Η ΑΔΕΡΦΗ ΜΟΥ ΚΙ ΕΓΩ

Καλημέρες σε όλους :)
Έχω έναν έντονο προβληματισμό όσον αφορά τη σχέση μου με την αδερφή μου.
Αλλά περισσότερο το θέμα το άνοιξα για να μάθω γενικά τι σχέσεις έχετε με τα αδέρφια σας.
Με ποια σειρά έχετε μπει στην οικογένεια (πρώτο παιδί, δεύτερο, τρίτο...);
Τι χαρακτηριστικά έχετε βάσει αυτής της σειράς και πως επηρεάζεται η σχέση σας με τα αδέρφια σας;
Επίσης, πώς θεωρείτε ότι διαμορφώνεται η σχέση με τους γονείς βάσει της σειράς αυτής; ή μήπως θεωρείτε ότι δεν παίζει ρόλο;
Τέλος, πώς καταφέρνεις να συμβιώνεις λειτουργικά με αδερφό/αδερφή που είσαστε εκ διαμέτρου αντίθετες προσωπικότητες;
Με τον όρο "λειτουργικά" εννοώ όχι μόνο το να μην τσακώνεσαι αλλά να καταφέρνεις να μη σε συνεπαίρνουν οι αρνητικές σκέψεις και τα νευρα(κυρίως) που σε διαφορετική περίπτωση σου καταναλώνουν πολύ χρόνο από ουσιαστικά πράγματα.

τοσα πολλα ερωτηματα, τοσο λιγος υπνος..... :)
αγαπη να υπαρχει βοιντ...
πολλες φορες τα αδερφια διαφερουν/δεν ταιριαζουν σαν προσωπικοτητες, αλλα αν οι γονεις ειχαν σωστη σταση, αγαπιουνται και αλληλοστηριζονται .
εγω ημουν δευτερη. με νταντευε εκτος απο τη μανα μου και η αδερφη μου κι εγω χαιδευομουν σε αυτο τον ρολο. μην σου πω, οτι ακομα συμβαινει...
κατα τα αλλα ειμαστε εντελως διαφορετικες, αλλα αγαπιομαστε.

Ρεμ, εννοείται η αγάπη είναι πολύ σημαντική και τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση αυτονόητη.
Αν με ρωτήσεις όμως κατά πόσο θα μπορούσα να κάνω παρέα με την αδερφή μου, εάν δεν είχαμε αυτή τη σχέση εξ αίματος, το πιο πιθανό θα ήταν να απαντήσω αρνητικά.
Κι εγώ δεύτερη ήρθα σε τούτο τον κόσμο και δεν μπορω να πω ότι κάποιος με ντάντεψε..το αντίστροφο μάλλον..και περισσότερο πατρωνάρισμα δέχομαι παρά ουσιαστική στήριξη.
Και γενικότερα διαπιστώνω καποια κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ παιδιών διαφορετικών οικογενειών ανάλογα με τη σειρά με την οποία μπήκαν στην οικογένεια.

ειμαι βεβαιη παντως, οτι τον καθοριστικο ρολο για τις σχεσεις των αδερφων τον παιζουν οι γονεις.
με τον τροπο που τα αντιμετωπιζουν ισα η οχι, με τον τροπο που καλλιεργουν ανταγωνισμους μεταξυ τους κλπ

Και βέβαια!
Σε αυτούς οφείλεται ο ρόλος του ενός ή του άλλου.
Και ποτέ δε σταματούν να τους διαιωνίζουν. Τουλάχιστον οι γονείς ενός μέσου επιπέδου όπως οι δικοί μου.
Και όταν αποφασίζεις εσύ να δώσεις ένα τέλος σε αυτή την κατάσταση, σου βάζουν συνεχώς τρικλοποδιές.
Δε θελουν με τίποτα να χάσουν όλο αυτό το σκηνικό που έχτιζαν τόσα χρόνια..

