Printable View
ενας χρονος και 8 μηνες περασαν απο την στιγμη που πηγα να δωσω τελος στη ζωη μου....απο κεινη τη στιγμη αλλαξα εγινα διαφορετικη απενατι σε ολους ψυχρη χωρις αισθηματα τιποτα δεν με αγκιζε...χαμογελαω μπροστα σε ολους ενα ψευτικο χαμογελο...ειμαι δυνατη για τους αλλους αλλα οχι για τον εαυτο μου....και παλι ξυπνησε μεσα μου η ιδεα...θελω δυναμη για μενα κουραστηκα να ειμαι εκει μονο για τους αλλους....θελω να φυγει αυτη η ιδεα απο μεσα παλι...
Quote:
Originally Posted by dragonfly1
καταρχας κουραγιο μελος!!
δεν αξιζει αυτο που εκανες.. ειναι το χειροτερο πραγμα. τελειως ασκοπο.. μην το ξαναεπιχειρισεις!! βγαλτο απο το μυαλο σου!! δεν εχει νοημα!
για τα παντα υπαρχει μια λυση αρκει να εχουμε υπομονη να ψαξουμε να την βρουμε!
θελεις να το εξηγησεις λιγο αυτο?
"να είμαι εκεί μόνο για τους άλλους" και "έγινα ψυχρή χωρίς αισθήματα" μου κάνουν λίγο αντιφατικά.
Γενικά πάντως όταν φτάνουμε στην αυτοκτονία μετά για προστασία ίσως γινόμαστε λίγο πιο ψυχροί. Ίσως αίσθημα επιβίωσης.
Και εγώ αφότου έφτασα ένα βήμα πριν (δε το επιχείρησα ποτέ) στην αυτοκτονία και μου είχε γίνει έμμονη ιδέα και μετά απο θεραπεία με αντικαταθληπτικά ψύχρανα και εγώ αρκετά έγινα πιο σκληρός για λόγους προστασίας.
Ίσως ουτε καν όσο θα έπρεπε...
Αν δεν έχεις παει πήγαινε σε έναν ψυχολογο ή και σε ψυχίατρο.
Ποτέ δεν είχα καταλάβει πόσο πολύ με κατέβαλε η κατάθλιψη (όσο την είχα σε λανθάνουσα) μέχρι που ζήτησα βοήθεια (αφότου έφτασα στον πάτο)...
δεν μπορω να εξιγησω τι νιωθω θελω μονο να κοιμαμαι και πιστευω πως τιποτα δεν εχει νοημα αν και ξερω πως ειναι λαθος ολα αυτα οι γονεις πασχουν απο βαριας μορφης καταθληψης η μητερα μου νοσηλευτικε σε ψυχιατρικη κλινικη 3 φορες και ημουν παντα εκει αυτο εννοω οτι ημουν εκει για τους αλλους αλλα αυτη τη στιγμη χρειαζομαι εγω βοηθεια να δω ολα τα θετικα που ξερω οτι υπαρχουν αλλα αυτη τη στιγμη εχουν εξαφανιστει ολα απο μπροστα μου....δεν μπορω να κοιμιθω μια κοιμαμαι μια ξυπναω περνωντας μια ολοκληρη μερα σε ενα κρεβατι...
εχμ.... κατι αλλο σχετικα με τους γυρω σου πχ? πως τα πας
εχω χασει το χαμογελο μου... εχω μονο νευρα και δεν μπορω να χαρω κατι πολυ, βγαινω εξω και θελω να γυρισω σπιτι κατευθειαν.το παραξενω ειναι οτι τοσα χρονια με τους ψυχιατρους της μητερας μου ενω ξερω τι μου συμβαινει ημουν αυτη που παντα εδινε θαρρος σε ολους δεν μπορω να βοηθησω τον εαυτο μου..
τωρα η μητερα σου ειναι καλυτερα?
