Μόνη

Είμαι μια κοπέλα 40 ετών, που συνειδητά δεν έκανε οικογένεια και παιδιά.
Είχα αρκετές φίλες/γνωστές και περνούσα καλά μαζί τους, αλλά τα τελευταία χρόνια συνειδητοποιώ ότι αυτό έχει αλλάξει αρκετά. Δεν αισθάνομαι το ίδιο με τις φίλες-μαμάδες, δεν έχω τι να πω μαζί τους. Αισθάνομαι παρείσακτη. Η καθεμία έχει την οικογένεια της, τα δικά της προβλήματα να την απασχολούν. Με μένα θα ασχοληθούν;
Κάνω μεγάλες προσπάθειες να πολεμήσω τις αρνητικές σκέψεις, να γνωρίσω νέο κόσμο (από γυμναστήρια και διάφορες εκδηλώσεις κλπ) και τα βρω με τον εαυτό μου. Δεν τα καταφέρνω όμως και αισθάνομαι τόσο μόνη… Ξέρω ότι αυτό είναι παιχνίδι του μυαλού μου. Θα τα καταφέρω ποτέ να τα βρω με τον εαυτό μου και αυτός να γίνει ο καλύτερος μου φίλος ή θα συνεχίσω να βασανίζομαι;

Quote:

---

Originally Posted by xara2014

Είμαι μια κοπέλα 40 ετών, που συνειδητά δεν έκανε οικογένεια και παιδιά.

---

Quote:

---

Originally Posted by xara2014

Είχα αρκετές φίλες/γνωστές και περνούσα καλά μαζί τους, αλλά τα τελευταία χρόνια συνειδητοποιώ ότι αυτό έχει αλλάξει αρκετά. Δεν αισθάνομαι το ίδιο με τις φίλες-μαμάδες, δεν έχω τι να πω μαζί τους. Αισθάνομαι παρείσακτη. Η καθεμία έχει την οικογένεια της, τα δικά της προβλήματα να την απασχολούν. Με μένα θα ασχοληθούν;
Κάνω μεγάλες προσπάθειες να πολεμήσω τις αρνητικές σκέψεις, να γνωρίσω νέο κόσμο (από γυμναστήρια και διάφορες εκδηλώσεις κλπ) και τα βρω με τον εαυτό μου. Δεν τα καταφέρνω όμως και αισθάνομαι τόσο μόνη… Ξέρω ότι αυτό είναι παιχνίδι του μυαλού μου. Θα τα καταφέρω ποτέ να τα βρω με τον εαυτό μου και αυτός να γίνει ο καλύτερος μου φίλος ή θα συνεχίσω να βασανίζομαι;

---

ασχολεισαι με κατι χαρα, εργαζεσαι? εχεις καποια σχεση αυτον τον καιρο?

καλησπέρα. ναι εργάζομαι και δεν έχω σχέση αυτόν τον καιρό. φοβάμαι ότι αν κάνω σχέση τώρα (με την ψυχολογία που έχω) θα είναι σχέση εξαρτητική και δεν θα είναι καλό και για τους δυο μας αυτό.

Quote:

---

Originally Posted by xara2014

καλησπέρα. ναι εργάζομαι και δεν έχω σχέση αυτόν τον καιρό. φοβάμαι ότι αν κάνω σχέση τώρα (με την ψυχολογία που έχω) θα είναι σχέση εξαρτητική και δεν θα είναι καλό και για τους δυο μας αυτό.

---

μου φαινεται πολυ περιεργο αυτο που λες....
μιλας για την "ψυχολογια" που εχεις απο την ελλειψη φιλων, η εχεις καποια ψυχ. προβληματα?

άσχημη διάθεση από την έλλειψη φίλων...
αισθάνομαι ότι κανένας δε νοιάζεται για μένα.
κλαίω με το παραμικρό.
μερικές φορές κρύβομαι από τον κόσμο.
έχω τάσεις φυγής.
γιατί να μπω σε σχέση λοιπόν; πρώτα πρέπει να λύσω αυτά μου τα θέματα!

Quote:

---

Originally Posted by xara2014

άσχημη διάθεση από την έλλειψη φίλων...
αισθάνομαι ότι κανένας δε νοιάζεται για μένα.
κλαίω με το παραμικρό.
μερικές φορές κρύβομαι από τον κόσμο.
έχω τάσεις φυγής.
γιατί να μπω σε σχέση λοιπόν; πρώτα πρέπει να λύσω αυτά μου τα θέματα!

