Θα τελιωσει ποτε αυτο κουραστικα.

Καλησπερα σας εχω πεντε χρονια αγχος και κρίσεις πανικού πολλα βραδια δεν εχω κοιμηθει καθολου προσπαθω να το ξεπερασω μονη μου δεν παίρνω φαρμακα νομιζω οτι δεν θα το ξεπερασω ποτε. Θελω να ξερω αν το εχει ξεπερασει κανεις και πως; ευχαριστω.

Πέντε χρόνια δεν έχεις πάει ποτέ σε γιατρό ή ψυχολόγο;

Ναι γινεται και χωρις φαρμακα. Δε γινεται αμεσως βεβαια ετσι με μαγικο τροπο. Για να παθαινεις κρισεις πανικου ομως κατα κανονα κατι σε αγχωνει. Δεν ξερω αν μπορεις να εντοπισεις οταν ξεκινησε ολο αυτο μηπως υπηρχαν γεγονοτα που σε πρεσαρουν και ενδεχομενως συνεχιζονται μεχρι και σημερα. Εχει σημασια αυτο.

Σχεδον 2 χρονια και τιποτα.. βσκ οχι τιποτα.. ενταξει.. εχω κανει τεραστια προοδο... αλλα το προβλημα παραμενει... πλεον εχει γινει πλευρα του εαυτου μου.. θα ηθελα πολυ να φυγει και θα συνεχιζω να προσπαθω γι αυτο καθε μερα, αλλα κακα τα ψεματα βαθια μεσα μου πιστευω οτι απαξ κι ερθει... πρεπει να μαθουμε να ζουμε με αυτο...με τα πανω μας και τα κατω μας..

Nai kai vevea gnorizw pote ksekinise apo tote pou genisa logo ton diskolwn katastasewn pou ypirxan sto spiti mou. Pleon den pathainw toso suxna wpos stin arxi. Alla sigoura den eimai k polu fusiologikh.

και βεβαια white εχω παει σε γιατρους σε καρδιολογο σε παθολογο σε νευρολογο μεχρι κ μαγνητικη εχω κανει. Ειναι τρελα.

Καλωσόρισες Θωμαί,
μόνο σε ψυχίατρο δεν πήγες δηλαδή.
Σαν εμένα που ήμουν σε άρνηση πόσα χρόνια.
Και τώρα πάλι τα ίδια.
6 μήνες πήρα αντικαταθλιπτικά και με βοήθησαν απίστευτα και ενώ μου είχαν πει θα τα πάρω για 3 χρόνια έρχεται μια χαζή και με τα κόβει.
Πέφτω ξανά και τα διαλύω όλα δουλειά, κοινωνική ζωή κτλ

Και πάλι ενάμιση μήνα τώρα σε άρνηση πως θα το παλέψω κτλ
Αλλά βαρέθηκα να μην ζω πάλι.
Πάλι να μη βγαίνω από το σπίτι.
Πάλι να περνά η ζωή και να μην κάνω τίποτα.

Και έτσι με βαριά καρδιά θα πάω πάλι σε ψυχίατρο να ξαναξεκινήσω αντικαταθλιπτικά ελπίζω σε καλύτερο αυτή την φορά.

Και εγώ από κοντά 7 χρόνια πάλευα με άγχος, κατάθλιψη, κοινωνική και κρίσεις πανικού.
Και όταν τελικά πήγα σε ψυχίατρο και πήρα αντικαταθλιπτικά ήταν λες και ξύπνησα ξαφνικά από έναν ύπνο που ήμουν τόσα χρόνια.
Και λέω τι έχασα τόσα χρόνια απλά επειδή αρνούμουν το πρόβλημα.

Φυσικά ειδικά όταν είσαι και άντρας ακούς τα κλασικά αδύναμος, ευαίσθητος, τρελός κτλ από όσους πας να ανοιχθείς αλλά πίστεψε με για τα ψυχοσωματικά ένας είναι ο γιατρός ψυχίατρος.
Μου έφυγαν και ταχυπαλμίες, κρίσεις πανικού, αλλεργίες, αρρωστοφοβία και ούτε ξέρω τι άλλο που όλα ξεκίνηγαν από άγχος...

