Καλησπέρα..δεν ξέρω καλά καλά απο που να το πρωτοπιάσω για να πω και εγω το πρόβλημα μου.Σε γενικές γραμμές το θέμα είναι οτι είμαι 23 ετών και χωρίς καμία υπερβολή εχω μόλις έναν φίλο-συγκάτοικο και μ αυτόν δεν μπορώ να πω οτι είμαστε κολλητοί,συγκατοικήσαμε για οικονομικούς λόγους κυρίως.
Ακολουθεί ποστ σεντόνι οπότε όποιος δεν έχει όρεξη να το διαβάσει ας μην ξεκινήσει...Θα το σπάσω σε δυο μηνύματα γιατί αλλιώς δεν το παίρνει το σύστημα
Ας τα πάρω λίγο απ την αρχή.Πάντα ήμουν αρκετά κοινωνικός τύπος,με χιούμορ(απ οτι μου λένε τουλάχιστον),στο σχολείο πάντα ήμουν απ τα παιδιά που ήμασταν σε "Cool παρέες" να το πω έτσι,δεν είχα πρόβλημα ποτέ με τους φίλους μου αντίθετα αρκετά παιδιά που τότε τα χαρακτήριζα φυτά ή ξέρω γω μαλθακούς που ήθελαν να κάνουμε παρέα τους έδιωχνα ευγενικά ή αδιαφορούσα γι αυτούς μέχρι αναισθησίας.Ποτέ δεν πίστευα οτι όταν θα γίνω φοιτητής θα έφτανα σ αυτό το χάλι,επίσης μου φαινόταν τότε αδιανόητο να ακούω ανθρώπους να λένε δεν έχουμε φίλους,γνωστούς κτλ απ όλους αυτούς τους ανθρώπους που ξέρουμε στον κοινωνικό μας περίγυρο.Μα έλεγα οκ το δέχομαι να μην ταιριάζεις με 2-3-5 ανθρώπους μα υπάρχουν τόσοι πολλοί εκει έξω...Που να ξερα...Τα γράφω αυτά για να δείξω τι χαρακτήρας ήμουν και τι σκεφτόμουν μέχρι το τέλος της εφηβείας μου.Τέλος πάντων όταν τελείωσα το σχολείο, όλη μου η παρέα πέρασαν στην πόλη μας,εγω πέρασα σ ενα επαρχιακό ΤΕΙ αλλά επειδή ήταν κοντά αποφάσισα να πηγαινοέρχομαι(τότε δεν ήθελα να φύγω απ το πατρικό μου...Εδω ισχύει εντελώς η φράση "Τι μαλάκας ήμουν").Το θέμα είναι οτι τότε στα ΤΕΙ οι μισοί έμπαιναν τον Σεπτέμβριο κανονικά και οι άλλοι μισοί τον Φεβρουάριο,δεν υπήρχαν τα μονά-ζυγά που ήταν στα πανεπιστήμια και τώρα πλέον και στα ΤΕΙ.Όταν ξεκίνησα λοιπόν εγω την σχολή οι φίλοι μου ήδη είχαν κάνει τις πρώτες τους γνωριμίες.Επειδή όπως είπα πηγαινοερχόμουν και είχα παρέα δεν με ένοιαζε να κάτσω να γνωρίσω παραπάνω κάποιον άνθρωπο ή να πάω στην καφετέρια να πιω ενα καφέ αλλά να κάνω το μάθημα μου να πάρω την παρουσία μου και να φύγω(προφανώς πήγαινα μόνο στα εργαστήρια).Βέβαια αυτό έκαναν και σχεδόν όλοι μου οι συμφοιτητές οπότε και να ήθελα παραπάνω δύσκολα θα έβρισκα κάποιον.Τέλος πάντων κάπως έτσι κύλησε το 1-2ο έτος με έμενα να κάνω παρέα μόνο με τους φίλους μου απ το σχολείο και όσους συμφοιτητές είχα γνωρίσει να λέμε απλά τα τυπικά και οτι αφορά την σχολή.Κάπου στο 3ο έτος πλέον,οι άλλοι μου φίλοι δικτυώνονταν περισσότερο στις σχολές τους,κάπου ήρθε και η οικονομική κρίση και αραιώσαμε αρκετά να βγαίνουμε πλέον δηλαδή μια φορά την εβδομάδα ίσως και πιο σπάνια.