---

αν ειναι θεματα που σε μπλοκαρουν τοσο που δεν μπορεις να λειτουργησεις σε μια σχεση και να κρυβεσαι μονο για να κλαις, νομιζω πως πρεπει να ζητησεις βοηθεια ειδικου αντι να παιδευεσαι μονη σου και να στεναχωριεσαι.

ουτε το αρχικο σου μνμ το καταλαβαινω. εγω βλεπω παντου γυρω μου κι οχι μονο στον δικο μας κυκλο, αλλα και παραεξω, και ελευθερους και δεσμευμενους και χωρισμενους και με παιδια και χωρις και ολων των περιπτωσεων ανθρωπους.
πως γινεται οι δικοι σου να ειναι ΟΛΟΙ παντρεμενοι με παιδια ? μηπως κανεις ΕΣΥ φοκους μονο σε αυτους γιατι το θεωρεις προβλημα ?? (αν θεωρεις προβλημα την διαφορα σας, εννοω)
καταλαβαινω το οτι ισως καποιους απο αυτους τους βαριεσαι η εχετε πλεον εντελως διαφορετικη ζωη, αλλα υπαρχουν κι αλλοι ανθρωποι. κυκλοφορησε, λιγο...
επισης, ξανασκεψου την δηλωση σου οτι ολα αυτα τα επελεξες. μηπως δεν τα επελεξες αλλα αρνεισαι να το δεις κι εχεις τετοια ενοχληση?

χαζομάρα που το λέω, αλλά πιστεύω ότι από μια ηλικία και μετά είναι πολύ δύσκολο να γνωρίσεις καινούργιο κόσμο και να είναι στα μέτρα σου (δεν λέω να ταιριάζεις σε όλα, αλλά να υπάρχουν κάποια κοινά). οι άνθρωποι εξελίσσονται και εγώ έχω μείνει κολλημένη στα ίδια και περιμένω να είμαι με τις φίλες μου όπως παλιά.
ναι επέλεξα να μην κάνω οικογένεια γιατί δεν μου αρέσουν καθόλου τα παιδιά.
και έχω σκεφτεί πολλές φορές να ζητήσω βοήθεια ειδικού αλλά είναι πολλά τα χρήματα..

αποψη μου ειναι οτι το θεμα σου εχει βαση . εχω ακουσει κ απο αλλες κοπελες τα ιδια που λες κ συ . επιπλεον ο ελληνας κ η ελληνιδα του 2014 εχουν κλειστει πολυ στον εαυτο τους οποτε οντως ειναι δυσκολο να κανεις νεους φιλους η κ φιλες . οσο για το παρεισακτη δε νομιζω να σε βλεπουν ετσι εκτος κ αν σου το εδειξαν .
στις πολεις μπορεις να βρεις δωρεαν ψυχολογικη υποστηριξη .

Quote:

---

Originally Posted by xara2014

χαζομάρα που το λέω, αλλά πιστεύω ότι από μια ηλικία και μετά είναι πολύ δύσκολο να γνωρίσεις καινούργιο κόσμο και να είναι στα μέτρα σου (δεν λέω να ταιριάζεις σε όλα, αλλά να υπάρχουν κάποια κοινά). οι άνθρωποι εξελίσσονται και εγώ έχω μείνει κολλημένη στα ίδια και περιμένω να είμαι με τις φίλες μου όπως παλιά.
ναι επέλεξα να μην κάνω οικογένεια γιατί δεν μου αρέσουν καθόλου τα παιδιά.
και έχω σκεφτεί πολλές φορές να ζητήσω βοήθεια ειδικού αλλά είναι πολλά τα χρήματα..

---

αλλο η οικογενεια, αλλο ο γαμος/η συμβιωση.
πολυ καλα εκανες και δεν εκανες παιδια, αφου δεν τα θελεις, γιατι απεκλεισες ομως τον ερωτα και την συντροφικοτητα απο την ζωη σου?
ο γαμος δεν ειναι τα παιδια. ειναι η ενωση δυο ανθρωπων. πολλοι κανουν δευτερο γαμο , χωρις καμια προθεση να κανουν παιδια που ειτε εχουν ειτε δεν θελουν.
γιατι βαζεις τοσα στεγανα?

