Κρισεις πανικου..Σε επιλεγουν ή τις επιλεγεις?

Δεδομενου οτι οι κρισεις πανικου επισκεπτονται καποιους ανθρωπους ανεξαρτητου μορφωσης,ιδιοσυγκρασιας και ψυχικης υγειας , δεν υπαρχουν δλδ στανταριες μου γεννιεται αυτο το ερωτημα..Οποιοι πανικοβλητοι πρωην ή νυν προσελθετε να το συζητησουμε!Το επιλεγουμε ή μας επιλεγει το θηριο???
Το ειχα ανοιξει και παλαιοτερα αυτο το θεμα με το παλιο μου νικ αλλα δεν συζητηθηκε καθολου , ελπιζω τωρα να γινει μια εποικοδομητικη συζητηση και να καταλαβουμε καλυτερα το θηριο που λεγεται κριση πανικου και το θηριο ανθρωπος! :)

οπα τι εκπληξη ειναι αυτη? απο οτι φαινετε οσο κ αν το αποφευγεις μονιμως καπου συναντιωμαστε...

εχω γραψει κατεβατα με θεματα για να βρεις σχεδον οτι θες...

Εχω βγαλει τα εξης συμπερασματα .
Δεν το επιλεγεις , και δεν το επιλεγεις γιατι οταν ερχεται δεν ξερεις καν τι ειναι .Οταν μου ετυχε πρωτη φορα ημουν ενα 16χρονο που σκεφτοταν το γκομενακι , την εξοδο με την κολλητη , αντε και λιγο τα μαθηματα . Για αγχος δε ουτε λογος , ακομα και οταν μετα απο κανα 2 χρονια που μου ειπαν οτι ειναι κριση πανικου και αγχος , ελεγα στον γιατρο οτι εγω δεν αγχωνομαι ποτε.
Το δευτερο συμπερασμα ειναι πως με τον καιρο , γινεται κατα καποιο τροπο μερος της ρουτινας μας και το αποδεχομαστε σαν κομματι μας και δυσκολευομαστε να το αφησουμε πισω .Αρα, ναι , το επιλεγουμε και εμεις , ή τουλαχιστον επιλεγουμε να μην κανουμε κατι για αυτο.

Αν υποθεσουμε οτι σε επιλεγει τοτε τι ελκυει την κριση πανικου αφου τους περισσοτερους μας επιασε σε μια περιοδο που σκεφτομασταν τα γκομενακια,τα καραβια μας δεν ειχαν πεσει εξω και γενικοτερα δεν ξεραμε τι ειναι αγχος..? :)

Μακαρι να ξερα , αλλα νομιζω η ερωτηση θα μπορουσε να παει και παραπερα .
Toν διαβητη , τον επιλεγεις ή σε επιλεγει ?

Το ξερω εβαλα δυσκολα..και για εμενα δυσκολο ειναι να το απαντησω γι'αυτο και ανοιξα αυτο το θεμα.

την ελκει η μοναξια η αποξενωση κ η απομονωση το θεατρο κ η ηθοποιια.

Ο διαβητης ειναι κατι που μπορει να κληρονομηθει αν δεν τρως 100 κιλα σαχαρη την ημερα ή να υπολειτουργει ενας αδενας πχ το παγκρεας!Οι κρισεις πανικου ανηκουν στην ψυχικη σφαιρα και ενω εχουν ως βαση το αγχος τους περισσοτερους τους βρισκουν σε αλαλουμ περιοδο ανεμελιας.

Quote:

---

Originally Posted by mnimonio

Ο διαβητης ειναι κατι που μπορει να κληρονομηθει αν δεν τρως 100 κιλα σαχαρη την ημερα ή να υπολειτουργει ενας αδενας πχ το παγκρεας!Οι κρισεις πανικου ανηκουν στην ψυχικη σφαιρα και ενω εχουν ως βαση το αγχος τους περισσοτερους τους βρισκουν σε αλαλουμ περιοδο ανεμελιας.

---

Φυσικά,γιατί δεν έχουν καταλαβει ότι υποσυνείδητα τους τρώει το σαράκι.
mnimonio παιδί μου,τους λόγους πρέπει να τους ανακαλέσεις στον τρόπο που μεγάλωσες.......
και ο διαβήτης απο τον τρόπο που μεγαλώνει κανείς βγαίνει-δεν υπολειτουργούν τα όργανά μας - η ψυχολογία μας υπολειτουργεί και έτσι καθιστά ευαλωτο το σωματικό μας σύστημα.
Σίγουρα υπάρχουν και άλλοι λόγοι που επηρεάζουν

Θέλεις να μας πεις πως μεγάλωσες;

Κοιτα αν ο πανικος δεν εχει ξεκαθαρη βιολογικη βαση πχ θυρεοειδη , δεν μπορεις να ξερεις που οφειλεται .
Πχ σε εμενα ηταν σιγουρα παρελκομενο της ιψδ , σε αλλον λογω αγοραφοβιας κλπ κλπ .
Το οτι ξεκιναει σε περιοδους που εισαι ηρεμος παραμενει μυστηριο για μενα.

Α , και μια μικρη παρατηρηση. Εχω παρατηρησει πως μερικες φορες που ειμαι καλα , ψυχικα και σωματικα , αναρωτιεμαι γιατι ειμαι καλα . Σαν να πηγαινω γυρευοντας.

Quote:

---

Originally Posted by Diana1982

Φυσικά,γιατί δεν έχουν καταλαβει ότι υποσυνείδητα τους τρώει το σαράκι.
mnimonio παιδί μου,τους λόγους πρέπει να τους ανακαλέσεις στον τρόπο που μεγάλωσες.......
και ο διαβήτης απο τον τρόπο που μεγαλώνει κανείς βγαίνει-δεν υπολειτουργούν τα όργανά μας - η ψυχολογία μας υπολειτουργεί και έτσι καθιστά ευαλωτο το σωματικό μας σύστημα.
Σίγουρα υπάρχουν και άλλοι λόγοι που επηρεάζουν


Θέλεις να μας πεις πως μεγάλωσες;

---

Nτιανα , δεν οφειλονται ολες οι ασθενεις στον τροπο που μεγαλωσαμε . Ο διαβητης τυπου δυο πχ , συνηθως οφειλεται σε υπερκαταναλωση ακαταλληλων τροφιμων . Δεν ειναι τυχαιο οτι οι Αμερικανοι εχουν τα πρωτεια σε αυτον.
Εδω μεσα υπαρχουν πολλα ατομα που μεγαλωσαν καθολα φυσιολογικα και εμφανισαν ψυχικη νοσο ξαφνικα.

