Σύγχυση

Καλησπέρα σε όλους! Μου συμβαίνει ορισμένες φορές όταν πρέπει να πάω σε οικογενειακές, φιλικές συγκεντρώσεις, γενέθλια, γιορτές κλπ να παθαίνω κάτι σαν σύγχυση, ενώ μπορώ να πω ότι γενικά είμαι σε θέση να μιλώ με ανθρώπους, να επικοινωνώ ως ένα βαθμό και να χαίρομαι κάποιες φορές την κουβέντα, από μια στιγμή και μετά, δεν ξέρω... σαν να παθαίνω overdose, δηλαδή σαν να μην έχω αρκετή αντοχή για να ακούσω πολλές ιστορίες και κουβέντες ταυτόχρονα, να βλέπω πολλά πρόσωπα, κουράζομαι. Και βρίσκω την ηρεμία στο σπίτι συνήθως όταν επιστρέψω. Με ένα-δυο ανθρώπους μου είναι πολύ πιο εύκολο να συναναστρέφομαι κλπ, αλλά με πολύ κόσμο μου φαίνεται αρκετά δύσκολο. Και δεν μπορώ να πω ότι είναι θέμα άγχους, αλλά δεν αντέχω για πάρα πολύ τη βαβούρα και τη φασαρία, μου βγαίνει μια σύγχυση στο μυαλό. Κυρίως όταν αφορά συνομιλία με τους άλλους βέβαια. Γενικά έχω και τη δόση της κοινωνικής φοβίας μου, αν και ως ένα βαθμό την έχω αντιμετωπίσει πιστεύω.
Σας συμβαίνει και εσάς αυτό, σας κουράζουν τέτοιες καταστάσεις? πως το αντιμετωπίζετε?

ΜΑ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ??? ΤΟ ΙΔΙΟ?? ΛΕΞΗ ΠΡΟΣ ΛΕΞΗ??????

και γω εχω την δοση της αγοροφοβιας, αλλα παρολο που το χω παλεψει αρκετα αυτο το θεμα και ακομη και οταν ειμαι χαλαρη εξω, οταν ειναι πολλα ατομα το κεφαλι μου κατι παθαινει....

Χα χα, χαίρομαι... όχι επειδή το έχεις και εσύ, αλλά που με καταλαβαίνεις, τι περιγράφω!! γιατί δεν ξέρω ακριβώς πως να το περιγράψω, αλλά το βιώνω αυτό το πράγμα σε κάτι τέτοιες φάσεις

Και εγω , αν και δεν ειναι ακριβως συχγυση , περισσοτερο νιωθω οτι δεν εχω κατι να πω και παραμενω θεατης.
Βεβαια αν ειμαι με δικη μου παρεα και ατομα που γνωριζω καλα , ειμαι ενταξει. Αν ειμαι ομως σε παρτυ που απο τα 30 πχ ατομα , γνωριζω μονο 2 προσωπικα τα χανω καπως.

χμμμμμμμμμμμμ..

μαλον προτιμας το παρασκινιο αντι για τις συγκεντρωσεις

δεν ειναι μονο οτι δεν νιωθεις καλα, π.χ αμηχανια..
ειναι ενα περιεργο πραγμα μεσα στο κεφαλι σαν συγχιση οπως λεει η ανασα.. ειναι πολυ περιεργο να περιγραφει οντως....

μου χει τυχει να ειμαι με πολυ κοσμο και να νιωθω οτι το κεφαλι μου, αλλα καταλλα οχι εγω η ιδια, να ζαλιζεται... να μπερδευεται..σε φαση παμε καπου με λιγοτερο κοσμο γιατι τα χω παιξει!!