Σ ευχαριστω παναγιωτη το σκευτομαι η αληθεια ειναι συνεχεια. Αλλα με τρομαζει το γεγονος να παρω φαρμακα γι αυτο δεν εχω παει μεχρι τωρα.

Δεν ξέρω αν και ο φόβος και η άρνηση είναι κομμάτι της κατάθλιψης και άγχους.
Φαντάσου ότι και εγώ που πήρα και με κάναν 70% καλύτερα και έφτιαξα όλη μου την ζωή με δύναμη που ως τώρα δεν είχα και παρότι είχα μερικές παρενέργειες (σίγουρα το όφελος μεγαλύτερο).
Και μετά είδα πως χωρίς αυτά τα κατέστρεψα όλα δεν άντεχα τίποτα φίλους, δουλειά όλα με άγχωναν και μου φαινόταν ανούσια και πάλι μου πήρε πόσο καιρό να αποδεχθώ να τα ξαναπάρω και ακόμα παλεύω να πάω να μην παω σε ψυχίατρο να μου τα γράψει πάλι.

Άντε πάλι ιστορικό κτλ γιατί φυσικά θα πάω σε άλλον.
Ενώ ξέρω ακριβώς δηλαδή πως μου κάθονται και πόσο βοηθάνε και ξέρω πως τα χρειάζομαι και εγώ δυσκολεύομαι πολύ να αποφασίσω να τα ξεκινήσω.
Παιχνίδι του μυαλού νομίζω είναι.

Ελπίζω αυτή την φορά να με πιάσουν πιο γρήγορα εγώ επειδή το χα αφήσει πολλά χρόνια έκαναν 2 μήνες να δουλέψουν τα άτιμα αλλά πίστεψε με με βοήθησαν να κάνω μέσα σε 6 μήνες όσα δεν πίστευα ποτέ ότι θα κάνω.
Δουλειά, μετακόμιση, νέες φιλίες, νέα χόμπι ότι μπορείς να φανταστείς τα άτιμα.
Και απλά ήμουν εγώ απλά πιο άνετος με τον εαυτό μου και χωρίς τα ψυχοσωματικά και την αποφυγή του άγχους και φυσικά χωρίς τις κρίσεις πανικού ήταν πολύ καλύτερα.

Τώρα χωρίς δουλειά φρίτω στην ιδέα να βρω δουλειά πιστεύω ότι δεν θα αντέξω.
Βλέπω αγγελίες και αγχώνομαι γεμίζω αρνητικά σενάρια πως δε θα αντέξω, θα γίνω ρεζίλι θα τα κάνω σαλάτα κτλ
Ενώ όταν τα έπαιρνα που τότε βρήκα και την πρώτη μου δουλειά έψαχνα με όσο άγχος έχει ένας μέσος άνθρωπος και στις συνεντέυξεις παρότι οι πρώτες μου την πάλευα αρκετά.

Τώρα πάλι ούτε αγγελίες δεν αντέχω να βλέπω ανεβάζω παλμούς

Οταν λες δυσκολες καταστασεις στο σπιτι σου τι εννοεις?

Kerasi. Υπηρξε ενας θανατος στο σπιτι μου. Και αναγκαστικα το εζησα*αυτο σε μια πολυ κρισιμη στιγμη τη ζωης μου. Μπορει το προβλημα να υπηρχε και πιο πριν κ να μη το ειχα καταλαβει αλλα μετα απο αυτο το συμβαν εχω παλεψει πολυ με τον εαυτο μου.

Παναγιωτη οταν λες παρενεργιες τι εννοεις;; Εγω εργαζομαι και με εχει βοηθησει πολυ αυτο. Αν και μερικες φορες την βγαζω στην τουαλετα. Αλλα τις περισοτερες φορες το κριβω.

