Πως καταφέρνει κανείς έχοντας την ικανότητα της ενσυναίσθησης ταυτόχρονα να απέχει απο το συναίσθημα όποιο κι αν είναι αυτό ?
Printable View
Πως καταφέρνει κανείς έχοντας την ικανότητα της ενσυναίσθησης ταυτόχρονα να απέχει απο το συναίσθημα όποιο κι αν είναι αυτό ?
Να το πω πιο απλά. Μπορώ εύκολα να έρθω στη θέση του άλλου και να τον εννοήσω, όμως όταν πρόκειται για σχέσεις και όχι για την καρέκλα του ψυχολόγου, δεν μπορώ εύκολα να απομονώσω συναισθήματα που μου γεννιώνται τα οποία πολλές φορές ανατρέπουν την κατανόηση που έχω ήδη δείξει. Τοutefois...είμαι σε καλό δρόμο.
Quote:
[i]Originally posted by liberchild[
και όχι για την καρέκλα του ψυχολόγου
Ο ψυχολόγος μπορεί να ασκεί την ενσυναίσθηση δηλαδη να έρχεται στη θέση του άλλου χωρίς τον κίνδυνο να βγάλει ο ίδιος συναίσθημα. Αυτό παρακαλώ πως πετυχαίνεται στις ανθρώπινες σχέσεις?
δεν ξερω και εγω δεν ειμαι αντικειμενικη αρκετες φορες οταν προκειται για θεματα που με αφορουν..
ελα ντε πως το πετυχαινεις ιδου το ερωτημα....
Δυσκολο το ερωτημα και σαν πρωτη απαντηση δεν νομιζω να υπαρχουν συνταγες του στυλ ετσι και ετσι και οχι αλλιως.
Καταρχην θα πρεπει να μπορεις να κανεις κατι τετοιο.
Κατα δευτερον μιλωντας για σχεσεις θα πρεπει να μην εχεις κτητικα συναισθηματα απεναντι στον συντροφο σου.
Κατα τριτον θα πρεπει να γνωριζεις αρκετα καλα τα θελω σου οσο και τα θελω του συντροφο σου.
Αυτο σημαινει οταν εχεις ενα αμφιλεγομενο ζητημα μεσα σου το ψαχνεις τοσο βαθεια που δεν επανερχεσαι μετα, αυτο σημαινει ξερω τα θελω μου.
Εχεις κατακτησει αυτα τα 3 σημεια λοιπον???
Είναι απαραίτητο να απέχεις απ
το συναίσθημα? Ποιο το κακό? Στη δουλειά του ψυχολόγου είναι καλό να απέχεις για να μπορείς να βοηθήσεις τον άλλον. Για τη σχέση, το ίδιο ισχύει για μένα. Όταν ο σύντροφός σου έχει ζόρια να τον νιώθεις αλλά να είσαι λίγο πιο έξω για να μπορείς να τον βοηθήσεις. Κατά τα άλλα γιατι να μη νιώθεις? Εννοώ τον υπόλοιπο καιρό? Τι πιο όμορφο από το να έχεις ενσυναίσθηση?
Λοιπον το σκεφτηκα καμποσο το ζητημα και θα πω τι κανω εγω,
Βασικα πρεπει να εχεις διαχωρισει τον εαυτο σου σε δυο κομματια.
Τον εαυτο σου και το μυαλο σου.
Και τα δυο εχουν ξεχωριστες λειτουργιες - ξεχωριστες ζωες.
Στην μια κατοικει το συναισθημα, η ψυχη σου η οπως αλλιως θες ονομασε το.
Στην αλλη το μυαλο σου.
Μαθαινεις ποτε πρεπει να λειτουργεις ποτε με το ενα και ποτε με το αλλο, και καποιες στιγμες και με τα δυο μαζι.
Το κρισιμο σημειο ειναι να ξερεις πως και ποτε να λειτουργεις σε ποια κατασταση.
Πριν απο αυτο το πιο κρισιμο απο ολα ειναι να μπορεσεις να διαχωρισεις τον εαυτο σου σε δυο η και οσα παραπανω κομματια νομιζεις.