δεν ειναι ακριβως κοινωνικο αγχος ή αγοροφοβια! οχι! γιατι αυτο εμενα μου χει συμβει και σε καταστασεις που καταλλα ημουν τελειως χαλαρη και ειχα ορεξη για εξω γενικα

Ναι betelgeuse και αυτό μου συμβαίνει, σαν θεατής να είμαι κάποιες φορές... Όταν ξέρεις τα άτομα καλά, είναι κάπως καλύτερα αλλά και αυτό όταν δεν είναι πολύ μεγάλη η παρέα. Γιατί ας πούμε μπορεί να μην αντέχω να μιλήσω σε όλους πολύ για μένα πχ, ξέρεις, να σε ρωτούν διάφορα πως πάει η ζωή σου κλπ, ακόμα και καλοπροαίρετα να το κάνει ο άλλος δηλαδή με κουράζει.

Quote:

---

οχι εγω η ιδια, να ζαλιζεται..

---

χμ μηπως εισουν νυστικη?

Quote:

---

Originally Posted by 66psy

μου χει τυχει να ειμαι με πολυ κοσμο και να νιωθω οτι το κεφαλι μου, αλλα καταλλα οχι εγω η ιδια, να ζαλιζεται... να μπερδευεται..σε φαση παμε καπου με λιγοτερο κοσμο γιατι τα χω παιξει!!

δεν ειναι ακριβως κοινωνικο αγχος ή αγοροφοβια! οχι! γιατι αυτο εμενα μου χει συμβει και σε καταστασεις που καταλλα ημουν τελειως χαλαρη και ειχα ορεξη για εξω γενικα

---

Ναι κάτι τέτοιο είναι!! όπως το περιγράφεις

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

χμ μηπως εισουν νυστικη?

---

οχι οχι δεν ειναι αυτό...
εχω νιωσει και ζαλη λογω αφαγιας, αλλα δεν ειναι οπως αυτο..
αυτο ειναι πιο διαφορετικο... δεν ειναι ακριβως ζαλη ειναι σαν ζαλη.. σαν μπερδεμα...

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

χμμμμμμμμμμμμ..

μαλον προτιμας το παρασκινιο αντι για τις συγκεντρωσεις

---

Τι εννοείς αλέξανδρε ως παρασκήνιο?

μυστικες συνομιλιες με λιγους.

Quote:

---

Originally Posted by αλεξανδρος_77

μυστικες συνομιλιες με λιγους.

---

Σε συγκεντρώσεις ούτε αυτό μου αρέσει, βασικά δεν μπορώ να κάνω πολλές συνομιλίες γενικώς.

+1 στο "club" της σύγχισης με κάποια υποσημείωση.Αυτό που λέτε προσωπικά το έχω νιώσει όταν είπα να πάω κάπου μόνος μου πχ σε ένα κλαμπάκι όπου υπάρχει κοσμοσυρροή χωρίς να έχω συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό μου του τι θα κάνω εκεί.Έβλεπα όλους τους άλλους που ήταν εκεί με τις παρέες τους,ένιωθα άσχημα,δυσφορία που είμαι ο μοναδικός μόνος εκεί μέσα και έφευγα πάνω στο 5λεπτο.Και επισης ούτε εγώ μιλάω πολύ.Αντίθετα δεν έχω πρόβλημα να πάω να φάω μόνος μου σε μια ταβέρνα ή εστιατόριο.
Απο την άλλη στα ίδια μέρη που μόνος μου ξεκάρφωτος θα αγχωνόμουν και θα έφευγα όπως πχ το κλαμπάκι ή γενικότερα σε κάποια συγκέντρωση ανθρώπων,δεν έχω πρόβλημα να πάω εφόσον πάω εκεί έχοντας αντικείμενο του τι πρέπει να κάνω.Για ένα διάστημα δούλεψα ως εικονολήπτης και πήγα σε αρκετά μέρη με κόσμο και βαβούρα γενικότερα.Στην αρχή μου φαινόταν δύσκολο όλο αυτό να είμαι εγώ εκεί και να με κοιτάνε όλοι,να ψάχνω να μιλήσω στον υπεύθυνο της εκδήλωσης κτλ αλλά μετά είπα ότι πάω εκεί λόγω δουλειάς και ήμουν χαλαρός.Γιατι ήξερα τον σκοπό για τον οποίο πάω εκεί
Εμένα αυτό με δυσκολεύει ως άνθρωπο.Να πάω να μιλήσω σε κάποιον άνθρωπο απλά για να γίνουμε φίλοι.Αν υπάρχει απο πριν το πλάνο του τι θα πούμε,πως θα κινηθεί η κουβέντα,είμαι άνετος.

