Παιδιά καλησπέρα...μπαίνω και ξαναμπαίνω στο site διαβάζω και ξανα διαβάζω αλλα ποτέ δε είχα πάρει την απόφαση να σας γράψω.
Πλέον η καταστασή μου ομωε δεν παλεύεται και δεν ξέρω τι να κάνω.Μπορεί να σας κουράσω λίγο με οσα σας πω....αλλά νομίζω πως είστε οι μόνοι που πραγματικά μπορώ να μιλήσω.
Στα 17 μου πριν πολλα χρόνια καθότι τωρα ειμαι 29...είχα δει εναν συμμαθητη μου να πέφτει κάτω και να του γυρνάει η γλώσσα.Εκεί ηταν η πρώτη μου επάφη με την κρίση πανικού.Μούδιασα ολόκληρη κοκάλωσα,και με πήγαν στο νοσοκομείο οπου και ηρέμησα,για λίγο διαστημα μετά φοβόμουν μην το ξαναπάθω όμως αυτό πέρασε.
Η δεύτερη φορά που ξαναήρθα αντιμέτωπη με ολο αυτο ήταν στα 23 με 24 μου,που ξύπνησα ενα πρωί και νόμιζα οτι τρελένομαι...φώναζα κ έλεγα στην μαμα μου πως νομίζα οτι τα χάνω. απο κει κ πέρα άρχισε η κατρακύλα φοβόμουν ότι θα τρελαθώ ότι θα χαζεψω οτ θα τα χασω...και μετα απο αυτό ήρθε η κατάθλιψη.Πηγα λοιπόν σε έναν ψυχίατρο ,μου έδωσε zanax και άλλο ενα αντικαταθλιπτικο που δεν θυμάμαι το όνομα, μέσα σε ούτε δυο μήνες όλα ήταν παρελθόν....μου πέρασαν ολα έτσι απλά σαν ένα κακό όνειρο..έκανα την αγωγή για κάποιο διάστημα και μετα την έκοψα.
Ολα κυλούσαν ομάλα στην ζωή μου...μέχρι που έγινε στην οικογενεια μου κάτι πολυ συνταρακτικό...συγκεκριμέν� � στον μικρό μου αδερφό,απο κεί κ επείτα δηλαδη μετα απο 2χρόνια αρχισαν οι κρίσεις πανικού....τα γνωστα ταχυκαρδιες δυσπνοιες μουδιασματα.....και ολαααα αυτα....τα πάλεψα βέβαια και έμαθα να τα διαχειριζομαι.... μου πέρασαν και αυτα....και φτάνουμε στο σήμερα, με διάφορες φοβίες κυρίος σε ιατρικό επίπεδο.
Στα 29 μου χρόνια έχω φυγει απο την πόλη που είναι οι δικοί μου ακολουθώντας αυτόν που αγαπάω....είμαι 2 χρόνια και κάτι μακρυα πολλα χιλιομετρα απο την πολη που ζουν οι δικοι μου....είμαι πάααρα πολυ δεμένη με την οικογένεια μου,,,,και ξέροντας οτι θα ζήσω μια ζωή μακρυά τουσ...ζω με ενα μόνιμο ανχος....(είμαι γενικά ανχώδης σαν άνθρωπος).....έκανα υπομονή σχεδόν δυο χρόνια πιστεύοντας πως θα αντέξω επειδή είμαι μαυτόν που αγαπάω,αλλα ολο αυτο με έτρωγε μέσα μου....εδω και 6 μήνες λοιπόν τα απογεύματα με επιανε κάτι σαν θλίψη χωρίς να το δίνω σημασία...και μια μέρα ενό ημουν με το αγόρι μου στο αμάξι ένιωσα την λεγόμενη αποπραγματοποίησ για πολυ λιγο βεβαια....αυτο μου ξαναήρθε πριν λίγο καιρό...μπήκα λοιπόν στο ίντρνετ και ψάχνοντας....αρχισα να φοβάμαι μήπως έχω σχιζοφρένεια.....φοβάμαι μήπως ακούω φωνές ρωτώντας συνέχεια τους γύρω μου αν το ακουσαν...φοβαμαι μηπως αρχίσω να έχω παραισθήσεις...και το καινούριο που μου κόλλησε διαβάζοντας τα πάντα για την σχιζοφρένεια είναι μήπως αρχισω να φοβάμαι ότι καποιος με παρακολουθεί και τέτοια....είμαι πολύ ανχωμένη για το αύριο για το αν πρέπει να αφήσω αυτον που αγαπάω και να γυρίσω στους δικούς μου...και αν αυτο θα με κάνει να ηρεμήσω και να περάσουν ολα...και μήπως όλο αυτο το ανχος με κάνει στα αλήθεια να τρελάθω?Γιατι επίσης διάβασα οτι το ανχος σε ωθεί στην σχιζοφρένεια....ασ με βοηθήσει κάποιος,και κάτι τελευταίο μερικές φορές πέρνω zanαx για να ηρέμω.Αυτα και συγνωμη αν σας κούρασα απλά τα περνάω μόνη χωρίς να έχω κάποιον να τα μοιραστώ.
.