Και σε ολα αυτα πρεπει να εχεις τον πληρη ελεγχο τους....
Πολυπλοκο γμτ ε?
ισως και λιγο σχιζοφρενικο θα ελεγα.
Γενικα μιλωντας, παντα μου αρεσε να παιζω παιχνιδια με τον εαυτο μου και να πειραματιζομαι πανω σε τετοιες καταστασεις.
Να δω τα ορια του εαυτου μου και μεχρι που μπορει να φτασει η ανθρωπινη ψυχη.
Ακομα η αναζητηση συνεχιζεται αενεα....
Ψυχή, νους και σώμα είναι μια ολότητα. Δε διαχωρίζονται. Είναι ένα πράγμα με διαφορετικές λειτουργίες κάθε φορά. Ανάλογα τις προτεραιότητες που θέτει ο άνθρωπος εκείνη τη στιγμή. Εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να διαχωρίσω ψυχή με νου. Μαθαίνω με το νου, αλλά άμα δε βάλω συναίσθημα, αν δεν αγαπώ αυτό που μαθαίνω, δεν θυμάμαι τίποτε μετά. Στο αγαπώ και στο μισώ και στο ζηλεύω και στο θυμώνω και σε λοιπά συναισθήματα συμμετέχουν ψυχή σώμα και νους ταυτόχρονα.
Quote:
Originally posted by magda-ps.
Ψυχή, νους και σώμα είναι μια ολότητα. Δε διαχωρίζονται.
Καλα οκ,
εγω ειπα τι εχω κανει εγω, οχι τι πρεπει να κανει ο πλανητης.
:) Σωστό.Υποκειμενική είναι η εμπειρία. Αλλιώς δεν θα την λέγαν εμπειρία. θα την ονόμαζαν κανόνα.
Η εμπειρια ειναι το Α - Ω της ζωης.
Απο αυτη μαθαινεις, απο αυτη βρισκεις το νοημα της ζωης, απο αυτη γινεσαι σοφοτερος.
Τα υπολοιπα απλως συμπληρωνουν την ζωη.
Πως λέγεται αυτός που δε μαθαίνει από την εμπειρία του?
Δεν ξερω.... ξεροκεφαλος ισως???
παντως οχι κρινο,
:P
Παιδί ή αιώνιος έφηβος.
Και τότε τι γίνεται?
Πρόβλημαααααααααα
Δεν θέλω να μαθαίνω από τις εμπειρίες μου.
Τις αρνητικές τις σβήνω με ένα μαγικό μπλάνκο που έχω στο μυαλουδάκι μου.
Τις θετικές δεν τις χρησιμοποιώ για να εξελιχθώ.
Μήπως πρέπει να πάω σε ψυχολόγο? ;)
Έτσι όπως το γράφεις μοιάζει να είναι επιλογή σου. Οπότε, τι να τον κάνεις τον ψυχολόγο? ;)Quote:
Originally posted by magda-ps.
Δεν θέλω να μαθαίνω από τις εμπειρίες μου.
Τις αρνητικές τις σβήνω με ένα μαγικό μπλάνκο που έχω στο μυαλουδάκι μου.
Τις θετικές δεν τις χρησιμοποιώ για να εξελιχθώ.
Μήπως πρέπει να πάω σε ψυχολόγο? ;)
Κάτι αντίστοιχο μου συμβαίνει κι εμένα στις στενές μου σχέσεις. Εκεί που καταλαβαίνω τον άλλον μια χαρά, ξαφνικά λέει κάτι και μου βγαίνει ένα συναίσθημα απίστευτο και μετά...παύω να τον ακούω καν! Και κατηγορώ και τον εαυτό μου ταυτόχρονα που παρενέβη έτσι άγαρμπα και προσπαθώ να στείλω το συναίσθημα πίσω στην ανυπαρξία. Αλλά αυτό δεν πετυχαίνει φυσικά και τότε χάνω και την κατανόηση του άλλου και την κατανόηση του εαυτού μου.Quote:
Originally posted by liberchild
Να το πω πιο απλά. Μπορώ εύκολα να έρθω στη θέση του άλλου και να τον εννοήσω, όμως όταν πρόκειται για σχέσεις και όχι για την καρέκλα του ψυχολόγου, δεν μπορώ εύκολα να απομονώσω συναισθήματα που μου γεννιώνται τα οποία πολλές φορές ανατρέπουν την κατανόηση που έχω ήδη δείξει. Τοutefois...είμαι σε καλό δρόμο.