Welcome to the club kozchr! αν και ίσως εσύ αισθάνεσαι κάτι διαφορετικό, δηλαδή όταν οι άνθρωποι πχ στο κλαμπάκι δεν συνομιλούσαν σε εσένα έχεις ένα τέτοιο συναίσθημα, πάντως ναι καταλαβαίνω τι περιγράφεις. Και συμφωνώ αν έχεις κάπου να πας με συγκεκριμένο σκοπό ή δουλειά διευκολύνει τα πράγματα, επικεντρώνεσαι κάπου.
Αυτό που καμιά φορά δυσκολεύομαι να κατανοήσω είναι τι από αυτά τελικά είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας/εσωστρεφούς χαρακτήρα και τι θέμα κάποιου ψυχολογικού κολλήματος ας πούμε. Δεν μπορώ να το ξεκαθαρίσω εύκολα στο μυαλό μου.

Εδω που τα λεμε σε μια παρεα,απο εναν αριθμο και πανω,η κατασταση παει στο να ειπωθει καμια μαλακια απλα για να ειπωθει για να περασει η ωρα.Ειναι λογικο καπως πιο κλειστα ατομα να ξενερωνουν με αυτο,ή να μη θελουν να πουν κατι για τους ιδιους μπροστα σε 100 ασχετους.

Δεν ειναι τυχαιο που αυθορμητα γινονται πηγαδακια σε πολυ μεγαλες συναντησεις.Ειναι λες και ισορροπει το πραγμα μονο του στον ''σωστο'' αριθμο ανθρωπων.

Ναι όντως Αλαφροίσκιωτε συμβαίνει αυτό. Και ειδικά αν είσαι κλειστό άτομο κουράζει αυτό το μπλα-μπλα, σ' εμένα συμβαίνει και με πολύ λιγότερα άτομα, παρ' όλο που δεν θέλω να απομονώνομαι από τους ανθρώπους, ώρες-ώρες γίνεται δύσκολο. Από τα χειρότερα πάντως είναι κοινωνικές εκδηλώσεις όπως γάμοι, βαφτίσια κλπ όσοι ανήκετε στο club φαντάζομαι καταλαβαίνετε.

Και να συμπληρώσω ότι με κουράζει αφάνταστα το κουτσομπολιό, τι έκανε ο τάδε και ο δείνα κλπ. Το θεωρώ σαν χάσιμο χρόνου κάπως και ούτε μπορώ να συμμετέχω και όμως υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να φλυαρούν για τέτοια πολύ, εγώ θέλω να φεύγω μακρυά, να παίρνω αέρα...

εγω παντως δεν θεωρουσα τον εαυτο μου ποτε εσωστρεφη, επειδη οολη μερα ημουν εξω με παρεα (πριν την αγοροφοβια μου λεμε τωρα), αλλα εν τελει κατεληξα στο συμπερασμα πως παντα μου αρεζε να εχω λιγους ανθρωπους κοντα μου και καλους...
δεν εχω θεμα με τα κοινωνικα, ουτε ντρεπομαι τους αλλους..
απλως πιστευω οτι ειναι καλυτερα να εχεις την ησυχια σου και ενιοτε να περνας καποιες στιγμες με 2-3 καλους φιλους παρα ναι εισαι μεσα σενα κοινωνικο αχταρμα...
καποιοι παλι αυτο το θεωρουν βαρετο και θελουν να ειναι με ολους..
προσωπικα απο τα να βγω με μια παρεα που δεν μου ταιριαζει προτιμω να κατσω σπιτακι στην ησυχια μου..