Quote:

---

Originally Posted by xara2014

χαζομάρα που το λέω, αλλά πιστεύω ότι από μια ηλικία και μετά είναι πολύ δύσκολο να γνωρίσεις καινούργιο κόσμο και να είναι στα μέτρα σου (δεν λέω να ταιριάζεις σε όλα, αλλά να υπάρχουν κάποια κοινά). οι άνθρωποι εξελίσσονται και εγώ έχω μείνει κολλημένη στα ίδια και περιμένω να είμαι με τις φίλες μου όπως παλιά.
ναι επέλεξα να μην κάνω οικογένεια γιατί δεν μου αρέσουν καθόλου τα παιδιά.
και έχω σκεφτεί πολλές φορές να ζητήσω βοήθεια ειδικού αλλά είναι πολλά τα χρήματα..

---

Διαφωνώ κάθετα ως προς το ότι μετά από κάποια ηλικία είναι πολύ δύσκολο να γνωρίσεις κόσμο και να κάνεις καινούργιες φιλίες.
Είναι καθαρά θέμα διάθεσης και κύκλου, γνωριμιών. Δηλαδή, αν έχουμε τη διάθεση και αρκετά ενδιαφέροντα είναι αδύνατον να μη γνωρίζουμε καινούργιους ανθρώπους!
Τώρα, αν στα σαράντα θέλεις να κάνεις τη ζωή που έκανες στα είκοσι με τις φίλες σου, σίγουρα θα δυσκολευτείς. Ελάχιστοι είναι εκείνοι που σ'αυτή την ηλικία διατηρούν τα ίδια ενδιαφέροντα και τους ίδιους τρόπους διασκέδασης που είχαν 20 χρόνια πριν, είτε είναι ελεύθεροι είτε παντρεμένοι. Και ευτυχώς, η ζωή θα ήταν πολύ βαρετή αν μονίμως κάναμε τα ίδια και δεν εξελισσόμασταν.
Αν λοιπόν εννοείς αυτό, τότε μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσεις. Γιατί, βρίσκεσαι σε μια ηλικία που έχεις τη δυνατότητα να ζήσεις πολύ πιο ποιοτικά και ουσιαστικά απ' ότι στα 25.

Αν πάλι στον κύκλο σου είναι όλοι παντρεμένοι με παιδιά, προφανώς θα πρέπει να κοιτάξεις να τον διευρύνεις. Είναι γεγονός ότι ο τρόπος ζωής αλλάζει δραματικά όταν κάποια γυναίκα κάνει παιδί (για μερικούς άντρες μπορεί να μην αλλάζει και καθόλου!)

Ανήκω κι εγώ στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν θέλησαν ποτέ παιδιά παιδιά και αντιθέτως, θα έλεγα, αυτό μου δίνει την ευκαιρία να γνωρίζω συνεχώς περισσότερους, πιο αξιόλογους και πιο ενδιαφέροντες ανθρώπους από εκείνους που γνώριζα στα 25 και στα 30. Κι εμένα αρκετοί φίλοι έχουν πλέον παιδιά και δεν βρισκόμαστε τόσο εύκολα και απλά όπως παλιότερα, άλλοι τόσοι όμως δεν έχουν. Κάποιοι άλλοι έχουν μεγάλα πλέον παιδιά, οπότε είναι πλέον ελεύθεροι από οικογενειακές υποχρεώσεις. Υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις, που είμαι εξίσου φίλη με την κόρη και τη μητέρα.

Είναι πάντως γεγονός, ότι με κάποια άτομα που κάποτε είχαμε πολλά κοινά, ακολουθώντας διαφορετικούς δρόμους μπορεί να απομακρυνθούμε ή και να χαθούμε τελείως.
Αυτό όμως, αφήνει χώρο για να μπουν καινούργιοι άνθρωποι στη ζωή μας, με τους οποίους έχουμε περισσότερα κοινά στη φάση που είμαστε. Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ.
Διαφορετικά, είμαστε αναγκασμένοι να συνανστρεφόμαστε συνεχώς τους ίδιους.
Προσωπικά, το βρίσκω βαρετό. Πέρα από κάποιες μακροχρόνιες φιλίες που έχω, συνεχώς ανανεώνω τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μου. (Εννοείται ότι κάποιοι με τους οποίους μοιραζόμαστε πολλά και ταιριάζουμε μπορεί να μείνουν για πάντα).

