Η μαμά μου κι εγώ

Καλημέρα!

Ήμουν έτοιμη να βάλω τίτλο "δεν αντέχω τη μάνα μου" πραγματικά αλλά τον έχει πάρει άλλο μέλος...τέλοσπαντων, στο θέμα μας...
Πραγματικά δεν την αντέχω άλλο, ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν με αγαπάει με τον τρόπο που φέρεται σίγουρα πάντως δεν με καταλαβαίνει κι αυτό είναι ένα από τα πράγματα που με πληγώνουν...το άλλο είναι ότι πετάει άσκεφτες μαλακίες (συγγνώμη για τη βρισιά αλλά μόνο αυτή η λέξη χαρακτηρίζει επαρκώς τα λόγια της) που με πληγώνουν...

Για παράδειγμα τις προάλλες έβλεπε ένα σήριαλ στο οποίο μια από τις ηθοποιούς ήταν στο νοσοκομείο κι όταν τη ρώτησα γιατί μου είπε "βλαμμένη είναι, έκοψε το χέρι της"...δηλαδή κατά τη γνώμη της κι εγώ που έχω αυτοτραυματιστεί στο παρελθόν είμαι βλαμμένη. Ωραίος τρόπος να μιλάει και να σκέφτεται για την ίδια της την κόρη...τότε δεν είπα τίποτα αν και πληγώθηκα αλλά σήμερα δεν άντεξα γιατί άρχισε πάλι να μου λέει βλακείες ότι για τα προβλήματα στον εργασιακό μου χώρο έφταιγε η κατάσταση στην οποία ήμουν ψυχολογικά μετά από το χωρισμό με τον πρώην μου...και νευρίασα και της είπα ότι δεν ξέρει τι της γίνεται κι ότι ο λόγος που πήρα άδεια άνευ αποδοχών ήταν ότι δεν άντεξα άλλο την πίεση της δουλειάς διότι είχαν φύγει κάποια άτομα από το γραφείο (άλλη γιατί ζήτησε μετακίνηση, άλλη γιατί είχε προβληματική εγκυμοσύνη) κι έπεσε περισσότερη δουλειά στους εναπομείναντες κι εγώ δεν άντεξα το άγχος, πήρα άδεια άνευ αποδοχών κι όταν ήταν για να γυρίσω έμαθα ότι δεν είχε ανανεωθεί η σύμβαση όσων ήταν στην κατηγορία μου οπότε κι έμεινα χωρίς δουλειά...
Και μου έλεγε το πρωί ότι δεν νιώθει καλά γιατί η πίεση της είναι χαμηλή και πριν που μαλώσαμε φώναζε να μην την κουράζω γιατί δεν είναι καλά, λες κι εγώ είμαι και φταίω σε κάτι για να γίνομαι χειρότερα με τις μαλακίες και την αναισθησία της...και τώρα εκείνη ηρέμησε κι ασχολείται με τα λουλούδια της κι εγώ νιώθω χάλια κι έχω ψυχοσωματικά συμπτώματα, ζαλίζομαι και τρέμουν τα χέρια μου...

Δεν βλέπω άλλη λύση από το να φύγω από το σπίτι μόλις καταφέρω να βρω άλλη σταθερή δουλειά αλλά προς το παρόν αυτό δεν είναι εφικτό...Ίσως να μην βρεθεί λύση με το θέμα που άνοιξα αλλά έχω πραγματικά ανάγκη να ξεσπάσω και να τα πω κάπου...

Κρίμα που έχετε τέτοιες σχέσεις και δε σέβεται το ότι έχεις προβλήματα για να σου φέρεται καλύτερα, κι εγώ έχω κακές σχέσεις με τη μάνα μου και πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα φύγω από το σπίτι.

