Originally Posted by
Mriya
Μην κατηγορείς τον εαυτό σου ότι εσύ φταις γιατί άργησες να το καταλάβεις και δεν έκανες κάτι έγκαιρα. Από το πρώτο σου ποστ φαίνεται ότι βασανιζόσουν καιρό, όσο ήσασταν ακόμα μαζί. Αφού της είχε τελειώσει, ό,τι και να έκανες δε θα της ήταν αρκετό. Και ούτε έχει κάποιο νόημα το να άλλαζες, δηλαδή τι; Να έχανες τον εαυτό σου και να γινόσουν κάποια άλλη, ουσιαστικά να υποκρινόσουν κάποια άλλη, μήπως και της τραβήξεις το ενδιαφέρον; Δε θα ήσουν ευτυχισμένη και γεμάτη μέσα σου, καλή μου. Θα σε έτρωγε κάθε μέρα αυτό. Κάθε λεπτό. Απλώς κάποιοι άνθρωποι βασίζονται μόνο στον ενθουσιασμό του έρωτα για να μείνουν σε μια σχέση, δεν μπορούν να δώσουν παραπάνω, να δεθούν παραπάνω. Δε γνωρίζω αν στην προκειμένη περίπτωση ήξερε και η ίδια τι ήθελε, και αν ήξερε, μήπως δεν μπορούσες εσύ να της το δώσεις. Τουλάχιστον φαίνεται να προσπάθησε και αυτή, να έδωσε χρόνο μένοντας στη σχέση, όχι σε σένα τόσο, όσο στον εαυτό της, μήπως και αναζωπυρωθεί μέσα της κάτι.
Σκέψου πως τουλάχιστον τώρα θα έχεις ένα μέτωπο να παλεύεις μέσα σου. Το να την ξεπεράσεις. Ενώ πριν, όσο ήσασταν μαζί, με την κατάσταση που βίωνες, από τη μία πάλευες να την κάνεις να ξυπνήσει και πάλι ερωτικά-συναισθηματικά για εσένα, αλλά και υποσυνείδητα να απαλύνεις τον πόνο και τον έρωτά σου για αυτήν, αφού ένιωθες ότι δεν πάει παρακάτω και δεν έχει αποτέλεσμα. Πέρασα το ίδιο με τον πρώην και ήταν πολύ ψυχοφθόρα περίοδος. Τώρα παλεύω τουλάχιστον το ότι τα συναισθήματά μου παραμένουν και δεν τον έχω, άρα πρέπει να ξεπεράσω και να πάω παρακάτω. Ενώ πριν που ήμασταν μαζί το τελευταίο διάστημα και ήξερα πως όλα του είχαν τελειώσει (έπαιξαν ρόλο και εξωτερικοί παράγοντες) τον είχα δίπλα μου, αλλά γνώριζα ότι δεν ήταν πραγματικά εκεί.
Είναι φριχτό να πονάς και να καίγεσαι τόσο για έναν άνθρωπο που γνωρίζεις ότι αυτός δε σε χρειάζεται, είτε υπάρχεις είτε όχι στη ζωή του, ένα και το αυτό, μέχρι που καταλήγεις να του γίνεσαι και βάρος κατά κάποιο τρόπο.
Η μοναδική σχέση στη ζωή μας που είναι μόνιμη και σταθερή, είναι αυτή με τον εαυτό μας. Ζούμε με τον εαυτό μας από τη γέννηση μέχρι το θάνατο. Οπότε εστίασε σε σένα και μη σε στήνεις στον τοίχο με ευθύνες και κατηγορίες. Σε μια σχέση ποτέ δε φταίει μόνο ο ένας. Και κρίνοντας από το πόσο γλυκά μίλησες για αυτήν και τα συναισθήματά σου, πιστεύω ότι έκανες ό,τι περνούσε από το χέρι σου, μέχρι τέλους για να επαναφέρεις τα δικά της συναισθήματα. Για το ότι δεν κατάφερε να σε εκτιμήσει όσο έπρεπε ώστε να αισθανθεί κάτι παραπάνω από την ερωτική φλόγα, κάτι παραπάνω που δένει τα ζευγάρια και τα κρατάει μαζί για δεκαετίες, δε φταις εσύ και δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο, παρά να εκτιμήσεις εσύ τον εαυτό σου και να δώσεις ευκαιρίες στο μέλλον, αφού απαλυνθεί ο πόνος σου, να μπουν στη ζωή σου άνθρωποι που θα το εκτιμήσουν αυτό αληθινά.
Προσπάθησε να βρεις τον εαυτό σου, το ποια ήσουν πραγματικά, το τι θέλεις πραγματικά (αυτή τη στιγμή θα μου απαντήσεις: εκείνη, όμως θα σου υπενθυμίσω το πόσο ψυχοφθόρο ήταν αυτό που έζησες το τελευταίο διάστημα μαζί της) και διεκδίκησέ το! Πρέπει να καταφέρεις να σταματήσεις να αναρωτιέσαι και να βασανίζεσαι με ερωτήματα τύπου "τι θα γινόταν αν ήμουν διαφορετική", "τι θα γινόταν αν εγώ είχα κάνει τότε αυτό αντί για εκείνο", γιατί δεν έχει νόημα ή κάποιο αποτέλεσμα, πολύ απλά δεν τη γέμιζες, δε σε είχε ανάγκη άλλο, δεν την κάλυπτες, έδωσε ό,τι είχε να δώσει και πήρε όσα είχε να πάρει. Αποδέξου το και απενοχοποιήσου, μην αφήσεις να σε καταρρακώσει. Βρες δύναμη μέσα από τον πόνο σου. Τα λέω για να τα ακούω κι εγώ..