Quote:

---

Originally Posted by Diana1982

Φυσικά,γιατί δεν έχουν καταλαβει ότι υποσυνείδητα τους τρώει το σαράκι.
mnimonio παιδί μου,τους λόγους πρέπει να τους ανακαλέσεις στον τρόπο που μεγάλωσες.......
και ο διαβήτης απο τον τρόπο που μεγαλώνει κανείς βγαίνει-δεν υπολειτουργούν τα όργανά μας - η ψυχολογία μας υπολειτουργεί και έτσι καθιστά ευαλωτο το σωματικό μας σύστημα.
Σίγουρα υπάρχουν και άλλοι λόγοι που επηρεάζουν

Θέλεις να μας πεις πως μεγάλωσες;

---

Συμφωνω diana σε αυτο που λες..Το πιστευω ακραδαντα οτι η μια κακη ψυχολογια δημιουργει ασθενειες..Αυτο που μου κανει εντυπωση ειναι οτι οι κρισεις πανικου ενω εχουν ως βαση το αγχος σε βρισκουν πανω στην ανεμελια!Και κακα τα ψεμματα εχω δει ανθρωπους με πανικους που και σε καλες οικογενειες ηταν και σωστα μεγαλωσαν κτλ κτλ..
Αν και δεν εχω προβλημα να απαντησω στο ερωτημα σου και θα το κανω αλλα να υπαρξει και μια αλφα συμμετοχη γιατι το θεμα δεν το ανοιξα για εμενα προσωπικα ωστε να κανουμε ολοι φοκους στο δικο μου μεγαλωμα , που σαφως και παιζει ρολο και χαιρομαι που το εθεσες διοτι εκει καπου μας πλαθουν το ειναι μας,αλλα γενικοτερα μιας και βλεπουμε διαφορετικα μοτιβα ανθρωπων να τυρρανιουνται απο κρισεις πανικου.

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Nτιανα , δεν οφειλονται ολες οι ασθενεις στον τροπο που μεγαλωσαμε . Ο διαβητης τυπου δυο πχ , συνηθως οφειλεται σε υπερκαταναλωση ακαταλληλων τροφιμων . Δεν ειναι τυχαιο οτι οι Αμερικανοι εχουν τα πρωτεια σε αυτον.
Εδω μεσα υπαρχουν πολλα ατομα που μεγαλωσαν καθολα φυσιολογικα και εμφανισαν ψυχικη νοσο ξαφνικα.

---

Δεν διαφωνώ,αλλά οι περισσότερες ασθένειες εμφανίζονται σε περιόδους κρίσης.

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Κοιτα αν ο πανικος δεν εχει ξεκαθαρη βιολογικη βαση πχ θυρεοειδη , δεν μπορεις να ξερεις που οφειλεται .
Πχ σε εμενα ηταν σιγουρα παρελκομενο της ιψδ , σε αλλον λογω αγοραφοβιας κλπ κλπ .
Το οτι ξεκιναει σε περιοδους που εισαι ηρεμος παραμενει μυστηριο για μενα.

Α , και μια μικρη παρατηρηση. Εχω παρατηρησει πως μερικες φορες που ειμαι καλα , ψυχικα και σωματικα , αναρωτιεμαι γιατι ειμαι καλα . Σαν να πηγαινω γυρευοντας.

---

Ισχυει...!!!!!!!!!!!!!!!!!!

μεχρι τωρα σας εχω πασαρει καμια ντουζινα φορες αυτο το αρθρο

http://www.e-psychology.gr/personali...ndios-nikolaos

κ σεις συνεχιζετε το βιολι σας ασθενειες ασθενεις ασθενεις κ ξανα μανα δοστου.

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

μεχρι τωρα σας εχω πασαρει καμια ντουζινα φορες αυτο το αρθρο

http://www.e-psychology.gr/personali...ndios-nikolaos

κ σεις συνεχιζετε το βιολι σας ασθενειες ασθενεις ασθενεις κ ξανα μανα δοστου.

---

Ακριβώς Αλέξανδρε,αυτό το κείμενο το έχω διαβάσει και το έχω αναπαράγει και στο μπλογκ μου.
Πολλές φορές οι άνθρωποι+εμένα δεν μπορούν να καταλάβουν την πραγματική αιτία τους προβλήματός τους.

Quote:

---

Originally Posted by mnimonio

Συμφωνω diana σε αυτο που λες..Το πιστευω ακραδαντα οτι η μια κακη ψυχολογια δημιουργει ασθενειες..Αυτο που μου κανει εντυπωση ειναι οτι οι κρισεις πανικου ενω εχουν ως βαση το αγχος σε βρισκουν πανω στην ανεμελια!Και κακα τα ψεμματα εχω δει ανθρωπους με πανικους που και σε καλες οικογενειες ηταν και σωστα μεγαλωσαν κτλ κτλ..
Αν και δεν εχω προβλημα να απαντησω στο ερωτημα σου και θα το κανω αλλα να υπαρξει και μια αλφα συμμετοχη γιατι το θεμα δεν το ανοιξα για εμενα προσωπικα ωστε να κανουμε ολοι φοκους στο δικο μου μεγαλωμα , που σαφως και παιζει ρολο και χαιρομαι που το εθεσες διοτι εκει καπου μας πλαθουν το ειναι μας,αλλα γενικοτερα μιας και βλεπουμε διαφορετικα μοτιβα ανθρωπων να τυρρανιουνται απο κρισεις πανικου.