"Μακριά κι αγαπημένες" είναι ό,τι καλύτερο για περιπτώσεις σαν τη δική σας.
Οι καθημερινές τριβές, οξύνουν τις καταστάσεις με αποτέλεσμα η σχέση σας μονίμως να δοκιμάζεται.
Προσπάθησε να την αγνοήσεις, τουλάχιστον στα θέματα που σε πληγώνουν. Δεν πιστεύω πως δεν σ' αγαπάει ή δεν σε νοιάζεται. Απλά, πολλές μητέρες έχουν έναν περίεργο ανταγωνισμό με τις κόρες (όπως και αντίστοιχα οι πατέρες με τους γιους). Εξαιτίας του ανταγωνισμού, λένε πράματα που δε νοιώθουν, απλά και μόνο για να κοντράρουν.
Αγνόησε την λοιπόν, άκου μουσική ή κάνε κάτι αντίστοιχο, μέχρι να μπορέσεις να φύγεις.

Καλημέρα κι ευχαριστώ για τις απαντήσεις σας!

Jackie, αυτό κάνω έτσι κι αλλιώς προσπαθώ ν' αποφεύγω ευαίσθητες συζητήσεις μαζί της γιατί το ξέρω ότι δεν με καταλαβαίνει και θ' απογοητευτώ/πληγωθώ αλλά εκείνη με την παραμικρή αφορμή τα ρίχνει όλα στη σχέση με τον πρώην μου, έλεος δηλαδή ντροπή και για τον άνθρωπο να τον καθιστά με τον τρόπο της υπεύθυνο για το ότι εγώ κλάταρα στη δουλειά, κάτι για το οποίο δεν έχει ευθύνη...κι επίσης έτσι για ακόμα μια φορά προσβάλλει κι εμένα λέγοντας μου ότι δεν είμαι ικανή να διαχειριστώ ένα χωρισμό σε σχέση με τη δουλειά μου...ναι, είναι αλήθεια ότι ισοπεδώθηκα ψυχολογικά και συναισθηματικά αλλά τη δουλειά μου μια χαρά την έκανα, αλλά μου φταίγανε κι έφυγα όπως είπα και παραπάνω...δηλαδή με υποτιμά με όσα λέει κι αυτό με κάνει να νιώθω ακόμα χειρότερα, δεν έχω που δεν έχω κι ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση με ρίχνει ακόμα πιο πολύ...αν πάρω τα λόγια της τοις μετρητοίς θα πάω να φουντάρω πουθενά...

Εντάξει, ευτυχώς ηρέμησα αργότερα χθες έριξα κι έναν ύπνο το μεσημέρι και με βοήθησε αλλά μου κάνει καλό να ξεσπάω εδώ, πνίγομαι όταν τα κρατάω μέσα μου όλα αυτά τα συναισθήματα και τις σκέψεις...

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

..δηλαδή με υποτιμά με όσα λέει κι αυτό με κάνει να νιώθω ακόμα χειρότερα, δεν έχω που δεν έχω κι ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση με ρίχνει ακόμα πιο πολύ...αν πάρω τα λόγια της τοις μετρητοίς θα πάω να φουντάρω πουθενά......

---

Κυκνακο , κανεις δεν μπορει να σε υποτιμησει χωρις την συγκαταθεση σου , και μην παιρνεις λογια τοις μετρητοις , ιδιως απο τους γονεις σου , σιγουρα η μανα σου θελει το καλο σου , αλλοιμονο . Δυστυχως καποιοι γονεις γινονται αθελα τους πολλακις ενοχλητικοι , αλλα για ελα στην θεση της , δεν μπορει να σε βλεπει ολημερις να σερνεσαι μες το σπιτι ( αυτο εχω καταλαβει οτι κανεις ) . Η γνωμη μου ειναι να ξεσπας , οχι εδω , σπιτι σου , πατα και καμμια φωνη , καλο θα σου κανει , ειναι πιο υγιης αντιδραση ο θυμος , παρα η παθητικοτητα .

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

Κυκνακο , κανεις δεν μπορει να σε υποτιμησει χωρις την συγκαταθεση σου , και μην παιρνεις λογια τοις μετρητοις , ιδιως απο τους γονεις σου , σιγουρα η μανα σου θελει το καλο σου , αλλοιμονο . Δυστυχως καποιοι γονεις γινονται αθελα τους πολλακις ενοχλητικοι , αλλα για ελα στην θεση της , δεν μπορει να σε βλεπει ολημερις να σερνεσαι μες το σπιτι ( αυτο εχω καταλαβει οτι κανεις ) . Η γνωμη μου ειναι να ξεσπας , οχι εδω , σπιτι σου , πατα και καμμια φωνη , καλο θα σου κανει , ειναι πιο υγιης αντιδραση ο θυμος , παρα η παθητικοτητα .

