Originally Posted by
AN NA
Ψάχνω να βρω τις λέξεις που να περιγράφουν αυτά που νιώθω... χρόνια τις ψάχνω αλλά δεν μπορώ να τις βρω. Το ίδιο μου λέει και η ψυχίατρος που με παρακολουθεί, ότι φαίνομαι πάντα σαν να διστάζω να μιλήσω.Στην πραγματικότητα φοβάμαι να ακούσω εγώ η ίδια αυτά που θα πω, γιατί τότε θα αποκτήσουν μια υλική υπόσταση, μια ύπαρξη που δεν θα μπορώ πλέον να κρύψω και να αποφύγω. ΝΑΙ είμαι δυστυχισμένη, θλιμμένη, απελπισμένη και όλα αυτά τα "γελοία" και "κακόμοιρα" επίθετα. Δεν θέλω να με λυπούνται. Το μόνο που θέλω είναι να σταματήσω να νιώθω έτσι, να κλείσω τα μάτια και να δω ξανά τον κόκκινο ιβίσκο, όπως εκείνη τη φορά που παραλίγο να τα κατάφερνα να φύγω απ όλα αυτά...Λυπάμαι για όλα αυτά που έκανα και για τους δικούς μου ανθρώπους, όμως όλα μέχρι τώρα δεν ήταν παρά μια παράσταση και μια παράταση δίχως νόημα και ουσία... Συγνώμη