ολες οι ψυχοπνευματικες διαταραχές οπως και οι περισσοτερες αρρώστιες έχουν την γέννηση και αφετηρία την παιδική ή την εφηβική εληκία. Η λύση του προβλήματος για εσένα όπως και για όλους τους ανθρώπους βρίσκετε εκεί :-)

αυτο που λες ηλιε ισχυει... σε μενα τουλαχιστον ..

Quote:

---

Originally Posted by Vasileios Hlios

ολες οι ψυχοπνευματικες διαταραχές οπως και οι περισσοτερες αρρώστιες έχουν την γέννηση και αφετηρία την παιδική ή την εφηβική εληκία. Η λύση του προβλήματος για εσένα όπως και για όλους τους ανθρώπους βρίσκετε εκεί :-)

---

Καλησπέρα! συμφωνώ ότι πολλά προβλήματα πηγάζουν και γεννιούνται στην παιδική ηλικία και αργότερα καμιά φορά, όπως και η 66psy και άλλα παιδιά, μπορώ να πω με σιγουριά ότι και σε μένα ισχύει. Αλλά δεν βλέπω γιατί η λύση βρίσκεται εκεί, αν εννοείς την ψυχανάλυση για αυτογνωσία, θεραπεία κλπ προσωπικά δεν τη θεωρώ λύση, αλλά ενίοτε περισσότερο μπέρδεμα και φθορά ψυχής. Όμως εντάξει αυτό είναι δική μου άποψη, ο καθένας ότι βρει βοηθητικό ας κάνει, οκ.
Επίσης το συγκεκριμένο πράγμα που συμβαίνει δεν ξέρω σε ποιο βαθμό είναι παθολογικό και σε ποιο βαθμό χαρακτηριστικό σε κάποιους από εμάς. Δηλαδή μπορεί όντως ορισμένοι άνθρωποι να είναι έτσι και να μη μπορούν, αλλά και να μη χρειάζεται να αλλάξουν. Θα μου πεις αυτό εξαρτάται από το πόσο κάτι μας ενοχλεί για να θέλουμε να το δουλέψουμε.
Ακόμα πιστεύω αν κάτι έχει ριζωθεί από την παιδική ηλικία, αποκλείεται να ξεριζωθεί τελείως όσο και αν προσπαθήσει κανείς, όπως ένας κορμός που είναι βαθιά ριζωμένος στη γη, οπότε στην καλύτερη μαθαίνεις να αντιμετωπίζεις το όποιο πρόβλημα και να συμπορεύεσαι μαζί του μαθαίνοντας κάποιες μεθόδους. Και κάποτε μπορεί να υποχωρεί σε ικανοποιητικό βαθμό και να γίνεται αρκετά λειτουργική η ζωή. Αλλά δεν γενικεύω γιατί του καθενός τα θέματα και προβλήματα είναι ξεχωριστά.

Quote:

---

Originally Posted by Breath

Welcome to the club kozchr! αν και ίσως εσύ αισθάνεσαι κάτι διαφορετικό, δηλαδή όταν οι άνθρωποι πχ στο κλαμπάκι δεν συνομιλούσαν σε εσένα έχεις ένα τέτοιο συναίσθημα, πάντως ναι καταλαβαίνω τι περιγράφεις. Και συμφωνώ αν έχεις κάπου να πας με συγκεκριμένο σκοπό ή δουλειά διευκολύνει τα πράγματα, επικεντρώνεσαι κάπου.
Αυτό που καμιά φορά δυσκολεύομαι να κατανοήσω είναι τι από αυτά τελικά είναι θέμα ιδιοσυγκρασίας/εσωστρεφούς χαρακτήρα και τι θέμα κάποιου ψυχολογικού κολλήματος ας πούμε. Δεν μπορώ να το ξεκαθαρίσω εύκολα στο μυαλό μου.