---

Ναι, όντως σέρνομαι στο σπίτι αφού ακόμα δεν έχω βρει τίποτα από δουλειά έστω και προσωρινή με τα προγράμματα του ΟΑΕΔ (περιμένω να βγουν κάτι αποτελέσματα από μια αίτηση που έκανα αλλά κοντεύει να κλείσει μήνας κι ακόμα τίποτα κι αυτό με εκνευρίζει ακόμα περισσότερο γιατί έχω άγχος/αγωνία σχετικά, κουράστηκα πια να είμαι κλεισμένη σπίτι)...Όσο για τη φωνή χθες της τα είπα δυνατά όσα της είπα αλλά δεν με παίρνει να φωνάζω και πολύ γιατί μπορεί να πέσει ξύλο (όχι από μένα φυσικά, για όταν είναι ο πατέρας μου σπίτι λέω κι η μάνα μου επίσης νομίζει πως όταν λείπει παίρνω θάρρος ενώ δεν ισχύει κάτι τέτοιο απλά μερικές φορές τυχαίνει να γίνονται φασαρίες κι εκείνος να λείπει).

Τί εννοείς "κανείς δεν μπορεί να σε υποτιμήσει χωρίς τη συγκατάθεση σου;"

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Τί εννοείς "κανείς δεν μπορεί να σε υποτιμήσει χωρίς τη συγκατάθεση σου;"

---

Εννοω οτι , αν σε υποτιμησει ο αλλος με λεξεις , υφος , η οποιονδηποτε τροπο , αν δεν το πιστεψεις και ιδια οτι εισαι κατωτερη , τοτε δεν σεχει υποτιμησει , δλδ μονον αν υποτιμησεις εσυ τον εαυτο σου , τοτε επιτρεπεις και στους αλλους να το κανουν .

Τωρα για το ξυλο , να σηκωσει χερι σε μια κοπελα της ηλικιας σου , εντυπωση μου κανει .

Δεν υπονοησα οτι ' σερνεσαι ' επειδη ετσι σαρεσει , απλως πηρα την οπτικη γωνια της μητερας σου .

Quote:

---

Originally Posted by Macgyver

Εννοω οτι , αν σε υποτιμησει ο αλλος με λεξεις , υφος , η οποιονδηποτε τροπο , αν δεν το πιστεψεις και ιδια οτι εισαι κατωτερη , τοτε δεν σεχει υποτιμησει , δλδ μονον αν υποτιμησεις εσυ τον εαυτο σου , τοτε επιτρεπεις και στους αλλους να το κανουν .

Τωρα για το ξυλο , να σηκωσει χερι σε μια κοπελα της ηλικιας σου , εντυπωση μου κανει .

Δεν υπονοησα οτι ' σερνεσαι ' επειδη ετσι σαρεσει , απλως πηρα την οπτικη γωνια της μητερας σου .

---

Ε, μάλλον στο θέμα της υποτίμησης ισχύει το ότι δυστυχώς μερικές φορές επηρεάζομαι από τα λόγια των άλλων όταν είναι κοντινοί μου άνθρωποι κυρίως...

Όσον αφορά το ξύλο ξέρω ότι ακούγεται παράξενο αλλά και οι δύο γονείς μου έχουν σηκώσει χέρι...ευτυχώς έχει πάνω από χρόνο να συμβεί τέτοιο επεισόδιο, θέλω να πιστεύω ότι μετά από την αντίδραση μου την τελευταία φορά κατάλαβαν ότι δεν φέρονται σωστά κι ότι δεν θα έχουμε ξανά τέτοιες ιστορίες...

