

---

να τα λεμε κι αυτα...

Quote:

---

Originally Posted by καθευτης

επίσης να σου πω πως τους κληρικούς τους φοβάμαι... επειδή δεν έχω καμία σχέση με την εκκλησία ο μόνος λόγος που θα πάω θα είναι για να τα πω και να ξαλαφρώσω... και καταλαβαίνεις πως το να πέσω σε ένα τυπικο παπά που κατακρίνει τις αμαρτίες έστω και με τον τρόπο της "αγάπης της εκκλησίας" δεν θα ήταν ότι καλύτερο για μένα αυτή τη στιγμή. άσε και καμποσες αμαρτίες εγώ δεν τις δέχομαι.. Σκέψου τι θα πάθει ο παππουλης αν του πω πως το ότι έχω να κάνω σεξ ένα χρόνο με ρίχνει μυχολογικά περισσότερο

---

εμενα δε με ενδιαφερει τι ιδιοτητα δηλωνει καπιος ουτε αν ειναι αληθινος η ψευτικος με ενδιαφερει αν ειναι σωστα αυτα που λεει πχ οταν διαβασα αυτο το κειμενο βρηκα σωστα αυτα που γραφει http://hristospanagia3.blogspot.gr/2...st_3.html#more

κεράσι ο πατέρας στην κοσμάρα του ήταν ανέκαθεν... στην ουσία παρόλο που χώρισαν όταν ήμουν πλέον 18 μεγάλωσα χωρίς τον πατέρα μου, τον οποίο ζήτημα ήταν να έβλεπα μία φορά την εβδομάδα, μιας και είχε καταντήσει η ιστορία να κερατώνει την γκόμενα με την μάνα μου... λόγο του ότι μεγάλωνα με πολύ άνισους όρους σε σχέση με τον αδερφό μου, το αγοράκι της μαμάς και σε υπερβολικό βαθμό, μιας και η μάνα δεν είχε άντρα είχε κρεμαστεί πάνω του, είχε όλα τα χάδια και τα παιχνίδια και αν εγώ πήγαινα να χωθώ στο παιχνίδι τους στην καλύτερη το σταματούσε... στην χειρότερη τις έτρωγα κι όλας... κι εγώ ήμουν αυτή που είχε υποχρέωση να γυρίσει τον μπαμπά στο σπίτι... με ξύπναγε η μάνα μου το βράδυ και με παρατάγε σε ξένα μέρη κάτω απ' την πολυκατοικία της κοπελιάς για να με γυρίσει ο πατέρας μου... ένα απόγευμα είχα πιάσει λοιπόν τον πατέρα μου και του είχα πει πως νομίζω πως είμαι υιοθετημένη για να μεγαλώνω τόσο διαφορετικά από τον αδερφό μου "είσαι υπερβολική" μου είχε πει και με ξαναπαράτησε σ' αυτο το σπίτι... αφού πλέον είχαν χωρίσει και αφότου άρχισα την ψυχοθεραπεία μου κατάλαβα πως δεν ήταν ο πατέρας μου το τέρας της ιστορίας... στην ουσία πως η ιστορία δεν είχε τέρατα... κατάλαβα επίσης πως δεν τον γνώριζα και καθόλου.. μια μέρα που μιλάγαμε λοιπόν του ειπα πως δεν είναι τόσο κακός όσο νομίζαμε και πως το "λάθος" του ήταν που μας είχε παρατήσει να μεγαλώνουμε χωρίς να ξέρει πως... "μα με τη μαμά σας ήσασταν, ποιος μπορεί να μεγαλώσει καλύτερα τα παιδιά του?", απλά κι ο πατέρας μου αδυνατεί να δεχτεί τις ευθύνες του ακόμα και τώρα... έτσι και τώρα όταν κάνω το "λαθος" να του απαντήσω με ειλικρίνεια στο τι κάνω, αν και ποτέ δεν έχω εκθέσει το πόσο χάλια νιώθω, αλλά μόνο γεγονότα... "είμαι υπερβολική, τα πράγματα που γίνονται και λέγονται πάνω στα νεύρα δεν είναι να τα πέρνουμε τοις μετρητοίς" και άλλα τέτοια. εκτός αυτού ο πατέρας μου πλέον μένει στην κρήτη με την γυναίκα του και τα παιδιά της κι εγώ στην αθήνα... μιλάμε στο τηλεφώνο μόνο και όχι πολύ συχνά... και βλεπόμαστε ακόμα σπανιότερα... νιώθω λίγο άσχημα που κατηγορώ έτσι τους γονείς μου... γιατί αυτοί στην ουσία πάντα έτσι ήτανε... εγώ φταίω που ξαναγύρισα...

μπουμ αθήνα είμαι... και δεν το ξέρω αυτό που λες για δωρεάν ψυχοθεραπεία...

μα Αλέξανδρε κι εγώ αυτό ακρίβως λέω... αλλά δεν είμαι τώρα σε φάση που να μπορώ να ρισκάρω το αν θα πέσω σε παπά που θα με αφορήσει, που είναι και η μεγαλύτερη πιθανότητα όπως τα έχω στο κεφάλι μου ή αν θα πέσω σε κάποιον πιο ανθρώπινο που να μου πει σωστά πράγματα που έστω και με δύσκολο τρόπο να με βοηθήσουν...

....καθρεφτη, ο ψυχολόγος σου τι γνώμη είχε για τη συμπεριφορα της μητερας σου?
Πως εξηγουσε τη συμπεριφορα της?

M' oλα αυτα που εχεις τραβηξει το παραξενο θα ταν να σουνα καλα ψυχολογικα!:p Εχεις πιεστει απο πολλες μεριες κ πιεζεσαι ακομα.

θεοφανία η ψυχοθεραπεύτρια μου ήταν γυναίκα και είχε τελειώσει ψυχιατρική και όχι ψυχολογία, δυστυχώς ψυχοθεραπεία έκανα πολύ λίγο καιρό, λιγότερο από χρόνο, σταμάτησα γιατί είχαμε έντονες διαφωνίες όταν πέθανε η σκύλα μου και εγώ αμέσως ήθελα να αποκτήσω καινούριο γιατί ένιωθα πως δεν μπορούσα να σταθώ μόνη μου, η ψυχοθεραπεύτρια μου διέκρινε εξάρτηση στη σχέση μου με τα σκυλιά και πίστευε πως πρέπει να μάθω να στέκομαι μόνη μου και να δώσω στον εαυτό μου την αξία που δίνω στον σκύλο μου και μέσω αυτού την παίρνω πίσω... προφανώς και είχε δίκιο αλλά εγώ εκείνη τη στιγμή δεν ήθελα να το καταλαβω... μετά από ενάμισι χρόνο περίπου ξαναπήγα στην ίδια και σταμάτησα περίπου μετά από ένα εξάμηνο για οικονομικούς λόγους... η γνώμη της για την μητέρα μου ήταν πως δεν δίνει του αγγέλου της νερό, πως είναι μυθομανής, δολοπλόκα, παραδόπιστη και χειριστική... αξίζει να αναφέρω πως είχε γνωρίσει και την μητέρα μου καθώς επίσης έκανε σε άλλη ομάδα ψυχοθεραπεία και στην τότε κολλητή της μάνας μου... αυτό το λέω για να καταλάβετε πως η άποψη που είχε για την μητέρα μου δεν ήταν μονομερής... ποτέ δεν θα ξεχάσω την ομάδα που μου φώναζε "αν δεν δεχτείς πως είσαι ορφανή μια ζωή θα τους αφήνεις να σε βουλιάζουν, δεν έχουν τίποτα να δώσουν αυτόι ο άνθρωποι, χάνεις τον χρόνο σου και πληγώνεσαι τσάμπα" η αλήθεια είναι πως την πρώτη φορά που έκανα ψυχοθεραπεία πήγα να μείνω μόνη μου ή τουλαχιστον έτσι πίστευα τότε, μιας και επένδυσα σε οίκημα της μάνας μου απο το οποίο με έδιωξε όταν δεν είχα να της πληρώνω τα κοινόχρηστα. Και παρόλο που έμενα στην ίδια πολυκατοικία με την μάνα μου μαγείρευα μόνη μου, έπλενα τα ρούχα μου στο χέρι και την έβλεπα μια φορά το μήνα για μία ώρα... αυτή ήταν και η περίοδος της ζωής μου που είχα την μεγαλύτερη άνοδο σε όλους τους τομείς... όχι μόνο γιατί έφυγα από τη μάνα μου αλλά και γιατί είχα πάρει τη ζωή στα χέρια μου... στο δεύτερο γύρω ψυχοθεραπείας είχε ήδη μπει η κρίση... δούλευα σε sm και θελαν να με στειλουν από αυτό που ήμουν σε ενα άλλο αρκετά μακριά... εκεί η μάνα μου με έπεισε, ούτε κι εγώ δεν ξέρω πως να πάω να δουλέψω στην δουλειά της... η ψυχοθεραπεύτρια μου να οδύρεται πως θα με καταστρέψει... αλλά εγώ είχα στοκάρει... ήθελα την μανούλα... μου τα έλεγε τόσο ωραία... τώρα την εταιρεία την έχει κλείσει γιατί δεν έβγαινε οικονομικά, από τον πρώτο μήνα όμως εγώ δεν πληρωνόμουνα, έπρεπε να παρακαλάω για να μου δώσει 80 ευρώ για το φαί των σκύλων... να μην έχω εγώ να φάω... και να έχω και τη μάνα μου να με απειλεί πως θα με διώξει από το σπίτι της επειδή δεν της πληρώνω τους λογαριασμούς... που πριν πάρω εγώ δάνειο και φτιάξω πάνω μπάνιο και κουζίνα και να ρίξω ένα ακόμα δωμάτιο ήταν ημιηπαιθριος στην ταράτσα για μπάρμπεκιου... στην εφηβεία μου είχα πρόβλημα με τις ουσίες... όταν οι γονείς μου χώρισαν άρχισα να κόβω... και θυμάμαι την μάνα μου να μου λέει "οι φίλοι σου που έρχονται από τις ουσίες για να δουν τι κάνεις, μόνο να δουν τι κάνεις δεν θέλουν, δεν αντέχουν να βουλιάζουν μόνοι και θέλουν να σε τραβήξουν μαζί τους.", τότε αδυνατούσα να πιστέψω πως ο γκομενος μου και ο κολλητός μου έιναι τόσο κακοί... και όντως δεν ήταν... τις περισσότερες φορές βλέπουμε στους άλλους αυτό που έχουμε μέσα μας... τότε όμως δεν καταλαβαινα πως η μάνα μου δεν αντέχει να βουλιάζει μόνη και θέλει να τραβάει και κάποιον άλλο μαζί της...