---

Εγώ μετά από τόσα χρόνια έχω καταλήξει ότι ειναι θέμα του πως δημιουργήθηκε ο χαρακτήρας μου απο μικρό παιδί.Του τι είδους αποδοχή ένιωσα απο το περιβάλλον μου,όταν ακόμη διαμορφωνόταν ο χαρακτήρας μου.Και επίσης όσο σκέφτομαι τα όσα συνέβησαν στο παρελθόν μου ως παιδί και έφηβος,τόσο πιο σκατά γίνομαι.Δε θέλω να σκέφτομαι

Quote:

---

Originally Posted by Breath

Ναι όντως Αλαφροίσκιωτε συμβαίνει αυτό. Και ειδικά αν είσαι κλειστό άτομο κουράζει αυτό το μπλα-μπλα, σ' εμένα συμβαίνει και με πολύ λιγότερα άτομα, παρ' όλο που δεν θέλω να απομονώνομαι από τους ανθρώπους, ώρες-ώρες γίνεται δύσκολο. Από τα χειρότερα πάντως είναι κοινωνικές εκδηλώσεις όπως γάμοι, βαφτίσια κλπ όσοι ανήκετε στο club φαντάζομαι καταλαβαίνετε.

---

Εγώ όπως ήδη ανέφερα έχω θέμα να πάω σε τέτοιες εκδηλώσεις μόνος μου ή χωρίς να έχω αντικείμενο.Αν είναι μαζί μου 1 ακόμη άνθρωπος ακόμη και πιο αγχωτικός απο εμένα να είναι,ώστε να μπορούμε να κάνουμε και εμεις το "πηγαδάκι" μας και να χαζολογούμε όπως όλοι άλλωστε σε τέτοιες εκδηλώσεις,θα πάω και δε τρέχει μια.
Γενικά ενώ είμαι αγχώδης άνθρωπος με όλα αυτά,αν έχω την ασφάλεια ότι κάτι θα έχω να κάνω ή κάπως θα σωθώ σε περίπτωση δυσκολίας θα πάω οπουδήποτε.πχ Το 2006 αγόρασα το πρώτο μου αυτοκίνητο που μπορούσα να εμπιστευτώ για μεγάλα ταξίδια.Και ξεκίνησα να πάω απο την πόλη μου στην Αθήνα περίπου 500χλμ απόσταση χωρίς να έχω ιδέα απο τους δρόμους και χωρίς να έχω ξαναοδηγήσει σε πόλη με τόσα πολλά αυτοκίνητα.Κανονικά θα έπρεπε να αγχωθώ αλλά δεν αγχώθηκα γιατί είχα μαζί μου το gps.Hξερα ότι ξέρω να οδηγώ,ξέρω τη διεύθυνση που θέλω να πάω και το gps θα μου πει το πως να πάω.Ηταν η "ασφάλειά" μου στο κομμάτι που θα με άγχωνε.Δηλαδή το πως θα πάω εκεί που θέλω.Χωρίς gps δεν υπήρχε περίπτωση να ξεκινήσω να πάω.Κάποια στιγμή μάλιστα έπαθα και λάστιχο κάπου εκεί στο Αιγάλεω αλλά έβαλα στο gps αναζήτηση "βουλκανιζατέρ" και βρήκα το κοντινότερο και όλα καλά.Σε κάθε άλλη περίπτωση,θα είχα καταγχωθεί.
Κάπως έτσι είμαι σε όλη την ζωή μου.Δε θα κάνω κάτι αν δε έχω οποιουδήποτε είδους εχέγγυα ότι θα ξεμπερδέψω σε δύσκολη στιγμή.Και διορθώστε με αν κάνω λάθος αλλά με αυτά που γράψατε μέχρι τώρα ακόμη και εσείς που έχετε πάρει πιο σοβαρά απο εμένα τον ρόλο της ψυχοθεραπείας,δεν το ξεπεράσατε τελείως αυτό το πρόβλημα.Αυτό που εγώ καταλαβαίνω είναι ότι το καλύτερο που μπορεί να γίνει,ειναι να καταφέρει να βρει κάποιος μια δουλειά στην οποία θα μπορεί να διαχειρίζεται όλο αυτό το πράγμα και σύντροφο και 2-3 φίλους που δεν έχουν πρόβλημα να είναι ο άλλος "ετσι". Και αυτό προφανώς είναι ότι πιο δύσκολο να γίνει

Quote:

---

Originally Posted by Breath

Και να συμπληρώσω ότι με κουράζει αφάνταστα το κουτσομπολιό, τι έκανε ο τάδε και ο δείνα κλπ. Το θεωρώ σαν χάσιμο χρόνου κάπως και ούτε μπορώ να συμμετέχω και όμως υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να φλυαρούν για τέτοια πολύ, εγώ θέλω να φεύγω μακρυά, να παίρνω αέρα...

