Παλευω με τους δαιμονες μου ακομα μια φορα..

Γεια σας. Ειμαι καινουριος στο φορουμ (38χρ) αν και το παρακολουθω εδω και καποια χρονια , τωρα ομως αποφασισα να γραφτω για να μοιραστω μαζι σας τις σκεψεις μου. Ολα αρχισαν το 2010 μετα απο μια ελευθερη πτωση απο λοιμωδη μονοπυρηνωση που ταλαιπωρισε πολυ . Πηρα την κατω βολτα . Πολλα ψυχωσωματικα νευρολογικης φυσεως κυριως . Αυπνια 1 , 5 μηνα τρομερο αγχος , μουδιασματα παντου κλπ . πηγα πολλες φορες σε νευρολογο αφου μου ειχε καρφωθει οτι ειχα ΣΚΠ . Αυτος το απεκλεισε κατηγορηματικα . Γυρισα ολους σχεδον τους γιατρους (μονο σε γυναικολογο δεν πηγα .. lol) Εκλαιγα καθε μερα ειχα τρομαξει με τον εαυτο μου , αφου ποτε στο παρελθον δεν ειχα τετοια σημεια . Ημουν ενας ανθρωπος γεματος ζωη , ορεξη,βολτες , κοινωνικοτιτα κλπ.. επισκεφτηκα ψυχιατρο στα Χανια και πηρα αγωγη με Entact 10mg . Ο πρωτος μηνας κολαση . Δεν μπορουσα να βγω απ το σπιτι να κανω τπτ , τρομερο αγχος και φοβος αξυριστος σαν τον ιερεα , ημουν ενα φαντασμα . Ουτε καν κοιμομουν . Μετα το μηνα σιγα σιγα αρχισα να βλεπω φως . Ολο και καλυτερα . Αρχισε ο υπνος , διαθεση καλυτερη , λιγοτερο αγχος κλπ . Να μην πολυλογογω εγινα ξανα κανονικος ανθρωπος . Ουτε καν το πιστευα . Ημουν στον πατο του πηγαδιου και δεν πιστευα ποτε πως θα ξαναβγω . Φοβιες,αγχη , ανυσηχιες εξαφανιστηκαν . Παραλληλα και με ψυχολογο για 1 χρονο που ομως ελαχιστα με βοηθησε . Συνεχισα την αγωγη 8 μηνες περιπου και μετα απο 1 χρονο περιπου παλι υποτροπη . Παλι στους νευρολογους παλι αρρωστοφοβια κλπ .. Λιγοτερο εντονη , ξαναρχισα το Entact σε ενα μηνα ημουν εντελως καλα . Το πηρα για 1 χρονο ακριβως . Και φτανουμε στο τωρα . Αρχισα παλι να υποτροπιαζω μετα απο 1 , 5 χρονο διακοπης . Ολα γυρισαν δριμυτερα . Επειδη μυριστικα την δουλεια ξεκινησα το Entact πριν 18 μερες ολοκληρο(τις πρωτες 4 μισο)με 2 , 3 xanax τη μερα των 0 , 25 . Ειχα αρκετες παρενεργειες γαστρεντερολογικες , αγχος , αναγουλες κλπ.. Αυριο εχω ραντεβου με την ψυχιατρο μου που την εμπιστευομαι και ειναι πολυ καλη . Βελτιωση δεν εχω δει ακομα . Εχω δει επιδεινωση με κλαματα , ανορεξια , εντονο αγχος και φοβια εχω χασει κιλα , δεν μπορω να φαω , δεν μπορω να βγω απ το σπιτι . Μονο που κοιμαμαι καλα , τπτ αλλο . Το πρωινο ξυπνημα ειναι μια κολαση . Ο εφιαλτης ειναι παλι εδω . Και ο φοβος για αρρωστιες . Θελω να ξαναζησω , θελω να κανω παλι ονειρα , θελω να γινω αυτος που ημουν παλι πριν , θελω να ξαναχαμογελασω , θελω την ζωη μου πισω . Εχω εναν καλο φιλο που με εχει στηριξει πολυ καθως και την αδερφη μου . Η καταθλιψη μου ειναι παλι εδω,κανω υπομονη , και ελπιζω στο χαπι και στον εαυτο μου να την νικησω παλι και να ξανασηκωθω . Το χαπι και ο εαυτος μου με εσωσαν 2 φορες , ελπιζω και τωρα . Ειμαι πολυ απελπισμενος .. Σας ευχαριστω που με ακουσατε..

Εχει εμφανιστει ολοκληρο το κειμενο? Γτ εμενα δεν μου το εμφανιζει ολοκληρο..

Quote:

---

Originally Posted by BillytheKid

Γεια σας.Ειμαι καινουριος στο φορουμ (38χρ) αν και το παρακολουθω εδω και καποια χρονια,τωρα ομως αποφασισα να γραφτω για να μοιραστω μαζι σας τις σκεψεις μου.Ολα αρχισαν το 2010 μετα απο μια ελευθερη πτωση απο λοιμωδη μονοπυρηνωση που ταλαιπωρισε πολυ.Πηρα την κατω βολτα.Πολλα ψυχωσωματικα νευρολογικης φυσεως κυριως.Αυπνια 1,5 μηνα τρομερο αγχος,μουδιασματα παντου κλπ.πηγα πολλες φορες σε νευρολογο αφου μου ειχε καρφωθει οτι ειχα ΣΚΠ . Αυτος το απεκλεισε κατηγορηματικα. Γυρισα ολους σχεδον τους γιατρους(μονο σε γυναικολογο δεν πηγα..lol)Εκλαιγα καθε μερα ειχα τρομαξει με τον εαυτο μου,αφου ποτε στο παρελθον δεν ειχα τετοια σημεια. Ημουν ενας ανθρωπος γεματος ζωη , ορεξη , βολτες , κοινωνικοτιτα κλπ..επισκεφτηκα ψυχιατρο στα Χανια και πηρα αγωγη με Entact 10mg. Ο πρωτος μηνας κολαση .Δεν μπορουσα να βγω απ το σπιτι να κανω τπτ , τρομερο αγχος και φοβος αξυριστος σαν τον ιερεα,ημουν ενα φαντασμα .Ουτε καν κοιμομουν . Μετα το μηνα σιγα σιγα αρχισα να βλεπω φως .Ολο και καλυτερα . Αρχισε ο υπνος , διαθεση καλυτερη, λιγοτερο αγχος κλπ . Να μην πολυλογογω εγινα ξανα κανονικος ανθρωπος .Ουτε καν το πιστευα . Ημουν στον πατο του πηγαδιου και δεν πιστευα ποτε πως θα ξαναβγω .Φοβιες, αγχη , ανυσηχιες εξαφανιστηκαν .Παραλληλα και με ψυχολογο για 1 χρονο που ομως ελαχιστα με βοηθησε. Συνεχισα την αγωγη 8 μηνες περιπου και μετα απο 1 χρονο περιπου παλι υποτροπη.Παλι στους νευρολογους παλι αρρωστοφοβια κλπ.. Λιγοτερο εντονη ,ξαναρχισα το Entact σε ενα μηνα ημουν εντελως καλα.Το πηρα για 1 χρονο ακριβως . Και φτανουμε στο τωρα . Αρχισα παλι να υποτροπιαζω μετα απο 1,5 χρονο διακοπης .Ολα γυρισαν δριμυτερα .Επειδη μυριστικα την δουλεια ξεκινησα το Entact πριν 18 μερες ολοκληρο(τις πρωτες 4 μισο) με 2,3 xanax τη μερα των 0,25.Ειχα αρκετες παρενεργειες γαστρεντερολογικες,αγχος,α ναγουλες κλπ..Αυριο εχω ραντεβου με την ψυχιατρο μου που την εμπιστευομαι και ειναι πολυ καλη.Βελτιωση δεν εχω δει ακομα.Εχω δει επιδεινωση με κλαματα,ανορεξια,εντονο αγχος και φοβια εχω χασει κιλα,δεν μπορω να φαω,δεν μπορω να βγω απ το σπιτι.Μονο που κοιμαμαι καλα,τπτ αλλο.Το πρωινο ξυπνημα ειναι μια κολαση .Ο εφιαλτης ειναι παλι εδω . Και ο φοβος για αρρωστιες . Θελω να ξαναζησω ,θελω να κανω παλι ονειρα , θελω να γινω αυτος που ημουν παλι πριν, θελω να ξαναχαμογελασω, θελω την ζωη μου πισω. Εχω εναν καλο φιλο που με εχει στηριξει πολυ καθως και την αδερφη μου. Η καταθλιψη μου ειναι παλι εδω ,κανω υπομονη ,και ελπιζω στο χαπι και στον εαυτο μου να την νικησω παλι και να ξανασηκωθω. Το χαπι και ο εαυτος μου με εσωσαν 2 φορες , ελπιζω και τωρα. Ειμαι πολυ απελπισμενος.. Σας ευχαριστω που με ακουσατε..

---

Τωρα πρεπει να φαινεται.
Τα μηνυματα κοβονται οταν δεν αφηνεις κενα πριν και μετα απο κομματα και τελειες.

Ευχαριστω..

φιλε καλως ηρθες, γνωριζεις τι εχεις και το εχεις ξαναπερασει αρα τουλαχιστο δεν βαδιζεις στο αγνωστο! θα γινεις παλι καλα αλλα μηπως πρεπει να δεις τι υποβοσκει και σε ξαναριχνει σε αυτο το λουκι?
Προσωπικα εχω περιπου τα ιδια με σενα εδω και 5 μηνες, ξαφνικα απο μια κριση πανικου εφτασε να αλλαξει ολη η ζωη μου, νοσοφοβια, αγχος, ζαλαδες, διαφορα ψυχοσωματικα κ παει λεγοντας.Ξεκινησα και γω εδω και περιπου μηνα με Enlift στα 5mg αρχικα και μετα 7 μερες στα 10mg, νομιζω εκλεισα μηνα αυτες τις μερες, στις αρχες ενιωθα χαλια, βλεπω μια ψιλοβελτιωση, λαμβανω και γω 2 με 3 φορες την μερα 0,25mg Xanax, το θετικο ειναι πως πηρα κουραγιο και απο τα δικα σου λεγομενα, εγινες ειπες καλα.Εγω τρωω κατι φρικες ωρες ωρες οτι κατι αλλο εχω, ποτε δεν θα μου περασει και γενικα σκεψεις αρνητικες...Βλεπεις μου συνεβει εντελως ξαφνικα, ποτε στο παρελθον δεν ειχα θεματα τετοια.Καε πρωι ξυπναω με τον φοβο αν θα νιωσω οπως παλια! φαυλος κυκλος...Απο βδομαδα και γω θα επισκεφτω τον γιατρο μου να δουμε πως παω και πως θα συνεχισω.

