Δεν ξέρω τι συμβαίνει..

Καλησπέρα...

Είμαι 2 χρόνια με ένα παιδί (με τον οποίο πριν ήμασταν φίλοι και είμαστε 30 ετών αμφότεροι) κι εδώ και δυο μήνες συγκατοικούμε, καθώς αντιμετωπίζαμε προβλήματα χώρου και δεν περνούσαμε χρόνο μαζί..Παρά το ότι με τη συγκατοίκηση το θέμα του χώρου λύθηκε τυπικά, διαπιστώσαμε πως είχαμε ήδη απομακρυνθεί ο ένας απ' τον άλλο πριν γίνει αυτό το βήμα και έχουμε χάσει τη χημεία μας, όχι μόνο στο σεξ, αλλά και στην ίδια τη σχέση. Υπάρχουν διαφωνίες, κόντρες και πείσματα κάθε μέρα..

Είμαστε λοιπόν σε φάση χωρισμού...μένουμε όμως ακόμη μαζί και λέμε πως θα θέλαμε να προσπαθήσουμε αλλά δεν είμαστε σίγουροι πως θα πετύχει..

Κι αναρωτιέμαι..μήπως τελικά δεν το θέλουμε αρκετά;Μήπως δεν ταιριάζαμε όσο νομίζαμε και γι' αυτό φτάσαμε εδώ; Κι επιπλέον...γιατί στη σκέψη του χωρισμού το πρώτο που σκέφτομαι και με στεναχωρεί είναι το εγωιστικό κομμάτι (ότι δεν θα είναι πια δικός μου) και μετά το συναισθηματικό;Απ' την άλλη, η σκέψη να μείνω και πάλι ελεύθερη και με τρομάζει αλλά και με κάνει να σκέφτομαι πως θα έχω την ευκαιρία να γνωρίζω κάποιον άλλον...

Δεν έχω ιδέα..

ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι ιιιιιιιιιιιιιιιιι.

Τί επιπλέον πληροφορίες θα ήθελες για να σε βοηθήσω να καταλάβεις;

7ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι� �ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι� �ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι� �ιιιιιιιιιιιιιιιιιιι.

Σ'ευχαριστώ πολύ..αλλά με μπέρδεψες..

Quote:

---

Originally Posted by Αναστασία1984

Σ'ευχαριστώ πολύ..αλλά με μπέρδεψες..

---

xaxaxaxa ετσι ειναι ο Αλέξανδρος,μπερδεμενη κατασταση

πιθανον να εισαι ηδη μπερδεμενη με την ολη κατασταση... για να λες οτι η σκεψη οτι θα μινεις ελευθερη σε τρομαζει αυτο με κανει να σκεφτομαι οτι καπου αλλου παει το μυαλο μου οτι σκεφτεσαι οτι αν κανεις μια νεα αρχη θα επαναληφθει παλι το ιδιο σεναριο...ναι?

Quote:

---

Originally Posted by Diana1982

xaxaxaxa ετσι ειναι ο Αλέξανδρος,μπερδεμενη κατασταση

---

προσεχε μονο μηπως συμβαινει τιποτα αλλο που δεν εχεις καταλαβει ομως... :)

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

πιθανον να εισαι ηδη μπερδεμενη με την ολη κατασταση... για να λες οτι η σκεψη οτι θα μινεις ελευθερη σε τρομαζει αυτο με κανει να σκεφτομαι οτι καπου αλλου παει το μυαλο μου οτι σκεφτεσαι οτι αν κανεις μια νεα αρχη θα επαναληφθει παλι το ιδιο σεναριο...ναι?

---

Όχι..φοβάμαι απλά στη σκέψη πως θα τον χάσω και θα είμαι μόνη..

πιθανον αυτα που λες να ειναι συναισθηματα της στιγμης που αλλαζουν αναλογα με τη περιπτωση μπορεις ομως κ να εχεις δικιο εγω ομως αναρωτιεμαι μηπως ολο αυτο που συμβαινει οφειλεται στους χαρακτηρες σας που δεν ειναι κ οι πιο ευκολοι κ κατανοησιμοι που υπαρχουν...