---

Αυτό είναι μακράν το χειρότερό μου.Δε ρωτάω ποτέ τι κάνουν οι άλλοι αλλά γιαυτό έχω πάψει να κυκλοφορώ πλέον πολύ στην πόλη μου σε μαγαζιά πέρα απο φαγάδικα όπου έχω μια δικαιολογία να πω του στυλ "'ήρθα να φάω" και τέλος.Γιατι είναι μικρή πόλη και λόγω επαγγέλματος όλα αυτά τα χρόνια έχω αποκτήσει πολλούς "κουτσομπόληδες" γνωστούς.Σχεδόν σε όποιο μαγαζί διασκέδασης και αν πάω θα πετύχω κάποιον γνωστό και δε μου αρέσουν οι ερωτήσεις του στυλ "πως και μόνος απο εδώ;" "καμμιά κοπέλα δε παίζει;" "κανένας φίλος;" "πάλι τόσες ώρες ήσουν στην δουλειά;" "σας πληρώνει κανονικά τώρα το αφεντικό;" κτλ και προκειμένου να μη νιώθω αμήχανα αποφεύγω να πηγαίνω.Και σε παγκάκι έτυχε το καλοκαίρι να πάω να αράξω και να πετύχω γνωστό και να μου αρχίσει την πάρλα.
Ασχετο μεν αλλά ένα απο το πιο περίεργα που μου έτυχαν ειναι να περνάω απο ένα συγκεκριμένο σημείο απο την πλατεία και να με φωνάξει ένας ναρκομανής που είχε έρθει πριν πολύ καιρό απο την δουλειά και του είχα δώσει κάποια χρήματα επειδή τον λυπήθηκα,να πάω να κάτσω μαζί του.Και δε με ενόχλησε τόσο να πάω να κάτσω εκεί μιας και ήταν ευγενικός και ήθελε να του δώσω 3€ που του έδωσα γιατι γενικότερα με συγκινεί όταν κάποιος μου μιλάει ευγενικά και έχει ανάγκη και αν μπορώ να βοηθήσω θα το κάνω αλλά το γεγονός ότι όση ώρα έμεινα εκεί όποια κοπέλα περνούσε,της έλεγε αισχρολογίες και βλακείες για τον τρόπο που περπατάει,είναι ντυμένη κτλ μου έλεγε και εμένα να συμφωνήσω κάτι που φυσικά δεν έκανα.Και τώρα πια αποφεύγω να περνάω απο την πλατεία,συγκεκριμένες ώρες γιατί δε θέλω να αισθανθώ άσχημα αν αυτός με φωνάξει και θέλει να με έχει "σύμμαχο" στις βλακείες που θέλει να κάνει.