ειναι σπιτι με βαρια φαρμακευτικη αγωγη...εξου και τα χαπια που βρηκα και πηρα τοτε
Μήπως να επισκεφτείς και εσύ ψυχίατρο για μια διάγνωση γιατί για κατάθλιψη σε βλέπω πάλι
πρεπει αλλα δεν θελω να περνω φαρμακα για να γινω καλη δεν θελω να με κρατουν στη ζωη φαρμακα δεν θελω να κοιμαμαι επειδη απλα περνα χαπια που βοηθουν...χρειαζομαι ενεργεια και ζωη
Καλησπερα φιλη μου κ δοξα τω θεω που δεν πετυχε η αποπειρα,εισαι εδωπερα μαζι μας κ πρεπει να παλεψεις αλλιως δεν θα βοηθησεις ουτε την μητερα σου ουτε τον εαυτο σου ουτε κανεναν,αναγκαιο ειναι να σηκωθεις απο το κρεβατι κ να κινητοποιηθεις βρες εστω μια δυο δραστηριοτητες οπως δουλειες σπιτιου η εξωτερικες δουλειες χομπυ,μηπως μεχρι τωρα στην ζωη σου εκανες πραγματα που ικανοποιουν μονο τους αλλους?εσενα τι ειναι αυτο που σε γεμιζει πραγματικα?ειναι λογικο να συσωρευσες μεσα σου πραγματα ετσι κ καταπιεστηκες παρα πολυ απο την επιθυμια σου να ικανοποιεις ολους εκτος τον εαυτο σου,ζησε κ για τον εαυτο σου δωσε προτεραιοτητα στα θελω σου κ επειτα βοηθας κ τα οικεια σου προσωπα
βρε μελος πολυ ανθρωποι ξεπερνουν το προβλημα τους με την βοηθεια των χαπιων.. αυτο δεν σημαινει οτι πρεπει να στηριζομαστε μονον σ αυτα, αλλα και παλι μας βοηθανε να ξανασταθουμε στα ποδια μας..Quote:
Originally Posted by dragonfly1
σιγουρα η πρωτη λυση δεν ειναι τα χαπια, αλλα οταν πια δεν μπορεις να ανταπεξελθεις στην καθημερινοτητα κατι πρεπει να κανεις...
απο την στιγμη που ηδη εχεις κανει μια αποπειρα... μπορεις να κανεις μια επισκεψη σε καποιο ειδικο, να μιλησεις για σενα, να επικεντρωθεις και λιγο στον εαυτο σου, στα δικα σου προβληματα.. κι αν οχι ψυχιατρο τουλαχιστον ψυχολογο.. μην το αφηνεις ετσι!! ολα μπορουν να βελτιωθουν.. μπορει να ειναι δυσκολο, αλλα αυτο δεν σημαινει οτι ειναι ακατορθοτο :)
Τα χάπια δεν είναι λύση βέβαια ούτε είναι εύκολο για τον καθένα να είναι εξαρτημένος.
Αλλά ο καπνιστής πχ δεν εξαρτάται από το τσιγάρο;
Όλοι σχεδόν εξαρτώμαστε από κάτι.
Για μένα να δεις πόσο δύσκολο ήταν να μπω στη λογική ότι θα πάρω χάπια.
Είχα καταρεύσει μπήκα στο νοσοκομείο γιατί σε ένα κρύωμα δεν κατέβαζα με τίποτα πυρετό, είχα ρίγος συνέχεια και ταχυπαλμίες μονίμως.
Κατευθείαν φάνηκε ότι έφταιγε το άγχος απλά είχα καταρρεύσει εντελώς.
5 μέρες εκεί ξάπλα και ακόμα είχα 138 παλμούς σχεδόν σε μόνιμη βάση.
Σε παθολογική ήμουν βέβαια αλλά τελικά έκανα μια βολτίτσα και από νευρολόγο κ ψυχίατρο.
Ο ψυχίατρος κατευθείαν μου διέγνωσε γενικευμένη αγχώδη (λες και δε το ξε΄ρα) και μου έδωσα ζαναξ και σιπραλεξ τα οποία αρνούμουν να πάρω.
Τα ξεκίνησα πολύ μετά και πλέον μετανιώνω για ένα πράγμα ΠΟΥ ΔΕ ΖΗΤΗΣΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΠΟΛΥ ΝΩΡΙΤΕΡΑ.
Το χειρότερο με την κατάθλιψη ειδικά όταν είναι βαριάς μορφής είναι οτι ΔΕΝ ΘΕΣ ΝΑ ΒΟΗΘΗΘΕΙΣ.
Και το άλλο περίεργο είναι ότι αν τελικά δεχθείς να πάρεις αντικαταθληπτικά όταν αυτά αρχίζουν και δρουν εσύ νομίζεις πως δε τα χρειάζεσαι και είσαι καλά και χωρίς αυτά και τα κόβεις.
Αν δε ζητήσει κάποιος βοήθεια δεν θα αλλάξουν όλα ως δια μαγείας.
Έγώ όταν έμεινα 2 μόλις μήνες χωρίς αντικαταθληπτικά αλλά μόνο με χάπια για το άγχος άρχισα να πέφτω.