Η πρωτη φορα πισω στο 10 ηταν για μενα ενα σοκ μιας και οπως και εσυ δεν ειχα στο παρελθον αντιμετωπισει τπτ αναλογο. Περασα λοιμωδη μονοπυρηνωση και το ανακαλυψα μετα 2 μηνες. Τοτε ημουν σιγουρος οτι ειχα HIV μιας και δεν ειχα εξεταστει ποτε και ειχα κανει αρκετες φορες σεξ διχως προφυλακτικο.Εμπαινα στο νετ συνεχεια και κοιτουσα συμπτωματα.. Ασε.. Ειχα ολα τα συμπτωματα μεχρι και νυχτερινες εφιδρωσεις που τελικα ηταν απ το αντικαταθλιπτικο. Μεχρι που εκανα το τεστ , βγηκε αρνητικο , και μετα μου καρφωθηκε οτι ειχα ΣΚΠ. Ημουν ενα ζομπι. Επι 1,5 μηνα δεν μπορουσα να κοιμηθω σχεδον καθολου. Η ζωη μου ειχε περιελθει σε μια ελευθερη πτωση. Πονοι σε ολο το σωμα, μοθδιασματα , ζαλαδες κλπ.. Στους γιατρους συνεχεια παραλληλα ξεκινησα ψυχοθεραπεια για 1 χρονο. Περιπου εχω εστιασει μετα απο ολα αυτα τι μου τα δημιουργει. Ειμαι πολυ ευαισθητος (απο οτι λενε) και μαλλον τα κραταω μεσα μου χωρις να εξωτερικευω το θυμο μου. Λεω ισως γτ μπορει και να ειναι οργανικο το θεμα , εγκεφαλου. Η ψυχοθεραπεια ελαχιστα με βοηθησε , ισως να μην επεσα κ σε αυτην που μου ταιριαζε δεν ξερω. Επισης δουλευω εποχιακα 7 μηνες και η χειμερινη απραγια ισως ειναι αλλος ενας λογος. Αλλα εχω ενδιαφεροντα , τη μουσικη μου ,το λαουτο μου , τους φιλους μου , τις βολτες μου κ.α.. Αυτο που καταλαβα ειναι οτι η καταθλιψη δεν κανει διακρισεις.. Αιτια? πολλα.. Απο παιδικη ιλικια, οικογενειακο περιβαλλον, βιωματα και θεματα εγκεφαλου.. Ποιος ξερει.. Ακομα και οι επιστημονες ακομα το ψαχνουν.. Το θεμα ειναι οτι τπτ πλεον δεν μπορω να χαρω και να ζησω με τις εμμονες τις φοβιες και το αγχος που επανηλθαν.. Κανω και γω τις προσπαθειες μου βαζω λιγη μουσικουλα προσπαθω να διαβασω και ας μου ειναι δυσκολο. Να θυμασαι. Σιγα σιγα, βημα βημα.. Ετσι θα γινουμε καλα.. Αυτο καταλαβα απο τις περιπετειες μου.. Και ας βρισκομαι σε μια δυσκολη κατασταση.. Πολυ δυσκολη.. Αυτο που ξερω σιγουρα ειναι οτι το φαρμακο μου εσωσε την ζωη.. 2 φορες.. Αυτη τη φορα οι φοβιες ξεκινησαν απο μια απλη δυσκοιλιοτιτα.. και αρχισε ο φοβος.. Για καρκινους κλπ.. μετα οπου αλλου μπορεις να φανταστεις.. τρελλα. Δεν εχω παει αυτη τη φορα σε γιατρους. Να τους πω τι? ασε που φοβαμαι κιολας. Περασα μια ιωση πριν μια βδομαδα με 3 μερες πυρετο εφυγε ομως αλλα με εριξε πολυ.. Που δεν θα με εριχνε αν ημουν ψυχικα ενταξει.. Ειμαι στην 18η μερα και ελπιζω.. Θα γινεις και εσυ καλα ειμαι σιγουρος. Εγω εγινα 2 φορες καλα μου εφυγαν ολα, δεν υπερβαλλω.. Ελπιζω και τωρα..

εχεις δικιο, πολλα πραγματα παιζουν ρολο, το περιβαλλον που μεγαλωσαμε, ο χαρακτηρας και ενα σωρο αλλα.Θυμαμαι οταν πηγα να πεσω κατω εκανα το λαθος και αναζητησα στο google αιτιες, εκει ηταν η αρχη της οδυσσειας! ΣΚΠ, ογκος στο κεφαλι, καρδια κλπ οτι εψαχνα το ενιωθα και ως συμπτωμα! εκανα μαγνητικη, εξετασεις πολλες, τριπλεξ, ηχοκαρδιογραφηματα κλπ δεν μπορουσα να δεχτω ευκολα οτι ολα αυτα τα ασχημα φυσικα συμπτωματα ειναι αποτελεσμα του στρες! δυστυχως ο φοβος ειχε πλεον εδραιωθει, καθε μερα ασχολουμαι με αυτο με λιγα διαλλειματα! η απραξια επισης φερνει ακομα χειροτερα αποτελεσματα! ορεξη φυσικα υπο το μηδεν...
για να δουμε τι θα κανει το φαρμακο, ελπιζω να βοηθησει ωστε να ορθοποδησω!

Ναι και γω τα ιδια εκανα, εμπαινα στο νετ και εβλεπα συμπτωματα, οτι χειροτερο. Και δυστυχως το κανω ακομα τωρα που ειμαι χαλια. Και εγω επισης δεν μπορουσα να πιστεψω πως ολα αυτα ειναι ψυχικα και οχι παθολογικα. Ημουν σιγουρος οτι ειχα κατι. Κι ομως το μυαλο παιζει τα χειροτερα παιχνιδια και εφιαλτες αναλογα με το που το καθοδηγουμε. Σε καταλαβαινω απολυτα ακριβως τα ιδια περασα και μιλαμε για τοση θλιψη που με το ζορι πηγαινα τουαλετα. Στο κρεβατι ολη την ωρα. Ακουγα τα πουλια απ εξω και τα ζηλευα. Τους ανθρωπους να μιλανε και ζηλευα. Εγω και το τερας ημουν μονο. Εχω ξοδεψει τοσα λεφτα σε γιατρους που θα μπορουσα ταξιδια να κανω. Ψυχοθεραπεια επισης. Πανω απο χρονο,αποτελεσματα πενιχρα σε σχεση με την φαρμακευτικη αγωγη. Εγινα αλλος ανθρωπος ουτε φοβιες ουτε ψυχοσωματικα ουτε ειχα ξαναμπει στο νετ για συμπτωματα. ΖΟΥΣΑ επιτελους.. Ξερω πως καποια πραγματα δυστυχως τα χω παρει απ τη μανα μου χωρις να την κατηγορω, μου τα μετεδωσε εμεσα. Απαισιοδοξια και φοβιες.. Απο μικρο.. Απλα αργησαν να μου εμφανιστουν, γυρω στα 34.. Το παιρνεις μηνα τωρα ολοκληρο? υπομονη και σε λιγο θα αρχισεις να βλεπεις φως. Απο ορεξη για φαγητο πως πας? Εγω πολυ πεσμενος, σε 2 βδομαδες εχασα 3 κιλα, μεσολαβησε βεβαια κ η ιωση, τρωω με το ζορι, σημερα λιγο καλυτερα.. 1,76 62 κιλα.. Και το χαπι που με εκανε τρις χειροτερα απο παρενεργειες τις 2 πρωτες βδομαδες.. Ειδα παλι το Χριστο φανταρο..