Αυτό που με έχει βοηθήσει σε αυτές τις περιπτώσεις είναι να ακούω αυτό το συναίσθημα όταν βγαίνει. Εν ανάγκη ζητάω από τον άλλον να κάνουμε ένα pause στη συζήτηση για να δώσω στον εαυτό μου τον χρόνο και την κατανόηση που χρειάζεται. Όταν το κάνω αυτό, τότε, κάποιες φορές, μπορώ να επιστρέψω στη συζήτηση-σχέση με κατανόηση και για τον άλλον και για εμένα. Δεν συμβαίνει πάντα, αλλά όταν συμβαίνει είναι πολύ όμορφο.
Εάν δεις την ενσυναίσηση αποκομένη από τη γνησιότητα (congruence) τότε δε μπορεί να έχει νόημα, καταντά ξύλινη και αναποτελεσματική.Quote:
Originally posted by liberchild
Πως καταφέρνει κανείς έχοντας την ικανότητα της ενσυναίσθησης ταυτόχρονα να απέχει απο το συναίσθημα όποιο κι αν είναι αυτό ?
Η ενσυναίσθηση νοείται μόνο όταν συνυπάρχει με γνησιότητα και αποδοχή της πραγματικότητας/διαφορετικότητας του άλλου.
Ρίξε μια ματιά αν θέλεις στο παρακάτω άρθρο, αν και είναι αρκετά περιληπτικό/εισαγωγικό
Οι τρεις θεραπευτικές συνθήκες
Οπου αν αλλάξεις τον τίτλο από \"θεραπευτικές συνθήκες\" σε \"συνθήκες επικοινωνίας\" είναι το ίδιο πράγμα.
Θα προσπαθήσω τις επόμενες ημέρες να ανεβάσω και ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο \"γέφυρες και φραγμοί στην επικοινωνία\".
Με ποιούς μηχανισμούς μπορεί κάποιος να συναισθάνεται την ψυχική κατάσταση του άλλου διαχωρίζοντάς την από τη δική του ?
Νομίζω ότι δεν σε κατάλαβα.Quote:
Originally posted by liberchild
Με ποιούς μηχανισμούς μπορεί κάποιος να συναισθάνεται την ψυχική κατάσταση του άλλου διαχωρίζοντάς την από τη δική του ?
Αν μιλούμε για ΜΗ διαχωρισμό του δικού μου συνιασθήματος απ τον άλλον, τότε μάλλον μιλούμε για ταύτιση και αν μιλούμε για ταύτιση, τότε εδώ έχουμε...δουλειά με τον εαυτό μας!
Με την ενσυναίσθηση ουσιαστικά εννοούμε την προσπάθεια μας να δούμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του άλλου, χωρίς όμως να χάνουμε το δικό μας πλαίσιο αναφοράς.... \"ΣΑΝ ΝΑ\" είμαστε ο άλλος.
Με άλλα λόγια, έχω το ένα πόδι στον δικό μου κόσμο και το άλλο πόδι στον κόσμο του άλλου. Εάν βουτήξω και τα δυο πόδια μέσα στον κόσμο του άλλου, τότε μιλούμε για ταύτιση. Αν αφήσω και τα δυο πόδια απ έξω, τότε δεν συναισθάνομαι. Η γνησιότητα (το να έχω δηλαδή επίγνωση των δικών μου συναισθημάτων και ταυτόχρονα να επιλέγω τι θα τα κάνω αυτά, αν θα τα αναγνωρίσω μονο ή αν θα τα επικοινωνήσω κιόλας) είναι η συνθήκη που βοηθά στο να βρεθεί το όριο ανάμεσα στην ταύτιση, την ενσυναισθηση, τη μη ενσυναισθηση κτλ.
