κουραστηκα........

θελω τοσα να σας πω....νομιζω οτι εσεις που τα περασατε η τα περνατε ,θα με καταλαβεται....
ειμαι 38 με 2 παιδακια,ολα αρχισαν το 2000,οπου εδινα εξετασεις στο πανεπιστημιο και ξαφνικα αρχιζω να σκεφτομαι οτι θα πεθανουν η μαμα μου η γιαγια μου,αρχισα να φοβαμαι να κλαιω να μην με σηκωνει οτοπος...ξεκινησα για 2 χρονια ψυχοθερεπεια....το πεομενο διαστημα,σχετικα οκ ελεγχομενο!
το 2010 γενναω το 2ο παιδακι μου,και απο λαθος γιατρου κοντευω να πεθανω απο σηψαιμια,ενω εκεινος μου ελεγε οτι εχω καρκινο.....ετσι ξεκινησε ο εφιαλτης μου.....ξαναχειρουργηθηκα,βγ ηκα,αλλα και λογω της εμπιστοσυνης που του ειχα,και λογω των ορμονων της λοχειας και λογω της απανθρωπιας του....πιστευα οτι εχω καπου καρκινο
εχασα την εμπιστοσυνη μου στους γιατρους και απο εκει μεχρι τωρα,με το παραμικρο συμπτωμα δικο μου η των παιδιων νομιζω οτι κατι κακο συμβαινει....ακομα και να το ψαξω με εξετασεις παλι πιστευω οτι κατι δεν ειδε καλα ο γιατρος...
δεν μπορω να χαρω τις μικρες χαρες της καθημερινοτητας,τα παιδια μου τον αντρα μου(ο οποιος εχει μπλοκαρει και εχει κουραστει) αισθανομαι οτι τρεχω πισω απο την ζωη μου και χανω ολα αυτα που μου εχει δωσει απλοχερα
δεν ειμαι αχαρηστη ,αλλα αισθανομαι
δεν ειμαι ηλιθια,αλλα αισθανομαι
ειναι δυνατον να χαλαω τα παντα ,για καποιες μικρες πιθανοτητες που υπαρχουν για να συμβουν?
καθε τοσο ανακαλυπτω και ενα συμπτωμα που μου πυροδοτει σκεψεις, αγχοι ,φοβιες.....
θελω να ζησω ρε παιδια μια φυσιολογικη ζωη,θελω να χαρω τα παιδακια μου,εχω τοσα να τους δωσω......
κανω 3 χρονια συστημικη ψυχοθεραπεια....
εχω παρει στο παρελθον για 1 χρονο αγωγη χωρις ιδιατερο αποτελεσμα
δεν εχω ακουσει απο καποιον που εχει κατι παρομοιο,αν υπαρχει ιαση....
δεν πιστευω οτι υπαρχει και τρελλενομαι με την ιδεα οτι απο δω και περα θα ειναι ετσι η ζωη μου...αισθανομαι 80 χρονων και καρκινοπαθεις.....
επισης εχω φτασει σε σημειο να μην ξερω ποτε ενα συπτωμα που εχω ειναι αληθινο και στη ενταση που το νοιωθω,ποτε πραγματικα πρεπει να παω σε γιατρο και ποτε ειναι παιχνιδι του μυαλου μου....
εχω απελπιστει.....
σας κουρασα αλλα θελω πολυ να δω πως σκεφτονται αλλοι ανθρωποι και πως αντιμετωπιζουν ολα αυτα
χιλια ευχαριστω............

πολλοι εχουν αυτα που περιγραφεις...δεν εισαι η μονη κ ουτε μονη σιγουρα.το στρες σου εκφραζεται με αυτον τον τροπο.
γιατι το πολεμας τοσο κ δεν αποδεχεσαι οτι εχεις αυτο το προβληματακι?
με ψυχραιμια υπομονη κ βοηθεια απο τον ψυχζοθεραπευτη σου θα περασει.ειναι κατι που θεραπευεται.
δες τον εαυτο σου απ εξω σαν να σαι τριτος..κ πες μεσα σου.. "οκ εχω αυτο το προβληματακι..ξερω οτι ειναι δυσκολο κ οτι πολλα ειναι μες στο μυαλο μου...αλλα σιγουρα θα το λυσω , θελει ομως υπομονη κ επιμονη.."
δεν εισαι η μονη που εχεις τετοια αγχη..πιστεψε με ..τα χω περασει κ ξερω.
εχω κανει πολλα χρονια ψυχοθεραπεια κ μπορω να πω οτι ειμαι πιο ψυχραιμη τωρα πια.
ποσο καιρο κανεις ψυχοθεραπεια?

