Printable View
Ο αδελφός μου βρήκε μία δουλειά μέσω γνωστού ( η μαμά μου τον γνώριζε - δουλεύει στην δουλειά του) και τελικά ενώ δεν διώχνουνε ποτέ από την δουλειά αυτός δλδ τον έδιωξαν τον αδελφό μου. Ήταν φούρνος και του είπανε ότι δεν τα καταφέρνει στους καφέδες! Το ίδιο συμβαίνει και σε μένα με διώχνουνε από όλες τις δουλειές. Τι θα γίνει με μας;;;; Δεν θα καταφέρουμε ποτέ να δουλέψουμε;;;
που δουλευες εσυ δελφινι και σε εδιωξαν?
εγώ νοσηλεύτρια είμαι σε κλινική για έναν μήνα είχα πάει μπας και με κρατήσουνε
Ενώ οδηγεί το παιδί και τα καταφέρνει πολύ καλά νομίζω ότι αν κάνανε υπομονή θα τα κατάφερνε μια χαρά γιατί δεν του δώσανε μια ευκαιρία να τον εμπιστευτούνε;;;;
Γενικώς είμαστε άχρηστα και ανίκανα παιδιά
Τόσο ανίκανοι όσο εγώ δεν είστε, μην ανησυχείς
Δεν είμαστε ανίκανοι απλά οι εργοδότες έχουν γίνει υπερβολικά απαιτητικοί.
Και εμένα από μια δουλειά με τζάσανε στην 21η μερα γιατί δεν τους έκανα και δεν απέδιδα όσο ανάμεναν και καλά...
Οκ μπορεί να μην τα κατάφερνε στους καφέδες (λέμε τώρα) αλλά πιστεύω ότι θα βρούμε μια δουλειά να μας ταιριάζει.
Το θέμα είναι να ψάχνουμε και ας μας διώχνουν.
Εγώ δυσκολεύομαι να ψάξω αυτή την περίοδο αλλά πρέπει να αρχίσω να ψάχνω...
Δελφίνι αν είσαι νοσηλεύτερια μπορείς να δουλέψεις πιστεύω και ως αποκλειστική που πιθανόν αν ασχολείσαι με ένα άτομο μόνο να σου είναι πιο εύκολο
Δεν είμαστε άχρηστοι. Ούτε καν το "ιδιαίτεροι" μου αρέσει.
Απλά είμαστε πιο ανεπτυγμένοι αλλού (που άραγε...) και αλλού υπολειτουργούμε...
Άσε εγώ τι να πω που δεν μπορώ και να οδηγήσω με τόσα θέματα στα μάτια είμαι δημόσιος κίνδυνος και πρωτίστως για τον εαυτό μου.
Κάτι τόσο απλό και όμως μου στερεί ένα σωρό δουλειές. Όσες είναι μακριά. Όσες το έχουν απαιτούμενο. Όσες δεν συνδέονται με συγκοινωνία.
Αλλά δε βαριέσαι πιστεύω για όλους υπάρχει η ιδανική δουλειά.
Θα την βρούμε παιδιά θα την βρούμε...
Λίγη θετική σκέψη με την βοήθεια του happy pill μας.
Το αντικαταθλιπτικό δε μας κάνει θετικούς αλλά θέλει και προσπάθεια.
Χωρίς αυτό πάντως δεν μπορώ καν να πω "θετική σκέψη" και να μην γελάσω μελαγχολικά αναρωτούμενος τι είναι αυτό...
Για κλάματα ειμαστε αλλα τέλος παντων...
Αυτός ο εργοδότης του αδελφού λένε ότι ήτανε πολύ ανεχτικός....όμως!
Κρίμα πάντως στενοχωρήθηκα που δεν τον κρατήσανε έστω και δοκιμαστικά.
δελφινι δεν ειστε αχρηστα παιδια.. τα πραγματα εχουν δυσκολεψει απλως πολυ στην αγορα εργασια..
κανενας δεν βρισκει δουλεια..
και αφου οι θεσεις ειναι περιορισμενες κοιτανε να παρουν τον καλυτερο, τον εμπειρο..
ολοι οι υπολοιποι να δω τι θα απογινουμε..
Όλοι οι υπόλοιποι στην ανεργία...
Και ρε γαμώτο άντε να μην είχαμε και έξοδα ΟΚ...
Αλλά ακόμα και τα ψυχοφάρμακα που θα έπρεπε να τα παίρνουμε δωρεάν ακόμα και χωρίς ασφάλεια τα χρυσοπληρώνουμε...
Τον αδελφό μου δεν τον εμπιστευτήκανε ότι θα τα καταφέρει στην εργασία.
και γιατι πιστευεις οτι συνεβη αυτο?Quote:
Originally Posted by δελφίνι
Είναι συνεσταλμένος και δεν χώνεται!Quote:
Originally Posted by 66psy
αμ ναι μαλιστα. και να φανταστεις οτι ηταν και γνωστος σας. που και να μην ηταν δλδ..Quote:
Originally Posted by δελφίνι
και ενταξει δεν πηγε να δουλεψει σε καμια πολυεθνικη.. σε καφε πηγε..
