Ελλειψη κινητρου - Αναγκη να απομακρυνεσαι απο ολους κι απο ολα

Εφυγα απο την Ελλαδα πριν 4 περιπου χρονια (αρχικα για μεταπτυχιακο και μετα για δουλεια στη χωρα που βρισκομαι τωρα)

Οσο ημουν στην ελλαδα ημουν απο τους γενικα εξωστρεφεις ανθρωπους (οσο αντικειμενικα μπορει να κρινει καποιος τον εαυτο του). Εκανα ευκολα νεους φιλους/ νεες γνωριμιες και γενικα
(οπως μου ελεγαν κι οι ανθρωποι που με ξερουν καλα) δεν στενοχωριουμουν σχεδον ποτε και παντα με χιουμορ και με αισοδοξια ξεπερνουσα τα προβληματα του
και βοηθουσα και τους γυρω μου να ξεπερασουν τα δικα τους.

Τα τελευταια χρονια ομως εχω κλειστει απολυτα στον εαυτο μου. Η εικονα που εχουν για μενα οι γονεις μου, ο αδερφος μου και οι
πιο κοντινοι φιλοι μου ειναι 100& ψευτικη. Σε κανεναν δε λεω τι αισθανομαι και τι σκεφτομαι.

Πως αισθανομαι και τι σκεφτομαι ?? Θα προσπαθησω να σας το εξηγησω παρακατω, αφου πισω απο την ανωνυμια του pc, δεν ντρεπομαι καθολου (μιας και πιστευω οτι η ντροπη ειναι αυτο που με κανει κι εχω χρονια να πω τι αισθανομαι σε καποιον)

Οταν εφυγα απο την Ελλαδα ειχα μια σχεση που ποτε δεν ειχα εκτιμησει και στην οποια ειχα κανει μεγαλα κι ασυγχωρητα λαθη.
Ως εκ τουτου λιγους μηνες αφοτου εφυγα, η κοπελα με χωρισε κι απο εκεινη την περιοδο εχω μπει σε ενα φαυλο κυκλο εσωστρεφειας (?), καυαθλιψης (?), κλεισιματος στον εαυτο μου (?), δεν ξερω καν πως να το χαρακτηρισω
Αρχικα, νομιζα οτι ηταν απλα μια ερωτικη απογοητευση (ή απλα μια συνειδητοποιηση του ποσο "ηλιθιος" ειμαι) και οτι θα περνουσε με την παροδο του χρονου
Οι μηνες ομως περνουσαν κι εγω συνεχιζα να αισθανομαι το ιδιο. Κενος, αδειος κ χωρις ορεξη για τιποτα. Το μονο που με ενδιεφερε ηταν τι δικαιολογιες θα πω σε γνωτους ή πως θα αρνηθω προτασεις για εξοδους κλπ, ωστε να μεινω μονος μου

Μετα απο περιπου εναμιση χρονο, ημουν ακομα στην ιδια κατασταση. Ερειπιο πραγματικα μεσα μου - ενδεικτικο ειναι οτι ειπα ψεματα σε γονεις και φιλους
και περασα τις 3 βδομαδες των χριστουγεννων στη χωρα που εμενα τοτε, πραγματικα ολομοναχος (πραγμα που δεν εχω μετανιωσει καθολου, θα το εκανα ευχαριστως ξανα)

Την περιοδο εκεινη, πιστευα οτι η συναισθηματικη μου κατασταση οφειλονταν στο γεγονος οτι ειχα αρχισει την αναζητηση εργασιας (πραγμα που με αγωνε αρκετα)
Κι αυτο ομως αποδειχθηκε απλα μια εικασια, διοτι δουλεια βρηκα (κι οντως τους πρωτους 2-3 μηνες ειχα ενθουσιαστει αρκετα) στη συνεχεια ομως επεσα παλι
στα ιδια συναισθηματα.

Προσπαθησα αρκετες φορες να κανω μια καινουρια αρχη, οσον αφορα στα συναισθηματικα, αλλα οσες κοπελες γνωριζα παντα τις συνεκρινα με την πρωην μου και παντοντε η πρωην "κερδιζε"

Πλεον, σχεδον καθε πρωι που ξυπναω, νιωθω μια παντελη ελλειψη κινητρου..
Προσπαθησα πολλες φορες να ξεκινησω ενα χομπυ (τεννις, μπασκετ, windsurfing) αλλα μετα απο 2-3 εβδομαδες τα παρατησα
Ισως το μονο πραγμα που περιμενβ καθε εβδομαδα ειναι η παρασκευη και το σαββατο. Συνηθως πινω παρα πολυ. Τοσο πολυ που δε θυμαμαι καν πως περασα.
Ο λογος που πινω..? Ολοι κι ολα μου φαινονται τοσο βαρετα..

Ισως μονο ενα προσωπο δεν ειναι τοσο βαρετο και μπορω να περασω λιγο χρονο μαζι του (σε ανδρικη φιλια αναφερομαι).
Ειναι ενας φιλος που γνωρισα στην σωρα που εκανα μεταπτυχιακο και που τον τελευταιο χρονο συγκατοικω Εχει χιουμορ, δε γκιρινιαζει (κατι που ειναι πολυ σημαντικο οταν συγκατοικεις) ειναι διακριτικος και γενικα ατομο που μπορεις να βασιστεις πανω του..
Σε τρεις μηνες βεβαια φευγει μονιμα (για την ακριβεια θα παει να μεινει σε αλλη ηπειρο) κι αντι να στενοχωρηθω που θα φυγει ο μονος ουσιαστικος φιλος που εχω εδω, εγω χαιρομαι.. Μετραω τις μερες, για να μεινω και παλι ενετελως μονος μου. Εγω κι οι σκεψεις μου.

Απο την αλλη βεβαια σκεφτομαι οτι δεν εκτιμαω αυτα που εχω. Ειμαι υγιης, εχω μια καλη δουλεια και δεν πρεπει να παραπονιεμαι και να γκρινιαζω, διοτι υπαρχουν ανθρωποι που αντιμετωπιζουν πολυ σοβαρα προβληματα.

Δε ξερω αν εχω κατι, δε ξερω αν απλα υπερβαλλω, ενα μονο ξερω και γι αυτο ειμαι σιγουρος.. Θελω να ειμαι μονος μου, να μενω μονος μου και να μη χρειαζεται να δινω λογαριασμο για τιποτα και σε κανεναν
Και το κυριοτερο, δε θελω κανεις απο τους κοντινους μου ανθρωπους να μαθει ποτε πως ειμαι και τι νιωθω. Θελω να πιστευουν οτι ολα ειναι ολα ειναι μια χαρα (μπορει και να ειναι βεβαια)

Γενικα αν προσπαθουσα να ζωγραφισω τα συναισθηματα μου σε ενα χαρτι, θα τραβουσα μια ευθεια γραμμη. Τιποτα αλλο. Ετσι νιωθω. Απλα μια ευθεια γραμμη, χωρις σκαμπανεβασματα. Ουτε πανω ουτε κατω (αμφιβαλλω βεβαια αν εχει πιο κατω)

Υ.Γ. Ανοιξα το τοπικ αυτο στην κατηγορια Καταθλιψη-Δυσθυμια και οχι στην κατηγορια Σχεσεις, γιατι (θελω να) πιστευω οτι το κενο που αισθανομαι δεν ανηκει απλα σε μια ερωτικη απογοητευση πριν απο λιγα χρονια.

Υ.Γ.2 Ευχαριστω που με ακουσατε. Ποτε δεν πιστευα οτι θα τα εγραφα ολα αυτα

Πιστευω οτι ο πονος του χωρισμου σε συνδυασμο με την προσαρμογη στα νεα δεδομενα ειναι που οφειλονται για το πως νιωθεις. Απ αυτα που λες παντα. Πιο πολυ το πρωτο θεωρω οτι σ εχει επηρεασει. Για ποιο λογο χωρισατε;

"Ταξιδιώτη" γράφεις κ περιγράφεις πολύ ωραία........
Από πλευράς μου 4 ερωτήσεις (στην ουσία 3):

- Απ' όσα εξιστορείς, καταλαβαίνω ότι η μοναξιά σου είναι συγχρόνως η φωλιά σου, το καταφύγιό σου, αλλά κ το βάσανο κ το μαρτύριό σου. Δηλ. αυτό ακριβώς το οποίο σε ελκύει κ αυτό το οποίο αποζητάς (να είσαι μόνος σου) είναι κ η δυστυχία σου, κατάλαβα σωστά......?

-Πίνεις για να περάσουν πιο γρήγορα οι άδειες ώρες του ΠΣΚ ή για να μην σκέφτεσαι.......?