Εγώ βλέπω ότι δε μπορώ ούτε να δουλέψω χωρίς αυτά.
Αν φυσικά δεν είχα άλλη επιλογή θα πιεζόμουν και θα δούλευα αλλά αυτό μου αφαιρούσε τόση ενέργεια που ουσιαστικά γυρνάς σπίτι άδειος.
Είναι λες και ζεις μόνο για την δουλειά.

Παρενέργειες ευτυχώς τα καινούργια αντικαταθλιπτικά έχουν πολύ λίγες.
Συνήθως έχουν κάποιες παρενέργειες τις πρώτες 7-10 μέρες (ναυτία, αναγούλα,ζαλάδα κτλ) που εξαφανίζονται εντελώς.
Εφιάλτες και γενικά πολύ άσχημα και ζωντανά όνειρα (εμένα δε μου έφυγε ποτέ αλλά έλεγα καλύτερα εφιάλτες στν ύπνο μου παρά στον ξύπνιο μου ;-) ).
Και δυστυχώς σε μερικούς κάνουν σεξουαλικές παρενέργειες στυτικές δυσλειτουργίες, ανοργασμία κτλ που άμα τις έχεις δυστυχώς είναι η μόνη παρενέργεια που δεν φεύγει όσο παίρνεις τα χάπια.

Αλλά για έναν καταθλιπτικό-η το σεξ δεν είναι καν εφικτό σε φάση κατάθλιψης.
Οπότε χίλιες φορές να ζεις και να έχεις και μέτρια σεξουαλική ζωή παρά να μη ζεις καν.

Εγώ χαλιέμαι με το άγχος γιατί δε σε αφήνει να εκμεταλευτείς το 100% του δυναμικού σου.
Εγώ στην δουλειά ανάλογα του άγχους μου απέδιδα από 30% μέχρι και 70% ανάλογα την μέρα αλλά πότε πάνω από 70%.
Ενώ όσο έπαιρνα τα χάπια απέδιδα 110%.

Για μένα όσες παρενέργειες και να βγάλουν από το να βλέπεις την ζωή να περνάει και εσύ με το ζόρι απλά να επιβιώνεις.
Θωμαί τι δουλειά κάνεις και μπορείς και την βγάζεις ψυχολογικά;
Φαντάζομαι κάποια ήρεμη χωρίς πολύ κόσμο

Εγώ έχω μάθει να ζω με αυτό.36 χρονών είμαι και απο τότε που με θυμάμαι πάντα κάτι με άγχωνε.30 χρόνια σίγουρα παλεύω με το άγχος,το να σκέφτομαι τι να πω για να μην παρεξηγηθώ,το ποιος είμαι,το γιατί είμαι κτλ.Θυμάμαι ότι ακόμη και στο νηπιαγωγείο δε μπορούσα να βρίσκομαι με τα άλλα παιδάκια άνετα.Καλώς ή κακώς το νηπιαγωγείο που πήγαινα,βρίσκεται ακριβώς δίπλα απο το πατρικό μου σπίτι.Τότε δεν το είχαμε δώσει ακόμη αντιπαροχή και έτσι η αυλή μας με την αυλή του νηπιαγωγείου απείχε ένα χαμηλό σχετικά μαντρότοιχο.Που εγώ πηδούσα και πήγαινα πάλι στην αυλή μας στην ώρα που έπρεπε να έχω μάθημα.Και η μάνα και η γιαγιά μου με έστελναν πάλι πίσω γιατι και οι νηπιαγωγοί με έψαχναν.. :p
Τόσα χρόνια τελικά έχω καταλάβει ένα πράγμα.Κουράστηκα να παλεύω την ψυχολογική μου κατάσταση.Να πάνε όλα να μαμηθούν.Απο τα 18 και μετά έχω μπει σε ένα είδος αυτόματου πιλότου.Λειτουργώ στο στυλ "ότι βρέξει ας κατεβάσει".Οτι έρθει μόνο του,ήρθε.Αλλά αν έρθει,παλεύω να το κρατήσω.Οτι δεν έρθει δεν πειράζει,ζωη ειναι θα περάσει.Ετσι έχω καταφέρει να επιβιώσω και να μη με νοιάζει ότι και αν πάθω.Τελικά δε το μετάνιωσα,γιατί βλέπω ότι στο πέρασμα του χρόνου η ποιότητα της ζωής μου είναι καλύτερη.
Θεωρώ ότι σε σύγκριση με έναν μέσο "φυσιολογικό" άνθρωπο της ηλικίας μου υστερώ στο γεγονός ότι δεν έχω πολλούς φίλους και δεν έχω ούτε είχα ποτέ μου,σχέση.Κατά τα άλλα οκ.Η ζωή συνεχίζεται.Και πια έχω καταλάβει ότι άμα αρχίσω να πιέζομαι και να στεναχωριέμαι για ότι μου λείπει,θα χάσω και αυτά που ήδη έχω.Πέρισυ τέτοιο καιρό θυμάμαι που άρχισε να με χαλάει που δεν έχω αυτά που είπα και εκεί τέλη ιούνη,κατέληξα να σκέφτομαι την αυτοκτονία.Μετά όμως κατάλαβα ότι είναι λάθος αυτό και πρέπει πάλι να αρχίσω να αδιαφορώ για ότι δεν έχω,γιατι αλλιως δεν θα τα βγάλω πέρα.