τι να πω ρε εχει χαζεψει ο κοσμος...
πλεον δεν χαριζεται τιποτα
Είτε μπορεί ο εργοδότης να βλέπει σημάδια ότι κάποιος "δε το χει" είτε πιο συχνά βγάζεις ο ίδιος το "δε θα τα καταφέρω"...
Εγώ τουλάχιστον στη δούλειά που με τζάσανε δεν ένιωθα και εγώ άνετα και ενδόμυχα ενώ χρειαζόμουν την δουλειά ήθελα και να φύγω και αυτό έβγαινε έντονα...
Tι θα κάνουμε βρε παιδιά πολύ δύσκολα!
Και αν είναι μια φορά δύσκολο να βρει ο μέσος άνθρωπος δουλειά τι να πούμε και εμείς που ακόμα και να βρούμε δεν μπορούμε να την κρατήσουμε με τα ψυχολογικά μας;;;
Φοβάμαι ότι μόλις ξαναβρώ θα φρικάρω και θα φύγω τρέχοντας γαμώτο...
Στην τελευταία άντεξα 3 μήνες με το ζόρι και στα τελειώματα με lexotanil και μετά έφυγα τρέχοντας...
Βέβαια μου χαν κόψει τα αντικαταθλιπτικά...
Το τι θα κάνουμε προσπαθώ να μην το σκέφτομαι...
Αυτό που σκέφτομαι είναι ότι πρέπει να παλέψουμε γιατί είμαστε μόνοι...
Ακόμα και αυτά τα λίγα άτομα εδώ μέσα που έχουν στήριξη από γονείς για πόσο θα έχουν;;;
Πρέπει πάση θυσία και με κάθε μέσο να σταθούμε στα πόδια μας.
Δεν εστιάζω στο πως θα βρούμε δουλειά τόσο γιατί αυτό το πρόβλημα είναι κοινό αυτή την περίοδο σε όλη την Ελλάδα αλλά στο πως θα αντέξουμε σε αυτήν...
Γιατί ο φόβος, έλλειψη αυτοπεποίθησης, ανησυχία, άγχος όλα αυτά βγαίνουν προς τα έξω ...
Πρέπει να παλέψουμε παιδιά πρέπει γιατί κανείς δε θα το κάνει για μας...
Γιαυτό και απομηθοποιησα πλέον εντελώς τα χάπια.
Δε με νοιάζει ούτε ανησυχώ που παίρνω χάπια.
Ανησυχώ που δε με πιάνουν όσο θα έπρεπε και ανησυχώ για το τι θα γίνει αν σταματήσω να έχω χρήματα για να έχω πρόσβαση σε αυτα΄...
Ναι είναι πολύ δύσκολο να μην έχει κάποιος δουλειά όλοι την χρειαζόμαστε για να μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα. Εύκολες δουλειές δεν υπάρχουν όλες έχουν κάτι που μας αγχώνει απλά πρέπει κάπου να συμβιβαστούμε γιατί εμείς θα έχουμε χάσιμο κι όχι αυτοί που μας την δίνουν. Βλέπω ότι παίρνουν άτομα που δεν έχουν και ιδιαίτερη οικονομική ανάγκη και άτομα που έχουν παραπάνω εμπειρία λες κι αυτοί όλοι γεννήθηκαν με το να έχουν. Άλλοι έχουν του μπαμπά τους την δουλειά και το παίζουν έξυπνοι στους υπαλλήλους τους. Εμείς οι υπόλοιποι δηλαδή τι θα κάνουμε; και στο κάτω κάτω οι άλλοι δεν χάνονται απλά πρόσφερε μια εμπειρία σε κάποιον κι ύστερα διωξτον άμα θες. Να μετρήσει και στο βιογραφικό του όχι τίποτα άλλο. Έτυχε όταν έκανα πρακτική να συζητάει η υπεύθυνη με κάποιον και να λέει για κάποιον που παίρνει άτομα και τα κρατάει ένα μήνα και είπε η υπεύθυνη καλά κάνει για να μην παίρνουν θάρρος.
Παναγιώτη εσύ δεν έχεις στήριξη από γονείς? Πάντως σωστό αυτό που λες, για κάποιους αρκεί να βρουν μια δουλειά και είναι οκ, για άλλους που έχουν ψυχολογικά είναι δύσκολο και να παραμείνουν σε αυτήν
Παναγιώτη εσύ με τι διαγνώστηκες, εγώ με άτυπη ψυχωτική διαταραχή.
Σκέφτομαι αν μπορώ να βγάλω το επίδομα για να έχω κανένα χαρτζιλίκι γιατί με δουλειά δεν βλέπω να γίνεται τίποτα. Πάντως στενοχωρήθηκα πολύ με τον αδελφό μου που δεν τα κατάφερε τελικά.
Και το επίδομα δλδ υπάρχει περίπτωση να μην μου το δώσουνε. Τι θα κάνω αν δεν υπάρχουν πια οι γονείς μου που μας στηρίζουνε τώρα; Θα αυτοκτονήσουμε εγώ και ο αδελφός μου;
Στήριξη από γονείς οικονομική μόνο μιας και μένω μαζί τους.Quote:
Originally Posted by Eagle guy
Απλά δεν ξέρουν τι περνάω και ούτε έχουν όρεξη να μάθουν / ασχοληθούν πίστεψε με...