---

Οκ ξεκίνα με σένα και βλέπουμε τι θα γίνει και με τους άλλους.
Γενικά το τί είναι σωστή οικογένεια,εξαρτάται τόσο από τα κοινωνικά δεδομένα μίας περιοχής,όσο και απο τα υποκειμενικά δεδομένα του "παιδιού".

Δηλαδή,αυτό που δεν ενοχλεί εμένα μπορεί να ενοχλεί εσένα ή να μας ενοχλεί με διαφορετικό τρόπο και ως εκ τούτου εσύ να το παρουσιάζεις με κρίσεις πανικού και εγώ με ζάχαρο.(πραγματικά γεγονότα)

ειμαι σιγουρος οτι αν τα ελεγα εγω αυτο χωρις τι σελιδα θα μου λεγατε λες @@ κλπκλπκλπ
οταν λεω εγω οτι ολα χρειαζονται καθαρο μυαλο που αν σου λειπει την εβαψες... πιος ακουει.

Quote:

---

Originally Posted by betelgeuse

Κοιτα αν ο πανικος δεν εχει ξεκαθαρη βιολογικη βαση πχ θυρεοειδη , δεν μπορεις να ξερεις που οφειλεται .
Πχ σε εμενα ηταν σιγουρα παρελκομενο της ιψδ , σε αλλον λογω αγοραφοβιας κλπ κλπ .
Το οτι ξεκιναει σε περιοδους που εισαι ηρεμος παραμενει μυστηριο για μενα.

Α , και μια μικρη παρατηρηση. Εχω παρατηρησει πως μερικες φορες που ειμαι καλα , ψυχικα και σωματικα , αναρωτιεμαι γιατι ειμαι καλα . Σαν να πηγαινω γυρευοντας.

---

Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Απλά, συχνά δεν μπορούμε να το συνδέσουμε με κάτι που το ενεργοποιήσε. Και δεν είναι περίεργο ότι κάτι μπορεί να ξεκινάει σε φάση ηρεμίας, εκεί που δεν το περιμένουμε δηλαδή. Όμως, σίγουρα έχει πυροδοτηθεί από κάτι το οποίο μπορεί να συνέβη καιρό πριν.
Είναι πολύ συνηθισμένο για παράδειγμα, κάποιος να πάθει κατάθλιψη, πολύ καιρό, ίσως και χρόνια, έπειτα από μια σημαντική απώλεια.
Είναι όπως καμιά φορά που έχουμε πολλή δουλειά και πίεση και δεν μας παίρνει να αρρωστήσουμε, τα καταφέρνουμε μέχρι να τελειώσουμε τη δουλειά και αρρωσταίνουμε αμέσως μετά. Γιατί ο οργανισμός έφτασε στα όριά του και πλέον του επιτρέπουμε να κάνει το έργο του. Να προσπαθήσει να μας θεραπεύσει.
Επίσης, πολύ συχνά δεν συνειδητοποιούμε ότι πιέζουμε τον εαυτό μας, γιατί συνηθίσαμε να λειτουργούμε με άμυνες οι οποίες έχουν γίνει δεύτερη φύση μας. Και μπορούμε τόσο καλά να ξεγελάμε τον εαυτό μας (και τους άλλους βεβαίως) ότι πράγματι είμαστε μια χαρά.
Προσωπικά, μετά την ψυχανάλυση έμαθα πόσο κορόιδευα τον εαυτό μου σε κάποια θέματα. Και είμαι σίγουρη, πως χωρίς βοήθεια ειδικού πάρα πολύ δύσκολα θα αντιλαμβανόμουν πόσο καλές άμυνες είχα χτίσει και πόσο καλή ήμουνα στην εκλογίκευση και στην απώθηση. Και δε χρειάζεται πάντα να ψάχνουμε τραγικά παιδικά τραύματα για να δικαιολογήσουμε γιατί μας βρήκε μια αγχώδης διαταραχή ή μια κρίση πανικού. Πολλές φορές, απλές, σχεδόν ανώδυνες αλλά επαναλαμβανόμενες λανθασμένες συμπεριφορές και απαιτήσεις από το περιβάλλον, μπορεί να κάνουν σιωπηλά και πολύ ύπουλα τη δουλειά τους.
Ας πούμε, αν κάποιου του έχει "απαγορευτεί" να θυμώνει γιατί είναι κακό, δεν είναι ευγενικό, γιατί δεν έχει λόγους να θυμώνει, διάφορα γιατί και έχει τελικά καταπνίξει το θυμό του για μεγάλο μέρος της ζωής του, έχει μάλιστα πείσει τον εαυτό του ότι σπάνια θυμώνει, θα έρθει κάποια στιγμή που θα σκάσει. Και είτε αυτός ο θυμός θα στραφεί στον εαυτό του, παθαίνοντας κατάθλιψη ή σωματοποιώντας το και παθαίνοντας καρκίνο για παράδειγμα, είτε θα ξεσπάσει σε κάποιους άλλους, που ίσως και να μη φταίνε. Πάντως, σίγουρα, δεν θα τη γλιτώσει.
Όταν λοιπόν ακούω ανθρώπους που έχουν ψυχολογικά προβλήματα (μιλάω για νευρώσεις και όχι ψυχώσεις) ή που συνεχώς τους απασχολούν σωματικές ενοχλήσεις να λένε ότι όλα είναι και ήταν μια χαρά στη ζωή τους, είμαι σίγουρη πώς ή λένε ψέματα ή εθελοτυφούν.
Καλό είναι να μάθουμε να ακούμε τον εαυτό μας και τον οργανισμό μας όταν μας προειδοποιούν ότι κάτι δεν πάει καλά. Γιατί πάντα υπάρχει προειδοποίηση, την οποία ίσως δεν προσέχουμε μέχρι να είναι ήδη αργά. Εγώ έχω μάθει να το κάνω. Και είναι εκπληκτικό, το πόσο γρήγορα υποχωρεί οποιαδήποτε ενόχληση με το που συνειδητοποιώ τι με επηρέασε αρνητικά και το επεξεργάζομαι μέχρι να το λύσω ή να το αποδυναμώσω.
Θυμάμαι κάποτε, όποτε έπεφτα στο κρεβάτι από γρίππη, ήταν μετά από πίεση ή στεναχώρια.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα τύχης, προσωπικά πιστεύω ότι δεν είναι, αλλά η τελευταία φορά που έπεσα στο κρεβάτι ήταν πριν 15 χρόνια. Μετά την ψυχοθεραπεία δεν έχω αρρωστήσει ξανά.

