Μετανάστης με μηδενική αυτοπεποίθηση και χρόνιες φοβίες

Καλημερα σας.

Ειμαι 31 ετων και μενω στο εξωτερικο εδω και εναμιση χρονο. Ηρθαμε μαζι με την κοπελα μου με την οποια ειμαστε μαζι 4 χρονια τωρα. Να πω πως ανεκαθεν με γοητευε η ιδεα να ζησω στο εξωτερικο αλλα δεν μπορουσα ποτε να το τολμησω. Βλεπετε εχω και ενα βεβαρημενο ιστορικο μειζων καταθλιπτικης διαταραχης, με ηπια μορφης αγοραφοβια και χαμηλη αυτοπεποιθηση. Ειχα ακολουθησει αγωγη για ολα τα παραπανω με αντικαθλιπτικα για πανω απο ενα χρονο (4-5 χρονια πριν) με πολυ καλα αποτελεσματα.Προς το τελος της θεραπειας μου γνωρισα την κοπελα μου η οποια ειναι αρκετα διαφορετικος χαρακτηρας απο μενα. Αντιθετα με μενα ειναι πολυ δυναμικη, με δυνατη αυτοπεποιθηση. Το ειδος της επαγγελματικης μας ενασχολησης ειναι το ιδιο με τα καλα του και τα κακα του. Τα καλα του ειναι οτι καταλαβαινουμε και βοηθαμε ο ενας τον αλλο. Τα κακα του ειναι οτι αθελα μας δημιουργειται ενας ανταγωνισμος αναμεσα μας. Τουλαχιστον απο την δικη μου πλευρα γιατι εγω ειμαι αυτος που δεν πιστευει στον εαυτο του.

Η κοπελα μου ηθελε και αυτη να βγει στο εξωτερικο και ηταν αποφασισμενη να το κανει αντιθετα με μενα. Ετσι λοιπον επρεπε ή να την ακολουθησω ή να χωρισουμε. Την ακολουθησα με βαρια καρδια και φοβο. Να ανοιξω μια παρενθεση και να πω πως την κοπελα μου την αγαπαω παρα πολυ και ξερω πως με αγαπαει και αυτη. Δεν περναει απο το μυαλο μου ο χωρισμος και δεν επιρριπτω ευθυνες σε αυτην για την κατασταση μου.
Οι γονεις μου δεν ηθελαν με τιποτα να φυγω στο εξωτερικο και τον πρωτο καιρο οι σχεσεις μου μαζι τους ειχαν ψυχρανθει πολυ. Τωρα ειμαστε και παλι καλα.

Στο ζουμι της υποθεσης ομως ειναι πως λογω των προβληματων που ανεφερα στην αρχη και τα οποια επανηλθαν λογω της μεταναστευσης και του αγχους δεν μπορω να βρω καποια δουλεια της προκοπης εδω που ειμαι. Καταρχην πιστευω πως δεν ειμαι καλος στην δουλεια μου. Επειτα η αγοραφοβια μου, οι φοβιες μου και η δειλια σε συνδυασμο παντα με την ελειψη αυτοπεποιθησης μου κοβουν τα ποδια. Δεν ειμαι τεμπελης. Εχω δουλεψει στην ζωη μου. Δεν φοβαμαι την δουλεια. Φοβαμαι να βγω να ψαξω. Ειδικα σε μια χωρα οπου δεν μιλανε αγγλικα και δεν μιλαω ακομα καλα την γλωσσα τους ο φοβος και η ατολμια μου ειναι σε υπερθετικο βαθμο. Θυμαμαι οσες φορες εχω δουλεψει αλλοι μου βρηκαν τις δουλειες. Γνωστοι, συγγενεις μιλησαν σε γνωστους και φιλους τους που χρειαζονταν καποιον και ετσι δουλευα.
Εχω φτασει σε σημειο να βλεπω αγγελια στο ιντερνετ σχετικη με το επαγγελμα μου και να με πιανουν κρισεις πανικου. Αντι να χαιρομαι δηλαδη και να τρεχω να κανω ο,τι ειναι δυνατον για να παρω εγω την δουλεια, πανικοβαλομαι. Η κοπελα μου δεν με πιεζει ιδιαιτερα και ειναι πολυ καλη μαζι μου αλλα δεν καταλαβαινει πως δεν μπορω να το ξεπερασω χωρις την βοηθεια καποιου ειδικου. Απο την αλλη ομως εδω που βρισκομαι δεν μπορω να κανω και πολλα πραγματα. Οι ψυχιατροι εκτος του οτι φυσικα δεν μιλανε ελληνικα ή αγγλικα, ειναι και πανακριβοι. Η κοπελα μου δουλευει αλλα και αυτη δεν ειναι πολυ ευχαριστημενη στην δουλεια της. Δεν μπορει ομως να φυγει και να ψαξει κατι αλλο γιατι τα δικα μου εσοδα δεν ειναι ουτε πολλα ουτε σταθερα. Νοιωθω οτι την κανω δυστυχισμενη, οτι την κραταω πισω.

Τις τελευταιες βδομαδες ειμαι σε πολυ ασχημη ψυχολογικη κατασταση κυριως γιατι δεν ξερω πως να λυσω τα προβληματα μου. Φοβαμαι οτι τα χρονια περνανε και πως δεν εχω καταφερει τιποτα στην ζωη μου και πως δεν θα καταφερω ποτε. Ειμαι σε απογνωση. Νοιωθω θυμωμενος με τον εαυτο μου, νοιωθω αχρηστος, νοιωθω πως πληγωνω, πως κουραζω και απογοητευω τα αγαπημενα μου προσωπα. Πολλες φορες φυσικα εχω σκεφτει σαν λυση την αυτοκτονια αλλα δεν εχω το θαρρος να κανω ουτε καν αυτο.

Δεν εχω φιλους εδω που βρισκομαι να μιλησω μαζι τους. Δεν θελω να μιλησω για αυτα στους γονεις μου γιατι δεν θελω να τους στενοχωρησω. Καθε φορα που μιλαω μαζι τους τους λεω πως ολα ειναι καλα. Ενω δεν ειναι. Να γυρισω πισω στην Ελλαδα δεν το θεωρω λυση. Θα πρεπει καταρχην να χωρισω με την κοπελα μου για να το κανω αυτο. Κατα δευτερον δυστυχως στην ελλαδα καταγομαι απο ενα πολυ μικρο χωριο. Θα εχω γυρισει σαν αποτυχημενος και ολοι θα το γνωριζουν και θα το σχολιαζουν.

Δεν σας ζηταω να μου βρειτε δουλεια ή λυσεις. Λιγη κουβεντα πανω στο προβλημα μου απο καποιους που μπορουν να με καταλαβουν ζηταω.

Σας ευχαριστω πολυ!

Καλησπέρα φίλε,

Βρίσκομαι και γω κοντά ένα χρόνο σε μη αγγλόφωνη χώρα για δουλειά και καταλαβαίνω εν μέρει πώς νιώθεις, κυρίως από την άποψη του πώς κινείσαι σε μια χώρα που δε μιλάς τη γλώσσα καλά και κυρίως τη δυσκολία του να αποκτήσεις κοινωνικό περίγυρο. Εσύ έχεις και το επιπλέον "βάρος" της κοπέλας, η οποία όμως από ό,τι καταλαβαίνω σου έχει φερθεί άψογα μέχρι στιγμής και είναι προς τιμήν της. Μιας και έχεις λοιπόν αυτό το στήριγμα, θα σου έλεγα να πάρεις μια βαθιά ανάσα, να πατήσεις ένα "pause" και να δώσεις λίγο χρόνο στον εαυτό σου να ηρεμήσει. Μπορείς επίσης να ξεκινήσεις συνεδρίες μέσω skype, για να μπορέσεις να βοηθηθείς.