Σε αυτά δεν μπορούν να μπουν κανόνες....... κ με τίποτα!
Πχ εγώ έχω 1 αδερφό αρκετά μικρότερο, εξαιρετικό παιδί κ αξιοθαύμαστο, είμαστε η μέρα με τη νύχτα σαν συμπεριφορές, όμως αγαπιόμαστε πολύ. Κ μάλιστα τον λατρεύω κ τον θεωρώ ως τη μόνη μου ουσιαστική οικογένεια (μαζί με το σκυλί μου) κ ας λάβαμε ως αδέρφια ΤΕΛΕΙΩΣ διαφορετική μεταχείριση, προσοχή, παραδοχή κ αποδοχή. Διαρκώς υπάρχει η τάση των γονιών μας να μας συγκρίνουν μεταξύ μας (άμεσα ή έμμεσα), η "λάθος" κ η "λίγη" βγαίνω πάντα εγώ, αλλά γνωρίζω πως ο ίδιος είναι 1 καταπληκτικό παιδί, που ουδέποτε διεκδίκησε κάτι επιπλέον για τον εαυτό του, άρα ποτέ δε θα μπορούσαν να μου δημιουργηθούν αρνητικά συναισθήματα για αυτόν. Το αντίθετο, τον υπερλατρεύω.

Quote:

---

Originally Posted by mariposa7

Σε αυτά δεν μπορούν να μπουν κανόνες....... κ με τίποτα!
Πχ εγώ έχω 1 αδερφό αρκετά μικρότερο, εξαιρετικό παιδί κ αξιοθαύμαστο, είμαστε η μέρα με τη νύχτα σαν συμπεριφορές, όμως αγαπιόμαστε πολύ. Κ μάλιστα τον λατρεύω κ τον θεωρώ ως τη μόνη μου ουσιαστική οικογένεια (μαζί με το σκυλί μου) κ ας λάβαμε ως αδέρφια ΤΕΛΕΙΩΣ διαφορετική μεταχείριση, προσοχή, παραδοχή κ αποδοχή. Διαρκώς υπάρχει η τάση των γονιών μας να μας συγκρίνουν μεταξύ μας (άμεσα ή έμμεσα), η "λάθος" κ η "λίγη" βγαίνω πάντα εγώ, αλλά γνωρίζω πως ο ίδιος είναι 1 καταπληκτικό παιδί, που ουδέποτε διεκδίκησε κάτι επιπλέον για τον εαυτό του, άρα ποτέ δε θα μπορούσαν να μου δημιουργηθούν αρνητικά συναισθήματα για αυτόν. Το αντίθετο, τον υπερλατρεύω.

---

Ξέρεις κάτι; και η αδερφή μου βγαίνει σχεδόν πάντα η "λάθος" και η "λίγη" που λες και ενδεχομένως να νιώθει έτσι ...
Η μητέρα μου μου λέει συνεχώς; "σε εσένα έχω εμπιστοσύνη, στηρίζομαι, συνεννοούμαι". Δεν το ζήτησα όμως αυτό..και ένα θετικό ας το πούμε του χαρακτήρα μου που μπορεί να είναι η προσαρμοστικότητά μου, αποβαίνει εις βάρος μου.
Τα όποια χαρακτηριστικά θεωρουν οι άλλοι ότι αναπτύσσουμε, είναι αποτέλεσμα του πως αλληλεπιδρούμε με αυτούς. Αν λοιπόν η αδερφή μου τραβάει υστερίες χωρίς να της πεις τίποτα ή λέει κουλαμάρες στην οικογένειά της είναι αναμενόμενο να την αντιμετωπίζουν έτσι μετά..δεν είναι καθόλου αναμενόμενο όμως να πέφτει το βάρος της "εξισορρόπησης" στο άλλο "παιδί" (δεν είμαι πια παιδί αλλα για να γινουν αντιληπτοι οι ρόλοι)... ο ένας θα συνεχίζει να γίνεται πιο μαλακισμένο από ό,τι ξεκίνησε και ο άλλος θα προσαρμοζεται συνεχώς προκειμενου να μη δημιουργουνται προβλήματα.
Και τι θα γίνει βέβαια στην περίπτωση που θα γυρισει το μάτι του "προσαρμοστικού'";;

καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικη προσωπικοτητα,δεν σημαινει οτι επειδη ειμαστε αδερφια,ειμαστε και ιδιοι(αν και πιστευω τα αδερφια εχουν πολλα κοινα στις προσωπικοτητες τους)!τωρα απο εκει και περα καποιες ισοροπιες ειναι θεμα των γονιων πως τις αντιμετωπιζουν,ας πουμε εγω εχω μιααδερφη 2 χρονια μεγαλυτερη η οποια παντευτηκε και εχει και ενα παιδι τωρα,αυτη συνεχεια με ζηλευε γιατι πιστευε οτι οι γονεις μας,σε εμενα εδιναν περισοτερα πραγματα η οτι εδιναν περισοτερη σημασια σε εμενα παρα σε αυτην,πραγμα που δεν ισχυει και εγω ζηλευα-και ζηλευω την αδερφη μου για καποιες επιτυχιες που εχει και την εχω σαν προτυπο!οταν ηταν η αδερφη μου σπιτι,πολλες φορες μαλωναμε.αλλα τωρα που τα σκεφτομαι δεν ηταν καν σοβαρα πραγματα!εσυ που ανοιξες το θεμα,για πιο λογο μπορει να μαλωνεις με την αδερφη σου?σηκω απο το pc καθεσαι 3 ωρες εγω εκατσα 15 λεπτα? βγες απο το μπανιο εχεις 2 ωρες εκει?γιατι θεματα μαλωνετε?

Quote:

---

Originally Posted by void

Ξέρεις κάτι; και η αδερφή μου βγαίνει σχεδόν πάντα η "λάθος" και η "λίγη" που λες και ενδεχομένως να νιώθει έτσι ...
Η μητέρα μου μου λέει συνεχώς; "σε εσένα έχω εμπιστοσύνη, στηρίζομαι, συνεννοούμαι". Δεν το ζήτησα όμως αυτό..και ένα θετικό ας το πούμε του χαρακτήρα μου που μπορεί να είναι η προσαρμοστικότητά μου, αποβαίνει εις βάρος μου.
Τα όποια χαρακτηριστικά θεωρουν οι άλλοι ότι αναπτύσσουμε, είναι αποτέλεσμα του πως αλληλεπιδρούμε με αυτούς. Αν λοιπόν η αδερφή μου τραβάει υστερίες χωρίς να της πεις τίποτα ή λέει κουλαμάρες στην οικογένειά της είναι αναμενόμενο να την αντιμετωπίζουν έτσι μετά..δεν είναι καθόλου αναμενόμενο όμως να πέφτει το βάρος της "εξισορρόπησης" στο άλλο "παιδί" (δεν είμαι πια παιδί αλλα για να γινουν αντιληπτοι οι ρόλοι)... ο ένας θα συνεχίζει να γίνεται πιο μαλακισμένο από ό,τι ξεκίνησε και ο άλλος θα προσαρμοζεται συνεχώς προκειμενου να μη δημιουργουνται προβλήματα.
Και τι θα γίνει βέβαια στην περίπτωση που θα γυρισει το μάτι του "προσαρμοστικού'";;