Όντως...μοιάζουν πολύ οι χαρακτήρες μας και είμαστε πεισματάρηδες και οι 2, ανεξάρτητα απ το γεγονός πως εκείνος δεν το παραδέχεται..(θ αργήσω να δω την απάντησή σου,θα τη δω το βράδυ)

αυτο που ελεγες οτι φοβασαι μηπως μινεις μονη μου θυμιζει το σεναριο απο ενα μινι μυθιστορημα που ειχα γραψει καποτε που περιεγραφε τη ζωη μιας κοπελας που ζουσε μονη σε ενα σπιτι...

Μήπως άλλο συνδέομαι συναισθηματικά με κάποιον και άλλο ταιριάζω για σχέση μαζι του? Συνήθως άτομα με τα οποία δεν ταιριάζουμε ή τα οποία κατά βάθος δεν γουσταραμε και εντούτοις φτιάξαμε σχεση μαζι τους εύκολα ξεκόβουμε απ αυτα συναισθηματικα αμα χωρισουμε, δεν θα μας λειπουν δλδ.
Η συγκατοίκηση περναει από καποια προστάδια, πχ αρκετες ώρες μαζί, χάδια, έρωτας κλπ. Περάσατε "επιτυχώς" απ αυτο το σταδιο?
Καποτε οι ανθρωποι επικεντρωνονται στις σκεψεις, στις καθημερινες ευθυνες και προβληματα τους κι αυτο οδηγεί στην αποξένωση απο τους ανθρωπους που πριν ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφεροντος τους. Ωστόσο πιστευω πως αν πραγματικά πάντα ήθελαν ο ένας τον άλλο αυτη η κατάσταση αποξένωσης εύκολα διορθώνεται.
Υπάρχουν φορες που μας κραταει κοντα σε καποιον ο (καταστροφικός) φοβος ότι αμα τον χασουμε δεν θα υπάρξει άλλος ή άλλος τοσο καλός (επειδη ο φοβος μας τον συντροφο αυτο τον εξειδανίκευσε) ενώ κατα τα λοιπα σχεδόν τιποτα αλλο μας κραταει κοντα του.

Καλημέρα Αναστασία!
Βασικά νομίζω την απάντηση την έδωσες μόνη σου: προσπαθείτε με το ζόρι να κρατήσετε μια σχέση, η οποία έχει περάσει τη φάση της ακμής, τώρα βρίσκεται στην παρακμή, αλλά δεν σας είναι εύκολο (πες το βόλεμα, πες το ανασφάλεια, πες το συνήθεια, πες το αδυναμία ο 1 ή κ οι 2 να μείνετε μόνοι σας, πες το φόβος για το άγνωστο, πες το αν θες όλα τα παραπάνω μαζί) να πάρετε την απόφαση να το διαλύσετε. Η ίδια το πιστοποιείς από τα εξής 2 στοιχεία:
- Άμα χωρίσετε, θα χάσεις το "κτήμα" σου κ θα σε τσούξει ο εγωϊσμός περισσότερο παρά το συναίσθημα. Όμως, όταν διατηρούμε αισθήματα για κάποιον, άμα τον χάσουμε πληγωνόμαστε (χωρίς να αποκλείονται ταυτόχρονα κ χτυπήματα στον εγωϊσμό), πάντως συμβαίνει αυτό που λέμε "πονάμε, μας λείπει, όλα χωρίς νόημα, τον/την θέλουμε πίσω στη ζωή μας κλπ κλπ". Ο εγωισμός σου μπορεί να χτυπηθεί κ για τον πιο άκυρο γκόμενο, αυτός που ούτε πολυτρελένεσαι, ούτε το έχεις πάρει στα σοβαρά, απλά κάνεις την πλάκα σου κ περνάς λίγο την ώρα σου. Για να σε ενοχλεί μόνο ο εγωϊσμός, πολύ απλά αυτό σημαίνει ότι συναισθηματικά "σου έχει τελειώσει".
-Κυρίως σας/σε κρατάει η ανασφάλεια "για το άγνωστο", δηλ το σκεπτικό του "οκ, έστω κ χωρίζω κ τρώω στη μάπα όλα τα φρουτάκια της αγοράς, που είναι (πιθανόν) το 1 χειρότερο από το άλλο, ποιός να μπαίνει σε αυτή τη διαδικασία τώρα?" Η ανασφάλεια της μοναξιάς ή ο φόβος για τον επόμενο λάθος σύντροφο έχει κρατήσει μαζί πολλά ζευγάρια σε σχέση, μη σου πω κ σε γάμους. Τα αποτελέσματα ήταν πάντα σκέτη φθορά κ χαμένος χρόνος.