Φαντάσου ότι εγώ όταν ήρθα εδώ δεν είχα απολύτως κανέναν (καλά ούτε ακόμα πολυέχω για να ειμαι ειλικρινής), δεν ήξερα τη γλώσσα και γενικότερα είχα χάσει τη αβγά και τα πασχάλια. Μου πήρε χρόνο να συνέλθω και ακόμα δηλαδή μερικές φορές τρώω φρίκες. Πάντως, εσύ έχεις κι έναν άνθρωπο δίπλα σου και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό! Γι' αυτό χαλάρωσε όσο μπορείς...

Σε ευχαριστω πολυ για τον κοπο σου να διαβασεις ολο αυτο και για την απαντηση σου. Χαιρομαι που μπορεις να με καταλαβεις ζωντας και εσυ σε μια πανω κατω παρομοια κατασταση. Που μπορεις να καταλαβεις τις δυσκολιες που αντιμετωπιζω σε μια ξενη χωρα. Σε ευχαριστω και για την συμβουλη σου να πατησω ενα pause και να χαλαρωσω αλλα δεν ξερω κατα ποσο ευκολο ειναι αυτο. Και δεν το λεω για μενα. Δεν θελω να "αναγκαζω" την κοπελα μου να κανει κατι που δεν την ευχαριστει μονο και μονο επειδη ειμαι ανικανος να κανω εγω κατι.
Σκεφτομαι να ξεκινησω ξανα την θεραπεια με τα αντικαταθλιπτικα...τουλαχι� �τον να με ξεμουδιασουν λιγο, να μου ανεβασουν λιγο την αυτοπεποιθηση μου μηπως και καταφερω στραβα κουτσα να τα καταφερω.

Quote:

---

Originally Posted by yanni

Σε ευχαριστω πολυ για τον κοπο σου να διαβασεις ολο αυτο και για την απαντηση σου. Χαιρομαι που μπορεις να με καταλαβεις ζωντας και εσυ σε μια πανω κατω παρομοια κατασταση. Που μπορεις να καταλαβεις τις δυσκολιες που αντιμετωπιζω σε μια ξενη χωρα. Σε ευχαριστω και για την συμβουλη σου να πατησω ενα pause και να χαλαρωσω αλλα δεν ξερω κατα ποσο ευκολο ειναι αυτο. Και δεν το λεω για μενα. Δεν θελω να "αναγκαζω" την κοπελα μου να κανει κατι που δεν την ευχαριστει μονο και μονο επειδη ειμαι ανικανος να κανω εγω κατι.
Σκεφτομαι να ξεκινησω ξανα την θεραπεια με τα αντικαταθλιπτικα...τουλαχι� �τον να με ξεμουδιασουν λιγο, να μου ανεβασουν λιγο την αυτοπεποιθηση μου μηπως και καταφερω στραβα κουτσα να τα καταφερω.

---

Νομίζω ότι θα πρέπει όμως να μην "κακίζεις" τον εαυτό σου. Η όποια "ανικανότητα" σου να κάνεις κάτι δεν είναι άπορροια του χαρακτήρα σου, αλλά του προβλήματος που ήδη ξέρεις ότι έχεις. Συμβουλέψου έναν γιατρό για τα αντικαταθλιπτικά, όντως ενδεχομένως μπορεί να σε κάνουν να αισθανθείς καλύτερα, αλλά σκέψου και το ενδεχόμενο θεραπείας μέσω skype. Προσωπικά εγώ αυτό επιδιώκω να ξεκινήσω από το καλοκαίρι, γιατί έχω και θέματα με τη νοσοφοβία μου.

Και είμαι σίγουρος ότι θα βρεις τους ρυθμούς σου. Εδώ που τα λέμε δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τον ίδιο βαθμό προσαρμοστικότητας στις αλλαγές, άλλοι προσαρμόζονται εύκολα άλλοι πιο δύσκολα. Συμβαίνει. :)

Νομίζω ότι θα πρέπει όμως να μην "κακίζεις" τον εαυτό σου. Η όποια "ανικανότητα" σου να κάνεις κάτι δεν είναι άπορροια του χαρακτήρα σου, αλλά του προβλήματος που ήδη ξέρεις ότι έχεις. Συμβουλέψου έναν γιατρό για τα αντικαταθλιπτικά, όντως ενδεχομένως μπορεί να σε κάνουν να αισθανθείς καλύτερα, αλλά σκέψου και το ενδεχόμενο θεραπείας μέσω skype. Προσωπικά εγώ αυτό επιδιώκω να ξεκινήσω από το καλοκαίρι, γιατί έχω και θέματα με τη νοσοφοβία μου.

Και είμαι σίγουρος ότι θα βρεις τους ρυθμούς σου. Εδώ που τα λέμε δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι τον ίδιο βαθμό προσαρμοστικότητας στις αλλαγές, άλλοι προσαρμόζονται εύκολα άλλοι πιο δύσκολα. Συμβαίνει. :)

Καλησπερα και απο εμενα. Γιατι φιλε δεν εστιαζεις στα οποια θετικα εχεις κανει και εισαι τοσο αρνητικος? Καταρχας και μονο που εχεις φυγει σε ξενη χωρα με τοσα προβληματα ειναι ηδη ενα μεγαλο βημα που μονο ανικανοτητα δεν δειχνει. Επισης λες οτι δεν εχεις αυτοπεποιθηση ενω εισαι ετοιμος να δουλεψεις η τουλαχιστον να προσπαθησεις σε μια Αγγλοφωνη χωρα. Μπορει να ξερεις καλα Αγγλικα προφανως αλλα αλλο το παω διακοπες και συνεννοουμαι και αλλο το εργαζομαι μιλωντας μια αλλη γλωσσα. Ηδη και αυτο απο μονο του ειναι πολυ θετικο και θελει θαρρος. Επισης εχεις την κοπελα σου που ειναι διπλα σου στοιχειο ανεκτιμητο ειδικα την εποχη που ζουμε οποτε εχεις ενα ακομη θετικο στην ζωη σου. Και κατι ακομη οταν λες οτι αλλοι μιληξσανε για δουλεις και σου βρηκαν στην ηλικια που γραφεις οτι εισαι λογικα βγηκες στην αγορα εργασιας πριν μερικα χρονια πανω στην κριση. Γιατι αυτο να σε κανει να αισθανεσαι ασχημα? Εδω οι πιο πολλοι που δεν εχουν τα θεματα σου και βρισκουν δουλεια με αυτο τον τροπο εσυ κολλησες? Εγω αυτη την στιγμη περιμενω τηλεφωνο απο εναν φιλο που εχει συγγενεις στην Αυστραλια να βρουν δουλεια σε 2 νεα παιδια που ειναι ανεργα εκει με μικρο παιδι. Ο αντρας μαλιστα εχει γεννηθει και μεγαλωσει εκει εβγαλε και πανεπιστημιο και περιμενει κονε απο Ελλαδα μπας και κανει κατι. Αυτοι τοτε τι πρεπει να πουν? Δεν σου την λεω απλα βλεπω οτι εχεις πολλα θετικα σαν ανθρωπος που ουσιαστικα τα ακυρωνεις μονος σου ενω δεν ισχυει κατι τετοιο. Αλλο να νιωθεις οτι δεν εχεις θαρρος και αλλο να εχεις κανει ηδη πραγματα που αποδεικνυουν το αντιθετο και παλι να τα χωνεις στον εαυτο σου. Κοιτα τα θετικα σου λοιπον παρε βαθια ανασα και κολυμπα οσο και αν σου φαινεται βουνο ολο αυτο γιατι και τα βουνα εχουν την δικη τους ομορφια.