Quote:

---

Originally Posted by καθευτης

επίσης να σου πω πως τους κληρικούς τους φοβάμαι... επειδή δεν έχω καμία σχέση με την εκκλησία ο μόνος λόγος που θα πάω θα είναι για να τα πω και να ξαλαφρώσω... και καταλαβαίνεις πως το να πέσω σε ένα τυπικο παπά που κατακρίνει τις αμαρτίες έστω και με τον τρόπο της "αγάπης της εκκλησίας" δεν θα ήταν ότι καλύτερο για μένα αυτή τη στιγμή. άσε και καμποσες αμαρτίες εγώ δεν τις δέχομαι.. Σκέψου τι θα πάθει ο παππουλης αν του πω πως το ότι έχω να κάνω σεξ ένα χρόνο με ρίχνει μυχολογικά περισσότερο

---

Κουραγιο φιλη μου,οντως αυτο που με περιγραφεις ειναι πολυ δυσκολο,Κ εγω καθυστερησα πολυ να εμπιστευτω την εκκλησια ομως οταν το εκανα με βοηθησε απιστευτα,Εγω πηγα σε ενα τρομερο πνευματικο κ του ειπα οτι ημουν σε τρομερη κατασταση οταν μου την επεσε ο θειος μου κ το εκανα μαζι του,Δεν φανταζεσαι ποσο χαμηλα εχω πεσει κ εγω ομως τωρα ειμαι πολυ καλυτερα κ με το αγορι μου θελουμε κανουμε οικογενεια,Δεν θα μιλησεις για το σεξ αναγκαια θα μιλησεις για την καταθλιψη που βιωνεις κ θα ζητησεις συμβουλες κιολας,Επισης πηγαινε στο νοσοκομειο να βρεις ενα ειδικο να σου δωσει φαρμακευτικη αγωγη κ η δραστηριοτητα ειναι αναγκαια εστω να βγαινεις να περπατας λιγο να φτιαχνεις το δωματιο σου οπως εσυ επιλεγεις,Οταν σταθεις στα ποδια σου πρεπει να διεκδηκησεις την περιουσια που σου αναλογει εστω κ νομικα κ να κανεις μια νεα αρχη αλλου,Μην απελπιζεσαι τα καλυτερα θα ερθουν κ για σενα!

Να σου τονισω επισης οτι ο πνευματικος δεν με κατεκρινε οταν του ειπα τι εκανα ηταν τρομερα κατανοησιμος

μυσπ, καθώς και στους υπόλοιπους σας ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σας... εχθές πήρα τηλέφωνο και έκλεισα ραντεβού με ψυχίατρο του 18άνω...δεν θέλω να μιλήσω ιδιαιτέρως σήμερα, δυστυχώς μπήκα για να γράψω στο κεφάλαιο ναρκωτικά, και το να μιλήσω "συναισθηματικά" ξέρω πως θα είναι κατά πολύ κοροιδία αυτή τη στιγμή... σας ευχαριστώ ειλικρινά όμως...

καλα και με τους ψυχιατρους ετσι οπως εχει γινει ο κοσμος μη περιμενεις και πολλα. πριν μια βδομαδα περιπου διαβαζα αυτο http://www.efsyn.gr/?p=236494 για εναν αστεγο 44χρονο με καταθλιψη κι αλλα ψυχολογικα, που πηγε ο ανθρωπος να νοσηλευτει και τον διωξανε λεγωντας του να βρει δουλεια, με αποτελεσμα να αυτοκτονισει. εχουνε καταντησει και οι γιατροι πλεον παλιανθρωποι διχως κατανοηση, κι αναρωτιεμαι τι στο διαολο σπουδασαν και ποια η χρησιμοτητα τους αν συμπεριφερονται ετσι.

συγνώμη που θα σας ξαναζαλίσω με τα "προβλήματα" μου αλλά και σήμερα είμαι χάλια... όχι τόσο όσο χθες όμως που ούτε να γράψω δεν ένιωθα ικανή... είναι κι αυτή η μοναξιά εκτός των άλλων που με τσακίζει... την παρασκευή πήγα στο γραφείο καθαρισμού που μας κλείνει τις δουλειές... ανέλαβα από 1η του μήνα και άλλες δύο δουλειές άρα στο σύνολο θα δουλεύω 7 ώρες και ελπίζω να πιάσω τα 450 ευρώ... το κακό είναι πως και η τρεις δουλειές τελειώνουν στο τέλος του χρόνου... αυτό το περιορισμένου χρόνου με τσακίζει... και μετά θα είμαι πάλι στο τίποτα εργασιακά... μέχρι κάτι να βρεθεί... σ' αυτές τις δουλειές έχω ξαναδουλέψει... η μητέρα μου είχε συνεργείο καθαρισμού και πριν από 4 χρόνια πήγα και δούλεψα εκεί... όταν σταμάτησα επειδή δεν πληρωνόμουνα τα πόστα μου τα ανέλαβε η μάνα μου... τους είπε πως είμαι πρεζάκι και τρελή... μου το είπε μια κοπέλα που δούλευε εκεί όταν είχα πάει να πάρω την μάνα μου μια μέρα... η μάνα μου πάντα είχε την τάση να μου κόβει τις καθαρές δραστηριότητες και φιλίες ή μάλλον τις δραστηριότητες και τις φιλίες γενικά... απλά εγώ μετά αντί για τίποτα επέλεγα το πιο παραβατικό... στο 14 μου είχε πιάσει τις τότε φίλες μου και τους είχε πει να μην με κάνουν παρέα γιατί λόγω των ατασθαλιών που κάνουμε ο πατέρας μου αναγκάζεται να με μαστιγώνει... έτσι σταμάτησαν να με κάνουν παρέα οι κοπέλες που με δυσκολία είχα βρει και άρχισα να κάνω παρέα με χρήστες ουσιών... αυτό συνεχίζει να το κάνει ακόμα και τώρα όπου μπορεί, όπου εγώ της αφήνω τον χώρο, και δυστυχώς τώρα ο χώρος που της αφήνω είναι πάρα πολύς... λογω ανάγκης, να με εκθέτει "διακριτικά" ώστε να με απορρίπτουν ή να ντρέπομαι εγώ να ξαναβρεθώ με τους ανθρώπους αυτούς... "αφού λέει αυτά τα πράγματα η μητέρα σου που σε υπερασπίζεται και σε καλύπτει φαντάσου τι άνθρωπος είσαι πραγματικά" μου έχουν πει πρόσφατα... με ανησυχεί λοιπόν το πόσο θα μπόρεσω να ανταπεξέλθω στα βλέμματα τους και στα λόγια τους ίσως σ' αυτή τη δουλειά... ίσως έκανα άσχημα που την δέχτηκα... αν δεν μπορέσω να τα βγάλω πέρα και χρειαστεί να την αφήσω θα είναι πολύ άσχημο δείγμα προς τον εργοδότη μου και δεν είναι εποχές για τέτοια... εκτός αυτού τη δουλειά σ' αυτό το γραφείο την έχω βρει από την μητέρα μου που δουλεύει κι αυτή εκεί... και είναι και ιδιατέρως συμπαθής μάλιστα... και το άλλο που σκέφτομαι είναι πως αν καταφέρω κάποια στιγμή να ξεφύγω από δω μέσα η μάνα μου θα πάει να μιλήσει άσχημα και στο γραφείο για να με διώξουνε... γιατί απ' ότι έχω καταλάβει το ότι έκοβε σε μενα τις παρέες και συντηρούσε πάλι με πλάγιο τρόπο τον αδερφό μου υπέρβαρο ήταν για να μας κρατάει στα φουστάνια της... ο αδερφός μου αφού πέρασε δυο χρόνια κλεισμένος στο δωμάτιο του χωρίς δουλειά και με πολύ ψυχολογική βία κατάφερε να ξεφύγει... εγώ φοβάμαι πως ποτέ δεν θα τα καταφέρω... νιώθω να πνίγομαι... έχω παραμελήσει απίστευτα τον εαυτό μου ακόμα και σε θέματα υγείας... έχω ένα "μελάνωμα?" στο πόδι... όταν το είδε ο πατέρας μου μου είπε πως του φαίνεται περίεργο και να πάω να το κοιτάξω... μπορεί να φοβάμαι να αυτοκτονήσω αλλά θέλω να πεθάνω τόσο που επιτήδες δεν έχω ασχοληθεί ούτε με αυτό, ούτε με ένα άλλο γυναικολογικό θέμα που έχω... ξέρω το ότι έχω αρχίσει να τα συζητάω εδώ άρα να τα ξανασκέφτομαι μέσα μου είναι μια αρχή και γι αυτο θέλω να σας ευχαριστήσω για το "σπρώξιμο" που μου δίνεται... δυστυχώς νιώθω τόσο χάλια και τόσο ανεπαρκής...