Δε νομίζω ότι η διαταραχή πανικού έρχεται από το πουθενά. Κάτι υπάρχει που μας προβληματίζει, μας στεναχωρεί, μας πιέζει δουλεύοντας για καιρό στο παρασκήνιο και κάποια στιγμή υπό κατάλληλες συνθήκες έρχεται και πυροδοτείται ο μηχανισμός του πανικού.

Συμφωνώ με Tasos75,κάποιες φορές όμως απλά δεν το καταλαβαίνουμε καθόλου και αρκούμαστε να αποδίδουμε τις κρίσεις πανικού σε κληρονομικά θέματα.
Σίγουρα παίζει κάποιο ρόλο το κληρονομικό,αλλά ως την προδιάθεση........
Η εμφάνιση του προβλήματος που οφείλεται;

Βασικά εγώ έχω προσωπική εμπειρία από μία συμφοιτήτρια μου,που κάναμε παρέα και είχε κρίσεις πανικού.
Την είχα πονέσει αρκετά,γιατί την έβλεπα να ταλαιπωρείται τόσο πολύ-αυτή νομίζω το είχε σε μεγάλο βαθμό ή απλά ήταν η περίοδος που είχε έξαρση.
Σε ηλικία μιλάμε 23-25.....

Δεν ξερω,έπαιρνε φάρμακα και είχε πάντα ηρεμιστικά στην τσάντα της.

Quote:

---

Originally Posted by marian_m

Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Απλά, συχνά δεν μπορούμε να το συνδέσουμε με κάτι που το ενεργοποιήσε. Και δεν είναι περίεργο ότι κάτι μπορεί να ξεκινάει σε φάση ηρεμίας, εκεί που δεν το περιμένουμε δηλαδή. Όμως, σίγουρα έχει πυροδοτηθεί από κάτι το οποίο μπορεί να συνέβη καιρό πριν.
Είναι πολύ συνηθισμένο για παράδειγμα, κάποιος να πάθει κατάθλιψη, πολύ καιρό, ίσως και χρόνια, έπειτα από μια σημαντική απώλεια.
Είναι όπως καμιά φορά που έχουμε πολλή δουλειά και πίεση και δεν μας παίρνει να αρρωστήσουμε, τα καταφέρνουμε μέχρι να τελειώσουμε τη δουλειά και αρρωσταίνουμε αμέσως μετά. Γιατί ο οργανισμός έφτασε στα όριά του και πλέον του επιτρέπουμε να κάνει το έργο του. Να προσπαθήσει να μας θεραπεύσει.
Επίσης, πολύ συχνά δεν συνειδητοποιούμε ότι πιέζουμε τον εαυτό μας, γιατί συνηθίσαμε να λειτουργούμε με άμυνες οι οποίες έχουν γίνει δεύτερη φύση μας. Και μπορούμε τόσο καλά να ξεγελάμε τον εαυτό μας (και τους άλλους βεβαίως) ότι πράγματι είμαστε μια χαρά.
Προσωπικά, μετά την ψυχανάλυση έμαθα πόσο κορόιδευα τον εαυτό μου σε κάποια θέματα. Και είμαι σίγουρη, πως χωρίς βοήθεια ειδικού πάρα πολύ δύσκολα θα αντιλαμβανόμουν πόσο καλές άμυνες είχα χτίσει και πόσο καλή ήμουνα στην εκλογίκευση και στην απώθηση. Και δε χρειάζεται πάντα να ψάχνουμε τραγικά παιδικά τραύματα για να δικαιολογήσουμε γιατί μας βρήκε μια αγχώδης διαταραχή ή μια κρίση πανικού. Πολλές φορές, απλές, σχεδόν ανώδυνες αλλά επαναλαμβανόμενες λανθασμένες συμπεριφορές και απαιτήσεις από το περιβάλλον, μπορεί να κάνουν σιωπηλά και πολύ ύπουλα τη δουλειά τους.
Ας πούμε, αν κάποιου του έχει "απαγορευτεί" να θυμώνει γιατί είναι κακό, δεν είναι ευγενικό, γιατί δεν έχει λόγους να θυμώνει, διάφορα γιατί και έχει τελικά καταπνίξει το θυμό του για μεγάλο μέρος της ζωής του, έχει μάλιστα πείσει τον εαυτό του ότι σπάνια θυμώνει, θα έρθει κάποια στιγμή που θα σκάσει. Και είτε αυτός ο θυμός θα στραφεί στον εαυτό του, παθαίνοντας κατάθλιψη ή σωματοποιώντας το και παθαίνοντας καρκίνο για παράδειγμα, είτε θα ξεσπάσει σε κάποιους άλλους, που ίσως και να μη φταίνε. Πάντως, σίγουρα, δεν θα τη γλιτώσει.
Όταν λοιπόν ακούω ανθρώπους που έχουν ψυχολογικά προβλήματα (μιλάω για νευρώσεις και όχι ψυχώσεις) ή που συνεχώς τους απασχολούν σωματικές ενοχλήσεις να λένε ότι όλα είναι και ήταν μια χαρά στη ζωή τους, είμαι σίγουρη πώς ή λένε ψέματα ή εθελοτυφούν.
Καλό είναι να μάθουμε να ακούμε τον εαυτό μας και τον οργανισμό μας όταν μας προειδοποιούν ότι κάτι δεν πάει καλά. Γιατί πάντα υπάρχει προειδοποίηση, την οποία ίσως δεν προσέχουμε μέχρι να είναι ήδη αργά. Εγώ έχω μάθει να το κάνω. Και είναι εκπληκτικό, το πόσο γρήγορα υποχωρεί οποιαδήποτε ενόχληση με το που συνειδητοποιώ τι με επηρέασε αρνητικά και το επεξεργάζομαι μέχρι να το λύσω ή να το αποδυναμώσω.
Θυμάμαι κάποτε, όποτε έπεφτα στο κρεβάτι από γρίππη, ήταν μετά από πίεση ή στεναχώρια.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα τύχης, προσωπικά πιστεύω ότι δεν είναι, αλλά η τελευταία φορά που έπεσα στο κρεβάτι ήταν πριν 15 χρόνια. Μετά την ψυχοθεραπεία δεν έχω αρρωστήσει ξανά.

