θα ηθελα να κανω μια ερωτηση.. το διαζυγιο των γονεων μπορει να εκληφθει απο το παιδι ως απωλεια;
Printable View
θα ηθελα να κανω μια ερωτηση.. το διαζυγιο των γονεων μπορει να εκληφθει απο το παιδι ως απωλεια;
ναι, απωλεια ενος παγειωμενου ή συγκεκριμενου περιβάλλοντος μεσα στο οποιο ζουσατε. και δημιουργία νεων συνθηκων, διαφορετικων..
Συμφωνώ κι εγώ pagwmene. Πένθος βιώνουμε όχι μόνο όταν ένα αγαπημένο πρόσωπο φεύγει από τη ζωή μας με το θάνατο αλλά και για άλλους λόγους. Αυτό εξαρτάται από το πόσο συναισθηματικά δεμένοι είμαστε μαζί του και το πόσο γενικά μας καταρρακώνει η απώλεια σαν προσωπικότητες, τον καθένα μας ξεχωριστά. Και μόνο το όνομά σου φανερώνει τον πόνο σου...
Ελπίζω όλα να πάνε από εδώ και στο εξής καλύτερα...Σκέψου ότι οι γονείς σου είναι ζωντανοί και έχεις τη μοναδική ευκαιρία να τους εκφράσεις τον πόνο σου, τα παράπονά σου, ότι σε πληγώνει...Εκφράσου κι ας νιώθεις κάποιες φορές ότι δεν ακούγεσαι...Κάποια στιγμή θα ακουστείς.
Καλα,ας μη το δέσουμε κ κομπο οτι καποια στιγμη θα ακουστει...(αν ισχυει οτι υπάρχει προβλημα επικοινωνίας).Quote:
Originally posted by anwnimi
Εκφράσου κι ας νιώθεις κάποιες φορές ότι δεν ακούγεσαι...Κάποια στιγμή θα ακουστείς.
οι γονεις μου εχουν χωρισει εδω και 12 χρονια...γενικα παντα δεν τα πηγαιναν καλα και ειχαμε επισοδεια εντασεις πανικό...δεν ξερω εαν για την σημερινη μου κατασταση οφειλετε και το διαζυγιο των γονεων μου...ο ψυχιατρος ειπε οτι επαιξε ρολο....εγω ομως δεν ειμαι σιγουρος...η επικοινωνια μου μαζι τους δεν ειναι καλη ακομη και σημερα, μεταξυ τους δεν υπαρχει καμια απολυτος επικοινωνια. εχω την εντυπωση οτι παιζουν ακομη αυτο το \"παιχνιδι\" αλλά το παιζουν μαζι μου...
Το διαζύγιο των γονέων μόνο ως απώλεια βιώνεται και τίποτέ άλλο. Και μπορεί να αφήσει στα παιδιά πολλά τραύματα και ψυχολογικά προβλήματα. Ίσως θα πρεπε να υψώσεις τη φωνή σου και να τους πεις να μην \"παίζουν \" πια το παιχνίδι γιατί σου κάνουν κακό. Να μη σε χρησιμοποιούν για την αντιπαράθεσή τους. Το διαζύγιο δεν μπορεί ποτέ να είναι ανώδυνο για ένα παιδί. Μόνο κάποιες περιπτώσεις έχω ακούσει όπου οι γονείς είχαν απόλυτη συννενόηση, εμφανίζονταν μπροστά στο παιδί ως καλοί φίλοι, έπαιρναν μαζί αποφάσεις, ούτως ώστε το παιδί δεν ένιωθε έντονη την απώλεια της οικογένειας.
Ξέρω μια φίλη μου με δυο κόρες που έχει χωρίσει αλλά για τα πάντα, πως θα φερθεί στα παιδιά ρωτάει τον πρωην συζυγό της, παίρνουν από κεινού αποφάσεις που αφορούν τα παιδιά και αυτά τα παιδιά μπορώ να πω, γιατί τυχαίνει να τα γνωρίζω κί όλας, βαδίζουν πολύ καλά στη ζωή τους.