Σερνόμουν.
Δεν είχα όρεξη για τίποτα.
Σε νέα δουλειά και δεν είχα όρεξη να πάω.
Γυρναγα σπίτι και δεν έκανα τίποτα.
Πέρναγαν οι ώρες με έμενα να τρώω γαριδάκια, πατατάκια και να μην κάνω τίποτα και να κοιμάμαι 12 ωρα και βάλε και πάλι να κοιμάμαι όρθιος στη δουλειά.
Έπεφτα σε κατάθλιψη ξανα χωρίς να το καταλάβω.
Το κατάλαβα μόνο όταν άρχισα πλέον να αδιαφορώ και για την δουλειά και να αργώ συστηματικά και να σέρνομαι και χτύπησε από κει καμπανάκι και λέω τι στο καλό;
Ξανα αντικαταθληπτικά λοιπόν και με χάρά και χαμόγελο (όταν με πιάσουν) που υπάρχουν και αυτά και μας βοηθάνε να πατάμε στα πόδια μας
περνω αγωγη για τις ταχυπαλμιες σε καθυμερινη βαση εχω 120 παλμους καποια στιγμη ειχα χασει πολυ βαρος.μαλλον θα πρεπει επιτελους να παω σε καποιον ειδικο. νιωθω αρρωστη δεν ειναι σωστο αυτο που κανω.δεν ειναι κακο να ζητησω βοηθεια ετσι δεν ειναι?μου ετυχε μια δουλεια στο εξωτερικο θεωρειται πως ειναι σωστο να παω? εχω την αναγκη να φυγω αλλα αμα παω και γινουν ολα χειροτερα και δεν θα χω κανεναν εκει? πρεπει απλως να ξυπνησει εκεινο το δυνατο κοριτσι απο το παρελθον....αυτα που ειπες παναγιωτη μου θυμιζουν τον εαυτο μου δηλαδη να καθομαι στο κρεβατι να τρωω βλακεις να κοιμαμαι να ξυπναω και να ειμαι στον υπολογιστη μοναχα
Το να πας μια επίσκεψη σε έναν ψυχίατρο δε σε υποχρεώνει να ακολουθήσεις την όποια αγωγή σου προτείνει.
Ελάχιστοι καταθληπτικοί καταλαβαίνουν ότι έχουν κατάθλιψη παρα μόνο όταν φτάσουν στον αυτοκτονικό ιδεασμό (όπως εγώ).
Ακόμα και τότε όμως φλέρταρα με την αύτοκτονία καθημερινά για ένα διάστημα και είχα χάσει 10+ κιλά σε ένα μήνα δεν έτρωγα και πάλι δεν πήγαινα σε ψυχίατρο πρην την οριστική κατάρευση.
Το θέμα είναι να μην φτάσουμε εκεί γιατί εκεί ποιός σε σώζει.
Εκεί που έφτασα ο ψυχίατρος μου μου είπε πως θα χρειαστεί και μεγάλο διάστημα για να με βοηθήσουν τα χάπια.
2μιση μήνες αντί για 15-20 μέρες που θεωρητικά κάνουν για να αρχίσουν να δρουν...
2μιση μήνες για κάποιον ο οποίος φλερτάρει ήδη με την αυτοκτονία και οτιδήποτε πιάνει στα χέρια του το βλέπει σαν εργαλείο λύτρωσης είναι πολύ.
Μην φτάσουμε εκεί.
Καλά μετά την αποπειρα δεν πήγες σε κάποιον ψυχίατρο;
Τι να σου κάνει η αγωγή για την ταχυπαλμία αν δεν είναι παθολογικό το αίτιο;
Τίποτα...
Αν ψάχνεις τα συμπτώματα του άγχους σε παθολογικές λύσεις μόνο ζημιά θα κάνεις.
Και εγώ αν πήγαινα σε καρδιολόγο και του έλεγα έχω ταχυπαλμίες όλη μέρα χωρίς να του πω ότι έχω άγχος όλη μέρα θα έψαχνε ο άνθρωπος για ΗΚΓ, τριπλεξ καρδιάς και δε ξέρω γω τι άλλο.
Βοήθα τον εαυτό σου γιατί κανείς δε θα το κάνει.
Εγώ δεν είχα κανέναν να με στηρίξει κανείς δεν ήξερε ότι πάω σε ψυχίατρο ή το τι περνάω και ήμουν μόνο 23 με χρόνια κατάθλιψη.
Εγώ φοβάμαι τα νέα ξεκινήματα.