Γιατί να ταλαιπωρείται τόσο πολύ κανείς όταν υπάρχει λύση να τον βοηθήσει;
Εγώ όταν τελικά κατάφερα να πάω σε ψυχίατρο και με πιάσαν τα χάπια μετάνιωσα για ένα πράγμα ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΠΗΡΑ ΝΩΡΙΤΕΡΑ.
Πόσο χρόνο έχασα;
Την εφηβεία μου (και εγώ χωρίς σχέσεις και πολλούς φίλους) την φοιτητική ζωή τώρα δεν θέλω να χάσω και τα νεανικά χρόνια μετά τις σπουδές.
Την ηλικία 24-30 δεν θέλω να την χάσω και επίσης είναι η ηλικία που πρέπει να χτίσεις πράγματα (μεταπτυχιακό, εργασιακή εμπειρία κτλ) και δεν θέλω να φτάσω 30 και να μην έχω κάνει τίποτα από αυτά απλά να σέρνομαι φοβισμένος

Σε αυτό που λες έχεις δίκιο.Προσωπικά με θεώρησα "καμμένο χαρτί" πολύ πριν την εφηβεία μου.Και είχα ήδη κουραστεί να παλεύω να αποκτήσω πράγματα που απλά ένιωθα ότι δε μπορούσα.Εδώ και πολλά χρόνια,δεν έχω όρεξη να παλέψω για το οτιδήποτε.Αφήνω τα πράγματα να έρθουν μόνα τους.Και ότι γίνει.Απο εκεί και πέρα απο τα 18 μου μέχρι και σήμερα,με εξαίρεση τους 18 μήνες στο στρατό,εργάζομαι συνεχώς.Με τα χρήματα αυτά που έχω βγάλει με αρκετό κόπο και προσωπική πάλη οφείλω να πω,έχω περάσει προσωρινές στιγμές ευτυχίας.Το γεγονός και μόνο ότι έχω δικό μου σπίτι,αυτοκίνητο,είμαι σε θέση να ζω τον ευατό μου χωρίς να επιβαρύνω κανέναν άλλο είναι για μένα τεράστια προσωπική επιτυχία. Και φυσικά συνεχίζω να προσπαθώ και θα το κάνω μέχρι τέλους.Ευτυχώς η φετινή χρονιά απο άποψη πληρωμών ξεκίνησε καλά και έτσι σχεδιάζω ήδη που θα πάω το καλοκαίρι και τι γκατζετάκια θα πάρω.Να κάνω δηλαδή πράγματα που με κάνουν να νιώθω έστω και προσωρινή ευτυχία.