Σ ευχαριστώ, με κάλυψες.
Να προσθέσω κάτι...δεν ξέρω αν είναι βέβαια πολύ σχετικό. Το να κατανοήσουμε κάτι δε σημαίνει αυτόματα ότι το αποδεχόμαστε όπως είναι. Αν λοιπόν μας δημιουργεί έντονα (αρνητικά) συναισθήματα, παρεμβαίνει κάποιο δικό μας θέμα εκεί πέρα, το νιώθουμε σαν προσωπική επίθεση, απόρριψη, ότι μας θίγει κλπ.
Χρειάζεται λοιπόν να δούμε γιατί μας δημιουργούνται αυτά τα συναισθήματα, πάλι στον εαυτό μας γυρνάμε δηλαδή, αλλά βέβαια δεν είμαστε υποχρεωμένοι να το αποδεχτούμε τελικά.
Ένα καλό βήμα είναι να μην παίρνουμε αποφάσεις βασισμένοι σε μια συναισθηματική αντίδραση.
Η ενσυναίσθηση μπορεί να βοηθήσει, μπορεί όμως και να δημιουργήσει μπλοκαρίσματα, ειδικά όταν τα δυο άτομα βρίσκονται σε διαφορετική συναισθηματική κατάσταση.Σίγουρα πάλι γυρίζεις στον εαυτό σου και επεξεργάζεσαι αυτά που δέχτηκες.
Πάντως, βοηθάει πολύ και στις διαπροσωπικές σχέσεις και σε επαγγέλματα όπως του ψυχολόγου, του ψυχιάτρου, του παιδαγωγού κ.λ.π.
Φανταστείτε ένας φίλος μας να πενθεί, να μην το εκφράζει ανοιχτά και εμείς να έχουμε διάθεση \"γλεντιού\". Η ενσυναίσθηση βοηθάει να καταλάβεις τον άλλον, να ποιάσεις το feeling και να επιτευχθεί τελικά επικοινωνία και επαφή. Η ενσυναίσθηση καλλιεργείται όταν αποφασίσουμε να βγούμε από τον εαυτό μας και να αφήσουμε τον εγωκεντρισμό μας στην άκρη. Κάποια άτομα έχουν μεγαλύτερη ικανότητα σ\'αυτό, κάποια λιγότερη. Το κλειδί νομίζω είναι ο εγωισμός. Άτομα που δεν έχουν αναπτυγμένο εγωισμό μπαίνουν ευκολότερα στη θέση του άλλου.
Εδώ χωράει αυτό που ονομάζουμε \"situational empathy\" (ενσυναίσθηση της κατάστασης αντί ενσυναίσθησης για τον άλλον)Quote:
Originally posted by magda-ps.
Η ενσυναίσθηση μπορεί να βοηθήσει, μπορεί όμως και να δημιουργήσει μπλοκαρίσματα, ειδικά όταν τα δυο άτομα βρίσκονται σε διαφορετική συναισθηματική κατάσταση.Σίγουρα πάλι γυρίζεις στον εαυτό σου και επεξεργάζεσαι αυτά που δέχτηκες.
Πάντως, βοηθάει πολύ και στις διαπροσωπικές σχέσεις και σε επαγγέλματα όπως του ψυχολόγου, του ψυχιάτρου, του παιδαγωγού κ.λ.π.
Φανταστείτε ένας φίλος μας να πενθεί, να μην το εκφράζει ανοιχτά και εμείς να έχουμε διάθεση \"γλεντιού\".
Αναγνωρίζω το δικό μου συναίσθημα (congruence) και επιλέγω αν θα το επικοινωνήσω και πως θα το επικοινωνήσω με γνώμονα το situational empathy/
Απο την θέση ενός απλού άνθρώπου που παρατηρεί τον εαυτό του και μόνο , θεωρώ οτι η ενσυναίσθηση προκύπτει απο την παρατήρηση ....... Παρατήρηση και κατανόηση της συναισθηματικής κατάστασης του άλλου αλλα και της δικής μας .