Βέβαια, ήταν και τυχερά γιατί ζούσαν στην ίδια πόλη με τον μπαμπά, και όποτε ήθελαν να τον δουν πήγαιναν και τον έβλεπαν. Αλλά και αυτός στις δυσκολίες ήταν κοντά τους, και πάντα η πόρτα του ήταν ανοιχτή, αν και έκανε καινούρια οικογένεια.
Θα μου πεις, συνήθως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Συνήθως οι γονείς χρησιμοποιούν τα παιδιά με άσχημο τρόπο, για να κερδίσουν κάποια πράγματα από το διαζύγιο, για να σπάσουν τα νεύρα του συντρόφου, να πάρουν εκδίκηση και ούτω καθεξής. Νομίζω όμως ότι αυτά ανήκουν σε παλιότερες εποχές. Θα πρέπει πια να καταλάβουν οι γονείς ότι τα παιδιά έχουν προτεραιότητα και να βρουν μια μέση οδό. Μια καλή λύση σ\'αυτές τις περιπτώσεις είναι για τον πρώτο καιρό το παιδί να βλέπει και τους δυο γονείς μαζί,ειδικά αν είναι μικρό σε ηλικία,τουλάχιστον σε κάποιες κοινωνικές περιστάσεις π.χ. σχολική γιορτή, κάποιους περιπάτους και με τους δυο γονείς, ώστε να διατηρηθεί η αίσθηση της οικογένειας. Επίσης οι γονείς δεν πρέπει να κατηγορούν ο ένας τον άλλον μπροστά στο παιδί. Και..αν είναι εφικτό, να μένουν κοντά ώστε ο γονιός που δεν έχει την επιμέλεια να μπορεί να επισκέπτεται το παιδί του όποτε θέλει και όποτε μπορεί, με τη συγκατάβαση του άλλου γονέα εννοείται. Βέβαια, για όλα τα παραπάνω χρειάζεται συννενόηση, και θα μου πεις, αν είχαν συννενόηση δε θα χώριζαν....ναι αυτό είναι ένα θέμα.
Αξίζει πάντως η προσπάθεια, γιατί όπως και να το κάνουμε, και απο εξελικτικής απόψεως, τα παιδιά έχουν προτεραιότητα, όχι ο εαυτούλης μας.
οσες φορες εχω υψωσει φωνη αυτο που λαμβανω ειναι επιθεση και απειλες (φυγε απο το σπιτι, εισαι ο ιδιος με τον αλλον κτλ) ο ψυχιατρος ειπε μπροστα τους οτι με εχουν μπλεξει στο διαζυγιο αλλά αυτοι δεν το παραδεχοντε..εγω πιστευω οτι το κανουν συνειδητα και νιωθουν καλα που το κανουν. εχουν αναγκη να το κανουν αυτο.
κι ανάγκη να έχουν να το κάνουν πρέπει κάποιος να τους πει ότι κάνουν πολύ κακό. Κάποιος συγγενής, φίλος, οποιοσδήποτε να τους βάλει χέρι. Δεν χρωστάς τίποτα να τρως τις διαμάχες τους στη μάπα. Έλεος πια..........
δεν βαζουν χερι. η θεια μου, η αδελφη της μητερας μου το μονο που κανει ειναι να περνει το μερος της μητερας μου και να στεκετε και αυτη με επιθετικη διαθεση απεναντι μου. χωρις εχω να δινω δικιο σε κανεναν και να περνω το μερος κανενος
Μήπως καλύτερα να αποστασιοποιηθείς από τους γονείς σου για λίγο καιρό? είναι εφικτό αυτό? Θα ήταν ότι καλύτερο. Να μείνεις κάπου αλλού και να τους βλέπεις για λίγο καιρό πιο αραιά και να τους απαγορεύσεις να σε ανακατεύουν στους καυγάδες τους.