Εγω πιστευω πως οταν αρχιζεις και προσαρμοζεσαι θα σου φενονται ολο και πιο ευκολα ... Μεχρι που θα φτασεις στο σημειο να γελας με πραγματα που σου φαινονταν βουνοβενω ηταν τοσο απλα... Ξερω πως η ξενιτια στην αρχη φανταζει δυσκολη... αλλα μονο το βημα που εκανες και θυσιασες τις φοβιες σου για να μην χασεις την σχεση σου ΜΕΓΑΛΗ υποθεση...θετικη σκεψη, υπομονη και relaxing ειναι πιστευω βασικα θεμελια σε κατι καινουριο που κανεις!!!

Γεια σου Γιάννη, σε καταλαβαίνω απόλυτα κι εγώ ήμουν μετανάστρια σε μη αγγλόφωνη χώρα και πέρασα ακριβώς ό,τι περιγράφεις. Περίμενα πολύ καιρό για να αναγνωρίσω το πτυχίο μου και όταν ακόμη αυτό έγινε δεν άρπαξα τις ευκαιρίες από τα μαλλιά (αν και η αλήθεια είναι ότι δεν υπηρχαν και πολλές στον τομέα μου και κανα δυο συνεντεύξεις που τελικά είχα δεν κατέληξαν σε συμφωνία). Δούλευα σε προχειρόδουλειες ίσα ίσα να τα βγάζω πέρα.

Αυτό που καταλαβαίνω από τα λεγόμενα σου είναι ότι υπάρχουν ευκαιρίες εκεί έξω αλλά φοβάσαι να κάνεις το βήμα. Θεωρώ ότι όπως κι εγώ δυστυχώς κι εσύ δεν πιστεύεις στον εαυτό σου... Έχεις και το ιστορικό που έχεις (έχω παρόμοιο ιστορικό και η αγοραφοβία μου μεγάλωσε στο εξωτερικό) και ειλικρινά σε νιώθω τόσο μα τόσο πολύ... Όμως ποιος ο λόγος να μην πιστεύεις σε σένα; Έχεις δουλέψει σκληρά στη ζωή σου, δε φοβάσαι τη δουλειά, μόνος σου το είπες. Επίσης φάνηκες πολύ δυνατός γιατί στο παρελθόν πολέμησες με τα ψυχολογικά σου και έκανες και μια σχέση και φυσικά έφυγες και στο εξωτερικό.

Η μόνη δεξιότητα που δεν απέκτησες επιδή ήσουν τυχερός να βρεις δουλειές μέσω άλλων ήταν το skill της ενεργής αναζήτησης εργασίας που περιλαμβάνει: το φτιάξιμο ενός καλού βιογραφικού, την αναζήτηση αγγελιών, τις στοχευμένες αιτήσεις για εργασία (όχι μαζικές και προχειροδουλειές αλλά συνειδητοποιημένες αιτήσεις με ανάλογο βιογραφικό και συστατική επιστολή που θα ταιριάζει στην εκάστοτε θέση) και τέλος τη διαδικασία της συνέντευξης. Δεν έγινε τίποτα, για όλα υπάρχει μια αρχή, θα κουραστείς λίγο αλλά θα το μάθεις κι αυτό και μετά θα το παίζεις στα δάχτυλα. Μιλάω από εμπειρία!

Οπότε μια λύση υπάρχει εφόσον θες να μείνεις και στη σχέση και στη χώρα που είσαι: Πρέπει να αναλάβεις δράση! Πίστεψε με αν είσαι άτομο που τον νοιάζει τι θα πουν οι άλλοι και τι λογαριασμό θα δώσεις για το τί έκανες όσο έλειπες (που από τα λεγόμενα σου φαίνεται ότι είσαι ) θα περάσεις μεγάλο ζόρι όπως περνάω εγώ τώρα που έχω γυρίσει Ελλάδα (και σκέφτομαι να ξαναφύγω..). Θεωρώ ότι δεν είσαι έτοιμος να γυρίσεις. Καλύτερα να δουλέψεις ένα δυο χρόνια μετά θα πάρεις τα πάνω σου και μετά βλέπεις τι κάνεις. Τώρα σε περίπτωση που καταβάθως θα ήθελες να γυρίσεις και το μόνο που σε κρατάει είναι πόσο αποτυχημένος θα νιώσεις επιστρέφοντας, τι θα πει ο κόσμος κλπ.... Κανονικά δεν υπάρχει λόγος να σκεφτόμαστε τον κόσμο ούτε ότι η επιστροφή σημαίνει αποτυχία. Οπότε σκέψου καλά τί πραγματικά θες από τη ζωή σου. Να είσαι Ελλάδα ή εκεί;

Θεωρώντας ότι θες να το παλέψεις και να μείνεις εκεί και υποθετικά μιλώντας θα ήθελα να σου δώσω μερικές συμβουλές (αν πέφτω κάπου έξω στις υποθέσεις μου να μου πεις).
Πρώτον, καταλαβαίνω ότι για να είσαι αυτός που κάθεται σπίτι ενώ η κοπέλα σου δουλεύει μπορεί να ασχολείσαι κυρίως μέσα στη μέρα με τα του νοικοκυριού, μαγειρική κι άλλες υποχρεώσεις... Been there, done that... Και λογικό είναι αφού υποτίθεται πρέπει να αλληλοστηρίξετε ο ένας τον άλλον. Όμως δες άμεσα τον σκοπό ''Αναζήτηση εργασίας'' ως την πλήρη απασχόληση σου. Δηλαδή θα αφιερώνεις 7-8 ώρες την ημέρα για αυτό τον σκοπό. Και όσον αφορά τα του σπιτιού θα τα κάνετε μισά μισά ή ίσως εσύ λίγα παραπάνω και με πιο γρήγορο ρυθμό..Όχι ξύπνημα στις 11-12 το μεσημέρι, καφέ, υπολογιστή, καταθλιψάρα μετά τρέξιμο να προλάβεις τις δουλειές και μετά αναμονή για την επιστροφή της κοπέλας σου, μετά η μέρα πήγε χαμένη και φτου και απο την αρχή... Been there, done that, το ξαναλέω! Έτσι χάνονται μέρες, εβδομάδες, μήνες με στασιμότητα και επιδείνωση της καταστασής σου.

Δεύτερον, εφόσον ξεκινήσεις τόσο μεθοδικά να αναζητάς εργασία, δόξα τω θεω με το ίντερνετ θα βρεις άπειρες συμβουλές για να φτιάξεις ένα καλό βιογραφικό και μια συστατική επιστολή. Θα τα ετοιμάσεις και θα αρχίσεις τις αιτήσεις προσαρμόζοντας κάθε φορά τη συστατική επιστολή και απαντήσεις δε θα αργήσεις να λάβεις, είμαι σίγουρη. Και όταν θα έρθει η ώρα να πας σε συνέντευξη δε θα πας σαν φοβισμένο παιδάκι αλλά σαν ένας άντρας με αυτοπεποίθηση που πιστέυει στον εαυτό και που αν δε σε διαλέξουν...αυτοί χάνουν. Δε θα το πάρεις σαν προσωπική αποτυχία. Ο ανταγωνισμός είναι σκληρός αλλά εσύ θα βάλεις τα δυνατά σου.