Το βασικό πάντως νομίζω πως είναι να μας αρέσει να κάνουμε καινούργιες γνωριμίες και φιλίες. Τόσο απλά. Όπως και να δοκιμάζουμε καινούργια πράγματα.
Μέσα από διάφορες δραστηριότητες, γνωρίζουμε ανθρώπους που έχουν κοινά ενδιαφέροντα, άρα υπάρχουν πολλές πιθανότητες να κάνουμε παρέα.
Θα σου έλεγα λοιπόν να κοιτάξεις τι συμβαίνει με σένα, πιθανόν να περνάς την κρίση των 40, να βρίσκεσαι σε περίοδο που αναθεωρείς πολλά, γι' αυτό αισθάνεσαι έτσι.
Μην ξεχνάς ότι σ' αυτή την ηλικία πολύ συχνά κάποιοι περνάνε μια δεύτερη εφηβεία, είτε χωρίζοντας από γάμους, είτε κάνοντας πράγματα που τους γυρνάνε πίσω, στα νιάτα τους, γιατί νιώθουν πως γερνάνε. Ευτυχώς, είναι κάτι περαστικό.

Πάντως, αν δεις ότι δεν τα καταφέρνεις μόνη σου και χρειαστεί να ζητήσεις βοήθεια ειδικού, κάντο χωρίς δεύτερη κουβέντα. Γιατί, όπως πιστεύω, είναι κρίμα να τυρανιόμαστε άδικα, ενώ η ζωή μπορεί να είναι πολύ απολαυστική!

καλα τα λεει η μαριον..

Καλησπέρα

@xara2014 Να προτείνω ένα βιβλίο το οποίο αφορά τη μοναξιά και εμένα με βοήθησε να δω τα πράγματα "αλλιώς". Είναι της Xandria Williams με τίτλο "Πείτε Όχι στη μοναξιά"

@marian_m Συμφωνώ απόλυτα στα όσα λές

ειναι καπως λογικο να μην μπορεις να βρεις φιλους γιατι στα 40 συνηθως οι ανθρωποι σκεφτονται την οικογενεια (ή καποιοι οχι την οικογενεια, αλλα αφωσιονονται στην επαγγελματικης τους καργιερα). κανεις δεν εχει κυριο μελημα του να βρει παρεες για να βγαινει βολτες. δεν λεω οτι δεν το χρειαζονται απλως δεν ειναι η κυρια επιθυμια τους. εγω πχ που ειμαι 20 ετων δεν σκεφτομαι ουτε τον γαμο ουτε τα παιδια ασφαλως. σκεφτομαι ομως τους καφεδες, τις παρεες:cool:
δεν ξερω αν εχει τυχει να διαβασεις καθολου αναπτυξιακη ψυχολογια ,αλλα τα κυρια στοιχεια της δικης σου ηλικιακης ομαδας ειναι η οικογενεια, τα παιδια, ισως και το επαγγελμα. Βεβαια παντα υπαρχουν και οι εξαιρεσεις οπως εσυ..
τα πραγματα ειναι καπως δυσκολα..αν και αιδιοδοξια πανω απο ολα.
καλυτερα παντως να βρεις καποιο χομπυ αφου εισαι μονη και ελευθερη να γεμισεις την ζωη σου!

Μην ανησυχείς,απλά ζούμε την "σιδερένια εποχή" όπου ο καθένας είναι κλεισμένος στα προβλήματά του,και νιώθει μονος..
Η αίσθηση της κοινότητας πλέον δεν υπάρχει,και γι αυτο πρέπει να αγαπήσεις τον εαυτό σου τόσο πολύ,σαν ένα μικρό παιδάκι,γιατί κανείς άλλος δε θα το κάνει...
Και δε θα το κάνει γιατί δεν σε ξέρει κανείς όπως εσύ!!
Θα γνωρίσεις τον εαυτό σου αλλά με υπομονή..