Αν δεν αφήσουμε τα συναισθήματα τα δικά μας να μας κυριευσουν , αναγνωρίζοντας ποια είναι και που οφείλονται και ταυτόχρονα δεχτούμε συναισθήματα και σκέψεις του άλλου προς επεξεργασία και κατανόηση , και αφήσουμε χώρο για αυτές τις δύο πραγματικότητες στο μυαλό μας , νομίζω οτι φτάνουμε στην ενσυναίσθηση χωρίς να υπάρχει ταυτιση .
Δεν θέλουμε να καταπιέσουμε κατι ή κάποιον , στόχος είναι απλά η κατανόηση της δικής μας πραγματικότητας και του άλλου και κάτω απο αυτό το πρίσμα η οπτική μας αλλάζει , καθώς αντιλαμβανόμαστε τη σχετικότητα της κάθε συναισθηματικής κατάστασης λόγω διαφορετικής θέσης παρατηρητή .
Προσπαθούμε με άλλα λόγια να δούμε τα πράγματα απο ψηλά , βλέποντας και εμάς και τον άλλον ταυτόχρονα και βγαίνοντας απο τα στενά πλαίσια της δικής μας συναισθηματικής κατάστασης .
Στην ενσυναίσθηση νομίζω δεν βλέπεις τα πράγματα από ψηλά. Τα βλέπεις \"από μέσα\". Έτσι το νιώθω. Όταν αποστασιοποιούμαι (το προσπαθώ, δεν το καταφέρνω πάντα) τα βλέπω λίγο απ\'το πλάι, αλλά ουσιαστικά είμαι ακόμη βυθισμένη στο συναίσθημα.
Νομίζω οτι αυτή η εικόνα του Νίκου περιγράφει ακριβώς αυτό που λες Μάγδα. Τα πόδια βουτάνε, δεν μένουν απέξω. Πολύ παραστατική εικόνα, για μένα είναι ένας πολύ ξεκάθαρος ορισμός της ενσυναίσθησης.Quote:
Originally posted by NikosD.
Με άλλα λόγια, έχω το ένα πόδι στον δικό μου κόσμο και το άλλο πόδι στον κόσμο του άλλου. Εάν βουτήξω και τα δυο πόδια μέσα στον κόσμο του άλλου, τότε μιλούμε για ταύτιση. Αν αφήσω και τα δυο πόδια απ έξω, τότε δεν συναισθάνομαι.
Εχω την αίσθηση οτι στόχος είναι και η κατανόηση και για να το κάνεις αυτό πρέπει να κρατήσεις και μια αποσταση απο το συναίσθημα και το δικό σου και του άλλου .
Οταν το μόνο που κάνεις είναι να νιώθεις και τελος , δεν μπορείς να βοηθήσεις κανέναν (ουτε τον άλλον ούτε τον ίδιο σου τον εαυτό )
Για μένα είναι λίγο διαφορετικό. Δεν νιώθω μόνο αλλά δεν κρατάω και απόσταση από το συναίσθημα. Θα έλεγα οτι αυτά τα πόδια που βουτάνε στους δυο κόσμους, βουτάνε μέσα ολόκληρα, δηλαδή σαν ένα σύνολο σώματος, μυαλού και συναισθήματος. Με αυτό τον τρόπο, νιώθω το συναίσθημα αλλά ταυτόχρονα υπάρχει και το μυαλό που παρατηρεί. Αυτό με βοηθάει να μην βουλιάξω στο συναίσθημα.
Είναι μια λεπτή ισορροπία πάντως, τουλάχιστον για μένα. Χάνεται και βρίσκεται, δεν είναι κάτι σταθερό και άκαμπτο.
Αυτο μάλλον εννοώ και εγω .........
Προφανώς και δεν είσαι απλά εξωτερικός παρατηρητής , απλά πρέπει να αφήσεις χώρο και στην παρατήρηση και στο συναίσθημα ............και του άλλου και του εαυτού σου .............