χαιρομαι που αναφερεσαι σε παρελθοντικο χρονο για τα αγχη σου...αυτο μου δινει κουραγιο,οτι ισως τα καταφερω και εγω....
υπομονη και επιμονη δεν εχω παντα,νοιωθω αδυναμη και εχω χασει την αυτοεκτιμηση μου ,γιατι ο εαυτος μου που τοσο ειχα επενδυσει,με προδωσε!!
η αληθεια ειναι οτι δεν συμβιβαζομαι με το προβλημα μου,το βλεπω σαν ανιατη αρρωστια .
τωρα που ειμαι σε κριση,ξυπναω το πρωι και σκεφτομαι ,οτι υπαρχει δυσαρεστο για να αγχωθω.
πες μου ομως,πως να σκεφτω λογικα και ψυχραιμα ,οταν η σκεψεις που με κατακλυζουν ειναι μαυρες,οταν πιστευω οτι κατι κακο εχω η θα γινει?
εσυ πηρες αγωγη ? πιστευεις οτι δεν θα ξαναυποτροπιασεις?ειχες γεγονοτα και τα αντιμετωπισες διαφορετικα απο παλια?
συγνωμη ρωταω απο αγωνια.....σε θαυμαζω και μπραβο σου που τα καταφερες....με ανακουφιζει αυτο!!!
ειναι πολυτιμη για εμενα η βοηθεια σας και το οποιο θετικο μηνυμα σας,γιατι δεν θελω να το ακουω απο ειδικους καθαρα επαγγελματικα αλλα απο ανθρωπους που το βιωσαν στο πετσι τους και που περασαν δυσκολα για να φτασουν οπου εχει φτασει ο καθενας......και που ενω δεν σε ξερουν,προσπαθουν,χωρις να εχουν κατι να κερδισουν,να σε βοηθησουν!!!!!!!

3 χρονια κανω συστημικη ψυχοθεραπεια......
ειμαι σε κριση 10 μερες τωρα,μπηκα σε σκεψη να ξεκινησω φαρμακευτικη αγωγη, ο ψυχοθεραπευτης μου λεει αν αντεχω και κανω λιγο υπομονη να μην αρχισω αγωγη ...ποια η γνωμη σας?

Quote:

---

Originally Posted by ερη

3 χρονια κανω συστημικη ψυχοθεραπεια......
ειμαι σε κριση 10 μερες τωρα,μπηκα σε σκεψη να ξεκινησω φαρμακευτικη αγωγη, ο ψυχοθεραπευτης μου λεει αν αντεχω και κανω λιγο υπομονη να μην αρχισω αγωγη ...ποια η γνωμη σας?

---

αντεχεις?????????
καλο ειναι να αποφευγουμε οσο μπορουμε τα χαπια..αλλα αν εχεις φτασεις στο σημειο να μην μπορεις να χαρεις τιποτα, να μην μπορεις να ανταποκριθεις ουτε στα πιο απλα πραγματα στην ζωη σου τα χαπια βοηθανε! εμενα με βοηθησαν παρα πολυ και ξερω και πολλους ανθρωπους που βοηθηθηκαν απο αυτα.. σε συνδυασμο βεβαια με ψυχοθεραπεια.. σκετα τα χαπια δεν κανουν απολυτως τιποτα!

Γεια σου Ερη! Η γνωμη μου για τα 'φαρμακα' ειναι πως δεν αξιζει τον κοπο να τα παρει καποιος εαν η κατασταση δεν κρινεται αναγκαια η επειγουσα.
Ακομα και 'πολυ' να σε βασανιζει ( που ειναι υποκειμενικο ) προσπαθεις να ανταπεξελθεις μονη σου οσο μπορεις. Θα μου πεις, ναι αλλα δεν αντεχω.. Οκ ειναι καποιες φασεις που ολοι μας περναμε δυσκολα και φτανουμε σε σημειο απογνωσης αλλα σκεψου το αλλο σεναριο, του να παιρνεις φαρμακα δηλαδη. Συνεχισε την ψυχοθεραπεια και βαλε ενα προγραμμα στη ζωη σου που θα σε κανει να νιωθεις καλα και να ξεχνιεσαι. Ειπες οτι εχεις και δυο παιδακια, σωστα? Εφοσον εχεις οικογενεια προσπαθησε να περνας αρκετο χρονο μαζι τους κανοντας οτιδηποτε σου/σας αρεσει. Στην δουλεια σου πως πας?