μυσπ το να διεκδικήσω την περιουσία μου μου το έλεγε και η ψυχοθεραπεύτρια μου... που στην ουσία δεν θέλει διεκδίκηση, απόφαση θέλει... το 2002 που πέθανε ο παππούς μου η μάνα μου κληρονόμησε τα σπίτια του, τα πούλησε και αγόρασε ένα στο όνομα μου, ένα στου αδερφού μου και ένα στο δικό της, για λόγους εφορίας βέβαια... μην φαντάζεστε πως την έπιασε μεγαλοψυχία, το ότι το σπίτι είναι τελείως στο όνομα μου το έμαθα πριν από 2 χρόνια περίπου όταν η μάνα μου ήθελε να το πουλήσει για να ξεχρεώσει... πράγμα που ευτυχώς δεν έγινε. το σπίτι που είναι στο όνομα της μάνας μου είναι μεζονέτα... το 2005 νομίζω πήρα δάνειο... έκλεισα την μεζονέτα, έριξα πάνω 2ο δωμάτιο, έφτιαξα μπάνιο και κουζίνα και το έκανα την γκαρσονιέρα στην οποία έμενα... στην μάνα μου πλήρωνα ποσοστό των κοινοχρήστων και το ρεύμα που είχα βάλει μετρητή... αρκετό καιρό πριν πάω στην δουλειά της και ενώ ακόμα πλήρωνα είχε αρχίσει το "πότε θα φύγεις από δω?" αλλά όταν πλέον αδυνατούσα και να πληρώσω έπιασε και τον πατέρα μου και τον άρχισε πως έχω πρόβλημα με το αλκοόλ, πρόβλημα που εγώ ποτέ στη ζωή μου δεν είχα... και πως είμαι ανίκανη να μένω μόνη μου και αυτός είναι και πως δεν μπορώ να ανταπεξέλθω οικονομικά κτλ κτλ... αναγκάστηκα να δώσω τα σκυλιά μου πραγμα που με τσάκισε, μιας και η μάνα μου έπεισε όσους με βοηθούσαν με αυτά να σταματήσουν... και τον πατέρα μου μέσα σε αυτούς... φιλοξενήθηκα λίγο από γνωστούς... έμεινα στο δρόμο... υποτροπίασα στην ηρωίνη... πήγα σε πρόγραμμα κλειστό.. ξανά στο δρόμο... ξανά στο πρόγραμμα... ξανά στο δρόμο και τώρα εδώ... γιατί τα λέω όλα αυτά δεν ξέρω... μάλλον έχω ανάγκη να "ξεμπουκώσω".
για να συνεχίσω στην ουσία, όταν η μάνα μου με έπρηζε να φύγω η ψυχοθεραπεύτρια μου μου έλεγε να φύγω και να πάρω το νοίκι από το σπίτι που είναι στο όνομα μου... εγώ τότε είχα πει πως είναι νομικά αδύνατον και δεν το έψαξα καθόλου, γιατί με κολλάει ηθικά... το ότι έκανε η μάνα μου την βλακεία να το γράψει στο όνομα μου, μου δίνει το δικαίωμα να το εκμεταλευτώ? ακόμα και τότε που η μητέρα μου έπαιρνε 4000 δεν μπόρεσα να το κάνω, τώρα η μάνα μου είναι σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση, ή τουλάχιστον έτσι λέει, μιας και τίποτα απ' όσα λέει δεν μπορώ να πιστέψω... σχεδόν τα πάντα μετά από κάποιο καιρό ανακαλύπτω πως είναι ψέματα... καθόλου δεν την γνωρίζω... ίσως όλα αυτά να είναι δικαιολογίες και απλά να φοβάμαι να της εναντιωθώ... ίσως να φοβάμαι και να πάρω την ευθύνη της ζωής μου... μάλλον πρέπει πρώτα να σταθώ στα πόδια μου για να το κάνω αυτό... πως θα το κάνω όμως αυτό εδώ μέσα? νιώθω συνέχεια να βουλιάζω σε ένα βούρκο χωρίς πάτο...
πριν λίγους μήνες κατάφερα να απειλήσω την μάνα μου που ακόμα κάθομαι και με χτυπάει πως αν το ξανακάνει θα πάρω το νοίκι και θα φύγω... κι αυτό δεν θα κατάφερνα να το πω αν δεν μου έλεγε ο αδερφός μου πως το είπε κι αυτός για να σταματήσει να τον απειλεί πως θα τον πετάξει στον δρόμο...
η μάνα μου δεν έχει μετανιώσει τίποτα παραπάνω από το ότι μας έγραψε τα σπίτια.. αφού την απείλησε ο αδερφός μου και έμαθε πως κι εγώ το ξέρω άρχισε να λέει πως η πρώην φίλη της της έλεγε να μην το κάνει και πως δεν την άκουγε και να τα τώρα, πράγμα το οποίο δεν πιστεύω πως της το έχει πει γιατί αυτή έχει γράψει τα πάντα στα παιδιά της και δεν το έχει μετανιώσει, απλά η μάνα μου δεν μπορεί να υπερασπιστεί τη γνώμη της... και πως το ότι έχουμε τα σπίτια εμείς έχει χαλάσει την οικογενειακή ισορροπία. βέβαια να πω πως η μάνα μου χρωστάει πλέον τρελά λεφτά στο δημόσιο και σε τράπεζες και είναι σε διαδικασίες να της πάρουνε το σπίτι που μένουμε, δηλαδή αν είχε στο όνομα της τα δικά μας σίγουρα θα είχε χάσει το ένα αν όχι και τα δύο... αλλά το ότι είναι σε τόσο άσχημη κατάσταση οικονομικά... ακόμα κι αν αυτή η ίδια ευθύνεται για την κατάσταση αυτή εμένα με δυσκολεύει ακόμα περισσότερο... όλα αυτά όμως μου φαίνονται σαν όνειρα... μιας και ακόμα δεν είμαι σε θέση να κάνω τίποτα... λογια λόγια λόγια... έχω χάσει την μισή μου ζωή και φοβάμαι μην χάσω και την άλλη μισή...
είναι τόση η οργή που έχω για την μάνα μου και τόση η θλίψη... όσο καιρό δεν έμενα μαζί της μπορεί να μην ένιωθα τίποτα θετικό αλά δεν ένιωθα και την οργή που νιώθω... ίσως είναι που δεν μπορούσε η αδικία να με φτάσει και να με πνίξει... φοβάμαι τώρα όμως μην την αδικήσω εγώ λόγω των άσχημων συναισθημάτων μου

Quote:

---

Originally Posted by καθευτης

μυσπ το να διεκδικήσω την περιουσία μου μου το έλεγε και η ψυχοθεραπεύτρια μου... που στην ουσία δεν θέλει διεκδίκηση, απόφαση θέλει... το 2002 που πέθανε ο παππούς μου η μάνα μου κληρονόμησε τα σπίτια του, τα πούλησε και αγόρασε ένα στο όνομα μου, ένα στου αδερφού μου και ένα στο δικό της, για λόγους εφορίας βέβαια... μην φαντάζεστε πως την έπιασε μεγαλοψυχία, το ότι το σπίτι είναι τελείως στο όνομα μου το έμαθα πριν από 2 χρόνια περίπου όταν η μάνα μου ήθελε να το πουλήσει για να ξεχρεώσει... πράγμα που ευτυχώς δεν έγινε. το σπίτι που είναι στο όνομα της μάνας μου είναι μεζονέτα... το 2005 νομίζω πήρα δάνειο... έκλεισα την μεζονέτα, έριξα πάνω 2ο δωμάτιο, έφτιαξα μπάνιο και κουζίνα και το έκανα την γκαρσονιέρα στην οποία έμενα... στην μάνα μου πλήρωνα ποσοστό των κοινοχρήστων και το ρεύμα που είχα βάλει μετρητή... αρκετό καιρό πριν πάω στην δουλειά της και ενώ ακόμα πλήρωνα είχε αρχίσει το "πότε θα φύγεις από δω?" αλλά όταν πλέον αδυνατούσα και να πληρώσω έπιασε και τον πατέρα μου και τον άρχισε πως έχω πρόβλημα με το αλκοόλ, πρόβλημα που εγώ ποτέ στη ζωή μου δεν είχα... και πως είμαι ανίκανη να μένω μόνη μου και αυτός είναι και πως δεν μπορώ να ανταπεξέλθω οικονομικά κτλ κτλ... αναγκάστηκα να δώσω τα σκυλιά μου πραγμα που με τσάκισε, μιας και η μάνα μου έπεισε όσους με βοηθούσαν με αυτά να σταματήσουν... και τον πατέρα μου μέσα σε αυτούς... φιλοξενήθηκα λίγο από γνωστούς... έμεινα στο δρόμο... υποτροπίασα στην ηρωίνη... πήγα σε πρόγραμμα κλειστό.. ξανά στο δρόμο... ξανά στο πρόγραμμα... ξανά στο δρόμο και τώρα εδώ... γιατί τα λέω όλα αυτά δεν ξέρω... μάλλον έχω ανάγκη να "ξεμπουκώσω".
για να συνεχίσω στην ουσία, όταν η μάνα μου με έπρηζε να φύγω η ψυχοθεραπεύτρια μου μου έλεγε να φύγω και να πάρω το νοίκι από το σπίτι που είναι στο όνομα μου... εγώ τότε είχα πει πως είναι νομικά αδύνατον και δεν το έψαξα καθόλου, γιατί με κολλάει ηθικά... το ότι έκανε η μάνα μου την βλακεία να το γράψει στο όνομα μου, μου δίνει το δικαίωμα να το εκμεταλευτώ? ακόμα και τότε που η μητέρα μου έπαιρνε 4000 δεν μπόρεσα να το κάνω, τώρα η μάνα μου είναι σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση, ή τουλάχιστον έτσι λέει, μιας και τίποτα απ' όσα λέει δεν μπορώ να πιστέψω... σχεδόν τα πάντα μετά από κάποιο καιρό ανακαλύπτω πως είναι ψέματα... καθόλου δεν την γνωρίζω... ίσως όλα αυτά να είναι δικαιολογίες και απλά να φοβάμαι να της εναντιωθώ... ίσως να φοβάμαι και να πάρω την ευθύνη της ζωής μου... μάλλον πρέπει πρώτα να σταθώ στα πόδια μου για να το κάνω αυτό... πως θα το κάνω όμως αυτό εδώ μέσα? νιώθω συνέχεια να βουλιάζω σε ένα βούρκο χωρίς πάτο...
πριν λίγους μήνες κατάφερα να απειλήσω την μάνα μου που ακόμα κάθομαι και με χτυπάει πως αν το ξανακάνει θα πάρω το νοίκι και θα φύγω... κι αυτό δεν θα κατάφερνα να το πω αν δεν μου έλεγε ο αδερφός μου πως το είπε κι αυτός για να σταματήσει να τον απειλεί πως θα τον πετάξει στον δρόμο...
η μάνα μου δεν έχει μετανιώσει τίποτα παραπάνω από το ότι μας έγραψε τα σπίτια.. αφού την απείλησε ο αδερφός μου και έμαθε πως κι εγώ το ξέρω άρχισε να λέει πως η πρώην φίλη της της έλεγε να μην το κάνει και πως δεν την άκουγε και να τα τώρα, πράγμα το οποίο δεν πιστεύω πως της το έχει πει γιατί αυτή έχει γράψει τα πάντα στα παιδιά της και δεν το έχει μετανιώσει, απλά η μάνα μου δεν μπορεί να υπερασπιστεί τη γνώμη της... και πως το ότι έχουμε τα σπίτια εμείς έχει χαλάσει την οικογενειακή ισορροπία. βέβαια να πω πως η μάνα μου χρωστάει πλέον τρελά λεφτά στο δημόσιο και σε τράπεζες και είναι σε διαδικασίες να της πάρουνε το σπίτι που μένουμε, δηλαδή αν είχε στο όνομα της τα δικά μας σίγουρα θα είχε χάσει το ένα αν όχι και τα δύο... αλλά το ότι είναι σε τόσο άσχημη κατάσταση οικονομικά... ακόμα κι αν αυτή η ίδια ευθύνεται για την κατάσταση αυτή εμένα με δυσκολεύει ακόμα περισσότερο... όλα αυτά όμως μου φαίνονται σαν όνειρα... μιας και ακόμα δεν είμαι σε θέση να κάνω τίποτα... λογια λόγια λόγια... έχω χάσει την μισή μου ζωή και φοβάμαι μην χάσω και την άλλη μισή...
είναι τόση η οργή που έχω για την μάνα μου και τόση η θλίψη... όσο καιρό δεν έμενα μαζί της μπορεί να μην ένιωθα τίποτα θετικό αλά δεν ένιωθα και την οργή που νιώθω... ίσως είναι που δεν μπορούσε η αδικία να με φτάσει και να με πνίξει... φοβάμαι τώρα όμως μην την αδικήσω εγώ λόγω των άσχημων συναισθημάτων μου

---

Κοπελα μου καταλαβαινω οτι εισαι σε δυσκολη θεση ομως ο νομος ειναι με το μερος σου εφοσον το σπιτι ειναι στο ονομα σου,Προσπαθησε για ενα μικρο διαστημα να επισκεφτεις ειδικο η πνευματ9ικο εκκλησια η ακομα καλυτερα κ τα 2 μαζι,Επειτα οταν θα εχεις μαζεψει οσο κουραγιο εχεις θα επισκεφτεις τους ενοικιαστες στο σπιτι σου κ θα απαιτησεις απο εδω κ περα να σου δινουν εσενα το ενοικιο,η μητερα σου πιστευω οσο κ να θυμωσει νομικα δεν μπορει να κανει κατι,Επισης το χρεος που μου λες ειναι στο ονομα της κ δεν νομιζω οτι αφορα εσενα εκτος εαν πεθανει κ το κληρονομησετε εσεις,Εαν βρει καποιος το μπελα του απο το χρεος θα ειναι αυτη κ οχι εσεις,Για να ειναι περιπου σε στυλ μεζονετας το σπιτι σημαινει οτι λογικα θα παιρνεις ενα σεβαστο ποσο τον μηνα κ αυτο συν τα περιπου 450 ευρω που παιρνεις απο την δουλεια σου αρκουν να κανεις ενα ξεκινημα μονη σου κ γιατι οχι κ με τον αδερφο σου εαν θελει να σε ακολουθησει κ να παρει κ αυτος το ενοικιο του,Επισης πρεπει να παψεις τελειως να βλεπεις ανθρωπους που μπορει να σε ενθαρυνουν να παιρνεις ναρκωτικα,η μητερα σου πιστευω δεν αλλαζει κ πρεπει να το δεχτεις απομακρυνσου τελειως απο αυτην κ προσπαθησε να την συγχωρησεις μην της κανεις ποτε κακο για να μην εισαι θυμωμενη μαζι της κ φθειρεσαι μεσα σου

Αμα περιμενεις απ το θεο να σε βοηθησει χαιρετα μου τον πλατανο. Επειδη η περιπτωση σου εχει πολλες παραμετρους, θελει πολυ σκεψη για το τι να κανεις. Για την ωρα αφου δεν εχεις λεφτα, πρεπει να πας καπως διπλωματικα με τη μαμα.

Αν το σπίτι είναι στο όνομά σου και νοικάζεται εσύ πρέπει να δηλώνεις το ενοίκιο στην εφορία και να πληρώνεις τον φόρο του ενοικίου, 10%. Μήπως η μαμά σου έχει την επικαρπία και δεν το γνωρίζεις;

Quote:

---

Originally Posted by καθευτης

είναι τόση η οργή που έχω για την μάνα μου και τόση η θλίψη... όσο καιρό δεν έμενα μαζί της μπορεί να μην ένιωθα τίποτα θετικό αλά δεν ένιωθα και την οργή που νιώθω... ίσως είναι που δεν μπορούσε η αδικία να με φτάσει και να με πνίξει... φοβάμαι τώρα όμως μην την αδικήσω εγώ λόγω των άσχημων συναισθημάτων μου

---

Είμαι σίγουρη ότι εγώ έχω περισσότερη οργή για τη μάνα σου, απ' ότι εσύ, μετά απ' όσα διάβασα.
Εσύ μισείς τον εαυτό σου και προτιμάς να τον σκοτώσεις, παρά να την αντιμετωπίσεις. Δεν επιτρέπεις καν στον εαυτό σου να τη δει στις πραγματικές της διαστάσεις.
Τόσο πολύ δεν το αντέχεις, που προτιμάς να κάνεις κακό στον εαυτό σου, παρά να παραδεχτείς ότι είναι παλιοχαρακτήρας, πιθανόν άρρωστη ψυχολογικά.
Πάντα είχα αυτή την απορία, πώς γίνεται μερικοί άνθρωποι να προτιμάνε να σκοτώσουν τον εαυτό τους και όχι αυτόν που τους καταστρέφει τη ζωή;
Πώς γίνεται να μην επαναστατούν στην κατάφωρη αδικία; Πόση πλύση εγκεφάλου έχουν υποστεί και πόσες άσκοπες ενοχές κουβαλάνε!
Ειλικρινά αναρωτιέμαι.