κουραγιο φιλε μου! κ γω εδω παλευω παλι με τους δαιμονες μου..δυστυχως αυτο εχει εξαρσεις κ υφεσεις..
εγινε κατι που ξαναξυπνησε πιστευεις?
οι περισσοτεροι εδω με αυτο το στρες που εχεις κ συ παλευουμε...
κουραγιο κ υπομονη.(το λεω να το ακουω κ γω..)

Δεν ξερω. Ισως δεν διαχειριστηκα σωστα τα συναισθηματα μου οπως εγραψα και παραπανω μετα απο μια πολυ κουραστικη σεζον. Εσυ σε τι κατασταση εισαι? Πως το παλευεις? Παιρνεις αγωγη?

αδερφε μην μασας....εγω πιστευω φταιει οτι εισαι υποχονδριος οπως και εγω....αυτο μας βαζει στο λουκι....τι εννοω οτι πχ ενας πονοκεφαλος μια ατονια η κατι τελος παντων που στον οποιονδιποτε θα ηταν ενα φυσιολογικο συμπτωμα....σε εμας φανταζει απειλει για την ζωη μας...κατι τετοιο δν ισχυει.....και ετσι μπαινουμε στην λουμπα.....ενα πραγμα βαζε στο μυαλο σου ενα σωρο κοσμος ο θεος να τους εχει καλα με σοβαρα θεματα και ειναι καλα..προσωπικα ξερω φιλο με προβλημα καρδιας bypass βηματοδοτη αριθμιες και κανει ελευθερη καταδισει ποσα μετρα!εμενα αμα με βαλεις θα χεστω και στην ιδεα οτι θα παω με την βαρκα και θα απομακρυνθω απο στερια και κατι θα συμβει....αυτος ο παραλογισμος φταιει...

Quote:

---

Originally Posted by BOOM

κουραγιο φιλε μου! κ γω εδω παλευω παλι με τους δαιμονες μου..δυστυχως αυτο εχει εξαρσεις κ υφεσεις..
εγινε κατι που ξαναξυπνησε πιστευεις?
οι περισσοτεροι εδω με αυτο το στρες που εχεις κ συ παλευουμε...
κουραγιο κ υπομονη.(το λεω να το ακουω κ γω..)

---

εγω ειχα το ιδιο παθει περσι τον Μαρτιο, πηρα αντικαταθλιπτικο ladose, κ συνηλθα σε ενα μηνα..μια χαρα..ξεκινησε απο στρες για κατι συγκεκριμενο..κ εξελιχθηκε σε αγχωδη διαταραχη..καταθλιψη..τρεμο υλες κλπ..μετα συνηλθα εντελως κ ημουν μια χαρα!
πιστευα οτι δεν θα το ξαναπαθω..ομως παλι τωρα πριν 20 μερες σκεφτηκα αρνητικα πολυ για κατι κ αρχισα να ξυπναω πολυ πρωι, να τρεμω, να κλαιω να μην τρωω κ ολο το υπεροχο μειγμα..ακομα παλευω να βρω τις ισορροπιες μου, εχω κ εναν θυρεοειδη που παει να σκασει..εσκασε βασικα κ εφερε ακομα πιο πολλη συναισθηματικη διαταραχη κ παιρνω φαρμακα να τον ρυθμισω..
νιωθω εγκλοωβισμενη μεσα σε αυτο..ψαχνω τροπους να αποφορτισθω..ξεκινησα ψυχοθεραπεια , εχω παει μονο μια φορα..σημερα θα παω κ δευτερη..κ θα συνεχισω.
ειναι μεγαλο πακετο, δεν μπορεις πουθενα να λειτουργησεις, νιωθεις σαν να χεις γριππη..ε?
βασανιστηριο..νιωθεις απαισια παντου, αγχος, φοβος. τρομος κ συνεχεια εχεις κακη διαθεση..δεν σε νοιαζει να κανεις πραγματα που σου αρεσαν..παρα μονο γυρνας απο δω κ απο κει μπας κ νιωσεις καλα...
αυτα..βρισκεις κοινα με μενα?