Αυτό δεν είναι πολύ σχετικό με το θέμα αλλά ας το γράψω εδώ μιας και ξεκίνησα, το πρωί που ξύπνησα ένιωθα καλά αλλά τώρα μ' έχει πιάσει ένα άγχος και δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω...

κυκνε, κρατω αυτο που λες και στο πρωτο μηνυμα, οτι η λυση ειναι να απομακρυνθεις, απλα δεν γινεται τωρα ,αλλα θελεις καπου να τα πεις.
ετσι ειναι τα πραγματα, συμφωνω σε αυτο.
απο την αλλη, καταλαβαινω οτι και οι γονεις σου ζουν μια μεγαλη στεναχωρια που σε βλεπουν σε αυτην την κατασταση, κλεισμενη και δυστυχισμενη, και μπορει να περνανε απο την στεναχωρια στα νευρα, αλλα αυτο δεν τους δινει κανενα δικαιωμα να βιαιοπραγουν.
αν κρινω απο την δικη σου ηλικια, πρεπει να ειναι ηλικιωμενοι ανθρωποι. πως τολμανε να σηκωνουν χερι? να μην το δεχεσαι αυτο απο κανενα και για κανεναν λογο. αν το ξαναεπιχειρησουν, ακινητοποιησε τους .

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

κυκνε, κρατω αυτο που λες και στο πρωτο μηνυμα, οτι η λυση ειναι να απομακρυνθεις, απλα δεν γινεται τωρα ,αλλα θελεις καπου να τα πεις.
ετσι ειναι τα πραγματα, συμφωνω σε αυτο.
απο την αλλη, καταλαβαινω οτι και οι γονεις σου ζουν μια μεγαλη στεναχωρια που σε βλεπουν σε αυτην την κατασταση, κλεισμενη και δυστυχισμενη, και μπορει να περνανε απο την στεναχωρια στα νευρα, αλλα αυτο δεν τους δινει κανενα δικαιωμα να βιαιοπραγουν.
αν κρινω απο την δικη σου ηλικια, πρεπει να ειναι ηλικιωμενοι ανθρωποι. πως τολμανε να σηκωνουν χερι? να μην το δεχεσαι αυτο απο κανενα και για κανεναν λογο. αν το ξαναεπιχειρησουν, ακινητοποιησε τους .

---

Χαίρομαι που συμφωνείς και με καταλαβαίνεις...πραγματικά. ..το έχω ανάγκη και τώρα μου έρχεται να κλάψω από την ανακούφιση...
Οι γονείς μου είναι 60 χρονών κι έχεις δίκιο πως δεν θα έπρεπε να με χτυπάνε...τη μητέρα μου μπορώ να την κάνω καλά απλά από προφανώς κακώς εννοούμενο σεβασμό καθόμουν και τις έτρωγα για να το πω λαϊκά...με τον πατέρα μου είναι πιο δύσκολα τα πράγματα αλλά μπορεί να μην έχω τη μυική δύναμη, έχω όμως φωνή...την τελευταία φορά φώναζα τόσο δυνατά που ξεσήκωσα όλη την πολυκατοικία και το έκανα επίτηδες γιατί ξέρω ότι τους καίει όταν ακούν οι γείτονες φασαρία και κάπως έτσι σταμάτησε να με χτυπάει βέβαια η μητέρα μου τότε μπήκε μπροστά γιατί το είχε παρακάνει, με έπνιγε στην κυριολεξία...από τη μία με πονάει να τα θυμάμαι αυτά αλλά από την άλλη ανακουφίζομαι να τα λέω γιατί τα έχω κρατήσει πολλές φορές μέσα μου και δεν αντέχω πια να σωπαίνω...και να ξέρεις πήρα θάρρος απ' αυτό που έγραφες στην aifel με κεφαλαία γράμματα, ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να σε χτυπάει...πραγματικά μου έκανε πολύ καλό κι ας μην απευθυνόταν σ΄εμένα...πάντως ακόμα τον φοβάμαι μερικές φορές τον πατέρα μου, τώρα λείπει από την Κυριακή στο χωριό και θα γυρνούσε Τετάρτη αλλά τελικά θα γυρίσει σήμερα και δεν θέλω...