Τέλος για να έχεις δουλέψει όπως λες ακόμα και αν οι δουλειές έρχονταν σε εσένα και όχι εσύ σε αυτές αυτό που υποθέτω σε φοβίζει είναι ότι σε μια ξένη χώρα ακόμη και με εμπειρία στην Ελλάδα ίσως νιώθεις σαν να μην έχεις δουλέψει ποτέ. Αλλά ειλικρινά πρέπει να πάρεις τα πάνω σου και να σκεφτείς ότι φυσικά και μπορείς να τα καταφέρεις. Εδώ τα κατάφερες στην Ελλάδα με χαμηλότερα κίνητρα αν κρίνουμε από τους πολύ χαμηλότερους μισθούς που έχουμε σαν χώρα, τη γενικότερη αναξιοκρατία και το χάος στο εργασικό περιβάλλον. Γιατί όχι εκεί που όλα κυλάνε ομαλά αν κάνεις σωστά τη δουλειά σου και που πολλές φορές υπάρχει εκπαίδευση ή ένα στάδιο εξοικείωσης στο εργασιακό περιβάλλον;

Πάρε λίγο τα πάνω σου. Αν ήξερα σε ποια χώρα είσαι γιατί παίζει να ήμουν εκεί που είσαι (you never know!) θα σου έλεγα πού να απευθυνθείς για οικονομική ψυχολογική βοήθεια στα ελληνικά μάλιστα. Ψάξε με καλή αναζήτηση και σε facebook group ακόμη ότι πληροφορία και υπηρεσία για μετανάστες Έλληνες ή γενικά για μετανάστες υπάρχουν. Έτσι είχα βρει πολλή βοήθεια όσο ήμουν έξω (πληροφορίες, συνταντήσεις για την προσαρμογή, ενημερώσεις για την αγορά εργασίας κλπ).

Μη το βάζεις κάτω!!

Σας ευχαριστω ολους σας για τις απαντησεις και το ενδιαφερον σας. Και μονο που επιτελους το συζηταω με καποιους των οποιων οι απαντησεις τους και οι συμβουλες τους ειναι οπως και να το κανουμε πιο αντικειμενικες απο τις συμβουλες των γονιων και της κοπελας μου μου δινει δυναμη.

Φλοκ οταν αναφερω πως τις περισσοτερες δουλειες που εχω κανει τις εχω βρει μεσω φιλων και γνωστων δεν το λεω υποτιμιτικα. Δεν το θεωρω κακο. Εννοουσα οτι το προβλημα μου ειναι η αναζητηση δουλειας στα τυφλα. Το να παω δηλαδη σε μια εταιρια χωρις να με ξερουν, χωρις να τους ξερω με την πιθανοτητα να με απορριψουν μου προκαλει κρισεις πανικου. Ενω το να παω καπου οπου καποιος γνωστος ή φιλος ή συγγενης εχει ηδη μιλησει για μενα και με περιμενουν με ανακουφιζει αρκετα.

Να πω την αληθεια δεν ξερω 100% τι πραγματικα με πανικοβαλει αλλα σιγουρα δεν ειναι το ξεβωλεμα. Ολα αυτα που ανεφερε η chandler "το φτιάξιμο ενός καλού βιογραφικού, την αναζήτηση αγγελιών, τις στοχευμένες αιτήσεις για εργασία (όχι μαζικές και προχειροδουλειές αλλά συνειδητοποιημένες αιτήσεις με ανάλογο βιογραφικό και συστατική επιστολή που θα ταιριάζει στην εκάστοτε θέση) και τέλος τη διαδικασία της συνέντευξης" σε συνδυασμο με τους φοβους μου, την ελλειψη αυτοπεποιθησης, την ντροπαλοτητα μου, το οτι επισης δεν ειμαι πολυ κοινωνικος και ομιλιτικος σαν ανθρωπος και στην συγκεκριμενη περιπτωση η δυσκολια επικοινωνιας που μου δημιουργει η ξενη γλωσσα με κανουν να παραδινομαι, να τρελαινομαι, να μην μπορω να παρω ανασα. Κυριολεκτικα και μεταφορικα.

Chandler βρισκομαι στην Ιταλια καταρχην! Να διευκρινισω επισης οτι δεν ξυπναω στις 11-12 το μεσημερι, εχω δουλεια και μαλιστα πανω στον τομεα μου. Αλλα ειναι μια δουλεια την οποια επισης μου βρηκε η κοπελα μου και εργαζομαι κυριως απο το σπιτι. Δεν χρειαστηκε να περασω τα παραπανω για να την βρω και επισης το οτι δουλευω κυριως απο το σπιτι με βοηθαει στο γεγονος οτι δεν συναναστρεφομαι με αγνωστους (η αγοραφοβια μου) και δεν χρειαζεται να μιλαω με κανεναν (ελειπης γνωση των Ιταλικων). Δυστυχως ομως σε αυτη την δουλεια ο μισθος ειναι μικρος και επισης περα απο τα οποια χρηματα μου προσφερει δεν μου προσφερει τιποτα αλλο ως προς την εμπειρια και την επαγγελματικη μου εξελιξη.
Αν βρισκομουν στην Ελλαδα με τα εργασιακα και οικονομικα δεδομενα της Ελλαδας θα εκανα καθε μερα το σταυρο μου που εχω και αυτη την δουλεια. Υποτιθεται ομως οτι καναμε την θυσια να βγουμε στο εξωτερικο για κατι καλυτερο τοσο οικονομικα οσο και επαγγελματικης εξελιξης και ανελιξης.

Λες επισης "Και όταν θα έρθει η ώρα να πας σε συνέντευξη δε θα πας σαν φοβισμένο παιδάκι αλλά σαν ένας άντρας με αυτοπεποίθηση που πιστέυει στον εαυτό και που αν δε σε διαλέξουν...αυτοί χάνουν. Δε θα το πάρεις σαν προσωπική αποτυχία". Το ξερω φυσικα πως ετσι πρεπει να παω, το θεμα ομως ειναι πως θα το καταφερω αυτο. Εδω μου εχει τυχει στην Ελλαδα οπου υποτιθεται επρεπε να μιλησω στην μητρικη μου γλωσσα να μπαινω μεσα για συνεντευξη και να τρεμουν τα ποδια μου, να χτυπαει η καρδια μου σαν τρελη και να μην μπορω να βγαλω λεξη. Φαντασου με τωρα να παω για συνεντευξη και να πρεπει να μιλησω Ιταλικα...Ουτε καν αγγλικα, που και παλι δεν ειναι η μητρικη μου γλωσσα αλλα σαφως μπορω να επικοινωνησω ανετα με αγγλοφωνες.

Δεν πιστευω στον εαυτο μου και δεν εχω θαρρος. Οσο ημουν στην Ελλαδα τα καταφερνα στραβα κουτσα γιατι ειχα ατομα να με βοηθησουν, να με στηριξουν, φιλους να μιλησω. Δεν εμαθα ποτε να τα καταφερνω εντελως μονος μου και δυστυχως καλουμαι να το μαθω τωρα σε ενα περιβαλλον πολυ πιο δυσκολο απ οτι μου επιτρεπει η γενικοτερη ψυχολογια μου σαν ανθρωπος.