Καλησπέρα και από μένα. Ομοιοποαθούσα με πολλά χρόνια στο κουρμπέτι. Πρώτη κατάθλιψη στα 21, δεύτερη στα 28 και με αποτελειωσε το 2012 στα 32. Τωρα ειμαι 35. Τις δυο πρωτες δεν ηξερα η μαλλον δεν ηθελα να σκεφτω οτι ηταν καταθλιψη γιατι η λεξη μονο με τρομαζε. Η πρωτη μου κρατησε περιπου 1 χρονο (υπεφερα, ειχα μεινει μιση, δεν ετρωγα δεν ηθελα να κανω τπτ, αγχος και εμετοι, στομαχοι κομπος,,,,τα ξερετε). Κάπως ετσι και η δευτερη. Ε την τριτη με αποτελειωσε. Ημουν σε ενα γαμο, καλοκαιρι και επαθα την πρωτη κριση πανικου. Δεν εχω λογια να περιγραψω ποσο επωδυνο ηταν. Οσοι το εχουν βιωσει το καταλαβαινουν. Πηρα την αποφαση να ζητησω βοηθεια. Ξεκινησα ψυχοθεραπεια κατα την διαρκεια της οποιας μπηκα για τα καλα στηνκαταθλιψη με ολα τα παρελκομενα. Το πρωι με κλαματα και πονο στο στομαχι, αγχος ατελειωτο, πανικος, φοβος και απαισιοδοξια για τα παντα. Η μονη πεποιηθηση που ειχα ηταν οτι δεν προκειται να το ξεπερασω ποτε αυτο. Πιστευα οτι θα μεινω για παντα ετσι. Εφτασα σε σημειο να πω μακαρι να ειχα μια πολυ σοβαρη σθενεια να επερνα χαπια και να τελειωνε... Μετα ζητησα βοηθεια απο ψυχιατρο γιατι ηθελα φαρμακευτικη υποστηρηξη. Τον ψυχιατρο μου τον συστησε ο ψυχοθεραπευτης μου και ξεκινησα με seropram των 20 mg. Τα πηρα για 2μιση χρονια. Εδρασαν σε 4 εβδομαδες ακριβως, οπως μου ειπε και ο γιατρος. Οι 4 αυτες εβδομαδες ηταν οι χειροτερες της ζωης μου. Καλυτερα να πενθουσα για καποιον θανατο ελεγα για να εχω λογο να ειμαι ετσι. εχασα τον εαυτο μου. Ημουν ζομπι. Δεν ετρωγα, δεν εβγαινα απο το σπιτι, δεν μιλαγα, δεν ειχα διαθεση για τιποτα. Ολα με βαραιναν. Ολα με εθλιβαν και αυτο το αγχος και ο πονις στο στομαχι...μαρτυριο... Ο καιρος περασε, η ψυχοθεραπεια προχωρησε και σιγα σιγα επανεκαμψα. Με την ψυχοθεραπεια βουτηξα στα βαθεια. Η ενδοσκοπιση που εκανα και αυτα που ανακαλυψα για μενα την οικογενεια μου και το πως με επηρεασε αυτη, ηταν ΣΟΚ. Με χρι να κατανοησω το καθε τι και να το χωνεψω υπεφερα. Ηταν καποιες συνεδριες πολυ δυσκολες και επιπονες. Ομως στο τελος παντα μα παντα ολα καταλαγιαζαν. Απο τη μια λεω μακαρι να μην ηξερα τιποτα, να μην ειχα επιγνωση των λαθων που εκαναν οι γονεις μου να μην υπεφερα, αλλα απο την αλλη αυτην την γνωση που εχω πλεον για τους αλλους και για μενα δεν την αλλαζω με τιποτα. Τωρα που σας γραφω συνεχιζω την ψυχοθερα[πεια αλλα τα αντικαταθλιπτικα τα εχω σταματησει εδω και 3 μηνες. Σημερα ειμαι σε πολυ ασχημη κατασταση, ειναι απο τις μερες που το αγχος δεν ειναι διαχειρισιμο αλλαπλεον ξερωοτι θα περασει. Τον Ιουνιο παντρευομαι (τεραστιο βημα για μενα) και αγχωνομαι υπερβολικα... Εχω εναν μονιμο φοβο στο πισω μερος του μυαλου μου οτι θα ξαναπαθω κριση πανικου, οτι θα ξαναβυθιστω στην καταθλιψη...Ξερω οτι ειμαι πολυ πιο δυνατη αλλα οταν αγχωνομαι ο φοβος ξυπναει παλι και κανει τα δικα του. Ετσι και τωρα.

κ γω εκανα 14 χρονια ψυχοθεραπεια σε ομαδα..εμαθα πολλα..ανεκαμψα.ημουν απειρα χρονια καλα..τον τελευταιο χρονο δεν τα παω κ τοσο καλα..κ αυτο με πληγωνει κιολας.
εγω ειμαι ηδη με τον συντροφο μου κ μενουμε μαζι..
κ μενα στην αρχη μου ειχε φερει στρες αυτη η αλλαγη..αλλα τελικα συνηθισα..
μου αρεσει φυσικα πολυ.
κ γενικα απο οτι καταλαβα εμεις οι αγχωτικοι, στις αλλαγες δεν την παλευουμε..

Εμεις μενουμε μαζι 1 χρονο. Δραμα στην αρχη. Δεν την παλευα καθολου. Μετα εστρωσε. Τωρα με τον γαμο εχω φαει φρικη και οχι με τα διαδικαστικα αλλα με την ιδεα του γαμου. Μου εχει σκαλωσει στο μυαλο οτι θα γινω σαν την μαμα μου που ειναι ενας απο τους μεγαλυτερους φοβους μου. Οτι δηλ μολις παντρευτω θα ειμαι δυστυχισμενη σαν την μαμα μου. Ο θεραπευτης μου λεει και το αντιλαμβανομαι οτι δεν εχω καμια σχεση με την μαμα μου αλλα ο φοβος εκει....

Ερικα αναγνωριζεις καποια γεγονοτα που μπορει να σε επηρεασαν οταν επαθες καταθλιψη τοτε στα 21 και αργοτερα? αν υπρχουν.