Πόσο χρονών είσαι Κύκνε; Δεν έχεις ούτε δουλειά ούτε σχέση; Είσαι και εσύ σαν εμένα δηλαδή; Εμένα οι γονείς μου δείχνουν κατανόηση και χαίρομαι να είμαι μαζί τους. Πιστεύω ότι είναι καλύτερα από το να ζω μένω μόνη μου να μένω με τους γονείς μου. Το ότι πέφτει ξύλο συμβαίνει καμιά φορά σε όλες τις οικογένειες μην το παίρνεις και τοις μετρητοίς. Εγώ λέω ότι η καλύτερη λύση είναι να τα βρεις με τους γονείς σου που θέλουνε και το καλό σου σίγουρα.

Quote:

---

Originally Posted by δελφίνι

Πόσο χρονών είσαι Κύκνε; Δεν έχεις ούτε δουλειά ούτε σχέση; Είσαι και εσύ σαν εμένα δηλαδή; Εμένα οι γονείς μου δείχνουν κατανόηση και χαίρομαι να είμαι μαζί τους. Πιστεύω ότι είναι καλύτερα από το να ζω μένω μόνη μου να μένω με τους γονείς μου. Το ότι πέφτει ξύλο συμβαίνει καμιά φορά σε όλες τις οικογένειες μην το παίρνεις και τοις μετρητοίς. Εγώ λέω ότι η καλύτερη λύση είναι να τα βρεις με τους γονείς σου που θέλουνε και το καλό σου σίγουρα.

---

37 είμαι Όλγα, λίγο μικρότερη σου...
Δυστυχώς δεν μπορώ να τα βρω μαζί τους γιατί συνήθως είναι αγύριστα κεφάλια, δεν φταίω εγώ για τα προβλήματα μας...
Όσο για το ξύλο τί λες;;; Εμένα μου καταποντίζει την ψυχολογία, με αρρωσταίνει, με διαλύει ψυχολογικά...για να μην πιάσω και το σωματικό...την τελευταία φορά ο πατέρας μου με πέταξε πάνω στο κομοδίνο, χτύπησα την πλάτη μου και μετά πονούσα πολύ ήθελα να πάω στο νοσοκομείο αλλά δεν μπορούσα να κουνηθώ...κι η μητέρα μου που εκείνη τη φορά μπήκε μπροστά της μελάνιασε τα μπράτσα από τη μανία του να την σπρώξει για να φτάσει πάλι εμένα...
Και μετά από όλο αυτό διαλύθηκα τόσο που ήθελα να πεθάνω και κατέβασα όλο το κουτί τα lexotanil...και φυσικά τελικά πήγα στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο...
Αν θέλουνε το καλό μου με πολύ λάθος τρόπο το δείχνουν...

ενταξει κυκνε, τι να πω..
αν ισχυουν ολα αυτα με τους ξυλοδαρμους, πιθανον ο μπαμπας σου να εχει περισσοτερα προβληματα απο σενα.
να τα κοιταξει..

Απαράδεκτη η βία, απαράδεκτη. Τόσο η σωματική όσο και η λεκτική.
Εχει απόλυτο δίκιο η Remedy, ο πατέρας σου πρέπει να έχει προβλήματα και να τα βγάζει πάνω σου. Καλά κάνεις και φωνάζεις όταν βιαιοπραγούν, είναι η μοναδική σου άμυνα.
Προσπάθησε να μη σε παίρνει από κάτω. Πάρε ένα mp3 και βάζε ακουστικά όταν ξεκινάει τέτοια η μάνα σου.
Εν τω μεταξύ είσαι εν αναμονή δουλειάς, που και άμεσα να μη μπορείς να φύγεις, τουλάχιστον θα λείπεις ώρες από το σπίτι. Οσο περιμένεις, βγαίνε! Μη κάθεσαι μέσα, κακό σου κάνει.
Πήγαινε κάπου που δε χρειάζεσαι χρήματα, όσο και να σε αγαπάνε, ο συγχρωτισμός με ανθρώπους που είναι μόνιμα στην τσίτα (και γονείς να είναι) μόνο εκνευρισμούς και σκηνές φέρνει..