---

Λεω ναι σε καθε αραδα Μαριαν και κουναω συγκαταβατικα το κεφαλι και σε εσενα και στον Tasos75..οποτε λοιπον φτανουμε στο συμπερασμα-ζουμι οτι οι κρισεις πανικου προερχονται απο καταπιεσμενα συναισθηματα με συνοδευτικη σως ενοχης?Μου αρεσε αυτο με τον θυμο που ειπες γιατι ειναι ενα συναισθημα απαραιτητο το οποιο οταν δεν σε αφηνουν να το βγαλεις ανθρωπινα, μπορει να γινει φονικο οπλο ειτε για το μεσα σου , την ψυχικη σου σφαιρα ή και την σωματικη ,ειτε στον περιγυρο σου παλι "φονικα" εντος και εκτος εισαγωγικων.

Εγω πιστευω οτι 'χτυπαει' πιο πολυ τα <καλα> παιδια..
Αυτους που λενε συνεχεια ΝΑΙ.
Αυτους που φοβουνται να πουν την γνωμη τους

Δεν ειναι κανονας βεβαια

Ναι ρε παιδι μου πραγματι οι "κακοι" εχουν αλλες αμυνες..

Quote:

---

Originally Posted by Touch_The_Sky

Εγω πιστευω οτι 'χτυπαει' πιο πολυ τα <καλα> παιδια..
Αυτους που λενε συνεχεια ΝΑΙ.
Αυτους που φοβουνται να πουν την γνωμη τους

Δεν ειναι κανονας βεβαια

---

μπραβο αρχηγε μου θα σου παραχωρισω σε λιγο τη προεδρια κανονας ειναι συνεχισε την αναλυση :)

Tα γεγονότα στην ζωή μας μάς επιλέγουν για την διαταραχή πανικού όχι εμείς. Συσσωρεύουμε πράγματα σε ασυνείδητο επίπεδο και κάποτε ο η ψυχή μας γεμίζει κι αρχίζουν οι κρίσεις σαν να σου λέει : ε δεν αντέχω άλλο κάνε κάτι. Για μένα οι κρίσεις είναι μία προσπάθεια εξόδου των ασυνείδητων συναισθημάτων και γεγονότων στην συνείδηδη μας. Επιστρατεύουν σωματικά συμπτώματα για να μας αναγκάσουν να τις αναγνωρίσουμε. Απο κει και πέρα είναι στο δικό μας χέρι. Κάτι που φυσικά είναι πολύ δύσκολο.

Κατά τη γνώμη μου όλα έρχονται από την παιδική ηλικία. Από την ώρα που αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο μέχρι και τα 10-12 μας χρόνια. Εκεί μαθαίνουμε τον τρόπο να λειτουργούμε και να ερμηνεύουμε τα διάφορα μηνύματα, να εκφράζουμε συναισθήματα, να αντιγράφουμε συμπεριφορές και πάει λέγοντας. Η κληρονομικότητα σε επίπεδο βιολογίας κατά τη γνώμη μου δεν παίζει ρόλο στους πανικούς και το άγχος, κληρονομούμε συμπεριφορές και λειτουργίες από τους γονείς μας με αποτέλεσμα κάποιες φορές να έχουμε τα ίδια συμπτώματα. Δε νομίζω ότι έχει να κανει με καλά ή κακά παιδιά, αν ο άλλος έχει μάθει να αμύνεται με τον τρόπο του σε κάτι που τον ενοχλεί χωρίς να το συσσωρεύει μέσα του δε σημαίνει οτι είναι χοντρόπετσος.

Quote:

---

Originally Posted by marian_m

Τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Απλά, συχνά δεν μπορούμε να το συνδέσουμε με κάτι που το ενεργοποιήσε. Και δεν είναι περίεργο ότι κάτι μπορεί να ξεκινάει σε φάση ηρεμίας, εκεί που δεν το περιμένουμε δηλαδή. Όμως, σίγουρα έχει πυροδοτηθεί από κάτι το οποίο μπορεί να συνέβη καιρό πριν.
Είναι πολύ συνηθισμένο για παράδειγμα, κάποιος να πάθει κατάθλιψη, πολύ καιρό, ίσως και χρόνια, έπειτα από μια σημαντική απώλεια.
Είναι όπως καμιά φορά που έχουμε πολλή δουλειά και πίεση και δεν μας παίρνει να αρρωστήσουμε, τα καταφέρνουμε μέχρι να τελειώσουμε τη δουλειά και αρρωσταίνουμε αμέσως μετά. Γιατί ο οργανισμός έφτασε στα όριά του και πλέον του επιτρέπουμε να κάνει το έργο του. Να προσπαθήσει να μας θεραπεύσει.
Επίσης, πολύ συχνά δεν συνειδητοποιούμε ότι πιέζουμε τον εαυτό μας, γιατί συνηθίσαμε να λειτουργούμε με άμυνες οι οποίες έχουν γίνει δεύτερη φύση μας. Και μπορούμε τόσο καλά να ξεγελάμε τον εαυτό μας (και τους άλλους βεβαίως) ότι πράγματι είμαστε μια χαρά.
Προσωπικά, μετά την ψυχανάλυση έμαθα πόσο κορόιδευα τον εαυτό μου σε κάποια θέματα. Και είμαι σίγουρη, πως χωρίς βοήθεια ειδικού πάρα πολύ δύσκολα θα αντιλαμβανόμουν πόσο καλές άμυνες είχα χτίσει και πόσο καλή ήμουνα στην εκλογίκευση και στην απώθηση. Και δε χρειάζεται πάντα να ψάχνουμε τραγικά παιδικά τραύματα για να δικαιολογήσουμε γιατί μας βρήκε μια αγχώδης διαταραχή ή μια κρίση πανικού. Πολλές φορές, απλές, σχεδόν ανώδυνες αλλά επαναλαμβανόμενες λανθασμένες συμπεριφορές και απαιτήσεις από το περιβάλλον, μπορεί να κάνουν σιωπηλά και πολύ ύπουλα τη δουλειά τους.
Ας πούμε, αν κάποιου του έχει "απαγορευτεί" να θυμώνει γιατί είναι κακό, δεν είναι ευγενικό, γιατί δεν έχει λόγους να θυμώνει, διάφορα γιατί και έχει τελικά καταπνίξει το θυμό του για μεγάλο μέρος της ζωής του, έχει μάλιστα πείσει τον εαυτό του ότι σπάνια θυμώνει, θα έρθει κάποια στιγμή που θα σκάσει. Και είτε αυτός ο θυμός θα στραφεί στον εαυτό του, παθαίνοντας κατάθλιψη ή σωματοποιώντας το και παθαίνοντας καρκίνο για παράδειγμα, είτε θα ξεσπάσει σε κάποιους άλλους, που ίσως και να μη φταίνε. Πάντως, σίγουρα, δεν θα τη γλιτώσει.
Όταν λοιπόν ακούω ανθρώπους που έχουν ψυχολογικά προβλήματα (μιλάω για νευρώσεις και όχι ψυχώσεις) ή που συνεχώς τους απασχολούν σωματικές ενοχλήσεις να λένε ότι όλα είναι και ήταν μια χαρά στη ζωή τους, είμαι σίγουρη πώς ή λένε ψέματα ή εθελοτυφούν.
Καλό είναι να μάθουμε να ακούμε τον εαυτό μας και τον οργανισμό μας όταν μας προειδοποιούν ότι κάτι δεν πάει καλά. Γιατί πάντα υπάρχει προειδοποίηση, την οποία ίσως δεν προσέχουμε μέχρι να είναι ήδη αργά. Εγώ έχω μάθει να το κάνω. Και είναι εκπληκτικό, το πόσο γρήγορα υποχωρεί οποιαδήποτε ενόχληση με το που συνειδητοποιώ τι με επηρέασε αρνητικά και το επεξεργάζομαι μέχρι να το λύσω ή να το αποδυναμώσω.
Θυμάμαι κάποτε, όποτε έπεφτα στο κρεβάτι από γρίππη, ήταν μετά από πίεση ή στεναχώρια.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα τύχης, προσωπικά πιστεύω ότι δεν είναι, αλλά η τελευταία φορά που έπεσα στο κρεβάτι ήταν πριν 15 χρόνια. Μετά την ψυχοθεραπεία δεν έχω αρρωστήσει ξανά.

---

Χμ εχω ορισμενες διαφωνιες περι διαχειρισης θυμου. Οταν αντιμετωπιζεις κατι οπως ειναι το ΣΤΙΓΜΑ τοτε καλο ειναι να διαθετεις μια εσωτερικη γαληνη και να μην θυμωνεις ευκολα.
Πρεπει να επεξεργαζεσαι με την λογικη τα οποιαδηποτε προβληματα.

Οσον αφορα το ερωτημα αν το επιλεγεις ή σε επιλεγει Shit happens πιστευω ... δεν το επιλεγεις φυσικα , ουτε εχει μυαλο αυτο να σε επιλεξει , τα προβληματα ειναι για τους ανθρωπους.

Γιατι ως γνωστων μερικα ατομα εχουν ασχοληθει και λιγο με τα ψυχολογικα αλλα οι περισσοτεροι "περα-βρεχει" .... και φυσικα αν τους ρωτησεις ειναι και .... ψυχολογοι , οποτε καλο ειναι να σκεφτεσαι και τον παραγοντα ανθρωπινη βλακεια στο ολο σκηνικο.

Ετσι νομιζω τουλαχιστον ... θελω να διαβασω κανα βιβλιο επι του θεματος να δω.

Νομιζω οι περισσοτεροι εχετε κ πειρα εδω , διαβασα ολων τις απαντήσεις...κ με λιγα λογια αν καταλαβα καλά
για να ξεπερασει κανεις μια γ παντα τν αγχωδη διαταραχη πρεπει να βρει την ρίζα που τον πιεζει εσωτερικά μεσα του
κ αποκλειεται το αγχος αυτο καθάυτο να μας την προκαλει?
Σας ρωταω γτ ολο υποτροπιαζω...κ χαπακωνομαι..κουραστηκα..θε λω ν ζησω ελευθερη ξεγνοιαστα επιτελους κ χωρις φαρμακα!!
Εχω κανει ψυχοθεραπεια κ δυναμωσα κ τωρα παλι τ ιδια..κ ειμαι σ αδιεξοδο καπως.

δεν ειναι θεμα πειρας ειναι θεμα ποσο καλα εχεις γνωρισει ενα πραγμα

αν για παραδειγμα απο καπιον δεχεσε οτι σε συμβουλευει σωστα αυτο σημαινει οτι δεχεσε κ οτι γνωριζει πραγματα για σενα γιατι αλλιως δε μπορει να δει σε μια κρυσταλινη σφαιρα το τι εχει συμβει για να σου απαντησει.

Γειά σας!!
Καταρχήν κανείς δεν ξέρει πότε είναι ηρεμος και καλά σε όλα τα θέματα,συνειδητά και ασυνείδητα..
Εχουμε 2 κομμάτια μας,το συνειδητό και το ασυνείδητο..Το συνειδητό το ελέγχουμε οσο μπορούμε και το επεξεργαζόμασστε οσο και όπως μπορούμε..
Στο ασυνείδητο δεν φτάνουμε εύκολα,και το κακό είναι -ΟΤΙ ΑΠΟΦΕΥΓΟΥΜΕ Η ΜΑΣ ΠΛΗΓΩΝΕΙ νομίζουμε οτι το πολεμάμε αλλά το χώνουμε κάτω απ το χαλί(ασυνειδητο) και φυσικά κάνει ολη τη ζημιά υπόγεια..
Χωρις να το αντιλαμβανόμαστε πλήρως..

