Συμβίωση με τους γονείς... Κόλαση ή παράδεισος;
Καλησπέρα σε όλους!!!
Φλέγον θέμα νομίζω για τους νέους της γενιάς μας, ειδικά όταν βρίσκονται στην ηλικία των 28-30 κ βάλε όπως είμαι εγώ...
Ζω με τους γονείς μου, δυστυχώς δε κατάφερα να ζήσω μόνη μου ούτε για λίγο ακόμα κ όταν ήμουν φοιτήτρια καθώς σπούδασα στην πόλη μου, εργάζομαι, αλλά όπως τα βάζω κάτω δε νομίζω να φτάνουν για να κάνω αυτό το βήμα.
Έκανα δυο αποτυχημένες σχέσεις στις οποίες για να είμαι ειλικρινής βασιζόμουν για να μπορέσω να ανοίξω τα φτερά μου επιτέλους, αλλά τελικά δε τα κατάφερα ούτε με αυτό τον τρόπο.
Υπάρχει κάποιος από σας που ζει την ίδια κατάσταση;;
Είναι βόλεμα, δε λέω, αλλά αρχίζω κ φρικάρω σιγά σιγά... Νοιώθω πως δεν έχω ελευθερία κινήσεων, χωρίς να ελέγχομαι φυσικά, αλλά σαφώς κ είναι αλλιώς να μη δίνεις καν λογαριασμό για το ότι θα πας κάπου ή ότι θα αργήσεις να γυρίσεις, κ αλλιώς είναι να θες να βγεις το βράδυ κ να μη νυχοπατάς όταν θα ετοιμάζεσαι ή όταν θα γυρίσεις 5 η ώρα το πρωί για να μη ξυπνήσουν οι γονείς σου.. Κ πόσα άλλα...
Πρέπει να γίνει αυτό το βήμα τελικά ακόμα κ αν βλέπεις ότι ίσως να μη βγαίνεις οικονομικά;; Ή οι καταστάσεις είναι τόσο χάλια που θα με κάνουν να γυρίσω πίσω ούτως ή άλλως;
