Πολύ λίγη

Καλησπέρα,

Είμαι καινούρια στο φορουμ. Διαβάζω τα θεματα καιρο και αποφασισα να γραψω. Θα ηθελα να σας ρωτησω πως πιστευετε οτι θα πρεπει να πορευτω. Αρχικα να σας παρουσιασω το προβλημα μου με λιγα λογια. Πριν απο δυο χρονια περιπου μου ειπαν οτι εχω καταθλιψη και απο τοτε παίρνω φαρμακευτική αγωγη. Μπορω να κανω τα βασικα, καθημερινα πραγματα πλέον -αν και καποιες φορες οταν τα ξεχναω ή οταν συμβαινει κατι ασχημο με παίρνει απο κατω και δεν μπορω- αλλα δεν νιώθω να εχω όρεξη για ζωη. Επίσης κανω και ψυχοθεραπεία η οποια με εχει βοηθησει να εκφραζω τα συναισθηματα μου καλυτερα προς τους αλλους, αλλα οχι τοσο στο να τα αντιμετωπιζω. Αλλα διορώνουμε ενα πραγμα τη φορα, σωστα;

Τα προβληματα μου οσο θυμαμαι τον εαυτο μου ήταν οτι δεν ειχα μια παρεα και δεν ειχα και συντροφο. Περασα στο Πολυτεχνείο και καταφερα να δημιουργήσω και μια παρέα που περναω καλα με ανθρωπους που εμπιστευομαι και να βρω αγορι. Τωρα βρίσκομαι στο 2ο ετος και το προβλημα μου ειναι η σχολη. Δεν εχω καταφερει να περασω καποιο μαθημα. Η βαση αυτου του προβλήματος εμπεριέχει πολλες συνιστώσες. Πρωτα απ'ολα η σχολη αυτη δεν ειναι το ονειρο μου. Θελω να την τελειωσω, με ενδιαφερει αλλα δεν εχω παθος με αυτη. Δευτερον, απογοητευομαι πολυ ευκολα πλεον. Αρχιζω να διαβαζω και ενω γνωριζω οτι δεν θα ειναι ευκολο στην αρχη σε δυο μερες τα εχω παρατησει. Οι γύρω μου (οικογένεια, φίλοι κλπ) μου λενε οτι δεν προσπαθω. Νιώθω οτι δεν εχω υποστήριξη. Μετα απο την καταθλιψη νιώθω οτι τιποτα δεν εχει σημασια όσο το να ειμαι ψυχολογικα καλα. Και αυτο με κανει να βλεπω την σχολη σαν κατι πολυ μικρο και ασήμαντο ενω στην ουσια πρόκειται για το μελλον μου. Απλα τωρα με νοιάζει το παρόν. Προσπαθω να μη με αντιμετωπιζω σαν αρρωστη και να δω οτι εχω οσες υποχρεωσεις έχουν και οι συμφοιτητες μου. Εξάλλου ολοι εχουν τα προβληματα τους. Απλα ειμαι τοσο μπερδεμενη.. Εδωσα χρονο στον εαυτο μου να ευχαριστηθεί το γεγονος οτι εχω παρεες κλπ και τωρα θελω αποτελεσματα στη σχολη μου. Δεν ξερω τι να κανω. Νιώθω οτι κανεις δεν πιστευει σε εμενα, οτι με βλεπουν σα χαζη... Απλα θελω να κανω κατι. Μήπως ειμαι απλα τεμπελα;;


Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας!!!

Τι είναι αυτό που σε κάνει να τα παρατάς; Υπερβολικό άγχος; Φόβος αποτυχίας; Αίσθημα αναξιότητας; Πιστεύεις ότι σε άλλο αντικείμενο που θα σε ενδιέφερε περισσότερο θα μπορούσες να τα καταφέρεις καλύτερα;
Στο χώρο της σχολής σου πώς αισθάνεσαι, όταν βρίσκεσαι εκεί;
Το έχεις συζητήσει με τον ψυχοθεραπευτή σου όλο αυτό;