Ξέρετε πόσοι νομίζουν οτι είναι καλά αλλά δεν είναι??Και δεν το λέω ειρωνικά,δεν αντιλαμβάνονται οτι είναι θύματα στη ζωή τους,οτι ατομα που και καλά τους αγαπάνε τους μεταχειρίζονται και δεν το παίρνουν χαμπάρι..Ζούνε για τους άλλους και οχι για τον ιδιο τους τον εαυτό..Και δεν ξέρουν τίποτα.Πόσο ν αντέξει η ψυχή κάποιου?κάποια στιγμή θ αρχίσει ν αντιδρά και να ενεργοποιεί αμυντικούς μηχανισμούς.

Για κάποια εποχή είχα σοβαρότατα θέματα οικογενειακά,αλλά λόγω καλής παρέας και καποιας καλής οικονομικής ανεσης εβγαινα πολύ συχνά και πέρναγα καλά με φιλους και γενικά όλο βόλτες..ΔΙΑΛΕΓΑ ΛΟΙΠΟΝ να αφήσω άλυτα τα θέματα που υπήρχαν για να περνάω καλά(νομιζω οτι περνάω καλά)..Ενα απογευμα λοιπον σε μια καφετέρεια αρχισαν να τρέμουν τα πόδια μου,να πηγαίνει η καρδιά μου με χίλια,να μη μπορώ ν ανασάνω και απλά είπα σ ένα φίλο μου -σβήνω...
Την ωρα που (νομιζα) οτι ημουν καλά ηρθε αυτη η αηδία..Και δε με πείραξε ο καφές γιατί μολις είχα κάτσει και δεν προλαβε καν να ερθει..Ημουν γύρω στα 17..Αργότερα αρχισα να συνειδητοποιώ οτι σπίτι μου δεν υπήρχε καλό κλίμα αλλά ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΕ ΠΟΝΑΕΙ,γιατί πολύ συχνά ενιωθα ασχημα σπίτι αλλά δεν ήξερα γιατί..
Με κανονικό σχεδιάγραμμα μια ψυχαναλύτρια με τον καιρό μ έκανε απο μονος μου να δώ σε τι χάλια ζωή,αποστειρωμένη ήμουν και νομιζα οτι ημουν καλά επειδή πήγαινα καμμιά βολτα για καφέ και μπύρες,και βόλτα με τ αμάξι..ΑΡΑ στο ασυνειδητο δεν μπορούσα να μπώ γιατί ο άνθρωπος οπως κάθε ζωντανός οργανισμός ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ ΤΟΝ ΠΟΝΟ και επιλεγει τα ευχάριστα συναισθήματα,ομως τα άλυτα ζητήματα μένουν..

Εγω νομιζω πως ολες οι ασθενειες , οργανικες και ψυχικες , εχουν μια κληρονομικη βαση στο σωμα και στα κυτταρα΄ και στην πορεια το περιβαλλον ασκει τον δικο του ρολο, ειτε επιταχυνοντας την εξελιξη ειτε επιβραδυνοντας την.
Αν για παραδειγμα παρουμε 100 διαφορετικους ανθρωπους και τους μεγαλωσουμε κατω ακριβως απο τις ιδιες συνθηκες , θα εχουμε 100 διαφορετικες συμπεριφορες.
Τα ψυχικα προβληματα κατα την αποψη μου, ξεκινουν απο ενα ευαισθητο αρχικο υλικο που ειναι ο ανθρωπος στον οποιο θα εκδηλωθουν ΄και στην πορεια αυτο το υλικο επειδη ειναι αρκετα ευαισθητο σε σχεση με το περιβαλλον , θα δεχτει ευκολοτερα τις επιδρασεις απο αυτο ,σε μια κατευθυνση (εσωτερικη) περισσοτερο απο καποια αλλη .
Ακομα και αν ολα συμβαινουν ασυνειδητα , το οτι δεν εχουν φτασει στην συνειδηση, δεν οφειλεται αποκλειστικα σε εξωτερικους περιβαλλοντικους παραγοντες , αλλα μαλλον στην αντιληψη του προβληματος που εφθασε στο επιπεδο της .
Εφθασε στο επιπεδο της , επειδη το ατομο αρχισε να συνειδητοποιει καλυτερα τον εαυτο του. Οσο καιρο η συνειδηση ηταν μικρη και ανωριμη , το προβλημα ηταν χαμηλα.
Οταν σε πρωτη φαση καποια πραγματα συνειδητοποιουνται λογο της ηλικιας και της αναπτυξης που εχει ερθει σε ενα βαθμο οριμανσης , συμβαινει για πρωτη ισως φορα, η εμφανιση των συμπτωματων πιο δυναμικα. Τουλαχιστον αυτο εχω καταλαβει εγω.
Για οσο καιρο η συνειδηση ηταν μικρη λογο ηλικιας , τα συμπτωματα ηταν στα χαμενα. Το θεμα για μενα ειναι οτι οσο συνειδητοποιεις μονοπλευρα τον εαυτο σου τοσο τα ενισχυεις.
Αμα θες να τα αντιμετωπισεις καπως καλυτερα, θα πρεπει ισως να τα δεις αυτα και ολη την ζωη, πιο σφαιρικα και συνειδητα.
Αυτα που χορηγουν οι ψυχιατροι ειναι φυσικες ουσιες.
Εσυ περνεις τις ουσιες και αισθανεσαι ψυχικα. Δηλαδη ακομα και τα ψυχικα θεματα πανε πισω στα φυσικα.
Με τα φυσικα (φαρμακα) ομως μονο δεν λυνεις το προβλημα. Το προβλημα συνηθως εχει μια φυσικη βαση , αλλα καθως εξελισεται μεσα στο χρονο , οι συνθηκες του περιβαλλοντος, το μετεξελισουν σε κατι μεγαλυτερο απο το φυσικο.
Αν το αρχικο περιβαλλον της ζωης ειναι ευνοϊκο , τοτε οι αρνητικες κλισεις περιοριζονται .
Αν το περιβαλλον ειναι αρνητικο , τα πραγματα θα εκδηλωθουν και πιο γρηγορα και σε μεγαλυτερη ενταση. Τουλαχιστο ετσι εχω καταλαβει .
Ενα αλλος παραγοντας ειναι αυτος της μικρης ηλικιας και διαμορφωσης.
Εκει στην μικρη ηλικια το παιδι μαθαινει πραγματα και συνηθιες σαν σφουγγαρι.
Οταν ερθει η ωρα της ενηλικιωσης και της συνειδητοποιησης , θα εχει ηδη διανειθει μια μεγαλη εξελιξη.
Ο μεγαλος ανθρωπος μαθαινει με αργους ρυθμους. :)