Quote:

---

Originally Posted by xara2014

Κάνω μεγάλες προσπάθειες να πολεμήσω τις αρνητικές σκέψεις, να γνωρίσω νέο κόσμο (από γυμναστήρια και διάφορες εκδηλώσεις κλπ) και τα βρω με τον εαυτό μου. Δεν τα καταφέρνω όμως και αισθάνομαι τόσο μόνη…

---

Όταν ακούω για αρνητικές ή θετικές σκέψεις, είναι κάτι που δεν μ' αρέσει, αλλά δεν θέλω τώρα να αναφερθώ σε αυτό.
Θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση. Έχεις την αντοχή να γνωρίσεις ανθρώπους που είναι ίδια μόνοι με εσένα? Ίσως λίγο λιγότερο ίσως λίγο περισσότερο από εσένα. Σε ρωτώ γιατί πολλές φορές χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε δυσκολευόμαστε να μείνουμε με ανθρώπους που έχουν παρόμοια προβλήματα με εμάς και αναζητούμε κάποιους που να φαίνονται περισσότερο "επιτυχημένοι". Για τα υπόλοιπα έχεις σε όλα δίκιο, έτσι συνήθως συμβαίνουν. Ζούμε σε μια κοινωνία που συνήθως η οικογένεια περιλαμβάνει πολύ δυνατούς δεσμούς και γι' αυτό πολύ σκληρούς επίσης. Αποτελεί κατά κάποιο τρόπο ένα τείχος που από τη μια προστατεύει, αλλά από την άλλη απομονώνει. Στην ουσία αυτή την απομόνωση περιγράφεις και αυτή η απομόνωση είναι που σε πληγώνει και σε κάνει να αισθάνεσαι παρείσακτη. Κάνω μια παρένθεση και εξηγώ περιληπτικά γιατί δεν μ' αρέσει η έννοια των αρνητικών και θετικών σκέψεων, δεν είναι κάτι που προέρχεται αποκλειστικά από εμάς, αλλά κυρίως από τους άλλους. Και καταλλήγω, η ίδια η οικογένεια -όχι πάντα, αλλά σε πολλές περιπτώσεις-, δεν είναι και βία ταυτόχρονα?

Quote:

---

Originally Posted by xara2014

Είμαι μια κοπέλα 40 ετών, που συνειδητά δεν έκανε οικογένεια και παιδιά.
Είχα αρκετές φίλες/γνωστές και περνούσα καλά μαζί τους, αλλά τα τελευταία χρόνια συνειδητοποιώ ότι αυτό έχει αλλάξει αρκετά. Δεν αισθάνομαι το ίδιο με τις φίλες-μαμάδες, δεν έχω τι να πω μαζί τους. Αισθάνομαι παρείσακτη. Η καθεμία έχει την οικογένεια της, τα δικά της προβλήματα να την απασχολούν. Με μένα θα ασχοληθούν;
Κάνω μεγάλες προσπάθειες να πολεμήσω τις αρνητικές σκέψεις, να γνωρίσω νέο κόσμο (από γυμναστήρια και διάφορες εκδηλώσεις κλπ) και τα βρω με τον εαυτό μου. Δεν τα καταφέρνω όμως και αισθάνομαι τόσο μόνη… Ξέρω ότι αυτό είναι παιχνίδι του μυαλού μου. Θα τα καταφέρω ποτέ να τα βρω με τον εαυτό μου και αυτός να γίνει ο καλύτερος μου φίλος ή θα συνεχίσω να βασανίζομαι;

---

Δεν ειναι τοσο παιχνιδι του μυαλου ειναι οντως δυσκολα. Ο καθενας ακολουθει μια πορεια και συνηθως οσο μεγαλωνεις σε ηλικια , τοσο εντεινεται το προβλημα της μοναξιας. Απο την αλλη θα συμφωνησω με Marian γιατι αλλωστε δεν μπορουμε να καταθεσουμε τα οπλα και απλως πρεπει να προχωραμε στη ζωη μας και στις δυσκολιες που εχει αυτη. Δεν εχω καποια ιδιαιτερη συμβουλη , πανω-κατω ειμαι στην ιδια κατασταση + του βιοποριστικου προβληματος λογω οικονομικης κρισης. Σαν να μην εχω βρει την πορεια μου σε κανεναν τομεα. Δεν νομιζω ομως οτι ειμαι ουτε δυστυχισμενος , ουτε ευτυχισμενος , μου αρεσει πολυ η ελευθερια που εχω αυτη την στιγμη.