- Για μένα η πιο κρίσιμη ερώτηση: Πάμε πίσω στην εποχή που όλα κυλάγανε ξένοιαστα κ σχετικά ανέμελα, όταν ήσουν 1 κοινωνικό, αισιόδοξο, θετικό κ χαμογελαστό παιδί. Είχες ποτέ ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις......? Τί θέλω να πω με αυτό: Είχες κάποιους λίγους (έτσι κ αλλιώς τα εσώψυχά μας δεν τα βγάζουμε στους πολλούς κ επιπλέον δεν ενδιαφέρονται κ πολλοί για αυτά, ορισμένα πράγματα είναι εξ ορισμού για τους λίγους) φίλους/φίλες/κοπέλες με τις οποίες να έχεις έρθει αρκετά κοντά, σε σημείο να έχεις δώσει 1 κομμάτι του εαυτού σου, να είναι οι άνθρωποι που κ στις 3 το πρωί να πάρουν κ εσύ να ξυπνάς 7 για δουλειά να τρέξεις να τους βρεις (κ εκείνοι φυσικά το ίδιο, κάποια πράγματα για να είναι υγιή πρέπει να ισχύουν αμοιβαία), να μη φοβάσαι να εκτεθείς μπροστά τους με τις ατέλειες κ αδυναμίες σου, να τους νοιάζεσαι κ να τους τα λες χύμα, όπως ακριβώς θα θέλεις κ εσένα να στα λένε χύμα κ όχι ωραιοποιημένα, είχες επενδύσει ποτέ συναισθηματικά σε μια κοπέλα (δεν εννοώ να πέρασε η Ζιζέλ από μπροστά σου κ να ερωτεύτηκες κεραυνοβόλα), έχεις μοιραστεί με ανθρώπους τις πιο βαθιές σου σκέψεις κ προβληματισμούς, έχεις βάλει ποτέ πολύτιμα πρόσωπα πάνω από εσένα........? Ή απλά πέρναγες καλά, ήσουν λίγο -πολύ η πάρτη σου, με τις τσουχτερές αλήθειες δεν τα είχες κ πολύ καλά, τα πέρναγες όλα "στην επιφάνεια", ακόμα κ στα πολύ κοντινά σου πρόσωπα τα έλεγες "στρογγυλεμένα" κ προτιμούσες να είσαι απλά συμπαθής, παρά να εκφράζεις τις πραγματικές σου απόψεις......?

- Προαιρετική ερώτηση, γιατί ούτε κ εγώ πιστεύω ότι ο η κατάθλιψη οφείλεται στο χωρισμό (το "από αγάπη/έρωτα κανείς δεν πέθανε" είναι πολύ σωστή κουβέντα), μάλλον ο χωρισμός υπήρξε ο ελαφρύς σεισμός που ανέδειξε κάποια σαθρά θεμέλια, τα οποία φυσικά προϋπήρχαν κ είναι η αιτία όλων των δεινών: Λες ότι σε σύγκριση με τις όσες κοπέλες γνώρισες στη συνέχεια, η κοπέλα που πλήγωσες κ σε άφησε "κερδίζει". Έχεις εντοπίσει ποιά είναι αυτά τα σημεία εξ αιτίας των οποίων κερδίζει κ την καθιστούν αναντικατάστατη.........? Θέλω να πω ποιά χαρακτηριστικά διέθετε/συνδύαζε που σου λείπουν......?

Καταρχας σας ευχαριστω πολυ για τα σχολια σας

@kerasi: οπως εγραψα και στο πρωτο μου ποστ δεν χωρισαμε αλλα με χωρισε και το λαθος ηταν 100 % δικο μου.. Ουσιαστικα ποτε δεν εκτιμησα την παρουσια της (ας την ονομασουμε Κοπελα Α) στη ζωη μου. Λιγους μηνες πριν φυγω απο την ελλαδα και θεωρωντας μεσα μου πως η σχεση μας ειχε πια ημερομηνια ληξης γνωρισα μια αλλη κοπελα (ας την πουμε Κοπελα Β) και με την οποια αρχισαμε να βρισκομαστε για λιγες εμβομαδες. Δεν ηταν κατι σοβαρο. Ηταν απλα κατι επιφενειακο που τελειωσε αρκετα γρηγορα.
Με την κοπελα Α ποτε δεν χωρισα κι οταν η τελευται ηρθε να με επισεφτει στο εξωτερικο, με καποιο τροπο (οι λεπτομερειες δεν εχουν σημασια) το εμαθε. Αυτην ηταν κι η αρχη του τελους. Προσπαθησα να την μεταπεισω, προσπαθησε να με συγχωρησει αλλα ηταν πια αργα.

@mariposa7:
ειλικρινα επεσα απο τα συννεφα μολις διαβασα το σχολιο. 2 ενδεχομενα μπορω να σκεφτω. Ειτε εισαι ψυχολογος με μεγαλη εμπειρια απο παρομοια περιστατικα η εχεις περασει/περνας ακριβως την ιδια φαση !!!

οριστε κι οι απαντησεις (οσο πιο ειλικρινα μπορω) στις ερωτησεις:

- δε ξερω κατα ποσο η μοναξια ειναι το μαρτυριο μου ή η δυστυχια μου. Γι αυτο που ειμαι σιγουρος ειναι οτι το να μενω μονος μου ειναι αυτο που αναζητω και αυτο για το οποιο λεω πλεον τα μεγαλυτερα (αθωα) ψεματα. Να σου δωσω ενα παραδειγμα. Με τον συγκατοικο μου δουελευουμε στην ιδια εταιρια, οποτε τις περισσοτερες μερες παμε κι ερχομαστε μαζι στη δουλεια (ειναι αρκετα μακρυα οποτε ξοδευουμε πανω αοπ μια ωρα στο αυτοκινητο, κατι που πραγματικα με πνιγει). Πολλες φορες λεω ψεματα οτι πρπεει να παω νωριτερα ή οτι πρεπει να δουλεψω μεχρι αργα, ωστε να γυρισω μονος μου με το λεωφορειο.


- ισως δεν ημουν ξεκαθαρος στο αρχικο μου ποστ. δν περιμενω πως και πως το σαββατοκυριακο για να πιω. Απλα τις καθημερινες και με δεδομενο οτι ξοδευω πολλες ωρες στη δουλεια, καταφερνω και ειναι μονος μου, κατι το οποιο με ευχαριστει. Τα σαββατοκυριακα ομως αυτο δεν ειναι και πολυ ευκολο. Με τον εναν η με τον αλλον τροπο θα μπλεξω σε παρεες, παρτυ κλπ(που ντρεπομαι να αποφυγω - δες την απαντηση μου στο επομενο ερωτημα και θα καταλαβεις πολλα). Οταν λοιπον βρικοσμαι σε μια τετοια τετοια κατασταση ο μονος τροπος για να περασει γρηγορα ο χρονος και να σκοτωσω τη "βαρεμαρα" που νιωθω ειναι το αλκοολ.

- με αυτη σου την ερωτηση, πραγματικα με "εστειλες". Ειλικρινα δε θα μπορουσα να περιγραψω καλυτερα τη ζωη μου εως σημερα...

Quote:

---

Originally Posted by mariposa7

Πάμε πίσω στην εποχή που όλα κυλάγανε ξένοιαστα κ σχετικά ανέμελα, όταν ήσουν 1 κοινωνικό, αισιόδοξο, θετικό κ χαμογελαστό παιδί. Είχες ποτέ ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις......? Τί θέλω να πω με αυτό: Είχες κάποιους λίγους (έτσι κ αλλιώς τα εσώψυχά μας δεν τα βγάζουμε στους πολλούς κ επιπλέον δεν ενδιαφέρονται κ πολλοί για αυτά, ορισμένα πράγματα είναι εξ ορισμού για τους λίγους) φίλους/φίλες/κοπέλες με τις οποίες να έχεις έρθει αρκετά κοντά, σε σημείο να έχεις δώσει 1 κομμάτι του εαυτού σου, να είναι οι άνθρωποι που κ στις 3 το πρωί να πάρουν κ εσύ να ξυπνάς 7 για δουλειά να τρέξεις να τους βρεις (κ εκείνοι φυσικά το ίδιο, κάποια πράγματα για να είναι υγιή πρέπει να ισχύουν αμοιβαία)