η αληθεια ειναι οτι φτανω σε απογνωση πολλες φορες,και οτι τον τελευταιο καιρο εχω υποτροπιασει πολυ...δηλαδη σχεδον καθε μερα και ολη μερα,εχω σκεψεις οτι εχω καρκινο ,ψαχνω να βρω συπτωματα και κολλαει το μυαλο μου...ο ψυχολογος μου λεει οτι αυτο γινεται γιατι ειμαι σε φαση που τωρα ξανα φτιαχνω τις σχεσεις με τους δικου μου ανθρωπους...
εμενα ομως ποναει η ψυχη μου,εχω χασει το χαμογελο μου,την ενεργεια μου και φοβαμαι ,φοβαμαι μην μεταδωσω στα παιδια μου ολες αυτες τις φοβιες και το αγχος,φοβαμαι μηπως ειμαι για παντα ετσι,......θελω να απολαυσω την ζωη μου,μου αξιζει εχω βασανιστει ψυχικα απο μικρουλα......
στην δουλεια προσπαθω,και εκει χωρις κεφι ειμαι,βεβαια λιγο ξεχνιεμαι αλλα οταν αποδιωργανονομαι δεν θελω να παω ουτε δουλεια,ουτε σπιτι,ουτε μονη ,ουτε με παρεα.......
λεω να συμβουλεφτω 2 ψυχιατρους οι οποιοι ειναι και ψυχοθεραπευτες,δεν θελω να παρω αγωγη,αλλα αν χρειαστει για ενα μικρο χρονικο διαστημα.....λετε να μεινω πισω στην ψυχοθεραπεια μου?
το λεω αυτο γιατι φοβαμαι οτι η αγωγη θα μου καταστειλει τα συναισθηματα και ισως δεν προχωρησω......
επισης πιστευεται οτι το προβλημα μου μπορει να περιοριστει με ψυχοθεραπεια? μεχρι ποιον βαθμο εχει τυχει σε εσας?????

εκτιμω πολυ την βοηθεια σας,μου ειναι σωτηρια αυτη την στιγμη....
να εισαι ολοι καλα!!!!!!

οι σκεψεις μου αυτες ειναι ποσο εντονες πολλες φορες και τοσο εμμονικες που η καθημερινη μου ζωη και οι υποχρεωσεις της,μου φαινονται ματαιες.....μετα ομως συνερχομαι βλεπω την πραγματικοτητα και ταραζομαι ,που αφηνω τον εαυτο μου να φτανει σε αυτο το σημειο,που μπλοκαρω την οικογενεια μου και ειδικα τον αντρα μου,βλεπω τους αλλους γυρω μου να ρουφουν την ζωη,να την απολανβανουν και αισθανομαι ουφο......
και λεω....φτανω στα ταρταρα,ενω δεν εχω επι της ουσιας καποιο σοβαρο υπαρκτο προβλημα...τι θα κανω αν τυχει καποιο θεμα υγειας σε καποιον απο την οικογενεια μου?
δεν ξερω τα ορια μου...........φοβαμαι ,συνεχως φοβαμαι....ποσο θα αντεξω?

κοιτα κ γω σκεφτηκα οτι δεν θελω να παρω φαρμακα κλπ...αλλα μετα ειπα "αει στο διαολο θα καθομαι να βασανιζομαι?κ αλλο?ποσο? κ για ποσο?θελω ξανα την ζωη μου πισω!" ε κ μου δωσε αντικαταθλιπτικο το οποιο παιρνω 7 μηνες τωρα κ ειμαι καλα..λειτουργικη, ηρεμη, οκ..νορμαλ.
σιγουρα καποιες φορες κανω κ γω τις σκεψεις μου τις αρνητικες κ καπου πεφτω..αλλα οκ..ρε συ..ειναι σε νορμαλ βαθμο κ δεν με αφηνουν να πεσω ακομα πιο πολυ...εγω ξεκινησα αντικαταθλιπτικο να ηρεμησω γιατι το στρες μου ειχε φτασει σε ακραια σημεια κ ηθελα να ηρεμησω για να μπορεσω να δουλεψω με τον εαυτο μου κ να μπορω να σκεφτομαι πιο καθαρα.με βοηθησε κ οκ..τι να κανω τωρα να νιωθω κ τυψεις επειδη παιρνω κ φαρμακο..ε οκ...τοσες αρρωστιες υπαρχουν..τοσοι ανθρωποι παιρνουν φαρμακα ...ανθρωποι ειμαστε κ καποιες φορες λυγιζουμε.