Quote:

---

Originally Posted by μυσπ

η μητερα σου πιστευω δεν αλλαζει κ πρεπει να το δεχτεις απομακρυνσου τελειως απο αυτην κ προσπαθησε να την συγχωρησεις μην της κανεις ποτε κακο για να μην εισαι θυμωμενη μαζι της κ φθειρεσαι μεσα σου

---

Στη φάση που βρίσκεται είναι αδύνατον να συγχωρήσει και να πάψει να είναι θυμωμένη.
Αρκετές ενοχές κουβαλάει, αρκετά δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα.
Δεν είναι ανάγκη να νιώθει υποχρεωμένη να το κάνει και μάλιστα τώρα. Και ούτε είναι κάτι που γίνεται έτσι απλά, με μια κουβέντα, θέλει πολύ χρόνο.
Το θέμα είναι είναι τον θυμό που νιώθει να μην τον στρέφει στον εαυτό της, αλλά να τον χρησιμοποιήσει για να απαγκιστρωθεί από τη μητέρα της (μητέρα, που λέει ο λόγος).
Εγώ θα έβλεπα πιο υγιές σε αυτή τη φάση το να νιώθει ότι θέλει να πάρει εκδίκηση παρά να συγχωρέσει. Αυτό θα σήμαινε ότι ο θυμός έχει αρχίσει να την κινητοποιεί να πάρει τη ζωή στα χέρια της και να σταματήσει να ανέχεται την αδικία.
Μπορεί πλέον να συγχωρήσει και να κατανοήσει μόνο κάποιος που έχει αποστασιοποιήθεί και απογαλακτιστεί πλήρως.

Ποια επανάσταση ενάντια σε κάποιον δυνάστη θα είχε φέρει αποτέλεσμα αν οι εξεγερθέντες ήταν έτοιμοι να τον συγχωρέσουν, πριν θελήσουν να παρουν εκδίκηση;

συμφωνω σε ολα με την μαριον μεν, εχω να προσθεσω ομως, οτι ειναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ δυσκολο να ξεχωρισεις το κακο που σου κανει ο γονιος σου ,γιατι ο αρχικος προγραμματισμος σου δεν περιλαμβανει τετοια λειτουργια...
γεννιεσαι να λατρευεις ανευ ορων και να εμπιστευεσαι απολυτα, ενα προσωπο. την μητερα σου...
θελει αγωνα, συγκρισεις με τους φιλους σου και πολλη σκεψη για να καταλαβεις ακριβως τον ρολο του στην ζωη σου και το κακο που (ισως ) σου κανει.
με κανεναν αλλον ανθρωπο δεν συμβαινει σε τετοιο βαθμο να μπερδευεσαι και να κοιτας αλλου, εκτος απο τον γονιο σου.

μυσπ η μεζονέτα είναι στο όνομα της μάνας... εγώ νομίζω όμως πως παίρνω 400 από το νοίκι και αν μπορούσα να τα διεκδικήσω, ψυχολογικά να μπορούσα και όχι νομικά, θα είχα φύγει πίστεψε με... ακόμα κι αν ήξερα πως η δουλειά μου είναι σταθερή με τα 450 ευρώ πάλι θα είχα φύγει... αλλα δυστυχώς η δουλειές είναι μέχρι το τέλος του χρόνου και μετά μόνο να ελπίζω μπορώ πως κατι θα βρεθεί... και κυρίως το κουράγιο μέσα μου... γιατί το τόσο απλό του να σηκώνομαι το πρωί και να πάω στην δουλειά μου φαίνεται τόσο δύσκολο... η κατάσταση όμως είναι τόσο χάλια που σε υπόγειο θα προτίμουσα να μένω... πριν αποφασίσω να μείνω εδώ έμεινα για λίγο στο δρόμο και αυτό χωρίς να κάνω χρήση... αλλά τελικά ο δρόμος είναι πιο δύσκολος... με τέτοιες καταστάσεις συγκρίνεται η διαμονή μου εδώ... να της κάνω κακό δεν θέλω... φοβάμαι μην της φερθώ άδικα είπα... και το να παρω το νοίκι από το σπίτι, που μου έγραψε από βλακεία της τελικά και όχι επείδή το ήθελε, στην οικονομική κατάσταση που φαίνεται πως είναι, είναι η αδικία που φοβάμαι πως θα της κάνω...

kerasi δυστυχώς δεν περιμένω τίποτα από τον θεό μιας και δεν πιστεύω σ' αυτόν... ίσως θα ήταν καλό να πίστευα, ίσως θα είχα να παίρνω από κάπου δύναμη... αλλά δεν μπορώ να πιστέψω...

ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ η μητέρα μου δεν έχει κανένα δικαίωμα νομικά στο σπίτι που είναι στο όνομα μου, κι αυτό το ανακάλυψα μόλις πριν από δύο χρόνια περίπου που ζητούσε την υπογραφή μου για να το πουλήσει για να ξεχρεώσει, μπαίνει στην δικιά μου φορολογική δήλωση, με την οποία δεν είχα ασχοληθεί ούτε καν τον καιρό που έμενα μόνη μου.. τις δηλώσεις, και τη δικιά μου αλλά και του αδερφού μου τις κάνει η μάνα και ευτυχώς πληρώνει και την εφορία ή τουλάχιστον έτσι ελπίζω... πάντως μέχρι πριν κάποια χρόνια σίγουρα την πλήρωνε (τώρα δεν έχω κουράγιο να κοιτάξω και αυτό, όχι πως κάνω και τίποτα άλλο, αλλά και να δω πως δεν πληρώνει δεν είμαι σε φάση να αντιδράσω) μάλιστα την πρώτη χρονιά που δουλεύαμε κι όλας είχε και την απαίτηση να πληρώνουμε και την εφορία για΄τι περνάγαμε το αφορολόγητο... πράγμα που ευτυχώς δεν έγινε... απ' τις ελάχιστες φορές που έχω καταφέρει να πατήσω πόδι στην μάνα μου...
η άλλη φορά ήταν όταν πήγα να μείνω πάνω και η μάνα μου κατέβηκε κάτω με τον αδερφό μου... που πλέον η επιλογή μου εκείνη, το να χρεωθώ και να επενδύσω σε κάτι που ήταν στο όνομα της, αποδείχτηκε λάθος... παρόλο που η επιλογή ήταν λανθασμένη ίσως να ήταν η μεγαλύτερη "επανάσταση" που έχω κάνει και η άλλη φορά που εναντιώθηκα στην θέληση της ήταν όταν απαίτησα να θάψουμε την σκύλα μου ενώ η μάνα μου επέμενε να την πετάξουμε στο βουνό, όπως και κάναμε... την επόμενη μέρα όμως πήγαμε την πήραμε και την θάψαμε... τότε ήμουνα σε φάση που δεν πολυκαταλάβαινα, τώρα όμως ξέρω πως αν δεν είχα θάψει το ζωάκι μου, δεν θα μπορούσα να το διαχειριστώ αφού μου πέρναγε το πολύ βαρύ πένθος που βίωσα και μάλλον είναι και το μόνο πράγμα για το οποίο δεν τα καταφέρω να την συγχωρέσω ποτέ... και ούτε θέλω... και λέω πως η σκύλα ήταν ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ γιατί είχα και "αγωνιστεί" πολύ για να την πάρω, μιας και στο σπίτι είχαμε άλλο σκύλο, αλλά και επειδή άρχισα απο τα 14 να δουλεύω καλοκαίρια και διακοπές για να πληρώνω την εκπαίδευση του σκύλου και τα αξεσουάρ του (ο πρώτος εκπαιδευμένος σκύλος που είδαν οι γονείς μου). το σκυλάκι της οικογένειας και αγαπημένο του αδερφού μου που πέθανε λίγα χρόνια πριν τη δικιά μου, η μάνα μου την πέταξε στο βουνό αντί να την θάψει... με την βοήθεια δυστυχώς του αδερφού μου... αυτό το πράγμα τον έχει πληγώσει αφάνταστα και αυτός έχει μισήσει τη μάνα γι αυτό το λόγο πιο πολυ απ' οποιονδήποτε άλλο, αλλά δυστυχώς ο αδερφός μου δεν μπόρεσε να της εναντιωθεί τότε... κι εγώ το έμαθα μετά.. αν μου μιλούσε για το πόσο τον πόνεσε σίγουρα θα την θάβαμε... αλλά με τον Σ δεν είχα σχέση με επικοινωνία τότε και τον πονούσε πάρα πολύ για να μου το συζητήσει και φαντάζομαι θα ντρεπόταν να εκθέσει έτσι τη μάνα στους φίλους του και γι αυτό ζητησε βοήθεια κι από κει... εγώ για πολλά πράγματα που μας έκανε και κάνει δεν τα συζητάω αλλού γιατί ντρέπομαι να έχω τέτοια μάνα..