Εμένα δεν ξέρω με πήρε κάπως απο κάτω η ολη κατάσταση και δεν πήγαινα πλέον ούτε στην σχολή μου(έλεγα και να παω τι θα βγει;Αφου και μάθημα σπάνια κάνουμε και δεν έχω βρει κάποιον φίλο και μεταξύ μας κανένας δεν προθυμοποιούταν για παραπάνω εκτός του να με πάρει τηλέφωνο να μου πει τι εργασία έχουμε).Και κάπως έτσι φτάνουμε στο 4ο έτος και ξαφνικά απ την αρχή της χρονιάς(λίγο μετά την εξεταστική του Σεπτεμβρίου) οι παλιοί μου φίλοι με ξέκοψαν εντελώς,χωρίς να έχουμε τσακωθεί ή κάτι τέτοιο.Προφανώς ήταν μια φιλία που έκανε τον κύκλο της...πραγματικά πλέον δεν είχα κανέναν φίλο στην Αθήνα.Ξεκίνησα να πηγαίνω πιο συστηματικά στην σχολή μπας και γνωρίσω κανέναν άνθρωπο αλλά τι να πω;Φταίω εγω;Ίσως,πάντως με κανέναν δεν ταιριάξαμε(πάντα βέβαια απ τις συνθήκες που περιέγραψα-πηγαίναμε μια φορά την εβδομάδα κάναμε τα εργαστήρια μας απ το πρωι ως το βράδυ,κοιτάγαμε να φύγουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα γίνεται γιατί είχαμε μια απόσταση να διανύσουμε και ξανά την άλλη εβδομάδα μετά) να γίνουμε φίλοι.Ούτε εγω βρήκα κάποιον αλλά ούτε εμένα μου έδειξε κάποιος κάτι οτι θέλει να γίνουμε φίλοι.Κάπου στο τέλος της χρονιάς εκείνης δλδ πριν περίπου δυο χρόνια γνώρισα μια κοπέλα που αν αρχίσω να περιγράφω τι έγινε μ αυτή θέλω 5 ώρες.Γενικά στην αρχή κολλήσαμε κάναμε κολλητή παρέα εγω μιας και δεν είχα κανέναν άλλον δέθηκα πολύ μαζί της,αυτή έδειχνε να ανταποκρίνεται,περάσαμε το καλοκαίρι του '13 υπέροχα μαζί αλλά τέλος πάντων πριν καλά καλά εδραιώσουμε την φιλία μας τσακωθήκαμε άσχημα(πάλι κατα σύμπτωση μετά την εξεταστική του Σεπτεμβρίου).Μετά απο εναν ολόκληρο χρόνο και διάφορες αποτυχημένες προσπάθειες απο μέρους μου να τα ξαναβρούμε μου έστειλε μήνυμα μετανιωμένη και μου είπε οτι φέρθηκε απαίσια κτλ και να την συγχωρέσω και εγω το έκανα αλλά και τώρα πλέον σχεδόν δεν μιλάμε.Τέλος πάντων δεν θέλω να αναφερθώ πολύ σ αυτή την κοπέλα γιατί είναι κλινική περίπτωση ανθρώπου και κανείς δεν μπορεί να την βοηθήσει εκτός απ τον εαυτό της.Εγω μιας και είχα μπει στο 5ο έτος και απ την σχολή δεν είχα περάσει παρά ελάχιστα μαθήματα αποφάσισα να νοικιάσω σπίτι μ ενα παιδί που κι αυτός ήταν στην ίδια φάση αλλά επειδή δεν μας άρεσε το μέρος και δεν θέλαμε να μένουμε συνέχεια θέλαμε κάτι οσο το δυνατόν πιο φθηνό για να μένουμε 2-3 νύχτες το πολύ εκεί.