Γεια σου Αναστασία…
Μία περίπτωση είναι να μην ταιριάζετε ως συγκάτοικοι… δηλαδή να μην μπορείτε να διαχειριστείτε θέματα της καθημερινότητας. Το ότι ταιριάζατε πριν ως φίλοι ή ως σχέση, είναι κάτι διαφορετικό. Όταν ζούμε μαζί με κάποιον προκύπτουν πολλά μικρά και μεγάλα πρακτικά ζητήματα. Κάποια από αυτά προέρχονται από έλλειψη εμπειρίας. Είχατε ξαναζήσει μόνοι σας ο καθένας? Είχατε ξανασυγκατοικήσει με κάποιον άλλον? Κάποια άλλα θέματα πάλι, προέρχονται από ασυμβατότητα ή διαφορετικές αντιλήψεις γύρω από την οργάνωση ενός σπιτιού. Αν έχετε τέτοια θέματα και αυτά φθείρουν την καθημερινότητα, είναι ίσως αντιμετωπίσιμα.

Αν όμως έχει φθαρεί η ίδια η σχέση (όπως περιγράφει παραπάνω η mariposa) τότε ίσως η συγκατοίκηση βγάζει πιο έντονα στην επιφάνεια αυτή τη φθορά. Μερικές φορές οι άνθρωποι βρίσκονται μπροστά στο δίλημμα ‘μένω μαζί / παντρεύομαι ή χωρίζω’. Δηλαδή βρίσκομαι σε μια κρίση και αποφασίζω ποιο βήμα θα κάνω, μπρος ή πίσω, προκειμένου να ξεφύγω από την στασιμότητα. Τώρα για το θέμα της ανασφάλειας και του εγωισμού, οκ είναι απόλυτα κατανοητό, αλλά σκέψου ότι αν μια κακή σχέση συνεχίσει για καιρό, η ανασφάλεια μας ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ, δεν μειώνεται.

Από την άλλη υπάρχει και το ενδεχόμενο, που λέει ότι τα ζευγάρια που ζουν μαζί, περνούν μια φάση ‘απομυθοποίησης’, μια φάση που ‘παραγνωρίζονται’ και όλο αυτό προξενεί τριβές ή βαριεστημάρα… με λίγα λόγια η σχέση κάνει ‘κοιλιά’ και χάνεται και το ερωτικό στοιχείο. Αυτό μπορεί να είναι προσωρινό αν υπάρχει καλή διάθεση, υπομονή, αν υπήρχε καλή χημεία πριν και γενικά καλή επικοινωνία και συμβατότητα. Πιστεύεις ότι υπάρχει κάτι τέτοιο μεταξύ σας?

Marina, μήπως ένα ψηλο υπόβαθρο σύνδεσης και αγάπης σμικρίνει όλες αυτές τις διαφορες?

Quote:

---

Originally Posted by Αναστασία1984

Καλησπέρα...

Είμαι 2 χρόνια με ένα παιδί (με τον οποίο πριν ήμασταν φίλοι και είμαστε 30 ετών αμφότεροι) κι εδώ και δυο μήνες συγκατοικούμε, καθώς αντιμετωπίζαμε προβλήματα χώρου και δεν περνούσαμε χρόνο μαζί..Παρά το ότι με τη συγκατοίκηση το θέμα του χώρου λύθηκε τυπικά, διαπιστώσαμε πως είχαμε ήδη απομακρυνθεί ο ένας απ' τον άλλο πριν γίνει αυτό το βήμα και έχουμε χάσει τη χημεία μας, όχι μόνο στο σεξ, αλλά και στην ίδια τη σχέση. Υπάρχουν διαφωνίες, κόντρες και πείσματα κάθε μέρα..

Είμαστε λοιπόν σε φάση χωρισμού...μένουμε όμως ακόμη μαζί και λέμε πως θα θέλαμε να προσπαθήσουμε αλλά δεν είμαστε σίγουροι πως θα πετύχει..