Προσπαθώ να κερδίσω χρόνο μέχρι να ισορροπήσω λίγο ψυχολογικά μένοντας σε μικρές αλλαγές ή σε αλλαγές που μου φέρνουν λιγότερο άγχος.
Και εγώ θα ήθελα κάποια στιγμή να φύγω στο εξωτερικό αλλά η ιδέα με φρίκαρε.
Σιγά σιγά όσο δούλευα με το άγχος άρχισα να βλέπω πιο ήρεμα τις αλλαγές και να μην με φρικάρει τόσο η ιδέα και να την βλέπω πιο ρεαλιστικά χωρίς να υπερτονίζω τις δυσκολίες και φόβους.
Όσο για το αν θα γίνουν χειρότερα και δε θα έχεις κανέναν είναι το μόνο που δε με ενοχλεί.
Έτσι και αλλιώς δεν είχα κανέναν στο κομμάτι αυτό.
Και εξακολουθώ να μην έχω κανέναν.
Σε νέα δουλειά και πρώτη φορά μένω μόνος και σε όλα αυτά με βοήθησε το cipralex να σταθώ στα πόδια μου.
Μόλις μου το κοψε η γιατρός μου κατάρρευσαν όλα και έφυγα από την δουλειά που ήμουν.
Με ξεκίνησε σε αγχολυτικά και ξαναστάθηκα σιγά σιγά και βρήκα άλλη δουλειά αλλά βλέποντας πως δεν έχω όρεξη για τίποτα και πως πάλι θα τα διαλύσω όλα ξαναπήγαμε σε αντικαταθληπτικά.
Και τώρα που γράφω πρέπει σε λίγο να φύγω για την δουλειά και δεν έχω την παραμικρή όρεξη.
Έχω την έντονη επιθυμία να κάτσω σπίτι και να καταρρεύω να κλειστώ στον εαυτό μου να μη βγω για ένα μήνα και να σέρνομαι.
Αυτός είναι ο εσωτερικός μου κόσμος.
Και στη δουλειά ήδη στη μισή ώρα θέλω να φύγω.
Με τα αντικαταθληπτικά δεν ήμουν έτσι ήμουν λίγο πιο ενθουσιώδης να μάθω νέα πράγματα, να γνωρίσω κόσμο να κάνω νέα πράγματα.
Τώρα ξανά από την αρχή περιμένω να με πιάσουν πριν ξυπνήσω ένα πρωί και απλά αποφασίσω να μην πάω στη δουλειά, κλείσω κινητά και κλειστώ σπίτι
γεια σου d... η γνώμη μου είναι να μην τα βλέπεις τόσο αρνητικά τα φάρμακα... αν είχες π.χ. θυρεοειδή ή διαβήτη δεν θα έπαιρνες τα χάπια σου κάθε μέρα? δες το έτσι... στο κάτω- κάτω η "ενέργεια" που χρειάζεσαι δεν είναι κάτι άυλο, μια ιδέα... από που θα την βρεις αν ο οργανισμός σου από μόνος του δεν τη διαθέτει?Quote:
Originally Posted by dragonfly1
βρε συ δικιο εχει η μαμα...
κ γω παιρνω 2 χαπια με το που ξυπναω για το αυτοανοσο μου κ μετα στις 11 παιρνω το αντικαταθλιπτικο μου..
κ ειμαι καλα.εχω ισορροπια..νιωθω υγιης..γυμναζομαι κ τωρα θελω να κανω κ παιδι....
γιατι εισαι τοσο αρνητικη με τα φαρμακα?τα φαρμακα οταν τα χρειαζομαστε πρεπει να τα παιρνουμε..
οκ κ μενα μου τη σπαει πχ στις διακοπες μου να σηκωνομαι με ξυπνητηρι νωρις για να πιω τα φαρμακα μου ...αλλα τι να κανω?
αν με αφησω ετσι θα πεθανω..δεν γινεται με την ασθενεια που εχω να μην παρω φαρμακο.πανε τελειωσαν ολα.
αυτα με κρατουν στην ζωη κ τα αγαπω κιολας πολυ!
Ασφαλως και δεν ειναι κακο να ζητησεις βοηθεια απο καποιον ειδικο μελος!!! αντιθετως ειναι το καλυτερο που μπορεις να κανεις αυτη την στιγμη στην ζωη σου!! εξαλλου πώς θα βοηθησεις τους ανθρωπους γυρω σου αν δεν εισαι εσυ η ιδια καλα??Quote:
Originally Posted by dragonfly1
αυτη η δουλεια που λες σε ποσους μηνες ειναι??