Εγώ από την τελευταία δουλειά που έφυγα αυτοί θέλαν να με κρατήσουν. Ήμουν 3 μήνες αλλά ξαφνικά έπεσα πάλι σε φουλ κατάθλιψη (ήμουν χωρίς αγωγή μόνο με αγχολυτικά) και έφυγα ενώ μου λέγαν να μείνω ακόμα έναν μήνα τουλάχιστον μέχρι να αναπληρώσουν την θέση...
Καλά τα ταμπελάκια ελάχιστη σημασία έχουν παρά μόνο για σημείο αναφοράς και αγωγή...Quote:
Originally Posted by δελφίνι
Χρόνια (εκ γεννετής + κληρονομική) κατάθλιψη, γενικευμένη αγχώδης διαταραχή και κρίσεις πανικού...
Και στο όλο συμπούρδελο έχω και τον νυσταγμό στα μάτια και δεν βλέπω καλά ...
Με τα επιδόματα δεν έχω ιδέα τι παίζει αλλά είναι πιστεύω δύσκολο να αποδείξεις πως είσαι ακατάλληλος για δουλειά και να βγάλεις και ποσοστό αναπηρίας...
Όσο για τα επιδόματα χαρτιλίκι όπως το λες. Για να ζήσεις με αυτά ούτε λόγος...
Το κράτος θα έπρεπε να προνοήσει σωστά και για εμάς αλλά που...
Αυτό που με ένοχλεί είναι πως αν πεις σοτν άλλο έχω κατάθλιψη και άγχος και δεν έχει παρόμοιες εμπειρίες σε κοιτάει σαν χαζός γιατί δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει παθολογικό άγχος και κλινική κατάθλιψη κτλ
Λίγοι άνθρωποι είναι αυτοί που καταλαβαίνουν Παναγιώτη και δυστυχώς είναι αρκετά μακρυά μας
Ευτυχώς υπάρχουν έστω και λίγοι που καταλαβαίνουν.
Εγώ τουλάχιστον έχω 1-2 ατομα που καταλαβαίνουν αλλά καταλαβαίνουν και αυτοί ΟΣΟ μπορούν.
Και φυσικά καταλαβαίνουν δε σημαίνει και ότι μπορούν να βοηθήσουν...
Ευτυχώς υπάρχει και το φόρουμ εδώ και δε νιώθουμε πως είμαστε οι μόνοι με αυτά τα προβλήματα
Έτσι είναι αν δεν υπήρχαν κι αυτα τι θα κάναμε
Ειλικρινά δεν ξέρω το ότι δεν μπορώ να βρω δουλειά συνεπάγεται ότι είσαι χαζός κατώτερος από αυτούς που έχουνε;
Όχι. Και αυτό είναι το εκνευριστικό.Quote:
Originally Posted by δελφίνι
Σε πολλές περιπτώσεις είμαστε ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ από αυτούς.
Και νοητικά, και πρακτικά και βάση προσόντων και σαν άνθρωποι κτλ κτλ κτλ
Σκέψου πως δουλεύουν άτομα που έχουν βγάλει μόνο γυμνάσιο, μόνο λύκειο και είναι και σκατο χαρακτήρες.
Απλά εμείς ενώ έχουμε όλα τα φόντα και την καλή διάθεση καταρρέουμε με το παραμικρό.
Γιατί ρε γαμώτο;
Και γιατί δε μας κρατάνε ούτε τα χάπια;
Εκεί που δούλευα όλοι οι συνάδελφοι με κοιτάγαν σαν χαζοί με απορία όταν παρέλυα από το άγχος σε πρακτικά "γελοία" θέματα.
Αγχωνόμουν απίστευτα και κατάρρεα σχεδόν για ασήμαντους λόγους.
Και όταν λέω κατάρεα το εννοώ. Ήταν λες και μου έπεφτε η πίεση άσπριζα κιόλας...
Και αυτά ενώ έπαιρνα αγχολυτικά ρε γαμώτο...
Αλλά ούτε ευαίσθητους θέλω να μας πω.
Ούτε καν καταραμένους.
Ίσως άτυχους γιατί η κοινωνία είναι περίεργη.
Ένας άνθρωπος που έχει πχ εμφανή αναπηρία σωματική εκείνο ας πούμε τον αποδέχεται πιο εύκολα.
Ας πουμε γιατί ούτε εκεί υπάρχουν οι υποδομές.
Εμάς όμως;
Εμείς είμαστε απλά χαζοί, ευαίσθητοι, υπερβολικοί κτλ κτλ κτλ...
Ευτυχώς τουλάχιστον που πλέον αντιμετωπιζόμαστε ως "άρρωστοι" και όχι ως τρελοί.
Και ευτυχώς που μέχρι και ο στρατός ξύπνησε σε αυτό το κομμάτι και εγώ πχ θεωρούμουν άρρωστος και όχι τρελός...
Λες να είναι έτσι?