Μ\' αρέσει όπως το περιγράφεις!!! Κι εδώ κολλάει και η ισορροπία που έλεγα πρίν. Σαν το ζογκλέρ που παίζει με πολλα μπαλάκια και φροντίζει να μην του πέσει κανένα κάτω!Quote:
Originally posted by Kleiw
Αυτο μάλλον εννοώ και εγω .........
Προφανώς και δεν είσαι απλά εξωτερικός παρατηρητής , απλά πρέπει να αφήσεις χώρο και στην παρατήρηση και στο συναίσθημα ............και του άλλου και του εαυτού σου .............
:)
Η προσωπική μου αποψη είναι πως η ενσυναίσθηση λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο τόσο σε μια φιλική σχέση όσο και σε μια σχέση θεραπευτή- θεραπευόμενου (από την καρέκλα του ψυχολόγου δηλαδή)
Για να υπάρξει ενσυναίσθηση θα πρέπει βέβαια να υπάρχει η γνησιότητα, όπως ήδη αναφέρθηκε, και από τους δύο εμπλεκόμενους. Και αυτή η γνησιότητα σημαίνει να αποδέχεται ο καθένας τον εαυτό του, να αποβάλλει όλα τα προσωπεία που χρησιμοποιεί (που λέγαμε και στο \"Θέατρο Ζωής\") να συνειδητοποιεί και να αποδέχεται τα συναισθήματα και τις εμπειρίες του. Να είναι δηλαδή αυθεντικός, διάφανος και ειλικρινής απέναντι στον άλλον.
Συγκεκριμένα, ο ψυχολόγος ή ο εκάστοτε φίλος που πάιζει το ρόλο του ψυχολόγου στη φιλική σχέση, για να πετύχει την ενσυναίσθηση πρέπει να βρει το νόημα πίσω από αυτό που ακούει από τον άλλον σε μια δεδομένη στιγμή. Να \"διαβάσει ανάμεσα στις λέξεις\" δηλαδή και να το κοινοποιήσει αυτό και στον άλλον με κάποιο τρόπο. Όχι απαραίτητα με λόγια αλλά ακόμη και με μια ματιά, με τη γλώσσα του σώματος.
Για παράδειγμα, εγώ το αντιλαμβάνομαι ως εξής:
Βγαίνω για καφέ με την καλύτερή μου φίλη. Αυτή είναι άνθρωπος που δεν ανοίγεται πολύ, δεν βάζει βιτρίνα το τι νιώθει και πρέπει να σκαλίσω πολύ βαθιά για να το καταλάβω (ή τουλάχιστον αυτό χρειαζόταν να κάνω πριν μάθω ότι έτσι πρέπι να την αντιμετωπίζω) κάποια στιγμή πετάει ένα ξεκάρφωτο:
\"Χθες είδα την.....στο τάδε μαγαζί .Ξέρεις ότι είχα να τη δω από τότε που μαλώσαμε, έτσι? Εσύ τι έκανες χθες?Πού πήγες?\"
Και ΒΕΒΑΙΑ δεν περιμένει να της απαντήσω τι έκανα χθες. Δεν θέλει να μάθει που πήγα αλλά θέλει να καταλάβω τι ένιωσε όταν είδε την τάδε, που είχε να τη δει από τότε που μάλωσαν. Και θελει επίσης να καταλάβω και πώς ένιωσε αυτή όταν την είδε. και θέλει να μην τη ρωτήσω ίσως στα ίσια αλλά να της αφήσω χώρο να μου πει από μόνη της αυτά που θέλει. Εκείνη την ώρα ξέρω ότι αν τη ρωτήσω \"και πώς ένιωσες? θυμώμένη μάλλον, ε?\" το έχω χάσει το παιχνίδι. Δεν προκειται να μου απαντήσει \"ναι\" ακόμη κι αν ψοφάει να το πει.
Ο άλλος πάντα χρειάζεται το χώρο του για να αναπνέει, να μπορεί να κινείται χωρίς να νιώθει πως είναι ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ. και για να γίνω πιο ξεκάθαρη...Θέλουμε να μπορούμε να μιλάμε ΠΙΣΤΕΥΟΝΤΑΣ ότι αυτός που μας ακούει δεν μας ακούει μέσα από τις δικές του σκέψεις, αλλά προσπαθεί να μας άκούσει μέσα από τις δικές μας.