Καλημέρα Ερη, έχουμε ξαναμιλήσει και σε άλλο θέμα, καταλαβαίνω πως είσαι σε μια φάση πάρα πολύ αγχώδη προς το παρόν και αυτά που περιγράφεις ότι πέρασες στο παρελθόν σου έχουν αφήσει όλες αυτές τις φοβίες, σαν να μην πρόλαβες να διαχειριστείς τις καταστάσεις εκείνες. Είναι οι άτιμες εκείνες οι στρεσογόνες καταστάσεις που αργά ή γρήγορα θα μας ταλαιπωρήσουν με κάποιο τρόπο ψυχολογικά.
Αλλά ψυχραιμία, και κατ' αρχήν χαλάρωσε αναπνέοντας μόνο, επικεντρώνοντας στην αναπνοή σου και μόνο σε αυτή. Είναι η αρχή του παντός! η αναπνοή, η ζωή μας! και όμως οι άνθρωποι το ξεχνάνε αυτό. Αναπνέουν και ζουν χωρίς συνείδηση πολλές φορές.
Λοιπόν ανεξαρτήτως αν χρειάζεσαι κάποια χάπια ή όχι τώρα ήθελα απλά να θέσω και μια άλλη σκέψη, μήπως η συστημική ψυχοθεραπεία που κάνεις 3 χρόνια δεν είναι η πιο κατάλληλη (δεν θέλω να πω δεν είναι σωστή, απλά μπορεί να μη σου ταίριαξε εσένα). Εφόσον είσαι σε φάση που ψάχνεις ειδικούς να δεις και έχεις τη δυνατότητα να κάνεις ψυχοθεραπεία. Μήπως να δοκιμάσεις κάτι άλλο με έναν άλλο ψυχοθεραπευτή, πχ μια περισσότερο γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία βοηθάει κάποιο κόσμο. Και πάλι δεν είμαι ειδικός, απλά σκέφτομαι και εικασίες κάνω ψάξε το λίγο, ίσως κάτι αλλιώτικο σα θεραπεία μπορεί να σε βοηθήσει αφού με αυτή που κάνεις δεν είδες αποτέλεσμα.
Όμως όπως λέει και η Boom θέλει υπομονή και επιμονή, έτσι? πολύ δουλειά να κατανοήσουμε πως λειτουργεί και το ίδιο μας το μυαλό και εμείς και οι σκέψεις. Σιγά-σιγά να γίνεις πιο δυνατή ως προς αυτό. Και επίσης ναι αποδοχή ότι συμβαίνει κάποιο πρόβλημα, έτσι το αντιμετωπίζουμε και καλύτερα, δεν είναι και το τέλος του κόσμου.
Τώρα αυτό που λες ότι βλέπεις τους γύρω σου ότι ρουφούν και απολαμβάνουν τη ζωή, Έρη εγώ γύρω μου ανθρώπους που παλεύουν βλέπω καθημερινά, με τις δουλειές, με προβλήματα υγείας και άλλα, μην τρελαίνεσαι δεν είσαι εσύ στην κόλαση και οι άλλοι στον παράδεισο, ο καθένας έχει κάποιον προσωπικό αγώνα που δίνει, ειλικρινά, και ίσως η απόλαυση της ζωής είναι ότι δεν παραδίδει τα όπλα και συνεχίζει να ζει και να αγωνίζεται.
Αυτά από μένα, καλό κουράγιο και μη παραδώσεις τα όπλα. Επίσης στο βαθμό που μπορείς κουβέντιασε κάποια στιγμή με ηρεμία και με τον άντρα σου τα όσα περνάς, σίγουρα μπορεί να μην καταλάβει απόλυτα τι έχεις όμως είσαστε μια οικογένεια, μια δύναμη και ίσως και αυτός με τον τρόπο του να σε βοηθήσει. Και επίσης τα παιδιά θα σου δείξουν πάντα πόσο απλή και ωραία μπορεί να είναι η ζωή, άκουγε τα, ξέρουν αυτά :)