Η κατάθλιψη με την οποία λες ότι έχεις διαγνωστεί, είναι ασθένεια. Και είναι λογικό να σου φαίνονται οι υποχρεώσεις περισσότερο βουνό, να τις μεγαλοποιείς στο μυαλό σου και να ζορίζεσαι περισσότερο, απ' ότι ένας άνθρωπο που αντιμετωπίζει τις καταστάσεις στις πραγματικές του διαστάσεις. Και μην κάνεις το λάθος να πέφτεις στην παγίδα του πώς (νομίζεις ότι) σε βλέπουν οι άλλοι. Στην ουσία εσύ βλέπεις τον εαυτό σου έτσι και αυτό είναι άδικο. Και μόνο που λες ότι θέλεις να κάνεις κάτι, πιέζεσαι και σε στεναχωρεί όλο αυτό, τεμπέλα δεν είσαι. Απλά χρειάζεσαι περισσότερη στήριξη. Εξήγησε στους οικείους σου πώς αισθάνεσαι, ανοίξου και μοιράσου τις σκέψεις σου σε έμπιστά σου άτομα. Και προπαντός μίλησε γι' αυτό με τον ψυχοθεραπευτή σου.

Ευχαριστώ πολυ για την απαντηση!!!

Έχω μιλήσει στον ψυχοθεραπευτή μου και προσπαθεί να μου βρει τρόπους να διαβάζω πιο αποτελεσματικά απλα νομίζω δεν ειναι ακριβως εκει το θεμα.


Τα παρατάω επειδη νιώθω οτι δεν θα προλάβω να βγάλω την ύλη και ακόμα και οταν η υλη ειναι μικρή όπως σε προόδους φοβάμαι πως θα αποτύχω ενώ όλοι οι άλλοι θα επιτύχουν. Και δεν ειναι θεμα ζηλειας απλα φοβαμαι μηπως δειξω "αναξια" για αυτη τη σχολη. Στη σχολη οταν ειναι η παρεα μου εκει αισθανομαι τελεια!! Οταν δεν ειναι, που συμβαινει σπανια, αισθανομαι φοβο και ντρεπομαι πολυ που ειμαι μονη μου και δεν εχω το θαρρος να μιλησω σε ατομα που γνωριζω αλλα δεν ειμαστε στην ιδια παρέα ενώ αν ήμουν με την παρέα μυ θα το εκανα.

Παλιά πιστευα πως αν ηταν το ονειρο μου αυτη η σχολη θα ημουν πολυ καλη. Τωρα πλεον πιστευω πως και αυτο ειναι μια δικαιολογια διοτι δεν ειναι οτι δεν μου αρεσει ή με απωθεί και θελω πραγματικα να την τελειωσω και να σχοληθω με κάτι παρεμφερές. Το θέμα μου ειναι οτι καιρο να πετυχω κατι και παντου βλεπω τοιχο που τον βαζω μονη μου.

Οι δικοι μου λενε οτι ολα αυτα ειναι δικαιολογίες και οι αλλοι πως τα καταφέρνουν και οτι 2 χρονια δεν κανω τιποτα. Δεν θελω να προσπαθησω να τους εξηγήσω γιατι ο τροπος που νομιζουν οτι με βοηθαει ειναι να με πιεζουν ενω στην ουσια ετσι νιώθω οτι δεν με στηρίζουν και οταν τους το λέω δεν το καταλαβαίνουν. Άμα ζητησω να ακουσω κατι πιο υποστηρικτικό οπως "θα τα καταφερεις, αλλα και αν δεν τα καταφέρεις δεν εγινε τιποτα, ξαναπροσπάθησε" απαντουν οτι δεν βοηθαει να μου "χαιδεύουν τα αυτια".

Απλα θελω να καταφερω κατι!!Να περασω εστω ενα μαθημα!! Και αναρωτιέμαι τι ειναι αυτο που θα με κανει να παρω μπρος οταν εδω και δυο χρονια εχω προσπαθησει τοσα πραγματα! Ο ψυχοθεραπευτης μου σε αυτο το θεμα δε νιώθω πως με βοηθαει..καμια φορα νομίζω οτι εχει την ιδια αποψη με τους γονεις μου για εμενα..

οτι με βλεπουν σα χαζη
δεν νομιζω οτι τοτε θα σε εκαναν παρεα.. ουτε οτι θα καταφερνες να περασεις πολυτεχνειο..
βγαλτο αυτο απο το μυαλο σου δεν στεκει!!!