__________________
" Αν κάποτε νοιώσεις άχρηστος, ανίκανος και εντελώς καταβεβλημμένος, τότε σκέψου πως κάποτε ήσουν το το πιο γρήγορο και δυνατό σπερματοζωάριο ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλα"

Quote:

---

Originally Posted by yanni

Καλημερα σας.

Ειμαι 31 ετων και μενω στο εξωτερικο εδω και εναμιση χρονο. Ηρθαμε μαζι με την κοπελα μου με την οποια ειμαστε μαζι 4 χρονια τωρα. Να πω πως ανεκαθεν με γοητευε η ιδεα να ζησω στο εξωτερικο αλλα δεν μπορουσα ποτε να το τολμησω. Βλεπετε εχω και ενα βεβαρημενο ιστορικο μειζων καταθλιπτικης διαταραχης, με ηπια μορφης αγοραφοβια και χαμηλη αυτοπεποιθηση. Ειχα ακολουθησει αγωγη για ολα τα παραπανω με αντικαθλιπτικα για πανω απο ενα χρονο (4-5 χρονια πριν) με πολυ καλα αποτελεσματα.Προς το τελος της θεραπειας μου γνωρισα την κοπελα μου η οποια ειναι αρκετα διαφορετικος χαρακτηρας απο μενα. Αντιθετα με μενα ειναι πολυ δυναμικη, με δυνατη αυτοπεποιθηση. Το ειδος της επαγγελματικης μας ενασχολησης ειναι το ιδιο με τα καλα του και τα κακα του. Τα καλα του ειναι οτι καταλαβαινουμε και βοηθαμε ο ενας τον αλλο. Τα κακα του ειναι οτι αθελα μας δημιουργειται ενας ανταγωνισμος αναμεσα μας. Τουλαχιστον απο την δικη μου πλευρα γιατι εγω ειμαι αυτος που δεν πιστευει στον εαυτο του.

Η κοπελα μου ηθελε και αυτη να βγει στο εξωτερικο και ηταν αποφασισμενη να το κανει αντιθετα με μενα. Ετσι λοιπον επρεπε ή να την ακολουθησω ή να χωρισουμε. Την ακολουθησα με βαρια καρδια και φοβο. Να ανοιξω μια παρενθεση και να πω πως την κοπελα μου την αγαπαω παρα πολυ και ξερω πως με αγαπαει και αυτη. Δεν περναει απο το μυαλο μου ο χωρισμος και δεν επιρριπτω ευθυνες σε αυτην για την κατασταση μου.
Οι γονεις μου δεν ηθελαν με τιποτα να φυγω στο εξωτερικο και τον πρωτο καιρο οι σχεσεις μου μαζι τους ειχαν ψυχρανθει πολυ. Τωρα ειμαστε και παλι καλα.

Στο ζουμι της υποθεσης ομως ειναι πως λογω των προβληματων που ανεφερα στην αρχη και τα οποια επανηλθαν λογω της μεταναστευσης και του αγχους δεν μπορω να βρω καποια δουλεια της προκοπης εδω που ειμαι. Καταρχην πιστευω πως δεν ειμαι καλος στην δουλεια μου. Επειτα η αγοραφοβια μου, οι φοβιες μου και η δειλια σε συνδυασμο παντα με την ελειψη αυτοπεποιθησης μου κοβουν τα ποδια. Δεν ειμαι τεμπελης. Εχω δουλεψει στην ζωη μου. Δεν φοβαμαι την δουλεια. Φοβαμαι να βγω να ψαξω. Ειδικα σε μια χωρα οπου δεν μιλανε αγγλικα και δεν μιλαω ακομα καλα την γλωσσα τους ο φοβος και η ατολμια μου ειναι σε υπερθετικο βαθμο. Θυμαμαι οσες φορες εχω δουλεψει αλλοι μου βρηκαν τις δουλειες. Γνωστοι, συγγενεις μιλησαν σε γνωστους και φιλους τους που χρειαζονταν καποιον και ετσι δουλευα.
Εχω φτασει σε σημειο να βλεπω αγγελια στο ιντερνετ σχετικη με το επαγγελμα μου και να με πιανουν κρισεις πανικου. Αντι να χαιρομαι δηλαδη και να τρεχω να κανω ο,τι ειναι δυνατον για να παρω εγω την δουλεια, πανικοβαλομαι. Η κοπελα μου δεν με πιεζει ιδιαιτερα και ειναι πολυ καλη μαζι μου αλλα δεν καταλαβαινει πως δεν μπορω να το ξεπερασω χωρις την βοηθεια καποιου ειδικου. Απο την αλλη ομως εδω που βρισκομαι δεν μπορω να κανω και πολλα πραγματα. Οι ψυχιατροι εκτος του οτι φυσικα δεν μιλανε ελληνικα ή αγγλικα, ειναι και πανακριβοι. Η κοπελα μου δουλευει αλλα και αυτη δεν ειναι πολυ ευχαριστημενη στην δουλεια της. Δεν μπορει ομως να φυγει και να ψαξει κατι αλλο γιατι τα δικα μου εσοδα δεν ειναι ουτε πολλα ουτε σταθερα. Νοιωθω οτι την κανω δυστυχισμενη, οτι την κραταω πισω.

Τις τελευταιες βδομαδες ειμαι σε πολυ ασχημη ψυχολογικη κατασταση κυριως γιατι δεν ξερω πως να λυσω τα προβληματα μου. Φοβαμαι οτι τα χρονια περνανε και πως δεν εχω καταφερει τιποτα στην ζωη μου και πως δεν θα καταφερω ποτε. Ειμαι σε απογνωση. Νοιωθω θυμωμενος με τον εαυτο μου, νοιωθω αχρηστος, νοιωθω πως πληγωνω, πως κουραζω και απογοητευω τα αγαπημενα μου προσωπα. Πολλες φορες φυσικα εχω σκεφτει σαν λυση την αυτοκτονια αλλα δεν εχω το θαρρος να κανω ουτε καν αυτο.

Δεν εχω φιλους εδω που βρισκομαι να μιλησω μαζι τους. Δεν θελω να μιλησω για αυτα στους γονεις μου γιατι δεν θελω να τους στενοχωρησω. Καθε φορα που μιλαω μαζι τους τους λεω πως ολα ειναι καλα. Ενω δεν ειναι. Να γυρισω πισω στην Ελλαδα δεν το θεωρω λυση. Θα πρεπει καταρχην να χωρισω με την κοπελα μου για να το κανω αυτο. Κατα δευτερον δυστυχως στην ελλαδα καταγομαι απο ενα πολυ μικρο χωριο. Θα εχω γυρισει σαν αποτυχημενος και ολοι θα το γνωριζουν και θα το σχολιαζουν.

Δεν σας ζηταω να μου βρειτε δουλεια ή λυσεις. Λιγη κουβεντα πανω στο προβλημα μου απο καποιους που μπορουν να με καταλαβουν ζηταω.

Σας ευχαριστω πολυ!