ολ9οι τραβαμε τον σταυρο μας...μην περιθωριοποιεις τον εαυτο σου επειδη εχεις στρες..
αν διαβασεις στο φορουμ τα ατομα τα οποια υποφερουν απο αρρωστιες οπως η σχιζοφρενεια κ οι ψυχωσεις, θα καταλαβεις πως εσυ εισαι καλα..οκ οχι οτι δεν υποφερεις κ συ..αλλα κοιτα κ αυτα τα παιδια κ θαυμασε τα πραγματικα..
κανουν μεγαλο αγωνα κ ομως χαμογελουν κ καταφερνουν κ ξεπερνουν πολλα ..
δεν εχω περισσοτερη δυναμη απο εσενα..ουτε κ οι αλλοι..ολοι εχουμε δυναμη..αρκει να το θελουμε.
αν κανεις πολυ καιρο ψυχοθεραπεια κ δεν βλεπεις αποτελεσματα σημαινει οτι ειναι λαθος η θεραπεια..
υπαρχουν πολλα ειδη ψυχοθεραπειας κ θα συμφωνησω με τον προλαλησαντα.
η συμπεριφοριστικη βοηθαει περισσοτερο...ειδικα σε ανθρωπους που πασχουν απο αγχωδεις διαταραχες.
απο αυτο πασχεις κ εσυ...δεν ιεναι κατι σοβαρο κ θεραπευεται αποτελεσματικα.
αρκει να κανεις σωστα βηματα κ να εχεις σωστη βοηθεια.
ψαξτο λιγο..εγω εχω κανει κ ομαδα κ συμπεριφοριστικη(λιγο, δεν μου εφτασαν τα λεφτα να συνεχισω + ο ψυχοθεραπευτης ηταν αφαντος οταν τον χρειαστηκα, οποτε κ σταματησα στο 3μηνο)..
μαζι με φαρμακακι κ σωστη ψυχοθεραπεια θα νιωσεις παλι κανονικα.μη ριχνεις το κεφαλι κατω.
ολοι εδω που σου γραφουμε υποφερουμε κ εμεις ...κ εχουμε υποφερει πολυ.
κ ομως ζουμε ..εγω ειμαι στην δουλεια αυτην την στιγμη..εμτα θα απω σπιτι να κανω τις δουλειες μου, τα χομπυ μου..οκ..
κατα καιρους παθαινω κ γω αγχωδη διαταραχη κ παντα το ξεπερναω.δεν ειναι κατι αξεπεραστο.
το πρωτο βημα ειναι η αποδοχη..να το θυμασαι αυτο.

https://www.youtube.com/watch?v=K5_EBAzIPJM

https://www.youtube.com/watch?v=G1vl1v01Ui4

με εχετε κατασυγκινησει.....(δεν θελω και πολυ αυτον το καιρο)σας ευχαριστω που μου ανοιγετε την καρδια σας και προβαλεται τοσο ωραια τις εμπειριες σας....σας αγαπω πολυ!!!!!
3 χρονια μηπως ειναι λιγα ωστε νε δω αποτελεσματα στην πραξη?
εχω κανει προοδο στο οτι βλεπω καποια πραγματα πιο καθαρα,ομως οι κρισεις κρισεις......δυστηχως δεν μπορω να ξερω ποσο με βοηθαει η οχι και μεχρι ποτε θα κανω υπομονη....ολα φλου....
ομως εχετε δικαιο,γι αυτο θα παω σε 2 ψυχιατρους που κανουν και ψυχοθεραπεια ,γιατι τον εναν μου τον συστησε ο ψυχοθεραπευτης μου....ξερετε αν ειναι δυνατον να κανω 2 ψυχοθεραπειες συγχρονως (η λεω βλακειες?????)
σημερα ειμαι καλυτερα,και ειμαι χαρουμενη ......

γεια σου elis με τα ωραια σου,,,,......χαχαχχααχαα

https://www.youtube.com/watch?v=vbhfdqAkZEk

δεν γινεται να κανεις 2 ψυχοθεραπειες ταυτοχρονα..θα μπερδευτεις περισσοτερο.
σου λεω να το ψαξεις λιγο κ να κανεις συμπεριφοριστικη.θα δεις οτι θα εχεις πιο γρηγορα κ καλυτερα αποτελεσματα.
ακομα καλυτερα θα ειναι να κανεις φρουδικη, ψυχοδυναμικη με ομαδα, αλλα αυτο θελει πααααρα πολλα χρονια να πηγαινεις..
εγω αυτο εκανα πρωτα.
η συμπεριδφοριστικη ειναι δομημενη κ πιο συντομη..θα κανεις καποια εκπαιδευση οσον αφορα τις σκεψεις σου τις αρνητικες γι αυτο ειναι πολυ εντυπωσιακα τα αποτελεσματα της σε ανθρωπουν που εχουν κακες σκεψεις κ ιδεες κ υποχονδριαση κ αγχος πολυ.
φαντασου οτι εγω εκανα μονο 3 μηνες κ ακομα θυμαμαι τι μου ελεγε ο τυπος κ τα εφαρμοζω αυτα που μου ελεγε πολλες..μη φοβασαι να ρισκαρεις ..ειναι για το δικο σου καλο.
μη κλαιγεσαι ..απλα διεκδικησε την ψυχικη σου ηρεμια.
επισης για να σε δυναμωσω λιγο ακομα...να σου πω..οτι υποφερω απο 17 χρονων με κλινικη καταθλιψη κ αγχωδη διαταραχη , εφτασα μεχρι το δρομοκαιτειο μια μερα γιατι φοβοντουσαν οτι θα κοψω φλεβες...βγηκα απο κει..ξεκινησα ψυχοθεραπεια, χωρις φαρμακα, επιασα δουλεια, περασα φανταστικα στα νιατα μου(τωρα ειμαι 35)παρεες εκδρομες κλπ...σπουδες κ ολα..νορμαλ..κ απο τοτε παθαινω καποια επεισοδια στα οποια πλεον ξερω τι ειναι κ πως να τα χειριστω κ τι πρεπει να κανω.
μπορεις να εχεις μια φυσιολογικοτατη ζωη..μη σε φοβιζει ολο αυτο.
επιπλεον να θυμασαι οτι ολα αυτα συμβαινουν στον ανθρωπο οταν εχει συσσωρευμενη θλιψη κ πιεζεται απο την ζωη του.
ειναι ενα καμπανακι το οποιο χτυπαει κ θελει να σου πει οτι κατι δεν κανεις καλα..εκτιμησε το λιγο...

