η αγάπη άργησε..... 3 χρόνια.....
καλησπέρα σε όλους... διαβάζω το πολύτιμο αυτό site κάμποσο καιρό τώρα και πήρα την απόφαση να γράψω για το δικό μου πρόβλημα.... Πολλοί ίσως με κατακρίνετε, αλλά σας καταλαβαίνω, φταίω και πάλι φταίω! Έίμαι παντρεμένη 3 χρόνια τώρα, έχω κι ένα μωράκι. Με τον άντρα μου έχω πολύ καλή σχέση. Είναι καταπληκτικό παιδί, με αγαπάει, τον αγαπάω, το μόνο παράπονο που είχα πάντα είναι ότι δεν έχει αυτή τη φλόγα που συνεχώς καιει μέσα μου, αυτό το νεύρο! Δεν εννοω στο κρεβάτι, αλλά εννοώ στον τρόπο ζωής γενικότερα. Και μία μέρα εμφανίστηκε εκείνος.... Καινούριος συνάδελφος στη δουλειά, λίγο μικρότερος μου πολύ όμορφος. Δεν έδωσα σημασία αρχικα, αλλά από την αρχή ένιωθα τη ματιά του να με διαπερνά. Αυτός στα τελειώματα μιας σοβαρής σχέσης. Αρχίσαμε να μιλάμε, να κάνουμε πλάκα και οι χαρακτηρες μας έδεσαν αμέσως! Με τον καιρό ανταλλάξαμε τηλέφωνα, το ένα τηλέφωνο έγιναν πολλά και με τον καιρό έγινε ο ένας στον άλλο απαραίτητος! Όλα αυτά προς το παρόν τουλάχιστον πλατωνικά. Μου ζήτησε να βρεθούμε. Μετά από πολλά όχι (λόγω της αμοιβαίας έλξης που υπήρχε, φοβόμουν) είπα ναι. Πήγαμε μία βόλτα, με φίλησε, με είχε αγκαλιά, μείναμε 2 ώρες έτσι... Δεν έχουμε ολοκληρώσει τη σχέση μας κι ενώ θέλουμε και οι δύο, η λογική και οι συνθήκες μας σταματάνε. Μου είπε ότι έιναι τρελά ερωτευμένος μαζί μου. Κι εγω είμαι, αλλά δεν του το λέω. Του κάνο κακό, του το έχω πει δεν θέλει να το καταλάβει. Δικαίωμα του λέει να νιώθει όπως θέλει. Λέω ψέμματα στον άντρα μου, το σιχαίνομαι αυτό... Τι να κάνω όμως που νιώθω σαν να είναι το άλλο μου μισό! Είναι ο τέλειος. Αν μπορούσα να ευχηθώ στον Θεό να μου στείλει το ιδανικό για μένα, αυτόν θα έστελνε.... Βοήθεια! Δεν είμαι έτσι εγώ, δεν είναι ο χαρακτήρας μου να κάνω τέτοια... Σας κούρασα.... Περιμένω γνώμες, ευχαριστώ που με ακούσατε....