κατσε και δες τις εναλλακτικες σου.. 10% ν'αλλαξεις σχολη, να την παρατησεις και να ξανδωσεις πανελληνιες, ή να ασχοληθεις με κατι που σ αρεσει δεν τα χεις σκεφτει καθολου?

αν σου φαινεται τοσο δυσκολη και οχι τοσο ενδιαφερουσα δεν εχει νοημα να σπαταλας τον χρονο σου....

τωρα η τεμπελια ειναι αλλο θεμα... ολοι μας βαριομαστε αλλα ολο και καποιο μαθημα θα καταφερνες να περασεις.. μαλλον ειναι περισσοτερο ελλειψη ενδιαφεροντος παρα τεμπελια..

Δυστυχώς το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον παίζει ρολο.Ειδικά σε ανθρώπους που έχουν κατάθλιψη.Σε καταλαβαίνω απόλυτα.Καταρχάς ούτε χάζη είσαι,ούτε τεμπέλα,ούτε ο κόσμος χάθηκε που δεν πήρες κανένα μάθημα.Υποθετικά θα μπορούσες να είσαι διάνοια,υπερδραστήρια,να είχες πάρει το πτυχίο και απλά να ήσουν άνεργη δυο χρονια.Για τους γονείς το χαρτί είναι πολύ σημαντικό,το θέμα είσαι εσύ όμως και η υγεία σου.Αυτό που σου λέει ο ψυχοθεραπευτής έχει μια βάση.Στην ζωή σου δεν θα κανεις μονο πράγματα που σε ευχαριστούν.Μπορείς όμως να τα κάνεις να είναι πιο αποτελεσματικά και πιο ευχάριστα.Πρώτα απ όλα βρες έναν έναν εναλλακτικό τρόπο διαβάσματος,δεύτερον σταματα να θες να βγει όλη η ύλη και τρίτον μην συγκρίνεις τον εαυτό σου με τους άλλους.Τέλος και πολύ σημαντικό είναι να σταματήσεις να επηρεάζεσαι από το οικογενειακό περιβάλλον.Όπως βλέπεις δεν καταλαβαίνουν την κατάσταση σου.Θα σου πρότεινα επίσης να αρχίσεις ένα άθλημα.Κάτι που δεν θα έχει καμια σχέση με την υπόλοιπη ζωή σου,που σε κάνει το βραδυ να κοιμηθείς αμέσως μόλις κλείσεις τα ματια και που για μια δυο ώρες την ημερα θα σου ρουφάει όλη την ένταση.Αν σου δίνει κουράγιο είμαι κι εγώ κάποιος που δεν πήρε μάθημα τα πρώτα δύο χρόνια.Οκ στην περιπτωσή μου ήταν λόγο γλώσσας.Μια χαρά πήρα αργότερα το πτυχίο μου,έκανα το master μου και το 2008 έκανα PhD.Το θέμα είναι ότι ακριβώς επειδή είχα την δίκια σου ψυχολογία και την αντιμετώπιση που έχεις και εσύ στο σπίτι σου,ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού και όλο το ψυχολογικό πρόβλημα που με βασανίζει μέχρι σήμερα.Και το συμπέρασμα είναι ότι κανένα χαρτί,κανένα διδακτορικό και καμια δουλειά,δεν αξίζει περισσότερο από την ψυχική σου υγεία.Γιατί αν χάσεις αυτήν,δεν έχεις τίποτα.Γίνε περισσότερο αναίσθητη. :)