---

Ειχα κι εχω καποιους λιγους φιλους, για τους οποιους παντα ημουν εκει οταν με χρειαζοντουσαν (κι αυτοι το ιδιο φυσικα). Βεβαια, υπαρχει ενα μεγαλο "αλλα" εδω.
Ενω οι φιλοι, ο αδερφος μου κι οι γονεις μου με αφηναν να μπΩ βαθια στη ζωη τους και να τους ακουσω/βοηθησω σε πολυ προσωπικα τους πραγματα, εγω ποτε δεν εκανα το ιδιο.
Ποτε δεν ανοιχτηκα σε κανεναν πραγματικα. Π.χ. Οταν με απατησε μια πρωην μου, εσπασα μεσα σου. Για μερες ολοκληρες εκλαιγα, αλλα δεν το ειπα σε κανεναν τους γιατι ντρεπομουν..
Αλλο παραδειγμα...? ΠΟλλες φορες στο σπιτι οι γονεις μου μαλωναν κι αυτο με πιεζε αφορητα ψυχολογικα. Κι αυτο ομως δεν το ειπα ποτε σε κανεναν.. Ο λογος..? Ντρεπομουν και δεν ηθελα να αφησω κανεναν να δει την αδυνατη/ευαισθητη πλευρα του χαρακτηρα μου.
Δεν ειμαι σιγουρος αν ειναι σχετικο με τα παραπανω, αλλα ενα απο τα ελαττωματα μου που περισσοτεροι απο ενας ανθρωποι μου το εχουν τονισει οτι θελω ολοι γυρω μου να ειναι ευχαριστημενοι. Για να το θεσω πιο απλα. Λεω σε ολους ναι. Κι αυτο παντοτε μου δημιουργουσε μια ψυχολογικη φορτιση αφου πολλες φορες λεγοντας ναι, δεν εκανα αυτο που πραγματικα ηθελα αλλα αυτο που επρεπε ωστε να φανω «καλος»

Και για το τελος αφηνω την παρακατω φραση σου, που πραγματικα με ταρακουνησε

Quote:

---

Originally Posted by mariposa7

Ή απλά πέρναγες καλά, ήσουν λίγο -πολύ η πάρτη σου, με τις τσουχτερές αλήθειες δεν τα είχες κ πολύ καλά, τα πέρναγες όλα "στην επιφάνεια", ακόμα κ στα πολύ κοντινά σου πρόσωπα τα έλεγες "στρογγυλεμένα" κ προτιμούσες να είσαι απλά συμπαθής, παρά να εκφράζεις τις πραγματικές σου απόψεις......?

---

Χωρις πολλα σχολια: Ειλικρινα περιγραφει τη ζωη μου στην ελλαδα.

Να σου κανω κι εγω με τη σειρα μου μια ερωτηση. Πως σχτιζεται η πιο κρισιμη (οπως τη χαρακτηρισες) ερωτηση με τη ψυχολογικη μου κατασταση ? Ειλικρινα αδυνατω να συλλλαβω τη συσχετιση.

Το ξαναβαζω γιατι πραγματικα δεν περιμενα ποτε ενας αγνωστος ανθρωπος να εκφρασει κατι τοσο ακριβες για μενα

Quote:

---

Originally Posted by mariposa7

Ή απλά πέρναγες καλά, ήσουν λίγο -πολύ η πάρτη σου, με τις τσουχτερές αλήθειες δεν τα είχες κ πολύ καλά, τα πέρναγες όλα "στην επιφάνεια", ακόμα κ στα πολύ κοντινά σου πρόσωπα τα έλεγες "στρογγυλεμένα" κ προτιμούσες να είσαι απλά συμπαθής, παρά να εκφράζεις τις πραγματικές σου απόψεις......?

---

Ουτε ψυχολογος ειμαι (δεν παιζει να τα καταφερνα), ουτε περναω την ιδια φαση..... απλα ας πουμε πως "σκαναρω" καλα........

Ασχετο, κ μεταξυ σοβαρου κ αστειου, για την απαντηση που εγραψες στον κερασι, αυτο με εσας τους (σχεδον ολους τους) αντρες, που οταν συνειδητοποιεισετε τι χασατε, το χαιρεται ηδη καποιος αλλος, ειλικρινα ποτε δεν το καταλαβα!

Στα υπολοιπα τωρα:

- Αν η μοναξια που αποζητας, σε εκανε να νοιωθεις πληρης, ευτυχισμενος κ χαρουμενος δεν θα εγραφες το παραπανω πολυ καλογραμμενο κειμενο. Αρα την εχεις αναγκη αυτην την μοναξια, ομως κατι "σε χαλαει", κατι λειπει........
- Δεν ειπα πως περιμενεις πως κ πως το ΠΣΚ για να πιεις, ρωτησα το γιατι πινεις, τι επιδιωκεις να νοιωσεις?
- Η 3η ερωτηση ηταν η πιο κρισιμη για εμενα, γιατι επιβεβαιωσε την αρχικη μου υποψια για το υποβαθρο της ολης καταστασης, κ αν θες μπορω να στο αναλυσω. 1 διευκρινηση μονο για να καταλαβω κατι: πως λες οτι ησουν περισσοτερο η παρτη σου κ ταυτοχρονα αναφερεις οτι κατα καιρους θυσιαζοσουν/υποχωρουσες για να κανεις το χατηρι των αλλων κ να μην τους δυσαρεστησεις......?

Ξεχασα να αναφερθω στο θεμα που αφορα στο κατα ποσο ειμαι/ημουν για την παρτη μου

Αυτο θα ελεγα πως δεν ισχυει.. Το αντιθετο μαλιστα.. Λιγες ειναι οι φορες που λεω αυτο που αισθανομαι κι αυτο που θελω.
Ως συνεπεια, πολλες φορες κανω πραγματα ή συμμετεχω σε καταστασεις που δε με αγγιζουν καν.

Θα με ενδιεφερε πολυ να ακουσω τη γνωμη σου για το υποβαθρο της ολης καταστασης

Quote:

---

Originally Posted by traveller13

Εφυγα απο την Ελλαδα πριν 4 περιπου χρονια (αρχικα για μεταπτυχιακο και μετα για δουλεια στη χωρα που βρισκομαι τωρα)

Οσο ημουν στην ελλαδα ημουν απο τους γενικα εξωστρεφεις ανθρωπους (οσο αντικειμενικα μπορει να κρινει καποιος τον εαυτο του). Εκανα ευκολα νεους φιλους/ νεες γνωριμιες και γενικα
(οπως μου ελεγαν κι οι ανθρωποι που με ξερουν καλα) δεν στενοχωριουμουν σχεδον ποτε και παντα με χιουμορ και με αισοδοξια ξεπερνουσα τα προβληματα του
και βοηθουσα και τους γυρω μου να ξεπερασουν τα δικα τους.

Τα τελευταια χρονια ομως εχω κλειστει απολυτα στον εαυτο μου. Η εικονα που εχουν για μενα οι γονεις μου, ο αδερφος μου και οι
πιο κοντινοι φιλοι μου ειναι 100& ψευτικη. Σε κανεναν δε λεω τι αισθανομαι και τι σκεφτομαι.

Πως αισθανομαι και τι σκεφτομαι ?? Θα προσπαθησω να σας το εξηγησω παρακατω, αφου πισω απο την ανωνυμια του pc, δεν ντρεπομαι καθολου (μιας και πιστευω οτι η ντροπη ειναι αυτο που με κανει κι εχω χρονια να πω τι αισθανομαι σε καποιον)

Οταν εφυγα απο την Ελλαδα ειχα μια σχεση που ποτε δεν ειχα εκτιμησει και στην οποια ειχα κανει μεγαλα κι ασυγχωρητα λαθη.
Ως εκ τουτου λιγους μηνες αφοτου εφυγα, η κοπελα με χωρισε κι απο εκεινη την περιοδο εχω μπει σε ενα φαυλο κυκλο εσωστρεφειας (?), καυαθλιψης (?), κλεισιματος στον εαυτο μου (?), δεν ξερω καν πως να το χαρακτηρισω
Αρχικα, νομιζα οτι ηταν απλα μια ερωτικη απογοητευση (ή απλα μια συνειδητοποιηση του ποσο "ηλιθιος" ειμαι) και οτι θα περνουσε με την παροδο του χρονου
Οι μηνες ομως περνουσαν κι εγω συνεχιζα να αισθανομαι το ιδιο. Κενος, αδειος κ χωρις ορεξη για τιποτα. Το μονο που με ενδιεφερε ηταν τι δικαιολογιες θα πω σε γνωτους ή πως θα αρνηθω προτασεις για εξοδους κλπ, ωστε να μεινω μονος μου

Μετα απο περιπου εναμιση χρονο, ημουν ακομα στην ιδια κατασταση. Ερειπιο πραγματικα μεσα μου - ενδεικτικο ειναι οτι ειπα ψεματα σε γονεις και φιλους
και περασα τις 3 βδομαδες των χριστουγεννων στη χωρα που εμενα τοτε, πραγματικα ολομοναχος (πραγμα που δεν εχω μετανιωσει καθολου, θα το εκανα ευχαριστως ξανα)

Την περιοδο εκεινη, πιστευα οτι η συναισθηματικη μου κατασταση οφειλονταν στο γεγονος οτι ειχα αρχισει την αναζητηση εργασιας (πραγμα που με αγωνε αρκετα)
Κι αυτο ομως αποδειχθηκε απλα μια εικασια, διοτι δουλεια βρηκα (κι οντως τους πρωτους 2-3 μηνες ειχα ενθουσιαστει αρκετα) στη συνεχεια ομως επεσα παλι
στα ιδια συναισθηματα.