---

Γεια σου καταρχήν φίλε μου.
Καταλαβαίνω απόλυτα την "ανησυχία" σου διότι πέρασες μια κατάσταση η οποία σε "επηρέασε" αλλά όπως φαίνεται στάθηκες στα πόδια σου και προχώρησες.
Δες λίγο τα πράματα από άλλη πλευρά. Δηλαδή, πήγες στο εξωτερικό και έπιασες δουλειά. Ήθελες να πας στο εξωτερικό σωστά? Έκανες κάτι που σου άρεσε.
Επίσης, πήγες με την κοπέλα σου, κάτι που είναι εξαιρετικό. Δεν πήγες μόνος σου ούτε σου λείπει η αγάπη. Υποθέτω :) Σκέψου άλλοι δεν έχουν καν σχέση.
Θυμήσου αυτά τα 2 που σου είπα και ξανασκέψου λίγο σχετικά με την ζωή σου.. :)
Εάν σου λείπει κάτι τότε προσπάθησε να το βάλεις στη ζωή σου έτσι ώστε να "γεμίσεις" την μέρα σου και να ξεχαστείς πχ. γνώρισε κόσμο, κάνε γυμναστική, ξεκίνα πολεμική τέχνη ( χαλαρά ) και εκεί να δεις αυτοπεποίθηση, κάνε κάτι δημιουργικό με τη κοπελιά!
Με "υπογραφή" θα γίνεις καλύτερα..
Σχετικά με την δουλειά που λες πρέπει να βγεις από αυτή τη κατάσταση και να προσπαθήσεις να "σπάσεις" αυτό το δισταγμό και την μειωμένη αυτοπεποίθηση. ( Πέραν των από πάνω που σου είπα )
Δηλαδή να κοινωνικοποιηθείς όσο μπορείς έτσι ώστε να έχεις επικοινωνία με κόσμο και να γίνονται όλα πιο εύκολα μέρα με τη μέρα.. Τόλμα πράματα, πάρε πρωτοβουλίες, γίνε λίγο "τρελός" και τσαμπουκάς και θα δεις τι "κινήσεις" θα κάνεις στη ζωή σου.. Θέλει θράσος κάποιες φορές για να πάρεις αυτό που θες ;)
Ελπίζω να σε βοήθησα, σου έγραψα με πάρα πολύ απλό τρόπο κάποια πράματα!!
ΥΓ Που στο εξωτερικό βρίσκεσαι αν επιτρέπεται? Επειδή θέλω και εγώ να φύγω.

Quote:

---

Originally Posted by yanni

Ειμαι 31 ετων και μενω στο εξωτερικο εδω και εναμιση χρονο.

---

Γειά συνομόματε. Ξέροντας τον εαυτό μου, γνωρίζω ότι μπορώ να βοηθήσω σχεδόν οποιονδήποτε να μην αισθάνεται άσχημα. Θα το κάνω με τρόπο που ούτε καν φαίνεται, αλλά μπορώ να κάνω κάποιον να μην αισθάνεται άσχημα, όταν το θέλω και όταν μου είναι συμπαθής. Όταν το θέλουμε το κάνουμε, υπάρχει τρόπος. Συμφωνείς σε αυτό που λέω? Αν ναι, τότε μπορώ να σου πω περισσότερα.

Quote:

---

Originally Posted by John11

Γειά συνομόματε. Ξέροντας τον εαυτό μου, γνωρίζω ότι μπορώ να βοηθήσω σχεδόν οποιονδήποτε να μην αισθάνεται άσχημα. Θα το κάνω με τρόπο που ούτε καν φαίνεται, αλλά μπορώ να κάνω κάποιον να μην αισθάνεται άσχημα, όταν το θέλω και όταν μου είναι συμπαθής. Όταν το θέλουμε το κάνουμε, υπάρχει τρόπος. Συμφωνείς σε αυτό που λέω? Αν ναι, τότε μπορώ να σου πω περισσότερα.

---

Μιλάς με γρίφους γέροντα...

Quote:

---

Originally Posted by foufoutos32

Μιλάς με γρίφους γέροντα...

---

Να σου το πω λοιπόν πιο απλά. Όποιος είναι άσχημα έχει γύρω του άτομα που δεν είναι σωστά. Αν εγώ για παράδειγμα θέλω να σε εκμεταλλεύομαι (δεν είμαι σε αυτό το στυλ, αλλά για παράδειγμα), τότε δεν θα σε βηθήσω ποτέ. Έτσι, όποιος είναι άσχημα το πρώτο που έχει να κάνει είναι να δει τι είναι οι γύρω του. Μπορεί να φαίνεται ότι τον βοηθάνε, αλλά στην ουσία και πραγματικά να μην τον βοηθάνε. Οι περισσότεροι μπλεκόμαστε σε τέτοια δίχτυα.

Quote:

---

Originally Posted by John11

Να σου το πω λοιπόν πιο απλά. Όποιος είναι άσχημα έχει γύρω του άτομα που δεν είναι σωστά. Αν εγώ για παράδειγμα θέλω να σε εκμεταλλεύομαι (δεν είμαι σε αυτό το στυλ, αλλά για παράδειγμα), τότε δεν θα σε βηθήσω ποτέ. Έτσι, όποιος είναι άσχημα το πρώτο που έχει να κάνει είναι να δει τι είναι οι γύρω του. Μπορεί να φαίνεται ότι τον βοηθάνε, αλλά στην ουσία και πραγματικά να μην τον βοηθάνε. Οι περισσότεροι μπλεκόμαστε σε τέτοια δίχτυα.

---

Διαφωνώ κάθετα. Αν αισθάνεσαι άσχημα δεν είναι πρόβλημα των υπόλοιπων, είναι πρόβλημα δικό σου. Εννοείται ότι υπάρχει περίπτωση τα άτομα που είναι γύρω σου να μην βοηθούν, για εκατομμύρια λόγους. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι σωστό το περιβάλλον, σημαίνει ότι έχεις κάνει κακές επιλογές εσύ. Παρ' όλα αυτά, γνώμη μου είναι ότι συνήθως τα άτομα που έχεις γύρω σου δεν μπορούν να σε βοηθήσουν αν δεν θες εσύ να σε βοηθήσουν.

Σας ευχαριστω ακομα μια φορα για το ενδιαφερον σας. Δεν περιμενα πως θα εχω τοσες απαντησεις. Ειλικρινα μου δινουν δυναμη και με βοηθανε πολυ!

Interferon βρισκομαι στην Ιταλια, Μιλανο συγκεκριμενα. Ωραια πολη, χαμηλη ανεργια, οι μισθοι ειναι σχετικα καλοι (καμια σχεση με τους μισθους στην Ελλαδα δηλαδη αλλα οχι απο τους πιο υψηλους στην Ευρωπη) και επισης οι Ιταλοι μοιαζουν αρκετα με μας στην ιδιοσυγκρασια και στην ψυχολογια κατι που σε κανει να μπορεις να προσαρμοστεις πιο ευκολα αλλα δεν μιλανε σχεδον καθολου αγγλικα και αν δεν μιλας ιταλικα και εισαι και ανθρωπος χαμηλων τονων και οχι ιδιαιτερα κοινωνικος ειναι μεγαλο πληγμα!