---

Κάτσε, άλλο αυτό που λέω εγώ, άλλο αυτό που λες εσύ. Ποτέ δεν είπε κανένας στον αδερφό μου να με "ισορροπήσει", τον ανώριμο κ τον ανισόρροπο δεν τον ισορροπείς ποτέ. Αν η αδερφή σου, με τη συμπεριφορά της προκαλεί κ την ανάλογη αντιμετώπιση, τότε αυτό είναι ένα εντελώς άλλο θέμα. Η αδερφή σου, απ'ό,τι καταλαβαίνω έχει 1 χ χαρακτήρα, άρα δημιουργεί κ τις ανάλογες εντυπώσεις. Εγώ με τον αδερφό μου είμαστε τελείως άλλη περίπτωση. Πχ όλο το σπίτι να καθάριζα μέχρι τελευταίου κόκκου σκόνης θα ήταν απλά το αυτονόητο, ο ίδιος 1 φορά είχε στρώσει το τραπέζι κ οι γονείς μου το επαναλάμβαναν 100 φορές εκστασιασμένοι. Εγώ είχα μείνει 1 διάστημα άνεργη, εκείνος ποτέ, άρα δεν ήταν βάρος, εγώ όμως ήμουν. Κ όταν είχα κ έχω δουλειά, με ζητάνε απ'όλες τις Διευθύνσεις κ με έχουν σαν παιδί τους, οι δικοί όμως έπαινοι περνάνε στο ντούκου, οι επιτυχίες του αδερφού μου όμως γράφουν ιστορία (πληρώνονται λίγο παραπάνω βλέπεις.....). Ο αδερφός μου δεν αντιμετωπίζει (ευτυχώς) προβλήματα υγείας, εγώ αντιμετωπίζω, άρα κ αυτά είναι μέρος του κατηγορητηρίου ("γιατί εσύ τα έχεις πάθει αυτά κ ο αδερφός σου όχι....?"). Κ τα παραδείγματα φτάνουν να γεμίσουν τόμους βιβλία.
Εσύ απ' ό,τι βλέπω χρειάζεται απλά να βάλεις όρια. Κάποια στιγμή πρέπει να τους καταστήσεις κατανοητό το ότι δεν είσαι ο κηδεμόνας κανενός κ ότι δε χρωστάς κ τίποτα να πληρώνεις τα καπρίτσια κανενός. Αν οι γονείς σου θέλουν η αδερφή σου να "σολάρει" κ εσύ να υπομένεις, μάλλον πρέπει να σκληρύνεις τη στάση σου κ να δείξεις ότι ταμπεραμέντο μπορείς να έχεις κ εσύ άμα θέλεις, αλλά κανείς δε χρωστάει να το υφίσταται αυτό. Σε ορισμένες περιπτώσεις η καλή θέληση κ η προσαρμοστικότητα μπορούν να αποδεικτούν καταδίκη ξέρεις. Ιδίως όταν δεν εκτιμώνται.

Quote:

---

Originally Posted by mariposa7

Κάτσε, άλλο αυτό που λέω εγώ, άλλο αυτό που λες εσύ. Ποτέ δεν είπε κανένας στον αδερφό μου να με "ισορροπήσει", τον ανώριμο κ τον ανισόρροπο δεν τον ισορροπείς ποτέ. Αν η αδερφή σου, με τη συμπεριφορά της προκαλεί κ την ανάλογη αντιμετώπιση, τότε αυτό είναι ένα εντελώς άλλο θέμα. Η αδερφή σου, απ'ό,τι καταλαβαίνω έχει 1 χ χαρακτήρα, άρα δημιουργεί κ τις ανάλογες εντυπώσεις. Εγώ με τον αδερφό μου είμαστε τελείως άλλη περίπτωση. Πχ όλο το σπίτι να καθάριζα μέχρι τελευταίου κόκκου σκόνης θα ήταν απλά το αυτονόητο, ο ίδιος 1 φορά είχε στρώσει το τραπέζι κ οι γονείς μου το επαναλάμβαναν 100 φορές εκστασιασμένοι. Εγώ είχα μείνει 1 διάστημα άνεργη, εκείνος ποτέ, άρα δεν ήταν βάρος, εγώ όμως ήμουν. Κ όταν είχα κ έχω δουλειά, με ζητάνε απ'όλες τις Διευθύνσεις κ με έχουν σαν παιδί τους, οι δικοί όμως έπαινοι περνάνε στο ντούκου, οι επιτυχίες του αδερφού μου όμως γράφουν ιστορία (πληρώνονται λίγο παραπάνω βλέπεις.....). Ο αδερφός μου δεν αντιμετωπίζει (ευτυχώς) προβλήματα υγείας, εγώ αντιμετωπίζω, άρα κ αυτά είναι μέρος του κατηγορητηρίου ("γιατί εσύ τα έχεις πάθει αυτά κ ο αδερφός σου όχι....?"). Κ τα παραδείγματα φτάνουν να γεμίσουν τόμους βιβλία.
Εσύ απ' ό,τι βλέπω χρειάζεται απλά να βάλεις όρια. Κάποια στιγμή πρέπει να τους καταστήσεις κατανοητό το ότι δεν είσαι ο κηδεμόνας κανενός κ ότι δε χρωστάς κ τίποτα να πληρώνεις τα καπρίτσια κανενός. Αν οι γονείς σου θέλουν η αδερφή σου να "σολάρει" κ εσύ να υπομένεις, μάλλον πρέπει να σκληρύνεις τη στάση σου κ να δείξεις ότι ταμπεραμέντο μπορείς να έχεις κ εσύ άμα θέλεις, αλλά κανείς δε χρωστάει να το υφίσταται αυτό. Σε ορισμένες περιπτώσεις η καλή θέληση κ η προσαρμοστικότητα μπορούν να αποδεικτούν καταδίκη ξέρεις. Ιδίως όταν δεν εκτιμώνται.