Κι αναρωτιέμαι..μήπως τελικά δεν το θέλουμε αρκετά;Μήπως δεν ταιριάζαμε όσο νομίζαμε και γι' αυτό φτάσαμε εδώ; Κι επιπλέον...γιατί στη σκέψη του χωρισμού το πρώτο που σκέφτομαι και με στεναχωρεί είναι το εγωιστικό κομμάτι (ότι δεν θα είναι πια δικός μου) και μετά το συναισθηματικό;Απ' την άλλη, η σκέψη να μείνω και πάλι ελεύθερη και με τρομάζει αλλά και με κάνει να σκέφτομαι πως θα έχω την ευκαιρία να γνωρίζω κάποιον άλλον...

Δεν έχω ιδέα..

---

εχει μεγαλη σημασια αυτο που η ιδια πιστευεις οτι συμβαινει, καθως κατα βαθος ξερουμε ολοι πως νοιωθουμε για τον ανθρωπο μας κι αν αφουγκραστουμε τον εαυτο μας με ψυχραιμια και ειλικρινεια, ειναι ολα εκει.

πιθανως να μην τον θελεις η να μην ταιριαζετε οσο νομιζες και να βγηκε στην επιφανεια με την συμβιωση.

η γνωμη μου και η προσωπικη μου εμπειρια λενε οτι η συμβιωση απογειωνει τις ταιριαστες σχεσεις και ισοπεδωνει τις αταιριαστες η τις τελειωμενες.
κι ειναι κι ενα τεστ για το τι ακριβως συμβαινει στις σχεσεις.
με τον καλο μου, περναμε ακομα καλυτερα σε ολους τους τομεις και απιστευτα πολυ στο συναισθηματικο δεσιμο, ακριβως απ οταν μειναμε μαζι και ενω επισης ειχαμε χρονων σχεσης, πριν. δεν το μετανιωσα ποτε. αλλα ουδεποτε ειχαμε διαφωνιες και εντασεις με την συμβιωση.

κανε μια δοκιμη να μεινεις αλλου για ενα διαστημα για να δεις πως θα νοιωσεις κι αν πραγματι μονο εγωιστικα ενοχλεισαι η θα σου λειψει ο ιδιος.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Marina, μήπως ένα ψηλο υπόβαθρο σύνδεσης και αγάπης σμικρίνει όλες αυτές τις διαφορες?

---

Ναι Γιάννη…. Λειτουργεί όμως και αμφίδρομα, δηλαδή αν ΔΕΝ υπάρχουν μεγάλες διαφορές, αυξάνεται η αγάπη, η οικειότητα. Το συναισθηματικό δέσιμο συνήθως πετυχαίνει με ανθρώπους που μας μοιάζουν, που έχουμε πολλά κοινά.

Νομίζω όμως ότι ένας σημαντικός παράγοντας είναι και η εμπειρία ζωής, η προσωπική ωριμότητα, οι προσωπικές προτεραιότητες και στόχοι, η φάση στην οποία βρισκόμαστε. Δηλαδή μπορεί με κάποιον άνθρωπο στα 30 να μην μπορέσουμε να τα βρούμε, ενώ στα 40 να διαχειριστούμε επιτυχώς μια παρόμοια κατάσταση.

δε νομιζω να εχει πιασει καπιος το θεμα μεχρι στιγμης αφου καπιες φορες αυτα που λεμε ειναι συναισθηματα της στιγμης που αλαζουν συνεχεια καπιες φορες για να καταλαβεις ενα πραγμα πρεπει περισσοτερο να φανταστεις τι ενοει καπιος κ λιγοτερο να παρεις της μετριτης ολα οσα λεει μπορει μεν να λεει οτι εχουν χασει τη χημεια τους αλλα εγω εχω την εντυπωση οτι ενοει κατι αλλο απο αυτο που γραφει.επισης δεν ειμαι καθολου σιγουρος οτι εχουν απομακρυνθει οπως γραφει μαλον ενοει οτι σε αλλα πραγματα εχουν απομακρυνθει κ σε αλλα ειναι κοντα.

Αρχικά σας ευχαριστώ όλους για το ενδιαφέρον και τις απαντήσεις:)

Έπειτα, θέλω να πω πως με βοηθούν πολύ οι απόψεις σας να σκεφτώ λίγο καθαρά κάποιες πλευρές του προβλήματος..Κι έχω την εντύπωση πως η συγκατοίκηση έχει διογκώσει τυχόν διαφορές μας..Το θέμα είναι πως και αν θα μπορέσει αυτό να γεφυρωθεί...Γιατί αν αξίζει, θα διορθωθεί.Έτσι πιστεύω..