Τοτε οχι πλεον ναι.... Για την ακριβεια καταθλιψη ειχα 35 χρονια...απο τοτε που γεννηθηκα. Δεν το λεω εγω, ο ψυχοθεραπευτης μου το ειπε. Μεσα απο την διαδικασια αυτη, θυμηθηκα πραγματα απο την βρεφικη μου ηλικια και επαθα πλακα. Θυμηθηκα να με κραταει η μαμα μου να με θυλαζει και η αισθηση που ειχα οτι "δεν ηταν εκει".Εκλαψα τοσο πολυ οταν το θυμηθηκα αυτο.... Ενα κενο ατελειωτο που με ακολουθει σε ολη μου τη ζωη, το οποιο αν η μαμα ηταν ΜΑΜΑ δεν θα υπηρχε. Ειναι μεγαλη κουβεντα και δεν θελω να επεκταθω. Απλα το κενο αυτο καποιες φορες βγαινει στην επιφανεια και ποναει και καποιες αλλες καταλαγιαζει. Απο εκει παντως ξεκινανε ολα. Απο την μαμα και τον μπαμπα. Και μιλαω για περιπτωσεις σαν την δικια μου. Που σου χτυπαει η καταθλιψη την πορτα ξαφνικα, και χανεις την γη κατω απο τα ποδια σου, χωρις δηλ. να εχει προηγηθει καποιο αλλο συγκεκριμενο γεγονος.

Ναι υπαρχει κι αυτο, χωρις δηλ να πυροδοτειται απο καποιο στρεσογονο ή δυσαρεστο γεγονος. Πιο σπανιο βεβαια.

Με εμένα ήταν ένα ξέσπασμα που θα γινότανε κάποια στιγμη 100%. Τόση πίεση όλα αυτά τα χρόνια κάπου θα ξέσπαγε. Και πάλι καλά που ξέσπασε πριν 2 μιση χρόνια. Φαντάσου να ξέσπαγε όταν θα είχα οικογενεια και παιδιά. Τι αθ πρωτοπάλευα τότε????
Απλά έχω τον φόβο μην κάνω τα ίδια λάθη με τους γονείς μου και ο φόβος αυτός είναι τόσο μεγάλος που είνα ικανός να με οδηγήσει σε πανικό. Και όπως είπε και η BOOM εμείς οι ευαίσθητοι δε τα πάμε καλά με τις αλλαγές....Και ο γάμος είναι μια εσωτερική αλλαγή...

Οταν λες λαθη με τους γονεις τι εννοεις?

θα σου πω ενα πραμα..για την αλλγη...πρεπει απλα να βουτηξεις στα βαθυα κ ο.τι γινει..κ γω ετσι εκανα..τον πρωτο μηνα πλανταξα στο κλαμα..
μετα ετρεμα..κ μετα μου περασε...απλο..

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Οταν λες λαθη με τους γονεις τι εννοεις?

---

Είναι μεγάλη κουβέντα και καθαρά βιωματικό. Το βασικότερο που θέλω να πω και να το δουν όλοι εδω μέσα, είναι πως ο πρώτος χρόνος της ζωής ενός παιδιού είναι καθοριστικός για την υπόλοιπη ζωή του. Τα παιδιά το μόνο που θέλουν έιναι ΑΓΑΠΗ, ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ, 2 ΓΟΝΕΙΣ ΠΟΥ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΣΑΝ ΟΜΑΔΑ, ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ. ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΛΑΘΗ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ. ΝΑ ΝΟΙΩΘΟΥΝ ΑΣΦΑΛΕΙΑ. ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ ΠΩΣ ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΥΜΒΕΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΚΕΙ. ΒΡΑΧΟΙ ΓΙΑ ΑΥΤΑ. ΚΑΙ ΟΧΙ ΚΡΙΤΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΡΙΤΕΣ. ΝΑ ΜΗΝ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΝ ΣΑΝ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΤΟΥΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΝΑ ΑΝΑΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΚΕΝΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ. ΝΑ ΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΣΑΝ ΑΥΤΟΝΟΜΕΣ ΞΕΧΩΡΙΣΤΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ. ΜΟΝΟ ΕΤΣΙ ΘΑ ΤΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΤΗΣΟΥΝ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΤΟΥΣ. ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΝΗΛΙΚΕΣ ΜΕ ΑΥΤΟΠΕΠΙΘΗΣΗ ΧΩΡΙΣ ΦΟΒΙΕΣ, ΑΓΧΟΙ Κ.Α.
Ελπίζω να εγινα κατανοητη....

Ναι κοπελα μου, απλα δεν εχω παρακολουθησει παλιοτερες απαντησεις σου και σε ρωτησα απο περιεργεια.

ερικα..κ γω σε μια υστερια μεσα μεγαλωσα...ομως καλο ειναι να βρισκουμε τροπους να συγχωρουμε εκεινους ..να θεραπευομαστε εμεις κ να προχωραμε παρακατω..
οκ ολα αυτα εγιναν με την μαμα κ μπαμπα σου..πανε..ειναι παρελθον..
εσυ τι κανεις τωρα για να θεραπευσεις τις πληγες σου?με το να θυμασαι ολα αυτα δεν σε βοηθαει, με το να βρεις εναν καλο θεραπευτη κ να προσπαθησεις να πας παρακατω, αυτο ειναι που θα σε βοηθησει κ σενα κ μενα..
κ μενα ο πατερας μου ενα χαλι ηταν, φωνακλας,ολο παρατηρησεις, ενας πανικος κινουμενος, πως να μην εχω στρες κ μαλακιες τετοιες..
ομως πρεπει να προσπαθουμε για εμας..κ οχι γι αυτους.
εγ προσωπικα τους συγχωρεσα.αληθεια..κ τοτε ενιωσα μια χαρα..μονο που εχουν μεινει υπολλειματα οπως βλεπω..κ γι αυτα θα προσπαθησω πλεον.
αν κατσω κ σκεφτω κ λεπτομερειες τι γινοταν σπιτι μου(χαος) κ τι μου συνεβει τοτε δεν θα γινω ποτε καλα..θα παω να θαφτω κει σε κανα ταφο να τελειωνω.
πλεον για το αν ειμαστε εμεις καλα ή οχι νομιζω ειναι δικη μας ευθυνη..