BOOM δεν θα μπορουσα να φανταστω οτι περασες ολα αυτα και τα καταφερες τοσο καλα...γιατι απο τα λεγομενα σου μου φαινεσαι πολυ ισορροπημενη ΜΠΡΑΒΟ σου κοριτσακι μου!!!! μου εχεις δωσει απιστευτο κουραγιο,γιατι με χαλαγε το προβλημα μου,πιστευα οτι μονο εγω ειμαι ετσι...αλλα κυριως οτι δεν θα το ξεπερασω ποτε......σε ευχαριστω
ηθελα να σε ρωτησω κατι προσωπικα αλλα δεν ξερω πως.....υπαρχει τροπος για προσωπικο μηνυμα???βασικα για τον ψυχοθεραπευτη που εκανες την συμπεριφορικη θεραπεια...αλλα ισως δημοσια να απαγορευεται....

elis πιασε κατι σε ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΙΑΤΙΚΟ.................. .

δεν πηρες ποτε σου θεραπεια???
επισης αλλο η φρουδικη και αλλο η συμπεριφορικη θεραπεια?

θεραπεια παιρνω οταν εχω επεισοδιο πολυ στρες κ καταθλιψης.
ειμαι ηδη σε θεραπεια 7 μηνες τωρα απο το τελευταιο μου επεισοδιο(το 5ο μου επεισοδιο) τον απριλιο, οπου εγινε κατι κ με χαλασε παρα πολυ κ ξανααρρωστησα.το αποδεχτηκα.ετσι αντιδρω εγω στην στενοχωρια΄...πεφτω σε καταθλιψη κ τρεμω απο το αγχος μου..
σε σημειο να μην πηγαινω στην δουλεια.
η θεραπεια μου παντα ειναι αντικταθλιπτικο ladose k το παιρνω για οσο εγω νιωσω ετοιμη κ με συμβουλη γιατρου παντα.

αρα πιστευεις οτι τελικα με οληηηη αυτη την προσπαθεια(ψυχικη ,οικονομικη ,χρονου) δεν υπαρχει πληρη ιαση ...αλλα λιγο καλυτερος ελεγχος συμπτωματων και μια καθημερινοτητα σχεδον φυσιολογικη?