Κοίτα να δεις που η xara άνοιξε ένα θέμα που είναι ολόιδιο με την περίπτωση μου. Χara είμαι στην ίδια ηλικία και σε παρόμοια κατάσταση με σένα. Νιώθω μονος, μου άρεσε για χρόνια να είμαι μοναχικός και να δραπετεύω με εκρήξεις κοινωνικότητας ποτέ ποτέ αλλά κατά βάθος, στον πυρήνα μου ένιωθα πως εγώ τα βρίσκω καλύτερα με τον εαυτό μου και απολαμβάνω την παρέα του περισσότερο από οποιουδήποτε άλλου.
Αφού συμφωνήσω σε γενικές γραμμές με mariam και John, να πω τώρα τι με διαφοροποιει από την περίπτωση σου. Εγώ δεν έχω τόσο έντονο πρόβλημα να βρω φίλους ελεύθερους, ανύπαντρους, διαθέσιμους. Έχω αρκετούς από αυτούς. Το θέμα είναι πως θέλω να ανανεώσω την παρέα μου και δεν βρίσκω ανθρώπους σαν αυτούς που ήδη έχω. Θα μου πείτε και γιατί δεν μένεις με την παρέα που έχεις. Οι λόγοι είναι ποικίλοι. Πρώτον, στην παρέα υπάρχει ένα ζευγάρι. Με την αδερφή της κοπέλας υπήρξε πέρισυ μια σύντομη σχέση. Χωρίσαμε και στην αρχή το κλίμα ψυχράνθηκε. Εκείνη δεν είχε συμμετοχή στην παρέα, ζει σε άλλη πόλη. Η αδερφή της όμως και ο φίλος της με έβαλαν στο περιθώριο. Μετά από ενάμισι μήνα με επαναπροσεγγισαν και η παρέα ξανασμιξε. Τους τελευταίους 2 μήνες όμως νιώθω ότι δεν πάει άλλο. Βλέπετε, εκτός από τη διαπίστωση ότι αυτή η παρέα έχει κλείσει τον κύκλο της, διαπίστωσα πως υπάρχουν ακόμα μέσα μου αισθήματα για την πρώην. Την οποία είχα δει φευγαλέα το καλοκαίρι. Και την οποία η αδερφή της μου τη θυμίζει καταπληκτικά.
Δεύτερον οι άνθρωποι που συνθέτουν την παρέα μου κάποια στιγμή θα φύγουν για τα μέρη τους. Η παρέα θα διαλυθεί. Οφείλω λοιπόν να ανοιχτώ και σε άλλα άτομα. Κι εκεί ερχεται η διαπίστωση πως αυτό πλέον είναι πολύ δύσκολο. Λόγω ηλικίας αλλά και λόγω απόψεων, λόγω στάσης ζωής. Είμαι διαφορετικός σε πολλούς τομείς, δεν ακολουθώ το συρμό. Υπάρχουν βέβαια ντόπιοι φίλοι που δεν θα φύγουν και με εκτιμούν πολύ. Αλλά αυτοί δεν είναι πάντα διαθέσιμοι λόγω ωραρίου εργασιας και ιδιοσυγκρασίας. Εγώ δηλαδή στις παρέες μου θέλω τον άλλον ανά πάσα ώρα και στιγμή διαθέσιμο. Και είμαι κι εγώ εκεί για εκείνον. Στην ηλικία όμως που είναι τώρα οι φίλοι μου αυτό μάλλον θεωρείται άχρηστο.
Κινδυνεύω ετσι να μείνω με ένα καλό παιδικο φίλο και μόνο. Αυτό βέβαια θα έχει αντίκτυπο και στην προσωπική μου ζωή. Αν δεν κυκλοφορείς με παρέα, δεν σε βλέπουν, δεν κάνεις γνωριμίες, δεν έχεις ευκαιριες για σχέση.
Ένα μεγάλο λάθος που έκανα ήταν ότι πάντα εντασσομουν στο φιλικό κύκλο των κοριτσιών που τα είχα. Όσο διαρκούσε η σχέση περνούσα υπέροχα. Μετά όμως απομονωση, απογύμνωση.......