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

ενταξει κυκνε, τι να πω..
αν ισχυουν ολα αυτα με τους ξυλοδαρμους, πιθανον ο μπαμπας σου να εχει περισσοτερα προβληματα απο σενα.
να τα κοιταξει..

---

Να σου πω, βασικά όταν ήρθε στο νοσοκομείο να με δει μου ζήτησε συγγνώμη, μου είπε ότι δεν θα το ξανακάνει κι ότι θα πάει σε ψυχίατρο...μόνο το τελευταίο δεν έκανε και για να είμαι ειλικρινής εγώ θα ήθελα να είχε πάει γιατί καμιά φορά αν και σπάνια έχει αναπάντεχα ξεσπάσματα...και τώρα έχω αγχωθεί λίγο γιατί πήρα από το συρτάρι του γραφείου του κάτι σοκολάτες που είχε για μένα βέβαια αλλά φοβάμαι μήπως θυμώσει επειδή το άνοιξα...δεν κάθεται καμιά μέρα ακόμα στο χωριό λέω εγώ; Καλύτερα είμαστε οι δυο μας με τη μάνα μου τουλάχιστον προσωρινά...

Quote:

---

Originally Posted by Jackie

Απαράδεκτη η βία, απαράδεκτη. Τόσο η σωματική όσο και η λεκτική.
Εχει απόλυτο δίκιο η Remedy, ο πατέρας σου πρέπει να έχει προβλήματα και να τα βγάζει πάνω σου. Καλά κάνεις και φωνάζεις όταν βιαιοπραγούν, είναι η μοναδική σου άμυνα.
Προσπάθησε να μη σε παίρνει από κάτω. Πάρε ένα mp3 και βάζε ακουστικά όταν ξεκινάει τέτοια η μάνα σου.
Εν τω μεταξύ είσαι εν αναμονή δουλειάς, που και άμεσα να μη μπορείς να φύγεις, τουλάχιστον θα λείπεις ώρες από το σπίτι. Οσο περιμένεις, βγαίνε! Μη κάθεσαι μέσα, κακό σου κάνει.
Πήγαινε κάπου που δε χρειάζεσαι χρήματα, όσο και να σε αγαπάνε, ο συγχρωτισμός με ανθρώπους που είναι μόνιμα στην τσίτα (και γονείς να είναι) μόνο εκνευρισμούς και σκηνές φέρνει..

---

Ευτυχώς έχω mp3 :) Πρέπει να το φορτίσω τώρα που μου το θύμησες, μπαταρία γιοκ!
Τώρα όσο για το να βγαίνω είναι λίγο πρόβλημα γιατί αν δεν έχω κάπου να πάω, κάποιον προορισμό νιώθω άσχημα να γυρνάω σαν χαμένη χωρίς σκοπό χώρια που δεν μου αρέσει κιόλας δηλαδή δεν βρίσκω ενδιαφέρον...εκτός αυτού επειδή έχω κατάθλιψη δεν έχω όρεξη να βγαίνω ούτε καν για να πάω να πάρω ψωμί που λέει ο λόγος...κι αν κάποια μέρα βγω για ώρες όπως για παράδειγμα τις προάλλες που πήγα με τη μαμά μου να ψωνίσω παπούτσια την επομένη νιώθω την ανάγκη να κάτσω σπίτι μου και να ηρεμήσω, με τρομάζει ο πολύ κόσμος ειδικά όταν έχει σκοτεινιάσει κι ακόμα περισσότερο αν είμαι μόνη μου...