Σε κάτι τέτοιες καταστάσεις, και όχι μόνο, χρειάζεται να μπορόύμε να κοιτάξουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια του συνομιλητή μας. Και ακόμη καλύτερο είναι όταν μπορούμε πάντα να το κάνουμε αυτό.
Πιστεύω πώς τόσο η σχέση ψυχολόγου- πελάτη, όσο και μια απλή διαπροσωπική σχέση, βασίζονται σε μια βαθύτερη φιλική σχέση. Και έχω την εντύπωση ότι αυτές οι φιλίες στις οποίες οι συντελεστές της λειτουργούν με ενσυναίσθηση, είναι οι πιο βαθιές και πετυχημένες. Πρέπει να εδραιωθεί μια σχέση επμπιστοσύνης, ασφάλειας και ειλικρίνειας για να δουλέψουν ΟΛΕΣ οι σχέσεις, ερωτικές, φιλικές, θεραπευτικές κ.ο.κ.
Αλλά, επίσης, έχω και μια άποψη που δεν είμαι σίγουρη αν είναι σωστή.Και θα ήθελα τη γνώμη σας.
Για να πετύχουμε αυτή τη γνησιότητα, την αυθεντικότητα και τη συμφωνία με τον εαυτο μας (δηλαδή, αφήνω τον άλλον να γνωρίσει πού βρίσκομαι συναισθηματικά και, όπως είπε ο Νίκος, αποφασίζω αν θέλω να επικοινωνήσω αυτά τα συναισθήματα και με ποιο τρόπο θα το κάνω) Έχω την εντύπωση όμως για να πετύχουμε αυτή τη γνησιότητα πρέπει να δουλέψουμε πρώτα σοβαρά με τον εαυτό μας, να αποδεχθούμε τον \"εαυτό\" μας και να ωριμάσουμε.
Είναι σωστό αυτό, έτσι δεν είναι?
Πρέπει να μάθω τον εαυτό μου, να τον αποδεχτώ και μόνο τότε θα είμαι αρκετά διάφανη, ειλικρινής και αυθεντική ώστε να καταφέρω να βοηθήσω τον άλλον, να τον κατανοήσω και να τον αποδεχτώ, να του δώσω ένα \"προτυπο\" για να πετύχει κι αυτός την αυθεντικότητα και τη διαφάνεις απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό.
Έτσι δεν είναι?
Νομίζω οτι δεν μπορείς να δώσεις στον άλλον κάτι που δεν έχεις πρώτα δώσει στον εαυτό σου. Πιστεύω οτι όσο περισσότερο κατορθώνει κανείς να προσφέρει αυτός ο ίδιος στον εαυτό του ενσυναίσθηση, αυθεντικότητα και αποδοχή, τόσο περισσότερο θα γίνεται ικανός να την προσφέρει και στους άλλους. Για μένα είναι μια διαδικασία που δεν έχει τέλος.
και για μένα η ενσυναίσθηση αποτελεί σημαντική συνθήκη μέσα στην ψυχοθεραπευτική σχέση. προσωπικά με καλύπτουν αρκετά οι απαντήσεις του ΝίκουD σχετικά με το θέμα.και στις διαπροσωπικές σχέσεις είναι καλό να υπάρχει.
αυτό όμως που με προβλημάτισε liberchild στο ερώτημα σου είναι οτι δείχνεις να θες να την \"εφαρμόζεις\" και στις διαπροσωπικές σου σχέσεις. προσωπικά δε συμφωνώ με αυτό. ή τουλάχιστον να το κάνεις πάντα.
κάτσε να το θέσω πιο σωστά για να βγει κάποια άκρη.
θεωρώ ότι σε κάποιες περιπτωσεις είναι καλό να λειτουργούμε έτσι στις διαπροσωπικές μας, αλλά τις περισσότερες όχι.