marian m όσο καιρό δεν μέναμε μαζί που δεν με επηρέαζε δεν ένιωθα οργή... όσο μένουμε μαζί το ξέρω πως είναι αδύνατο να μου συμβεί, ούτε καν το προσπαθώ... ο εαυτός μου νιώθει την ανάγκη να είναι σε άμυνα... να σου πω όμως την λυπάμαι κι όλας και ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι μην γίνω σαν κι αυτή... γιατί κι εγώ μόνοι μου είμαι... βέβαια η βασική μας διαφορά είναι πως εγώ ντρέπομαι για πράγματα που κανω είτε μαθαίνονται είτε όχι, ενώ η μάνα μου αν δεν μαθευτεί δεν ντρέπεται, και το άλλο είναι πως εγώ προσπαθώ να δικαιολογώ τους πάντες, αντιθέτως η μάνα μου προσπαθεί να βρει να τους κατηγορήσει.... παρ' όλα αυτά φοβάμαι μην γίνω το ίδιο... γιατί τώρα αυτή κατηγορώ... και ότι κατηγορούσε στους άλλους και κυρίως τον πατέρα μου τα παθαίνει η ίδια... είναι τελείως μόνη της, αν εξαιρέσεις εμένα που ούτε καν μιλάμε, η παιδική της φίλη την παράτησε ενα χρόνο αφότου ξεκίνησε να κάνει ψυχοθεραπεία... χρωστάει τόσα λεφτά σε τράπεζες και εφορία που της έχουν βγάλει το σπίτι (την μεζονέτα) στο σφυρί... αυτό με τα χρέη, τα οποία τώρα είναι σχεδόν αδύνατο να αποπληρωθούν και λέω σχεδόν γιατί αν κάνει πολλές στερήσεις ίσως και τώρα να τα καταφέρει το δημιούργησε από αδικία που της έγινε εξ αρχής αλλά μετά με την δικιά της βλακεία και αδιαφορία... επίσης δεν ξέρω αν εχει καμιά καλή καβάτζα γιατί δεν την βλέπω και να παρααγχωνεται... ο πατέρας μου πάντα πιστευε πως η μάνα έχει καβάτζα καλή, τώρα που της παίρνουν το σπίτι αναθεώρησε... εγώ όμως όπως την ξέρω δεν νομίζω να πείραζε την καβάτζα της για να σώσει το σπίτι που θέλει μεγάλη θυσία... λέω πως είναι και λίγο επιλογή της ή βλακεία της που το χάνει γιατί σήμερα έφαγε σαλιγκάρια μπουριγιον ή κάπως έτσι καθώς επίσης στο ψυγείο της έχει σολωμό και το παγωτό σχεδόν ποτέ δεν λείπει... φακές και ρύζι δεν ντρέπεται να πάει να παίρνει από το φιλανθρωπικό της εκκλησίας... "δεν έχεις ιδέα τι σημαίνει φτώχεια" της λέω "και να εύχεσαι να μην μάθεις"
marian m επίσης το ότι είναι παλιοχαρακτήρας το ξέρω... το κατάλαβα στην ψυχοθεραπεία που έκανα, καθώς επίσης κατάλαβα και τη σημαίνει χειριστικός άνθρωπος, είναι αυτός που δίνει στα παιδιά του μακαρόνια με τυρί και στον "κακό" μπαμπά μπριζόλα την ίδια μέρα... αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ μέσα μου... να το νιώσω... απλά το γνωρίζω... εσύ την οργή σου τι την κάνεις? έχεις καταφέρει να την χρησιμοποιήσεις επικοδομητικά κι αν ναι με ποιον τρόπο?

Κοπελα μου πρωτα απο ολα θα σταθεις στα ποδια σου κ επειτα θα διεκδησεις τα 400 ευρω που σου αναλογουν,Εγω δεν το βρισκω αδικο να παρεις κατι που σου ανηκει αδικο ειναι να της κανεις κακο να την δειρεις η να απαιτησεις πραγματα που της ανηκουν εαν δεν θελει να σου δωσει,Εαν εχεις 400 ευρω μπορεις εστω να βρεις μια κοπελα ενα ανθρωπο να συγκατοικησετε εστω σε ενα δωματιο κ να μοιραζεσατε τα εξοδα,Προσθεου εαν κανεις κατι τετοιο επελεξε να μεινεις με ανθρωπο που δεν εχει καμμια σχεση με ναρκωτικα,Εαν κανεις κατι τετοιο κ βελτιωθει η ψυχολογια σου μετα θα σου ειναι ευκολοτερο να σταματησεις μια κ καλη τα ναρκωτικα

Quote:

---

Originally Posted by καθευτης

marian m επίσης το ότι είναι παλιοχαρακτήρας το ξέρω... το κατάλαβα στην ψυχοθεραπεία που έκανα, καθώς επίσης κατάλαβα και τη σημαίνει χειριστικός άνθρωπος, είναι αυτός που δίνει στα παιδιά του μακαρόνια με τυρί και στον "κακό" μπαμπά μπριζόλα την ίδια μέρα... αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ μέσα μου... να το νιώσω... απλά το γνωρίζω... εσύ την οργή σου τι την κάνεις? έχεις καταφέρει να την χρησιμοποιήσεις επικοδομητικά κι αν ναι με ποιον τρόπο?

---

Οργή δε νιώθω γιατί πλέον έχω μάθει να μην αφήνω τίποτα να γιγαντώνει μέσα μου χωρίς να αντιδράσω.
Μπορεί όμως κάποιες φορές να θυμώσω, ειδικά αν νιώσω ότι αδικούμαι με κάποιον τρόπο.
Αν θυμώσω για κάτι που έκανε ένας φίλος, για παράδειγμα, θα το συζητήσω επί τόπου ή έστω το συντομότερο δυνατό και θα δείξω ότι μ' ενόχλησε. Σίγουρα δεν θα το κρατήσω μέσα μου, ούτε θα το βγάλω αλλού. Έτσι ξέρει πλέον και ο φίλος τι ανέχομαι και τι δεν ανέχομαι.
Στον επαγγελματικό τομέα έχω πρόσφατο παράδειγμα, όταν κάποιος γνωστός γνωστού ανέλαβε μια δουλειά, την οποία θα μπορούσα να κάνω εγώ πολύ καλύτερα και δεν μου την πρότειναν, ενώ τους είχα βοηθήσει παλιότερα. Αρχικά θύμωσα αλλά μετά πείσμωσα και είπα, θα σας δείξω τι χάσατε!
Οπότε, δούλεψα για κάποιους άλλους, ας πω ανταγωνιστές και εκεί φάνηκε περίτρανα ότι κάνω καλύτερη δουλειά από τον γνωστό του γνωστού, ο οποίος ήταν απλώς ερασιτέχνης. Αφού άρχισαν οι συγκρίσεις, πήρα το αίμα μου πίσω και την ικανοποίηση ότι αναγνωρίστηκε η δουλειά μου!

Απλά θα πρέπει να κάνεις κάποιες αλλαγές και θα πρέπει να πάρεις και μερικές αποφάσεις. Αυτές οι αποφάσεις θα σε ξεβολέψουν και θα έχουν το κόστος τους, όμως θα σε βγάλουν από το τέλμα. Ξέρεις, το μεγάλο πρόβλημα είναι πώς γενικά (βάζω και τον εαυτό μου μέσα) φοβόμαστε τις αλλαγές γιατί επισύρουν ευθύνες και προκλήσεις που πιθανόν να μην είχαμε αντιμετωπίσει ποτέ πριν. Όμως, μένοντας στα ίδια μην περιμένεις να ξημερώσει μία διαφορετική μέρα για σένα.