Εγω πλέον μιας και τσακωθήκαμε τόσο απροσδόκητα με την κοπέλα,τσακώθηκα άσχημα και με την τελευταία καλή μου φίλη(γιατί το αγόρι της ζήλευε υπερβολικά την σχέση μας και για χάρη του ξέκοψε εντελώς μαζί μου) και χωρίς να έχω άλλους φίλους πέρασα τον χειρότερο χειμώνα της ζωης μου,είχα κατάθλιψη,δεν ήθελα να σηκωθώ απ το κρεβάτι μου καν,δεν έτρωγα,κοιμόμουν ελάχιστα,δεν ήθελα να δω τηλεόραση ή να κάτσω στο pc πόσο μάλλον να κάνω κάτι πιο σοβαρό και ουσιώδες.Κάπου εδω να πω οτι και ο φίλος που μου συγκατοικήσαμε είχε χωρίσει με την κοπέλα του μετά απο πέντε χρόνια και έφταιγε αυτός εξ ολοκλήρου οπότε ήταν σε μια παρόμοια κατάσταση με μένα και όταν γυρίζαμε πίσω στην Αθήνα το μόνο που έκανε ήταν να προσπαθεί να τα ξαναβρεί με την κοπέλα του.Τέλος πάντων δεν θα ναι καθόλου υπερβολή να πω οτι μετά απο ενάμιση χρόνο που μένω(έστω 3 μέρες) στην σχολή δεν εχω γνωρίσει κανένα παιδί να κάνουμε παρέα(πόσο μάλλον να γίνουμε καλοί φίλοι).Δεν ξέρω αν φταίω εγω και εχω καταντήσει απωθητικός χαρακτήρας αλλά σ αυτή την σχολή δεν βρίσκω σχεδόν κανέναν που να ταιριάζουμε και όσοι ενας-δυο θα μπορούσαμε να κάνουμε παρέα μιας και είμαστε ηδη μεγάλο εξάμηνο έχουν δικές τους παρέες,ή σχέσεις και είναι απορροφημένοι εκεί,ή άλλους φίλους εκτός σχολής.Μόνο με τον συγκάτοικο μου ταιριάζουμε και είμαστε(μετά απο 1.5 χρόνο συγκατοίκησης) φίλοι αλλά και αυτόν δεν τον βλέπω σχεδόν ποτέ εκτός του όταν μένουμε μαζί.Δουλεύει κάθε μέρα με τον πατέρα του,λόγω αυτών που είχαν περάσει περσι με την κοπέλα του επιδιώκει να την βλέπει όσο συχνότερα γίνεται,έχει και άλλους δικούς του φίλους απο παλιά...είναι ο μόνος άνθρωπος που τον καταλαβαίνω και τον δικαιολογώ που δεν βλεπόμαστε μιας και τρεις μέρες είμαστε μαζί και οκ θέλει προφανώς δεν είμαι το επίκεντρο της ζωής του.
Κάπως έτσι έχει η κατάσταση...Νιώθω οτι είμαι σ ενα τέλμα και δεν μπορώ να βγω απο κει.Θέλω να κάνω πράγματα,να γνωρίσω ανθρώπους,να μάθω άλλα πράγματα,θέλω γενικά να ζήσω πιο έντονα.Αλλά είναι αυτό που λένε "Όλοι σου λένε οτι αξίζεις το καλύτερο αλλά κανείς δεν είναι διατεθειμένος να στο δώσει" .Να φέρω παράδειγμα το καλοκαίρι δούλευα σε διαφημιστική εταιρία για ενα τρίμηνο για προώθηση προιόντων.Δούλευα μαζί με μιά κοπέλα που άλλαζε ανα βδομάδα,προφανώς όταν τον άλλον τον βλέπεις μόλις δυο φορές δεν μπορείς να τον γνωρίσεις.Παρ ολα αυτά με μια κοπέλα,επειδή έτυχε να δουλέψουμε δυο φορές μαζί κρατήσαμε μια επαφή μέσω FB.Τον Οκτώβριο και αφού είχαμε τελειώσει 3 μήνες την δουλειά με πήρε μια κοπέλα τηλέφωνο και μου είπε οτι άλλαξε νούμερο και μου είπε να την πάρω να βγούμε(Επίσης μου κανε πλάκα οτι είδε μια φώτο μου στο fb οτι εχω αφήσει πολλά γένια και δεν μου πάνε:p ε αυτό αν μη τι άλλο δεν δείχνει ενα ενδιαφέρον,για να βγούμε μια βόλτα δεν λεω κατι παραπάνω).