Quote:

---

Originally Posted by BillytheKid

Ναι και γω τα ιδια εκανα, εμπαινα στο νετ και εβλεπα συμπτωματα, οτι χειροτερο. Και δυστυχως το κανω ακομα τωρα που ειμαι χαλια. Και εγω επισης δεν μπορουσα να πιστεψω πως ολα αυτα ειναι ψυχικα και οχι παθολογικα. Ημουν σιγουρος οτι ειχα κατι. Κι ομως το μυαλο παιζει τα χειροτερα παιχνιδια και εφιαλτες αναλογα με το που το καθοδηγουμε. Σε καταλαβαινω απολυτα ακριβως τα ιδια περασα και μιλαμε για τοση θλιψη που με το ζορι πηγαινα τουαλετα. Στο κρεβατι ολη την ωρα. Ακουγα τα πουλια απ εξω και τα ζηλευα. Τους ανθρωπους να μιλανε και ζηλευα. Εγω και το τερας ημουν μονο. Εχω ξοδεψει τοσα λεφτα σε γιατρους που θα μπορουσα ταξιδια να κανω. Ψυχοθεραπεια επισης. Πανω απο χρονο,αποτελεσματα πενιχρα σε σχεση με την φαρμακευτικη αγωγη. Εγινα αλλος ανθρωπος ουτε φοβιες ουτε ψυχοσωματικα ουτε ειχα ξαναμπει στο νετ για συμπτωματα. ΖΟΥΣΑ επιτελους.. Ξερω πως καποια πραγματα δυστυχως τα χω παρει απ τη μανα μου χωρις να την κατηγορω, μου τα μετεδωσε εμεσα. Απαισιοδοξια και φοβιες.. Απο μικρο.. Απλα αργησαν να μου εμφανιστουν, γυρω στα 34.. Το παιρνεις μηνα τωρα ολοκληρο? υπομονη και σε λιγο θα αρχισεις να βλεπεις φως. Απο ορεξη για φαγητο πως πας? Εγω πολυ πεσμενος, σε 2 βδομαδες εχασα 3 κιλα, μεσολαβησε βεβαια κ η ιωση, τρωω με το ζορι, σημερα λιγο καλυτερα.. 1,76 62 κιλα.. Και το χαπι που με εκανε τρις χειροτερα απο παρενεργειες τις 2 πρωτες βδομαδες.. Ειδα παλι το Χριστο φανταρο..

---

σημερα κλεινω την 39η μερα στην escitalopram, ξεκινησα με 5mg για 7 μερες και μετα ως τωρα 10mg, στην αρχη ειδικα ηταν εντονοτερο το στρες, χαλια πραγματικα, τωρα νιωθω καπως καλυτερα αλλα δεν ειμαι εντελως οκ, νιωθω ακομα κατι περιεργες ζαλαδες, μια "τσιτα" / ενταση ορισμενες φορες και φυσικα εκει παλι ο φοβος κυριαρχει! Ειναι φυσιολογικο ολο αυτο? μηπως εχει αργησει να δρασει το φαρμακο σε μενα? ειδα που αναφερουν πολλοι 30 μερες...
Βεβαια θα πρεπει να αλλαξω κ πραγματα γυρω μου, ειμαι σε μια περιοδο απραξιας και αυτο νομιζω με σπρωχνει πιο πολυ στην "λουμπα", δεν ειχα διαθεση για τπτ, οσον αφορα στο φαγητο εχει μειωθει σχετικα η ορεξη μου και φυσικα εχω χασει μερικα κιλα, φαντασου μου λενε γνωστοι οτι αδυνατισα και εκει χανω το εδαφος κατω απο τα ποδια! με παιρνει ακομα περισσοτερο αποκατω..

Quote:

---

Originally Posted by BOOM

ερικα..κ γω σε μια υστερια μεσα μεγαλωσα...ομως καλο ειναι να βρισκουμε τροπους να συγχωρουμε εκεινους ..να θεραπευομαστε εμεις κ να προχωραμε παρακατω..
οκ ολα αυτα εγιναν με την μαμα κ μπαμπα σου..πανε..ειναι παρελθον..
εσυ τι κανεις τωρα για να θεραπευσεις τις πληγες σου?με το να θυμασαι ολα αυτα δεν σε βοηθαει, με το να βρεις εναν καλο θεραπευτη κ να προσπαθησεις να πας παρακατω, αυτο ειναι που θα σε βοηθησει κ σενα κ μενα..
κ μενα ο πατερας μου ενα χαλι ηταν, φωνακλας,ολο παρατηρησεις, ενας πανικος κινουμενος, πως να μην εχω στρες κ μαλακιες τετοιες..
ομως πρεπει να προσπαθουμε για εμας..κ οχι γι αυτους.
εγ προσωπικα τους συγχωρεσα.αληθεια..κ τοτε ενιωσα μια χαρα..μονο που εχουν μεινει υπολλειματα οπως βλεπω..κ γι αυτα θα προσπαθησω πλεον.
αν κατσω κ σκεφτω κ λεπτομερειες τι γινοταν σπιτι μου(χαος) κ τι μου συνεβει τοτε δεν θα γινω ποτε καλα..θα παω να θαφτω κει σε κανα ταφο να τελειωνω.
πλεον για το αν ειμαστε εμεις καλα ή οχι νομιζω ειναι δικη μας ευθυνη..

---

Το ξέρω...απλά είμαι στη φάση του θυμού ακόμα. Ακόμα βγαίνουν πράγματα. Το ξέρω πως μόνο αν τους συγχωρήσω και καταφέρω να δω κάποια θετικά τους (ακόμα δεν βλάπω τίποτα) θα ηρεμήσω και θα κάνω ειρήνη μέσα μου....