Γεια σου ρε Μανο..δεν εχω διαθεση να απαντησω αναλυτικα σε αυτα τα ομορφα που παντα λες περι των πανικων..Ψαχνω εναν σχολιασμο που ειχες κανει σε καποιο θεμα και τον θεωρω ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ των πανικων αλλα δεν το βρισκω..Κατι που ειχες πει περιπου οτι ο εγκεφαλος δεν εχει στομα να μιλησει να σου πει "στοπ φιλε" και μιλαει αλλιωτικα μεσω του σωματος σου..Αν το βρεις, βαλε το ο ιδιος γιατι νομιζω ειναι η πιο κατατοπιστικη , σοφη κουβεντα για την διαδρομη των πανικων.

Εγω νομιζω πως ολες οι ασθενειες , οργανικες και ψυχικες , εχουν μια κληρονομικη βαση στο σωμα και στα κυτταρα΄ και στην πορεια το περιβαλλον ασκει τον δικο του ρολο, ειτε επιταχυνοντας τις εξελιξεις ειτε επιβραδυνοντες τες.
Αν για παραδειγμα παρουμε 100 διαφορετικους ανθρωπους και τους μεγαλωσουμε κατω ακριβως απο τις ιδιες συνθηκες , θα εχουμε 100 διαφορετικες συμπεριφορες.
Τα ψυχικα προβληματα κατα την αποψη μου, ξεκινουν απο ενα ευαισθητο αρχικο υλικο που ειναι ο ανθρωπος στον οποιο θα εκδηλωθουν ΄και στην πορεια αυτο το υλικο επειδη ειναι αρκετα ευαισθητο σε σχεση με το περιβαλλον , θα δεχτει ευκολοτερα τις επιδρασεις απο αυτο ,σε μια κατευθυνση (εσωτερικη) περισσοτερο απο καποια αλλη .
Ακομα και αν ολα συμβαινουν ασυνειδητα , το οτι δεν εχουν φτασει στην συνειδηση, δεν οφειλεται αποκλειστικα σε εξωτερικους περιβαλλοντικους παραγοντες , αλλα μαλλον στην αντιληψη του προβληματος που εφθασε στο επιπεδο της .
Εφθασε στο επιπεδο της , επειδη το ατομο αρχισε να συνειδητοποιει καλυτερα τον εαυτο του. Οσο καιρο η συνειδηση ηταν μικρη και ανωριμη , το προβλημα ηταν χαμηλα.
Οταν σε πρωτη φαση καποια πραγματα συνειδητοποιουνται λογο της ηλικιας και της αναπτυξης που εχει ερθει σε ενα βαθμο οριμανσης , συμβαινει για πρωτη ισως φορα, η εμφανιση των συμπτωματων πιο δυναμικα. Τουλαχιστον αυτο εχω καταλαβει εγω.
Για οσο καιρο η συνειδηση ηταν μικρη λογο ηλικιας , τα συμπτωματα ηταν στα χαμενα. Το θεμα για μενα ειναι οτι οσο συνειδητοποιεις μονοπλευρα τον εαυτο σου τοσο τα ενισχυεις.
Αμα θες να τα αντιμετωπισεις καπως καλυτερα, θα πρεπει ισως να τα δεις αυτα και ολη την ζωη, πιο σφαιρικα και συνειδητα.
Αυτα που χορηγουν οι ψυχιατροι ειναι φυσικες ουσιες.
Εσυ περνεις τις ουσιες και αισθανεσαι ψυχικα. Δηλαδη ακομα και τα ψυχικα θεματα πανε πισω στα φυσικα.
Με τα φυσικα (φαρμακα) ομως μονο δεν λυνεις το προβλημα. Το προβλημα συνηθως εχει μια φυσικη βαση , αλλα καθως εξελισεται μεσα στο χρονο , οι συνθηκες του περιβαλλοντος, το μετεξελισουν σε κατι μεγαλυτερο απο το φυσικο.
Αν το αρχικο περιβαλλον της ζωης ειναι ευνοϊκο , τοτε οι αρνητικες κλισεις περιοριζονται .
Αν το περιβαλλον ειναι αρνητικο , τα πραγματα θα εκδηλωθουν και πιο γρηγορα και σε μεγαλυτερη ενταση. Τουλαχιστο ετσι εχω καταλαβει .
Ενα αλλος παραγοντας ειναι αυτος της μικρης ηλικιας και διαμορφωσης.
Εκει στην μικρη ηλικια το παιδι μαθαινει πραγματα και συνηθιες σαν σφουγγαρι.
Οταν ερθει η ωρα της ενηλικιωσης και της συνειδητοποιησης , θα εχει ηδη διανειθει μια μεγαλη εξελιξη.
Ο μεγαλος ανθρωπος μαθαινει με αργους ρυθμους. :)

Και εν τελει για τις κρισεις πανικου δεν υπαρχει σαφης τουλαχιστον αιτιολογια..

Ακόμα και προδιάθεση να υπάρχει,κάτι ενεργοποιεί τους μηχανισμους αυτούς!Κάποιος λογος θα υπάρχει και ποτέ απο μονοι τους(αν δεν υπάρχει αρκετά σοβαρή ψυχική πάθηση) σε άλλους ανθρώπους αν δεν ήταν αυτοί οι μηχανισμοί ,θα ήταν έλκος,πίεση,δερματικά,χτυπ� � ξύλο καρκίνος,τικ,και 500 ψυχογενέις ασθένειες που υπάρχουν στην λίστα!