δε νομιζω οτι το προβλημα προηλθε απο τη συγκατοικηση αλλα πιστευω οτι προηλθε απο το οτι αποφυγατε κ οι δυο ενα κοματι του εαυτου σας το οπιο δε ξερεται πως να το εκδηλωσετε κ τελικα αυτο κατεληξε σε μια ασυνενοησια αφου κ εγω ακομα δυσκολευομαι να πω τι ακριβως ενοω

Αναστασια για πες παραδειγματα απ αυτες τις κοντρες που λες. Για ποια θεματα τσακωνεστε?

το να χωρισετε θα ειναι δυσκολο στην αρχη.. ομως μετα αφου θα περασει καιρος και θα συνηθισεις θα ειναι πολυ πιο καλυτερο απο αυτο που ζητε και οι 2 σας τωρα.. δεν μπορω να καταλαβω γιατι να ζηε μεσα στην γκρινια και την κοντρα?

ισως θα μπορουσατε να απομακρυνθητε για καποιο διαστημα π.χ να φυγεις ή εσυ ή εκεινος απο το σπιτι σας σαν ελεγχο των συναισθηματων σας. δλδ να τσεκαρετε τι οντως σας συμβαινει..
εγω προσωπικα πιστευω παρα πολυ σ αυτο που λενε οτι αν χασεις καποιον τοτε τον εκτιμας...
οποτε αν δεν βιωσεις σ αυτο το διαστημα χωρισμου οτι σου λειπει, ή δεις οτι ειναι καλυτερα ετσι μονη σου τοτε μαλλον εισαστε για χωρισμο..

καπιες φορες η αληθεια δεν ειναι μονο αυτο που σου λεει καπιος αλλα ειναι απλα συναισθηματα τις στιγμης.. αν θες να τον πιασεις θα πρεπει να ασχοληθεις αρκετα με το θεμα περισσοτερο ακομα κ απο οσα φαινεται να λεει.

αν δε φιλοσοφισεις ενα πραγμα δεν αποκτας ελεγχο σε τιποτα αντιθετος γινεσαι ανεξελεγκτος αψυχολογιτος κ αδυνατεις να βγαλεις ακρη στη ζωη σου γενικοτερα.

ο σοφος λαος μας λεει ''κατα μάνα κατα κύρη, κατα γιό και θυγατέρα''...δηλαδη...αν υποθέσουμε πως και οι δύο έχετε το φυσιολογικό οιδιπόδιο σύμπεγμα (γιατι υπάρχει και το αρνητικό) τότε εσυ ψάχνεις τον μπαμπά σου και ο φίλος σου την μαμά του. επειδή όμως κανεις δεν το έχει λύσει δηλαδη δεν έχει ωριμάσει...θα σε βοηθούσε να μάθεις τι θέλεις απο μια σχέση αν ανατρέξεις στην σχέση με τον πατέρα σου. σε αγαπούσε και σε αποδοκίμαζαι? (μαζί) , σε αγαπούσε αλλά ήτνα και απομακρος? σε αγαπουσε αλλά ήταν κουρασμένος και δεν ήθελες πολύ συχνές επαφές μαζί σου? Αν έκανε τα παραπάνω τότε έχεις ταυτίσει την αγάπη με την απορριψη, τη απομάκρινση και την έλλειψη στοργής (χημεια όπως ειπες). Αν ήταν ναυτικός τότε θα είσαι απο τις κοπέλες που χωρίζουν και τα ξανα φτιάχνουν με πάθος για να ξανα χωρίσουν αφού ενεργοποιούνται στο ασυνείδητο σου τα ταξίδια του μπαμπα, φεύγω-έρχομαι. λυπή ότνα φεύγει, χαρά όταν έρχεται. τελικα, αν δεν ξέρεςι τι θες απο αυτη την σχέση τότε δεν είσαι σιγουρη για το τι θες απο τον μπαμπα σου. οι σχέσεις ειναι δύσκολες γιατι παντα έχουν μπλεγμενη την αγάπη με την απόρριψη.

kaπιο αξεσουαρ θα χρειαστω που εδω το λατρευουν κ ολας :) το οιδιοπδιο συμπλεγμα που τι θυμιθηκες χριστιανε μου