Ο white έχει μεγάλο δίκιο...
Λέγοντας οικείους σου, εννοούσα το φιλικό σου περιβάλλον, ώστε να αισθανθείς ότι βγάζεις ένα βάρος από μέσα σου.
Δυστυχώς το οικογενειακό περιβάλλον σπάνια είναι υποστηρικτικό σε τέτοιες περιπτώσεις και αυτό που κάνει είναι να πιέζει και να αγχώνει παραπάνω.
Σε καταλαβαίνω γιατί άργησα κι εγώ να τελειώσω τη σχολή μου λόγω κατάθλιψης, είχα πολύ μεγάλη πίεση από το οικογενειακό περιβάλλον και όλο αυτό λειτουργούσε ως φαύλος κύκλος, σε σημείο να τα παρατάω εντελώς και να χάνω εξεταστικές.
Στο τέλος εξώθησα τον εαυτό μου στα άκρα από την πίεση για να τελειώσω και είχα φτάσει στο σημείο να με πιάνει φοβία μόλις διάβαινα το κατώφλι της σχολής μου.
Ένιωθα ενοχικά, αισθανόμουν χαζή και ανίκανη, μέχρι που είπα στον εαυτό μου "ως εδώ η κλάψα. Στήριξη δεν έχεις από κανέναν, παρά μόνο από τον εαυτό σου. Το πτυχίο θα το πάρεις για σένα και αν δεν προλάβεις, δε θα καταστραφεί ο κόσμος".

Είσαι τυχερή που τουλάχιστον μπορείς να μιλήσεις στον ψυχοθεραπευτή, όσο και αν σου φαίνεται τώρα ότι δε σε βοηθάει ιδιαίτερα σ' αυτό το κομμάτι, θα γίνει σιγά σιγά. Και από τη στιγμή που δεν έχεις περάσει κανένα μάθημα, μπορείς να προσπαθήσεις να αλλάξεις σχολή με τρόπους που αναφέρθηκαν παραπάνω, αν πιστεύεις ότι σε κάποιο άλλο αντικείμενο θα ήσουν αποδοτικότερη, γιατί δε θα σκέφτεσαι ότι θα πάνε χαμένα τα μαθήματα που πέρασες ως τώρα.

Quote:

---

Originally Posted by Eva1

Καλησπέρα,

Είμαι καινούρια στο φορουμ. Διαβάζω τα θεματα καιρο και αποφασισα να γραψω. Θα ηθελα να σας ρωτησω πως πιστευετε οτι θα πρεπει να πορευτω. Αρχικα να σας παρουσιασω το προβλημα μου με λιγα λογια. Πριν απο δυο χρονια περιπου μου ειπαν οτι εχω καταθλιψη και απο τοτε παίρνω φαρμακευτική αγωγη. Μπορω να κανω τα βασικα, καθημερινα πραγματα πλέον -αν και καποιες φορες οταν τα ξεχναω ή οταν συμβαινει κατι ασχημο με παίρνει απο κατω και δεν μπορω- αλλα δεν νιώθω να εχω όρεξη για ζωη. Επίσης κανω και ψυχοθεραπεία η οποια με εχει βοηθησει να εκφραζω τα συναισθηματα μου καλυτερα προς τους αλλους, αλλα οχι τοσο στο να τα αντιμετωπιζω. Αλλα διορώνουμε ενα πραγμα τη φορα, σωστα;

Τα προβληματα μου οσο θυμαμαι τον εαυτο μου ήταν οτι δεν ειχα μια παρεα και δεν ειχα και συντροφο. Περασα στο Πολυτεχνείο και καταφερα να δημιουργήσω και μια παρέα που περναω καλα με ανθρωπους που εμπιστευομαι και να βρω αγορι. Τωρα βρίσκομαι στο 2ο ετος και το προβλημα μου ειναι η σχολη. Δεν εχω καταφερει να περασω καποιο μαθημα. Η βαση αυτου του προβλήματος εμπεριέχει πολλες συνιστώσες. Πρωτα απ'ολα η σχολη αυτη δεν ειναι το ονειρο μου. Θελω να την τελειωσω, με ενδιαφερει αλλα δεν εχω παθος με αυτη. Δευτερον, απογοητευομαι πολυ ευκολα πλεον. Αρχιζω να διαβαζω και ενω γνωριζω οτι δεν θα ειναι ευκολο στην αρχη σε δυο μερες τα εχω παρατησει. Οι γύρω μου (οικογένεια, φίλοι κλπ) μου λενε οτι δεν προσπαθω. Νιώθω οτι δεν εχω υποστήριξη. Μετα απο την καταθλιψη νιώθω οτι τιποτα δεν εχει σημασια όσο το να ειμαι ψυχολογικα καλα. Και αυτο με κανει να βλεπω την σχολη σαν κατι πολυ μικρο και ασήμαντο ενω στην ουσια πρόκειται για το μελλον μου. Απλα τωρα με νοιάζει το παρόν. Προσπαθω να μη με αντιμετωπιζω σαν αρρωστη και να δω οτι εχω οσες υποχρεωσεις έχουν και οι συμφοιτητες μου. Εξάλλου ολοι εχουν τα προβληματα τους. Απλα ειμαι τοσο μπερδεμενη.. Εδωσα χρονο στον εαυτο μου να ευχαριστηθεί το γεγονος οτι εχω παρεες κλπ και τωρα θελω αποτελεσματα στη σχολη μου. Δεν ξερω τι να κανω. Νιώθω οτι κανεις δεν πιστευει σε εμενα, οτι με βλεπουν σα χαζη... Απλα θελω να κανω κατι. Μήπως ειμαι απλα τεμπελα;;


Σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας!!!

---

Παντως, απο προσωπικη εμπειρια, μια σχολη που δε σε ενδιαφερει τερμα γινεται βραχνας. Αν ξερεις ποιο ειναι το παθος σου προσπαθησε να δωσεις παλι με το 10% (αν γινεται γτ δεν ξερω πως παει ολο αλλαζουν οι νομοι για τα πανεπιστημια) και να πας στη σχολη που σε ενδιαφερει. Εξαλλου, εφοσον δεν εχεις περασει κανενα μαθημα δερν εχεις να χασεις τπτ περα απο τον κοπο των πανελληνιων που με το 10% δεν θα παει χαμενος. Εχε υποψιν σου βεβαια και το ενδεχομενο οτι, αφου λες οτι η σχολη σε ενδιαφερει, να μπορουσε υπο αλλες συνθηκες να σου βγαλει και παθος και φταιει το οτι δεν εχεις ορεξη που δεν σου το βγαζει. Παντως, απ ο,τι βλεπω εχεις βαδισει με σταθερα βηματα στο να αποκαταστησεις τη λειτουργικοτητα σου στα βασικα και στα κοινωνικα οποτε αυτο μονο δυναμη θα επρεπε να σου δινει για το επομενο βημα, που ειναι η σχολη σου και οχι να σε αγχωνει. Μπες να παρακολουθησεις καποια μαθηματα απο το πρωτο μαθημα στο εξαμηνο που μπαινει (ετσι θα τα κατανοησεις απ' την αρχη και δεν θα σου φανουν ακαταλαβιστικα οπως αν αρχιζες να παρακολουθεις στη μεση του εξαμηνου η αν διαβαζες μονη σου λιγο πριν την εξεταστικη). Ετσι θα δεις αν η σχολη θα μπορουσε να σου προκαλεσει παθος, καθως και ποια μαθηματα ψηνεσαι να παρακολουθησεις για αρχη. Ξεκινα απο αυτα που βρισκεις ενδιαφεροντα.

*Καλυτερα τεμπελα παρα νεοφιλελε :p

Γεια σου Eva1,

καταρχας για να μη νιωθεις μονη θα σου πω οτι κ εγω περασα στο πολυτεχνειο και 5ο ετος ειχα περασει μονο τα αγγλικα, τελικα το τελειωσα 5 χρονια μετα. Μεσολαβησε ψυχοθεραπεια απτο 5ο ως το 8ο ετος και η διαφορα μας ειναι οτι εγω ειχα εναν εθισμο για 5 χρονια και ημουν επισης χωρις πραγματικους φιλους και χωρις σχεσεις.

Οι αλλοι που λες οτι σε βλεπουν σαν χαζη δεν ειναι τπτ μαγοι, απλα ερμηνευουν τα σηματα που τους στελνεις. Ισως να μη το πιστευεις και ειναι λιγο κλισε αλλα εαν αρχισεις να βλεπεις τον εαυτο σου σαν εξυπνη ( πολυτεχνειο περασες! ) και ενδιαφερουσα ( βρισκοντας ασχολιες κ χομπυ που πραγματικα σε ενδιαφερουν ) τοτε θα αλλαξει αυτη η εικονα μεσα σου.