Προσπαθησα αρκετες φορες να κανω μια καινουρια αρχη, οσον αφορα στα συναισθηματικα, αλλα οσες κοπελες γνωριζα παντα τις συνεκρινα με την πρωην μου και παντοντε η πρωην "κερδιζε"

Πλεον, σχεδον καθε πρωι που ξυπναω, νιωθω μια παντελη ελλειψη κινητρου..
Προσπαθησα πολλες φορες να ξεκινησω ενα χομπυ (τεννις, μπασκετ, windsurfing) αλλα μετα απο 2-3 εβδομαδες τα παρατησα
Ισως το μονο πραγμα που περιμενβ καθε εβδομαδα ειναι η παρασκευη και το σαββατο. Συνηθως πινω παρα πολυ. Τοσο πολυ που δε θυμαμαι καν πως περασα.
Ο λογος που πινω..? Ολοι κι ολα μου φαινονται τοσο βαρετα..

Ισως μονο ενα προσωπο δεν ειναι τοσο βαρετο και μπορω να περασω λιγο χρονο μαζι του (σε ανδρικη φιλια αναφερομαι).
Ειναι ενας φιλος που γνωρισα στην σωρα που εκανα μεταπτυχιακο και που τον τελευταιο χρονο συγκατοικω Εχει χιουμορ, δε γκιρινιαζει (κατι που ειναι πολυ σημαντικο οταν συγκατοικεις) ειναι διακριτικος και γενικα ατομο που μπορεις να βασιστεις πανω του..
Σε τρεις μηνες βεβαια φευγει μονιμα (για την ακριβεια θα παει να μεινει σε αλλη ηπειρο) κι αντι να στενοχωρηθω που θα φυγει ο μονος ουσιαστικος φιλος που εχω εδω, εγω χαιρομαι.. Μετραω τις μερες, για να μεινω και παλι ενετελως μονος μου. Εγω κι οι σκεψεις μου.

Απο την αλλη βεβαια σκεφτομαι οτι δεν εκτιμαω αυτα που εχω. Ειμαι υγιης, εχω μια καλη δουλεια και δεν πρεπει να παραπονιεμαι και να γκρινιαζω, διοτι υπαρχουν ανθρωποι που αντιμετωπιζουν πολυ σοβαρα προβληματα.

Δε ξερω αν εχω κατι, δε ξερω αν απλα υπερβαλλω, ενα μονο ξερω και γι αυτο ειμαι σιγουρος.. Θελω να ειμαι μονος μου, να μενω μονος μου και να μη χρειαζεται να δινω λογαριασμο για τιποτα και σε κανεναν
Και το κυριοτερο, δε θελω κανεις απο τους κοντινους μου ανθρωπους να μαθει ποτε πως ειμαι και τι νιωθω. Θελω να πιστευουν οτι ολα ειναι ολα ειναι μια χαρα (μπορει και να ειναι βεβαια)

Γενικα αν προσπαθουσα να ζωγραφισω τα συναισθηματα μου σε ενα χαρτι, θα τραβουσα μια ευθεια γραμμη. Τιποτα αλλο. Ετσι νιωθω. Απλα μια ευθεια γραμμη, χωρις σκαμπανεβασματα. Ουτε πανω ουτε κατω (αμφιβαλλω βεβαια αν εχει πιο κατω)

Υ.Γ. Ανοιξα το τοπικ αυτο στην κατηγορια Καταθλιψη-Δυσθυμια και οχι στην κατηγορια Σχεσεις, γιατι (θελω να) πιστευω οτι το κενο που αισθανομαι δεν ανηκει απλα σε μια ερωτικη απογοητευση πριν απο λιγα χρονια.

Υ.Γ.2 Ευχαριστω που με ακουσατε. Ποτε δεν πιστευα οτι θα τα εγραφα ολα αυτα

---

τραβα να κανεις σεξ σε κανενα πορνειο.ο ερωτας με ερωτα περναει.το σεξ ειναι το καλυτερο κινητρο.αμα κανουμε σεξ η ζωη παει μπροστα

@chris
θενκς για την ψαγμενη απαντηση
επισκεπτομαι συχνα fkk clubs, αλλα προκοπη δε βλεπω

Quote:

---

Originally Posted by traveller13

@chris
θενκς για την ψαγμενη απαντηση
επισκεπτομαι συχνα fkk clubs, αλλα προκοπη δε βλεπω

---

και θα δεις απο τις απέξω. Κουνια που και κουναγε.η γυναικα ειναι το ναυαγιο του αντρα.τρανταχτη αποδειξη εσυ ο ιδιος.η αρχη του τελους ξεκινησε απο μια γυναικα στη ζωη σου..μου φαινεσαι αυτοκαταστροφικος.αυτομαζ� �χιστικος κτλπ.καλο θα ηταν να μιλησεις με εαν ειδικο

Καλά έκανες κ το διευκρίνησες, γιατί κάπου σκάλωσα στην αντίφαση. Θα σου λοιπόν την άποψή μου, με κάθε επιφύλαξη, γιατί φυσικά μπορεί να είμαι κ φάουλ.

Το πρόβλημα (για εμένα) ξεκινάει κ οφείλεται κυρίως στο ότι λόγω μεγάλης εσωστρέφειας κ εγωϊσμού μην ανακαλύψει κανείς την εύθραυστη, ευάλωτη, αδύναμη κ ατελή πλευρά σου, δεν είχες, δεν έχεις μάθεις να κάνεις κ δεν ξέρεις πώς είναι οι ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις (φιλικές κ γκομενικές, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι 1 πράγμα). Δηλ. πού το πάω……. Μπορεί πχ να είμαι σε 1 club με 2.000 άτομο κόσμο, σε 1 παρέα 50 ατόμων, αλλά ενδέχεται τυπικά ναι, να είμαι με παρέα, στην ουσία όμως είμαι μόνη μου. Κ καλός ο χαβαλές, ωραίες κ οι κουβέντες περί ανέμων κ υδάτων, η μπαλίτσα κ το ps με φίλους, όμως στη ζωή χρειάζονται κ ορισμένα λίγα άτομα, με τα οποία η σχέση (φιλική ή γκομενική) να είναι ουσίας. Τί σημαίνει ουσίας…….? Είναι κάποιοι λίγοι άνθρωποι, που θα ενδιαφέρονται πραγματικά για εσένα κ εσύ για αυτούς, δεν θα κωλώνεις να πεις την άποψή σου, όποια κ αν είναι αυτή, δεν θα ωραιοποιείς κ δεν «θα στρογγυλεύεις» κ θα εκφράζεις πραγματικά τί θέλεις. Έτσι κ αλλιώς τα άτομα αυτά θα είναι πάντα λίγα, 1ον γιατί λίγοι είναι αυτοί που θα σε αποδεκτούν κ θα σε αγαπήσουν στα αλήθεια για αυτό που είσαι, με τα ελαττώματα κ τις αδυναμίες σου (κ εσύ το ίδιο φυσικά) κ 2ον, το σπορ της ειλικρίνειας να ξέρεις είναι πολύ δύσκολο, γιατί, όσο κ αν όλοι γύρω σου σου λένε πως θέλουν να είσαι ειλικρινής μαζί τους», στην πράξη τις αλήθειες τις αντέχουν πολύ λίγοι. Απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι, εσύ μέχρι στιγμής έλεγες στους άλλους λίγο- πολύ αυτό που θέλανε να ακούσουν για να μην «ταράξεις τα νερά», προτιμούσες να σε συμπαθούν κ να είσαι ευχάριστος παρά να σε εκτιμούν, κρατούσες τις σκέψεις σου για τον εαυτό σου κ έτσι αυτές αλλά κ όλοι αυτοί οι προβληματισμοί ανακυκλώνονταν συνέχεια μέσα σου χωρίς να βρίσκουν διέξοδο, καταπίεζες εσύ τον εαυτό σου κ υπαναχωρούσες στα «θέλω» σου προκειμένου να μην διαταράξεις τη γαλήνη με τους γύρω σου κ απέφευγες τους καβγάδες κ τις έντονες συζητήσεις (δεν εννοώ διαπληκτισμούς, εννοώ ανταλλαγή επιχειρημάτων) όπως ο διάολος το λιβάνι, για να μη χαλάσεις τη ζαχαρένια τη δικιά σου κ των γύρω σου. Αλλά σχέσεις ουσίας χωρίς να βασίζονται στην αμοιβαία ειλικρίνεια, σεβασμό (δηλ. αν κάνεις πίσω να το κάνεις επειδή πραγματικά το θέλεις να το προσφέρεις αυτό στον άλλο, όχι επειδή εκείνη την ώρα πιέζεις τον εαυτό σου), ενδιαφέρον κ κυρίως στις αλήθειες, δυστυχώς δεν υπάρχουν. Κάτι μου λέει πως δεν έχεις μάθει να «δίνεσαι» ή φοβάσαι να το κάνεις. Οι περισσότεροι έχουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας αφιερώσει 1 κομμάτι μας στον λάθος ή στους λάθος ανθρώπους, αλλά (αναλόγως πάντα κ το κριτήριο κάποιου να ψυχολογεί τους άλλους) guess what: Αν «δώσεις» (όπου «δίνω»= ανοίγω την καρδιά μου, δίνω 1 κομμάτι του εαυτού μου) πχ σε 10, 15…… ανθρώπους οκ, πες κάποιοι ή οι περισσότεροι θα σου βγουν σκάρτοι, αλλά ε, ας πούμε έστω κ 4-5 θα σου βγουν σωστοί. Θα το εκτιμήσουν κ θα ανταποδώσουν ανάλογα κ θα ξεκινήσει 1 πολύ καλή ανθρώπινη σχέση, η οποία θα περιλαμβάνει αλληλοϋποστήριξη κ καταφύγιο, χώρια που ακόμα κ οι πλάκες με αυτούς τους τόσο καλούς φίλους είναι διαφορετικές, έχετε το δικό σας κώδικα επικοινωνίας κ το δικό σας χιούμορ, «αλληλοκαταλαβαίνεστε» αλλιώς……. Τα υπόλοιπα είναι για να περνάει η ώρα…….