ΡΕ ΣΥ υπαρχουν καποιες βασικες διαφορες σχετικα με φορυντ κ συμπεριφοριστικη.
την συμπεριφοριστικη δεν την ενδιαφερει το παρελθον..τι εγινε κ γιατι ο ανθρωπος υποφερει..
ειναι μια τεχνικη που εφαρμοζεται για να αλλαξει τον τροπο που βλεπουμε τα πραγματα την παρουσα στιγμη..
γι αυτο ειναι περισσοτερο σαν εκπαιδευση σκεψης για κανα 6μηνο κ τελειωνεις.
η αλλη τωρα με την ομαδα δεν εχει καμια σχεση..αφου πρωτα γνωριστεις αρκετο καιρο σε ατομικες με τον ψυχοθεραπευτη κ σε ρωτησει για τα παντα..για μαμα, μπαμπα, παιδικη ηλικια κλπ...σε υποστηριζει ταυτοχρονα μαζι με την αναλυση.ξυνονται πολλες πληγες.δεν αφηνεις τιποτα να πεσει κατω απο το παρελθον..κοιτα πολυ τα παιδικα τραυματα, την σχεση με τον μπαμπ, την μαμα κ την οικογενεια.
αν διαβασεις φρουντ θα καταλαβεις.
κ μετα σε βαζει σε ομαδα που ταιριαζει στον καθενα..κ κει ξεκιναει μια πορια κ μια αναζητηση καλυτερου εαυτο διορθωνοντας τα παιδικα τραυματα ταυτοζοντας την ομαδα με την οικογενεια σου...κ κει αρχιζει το πανηγυρι..
μπορει κ να πλακωθεις με καποιον επειδη μοιαζει με την μητερα σου για παραδειγμα που δεν ειχες κ τοσο καλες σχεσεις..
με αυτον τον τροπο σε βαζει σε μια δοκιμασια να μαθεις να διαπραγαμτευεσαι, να ζοριζεσαι κ να λυνεις οποιον πονο κ πληγη εχει δημιουργηθει κατα την τρυφερη ηλικια..
γι αυτο κ παιρνει πολλα χρονια...οι αναλυομενοι συνηθως καθονται απο 3 χρονια εως κ 15..οταν νιωσεις ετοιμος το ανακοινωνεις κ ξεκιναει η διαδικασια του αποχαιρετισμου απο την ομαδα...σαν να γεννιεσαι σε μια καινουρια οικογενεια κ να φευγεις ενηλικας πια εχοντας αποκτησει αμυνες κ υπευθυνοτητα...αυτο.για μενα βασικα ειναι η καλυτερη ψυχοθεραπεια...αλλα θελει πολλα λεφτα κ απειρο χρονο.

μου ειπες οτι εκανες και φρουδικη? η καταλαβα λαθος.....η ομαδικη που εκανες εειναι συνηθως συστημικη θεραπεια......

BOOM με παρακολουθεις παιδι μου...χαχαχαχαχα

α οριστε εχεις αλλα 6... αντε στελνε

ρε συ δεν νοιζω οτι εχει καμια σχεση η συστημικη με αυτο που εκανα εγω..αυτα που διαβασα για την συστημικη εχουν καποια σχεση..αλλα οχι κ σε πολλα πραγματα..εχουν δηλαδη καποια κοινα.αναθεμα με αν καταλαβα για την συστημικη..

αναθεμα αν εχω καταλαβει εγω που κανω και 3 χρονια......

αλλα το χειροτερο θα ειναι ,να εχεις κανει εσυ συστημικη 14 χρονια και να μην το εχεις καταλαβει....χαχαχχαχ

λοιπον μπουμ βαρεθηκα να γραφω μηνυματα για να φτασω τα 50....λεγε διευθυνση χαχαχαχα και ερχομαι

πωπω χαλι...φανταζεσαι?οχι οχι...δεν παιζει..το χαμε συζητησει φυσικα με τον ανθρωπο δεν καναμε συστημικη!
οπως κ να χει..μας ενδιαφερουν τελικα οι ταμπελες?...σημασια εχει αν σε βοηθαει αυτο το πραμα η οχι.

Quote:

---

Originally Posted by ερη

δεν ειμαι αχαρηστη ,αλλα αισθανομαι
δεν ειμαι ηλιθια,αλλα αισθανομαι

---

Θα ήθελα να σου πω κάποιες από τις σκέψεις μου. Όλοι οι άνθρωποι όταν έχουμε κάποιο πρόβλημα μικρό ή μεγάλο, συνήθως έχουμε μάθει να έχουμε την αυτόματη αντίδραση να θέλουμε να το ξεχάσουμε. Όλοι οι άνθρωποι έχουμε προβήματα, μην χάσουμε τη δουλειά μας, μην χάσουμε ανθρώπους κοντινούς μας, οικονομικά προβλήματα, κλπ. Προσπαθούμε να "κλείσουμε" το συναίσθημα, να σταματήσουμε να αισθανόμαστε φόβο και ότι άλλο συναίσθημα τυχαίνει να έχουμε. Νομίζω ότι αυτό είναι αδύνατο να γίνει. Και στην προσπάθειά μας να το κάνουμε, -να σταματήσουμε να αισθανόμαστε- κάνουμε το πρόβλημα μεγαλύτερο. Δεν φτάνει το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε, βάζουμε και την προσπάθεια να μην αισθανθούμε κάτι.

Είναι και ο τρόπος σκέψης της υπόλοιπης κοινωνίας που μας μαθαίνει να αντιδρούμε έτσι. π.χ. ακούω συχνά την έκφραση "να σκεφτόμαστε θετικά".

Βλέπω ότι όταν μας συμβεί κάτι φοβόμαστε. Π.χ. εσένα σου έτυχε ένας γιατρός με λάθος διάγνωση. Είναι φυσιολογικό για μένα να φοβηθείς. Απλά αντιμετώπισες και ένα ακόμα πρόβλημα, έναν ανεύθυνο γιατρό.