---

Οι δικοί σου, εάν όντως το κάνουν αυτό που περιγράφεις, είναι με μια λέξη ανεγκέφαλοι.
Τα όρια που λες όντως τα προσπαθώ πολύ.
Αν και με κουράζει πολύ για να ειμαι ειλικρινής...παρολαυτά αυθόρμητα επιτελους, μετά από 31 χρόνια,καταφέρνω να κάνω αυτό που οι άλλοι (πλην της μητέρας μου) πραττουν ως φυσική απόρροια του χαρακτήρα τους.
Και να σου πω την αλήθεια, μέχρι πρότινος, είχα αποφασίσει ότι με την αδερφή μου ναι μεν αγαπιομαστε αλλά οκ..τόσο...όσο.
Η μοίρα όμως το έφερε να χρειαζεται να συνυπαρξουμε κάτω από την ίδια στέγη μετά από 12 χρόνια...και αυτό μου έχει προκαλέσει ένα στρες.
Διότι έχω αλλάξει πολύ και περνάω και μια φάση πως να το πω κομψά..δεν την αντέχω απλά!δεν μπορώ ούτε να την ακούω να μιλάει.
Houston...we have a problem!

Quote:

---

Originally Posted by manosthess

καθε ανθρωπος ειναι διαφορετικη προσωπικοτητα,δεν σημαινει οτι επειδη ειμαστε αδερφια,ειμαστε και ιδιοι(αν και πιστευω τα αδερφια εχουν πολλα κοινα στις προσωπικοτητες τους)!τωρα απο εκει και περα καποιες ισοροπιες ειναι θεμα των γονιων πως τις αντιμετωπιζουν,ας πουμε εγω εχω μιααδερφη 2 χρονια μεγαλυτερη η οποια παντευτηκε και εχει και ενα παιδι τωρα,αυτη συνεχεια με ζηλευε γιατι πιστευε οτι οι γονεις μας,σε εμενα εδιναν περισοτερα πραγματα η οτι εδιναν περισοτερη σημασια σε εμενα παρα σε αυτην,πραγμα που δεν ισχυει και εγω ζηλευα-και ζηλευω την αδερφη μου για καποιες επιτυχιες που εχει και την εχω σαν προτυπο!οταν ηταν η αδερφη μου σπιτι,πολλες φορες μαλωναμε.αλλα τωρα που τα σκεφτομαι δεν ηταν καν σοβαρα πραγματα!εσυ που ανοιξες το θεμα,για πιο λογο μπορει να μαλωνεις με την αδερφη σου?σηκω απο το pc καθεσαι 3 ωρες εγω εκατσα 15 λεπτα? βγες απο το μπανιο εχεις 2 ωρες εκει?γιατι θεματα μαλωνετε?

---

βασικά...τσακωνόμαστε σπάνια :)
Όχι όμως γιατί δεν υπάρχουν λόγοι, αλλά γιατί δεν μπορω τους τσακωμους.
Με τους δικούς μου γενικά, θεωρητικά μιλώντας,θα μπορούσα να τσακώνομαι όλη μέρα.
Αλλά αυτό με χαλάει πολύ και δεν μπορώ εύκολα να το αφήσω πίσω.
Οπότε επιλέγω να αποστασιοποιούμαι..
Δυστυχώς με την αδερφή είναι πολύ βαθύτερα τα ζητήματα..
Και οπως είπα και στη Μαριπόζα, θα χρειαστεί να συνυπάρξουμε. πράγμα που θα φέρει στην επιφάνεια διάφορα ζητήματα.
Και σε ένα μέσο ελληνικό οικογενειακό περιβάλλον πόσες πιθανότητες έχεις να τα επιλύσεις;