Εχεις δικιο σε ολα οσα γραφεις. Ηθελα να βγω στο εξωτερικο αλλα οπως εγραψα και στο αρχικο μου post δεν θα το τολμουσα ποτε αν δεν γνωριζα την κοπελα μου η οποια ηθελε οπωσδηποτε να φυγει και με πηρε και εμενα μαζι της ασχετα αν δεν ενοιωθα ετοιμος για κατι τετοιο. Η κοπελα μου δεν με πιεζει αμεσα να βρω καποια καλυτερη και πιο σταθερη δουλεια απ αυτη που εχω τωρα αλλα δεν ειναι καθολου ευχαριστημενη στην δικη της δουλεια με αποτελεσμα να νοιωθω ασχημα, ενοχος και πιεση στο να βρω κατι καλυτερο ωστε να μπορεσει να παραιτηθει και να βρει κατι αλλο. Επειδη τα ψυχολογικα μου προβληματα και οι φοβιες μου δεν ειναι κατι καινουριο για μενα αλλα τα κουβαλαω μαζι μου σχεδον ολη μου την ζωη εχω βρει καποιους μηχανισμους για να μπορω να χαλαρωνω οσο αυτο ειναι δυνατο,αλλα χρειαζονται χρονο για να δουλεψουν. Δεν μπορω δηλαδη να ξυπνησω ενα πρωι, να σταθω μπροστα στον καθρεφτη, να πω στον εαυτο μου σημερα μπορεις να τους φας ολους και να λειτουργησει.

John11
Δεν διαφωνω εντελως με το σκεπτικο σου αλλα δεν ειναι παντα ετσι. Αν εννοεις οτι τα ατομα γυρω μου με κανουν να νοιωθω ασχημα ηθελημενα δεν ισχυει στην δικη μου περιπτωση. Μπορει να μην ξερουν πως να με βοηθησουν και μπορει καποιες φορες να προσπαθουν να με βοηθησουν με λαθος τροπο αλλα αυτο δεν σημαινει οτι θελουν να με εκμεταλευτουν ή οτι θελουν το κακο μου.
Η αληθεια ειναι πως μονο ο πατερας μου μπορει να καταλαβει ακριβως πως νοιωθω γιατι η ψυχοσυνθεση μας ειναι η ιδια.

Quote:

---

Originally Posted by yanni

Μπορει να μην ξερουν πως να με βοηθησουν και μπορει καποιες φορες να προσπαθουν να με βοηθησουν με λαθος τροπο αλλα αυτο δεν σημαινει οτι θελουν να με εκμεταλευτουν ή οτι θελουν το κακο μου.

---

Γειά Γιάννη. Θα μου επιτρέψεις να σου απαντήσω σε αυτά με προσωπικό μήνυμα? Επειδή έχεις στείλει ως τώρα λίγα post στο forum, το σύστημα δεν μου επιτρέπει να σου στείλω προσωπικό μήνυμα (νομίζω το όριο είναι 50 posts για να μπορούν άλλοι να σου στείλουν email ή μήνυμα. Και δεν δουλεύει το Όροι Χρήσης για να το ελέγξω). Δεν θυμάμαι αν μπορείς εσύ να στείλεις, αλλά μάλλον όχι. Αν θες δώσε μου κάποιο email σου.

Quote:

---

Originally Posted by yanni

Σας ευχαριστω ακομα μια φορα για το ενδιαφερον σας. Δεν περιμενα πως θα εχω τοσες απαντησεις. Ειλικρινα μου δινουν δυναμη και με βοηθανε πολυ!

Interferon βρισκομαι στην Ιταλια, Μιλανο συγκεκριμενα. Ωραια πολη, χαμηλη ανεργια, οι μισθοι ειναι σχετικα καλοι (καμια σχεση με τους μισθους στην Ελλαδα δηλαδη αλλα οχι απο τους πιο υψηλους στην Ευρωπη) και επισης οι Ιταλοι μοιαζουν αρκετα με μας στην ιδιοσυγκρασια και στην ψυχολογια κατι που σε κανει να μπορεις να προσαρμοστεις πιο ευκολα αλλα δεν μιλανε σχεδον καθολου αγγλικα και αν δεν μιλας ιταλικα και εισαι και ανθρωπος χαμηλων τονων και οχι ιδιαιτερα κοινωνικος ειναι μεγαλο πληγμα!

Εχεις δικιο σε ολα οσα γραφεις. Ηθελα να βγω στο εξωτερικο αλλα οπως εγραψα και στο αρχικο μου post δεν θα το τολμουσα ποτε αν δεν γνωριζα την κοπελα μου η οποια ηθελε οπωσδηποτε να φυγει και με πηρε και εμενα μαζι της ασχετα αν δεν ενοιωθα ετοιμος για κατι τετοιο. Η κοπελα μου δεν με πιεζει αμεσα να βρω καποια καλυτερη και πιο σταθερη δουλεια απ αυτη που εχω τωρα αλλα δεν ειναι καθολου ευχαριστημενη στην δικη της δουλεια με αποτελεσμα να νοιωθω ασχημα, ενοχος και πιεση στο να βρω κατι καλυτερο ωστε να μπορεσει να παραιτηθει και να βρει κατι αλλο. Επειδη τα ψυχολογικα μου προβληματα και οι φοβιες μου δεν ειναι κατι καινουριο για μενα αλλα τα κουβαλαω μαζι μου σχεδον ολη μου την ζωη εχω βρει καποιους μηχανισμους για να μπορω να χαλαρωνω οσο αυτο ειναι δυνατο,αλλα χρειαζονται χρονο για να δουλεψουν. Δεν μπορω δηλαδη να ξυπνησω ενα πρωι, να σταθω μπροστα στον καθρεφτη, να πω στον εαυτο μου σημερα μπορεις να τους φας ολους και να λειτουργησει.

John11
Δεν διαφωνω εντελως με το σκεπτικο σου αλλα δεν ειναι παντα ετσι. Αν εννοεις οτι τα ατομα γυρω μου με κανουν να νοιωθω ασχημα ηθελημενα δεν ισχυει στην δικη μου περιπτωση. Μπορει να μην ξερουν πως να με βοηθησουν και μπορει καποιες φορες να προσπαθουν να με βοηθησουν με λαθος τροπο αλλα αυτο δεν σημαινει οτι θελουν να με εκμεταλευτουν ή οτι θελουν το κακο μου.
Η αληθεια ειναι πως μονο ο πατερας μου μπορει να καταλαβει ακριβως πως νοιωθω γιατι η ψυχοσυνθεση μας ειναι η ιδια.

---

Φίλε μου καλησπέρα σου καταρχήν
Παρεμπιπτόντως έχω πάει Ιταλία αρκετές φορές και θέλω να πάω για σπουδές αλλά και να μείνω! Είναι ο στόχος μου αυτή τη στιγμή και χαίρομαι που βρίσκω άνθρωπο που είναι εκεί και ζει :)
Όσο για τα υπόλοιπα, έχω να σου πω πως κάποια πράματα θέλει να γίνονται με το "ζόρι", όσο παράξενο και αν σου ακούγεται. Εάν δεν πιεστείς να κάνεις κάποια πράματα όταν πρέπει δεν θα έχεις αυτά που θέλεις ή τουλάχιστον όχι εύκολα.
Η "αλλαγή" σε κάτι θα σε βάλει στο κλίμα για κάτι διαφορετικό, θα το συνηθίσεις και θα αλλάξεις τελείως οπτική γωνία σχετικά με το πως βλέπεις τα πράματα. Θα σου αρέσει και θα ξεχάσεις τι σε κράταγε πίσω.
Πρέπει λοιπόν όσο μπορείς με όλους αυτούς τους τρόπους να πηγαίνεις ένα βήμα μπροστά μέρα με τη μέρα. Ο "μηχανισμός" που θα λειτουργήσει ουσιαστικά αυτός είναι. Να κάνεις βήματα όσο μπορείς!