Κ επίσης να σου πω πως δεν είναι καθόλου ελάττωμα να είναι κάποιος συναισθηματικά αδύναμος. Οι άνθρωποι έχουν φτιαχτεί για να κουμπώνουν όπως τα κλειδιά στις κλειδαριές κ ένας αδύναμος άνθρωπος μπορεί να αποτελέσει 1 πολύ όμορφο λιμάνι για κάποιον δυνατό- οι άνθρωποι έχουμε να προσφέρουμε διαφορετικά πράγματα ο καθένας στους άλλους κ έχουμε ανάγκη κ από διαφορετικά πράγματα. Η αίσθηση αυτής της αδυναμίας, σε συνδυασμό με τον εγωϊσμό σου νομίζω πως σε έχουν κάνει να κλειστείς στον εαυτό σου, να μην εκθέτεις τις σκέψεις κ τα θέματά σου, να μη ζητάς γνώμες κ συμβουλές κλπ κλπ. Δεν νομίζω πως αυτό μακροπρόθεσμα σε ωφελεί, περισσότερο σε εγκλωβίζει φοβάμαι. Κ ενώ η αδυναμία δε συνιστά ελάττωμα, ξέρεις ποιο θα ήταν το ελάττωμα…..? Αν ήσουν συναισθηματικά ανώριμος, δηλ. δεν αναλάμβανες τις ευθύνες των πράξεών σου κ τις μετέθετες αλλού, αν εθελοτυφλούσες μπροστά στην ξεκάθαρη πραγματικότητα κ αυτοπαραμυθιαζόσουν, αν ήσουν ξεροκέφαλος κλπ κλπ . Αυτά ναι είναι πρόβλημα (μεγάλο μάλιστα), αλλά η αδυναμία που περιγράφεις εσύ πως έχεις δεν είναι, είναι κάτι το καθαρά ανθρώπινο.

Να σου πω για την ιστορία ότι έχω δει αρκετούς ανθρώπους στη ζωή μου να είναι ή να μένουν μόνοι τους με την ουσιαστική έννοια (πχ το ότι κάποιος μπορεί να «αγοράσει» μια σύζυγο/γκόμενα κλπ κλπ δε συνεπάγεται κάτι για τον 1 ή για τον άλλο, βιτρίνα είναι κ κατ’ ουσίαν κ οι 2 μόνοι τους είναι). Αυτό φυσικά δύναται να έχει διάφορες αιτίες κ όχι αποκλειστικά την εσωστρέφεια ή τον εγωϊσμό, μπορεί κάλλιστα να συμβαίνει λόγω εγωκεντρισμού ή εγωπάθειας, αναισθησίας, ναρκισσισμού, ματαιοδοξίας ή κενότητας. Πολλοί είναι οι λόγοι για τους οποίους κάποιος μπορεί να έχει στη ζωή του μόνο «επιφανειακές» ανθρώπινες σχέσεις, το μοτίβο όμως είναι λίγο- πολύ το ίδιο: Στην αρχή κυλάνε όλα ευχάριστα, αφού οι επιφανειακές σχέσεις είναι εύκολες κ ανώδυνες κ δεν προκαλούν προβλήματα κ συναισθηματική φόρτιση. Κάποια στιγμή όμως στην πορεία ενδέχεται να προκύψει 1 μικρή σεισμική δόνηση, η οποία να ραγίσει την όμορφη κ ομαλή κ επιφάνεια κ τότε το οικοδόμημα καταρρέει γιατί δεν διαθέτει ουσιαστικά θεμέλια από κάτω να το στηρίζουν. Η μικρή σεισμική δόνηση μπορεί να είναι το ο,τιδήποτε, η διάλυση μιας σχέσης/γάμου, μια οικονομική/επαγγελματική καταστροφή, 1 οικογενειακό ζήτημα u name it. Στην περίπτωσή σου μάλλον ήταν ο χωρισμός σου από την κοπέλα σου συνδυαστικά με την μετανάστευσή σου από την Ελλάδα (τώρα που το σκέφτομαι, μήπως αυτό που έκανε την κοπέλα αναντικατάστατη ήταν ότι ή σχέση σας είχε 1 δόση «ουσίας» κ πραγματικού «δοσίματος», έστω κάπως μονόπλευρα……?). Αλλά ακόμα κ στις περιπτώσεις εκείνες που ο σεισμός δεν επέρχεται ποτέ, η απουσία πραγματικών κ ουσιαστικών ανθρώπινων σχέσεων από τη ζωή κάποιου αφήνει πολλά κενά, ασυνείδητα συνήθως, κ αυτό βγαίνει προς τα έξω μέσω πολλών ειδών συμπτωμάτων (αναλόγως κ την ιδιοσυγκρασία, τις ανασφάλειες κ τα κόμπλεξ του κάθε ανθρώπου), τα οποία μπορεί να εκτείνονται από την ακόρεστη ματαιοδοξία/μεγαλομανία μέχρι την εργασιομανία.
Με 2 λόγια, δεν σε λέω ούτε κενό, ούτε ματαιόδοξο, ούτε παρτάκια, ούτε ανώριμο. Υποθέτω πως κάποιο σφάλμα κάνεις στη διαχείριση των ανθρώπινων σχέσεων κ επαφών. Γιατί, δεν ξέρω, έτσι πιστεύω κ έτσι έχω δει, εάν κάποιος έχει ορισμένες υγιείς κ ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις δεν θα νοιώσει ποτέ την παγωμάρα της μοναξιάς, γιατί είτε αυτές οι σχέσεις θα τον κάνουν να μην αποζητήσει ποτέ την μοναξιά (λειτουργούν ως κίνητρο στη ζωή), είτε, ακόμα κ αν επιδιώξει συγκυριακά να βρεθεί μόνος, δεν θα είναι εκείνο το είδος της μοναξιάς που θα τον κάνει να νοιώσει άδειος κ χωρίς νόημα (θα είναι 1 περιστασιακή περίοδος μοναχικότητας τύπου «θέλω λίγο χρόνο με τον εαυτό μου»).
Γιαυτό άλλωστε εξ’ αρχής ρώτησα για το πώς ήταν οι φιλίες κ οι επαφές σου παλιά. Δεν ξέρω κατά πόσο έχω πέσει μέσα, ίσως σου μιλάω κ για πράγματα που δεν είχες ασχοληθεί ποτέ να τα σκεφτείς. Ελπίζω να βοήθησα λίγο πάντως..

traveller ακου την mariposa η κατασταση σου μοιαζει πολυ μετην δικιαμου ετσι και γω αισθανομαι πανω κατω η mariposa εχει πεσει μεσα!

