Δεν ξέρω τί έχει νόημα να πω, απο πού να αρχίσω. Απλώς θα ξεκινήσω λέγοντας πως χρειάζομαι βοήθεια...Δεν θέλω να πάω ακόμα σε κάποιον απο κοντά. Δεν έχω ούτε τα λεφτά ούτε τον χρόνο δυστυχώς.
Φαινομενικά είμαι καλά. Έχω το αγόρι μου, βρήκα και δουλειά (επιτέλους!), έξοδα δεν έχω (δυστυχώς μένω με γονείς ακόμα). Ωστόσο δεν μπορώ να χαρώ τα λεφτά μου, διότι μαζεύω για να ξεπληρώσω επιτέλους την σχολή μου και να με αφήσουν να δώσω εξετάσεις (έχω χάσει έναν χρόνο λόγο χρημάτων). Με τους φίλους μου όλα καλά, η σχέση μου καλά, θα λεγε κανείς πως θα πρεπε να ντρέπομαι που γκρινιάζω!
Κι όμως, δεν νιώθω καλά. Δεν ξέρω τί έχω και γιατί. Απλώς δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα. Με το που ξυπνάω, κατευθείαν υπολογιστής και facebook (στο οποίο δεν κάνω τίποτα, απλώς το έχω ανοιχτώ και κάθε τόσο κοιτάω παθητικά τα News Feed, τα οποία δεν τα προσέχω καν! Απλώς τα προσπερνάω και "λέω" οτι τα κοιτάω...). Μουσική επίσης, όπου και πάλι κολλάω σε ένα ή δύο τραγούδια και τα ακούω εμμονικά συνεχώς... Και όσο τα κάνω όλα αυτά, σκέφτομαι. Σκέφτομαι συνέχεια. Σκέφτομαι την κάθε βλακεία, σκέφτομαι ένα σορό αηδίες, που τελικά ούτε νόημα έχουν, και μου χαλάνε και την διάθεση. Σκέψεις τύπου "ο κόσμος είναι διευθαρμένος" και "όλοι τρέχουν να αγοράσουν tablets ενώ αλλοι πεινάνε" ή " στο σύμπαν συμβαίνουν απίστευτα πράγματα, αστέρια πεθαίνουν και γεννιούνται κι εμείς σκεφτόμαστε τα λεφτά"!
Έχουν αρχίσει και με πιάνουν περίεργα. Στην δουλειά αν κάποιος εκνευρισμένος πελάτης με ταράξει αρχίζουν οι ταχυπαλμίες (δεν ξέρω αν αυτός ο όρος είναι σωστός, αυτό που συμβαίνει ουσιαστικά, είναι πως νιώθω πολύ έντονα την καρδιά μου να χτυπάει και νιώθω τους παλμούς μου πολύ έντονα). Έχουν αρχίσει να ασπρίζουν τα μαλλιά μου (απο τα 20, και τώρα είμαι 23) και επίσης χάνω παραπάνω τρίχες απο παλιά.
Με πιάνει κυκλοθυμική διάθεση. Μπορεί ξαφνικά, σπάνια μεν, να με πιάσει τρελά καλή διάθεση! Μπορεί να σκάω απο την χαρά μου! Εντάξει, δεν είναι τόσο έντονο με κάποιον που έχει διπολική διαταραχή, όμως είναι έντονο. Και την επόμενη στιγμή, θα σκεφτώ κάτι και θα πέσω πάλι ψυχολογικά. Τον περισσότερο καιρό ωστόσο, δεν έχω κέφι για τίποτα. Κάθε μέρα μου φαίνεται ίδια με την προηγούμενη, δίχως νόημα.
Έχω σκεφτεί οτι μπορεί να είμαι τεμπέλα, αλλά κάτι μέσα μου, μου λέει πως δεν είναι έτσι τα πράγματα... Ένας τεμπέλης, θέλει να διασκεδάσει, και βαριέται να δουλέψει ή να βάλει τον εγκέφαλό του να δουλέψει. Εγώ δεν έχω όρεξη ούτε να διασκεδάσω! Μιζεριάζω, και απο την μία με τρελαίνει, απο την άλλη δεν ξέρω ούτε τί να κάνω, ούτε νιώθω πως μπορώ να ξεκολλήσω απο αυτή την κατάσταση. Δεν βρίσκω πλέον ούτε ενδιαφέροντα. Δεν με ευχαριστεί, ούτε με γεμίζει τίποτα.
Δεν θα πώ άλλα, γιατί το κείμενο είναι ήδη πολύ μεγάλο. Απλώς χρειάζομαι κάποιον να συζητήσω, να ακούσω κάτι που θα με ξεμπλοκάρει, κάτι! Εαν κάποιος έχει την διάθεση, θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα...
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας.