καταρχάς θέλω να σας ευχαριστησω όλες πάρα πολύ για το ενδιαφερον σας... να πω την αλήθεια δεν το περίμενα... και δεν περίμενα και το κουράγιο που μου δίνει... πίστευω πως ακόμα και τις φορές που αρχικά ζορίζομαι για να γράψω μου κάνει καλό...
να σας πω και την "αμαρτία" μου την μεγάλη, την Δευτέρα που πέρασε είχα ραντεβού στο 18 άνω και δεν πήγα... τώρα με τις καινούριες δουλειές που ξεκίνησα υπήρξε πρόβλημα με την ώρα... πήρα τηλέφωνο όμως και ειδοποίησα και μου είπαν να πάρω την Παρασκευή, σε δύο μέρες δηλαδή που κλείνουν τα ραντεβού της εβδομάδας για να κλείσω... κι αυτό επείδή δεν κάνω χρήση και θα δώσω αμέσως ούρα γιατί σ' αυτά τα προγραμματα δεν είναι και πολυ εύκολο να ακυρώνεις ραντεβού... να σας πω την αλήθεια για το ραντεβού της Δευτέρας αδημονούσα... όταν όμως μου είπαν να πάω από το γραφείο στη δουλεία δεν έφερα καμία αντίρρηση... γιατί κατά βάθος μάλλον "φοβάμαι" να πάω και στο ραντεβού για λόγους πάνω κάτω σαν αυτούς που αναφέρεις ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ νομίζω και ελπίζω πως η ψυχοθεραπεία αυτή τη στιγμή θα είναι η αρχή του ξεβολέματος μου... θέλω να δεσμευτώ εδώ σ' εσάς, μιας και εμένα δυστυχώς δεν με πολυυπολογίζω, πως ότι και να συμβεί την επόμενη εβδομάδα στο ραντεβού που θα κλείσω την Παρασκευή θα πάω...
marian m εγώ οργή νιώθω μόνο για τους γονείς μου, τώρα για την μάνα μου επειδή με αυτή μένω.. αλλά και πιο παλιά στα 21 που έμεινα με τον πατέρα μου έτσι ένιωθα γι αυτόν... τώρα αυτό που νιώθω για τον πατέρα μου είναι απογοήτευση κυρίως όταν μιλάμε και συνειδητοποιώ πως το να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά είναι αδύνατο.. και πως δεν υπάρχει καμία ελπίδα να γνωρίστουμε... παρομοια ένιωθα και για την μάνα μου όταν δεν μέναμε μαζί... εκτός από οργή για την μάνα μου την λυπάμαι κι όλας... γιατί η ζωή της είναι χάλια... το ξέρω πως αυτή την έχει δημιουργήσει... αλλά δεν παύει να είναι χάλια... τώρα που είπα αυτό θυμήθηκα πως γύρω στα 10 μου είχα περάσει μία περίοδο που τους λυπόμουνα όλους στην οικογένεια.. μας λυπόμουνα όλους μαζί και έναν έναν χωριστά... και τους το έλεγα κι όλας... ακομα και το σκύλο μας λυπόμουνα...
άσχετο αλλά η μάνα μου έχει 3 γατάκια... ακόμα κι αυτά κακοποιημένα είναι... το ένα ήταν επιθετηκότατο όταν πρωτοήρθα και απέναντι στα άλλα δύο αλλά ούτε και η μανά μου καλά καλά δεν μπορούσε να τον κοιτάξει αν είχε κάτι, να τον χτενίσει ή να του πάρει το φαί... το άλλο ήταν υπερφοβιτσιάρικο ακόμα και με εμάς και το τρίτο που είναι και το αγαπήμενο μου ήταν το πιο ισορροπήμενο κατ' εμε το πιο ανησόροπο για την μάνα μου επειδή δεν έδινε σημασία σε κανέναν... τους έβγαλα ονόματα και άρχισα να ασχολούμαι μαζί τους, επειδή συχαίνομαι την γατότριχα και το σπίτι μας δυστυχώς είναι μέσα στην βρόμα μπαίνει μονο το ένα στο δωμάτιο μου το άλλο κάθεται έξω από την πόρτα μου στο μπαλκόνι αν και δεν τα έχω ταίσει ποτέ και η μάνα απορεί που δεν πάει στο δωμάτιο της... ακόμα και το άγριο αυτό που έχει μεγαλώσει με την περισσότερη αγάπη όπως λέει, έχει ηρεμήσει σχεδόν τελείως με εμένα και τα άλλα όταν είμαι μπροστά εγώ και αρκετά με την μάνα... συγνώμη που σας ζάλισα με τα γατάκια... παρόλο που δεν πολυσυμπαθώ τις γάτες είναι το μόνο κομμάτι της ζωής μου με το οποίο επικοινωνώ και ξεχνίεμαι λίγο... τραγικό... επικοινωνώ με τις γάτες...
ο μόνος τομέας της ζωής μου στον οποίο αντιδρούσα με ευκολία στην αδικία είτε συνέβαινε σε άλλους είτε σε μένα, που δεν συνεβαινε και συχνά και διεκδικούσα ήταν ο επαγγελματικός... κι αυτό παλιότερα... που δούλευα ως πωλήτρια.. απ' τη στιγμή που άφησα αυτή τη δουλειά και πήγα στη δουλειά της μανούλας σταμάτησα κι εκεί να διεκδικώ... πάντως με τους γονείς μου αδυνατώ να θυμώσω.. η ψυχοθεράπευτρια μου είχε πει πως αν μπορούσα να θυμώσω στους γονείς μου δεν θα έπινα... και ένας θεραπευτής στο πρόγραμμα που πήγαινα πως το ότι δεν γκρινιάζω με έχει καταστρέψει... αλλά εγώ νομίζω πως εδώ σας έχω τρελάνει στην γκρίνια...
μυσπ δεν ξέρω τι να σου πω πραγματικά... εμένα η ηθίκη μου είναι μυστήρια, έτσι μου λένε οι άλλοι... πως είμαι πολύ ψείρας... αν κάποιος πιει και μου γράψει το αυτοκίνητο του ακόμα και να μην έχω λεφτά για εισητήρια λεωφορείου όταν ξενερώσει θα του το επιστρέψω, κι ας την ώρα που μου το έγραφε το έκανε επειδή είδε κάποιο συμφέρον για τον εαυτό του στην πράξη του... και ο λόγος που θα το επιστρέψω βέβαια δεν είναι το ότι δεν θα έχω να του βάλω βενζίνη... αν το σπίτι δεν ήταν της μάνας μου ούτε που θα το συζητούσα να το χρησιμοποιήσω εγώ, και αυτός είναι και ο λόγος που σκέφτομαι πως μπορεί εκτός του οτι θα το κάνω για να σωθώ έχει και την αδικία προς την μάνα μου... η οποία θα είναι σκόπιμοι... δεν μου αρέσει να αδικώ τους ανθρώπους... ακόμα και αυτούς που με έχουν βλάψει... με έχουν αδικήσει και ξέρω πως είναι... και στην αδικία εκτός κι αν είναι των γονιών μου αντιδρώ... με τι μούτρα θα συνεχίσω να αντιδρώ αν αδικώ κι εγώ? αδικία είναι αυτό που συμβαίνει στον άλλον όταν συμβαίνει σ' εμάς είναι πλήξη συμφερόντων... και επειδή εκτός αυτού ειμαι και πολυ απόλυτος ως άνθρωπος και αυτο είναι κάτι μάλλον που πρέπει να αλλάξω.. κρίνω τους άλλους πολυ εύκολα και για ψύλλου θέματα και τους απορρίπτω από φίλους γιατί βγάινουν με παντρεμένους, γιατί δεν επέστρεψαν το κλεμένο πορτοφόλι, γιατί εκθέτουν το φίλο τους... αλλά όλα αυτά ίσως να είναι η εύκολη δικαιολογία και να τους απορρίπτω για άλλους λόγους....
πάλι απογοήτευση νιώθω...

Πρεπει να το πας διπλωματικα με τη μαμα αφου δεν εχεις λεφτα μεχρι να δεις τι θα κανεις. Μη την κοντραρεις αμεσα.

ούτε άμεσα την κοντράρω κεράσι ούτε έμμεσα... το μόνο που μπορεί να θεωρηθεί κόντρα είναι αυτό το γράμμα το απειλητικό που σας είπα πως αν με ξαναχτυπήσει θα πάρω το νοίκι και θα φύγω... ούτε καν μιλάμε καλά καλά... εγώ βγαίνω από το δωμάτιο μου μόνο για τουαλέτα και όσο δεν δούλευα προτιμούσα και να κοιμάμαι την μέρα για να μην βλεπόμαστε καθόλου... δεν υπάρχει καμία κόντρα... δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ μας... πιο πολύ μιλάμε στην δουλειά όταν κάνουμε διάλειμμα μαζί παρά στο σπίτι... και βέβαια το μόνο για το οποίο μπορούμε να μιλήσουμε είναι η δουλειά... ούτως ή αλλως κι εγώ δεν έχω θέματα συζήτησης γενικά μιας και δεν έχω ενδιαφέροντα... το βλέπω όταν κανω διάλειμμα με την άλλη κοπέλα... γι αυτό πολλές φορές και το διάλειμμα προτιμώ να το κάνω μόνη μου... τουλάχιστον όταν είμαι μόνη μου η σιωπή δεν φέρνει αμηχανία

τι λυπάμαι τη μάνα μου πολύ... νιώθω άσχημα απέναντι της.. τώρα που έχω πει τόσα κακά γι αυτήν εδώ νιώθω άσχημα... σκέφτομαι πως προσπαθεί κι αυτή... πως κι εγώ άλλωστε δεν είμαι τέλεια... κανένας γονιός δεν θα ήθελε το παιδί του να είναι σαν εμένα... ούτε καν εγώ δεν θέλω να είμαι έτσι... το τι έχει η τραβήξει η μάνα μου εξαιτίας μου δεν λέγεται... απλά κι αυτή δεν μπορεί... ούτε κι αυτή περνάει καλά το ξέρω.... και εκτός των άλλων τον τελευταίο χρόνο έχει κι εμένα στο κεφάλι της.. να με ταίζει τσάμπα... όσο και να μην μιλάμε για τα προβλήματα μου... μπορεί κι αυτό να είναι χειρότερο... δεν παύει να έχει ένα προβληματίκο κλεισμένο μέσα στο δωμάτιο... την λυπάμαι την μάνα μου ούτε κι αυτή περνάει καλά... κι εγώ ποτοέ δεν έχω κα΄νει τίποτα για να την βοηθήσω... ποτέ δεν με έχει πάρει αγκαλιά η μάνα μου... ούτε κι εγώ την έχω πάρει ποτέ... μερικές φορές μόνο αφού μεγάλωσα αρκετά είχα προσπαθήσει να χωθώ στην αγκαλιά της αλλά δεν χώραγα... είναι τόσο κρίμα να μην έχω μια μαμα να μπορούμε να αγαπιόμαστε...