Απο την ταπεινη μου εμπειρια μπορω να πω οτι τα φαρμακα απλα ειναι ευκολη λυση και παυσιπονα και η ψυχοθεραπεια ειναι ο αργος δρομος που ( απο προσωπικη εμπειρια) θα σε βοηθησει πραγματικα και σε βαθος. Βεβαια υπαρχουν και ψυχοθεραπευτες που δεν βοηθανε αλλα δε μπορω να γνωριζω για τον δικο σου.

Για την απογοητευση που νιωθεις και οτι δε θα προλαβεις θα σου ελεγα να αρχισεις με πολυ μικρους στοχους.. εγω θυμαμαι ελεγα θα διαβασω 5 σελιδες σε 1 μερα και μετα θα επιστρεψω στον εθισμο μου για 5 ωρες. Πρεπει να αρχισεις απο μικρους στοχους και να επιβραβευεις τον εαυτο σου οταν το καταφερνει. Ετσι σιγα σιγα θα αποκτησεις συνεπεια και αυτοπεποιθηση και θα ειναι πιο ευκολο να πετυχεις μεγαλυτερους στοχους.

Καλη δυναμη :-)

Σας ευχαριστώ όλους για τις απαντήσεις σας και τον καθένα ξεχωριστα. Πραγματικα το να μιλάω με ανθρώπους που είναι εν μέρει "έξω" από αυτο μου δίνει μια σφαιρική αποψη για το τι πραγματικα μου συμβαίνει.

Καταρχάς σε αυτό που μου προτείνατε να σκεφτώ να αλλάξω σχολή είμαι αντίθετη, διότι το είχα ήδη κάνει και η 2η σχολή μου ηταν το πολυτεχνείο. Η προηγούμενη δε μου αρε σε καθολου. Επιπλέον, στο να ξαναδώσω δε θα έχω καμια στηριξη απο την οικογένεια μου, αλλα ουτε απο τον εαυτο μου τον ιδιο αφου αισθανομαι οτι "σπατάλησα" ήδη 3 χρόνια απο τη ζωη μου ετσι. Αλλα το πιο σημαντικό ειναι οτι μεσα στη σχολη που ειμαι τώρα βρήκα ανθρώπους που ταιριάζω και μπορω να ανοιχτώ καθώς και μια σχεση. Έχοντας δημιουργήσει για πρωτη φορα ενα κύκλο γνωριμιών αλλα και βαθύτερων σχεσεων μόνο χαρα δε μου προκαλεί η σκέψη αλλαγής σχολης. Και τέλος δεν μπορω να φανταστώ κάποια άλλη σχολή που να με ενδιαφέρει περισσότερο και ας μην είναι αυτη το ονειρό μου (ή να μην της έχω δώσει την ευκαιρία να αποδειχθεί ακόμα).

Το θέμα μου είναι τώρα πως ξεκινάω.... Φαντάζομαι τον εαυτό μου να έχει πολλές δραστηριότητες να είμαι εντάξει απέναντι στις υποχρεώσεις μου, να είμαι καλη φοιτήτρια και θελω τοοοοσο πολυ να γίνω ετσι!! Αλλα αντ' αυτού πέφτω και κοιμάμαι. Κάθε φορά. Έχω καιρό να φροντίσω τον εαυτό μου πραγματικά. Την εμφανιση μου, να διαβάσω ένα καλο βιβλιο, να τρέξω να φάω ένα φρούτο κάτι! Απλά κοιμάμαι και η ζωή περνάει απο μπροστά μου. ΘΕΛΩ να την παρω στα χερια μου και να τη ζησω!!! Να κάνω ότι εγω θέλω! Να γίνω εθελόντρια, να πάω θέατρο να ζήσω! Αλλά κάθε φορά μπαίνουν τα πρέπει μπροστα. Και δεν είμαι συνεπής ούτε στα πρέπει μου, ούτε στα θέλω μου. Μόνο στον ύπνο μου. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει σωτηρία....

Ξεκίνα ένα.Κάνε τουλάχιστον ένα απο αυτά και σιγά σιγά προσθέτεις.Όσα ζητάς είναι πράγματα απλά.Μόνο σήκω απο το κρεβάτι! Το να πάρεις ένα φρούτο,ένα βιβλίο και να πας σε ένα πάρκο να διαβάσεις είναι τόσο απλό.Αγόρασε δυο εισιτήρια για θέατρο και πρότεινε στον φίλο σου να πάτε.Όλα δικά σου είναι..!