Γεια σου Γιάννη,

σε καταλαβαίνω πολύ περισσότερο απ' όσο μπορείς αν φανταστείς. Πριν 2 χρόνια έφυγα στη Γερμανία, όπου βέβαια με περίμενε δουλειά, αλλά είχα παρόμοια προβλήματα μ' εσένα. Το χειρότερο είναι ότι πήγα ολομόναχος, χωρίς να ξέρω κανέναν, χωρίς να έχω κανέναν. Με πανικοβάλανε διάφορα πράγματα, που δεν έχει σημασία να σου αναλύσω. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι κλήθηκα να κάνω κάτι (να μεταναστεύσω μόνος, να φτιάξω το σπίτι μόνος, να μπω σε νέο εργατικό περιβάλλον μόνος κτλ κτλ κτλ), που δεν είχα ξανά κάνει ποτέ και δεν ήξερα καν αν μπορώ να τα καταφέρω.

Επειδή είμαι πρακτικός άνθρωπος, θα σου πω απευθείας τι έκανα για να μην έχω όλα αυτά που περιγράφεις. Πριν φύγω επισκέφτηκα ένα Νευρολόγο, του είπα πως φοβάμαι πως υπό διάφορες συνθήκες θα χάσω τον έλεγχο, θα τρέμω, θα ιδρώνω, θα κομπιάζω, δεν θα μπορώ να μιλήσω κτλ και μου πρότεινε να δοκιμάσω τα Inderal. Τα χάπια αυτά είναι βήτα αναστολείς και μπλοκάρουν όλα τα παραπάνω αρνητικά, που μου προκαλούσαν επιπλέον πανικό. Έτσι σιγά σιγά εγκλιματίστηκα και τα πράγματα άρχισαν να στρώνουν.

Δε σου λέω σε καμία περίπτωση να κάνεις το ίδιο. Αυτό που σου λέω είναι να απευθυνθείς στους ειδικούς. Σίγουρα πρέπει να μιλήσεις σε κάποιον σοβαρό ψυχολόγο, πράγμα που μπορείς να κάνεις και μέσω σκαιπ (αν θες μπορώ να σου προτείνω), αλλά πρέπει να πας και σε κάποιον νευρολόγο-ψυχίατρο να συζητήσετε αν πρέπει να βοηθηθείς και φαρμακευτικά. Προσωπικά βέβαια θα σου πρότεινα να αποφύγεις αντικαταθλιπτικά, αλλά είναι δικό σου θέμα.

Έχεις ταλαιπωρήσει πάρα πολύ τον εαυτό σου είμαι σίγουρος. Μην είσαι αυστηρός μαζί σου. Πρέπει να μάθεις να σε αγαπάς, να σε σέβεσαι, να σε εκτιμάς, να είσαι καλά με τον εαυτό σου, να μάθεις να ηρεμείς, να μάθεις να διαγράφεις τις αρνητικές σκέψεις, να τις ξεπερνάς και να μη σου καίγεται καρφί για το τι θα πουν οι άλλοι. Το ξέρω πως όλα αυτά είναι εύκολο να τα λες και δύσκολο να τα εφαρμόζεις. Το πιο σημαντικό βήμα όμως είναι να τα αντιληφθείς.

Να ξέρεις πως δεν είσαι μόνος και δεν είσαι ο μόνος που περνάει όσα περνάει, απλά κανένας δεν θα παραδεχτεί όλα όσα μας έγραψες εσύ.

Το ξέρεις πως η ζωή είναι ωραία και να θυμάσαι πως οι δύσκολες καταστάσεις είναι αυτές που μας διαμορφώνουν, μας κάνουν καλύτερους και πιο δυνατούς και να είσαι σίγουρος πως μια μέρα θα νιώθεις τυχερός για όσα περνάς σήμερα. Είναι νωρίς για να το καταλάβεις.

Never give up φίλε μου.

Καλή τύχη

Quote:

---

Originally Posted by yanni

Δεν εχω φιλους εδω που βρισκομαι να μιλησω μαζι τους. Δεν θελω να μιλησω για αυτα στους γονεις μου γιατι δεν θελω να τους στενοχωρησω. Καθε φορα που μιλαω μαζι τους τους λεω πως ολα ειναι καλα. Ενω δεν ειναι. Να γυρισω πισω στην Ελλαδα δεν το θεωρω λυση. Θα πρεπει καταρχην να χωρισω με την κοπελα μου για να το κανω αυτο. Κατα δευτερον δυστυχως στην ελλαδα καταγομαι απο ενα πολυ μικρο χωριο. Θα εχω γυρισει σαν αποτυχημενος και ολοι θα το γνωριζουν και θα το σχολιαζουν.

---

Quote:

---

Originally Posted by yanni

Δεν πιστευω στον εαυτο μου και δεν εχω θαρρος. Οσο ημουν στην Ελλαδα τα καταφερνα στραβα κουτσα γιατι ειχα ατομα να με βοηθησουν, να με στηριξουν, φιλους να μιλησω. Δεν εμαθα ποτε να τα καταφερνω εντελως μονος μου και δυστυχως καλουμαι να το μαθω τωρα σε ενα περιβαλλον πολυ πιο δυσκολο απ οτι μου επιτρεπει η γενικοτερη ψυχολογια μου σαν ανθρωπος.

---

Θα γράψω λίγα. Κατ' αρχή φαίνεται ότι χρειάζεσαι κάποιον να μιλήσεις. Είναι εμφανέστατο από αυτά που λες. Και ήταν αυτό που σε στήριζε παλιά, έστω και λιγότερο από αυτό που θα ήθελες.

Quote:

---

Originally Posted by yanni

Η κοπελα μου ηθελε και αυτη να βγει στο εξωτερικο και ηταν αποφασισμενη να το κανει αντιθετα με μενα. Ετσι λοιπον επρεπε ή να την ακολουθησω ή να χωρισουμε. Την ακολουθησα με βαρια καρδια και φοβο. Να ανοιξω μια παρενθεση και να πω πως την κοπελα μου την αγαπαω παρα πολυ και ξερω πως με αγαπαει και αυτη. Δεν περναει απο το μυαλο μου ο χωρισμος και δεν επιρριπτω ευθυνες σε αυτην για την κατασταση μου.

---

Ξεκίνησες και έφυγες για Ιταλία με ένα μειονέκτημα. Εσύ ήθελες να είσαι με την κοπελιά σου γι' αυτό ακολούθησες. Εκείνη όχι, θα έφευγε και μόνη της.
Δεν σου δίνω λύση σε κάποιο πρόβλημα, απλά αναφέρω τα γεγονότα. Έχω βρεθεί και βρίσκομαι σε κάποια αντίστοιχη θέση. Στα γράφω πολύ περιληπτικά.
Τα άτομα που δεν μας αγαπάνε αλλά λένε ότι μας αγαπάνε είναι που κάνουν τη μεγαλύτερη ζημιά. Είναι αυτά τα άτομα που στην ουσία δεν καταλαβαίνουν, δεν θέλουν να καταλάβουν τι είμαστε, τι θέλουμε, κοιτάνε τη δική τους ανάγκη.
(Και επειδή έμπλεξα τη λέξη αγάπη, -κάτι που δεν το συνηθίζω-, η αγάπη είναι κάτι που ίσως έρχεται μετά. Ξέρω ότι δεν γίνεται να υπάρξει αγάπη αν δεν υπάρχει σεβασμός, ειλικρίνεια, ακεραιότητα, υπεθυνότητα, και αυτά ως το "κόκκαλο". Δεν υπάρχει λίγο ειλικρινής, και εντάξει με λίγο ή αρκετό σεβασμό).