Πλησίαζε η εξεταστική του Ιουνίου όμως το συσσωρευμένο άγχος που είχα για χρόνια λόγω πολύ δύσκολων συνθηκών που πέρασα σε όλη την εφηβεία και που αυξήθηκε με την επικείμενη εξεταστική έχασα τον ύπνο μου σκεφτόμενος όλο αυτά και είχα 5 ημέρες χωρίς ύπνο,τότε σηκώθηκα και έπαθα μια μικρή κρίση μιλώντας έντονα για κάποια πράγματα και ήμουν στην τσίτα. Μέχρι να αποκτήσω τις αϋπνίες δεν είχα κανένα σημάδι ψύχωσης παρά μόνο έντονο άγχος και ήπια κατάθλιψη και ούτε είχα βεβαρυμένο οικογενειακό ιστορικό με ψυχικές ασθένειες(δεν είχε κανείς από το σόι μου ψυχική ασθένεια). Αρχίζω τότε φάρμακα για λίγο καιρό για να μπορώ να κοιμάμαι και μετά από κανά μήνα τα σταματώ από μόνος μου.Για να μην μακρυγορώ οι αϋπνίες ξαναήρθαν και είχα πάλι σερί 5 ημέρες χωρίς καθόλου ύπνο για δεύτερη φορά αλλά ευτυχώς για κείνη τη στιγμή άντεξα.Μετά αρχίζω επειγόντως τα Seroquel για να μπορώ να κοιμάμαι παρόλο που τα άρχισα δεν με βοηθούσαν, τα έπαιρνα και δεν με έπιανε καθόλου ύπνος όπως την πρώτη φορά που άρχισα τα φάρμακα.Μετά την Τρίτη συνεχόμενη πενθήμερη αϋπνία παρά τη λήψη φαρμάκων παθαίνω το μεγάλο μπαμ.Τα συμπτώματα τα περιέγραψα σε άλλα μηνύματα.Η κατάσταση ήταν τραγική μου βγήκαν στην επιφάνεια όλα τα άσχημα αρνητικά συναισθήματα και ότι δυσάρεστο είχα ζήσει επανήλθε στη μνήμη μου, οι σκέψεις έτρεχαν σαν μια χαλασμένη τηλεόραση(εγκέφαλος) που γυρίζει γρήγορα τα κανάλια(σκέψεις).
Δεν άντεχα ,δεν ηρεμούσα με τίποτα και καταλήγω τελικά σε ψυχιατρική κλινική αφού είδαν τη κατάσταση μου με βάζουν επειγόντως μέσα.Τότε μου πήραν αίμα και μου χορήγησαν ισχυρή δόση φαρμάκων παρόλο που είχα πάρει και στο επεισόδιο τα Seroquel την ίδια μέρα και δεν μου έκαναν τίποτα.Πέφτω στο κρεβάτι και ηρεμώ με τα φάρμακα με παίρνει σχεδόν πολύ γρήγορα ύπνος και ξεκουράζομαι ύστερα από τόση ένταση.[LEFT
[/LEFT]
Ξυπνάω την επόμενη ημέρα και έχω στο δωμάτιό μου συγκάτοικο έναν 60χρονο που είχε κάνει φαρμακευτική απόπειρα όπως άκουσα να λένε οι νοσηλεύτριες γι αυτόν,συνέχεια παραπονιόταν και έλεγε τι θέλω με τους τρελούς εδώ,κάθεται μια μέρα και την επομένη έφυγε.Μετά ήρθε άλλος κύριος και αυτός περίπου στην ηλικία του με βαριά κατάθλιψη κάθεται 2 με 3 ημέρες φεύγει ύστερα και αυτός και έρχεται συγκάτοικος στο δωμάτιο της ψυχιατρικής κλινικής που ήμουνα ένας 16χρονος μαθητής που καθόταν σιωπηλός,ήσυχος, ακούνητος στην καρέκλα του, τα βήματα τα έσερνε περπατώντας αργά με το κεφάλι κατεβασμένο βυθισμένος στις σκέψεις του.Μου είπε ότι η ζωή του στο σχολείο ήταν μαρτύριο με το μπουλινγκ και τους ξυλοδαρμούς να τους δεχόταν σε τακτική βάση και έτσι έπεσε σε βαριά κατάθλιψη και ιδεοψυχαναγκασμό μπορεί να είχε και άλλα θέματα αλλά να μην ανοίχτηκε περισσότερο. Μονοτονία είχαμε ένα προαύλιο που οι περισσότεροι πηγαίναν πάνω-κάτω χωρίς σταματημό και κάποιοι στις καρέκλες τους αμίλητοι ή κάποιος που θυμάμαι είχε ένα ημερολόγιο και σημείωνε τα φανταστικά πράγματα που πίστευε και όλα ήταν κάπως ασυνάρτητα.Εν τω μεταξύ είχε έρθει μια κοπέλα 19 χρόνων όχι στο δωμάτιο μου αλλά στην κλινική(την έβαλαν σε μονό δωμάτιο γιατί ήταν επικίνδυνη όπως και άλλοι δύο νεαροί και ένας μεσήλικας ήταν σε μονό δωμάτιο) που είχε πάθει ζημιά από τα ναρκωτικά, φώναζε όλη την ώρα επιτίθεντο και έκανε άσεμνες πράξεις όπως να το λέει σε άλλους να τους χουφτώσει και σε μένα πήγε μια μέρα την ώρα του φαγητού και μου έδινε φιλιά.
Εντώ μεταξύ ήταν και μία κοπέλα 29 χρόνων με βαριά κατάθλιψη και ιστορικό απόπειρων αυτοκτονίας η οποία λιποθύμησε μέσα στη κλινική λόγω της έντονης στεναχώριας. Τη δεύτερη εβδομάδα που ήμουν εκεί έρχεται μία φοιτήτρια (σπούδαζε σε νησί) 20 χρονών με απόπειρα αυτοκτονίας που είχε κάνει και μιλάγαμε στο προαύλιο και αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι το κινητό της είχε πολλές φωτογραφίες με ακρωτηριασμένους ανθρώπους και άλλες φώτο με παρόμοιο περιεχόμενο, φρικιαστικά γενικά πράγματα.
Μετά από μισό μήνα βγαίνω από την κλινική και αρχίσει ο δύσκολος δρόμος της ανάρρωσης και το παλεύω καθημερινά να είμαι σε καλή κατάσταση γιατί δεν θα ήθελα να ξαναζήσω τα ίδια.
Όποιος θέλει να μοιραστεί παρόμοια ιστορία με τη δική μου μπορεί να το κάνει στο ίδιο post.