Kalhspera kai apo emena.se katalabainw apoluta .auth th stigmh pernaw polu xeirotera apo esena .hmoun sto polutexneio pou m arese para polu k allaxa meta apo2xronia phga iatrikh.apo otan egine auto εχω χασειτον κοσμο γυρω μου.δεν μ αρεσε η ιατρικη αλλα παντα προσδιοριζομουν απο το τι θελουν οι αλλοι γ μενα κ αυτο εκανα γτ ημουν τελειως χωρις προσωπικοτητα.στο πολυτεχνειο περνουσα υπεροχα !πρωτη φορα βρηκα παιδια π ταιριαζω να κανω παρεα και να περναω ωραια.στην ιατρικη αντιθετα δεν την παλευα το ηξερα οτι ηταν λαθος αλλα πηγα.το αποτελεσμα:να χασω τελειως τον ευατο μ και να μην μπορω να μιλησω σε κανεναν .καθομουν κλεισμενη στο σπιτι μ δυσκολια την παλευα αναμεσα σε παιδια απο τη σχοκλη μ ηταν πραγκατικα απαισιο.αντεξα 2ολοκληρα χρονια π γ εμενα ηταν αιωνας κ μετα εφυγαα!!!!τρ λοιπον δινω ξανα πανελληνιες.ειμαι σ τρομερη θλιψη,αγχος γ το αν θα περασω στην παλια μ σχολη ΑΝ κ ουτε αυτη νομιζω μαρεσει τρομερα αλλα μαρεσει πολυ καλυτερα το πολυτεχνειο απο οτιδγποτε αλλο...οποτε..αυτη τη στιγμη ξεκιναω απο το 0 κ δινω πανελληνιες μονη μ χωρις φροντιστηριο μ ασχημη ψυχολογια και με ζολοφτ .αλλα προτιμω αυτο απο το να περασω μια ζωη σε ενα επαγγελμα π απεχθανομαι .επισης δν βλεπω ψυχοθεραπευτη λογω οικονομικων θεματων δν ειναι ευκολον;λλ; κ επδ δν θελω ν επιβαρυνω την οικογενεια μ η οποια ειναι ψυχρη και δν μπορουσαν ποτε να μ στηριξουν ψυχολογικα κ επισης μ ασκουν πιεση κ σκαθε τι π κανω λαθος μ κολλανε ταμπελα οπως τεμπελα κτλ....δν ξερουν τι περναω κ ποσο μπερδεμενη ειμαι .οποτε κανε υπομονη .εχω μια φιληνπ επισης περναει τα ιδια ..με την σχολη της δεν μπορει ν περασει τα μαθηματα .η περιπτωση σ μ θυμιζει πολυνεμενα κ τρ ημουν χαλια γ αυτο μπηκα εδω..:/

Καλησπέρα και σας ευχαριστώ για άλλη μια φορα.

Ιωάννα απλά σκέψου ότι είχες το θάρρος να πάρεις μια τέτοια απόφαση για τη ζωή σου. Η οικογένειά μας τελικά πολλές φορές αποτυγχάνει να μας βοηθήσει σε κάποια βασικά πράγματα όπως στο να κυνηγήσουμε τα ονειρα μας. Απλά πρέπει να το αποδεχθούμε και να πορευτουμε με αυτο. Σου ευχομαι πραγματικα καλή επιτυχία!!! Λίγοι θα τολμούσαν να κάνουν μια τέτοια αλλαγη στη ζωή τους και αυτό δείχνει ποσο πραγματικά το θες!