Ηρεμησε φιλη μου απο ολα αυτα που λες εδωπερα φαινεσαι ιδιαιτερα ευαισθητος ανθρωπος κ ιδιαιτερα καλοκαρδος,λυπασαι κ αγαπας ολο τον κοσμο εκτος απο τον εαυτο σου,Οπωσδηποτε πρεπει να φροντισεις αρχικα να σταματησεις τα ναρκωτικα μια για παντα αυτην την φορα πρεπει να κλεισεις παλι ραντεβου να πας,Απο ναρκωτικα δεν γνωριζω δεν δοκιμασα ποτε πρεπει να ειναι δυσκολο να τα σταματησεις ομως πραγματικα δεν ειναι ακατορθωτο,Βρες ανθρωπους να μιλησεις που το καταφεραν κ ζουν καθαροι κ θα σου δωσει αυτο κουραγιο,Η μητερα σου σιγουρα εχει κανει αρκετα λαθη απεναντι σου εαν σου εδινε αγαπη ισως να μην επαιρνες ποτε ναρκωτικα επειδη με τα ναρκωτικα προσπαθεις να αφαιρεθεις να μην σκεφτεσαι οτι εχεις προβληματα κ συναισθηματικες αναγκες μεσα σου,Μην κατηγορεις τον εαυτο σου οτι της εισαι βαρος κ δεν θα ηθελε ενα παιδι σαν εσενα δεν εισαι κακος ανθρωπος κ ο,τι κανεις το κανεις επειδη σου λειπουν πραγματα κ νιωθεις μονη,Ομως ο,τι εγινε εγινε πρεπει να συγχωρησεις την μητερα σου για να μην φθειρεσαι μην της κανεις κακο κ παραλληλα να φτιαξεις την ζωη σου οπως θελεις

πήρα τηλέφωνο και έχω ραντεβού τη δευτέρα στη 1, είπα και στην δουλειά πως μπορεί να αργήσω λίγο... θα σας πω και την δευτέρα τι έγινε... ελπίζω να μην τα κάνω όλα βλακεία πάλι και όλα να τα πάω καλά...
μυσπ εκ του αποτελεσματος κρίνω πως δεν πρέπει να είμαι και τόσο καλός άνθρωπος... αν ήμουν δεν θα ήμουν μόνη μου... και επίσης με τα ναρκωτικά δεν έχω και τόσο θέμα ελπίζω... έχω ζήσει 7 χρόνια χωρίς καμία ουσία και τα πήγαινα περίφημα.. όσο για το αν φταίει η μάνα μου που έπαιρνα εγώ ναρκωτικά οχι δεν το πιστεύω... η μάνα μου φταίει που έπαιρνε το παιδί της ίσως,και αν θέλει να κάνει κάτι για το παίδι της ας το κάνει... για το ότι παίρνω εγώ ναρκωτικά όμως ευθύνομαι εγώ και μόνο... και αν δεν θέλω να παίρνω καλο θα είναι να κάνω κάτι εγώ (σε μπέρδεψα? απλά είναι από που κοιτάς τα πράγματα κι εγώ ίσως σε παρανοικό βαθμό βλέπω τα πάντα από πάρα πολλές οπτικές)
κάτι που με δυσκολεύει να παίρνω ναρκωτικά είναι πως έχω πρόβλημα με το ψέμα που είναι απαραίτητο στην χρήση... δεν έχω τόσο θέμα να κάνω άλλα πράγματα που είναι χειρότερα αλλά με το ψέμα έχω θέμα... αν σε κλέψω θα νιώσω λιγότερο ψέματα από το αν σου πω ψέματα πως δεν σε έκλεψα... γι αυτό το λόγο έχω καταλάβει πως δεν μου πάει η χρήση... βέβαια δεν είναι και το πιο εύκολο να τα κόψεις... αλλά είναι εξίσου δύσκολο και το να παίρνεις..

Quote:

---

Originally Posted by καθευτης

πήρα τηλέφωνο και έχω ραντεβού τη δευτέρα στη 1, είπα και στην δουλειά πως μπορεί να αργήσω λίγο... θα σας πω και την δευτέρα τι έγινε... ελπίζω να μην τα κάνω όλα βλακεία πάλι και όλα να τα πάω καλά...
μυσπ εκ του αποτελεσματος κρίνω πως δεν πρέπει να είμαι και τόσο καλός άνθρωπος... αν ήμουν δεν θα ήμουν μόνη μου... και επίσης με τα ναρκωτικά δεν έχω και τόσο θέμα ελπίζω... έχω ζήσει 7 χρόνια χωρίς καμία ουσία και τα πήγαινα περίφημα.. όσο για το αν φταίει η μάνα μου που έπαιρνα εγώ ναρκωτικά οχι δεν το πιστεύω... η μάνα μου φταίει που έπαιρνε το παιδί της ίσως,και αν θέλει να κάνει κάτι για το παίδι της ας το κάνει... για το ότι παίρνω εγώ ναρκωτικά όμως ευθύνομαι εγώ και μόνο... και αν δεν θέλω να παίρνω καλο θα είναι να κάνω κάτι εγώ (σε μπέρδεψα? απλά είναι από που κοιτάς τα πράγματα κι εγώ ίσως σε παρανοικό βαθμό βλέπω τα πάντα από πάρα πολλές οπτικές)
κάτι που με δυσκολεύει να παίρνω ναρκωτικά είναι πως έχω πρόβλημα με το ψέμα που είναι απαραίτητο στην χρήση... δεν έχω τόσο θέμα να κάνω άλλα πράγματα που είναι χειρότερα αλλά με το ψέμα έχω θέμα... αν σε κλέψω θα νιώσω λιγότερο ψέματα από το αν σου πω ψέματα πως δεν σε έκλεψα... γι αυτό το λόγο έχω καταλάβει πως δεν μου πάει η χρήση... βέβαια δεν είναι και το πιο εύκολο να τα κόψεις... αλλά είναι εξίσου δύσκολο και το να παίρνεις..

---

Οπωσδηποτε να πας σ αυτο το ραντεβου κ να μας πεις εδωπερα εαν πηγε καλα,Αυτο που λες για τον χαρακτηρα σου δεν το καταλαβαινω ακριβως ομως δεν πρεπει να νιωθεις ενοχες για αυτο που εισαι,μονο τον εαυτο σου να φροντιζεις λιγο περισσοτερο μην παιρνεις ναρκωτικα κ με τον καιρο να βρεις το θαρρος να προσπαθησεις να ζησεις οπως θελεις,εγω εννοω οτι εαν η μητερα σου ηταν πολυ κοντα σου η ειχες αλλους πολυ κατανοησιμους ανθρωπους να σε στηριζουν κ ενιωθες ασφαλεια θα ηταν πιο απιθανο να παιρνεις ναρκωτικα επειδη θα ηταν γεματο το κενο που νιωθεις μεσα σου μιας κ εχεις βιωσει αρκετη μοναξια,Οταν μπορεσεις να ανοιχτεις περισσοτερο κ να βρεις περισσοτερους ανθρωπους στην ζωη σου θα νιωσεις πολυ καλυτερα,στο ευχομαι!

μυσπ σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για το ενδιαφέρον σου, ακόμα κι από δω μου δίνει δύναμη... δίκιο έχεις σ' αυτό που λες για την μάνα μου... αυτό που είπα εγώ με λόγια ότι να ναι είναι πως πρέπει να ξεκολλήσω απ' την μάνα μου γιατί αυτή έτσι θέλει να φέρεται για τους λόγους της... και πως εγώ έχω ευθύνη για το τι κάνω, ειδικά από τη στιγμή που το συνειδητοποιώ... και το άλλο ήταν πως για να είμαι μόνη μου δεν θα είμαι και τόσο "καλός" άνθρωπος... καλώς ή κακώς είμαι της άποψης πως η ζωή είναι δίκαιη... αύριο ελπίζω να έχω καλά νέα από το ραντεβού... θα ενημερώσω...

Κενό, και εγώ το άκουσα για τον άνεργο που αυτοκτόνησε επειδή του ζήτησαν φακελάκι για τη θεραπεία του. Θέλω να μοιραστώ μαζί σας ότι και εγώ έπεσα θύμα αυτού του κυκλώματος στο Αιγηνίτειο νοσοκομείο και έφυγα με αποτέλεσμα να δανειστώ 3000 ευρώ για να εισαχθώ σε ιδιωτική κλινική! Να τα λέμε και αυτά για να ξέρετε τί συμβαίνει αν ποτέ χρειαστείτε κάτι.. Καθευτή μην το βάζεις κάτω! Είναι ένα τεράστιο βήμα το να ζητήσεις βοήθεια από ειδικό και μόνο που το ψάχνεις είναι θετικό..