Γεια σου kozchr,
πολύ ενδιαφέρον το πόστ σου, σε καταλαβαίνω πολύ και ευχαριστώ που μοιράστηκες αυτές τις σκέψεις και εμπειρίες που μας κάνουν να ερευνούμε τη διαφορετικότητα αυτή που έχουμε, γιατί ειλικρινά δεν ξέρω αν πρέπει να τα ονοματίσω ως προβλήματα όλα. Βέβαια εμείς μπορεί να τα αισθανόμαστε προβλήματα προσαρμογής ορισμένες φορές και επικοινωνίας με τους άλλους. Στο θέμα όμως του κουτσομπολιού νομίζω ότι είναι προτέρημα το να το απεχθάνεσαι και να απομακρύνεσαι από αυτό, είτε αφορά εσένα είτε άλλους ανθρώπους. Έχοντας ζήσει στο παρελθόν σε ένα μικρό επαρχιακό μέρος της Ελλάδας, αντιλαμβάνομαι απόλυτα αυτό που περιγράφεις, είναι απίστευτο το πως κάποιοι άνθρωποι αρέσκονται τόσο να κουτσομπολεύουν, δίνουν τροφή σε αυτό συνέχεια, χωρίς να κάνουν την πραγματική προσπάθεια να βελτιώσουν λίγο τη δική τους ζωή, τον εαυτό τους και γενικώς να κοιτάξουν την καμπούρα τους πρώτα.
Βέβαια και σε μεγάλες πόλεις μπορεί να τύχεις κουτσομπόληδες ανθρώπους, σταμάτησα φιλία που είχα με ένα άτομο, γιατί δεν άντεχα το φτυάρι που έβγαζε για τους άλλους, τους γνωστούς, τους συγγενείς και τους φίλους... πόσο άβολα και άσχημα αισθανόμουν να την ακούω και είπα στον εαυτό μου ότι τέρμα, δεν θέλω να συμμετέχω σε αυτό. Καλύτερα με λιγότερες φιλίες, είναι γεγονός ότι αν είσαι τέτοιος άνθρωπος δεν θα βρεις εύκολα την παρέα που σου ταιριάζει και θα είσαι μοναχικός και στους άλλους μπορεί να φαίνεται ότι είσαι και ακατάδεκτος. 'Ομως εκείνοι μπορεί να μην καταλαβαίνουν τις αξίες που έχεις σαν άνθρωπος και ότι προτιμάς να περνάς το χρόνο σου αλλιώτικα και πιο εποικοδομητικά.
Εγώ πλέον θα προτιμήσω την ηρεμία, από το να βρεθώ σε πολλές τέτοιες φάσεις, απλά προσπαθώ να μην αποκόβομαι τελείως από τις κοινωνικές επαφές. Όμως δεν ζορίζω και τον εαυτό μου, γενικά το άγχος με μέτρο, αλλιώς δεν την παλεύουμε...
Αυτό που ανέφερες για το ταξίδι πάντως, εντάξει ως ένα βαθμό είναι ένα φυσιολογικό άγχος που είχες, εάν ξεκινάς για κάπου που δεν ξέρεις και ευτυχώς που υπάρχουν και οι νέες τεχνολογίες πλέον που έχουν διευκολύνει τη ζωή! Επίσης διαπιστωμένο ότι όσο και να προγραμματίσεις κάτι εκ των προτέρων, κάτι μπορεί να πάει διαφορετικά από το πλάνο, αλλά και εκεί τις περισσότερες φορές θα δεις ότι θα βρεις τη λύση, και να αγχωθείς πολύ εκείνη τη στιγμή θα τη βρεις τη λύση, έτσι είμαστε φτιαγμένοι εμείς οι άνθρωποι όσο και αν το ξεχνάμε κάποιες φορές.
Για την περίπτωση με τον άνθρωπο στην πλατεία, νομίζω θα είχα την ίδια αποφευκτική αντίδραση με σένα μετά το συμβάν, θα απέφευγα να πάω στο ίδιο σημείο για να μην βρεθώ στην ίδια κατάσταση, το ξέρω δεν είναι ίσως το πιο υγιές, αλλά πως να συμπεριφερθείς και πεις ξεκάθαρα ότι δεν μπορείς να τα ακους αυτά... Δύσκολο.
Για το παρελθόν και τα όσα μπορεί να μας επηρέασαν στην παιδική ηλικία και στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας συμφωνώ, δεν υπάρχει λόγος να επιστρέφεις, να σκέφτεσαι το παρελθόν. Αποδέχεσαι ότι μπορεί εκεί να ξεκίνησαν τα προβλήματα, αλλά ύστερα από αυτό, δεν νομίζω ότι κάνει καλό η αναδρομή εκεί και το ψάξιμο. Γι' αυτό και έχω μάθει να επικεντρώνομαι στο τώρα, μόνο στο τώρα, αυτό με έχει βοηθήσει αρκετά.