Εγώ συνεχίζω να κοιμάμαι να χανω απλά τις μέρες μου και τη ζωή μου..... Δεν ξερω πως μπορω να παρω μπρος :(

Γεια σου Εva1!
Και εγώ αισθάνομαι σαν εσένα αλλά ίσως από την αντίστροφη όψη. Επένδυσα πάρα πολύ στις σπουδές μου, για 4 χρόνια δεν είχα ζωή, ούτε φίλους, ούτε σχέση και δεν πήγαινα ποτέ διακοπές ούτε καν για ψώνια. Βγήκα πρώτη στο έτος μου αλλά σήμερα στο μεταπτυχιακό μου δεν πάω καθόλου καλά ενώ διαβάζω πολύ. Αισθάνομαι ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ προδοσία και αναξιότητα, ντρέπομαι ακόμα και να πατήσω στη σχολή. Φαίνομαι συνεχώς σαν ηλίθια, σαν το κακομαθημένο που ήταν φούσκα μαθητής και τελικά δεν άξιζε τίποτα. Αυτή τη στιγμή σκέφτομαι να το παρατήσω. Δεν ξέρω τι θα ήταν καλύτερο, να ήμουν καλή ή όχι και τώρα να αισθανόμουν καλύτερα.

http://www.e-psychology.gr/forum/sho...λησπερα σου μελος ιδου η ιστορια μου με την καταθλιψη προτεινω να την διαβασεις κ να εφαρμοσεις ιδεες που δινω για να νιωσεις εν καιρω καλυτερα,θελει απειρη υπομονη κ κοπο κ θα τα καταφερεις!

Καλησπέρα Friday!

Εισαι αυτη που εισαι και δεν χρωστάς τίποτα σε κανέναν! Το αν είσαι καλη ή οχι είναι δική σου δουλειά και δικό σου πρόβλημα. Δεν πέφτει λόγος στους άλλους. Θα σου έλεγα να το δεις σαν μια ευκαιρία να βρεις τι πραγματικά θέλεις. ίσως αυτό το μεταπτυχιακό να μην σου ταιριάζει ή να μην σε ενδιαφέρει και τόσο σαν αντικείμενο. Βρες κάτι που σε εξιτάρει. Επίσης, θα σου έλεγα να ξεσκάσεις λίγο σπό αυτα για να τα δεις και πιο καθαρα! Συνηθως οταν απομακρυνθούμε απο μια κατάσταση την βλέπουμε πιο ξεκάθαρα μετά. Γι'αυτο πιστευω θα σε βοηθούσε να φροντίσεις τον εαυτό σου, όπως θελεις εσυ. Είτε να βγεις για ψώνια, να πας θέατρο να πας για ενα ποτό ή για τρέξιμο.

Εγω πιστευω οτι ειχες ηδη ΄κακες΄αποσκευες απο τα παιδικα χρονια κ μπαινοντας στο πανεπιστημιο ηρθε η αναγκη προσαρμογης σε αλλα δεδομενα που σε αποσυντονισε ακομη περισσοτερο. Ειναι συχνο φαινομενο αυτο γι αυτο σου δημιουργησε αυτη την αδρανεια, τις αρνητικες σκεψεις και την ασχημη διαθεση. Ειναι μια λουμπα με λιγα λογια. Αρα το πρωτο που πρεπει να κανεις ειναι οχι να διαβασεις αλλα να σου ανεβει το ηθικο κ αμα το κανεις αυτο θα θελεις κ να ασχοληθεις με τη σχολη.

Καλησπέρα!! Νιώθω κι εγώ πολλή λίγη τις τελευταίες ημέρες.. Στην οικογένεια του φίλου μου, συνέβει κάτι άσχημο. Η γιαγιά του διαγνώστηκε πώς έχει όγκο στον εγκέφαλο. Όλα έγιναν τόσο γρήγορα , απότομα , ξαφνικά. Μας πήρε όλους από κάτω ... Το θέμα μου είναι πώς ενώ θέλω να του σταθώ με όλη μου την ψυχή , νιώθω ότι δεν τα καταφέρνω.. Προσπαθώ να μένω ψύχραιμη λογική , να τον κάνω να ξεφεύγει.. Δεν είναι λίγες οι φορές όμως στο διάστημα αυτών των 10 ημερών που παθαίνω κρίσεις πανικού. Μάλιστα , χτες με έπιασε μια κρίση μπροστά στην θεία του και τον ξάδερφό του. Δεν γνώριζαν ότι πάσχω από κρίσεις και λες και δεν τους έφταναν όσα ζουν τον τελευταίο καιρό, μέσα σε αυτά τους τρόμαξα κι εγώ.. Πόσο άχρηστη πια???:(