Quote:

---

Originally Posted by P73

σημερα κλεινω την 39η μερα στην escitalopram, ξεκινησα με 5mg για 7 μερες και μετα ως τωρα 10mg, στην αρχη ειδικα ηταν εντονοτερο το στρες, χαλια πραγματικα, τωρα νιωθω καπως καλυτερα αλλα δεν ειμαι εντελως οκ, νιωθω ακομα κατι περιεργες ζαλαδες, μια "τσιτα" / ενταση ορισμενες φορες και φυσικα εκει παλι ο φοβος κυριαρχει! Ειναι φυσιολογικο ολο αυτο? μηπως εχει αργησει να δρασει το φαρμακο σε μενα? ειδα που αναφερουν πολλοι 30 μερες...
Βεβαια θα πρεπει να αλλαξω κ πραγματα γυρω μου, ειμαι σε μια περιοδο απραξιας και αυτο νομιζω με σπρωχνει πιο πολυ στην "λουμπα", δεν ειχα διαθεση για τπτ, οσον αφορα στο φαγητο εχει μειωθει σχετικα η ορεξη μου και φυσικα εχω χασει μερικα κιλα, φαντασου μου λενε γνωστοι οτι αδυνατισα και εκει χανω το εδαφος κατω απο τα ποδια! με παιρνει ακομα περισσοτερο αποκατω..

---

Γενικα μετα το μηνα αρχιζουν να πιανουν τα αντικαταθλιπτικα. Εμενα με ειχαν πιασει λιγο νωριτερα αλλα εξαρταται και απ τον οργανισμο. Μην ξεχνας βεβαια οτι πρεπει να δωσεις χρονο και υπομονη. Η βελτιωση ερχεται σιγα σιγα , βημα βημα. Καθε μερα και λιγο καλυτερα. Το φαρμακο να το βλεπεις σαν συντροφο σου σαν συμμαχο. Και φυσικα να κανεις οσο μπορεις πραγματα που σε ευχαριστουν λιγα λιγα καθε φορα χωρις να ζοριζεσαι πολυ. Μιλησε και με τον/την ψυχιατρο σου ισως να χρειαστει να αυξησεις την δοση. Σε εμενα λειτουργησε 10mg , μου φυγαν ολα. Ειμαι λιγο καλυτερα χτες και σημερα στην 19η μερα. Παλευω και ελπιζω. Θα γινεις καλα και η ορεξη θα σου ερθει , σιγα σιγα θα φτιαξουμε φιλε μου. Κουραγιο θελει..

Quote:

---

Originally Posted by BOOM

εγω ειχα το ιδιο παθει περσι τον Μαρτιο, πηρα αντικαταθλιπτικο ladose, κ συνηλθα σε ενα μηνα..μια χαρα..ξεκινησε απο στρες για κατι συγκεκριμενο..κ εξελιχθηκε σε αγχωδη διαταραχη..καταθλιψη..τρεμο υλες κλπ..μετα συνηλθα εντελως κ ημουν μια χαρα!
πιστευα οτι δεν θα το ξαναπαθω..ομως παλι τωρα πριν 20 μερες σκεφτηκα αρνητικα πολυ για κατι κ αρχισα να ξυπναω πολυ πρωι, να τρεμω, να κλαιω να μην τρωω κ ολο το υπεροχο μειγμα..ακομα παλευω να βρω τις ισορροπιες μου, εχω κ εναν θυρεοειδη που παει να σκασει..εσκασε βασικα κ εφερε ακομα πιο πολλη συναισθηματικη διαταραχη κ παιρνω φαρμακα να τον ρυθμισω..
νιωθω εγκλοωβισμενη μεσα σε αυτο..ψαχνω τροπους να αποφορτισθω..ξεκινησα ψυχοθεραπεια , εχω παει μονο μια φορα..σημερα θα παω κ δευτερη..κ θα συνεχισω.
ειναι μεγαλο πακετο, δεν μπορεις πουθενα να λειτουργησεις, νιωθεις σαν να χεις γριππη..ε?
βασανιστηριο..νιωθεις απαισια παντου, αγχος, φοβος. τρομος κ συνεχεια εχεις κακη διαθεση..δεν σε νοιαζει να κανεις πραγματα που σου αρεσαν..παρα μονο γυρνας απο δω κ απο κει μπας κ νιωσεις καλα...
αυτα..βρισκεις κοινα με μενα?

---

Ναι βρισκω ολα αυτα που αναφερεις. Συν τα σωματικα που κανουν την κατασταση ακομα πιο δυσκολη. Τρομος φοβος και αγχος. Με βοηθησε πολυ το αντικαταθλιπτικο μου χαν φυγει ολα. 1μιση χρονο απο τοτε που το σταματησα ο εφιαλτης ειναι παλι εδω. Δυστυχως. Κλαμα και αδιεξοδο παλι..

θυμισε μου? κανεις ψυχοθεραπεια?κ αν ναι τι ειδους?
βοηθαει απο οτι βλεπω η γνωσιακη συμπεριφοριστικη..αν κ ειναι νωρις ακομα να βγαλω συμπερασματα, εχτες με αποφορτισε πολυ που πηγα..
καπως ανακουφιστηκα..

διαβαζα τωρα παλι το αρχικο σου μνμ..κ ειδα οτι ξεκινησες αντικαταθλ. οποτε εισαι σε φαση προσαρμογης κ θα σε πιασει σε λιγο καιρο.
κανε υπομονη..
κ εκει που λες για το πρωινο ξυπνημα...ντσξει..δεν υπαρχει αυτο το πρωινο! δεν παλευεται..με το που ανοιγει το ματι μια φρικη!
παρακαλαω ποτε θα βραδυασει να ηρεμησω λιγο.