το εχω κανει λογο της σχολης..ειναι καλυτερα τα πραγματα ποιο ηρεμα...αλλά και παλι οταν πηγαινω σπιτι τα ιδια μετα απο λιγο καιρο. τωρα που θα αφησω την σχολη πιστευω οτι θα εχω παλι τα ιδια μεχρι να παω στρατο
Είναι κρίμα όταν δύο γονείς (ένα επίθετο που χρήζει δικαίωσης) φέρονται μ\' αυτόν τον τρόπο. Από εμπειρία μου μπορώ να σου πω ότι αυτό δυστυχώς γίνεται. Προσωπικά δεν το χωράει το μυαλό μου μια μάνα να πει κάτι τέτοιο στο παιδί της (φύγε είσαι ο ίδιος με τον άλλο! σε τι ρε μάνα? πήρα τη μύτη του??!) αλλά κι αυτό από ότι διαβάζω εδώ γίνεται δυστυχώς. Ούτε βέβαια χωρούσε στο μυαλό μου ότι ο πατέρας μου θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει εμένα για άλλους στόχους που δεν αφορούσαν εμένα αλλά ήταν εξαιρετικά εγωκεντρικοί.Quote:
Originally posted by pagwmenos
οσες φορες εχω υψωσει φωνη αυτο που λαμβανω ειναι επιθεση και απειλες (φυγε απο το σπιτι, εισαι ο ιδιος με τον αλλον κτλ) ο ψυχιατρος ειπε μπροστα τους οτι με εχουν μπλεξει στο διαζυγιο αλλά αυτοι δεν το παραδεχοντε..εγω πιστευω οτι το κανουν συνειδητα και νιωθουν καλα που το κανουν. εχουν αναγκη να το κανουν αυτο.
Αλλά δυστυχώς γίνεται.
Οι \"συμβουλές\" μου είναι ότι όσο νωρίτερα το καταλάβεις, τόσο νωρίτερα το επεξεργάζεσαι και τόσο νωρίτερα καταλήγεις σε υγιή συμπεράσματα. Κλισέ φράση αλλά ισχύει. Δηλαδή να μη σε νοιάζει.
Δες το κι απ\'τη καλή. Τουλάχιστον δεν τρως τις εντάσεις τους στη μάπα καθημερινά. Ήτοι δεν μένουνε πια μαζί.
Δυστυχώς δεν ανήκουν σε παλαιότερες εποχές κι ούτε έχει να κάνει το μορφωτικό επίπεδο. Απλά κάποιος γεννιέται γονέας και κάποιος όχι.Quote:
Originally posted by magda-ps.
Βέβαια, ήταν και τυχερά γιατί ζούσαν στην ίδια πόλη με τον μπαμπά, και όποτε ήθελαν να τον δουν πήγαιναν και τον έβλεπαν. Αλλά και αυτός στις δυσκολίες ήταν κοντά τους, και πάντα η πόρτα του ήταν ανοιχτή, αν και έκανε καινούρια οικογένεια.
Θα μου πεις, συνήθως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Συνήθως οι γονείς χρησιμοποιούν τα παιδιά με άσχημο τρόπο, για να κερδίσουν κάποια πράγματα από το διαζύγιο, για να σπάσουν τα νεύρα του συντρόφου, να πάρουν εκδίκηση και ούτω καθεξής. Νομίζω όμως ότι αυτά ανήκουν σε παλιότερες εποχές.
Παράδειγμα, πολύ καλός οικογενειακός φίλος, καθηγητής πανεπιστημίου, καλλιεργημένος, ευαίσθητος κτλ χώρισε πρόσφατα από τη γυναίκα του.
Με τον συγκεκριμένο είχαμε φιλικές σχέσεις γιατί πάντα τον θεωρούσα έναν καλό άνθρωπο.
Ο τρόπος όμως με τον οποίο συμπεριφέρεται στα παιδιά του μετά το διαζύγιο, ιδίως σε ό,τι αφορά τη νέα του σχέση, είναι απαράδεκτος και μου θύμισε πολλά από τον δικό μου πατέρα (που ούτε μορφωμένος είναι, ούτε τίποτα).
Απλά μερικοί γεννιώνται μ\' αυτό το γονεακό φίλτρο κι άλλοι όχι. Εντός κι εκτός διαζυγίου.