Quote:

---

Originally Posted by void

Οι δικοί σου, εάν όντως το κάνουν αυτό που περιγράφεις, είναι με μια λέξη ανεγκέφαλοι.
Τα όρια που λες όντως τα προσπαθώ πολύ.
Αν και με κουράζει πολύ για να ειμαι ειλικρινής...παρολαυτά αυθόρμητα επιτελους, μετά από 31 χρόνια,καταφέρνω να κάνω αυτό που οι άλλοι (πλην της μητέρας μου) πραττουν ως φυσική απόρροια του χαρακτήρα τους.
Και να σου πω την αλήθεια, μέχρι πρότινος, είχα αποφασίσει ότι με την αδερφή μου ναι μεν αγαπιομαστε αλλά οκ..τόσο...όσο.
Η μοίρα όμως το έφερε να χρειαζεται να συνυπαρξουμε κάτω από την ίδια στέγη μετά από 12 χρόνια...και αυτό μου έχει προκαλέσει ένα στρες.
Διότι έχω αλλάξει πολύ και περνάω και μια φάση πως να το πω κομψά..δεν την αντέχω απλά!δεν μπορώ ούτε να την ακούω να μιλάει.
Houston...we have a problem!

---

Κοίτα, άλλο στη θεωρία κ άλλο στην πράξη, αλλά ως μόνη λύση μου φαίνεται η (μόνιμη) σύνδεση με Κάιρο. Το προσπαθώ κ εγώ για κάποια οικογενειακά ζητήματα, ομολογώ ότι έχω σημειώσει μικρή πρόοδο, αλλά ε, κάτι είναι κ αυτό...... ελπίζω σιγά- σιγά να το καταφέρω, το reset του εαυτού μας δεν είναι εύκολη υπόθεση, αλλά άμα τίθεται θέμα ψυχικής υγείας είναι επιβεβλημένο..... Σίγουρα θα εκνευρίζεσαι, σίγουρα θα φορτώνεις ανάποδες αλλά η ν.1ο μυστική συνταγή είναι να την αποφεύγεις κ προπάντων ΜΗΝ μπαίνεις σε διάλογο, ό,τι μα ό,τι κ να ακούσεις.Θα σου σπάσουν τα νεύρα χειρότερα.

Quote:

---

Originally Posted by void

βασικά...τσακωνόμαστε σπάνια :)
Όχι όμως γιατί δεν υπάρχουν λόγοι, αλλά γιατί δεν μπορω τους τσακωμους.
Με τους δικούς μου γενικά, θεωρητικά μιλώντας,θα μπορούσα να τσακώνομαι όλη μέρα.
Αλλά αυτό με χαλάει πολύ και δεν μπορώ εύκολα να το αφήσω πίσω.
Οπότε επιλέγω να αποστασιοποιούμαι..
Δυστυχώς με την αδερφή είναι πολύ βαθύτερα τα ζητήματα..
Και οπως είπα και στη Μαριπόζα, θα χρειαστεί να συνυπάρξουμε. πράγμα που θα φέρει στην επιφάνεια διάφορα ζητήματα.
Και σε ένα μέσο ελληνικό οικογενειακό περιβάλλον πόσες πιθανότητες έχεις να τα επιλύσεις;

---

για να αποφευγεις τους τσακωμους,σημαινει ομως οτι κρατας πραγματα μεσα σου και δεν τα βγαζεις,κι εγω ετσι ειμαι ακριβως,αποφευγω συνεχεια τσακωμους,αλλα βλεπω οτι κραταω πραγματα μεσα μου και δεν τα βγαζω,γιατι κι εγω εδω μεσα στο σπιτι που μενω με τους γονεις μου καθε τρεις και λιγο τσακωνομαστε,αυτο το πραγμα σε κανει βεβαια να εξαντλεισαι!ενταξει δεν ξερω τι θεματα εχεις με την αδερφη σου,ισως θα πρεπει να βρεθει μια λυση,συζητηστε το,και αν δεν παιρνει συζητηση μην ξανασχολεισαι με αυτα τα ζητηματα!

