Γειά σας..εγω είμαι 16 ετών (κορίτσι, και πάω 2α λυκ) και πάσχω από ιψδ όλα άρχισαν από έναν φόβο από ένα έργο που είδα και φοβόμουν μην δαιμονιστώ γενικά ήμουν χάλια εκείνη την περίοδο,είχα κρίσεις πανικού κ.α μετά το ξεπέρασα, αλλά ήρθαν άλλες σκέψεις..όπως, φοβόμουν μήπως πάω και αυτοκτονήσω μήπως χάσω τον έλεγχο του μυαλού μου και πάω και αυτοκτονήσω..μετά μου πέρασε και ήρθε άλλος φόβος, φοβόμουν μήπως βλέπω ερωτικά τον θείο μου, τον πατέρα μου αλλά αυτές η σκέψεις έφευγαν πολύ γρήγορα..μετά ήρθε κάτι άλλο χειρότερο φοβόμουν μήπως σκοτώσω τους γονείς μου, μου έμπαιναν σκέψεις στο μυαλό ότι τώρα θα πάρω το μαχαίρι και θα τους σκοτώσω, φανταστείτε πόσο χάλια νιώθω είμαι 16 και τα σκεπτόμουν αυτά τα πράγματα, τώρα μου έχει μπει η ιδέα και φοβάμαι μην είμαι λεσβία, να σημειώσω πως αυτήν την φοβία την ξανά είχα στα 12 μου αλλά μου είχε περάσει πολύ γρήγορα, το θέμα είναι πως με όσους ήμουν ερωτευμένη ήμουν και πολύ παθιασμένη με αυτούς, σχέση δεν έχω κάνει επίσης, γενικά δεν έχω καθόλου αυτοπεποίθηση για τον εαυτό μου, πάντα ζήλευα τα άλλα κορίτσια επειδή ήταν πιο όμορφα και όλα τα αγόρια έτρεχαν από πίσω τους ενώ εμένα όχι, και δεν είμαι και άσχημη καλή είμαι πιστεύω με πολύ λίγα κιλά παραπάνω και νομίζω πως όταν βγαίνω έξω όλοι με κοροϊδεύουν..τέλος πάντων.. αλλά αφού μου αρέσουν άντρες και θέλω άντρες γιατί να μου μπαίνει αυτή η ιδέα;και να με βασανίζει επίσης βλέπω γυναίκα με γυναίκα και συχαίνομαι, δεν το θέλω για εμένα αυτό..επίσης με πιάνουν κρίσεις με αυτήν την σκέψη..επίσης αυτές οι σκέψεις έρχονται στα καλά καθούμενα, δηλαδή μου άρεσε ένας φίλος του αδερφού μου και μόλις έμαθα πως έχει κοπέλα,και μου ήρθε να βάλω τα κλάματα, και μετά στα καλά καθούμενα μου μπήκε η ιδέα μήπως γίνω λεσβία..επίσης θέλω να πω πως ερεθίζομαι εύκολα, δηλαδή μπορεί ένας συμμαθητής μου να με ακουμπήσει και να ερεθιστώ αμέσως, και μετά εκεί που καθόμουν ήρθε μία ξαδέρφη μου και μου έπιασε ψηλά το μπούτι και μου ήρθε ξαφνικό και ερεθίστηκα, από εκεί άρχισε πιο πολύ ο φόβος μου αλλά γενικά ερεθίζομαι ακόμα και με πράγματα όταν ακουμπάω ειδικά όταν ο κολλητός μου με ακουμπάει..με βασανίζουν τόσο πολύ, γιατί αφού τα σκεπτόμουν από τα 12 γιατί να το ξανά σκεφτώ τώρα; και πιο παλιά μπορεί να μου έμπαιναν ιδέες για αυτό αλλά έφευγαν σε κλάσματα δευτερολέπτου από το μυαλό μου, αφού ήξερα πως δεν ισχύουν.. απλά εγώ δεν θέλω να είμαι, θέλω να είμαι με άντρες.. στους γονείς μου δεν έχω πει τίποτα για αυτόν τον φόβο, αλλά τους έχω πει για τους άλλους και δεν θέλουν να με πάνε σε κάποιο ψυχολόγο γιατί θα μου δίνουν φάρμακα και δεν θέλουν, "όλα είναι στο μυαλό σου, εσύ είσαι ο ψυχολόγος του εαυτού σου αν δεν βοηθήσεις τον εαυτό σου εσύ,τίποτα δεν γίνετε" αυτό μου λένε..επίσης έχω από μικρή ιψδ επαναλήψεις αλλά πολύ βασανιστικές..όπως: όταν έβαζα ένα πράγμα στην θέση του έπρεπε να το βάζω συνέχεια μέχρι να είναι εντάξει..μετά κάθε βράδυ έπρεπε πάντα να πηγαίνω στην τουαλέτα και να τελειώνω όλο το χαρτί υγείας γιατί εάν δεν το τελείωνα θα πάθαινα κάτι κακό, με αποτέλεσμα να με έχει δέρνει ο μπαμπάς μου( όχι ξυλοδαρμό η βίαια) με αυτό που έκανα και δεν του έλεγα τι συμβαίνει, μετά δεν ήθελα να ακουμπάνε τα πράγματά μου, δεν ήθελα συγκεκριμένα άτομα να κάθονται στο κρεβάτι μου να με ακουμπάνε, όταν μια μέρα γινόταν κάτι κακό, δεν ήθελα να ξαναβάλω τα ρούχα που φορούσα εκείνη την μέρα, επίσης ανοιγόκλεινα το φως μέχρι να νιώσω εντάξει, να ξαναπεράσω από το σημείο που περνούσα, να ακουμπάω πολλές φορές να πράγματα, να πάω να κάτσω και να ξανασηκώνομαι, τα παπούτσια πρέπει να είναι σε μία συγκεκριμένη θέση, και όποτε μου τα άλλαζε η μαμά μου της φώναζα ..όλα αυτά γινόντουσαν στα 12 με 13 μου χρόνια τώρα τα έχω κόψει..το μόνο που έχω είναι αυτό το βράδυ που πρέπει οπωσδήποτε να πάω στην τουαλέτα, αλλά και βέβαια δεν τελειώνω το χαρτί..και αυτό που πρέπει να ξαναπεράσω από εκεί που πέρασα..αυτά παιδιά από εμένα εσείς τι λέτε;