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Ευτυχώς έχω mp3 :) Πρέπει να το φορτίσω τώρα που μου το θύμησες, μπαταρία γιοκ!
Τώρα όσο για το να βγαίνω είναι λίγο πρόβλημα γιατί αν δεν έχω κάπου να πάω, κάποιον προορισμό νιώθω άσχημα να γυρνάω σαν χαμένη χωρίς σκοπό χώρια που δεν μου αρέσει κιόλας δηλαδή δεν βρίσκω ενδιαφέρον...εκτός αυτού επειδή έχω κατάθλιψη δεν έχω όρεξη να βγαίνω ούτε καν για να πάω να πάρω ψωμί που λέει ο λόγος...κι αν κάποια μέρα βγω για ώρες όπως για παράδειγμα τις προάλλες που πήγα με τη μαμά μου να ψωνίσω παπούτσια την επομένη νιώθω την ανάγκη να κάτσω σπίτι μου και να ηρεμήσω, με τρομάζει ο πολύ κόσμος ειδικά όταν έχει σκοτεινιάσει κι ακόμα περισσότερο αν είμαι μόνη μου...

---

μαλλον το βασικο ειναι οτι δεν εχεις την ορεξη να βγεις.
αν καταφερνες να υπερνικησεις αυτη την "βαρεμαρα" που οφειλεται στην διαθεση σου και οχι σε σωματικη κουραση,μπορεις να κανεις παρα πολλα πραγματα μονη σου και κυριως κατι που θα βοηθησει πολυ την διαθεση σου. ΝΑ ΚΙΝΗΘΕΙΣ.
βαλε μια φορμα και βγες στην παραλια για περπατημα η τρεξιμο η ποδηλατο.
κατσε σε ενα αναψυκτηριο για εναν συντομο χυμο. δες καποιες πολιτιστικες εκδηλωσεις. δεν χρειαζονται παρεα αυτα.
μπορει η παρεα με την μανα σου και οι εξοδοι μαζι της να σε στρεσαρουν περισσοτερο (για τους παραπανω λογους), απο το να βγαινεις μονη σου

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

μαλλον το βασικο ειναι οτι δεν εχεις την ορεξη να βγεις.
αν καταφερνες να υπερνικησεις αυτη την "βαρεμαρα" που οφειλεται στην διαθεση σου και οχι σε σωματικη κουραση,μπορεις να κανεις παρα πολλα πραγματα μονη σου και κυριως κατι που θα βοηθησει πολυ την διαθεση σου. ΝΑ ΚΙΝΗΘΕΙΣ.
βαλε μια φορμα και βγες στην παραλια για περπατημα η τρεξιμο η ποδηλατο.
κατσε σε ενα αναψυκτηριο για εναν συντομο χυμο. δες καποιες πολιτιστικες εκδηλωσεις. δεν χρειαζονται παρεα αυτα.
μπορει η παρεα με την μανα σου και οι εξοδοι μαζι της να σε στρεσαρουν περισσοτερο (για τους παραπανω λογους), απο το να βγαινεις μονη σου

---

Βασικά ίσως να έχεις δίκιο...αν σκεφτώ πριν 2 χρόνια περίπου που δούλευα ακόμα ήμουν λίγο πιο δραστήρια...ένα πολύ μικρό παράδειγμα είναι ότι μερικές φορές έβγαινα Σάββατο πρωί μέχρι το πάρκο για να δω τ' αδέσποτα σκυλιά που συχνάζουν εκεί... :p Θα ήθελα να έχω έναν σκύλο αλλά κι ο γάτος μου είναι καλή παρηγοριά...μπορώ ν' αρχίσω να το ξανακάνω και σιγά σιγά να κάνω κι άλλα πράγματα...πήγαινα σε μια λέσχη ανάγνωσης και μου άρεσε πολύ αλλά δυστυχώς σταμάτησε γιατί ήταν πολύ λίγα τα άτομα...τώρα μιαν άλλη σκέψη που έκανα χθες είναι το ανοιχτό πανεπιστήμιο του δήμου, έψαξα τα τηλέφωνα για να πάρω να ρωτήσω πληροφορίες...

Όσο για τις εξόδους και τη μαμά μου έχεις ένα δίκιο, είμαι λίγο σφιγμένη όταν βγαίνω μαζί της γιατί όλο και κάποια παρατήρηση θα βρει να κάνει, είτε για τα μαλλιά μου είτε για το ότι δεν στέκομαι ίσια είτε για κάτι στη συμπεριφορά μου...από μικρή έκανε τέτοια γι' αυτό και βγήκα χωρίς αρκετή αυτοπεποίθηση...