Καλησπερα σου μελος,τι συμβαινει ακριβως με την αδερφη σου?ειστε διαφορετικες προσωπικοτητες κ τσακωνεστε?τωρα ειδα βεβαια παραπανω οτι οι δικοι σου θεωρουν εσενα πιο σοβαρο ανθρωπο απο την αδερφη σου στηριζονται πανω σου τα λοιπα,αυτο ειναι φυσικο να φερνει μια ανισοροπια στην οικογενεια κ οι δικοι σου αθελα τους την πυροδοτουν μιας κ δεν πρεπει να γινονται διακρισεις αναμεσα στα παιδια,Μιλησε τους να μην λενε τα καλυτερα για εσενα μπροστα τους κ την μειωνουν μπροστα της κ μετα αυτο γυρναει μπουμερανγκ εναντιον σου μιας κ αυτη θα εκνευριζεται,Απο την αντιμετωπιση της οικογενειας κρινονται αρκετα πραγματα,σταματησε τους να το κανουν αυτο,εγω εχω ενα μικροτερο αδερφο 8 χρονια ειναι στονκοσμο του η επικοινωνια μας δεν ειναι ιδιαιτερα καλη ομως δεν τσακωνομαστε

Καλημέρα μυσπ.
Δεν τη μειωνουν μπροστά της ή ανεβάζουν εμένα..
Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει.
Στέκονται σούζα και περισσότερο έχουν υιοθετήσει μια στάση "yes sir" :-p
Οπότε η αδερφή μου έχει αναπτύξει έναν χαρακτήρα κακομαθημένο και γκρινιάρη που δεν επιδέχεται κριτική παρα μόνο ο,τιδήποτε συμφωνήσει με την δική της άποψη.
Και οκ, ήταν ανέκαθεν έτσι,αλλά τώρα τελευταία έχει αναπτύξει κάτι περίεργου τύπου παπαρολογίες και ό,τι και να της πεις είναι λες και μιλάς σε μπετό.
Και το ενδεχόμενο φυσικά να μείνουμε στο ίδιο σπίτι να ακούω τις βλακείες της και τη γκρίνια της όλη μέρα (διότι όταν έχουμε ένα πρόβλημα-που μονίμως έχουμε- το συζητάμε όοοοοοοοολη την ώρα), να βλέπω αυτό το αγέλαστο πρόσωπο που πάντα κάτι της φταίει...ε αυτό το σκέφτομαι και κουράζομαι από τωρα!

Quote:

---

Originally Posted by void

Καλημέρα μυσπ.
Δεν τη μειωνουν μπροστά της ή ανεβάζουν εμένα..
Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει.
Στέκονται σούζα και περισσότερο έχουν υιοθετήσει μια στάση "yes sir" :-p
Οπότε η αδερφή μου έχει αναπτύξει έναν χαρακτήρα κακομαθημένο και γκρινιάρη που δεν επιδέχεται κριτική παρα μόνο ο,τιδήποτε συμφωνήσει με την δική της άποψη.
Και οκ, ήταν ανέκαθεν έτσι,αλλά τώρα τελευταία έχει αναπτύξει κάτι περίεργου τύπου παπαρολογίες και ό,τι και να της πεις είναι λες και μιλάς σε μπετό.
Και το ενδεχόμενο φυσικά να μείνουμε στο ίδιο σπίτι να ακούω τις βλακείες της και τη γκρίνια της όλη μέρα (διότι όταν έχουμε ένα πρόβλημα-που μονίμως έχουμε- το συζητάμε όοοοοοοοολη την ώρα), να βλέπω αυτό το αγέλαστο πρόσωπο που πάντα κάτι της φταίει...ε αυτό το σκέφτομαι και κουράζομαι από τωρα!