καλησπερα
ευχαριστω πολυ για την απαντηση.

κυριως στεκομαι στο παρακατω

Quote:

---

Originally Posted by mariposa7

Πολλοί είναι οι λόγοι για τους οποίους κάποιος μπορεί να έχει στη ζωή του μόνο «επιφανειακές» ανθρώπινες σχέσεις, το μοτίβο όμως είναι λίγο- πολύ το ίδιο: Στην αρχή κυλάνε όλα ευχάριστα, αφού οι επιφανειακές σχέσεις είναι εύκολες κ ανώδυνες κ δεν προκαλούν προβλήματα κ συναισθηματική φόρτιση. Κάποια στιγμή όμως στην πορεία ενδέχεται να προκύψει 1 μικρή σεισμική δόνηση, η οποία να ραγίσει την όμορφη κ ομαλή κ επιφάνεια κ τότε το οικοδόμημα καταρρέει γιατί δεν διαθέτει ουσιαστικά θεμέλια από κάτω να το στηρίζουν. Η μικρή σεισμική δόνηση μπορεί να είναι το ο,τιδήποτε, η διάλυση μιας σχέσης/γάμου, μια οικονομική/επαγγελματική καταστροφή, 1 οικογενειακό ζήτημα u name it. Στην περίπτωσή σου μάλλον ήταν ο χωρισμός σου από την κοπέλα σου συνδυαστικά με την μετανάστευσή σου από την Ελλάδα (τώρα που το σκέφτομαι, μήπως αυτό που έκανε την κοπέλα αναντικατάστατη ήταν ότι ή σχέση σας είχε 1 δόση «ουσίας» κ πραγματικού «δοσίματος», έστω κάπως μονόπλευρα……?). Αλλά ακόμα κ στις περιπτώσεις εκείνες που ο σεισμός δεν επέρχεται ποτέ, η απουσία πραγματικών κ ουσιαστικών ανθρώπινων σχέσεων από τη ζωή κάποιου αφήνει πολλά κενά, ασυνείδητα συνήθως, κ αυτό βγαίνει προς τα έξω μέσω πολλών ειδών συμπτωμάτων (αναλόγως κ την ιδιοσυγκρασία, τις ανασφάλειες κ τα κόμπλεξ του κάθε ανθρώπου), τα οποία μπορεί να εκτείνονται από την ακόρεστη ματαιοδοξία/μεγαλομανία μέχρι την εργασιομανία.

---

Η αληθεια ειναι οτι οποτε ειχα κατσει να σκεφτω τις πιθανες αιτιες που τα τελευταια χρονια δεν θελω σχεδον καθολου συνανστροφες, κατεληγα στο συμπερασμα οτι ισως εχω μεγαλωσει αρκετα για νεες γνωριμιες και φιλους (γενικα βαριεμαι τα αρχικα σταδια μιας σχεσης, ειτε αυτη ειναι φιλικη ειτε ερωτικη)
Αλλα οταν γυριζω για διακοπες στην ελλαδα νιωθω ακομα την αναγκη να μενω μονος μου. Ισως οχι τοσο εντονη οσο ειμαι στο εξωτερικο, αλλα σιγουρα τις περισσοτερες φορες προτιμω να ειμαι μονος παρα με ανθρωπους που παλαιοτερα ξοδευα μαζι τους ολο το χρονο μου.

Ειχα διαβαζει καποτε μiα φραση και πολυ φοβαμαι οτι προς τα εκει κατευθυνομαι
«Οι ανθρωποι που ζουν σε μια ξενη χωρα, θα ειναι παντα ξενοι για τη χωρα αυτη. Το χειροτερο ομως δεν ειναι αυτο. Το χειροτερο ειναι οτι με το περασμα των χρονων θα γινονται ξενοι και για την χωρα τους»
Ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις :)

ΒΑριέσαι τους πάντες γιατί είσαι σ φάση κατάθλιψης. 2ον επειδή δεν διάβασα τα πάντα, την κοπέλα τώρα μπορείς να την δεις η να της μιλήσεις ?3ον σε εναν ψυχολόγο,ψυχίατρο έχεις πάει?

Γεια σου και απο εμενα. Γιατι δεν κανεις το αυτονοητο? Μιλησε στην κοπελα που λες οτι ησασταν μαζι και εξηγησε της. Φυσικα μπορει να ειναι με αλλον τωρα αλλα αν ξερεις οτι ειναι μονη δεν εχεις να χασεις τιποτε. Στην τελικη οταν εδω υπαρχουν τοσα ατομα που δειχνουν ενδιαφερον για την ιστορια σου γιατι να μην ενδιαφερθει και αυτη? Ασχετα αν εσυ φταις για τον χωρισμο σας αν σε αγαπουσε πραγματικα πιστευω οτι θα σε συγχωρησει αν παλι δεν το κανει ισως να μην αξιζε οσο νομιζες. Αλλωστε ενα κοινωνικο ευχαριστο ατομο ολοι το κανουν παρεα μετα χαρας και αυτη σε ειχε οταν ησουν σε αυτη την φαση δεν ξερεις πως θα αντιδρουσε αν ειχες καποιο προβλημα. Δοκιμασε να μαθεις λοιπον και αν ειναι ελευθερη αυτη την στιγμη και δεν ενδιαφερθει ισως να τα δεις ολα με αλλη ματια. Μακαρι ολα καλα να σου πανε.

Quote:

---

Originally Posted by traveller13

καλησπερα
ευχαριστω πολυ για την απαντηση.

κυριως στεκομαι στο παρακατω



Η αληθεια ειναι οτι οποτε ειχα κατσει να σκεφτω τις πιθανες αιτιες που τα τελευταια χρονια δεν θελω σχεδον καθολου συνανστροφες, κατεληγα στο συμπερασμα οτι ισως εχω μεγαλωσει αρκετα για νεες γνωριμιες και φιλους (γενικα βαριεμαι τα αρχικα σταδια μιας σχεσης, ειτε αυτη ειναι φιλικη ειτε ερωτικη)
Αλλα οταν γυριζω για διακοπες στην ελλαδα νιωθω ακομα την αναγκη να μενω μονος μου. Ισως οχι τοσο εντονη οσο ειμαι στο εξωτερικο, αλλα σιγουρα τις περισσοτερες φορες προτιμω να ειμαι μονος παρα με ανθρωπους που παλαιοτερα ξοδευα μαζι τους ολο το χρονο μου.

Ειχα διαβαζει καποτε μiα φραση και πολυ φοβαμαι οτι προς τα εκει κατευθυνομαι
«Οι ανθρωποι που ζουν σε μια ξενη χωρα, θα ειναι παντα ξενοι για τη χωρα αυτη. Το χειροτερο ομως δεν ειναι αυτο. Το χειροτερο ειναι οτι με το περασμα των χρονων θα γινονται ξενοι και για την χωρα τους»
Ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις :)

---

Σωστά ετσιάζεις στην πραγματική αιτία κ όχι στην αφορμή (ο χωρισμός ή το ότι έχεις φύγει από Ελλάδα).

Ελπίζω να μην σε κούρασα (πολύ) με το κατεβατό, αλλά αυτό το οποίο ήθελα να πω είναι το εξής, κ θα το δώσω με 1 παράδειγμα:

Ας υποθέσουμε πως σε 100 άτομα κάθεται 1 major size στραβή πχ οικονομική/επαγγελματική καταστροφή, δύσκολος χωρισμός/ διαζύγιο, θάνατος προσφιλούς προσώπου κλπ κλπ. Κ οι 100 (ή σχεδόν κ οι 100, παίζει να υπάρχει κ κάποια περίπτωση ακραία ελαφρόμυαλου) θα πέσουν στα πατώματα σε 1η φάση, γεγονός λογικό κ ανθρώπινο. Στη συνέχεια όμως, από τους 100, οι 30 θα ξαναχτίσουν ό,τι έκαναν (μη σου πω ορισμένοι κ καλύτερα), θα διεκδικήσουν ό,τι έχασαν, θα ξαναφτιάξουν τη ζωή τους κ θα πάνε μπροστά. Οι 40 θα ψιλοξαναρθοποδήσουν, όλο κ κάπως σιγά- σιγά θα συνέλθουν, δεν θα φτάσουν όμως στο ίδιο επίπεδο με το παρελθόν. Κ οι 30 θα πέσουν σε βαριά κατάθλιψη, ουσίες, χάπια, αλκοόλ, u name it. Να τονίσω ότι τα ποσοστά είναι πιο τυχαία πεθαίνεις.