Quote:

---

Originally Posted by silencer

.... Εγώ δηλαδή στις παρέες μου θέλω τον άλλον ανά πάσα ώρα και στιγμή διαθέσιμο. Και είμαι κι εγώ εκεί για εκείνον. Στην ηλικία όμως που είναι τώρα οι φίλοι μου αυτό μάλλον θεωρείται άχρηστο.
Κινδυνεύω ετσι να μείνω με ένα καλό παιδικο φίλο και μόνο. Αυτό βέβαια θα έχει αντίκτυπο και στην προσωπική μου ζωή. Αν δεν κυκλοφορείς με παρέα, δεν σε βλέπουν, δεν κάνεις γνωριμίες, δεν έχεις ευκαιριες για σχέση.
Ένα μεγάλο λάθος που έκανα ήταν ότι πάντα εντασσομουν στο φιλικό κύκλο των κοριτσιών που τα είχα. Όσο διαρκούσε η σχέση περνούσα υπέροχα. Μετά όμως απομονωση, απογύμνωση.......

---

πολυ ζορικη απαιτηση. και μονο που το διαβασα ενοιωσα να πνιγομαι...
οι φιλιες θελουν αερα ,για να αναπνεουμε....

αν εντασσοσουν στις παρεες των συντροφων σου, μαλλον δεν ειχες προσωπικους φιλους. δεν εχεις κολλητο/ους, καποια ατομα που δεν εχουν σχεση με τις εκαστοτε ερωτικες σου σχεσεις?

Remedy το κατανοώ απολυτα αυτό που λες για τον αέρα στις σχέσεις. Μάλλον κι εγώ τον χρειάζομαι αυτόν τον αέρα στις παρέες μου. Οταν όμως νιώθω τον άλλο σαν αδερφό/αδερφή μου, για όσο διαρκεί, τον θέλω κοντά μου.
Έχω λοιπόν 5-6 φίλους αδερφούς, αλλά εκτός από έναν οι υπόλοιποι είναι μακριά, σε άλλες πόλεις. Υπάρχει κι ένας μοναδικός φίλος που ξέρω από τα 15 μου, αλλά αυτός δεν ήταν ποτέ επιστηθιος.
Παίζει λοιπόν να πάθω αυτό που έπαθαν και οι γονείς μου που στον τόπο που ζούσαν δεν είχαν κοντά τους πραγματικούς φίλους, μόνο γνωστούς. Έτσι η μάνα μου, χήρα πλέον, είναι απομονωμένη και "ζει" κοινωνικα μέσα από τα παιδιά της.
Εντωμεταξύ, είναι άλλο πράγμα η "κοινωνική μοναξιά" κι άλλο η μοναξιά του εργενη, του μπακουριου. Είμαι τώρα σε μια φάση που είμαι και κοινωνικά απομονωμένος αλλά και χωρίς σύντροφο. Σε συνδυασμό και με κάποια προβληματάκια υγείας αλλά και τα οικονομικά μου που πάνε από το κακό στο χειρότερο, έχει δημιουργηθεί ένα κοκτέιλ απογοήτευσης, παράδοσης των όπλων και μια τάση να αυτοπεριθωριοποιηθώ για το υπόλοιπο της ζωής μου.

Κουραγιο φιλη μου,ειναι σημαντικο να καταλαβεις τι ακριβως θελεις,ζηλευεις οσες εχουν συζυγο η παιδια επειδη θελεις κ για τον εαυτο σου η απλα βλεπεις οτι ολοι δινουν προτεραιοτητα στον συζυγο κ στα παιδια τους κ εσενα σε εχουν δευτερη,Στην πρωτη περιπτωση εχεις ακομα περιθωριο 3 4 το πολυ χρονια να βρεις κ εσυ ενα συζυγο κ να αποκτησεις ενα παιδι κ αλλωστε εαν δεν συμβει αυτο μπορεις κ να υιοθετησεις αρκει να ειναι συνειδητη επιλογη γιατι ειναι πολυ σοβαρο να αναλαβεις ενα παιδι,Τωρα στην δευτερη περιπτωση δυστυχως πρεπει να το παρεις αποφαση δεν γινεται μια κοπελα να βαζει πρωτα εσενα σαν φιλη της κ μετα την οικογενεια της ομως εαν κανεις παρεα με κοπελες που δεν εχουν παντρευτει ακομα τοτε ισως ασχολουνται περισσοτερο μαζι σου τωρα με τις παντρεμενες με παιδια αναγκαστικα δεν βρισκεστε στην ιδια φαση και συνομηλικες να ειστε,Μην σταματας να προσπαθεις να εισαι δημιουργικη κ να γνωριζεις κοσμο