---

Καλησπερα φιλη μου δεν το κατονοησα απο την πρωτη σου δημοσιευση,κ παλι ομως ισχυει αυτο που λεω δεν πρεπει να γινονται διακρισεις στα παιδια οι γονεις σου ειναι αυτοι που προκαλουν να ειναι ετσι τα πραγματα κ η αδερφη σου συνηθισε να συμπεριφερεται κατα αυτον τον τροπο,Πραγματικα πιστευω πρεπει να τους βαλεις φρενο σε αυτο που συμβαινει παροτι δεν ειστε μικρα παιδια κ πιθανοτατα δεν μπορει να αλλαξει τωρα κατι σημαντικο ετσι κ μια ζωη η αδερφη σου συμπεριφερεται ετσι,Οσο μπορεις παντως αδιαφορησε κ ετσι κ εχεις δικο σου δωματιο μπορεις να περνας την μερα σου περισσοτερο σε αυτο οπως κ να βγαινεις με την παρεα σου

Void καλησπέρα.
Παρόλο που δεν είμαι ψυχολόγος, είχε τύχει να πέσει στα χέρια μου ένα βιβλίο ατομικής ψυχολογίας. Εκεί λοιπόν ορίζεται η προσωπικότητα ενός ατόμου κυρίως ως ένα άθροισμα των εμπειριών και της θέσης που έχει στην οικογένεια. Άρα, σαφώς ο ρόλος που έχει κάποιος σπίτι καθορίζει την μετέπειτα πορεία του.
Κατά αυτό τον τρόπο, όταν πρόκειται για δυο αδέρφια ιδίου φύλου, χωρίς μεγάλη διαφορά ηλικίας, υπάρχει η τάση να διαμορφώνουν εκ διαμέτρου αντίθετες προσωπικότητες. Για αυτό ακριβώς τον λόγο, συνήθως το πρώτο παιδί διαφαίνεται ριζικά αντίθετο από το μικρότερο. Σκέψου ένα γήπεδο κι ένα παιδί. Το παιδί τρέχει και η οικογένεια στη θέση του κοινού το επικροτεί. Ο ερχομός όμως του δεύτερου παιδιού στην εικόνα θα σήμαινε πως εκεί που το πρωτότοκο τρέχει μόνο του, ξαφνικά αποκτά ανταγωνιστή. Άρα, το μεγαλύτερο παιδί αγχώνεται και στρεσάρεται ευκολότερα προκειμένου να διατηρήσει την πρωτιά του. Συνεπώς, έχει την τάση να θέλει να έχει τον έλεγχο κλπ. Σκέψου δηλαδή τι χαρακτηριστικά προσωπικότητας θα μπορούσε να επιφέρει μια τέτοια άλλη. Με τον ίδιο τρόπο, το μικρότερο συνήθως είναι χαλαρό και άνετο επειδή ξέρει πως έτσι κι αλλιώς η πρωτιά δεν ήταν ποτέ δική του. Το ίδιο όμως δεν συμβαίνει σε αδέρφια διαφορετικού φύλου.
Στην περίπτωση των πολύτεκνων οικογενειών, όταν πρόκειται λόγου χάρη για τρία αδέρφια, διακρίνεται η παραπάνω τάση μεταξύ του πρώτου παιδιού και του μικρότερου, ενώ το δεύτερο λειτουργεί κυρίως εξισορροπητικά (ίσως διαμεσολαβητικά) και πιθανώς να μην καυγαδίζει και εύκολα.
Ωστόσο, το παραπάνω δεν ισχύει για την περίπτωση που δυο αδέρφια έχουν μεγάλη διαφορά ηλικίας. Εάν για παράδειγμα το δεύτερο παιδί γεννηθεί 10 χρόνια μετά το πρώτο, τότε μικρό θα μεγαλώσει ως μοναχοπαίδι.
Για το ζήτημα των ισορροπιών δυστυχώς δεν έχω κάτι νέο να σου πω εγώ προσωπικά. Κατ εμέ, η υγιής αποστασιοποίηση, εφόσον είναι δυνατή, θα βοηθούσε. Και αυτό για να μην δημιουργηθεί βαθύ ρήγμα. Φυσικά, αυτό ισχύει για μεγαλύτερη ηλικία. Όχι για δυο εφήβους που είναι αναγκασμένοι να ζουν στο ίδιο δωμάτιο.
Καλή δύναμη,
Νικολέτα.