Παιδιά την πήρα 2-3 φορές τηλέφωνο και έλεγε πως είναι κλειστό,της έστειλα αίτημα φιλίας στο FB(γτ δεν την ειχα καν φιλη,να πω την αλήθεια την ειχα εντελώς ξεχάσει δεν ήταν και απ τα κορίτσια που είχαμε ας πούμε χημεία μεταξύ μας) με δέχθηκε της έστειλα μήνυμα και δεν απάντησε καν!!Της ξαναέστειλα και τίποτα.Λίγο μετά τα Χριστούγεννα και λόγω κάποιων γεγονότων με την κοπέλα που ανέφερα παραπάνω ήθελα να μιλήσω σε κάποιον,βασικά να ξεχαστεί λίγο το μυαλό μου και λεω δεν στέλνω ενα τρίτο τελευταίο μήνυμα στην κοπέλα μπας και;Έστειλα και στην άλλη κοπέλα που είχαμε επαφές και σε μια άλλη γνωστή μου.Καμία δεν απάντησε στα μηνύματα μου.Καλά τι πίστευαν οτι θέλω να τους την πέσω;Έλεος καταρχήν απ οσο ήξερα και οι δυο κοπέλες που δουλεύαμε μαζί το καλοκαίρι είχαν σχέσεις και η τρίτη κοπέλα είναι κολλημένη με άλλον,το μόνο που ήθελα ήταν να βγούμε για εναν ρημαδοκαφέ!!Δλδ απο στοιχειώδη ευθιξία εγω του αλλουνού θα του απάνταγα-αφού ο ρουφιάνος το FB δείχνει πότε διαβάστηκε ενα μήνυμα,με κοροιδεύουν μες τα μούτρα μου- και θα έλεγα μια δικαιολογία αν δεν ήθελα να βγω.Έφαγα τρία άκυρα στην σειρά και το μόνο που έκανα ήταν να στείλω ενα μήνυμα "Γεια σου ταδε,τι κάνεις πως περνάς" δηλαδή τι να πω πια...Να πω οτι βγήκαμε 2-3 φορές και με απομάκρυναν να πω οκ φταίω εγω και η συμπεριφορά μου αλλά τώρα έχω περάσει σ άλλο level δεν μου απαντάνε καν στις προσκλήσεις μου πλέον!Εκείνες τις μέρες έστειλα κ σ έναν συμμαθητή μου απο παλιά που δεν είχαμε ποτέ ιδιαίτερες σχέσεις αλλά κάναμε λίγο παρέα να βγούμε αν μπορούσε.Μου λέει ναι ρε,κανονίσαμε μια μέρα και μια ώρα πριν βγούμε μου στέλνει οτι κάτι του έτυχε και δεν μπορεί αλλά θα μου στείλει παρ αυτά μες την εβδομάδα!Μην σας πω τώρα τι μου έστειλε και γίνω κακός ;);) Το καταλαβαίνω οτι οι άλλοι έχουν γεμάτες ζωές,έχουν φίλους,σχέσεις,δουλειά ίσως.. τέλος πάντων έχουν γεμάτο πρόγραμμα αλλά να μου λες οτι δεν μπορείς να βγεις για δυο ωρες για ενα καφέ το μήνα(ούτε καν την εβδομάδα) προσβάλλεις την νοημοσύνη μου.Και το θέμα ρε γαμώτο είναι τοι αυτό το παιδί και 2-3 ακόμα άτομα αν τους ξαναστείλω κάποια στιγμή θα βγούμε για έναν καφέ δεν είναι τόσο θέμα αυτό αλλά μέχρι εκεί θα πάει.Με την συμπεριφορά τους δείχνουν ξεκάθαρα οτι δεν θέλουν κάτι άλλο απ το να πιούν εναν καφέ κ εγω θέλω να βρω φίλους οχι μόνο να πινω εναν καφέ μια φορά τον χρόνο.