Εγώ ή κάποιος άλλος που δεν αντιμετώπισε ένα τέτοιο πρόβλημα, δεν έχει αυτό το φόβο. Αλλά εγώ έχω κάποιο άλλο φόβο που εσύ ίσως να μην αντιμετώπισες. Κανονικά θα ήταν προτιμότερο να μένουμε με τους φόβους μας και να μην προσπαθούμε να ξεφύγουμε από αυτούς, γιατί ουσιαστικά δεν ξεφεύγουμε, απλά με τη φυγή επιδεινώνουμε το πρόβλημα. Αν εσύ και οι γύρω σου άνθρωποι το θεωρούσαν φυσικό, -ότι είναι φυσιολογικό να φοβάσαι-, δεν θα γινόταν μεγάλο πρόβλημα. Αν είμαι εγώ, θα σου πω να φοβάσαι ελευθερα, δεν γίνεται να σε κατηγορήσω γιατί φοβάσαι. Όλοι οι άνθρωποι φοβόμαστε. Και δεν μου προξενεί καμμιά μα καμμιά αρνητική στάση το να σε ακούσω να πεις αυτούς τους φόβους σου και όλους τους άλλους.

Έχεις δει κανέναν να θέλει να πάθει κάτι? Να μην φοβάται μήπως πάθει κάποια αρρώστεια? Έχεις δει κανέναν να μην φοβάται μήπως χάσει -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- κάποιον δικό του? Πώς λοιπόν αυτός ο άλλος θα έρθει να σου πει να μην φοβάσαι? Μπορεί κάποιοι να κάνουν ή να δείχνουν ότι δεν φοβούνται, αλλά αυτό είναι ψέμα. Αν βλέπεις κάποιους να ζουν πιο "ήρεμα", υπάρχουν δύο περιπτώσεις: ή κρατάνε τους φόβους τους μέσα τους και αυτό βγαίνει με άλλο χειρότερο τρόπο, ή πραγματικά έχουν αποδεχθεί τους φόβους και αυτή η αποδοχή κάνει το φόβο να μαραίνεται.

Και αν κάποιος έρθει και σου πει, -συνήθως με πλάγιο τρόπο, όχι λεκτικό-, να μην φοβάσαι ή ο ίδιος δεν έχει τύχει να φοβηθεί πραγματικά (άλλωστε και εσύ πριν τα 24 δεν είχες φοβηθεί απ' ότι λες), και τότε μπορεί να λέει ότι θέλει, αλλά δεν θα είναι απαραίτητα και αυτό που θα του τύχει στην υπόλοιπη ζωή του! Αν το σκεφτείς, και εσύ πριν τα 24 αν σου έλεγε κάποιος αυτά που εσύ τώρα λες και περνάς δεν θα είχες αρνητική στάση απέναντί του? Απλά ήταν η εποχή που δεν "ήξερες" και ήταν η εποχή που δεν θέλησες να σκεφτείς τους φόβους που ήδη υπήρχαν.

Γι' αυτό το πρώτο που θα σου προτείνω είναι να φοβηθείς ανεμπόδιστα, και έχεις δικαίωμα να αισθανθείς ότι θέλεις, ότι σου έρχεται. Μην το συγκρίνεις με τους άλλους, ο καθένας έχει το δικό του γολγοθά που ανεβαίνει και τα δικά του πράγματα που αισθάνεται. Ρίξε μια ματιά σε αυτό το φορουμ, σε άλλα άτομα, να δεις ότι όμοια πράγματα αντιμετωπίζουμε όλοι μας. Μην θεωρήσεις ότι "εντάξει σε αυτό το φορουμ είναι άτομα με προβλήματα". Δες και τον εαυτό σου, πριν καιρό δεν θα πίστευες ότι θα σκεφτόσουνα έτσι όπως τώρα, δεν θα είχες αυτά τα "προβλήματα" που έχεις τώρα. Αποτέλεσες άτομο που είναι και εκτός προβλημάτων και μέσα στα προβλήματα. Τι θα σε έκανε να πιστεύεις ότι οι άλλοι ξεφεύγουν ή θα ξεφύγουν? Έχω την υποψία πως μόνο πολύ λίγα άτομα μπορούν να έχουν περισσότερη ευτυχία, και ίσως να είναι εξαιρετικά λίγα.

Θα μπορούσα να πω πάρα πολλά, αλλά κουράστηκα. Θα περίμενα πάντως έστω ένα μικρό σχόλιό σου σε όλα αυτά που έγραψα.