Γονέας δεν γεννιέται κανένας. Γίνεται κι εκπαιδεύεται καθ΄όλη τη διάρκεια της ζωής.Λάθη κάνουν όλοι οι γονείς. Τα τραγικά λάθη δε συγχωρούνται που έχουν αντίκτυπο στην ψυχική υγεία του παιδιού μέχρι την ενήλικη ζωή του,μην πώ και όλη τη ζωή του. Εδώ μέσα αν ρωτήσεις κάποιο προβληματάκι μικρό ή μεγαλύτερο θα είχαμε όλοι με με τους γονείς μας.
Όσο για το διαζύγιο,είναι άλλη ιστορία, είναι μύθος αν κάποιος πιστεύει ότι θα είναι ανώδυνο για το παιδί. Αυτό είναι αδύνατο, εκτός ελάχιστων περιπτώσεων. Αλλά να χρησιμοποιούν οι γονείς το παιδί για τις κόντρες τους είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ! Το έζησα στο πετσί μου κι ας μη χώρισαν οι γονείς μου. Ο ένας να βρίζει τον άλλον μπροστά μου. Ακόμη ζητάω εξηγήσεις απ τη μητέρα μου γιατί το έκαναν αυτό. Δεν μπορώ να το χωνέψω. Ακόμη της λέω να μου ζητήσει συγνώμη.
Το κακό με την περίπτωση του παγωμένου, ίσως και με τη δική σου, είναι ότι δεν υπάρχει \"καταφύγιο\". Κάπου να ηρεμήσει στο σπίτι. Ευτυχώς τώρα είναι στις σπουδές του κι η απόσταση πάντα βοηθάει να δούμε τα πράγματα, από που αλλού, εξ αποστάσεως. Τα σχήματα φαίνονται καλύτερα από μακρυά. Ακόμα και το δικό μας.
Να προσθέσω, με έναυσμα αυτό που είπες στο τέλος, ότι να ψάχνεις για δικαίωση μπορεί να είναι ψυχοφθόρο. Το λες μία φορά κι αν είναι το δέχεται. Μετά κάνεις τη ζωή σου.
Η λύση που βρήκα εγώ ήταν να φύγω από σπίτι για πάρα πολλά χρόνια. Παρόλα αυτά, πάντα θα ψάχνω δικαίωση, γιατί σαν παιδί δεν τους είχα ζητήσει να μείνουν μαζί και να μου παρέχουν διάφορα. Αυτοί το διάλεξαν. Εγώ τους είχα ζητήσει να μην προσβάλλουν ο ένας τον άλλον γιατί τους αγαπούσα και τους δυο. Αυτό ποτέ δεν το κατάλαβαν.
Φίλη magda,
στη δική μου περίπτωση ο πατέρας μου με είχε εγκαταλείψει. Εντελώς. Ζήτημα αν τον είδα 4-5 φορές σε 30 χρόνια...!
Η απάντηση του όταν τον έψαξα: εσύ φταις.
Πέρασα περίπου 2 χρόνια προσπαθώντας να έχω πατέρα. Είχα αγριέψει, σαν αγρίμι ήμουνα. Προσπάθεια-απόρριψη. Όταν τελικά μου είπε \"εσύ φταις\", τα πάντα καθάρισαν. Δεν τον ξαναενόχλησα ποτέ πια. Μερικοί άνθρωποι απλά δεν δέχονται. Ήθελα αυτή τη δικαίωση πάρα πολύ. Να μου πει γιατί με είχε εγκαταλείψει. Ένα τεράστιο γιατί. Δεν υπάρχει γιατί. Γιατί είναι μ@..κας. Και δεν πρόκειται να το δεχτεί ποτέ.
Προχωράμε.
Αλέξανδρε, δεν εγκατέλειψε εσένα αλλά τις ευθύνες που δεν άντεξε οπως φαινεται να αναλάβει. Γιατί, λίγη σημασία έχει...ειδικά για σενα.
Αν θέλει ας ψάξει να το βρει μόνος του...εσύ εισαι πλέον άντρας.
100% σύμφωνος.
n/t