Αυτή η προσωρινή "ευτυχία" που μάθαμε να έχουμε μέσω υλιστικών κατακτήσεων...
Το γνωστό shopping therapy είτε πρόκειται για γκατζετ είτε για διακοπές (αγορά είναι και αυτή).
Αυτό που θέλω εγώ είναι να είμαι ευτυχισμένος στην καθημερινότητα μου και όχι μεμονομένες στιγμές

Και εγώ αυτό θέλω αλλά ξέρω ότι δε πρόκειται να το πετύχω ποτέ.Κουράστηκα να προσπαθώ για κάτι καλύτερο απο αυτό που ήδη είμαι.Θα αρχίσω να ανησυχώ πραγματικά για μένα όταν θα βγαίνω απο το σπίτι και θα είμαι με τα μούτρα όλη μέρα κάτω.Η όταν δε θα θέλω να βγω.Οταν θα σταματήσω να γελάω αυθόρμητα,αν τύχει να δω κάτι που για τα δικά μου δεδομένα είναι για γέλια.Πολλά προβλήματα στους ανθρώπους πιστεύω ότι ξεκινάνε επειδή όλοι προσπαθούν να μοιάσουν σε κάποιον άλλον.Σε αυτό που κάνουν οι πολλοί και θεωρείται ως δεδομένο για την πλειοψηφία.

Παίρνεις κάποιο φάρμακο τώρα ή την παλεύεις χωρίς τίποτα;

Ολόκληρη ζωή την παλεύω χωρίς τίποτα.Κοίτα απο κάποια στιγμή και πέρα μερικά πράγματα γίνονται συνήθεια.Οταν εγώ παραπονιόμουν στους γονείς μου μέχρι και την Α λυκείου ότι δεν πάει κάτι καλά με εμένα,μου λεγανε όλα καλά και τις γνωστές βλακείες που λένε οι γονείς όταν το παιδί δεν έχει σωματικό πρόβλημα.Οταν στην Α λυκείου το bullying και η μη αποδοχή των συμμαθητών μου βγήκε και εκτός σχολείου μιας και μεγάλωσα σε μικρή πόλη και ήθελα να παρατήσω το σχολείο και να εξαφανιστώ,η μάνα μου απείλησε ότι αν το κάνω αυτό,θα αυτοκτονήσει.Και με έπιασε στο φιλότιμο και είπα αει σιχτίρ 3 χρόνια υπομονή και μετά όπου με βγάλει.Μετα τα 18 κατάλαβα ότι δεν έχω κουράγιο να προσπαθώ για τίποτε.Κάθομαι και αν έρθει το οτιδήποτε,καλώς.Με θεωρώ "καμμένο χαρτί" και έτσι αν έρθει απο μόνο του κάτι σε σημείο τέτοιο που η αρχή να είναι "στο προσφέρω στο πιάτο και βλέπεις άμεσα αποτέλεσμα απο το πρώτο λεπτό του νέου αυτού ξεκινήματος" θα το παλέψω.Ας πούμε ότι απο την στιγμή που γινόταν αυτό,μετά ντρεπόμουν να πω ότι δεν αντέχω και θέλω να φύγω,γιατι θεωρούσα ότι αυτός ο άνθρωπος με εμπιστεύτηκε για κάτι και πρέπει με όλες μου τις δυνάμεις να μην τον απογοητεύσω.Και η πλάκα είναι ότι ερχόταν ευκαιρίες απο μόνες τους σε όλα τα επίπεδα.Απλά στο θέμα των σχέσεων η φάση είναι πιο δύσκολη.Δεν γίνεται η αρχή από ότι έχω καταλάβει τελείως μαγικά ή δε μου έτυχε εμένα σε τέτοιο σημείο ώστε να βγω απο την αρχική αμηχανία και να πω "οκ αυτό που ζω τώρα,αξίζει να το διεκδικήσω".Με αβέβαια αποτελέσματα,δε κάνω τίποτε σοβαρό στη ζωή μου.Ειναι ας πούμε η άμυνά μου.
Σε περιόδους μεγάλου άγχους ο τρόπος που ξεσπούσα,ήταν να δαγκώνω τα καπάκια απο τους στυλούς.Αφού το έκανα αυτό,ηρεμούσα και σκεφτόμουν πάλι λογικά.