Το ζήτημα είναι γιατί κάποιος θα παίξει στην 1 κατηγορία κ όχι στην άλλη......? Τί τον διαφοροποιεί.....? Όλοι στο πχ έχασαν βασικό κ απαραίτητο στοιχείο της ζωής τους, το οποίο θεωρούσαν δεδομένο, έχασαν την ασφάλεια τους, στην πορεία όμως γιατί κάποιοι ξανασηκώθηκαν κ άλλοι έπεσαν στα Τάρταρα......? Η απάντηση νομίζω βρίσκεται ως συνισταμένη 2 παραμέτρων: Του χαρακτήρα κ της ιδιοσυγκρασίας τους αφ' ενός κ του τί υπάρχει να "γεμίζει τη ζωή τους αληθινά" αφ' ετέρου, δηλ. αν υπάρχει κάτι ουσιαστικό στη ζωή τους ή όχι. Ως προς το θέμα του χαρακτήρα, είναι αυτονόητο νομίζω πω άλλα δυναμική αναπτύσσει 1 ισχυρός χαρακτήρας, προσγειωμένος, ρεαλιστής, με "κότσια" κ @ρχ....., που ξέρει τί θέλει κ τί του γίνεται, κ άλλη 1 ανώριμος χαρακτήρας, που εθελοτυφλεί, αρνείται την πραγματικότητα, ζει κ πιστεύει όσα τον βολεύουν , δε θέλει να δυσκολέψει "τον εαυτούλη του" κ τα θέλει όλα εύκολα. Ως προς το θέμα της ύπαρξης ή μη ουσίας στη ζωή του καθενός, ναι μεν δεν είμαι της άποψης πως υπάρχουν απόλυτες ασφαλιστικές δικλείδες για τίποτα, αλλά κάποια πράγματα λειτουργούν ως "ανάχωμα". Δηλ. δεν πέφτει το ίδιο εύκολα στις ουσίες κάποιος που από παιδί λατρεύει τον αθλητισμό κ εκτονώνεται στα γήπεδα, με κάποιον που οκ, γυμνάζεται, αλλά το κάνει για να χαζεύει τις πλάτες κ τους κοιλιακούς του στον καθρέφτη. Δεν πέφτει σε κατάθλιψη το ίδιο εύκολα κάποιος (πχ αν χάσει την επιχείρησή του) που έχει 1 σύντροφο, η οποία τον αγαπάει για αυτό που είναι, κ έχουν διατηρούν 1 υγιή κ ειλικρινή ουσιαστική σχέση (αυτό είναι στήριγμα) με κάποιον που έχει 1 γκόμενα, η οποία του κάθεται μόνο κ μόνο για της ψωνίζει κ να την πηγαίνει Μύκονο κ Αράχωβα (αυτό όταν χάσει την επιχείριση θα του δώσει 1 σπρωξιά να πέσει ακόμα πιο χαμηλά). Γενικά, όση περισσότερη ουσία έχεις στη ζωή σου, όσους περισσότερους ανθρώπους που τους αγαπάς κ σε αγαπάνε, τόσο η ζωή σου "γεμίζει" από υποστήριξη κ πραγματικό ενδιαφέρον, κ ως αποτέλεσμα απομακρύνεται κ το φάσμα της κατάθλιψης.

Quote:

---

Originally Posted by superboy13

ΒΑριέσαι τους πάντες γιατί είσαι σ φάση κατάθλιψης. 2ον επειδή δεν διάβασα τα πάντα, την κοπέλα τώρα μπορείς να την δεις η να της μιλήσεις ?3ον σε εναν ψυχολόγο,ψυχίατρο έχεις πάει?

---

Ευχαριστω για την απαντηση.. ποτε δεν εχω παει σε ψυχολογο..
Το εχω σκεφτει πολλες φορες, αλλα παντα πειθω τον εαυτο μου οτι η φαση που περναω ειναι παροδικη κι οτι μπορω να την ξεπερασω μονος μου
Εξαλλου δεν ξερω και τι να του πω. Δεω εχω καθαρη εικονα για το τι μου συμβαινει. Ακομα κι εδω που γραφψ σε εσας ανωνυμα, σβηνω και γραφω την καθε προταση πολλες φορες φορες μεχρι να την ποσταρω :)

Quote:

---

Originally Posted by φλοκ

Γεια σου και απο εμενα. Γιατι δεν κανεις το αυτονοητο? Μιλησε στην κοπελα που λες οτι ησασταν μαζι και εξηγησε της. Φυσικα μπορει να ειναι με αλλον τωρα αλλα αν ξερεις οτι ειναι μονη δεν εχεις να χασεις τιποτε. Στην τελικη οταν εδω υπαρχουν τοσα ατομα που δειχνουν ενδιαφερον για την ιστορια σου γιατι να μην ενδιαφερθει και αυτη? Ασχετα αν εσυ φταις για τον χωρισμο σας αν σε αγαπουσε πραγματικα πιστευω οτι θα σε συγχωρησει αν παλι δεν το κανει ισως να μην αξιζε οσο νομιζες. Αλλωστε ενα κοινωνικο ευχαριστο ατομο ολοι το κανουν παρεα μετα χαρας και αυτη σε ειχε οταν ησουν σε αυτη την φαση δεν ξερεις πως θα αντιδρουσε αν ειχες καποιο προβλημα. Δοκιμασε να μαθεις λοιπον και αν ειναι ελευθερη αυτη την στιγμη και δεν ενδιαφερθει ισως να τα δεις ολα με αλλη ματια. Μακαρι ολα καλα να σου πανε.

---

Η κοπελα μενει σε αλλη χωρα. Τη σκεφτομαι συχνα, αλλ δε βρισκω νοημα στο να της μιλησω. Θα εδινα τα παντα να ξαναημασταν μαζι, αλλα με μια προυποθεση.

Να γνωρισζομασταν απο την αρχη. Να ενιωθα παλι αυτο το γλυκο αγχος που εχεις οταν γνωριζεις καποιος αι θελεις να τον εντυπωσιασεις. Εξαλλου απο τη σχεση μας, αυτο μου λειπει κυριως. Οι πρωτοι μηνες. Αυτο το παθος που υπηρχε σαν να μην υπηρχε αυριο.
Αν γινοταν κατι μαγικο και ξεκινουσαμε απο το μηδεν, ειμαι σιγουρος πως δε επαναλαμβανα τα ιδια λαθη (χρησιμοποιω πληθυντικο γιατι δεν εχω κανει μονο το λαθος που ανεφερα πιο πανω, αλλα κι αλλα.. περισσοτερα)
Επειδη ομως θαυματα δε γινονται, δεν βρισκω κανενα απολυτως λογο στο προσπαθησω να την πλησιασω. Τα διελυσα ολα σε σημειο που δεν μπορει τιποτα να ειναι οπως στην αρχη. Στις ταινιες μπορει και να γινοτανε, στην πραγματικη
ζωη, ποτε.

Υπαρχει κι ενα γεγονος που ακομα δε μπορω να το εξηγησω. Βρεθηκαμε πριν απο λιγους μηνες κι αφου ειχαμε να δουμε ο ενας τον αλλος πανω απο δυο χρονια. Πηγαμε για φαγητο, για ποτο και μετα στο σπιτι της. Καναμε ερωτα.
Ολα αυτα τα χρονια, παιζει και να το ειχα σκεφτει περισσοτερες απο 10 χιλιαδες φορες.
Κι ομως μολις ξυπνησα το πρωι με αυτην διπλα μου ενιωθα αδειος. Ουτε χαρα, ουτε αγχος, ουτε ενθουσιαμο. Τιποτα. Το μονο που με ειχε χαροποιησει εναι οτι ολο τα βραδυ δεν ειπαμε τιποτα για το παρελθον. Προσποιηθηκαμε κι οι δυο πως εχει ξεχαστει. Ωραια ηταν.

Ομως οπως ειπα και πριν, δεν πιστευω πως η (κυρια) αιτια για την ψυχολογικη μου κατασταση ειναι ο χωρισμος μας.
Αυτο που με ανησυχει κυριως, ειναι το γεγονος πως δε σκεφτομαι τροπους που θα μπορουσαν να με βοηθησουν να ξεπερασω αυτην την υποτονικη φαση της ζωης μου. Αντιθετα το μονο που σκεφτομαι ειναι πως θα περασει ο καιρος ωστε να φυγει ο συγκατοικος μου και να μεινω μονος μου, μακρυα απο ολους κι ολα.