στην ψυχοθεραπεία βλέπουμε το συναίσθημα του πελάτη και έχουμε επίγνωση του δικού μας συναισθηματος και διαλέγουμε εάν θα το επικοινωνήσουμε ή όχι στον πελάτη μας. στις διαπροσωπικές μας σχέσεις θεωρώ ότι τις περισσότερες φορες πρέπει να το επικοινωνούμε.
με άλλα λόγια ζήσε το συναίσθημα σου και αστο να βγει. ζήσε τις σχέσεις σου με τους άλλους σαν να μην ήσουν ποτε ψυχολόγος. ζήστην αυθεντική όπως είναι. προσωπικά πιστευώ ότι θα κερδίσεις πιο πολλά από να μπλοκάρεσαι μέσα στο ρόλο του ψυχολόγου με τις φίλες και τους φίλους ή το χειρότερο με την ερωτική σου σχέση.
ασε το θυμό, τη θλίψη, τον έρωτα να σε πλημμυρίσει...είναι σημαντική εμπειρία.
......... και ελευθερία .
Φυσικά και δεν μπορούμε να παίζουμε συνέχεια τον ψυχολόγο στις σχέσεις μας ....... αυτό που πρέπει είναι να είμαστε ανθρώπινοι ....... και ο άνθρωπος πότε έχει την Α συμπεριφορά , πότε την Β , πότε την Γ ........... (και τα γράμματα της ΑΒ δεν επαρκούν για την αρίθμηση)
Ο άνθρωπος που φτιάχνει εναν ιδανικο ρόλο και τον παίζει καθημερινά , καταπιέζεται ....
Ελευθερος πρέπει να επιλέγει την εκάστοτε φορά το κουστούμι του ....... και να το αλλάξει στη μέση της σκηνής ή να το σκίζει , ανάλογα με την επιλογή του .........
Ομως , μέσα στην φύση μας είναι και η επικοινωνία ......... δεν κάνουμε σε κανέναν χάρη ........
Και εξηγώ ( απαντώντας στον προβληματισμό σου Ειρηνέτα ) :
Δεν θεωρώ οτι πρέπει να είμαστε οι ίδιοι ώριμοι , για να βοηθήσουμε .......
Μπορεί η διαδικασία να είναι αμφίδρομη ......... και τότε την απολαμβάνουμε και οι δυο καλύτερα, γιατί και οι δύο δίνουμε και παίρνουμε ........
Τα λάθη και οι ατέλειες, που θα υπάρξουν , είναι τίποτα μπροστά στα οφέλη και στο δέσιμο που δημιουργείται με το άλλο μέλος της ομάδας ........ εμπιστευόμαστε καλύτερα αυτόν που μας εμπιστευεται και νιώθουμε περισσότερη ασφάλεια όταν είμαστε μαζί με τον άλλον στην ίδια διαδικασία ............
Ολα είναι πιο φυσιολογικά και δεν φοβόμαστε την κρίση , την ανωτερότητα του άλλου .......
Είχα μια φίλη που πορευόμασταν μαζι και το γλυκό έδεσε ..... ακόμη η θύμιση της γευσης του είναι παρούσα .....
Αργότερα είχα φίλη , που είχε πολλά προβλήματα και μου έδωσε ρόλο ψυχολόγου και προσπάθησα με την σειρά μου να την βοηθήσω ......... αλλα το γλυκό δεν έδεσε, διότι δεν με ένιωσε αρκετά κοντά της .......... δεν ήμουν στην ίδια φάση και παρολη την διάθεση μου να βοηθήσω, συναισθηματικά δεν παιρνούσα τα ίδια και αυτό πίστευε οτι ήταν απαραίτητο για να την καταλάβω και να μην κρίνω * ....... για να ρίξει τις άμυνες της , να νιώσει ασφάλεια και να έχουμε επικοινωνία ........
Είχε προσπαθήσει να πάει και σε ψυχολόγο ..... αλλα και αυτόν τον απέρριψε .........
* νομίζω οτι πανω απο όλα αυτό φοβότανε ........ παρόλο που δεν έκανα κρίσεις ........... απλά έγω ήμουν καλά και εκείνη όχι ........