1ον γιατί δεν επιστρέφεις Ελλάδα ,αφού βλέπεις ότι δεν είσαι καλά εκεί??, 2ον πρέπει να πας σ έναν ψυχολόγο ,θα σ βοήθησει αύτος τι να πεις, 3ον ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ΅ΣΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ , ασ σ πει όχι καλύτερα απο το να σου μείνει ανεκπλ΄ρωτο, και το πιο σημαντικό απο όλα άρχισε απο τώρα να κάνεις κάτι.

Μήπως σε έχει χαλάσει πολύ το εξωτερικό και γι αυτό δε βρίσκεις νόημα σε τίποτα?

Κι εχω τασεις φυγης πολυ εντονα. Βρες το κουραγιο και διεκδικησε οτι αγαπας, θα νοιωσεις σιγουρα καλυτερα. Ισως κι αυτη σε σκεφτεται. Αλλα οπου κι αν πας, αυτο το εντονο αισθημα φυγης θα σε ακολουθει. Αυτη την εντυπωση εχω. Θεωρω πως δεν πρεπει να αντιμετωπησεις την ταση σου για φυγη ως συμπτωμα του χωρισμου ουτε να περιμενεις πως με το να τα βρεις με την κοπελα θα σου φυγει

Αυτο το "εχω βαρεθει τα παντα" το νιωθω πολλα χρονια. Οι ερωτησεις που σου εκανε το μελος mariposa νομιζω ειναι και οι πιο στοχευμενες.
Ειναι ομως αυτη η παγιδα - θελω να ειμαι μονος, καλα περναω μονος, αλλά κατι δεν παει και παρα πολυ καλα... -

Πακετο. Κανω ψυχοθεραπεια και εχω αρχισει να καταλαβαινω οτι η αναγκη μου για μοναξια ουσιαστικα ξεκιναει απο την μη εμπιστοσυνη μου σε ατομα ή το γεγονος οτι πηγαινα με τα νερα των αλλων για να μην δω ή ακουσω δυνατα οτι δεν ταιριαζω στο καλουπι τους. Παρολο που πιστευα οτι δεν ειμαι ανθρωπος που κρυβομαι, κρυβομουν απο τις δικες μου αναγκες.

Γεια σου traveller13!
Όσο διάβαζα το θέμα σου, ήρθαν στο μυαλό μου 100 πράγματα για να σχολιάσω. Συνεχίζοντας όμως στις απαντήσεις, διαπίστωσα πως η mariposa υπερκάλυψε τα 99 με τα σχόλιά της, οπότε.. γεια σου και εσένα mariposa με τις απαντήσεις σου!
Συμφωνώ απολύτως με την τοποθέτησή της. Ο χωρισμός και η αλλαγή περιβάλλοντος σίγουρα είναι από μόνα τους δύσκολα θέματα στη διαχείριση. Αλλά όταν ο καιρός περνάει και η κακή ή «βαριά» διάθεση παραμένει, τότε ίσως αυτά τα 2 θέματα έγιναν η αφορμή για να αναδειχθούν και άλλα που ίσως απέφευγες να διαχειριστείς όταν προέκυπταν. Από αυτά που γράφεις, μου φάνηκε πως η μοναξιά που αποζητάς αυτή τη στιγμή δεν είναι η πρώτη επιλογή σου, αλλά μάλλον μια «πρόχειρη λύση» για να διαπραγματευτείς τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου, μιας και αυτό δε συνηθίζεις να το κάνεις παρουσία άλλων. Για μένα από εκεί προκύπτει η έλλειψη κινήτρου. Μου φαίνεται επόμενο να μην έχεις όρεξη για φίλους/παρέες όταν βρίσκεσαι σε μία «δύσκολη» φάση, αφού πρώτον, όπως λες, δεν επιτρέπεις στον εαυτό σου να μοιραστεί με κάποιον τα φλέγοντα ζητήματά σου, και δεύτερον μπορεί να έχεις κουραστεί να προσποιείσαι ότι «δεν τρέχει τίποτα», όταν σε απασχολούν τόσα πολλά. Πιστεύω, όμως, όταν αν είχες την επιλογή να μοιραστείς και να συζητήσεις αυτά που σε απασχολούν , να εκδηλώσεις την όποια διάθεσή σου χωρίς τις αναστολές που περιέγραψες, και να βρεις κάποια καθοδήγηση/υποστήριξη/χρήσιμη συμβουλή από το περιβάλλον σου, τότε η μοναξιά σίγουρα θα σταματούσε να σου είναι τόσο απαραίτητη.

Με προβλημάτισε, επίσης, ο τρόπος που περιέγραψες τον εαυτό σου. Είμαι σίγουρη πως είσαι αισιόδοξος και δυνατός άνθρωπος, αλλά μου φάνηκε πως μέσα στην προσπάθειά σου να είσαι δυνατός για τους άλλους και θετικός απέναντι στα πράγματα, ίσως κάποια αυθεντικά θετικά στοιχεία σου τα έφτασες στην υπερβολή τους, και τώρα καταλήγεις να τα βλέπεις ψεύτικα. Γράφεις, για παράδειγμα, ότι ήσουν εξωστρεφής επειδή έκανες εύκολα νέους φίλους. Όμως, εξωστρέφεια είναι η τάση του ατόμου να εξωτερικεύει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του στους άλλους, κάτι που παρακάτω γράφεις πως ποτέ δεν έκανες ακόμα και όταν έσπαγες μέσα σου από τα έντονα συναισθήματα. Αυτό που περιέγραψες είναι σίγουρα κοινωνικότητα, και μάλιστα μεγάλη, αλλά σε καμία περίπτωση εξωστρέφεια. Γράφεις, επίσης, ότι δε στενοχωριόσουν σχεδόν ποτέ, όμως ανέφερες ήδη αρκετά πράγματα τα οποία σε στενοχωρούσαν ή σε πίεζαν, αλλά δεν ήθελες να τα κάνεις θέμα. Γράφεις ότι πάντα βοηθούσες τους άλλους, ότι πάντα έλεγες πιο εύκολα ναι.

Οπότε μήπως.. λέω μήπως.. πιέστηκες αρκετά από όλα αυτά? Μήπως ενώ ήσουν αρκετά κοινωνικός και easy-going ως προς τους άλλους, έκανες αρκετούς προσωπικούς συμβιβασμούς, παραμένοντας εσωστρεφής ως προς τον εαυτό σου? Μήπως απέφευγες να αναγνωρίσεις και να διαχειριστείς τα δικά σου προβλήματα και τις δικές σου θλίψεις όταν συνέβαιναν, γιατί δεν επέτρεπες στον εαυτό σου να είναι λιγότερο θετικός, λιγότερο υποστηρικτικός στους άλλους, και τελικά λιγότερο δυνατός από αυτό που είχες ήδη θέσει ως πήχη? Μήπως δεν άφηνες τον εαυτό σου να εκφραστεί αυθόρμητα για σκέψεις και συναισθήματα και τώρα αυτά διογκώνονται τζάμπα μέσα σου?

Δεν ξέρω αν βοήθησα καθόλου στους προβληματισμούς σου, αλλά νομίζω πως ένα καλό και αισιόδοξο κίνητρο θα μπορούσε να είναι το να αρχίσεις σιγά σιγά να εκφράζεσαι περισσότερο στους ανθρώπους που υπάρχουν ήδη στη ζωή σου. Να προσπαθήσεις να δεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτές τις σχέσεις (ή σε μελλοντικές) με λιγότερες απαιτήσεις και περισσότερο αυθορμητισμό και ίσως έτσι σου φανούν πιο ενδιαφέρουσες. Σε αυτό θα μπορούσε αρχικά να σε βοηθήσει και ένας ψυχολόγος ως σύμβουλος, ως καθοδήγηση, αν αισθάνεσαι ότι το χρειάζεσαι.

Όσο για το θέμα της κοπέλας, αξίζει να το δεις και αυτό, αφού σε απασχολεί τόσα χρόνια. Μπορεί να είναι μόνο μια συνισταμένη για αυτά που νιώθεις τώρα, αλλά αν βρεις έστω εκεί μια οριστική απάντηση (είτε σημαίνει ότι τελειώσατε, είτε ότι συνεχίζετε) μπορεί να "ξελαφρώσεις" λίγο. Βέβαια εκεί δεν κατάλαβα ακριβώς κατά πόσο το κυνήγησες όσο ήθελες/χρειαζόταν. Μπορεί π.χ. όλα αυτά που έγραψες εδώ για την κοπέλα, να μην έχεις καταφέρει να τα μεταδώσεις ακόμα τόσο ξεκάθαρα και στην ίδια, ή να εγκατέλειψες την προσπάθεια πολύ γρήγορα, επειδή την είδες πολύ πληγωμένη/θυμωμένη.