κρίση γάμου ή κατάθλιψη?

καλημέρα και καλώς σας βρήκα,
ευχομαι να βρω γόνιμο έδαφος για συζητήσεις γιατί πραγματικά το έχω ανάγκη.
κάτι δεν πάει καλά με εμένα ή με το γάμο μου. έχω ενα μωρό 11 μηνων, είμαι παντρεμένη, έχω μία ζωή που θα τη ζήλευαν πολλοί, όπως και συμβαίνει, όμως δεν είμαι ευττυχισμένη. για την ακρίβεια είμαι πολύ δυστυχισμένη. έχω πολλή ένταση, φωνάζω (μεγάλωσα σε ένα σπίτι με φωνές), δε μου αρεσει τίποτα (εκτός από το παιδί μου) , δεν μπορώ να περάσω πουθενά καλα. δε θυμάμαι κάποια καλή ανάμνηση εδώ και χρόνια. νομίζω οτι υπάρχει πρόβλημα στο γαμο μου αλλά ο σύντροφός μου λεει πώς έχω κατάθλιψη και να πάω να το κοιταξω.
δεν κάνουμε πράγματα μαζί, παρα ,μόνο σε ό, τι αφορά το παιδί την τελευταία φορα που πήγαμε για ψώνια μαζί γκρίνιαζε όλη την ώρα επειδή δεν του αρέσουν τα ψώνια(είχαμε πάει να ψωνίσουμε για τον ίδιο)
αυτη τη στιγμή είμαστε στο εξωτερικό. είμαι όλη μέρα κλεισμένη στο σπίτι και το πρωί δουλεύω μαζί με το παιδί, όπως μπορώ (πράγμα πάρα πολύ δύσκολο)
το χειμώνα αυτός απουσιάζει λόγω δουλειάς κι εγώ κρατάω το παιδί, δουλευω και κάνω μεταπτυχιακό. σε όλα αυτά με βοηθάει η μητερα μου που με φιλοξενεί.
εχθές μόλις σχόλασε τον έστειλα να πάρει κρέας για τον μπέμπη γιατί εγώ είχα πυρετό και έρχισε να φωνάζει. μου είπε ότι είμαι άχρηστη και ότι φορτώνω το παιδί στη μάνα μου και πώς τωρα ζορίστηκα.
σας λέω λεπτομέριες για να καταλάβετε τον τρόπο ζωής μας, και να βγάλετε τα συμπεράσματά σας.
όταν του είπα πώς δεν πάει άλλο μου είπε πώς το πρόβλημα το έχω εγώ και πρέπει να παω σε ειδικό.
γενικά είμαι απομονωμένη, πλέον δεν έχω πολλές παρεες (ενώ όταν με γνώρισε είχα πάρα πολλές και ήμασταν συνέχεια έξω), θέλω όταν τελειώνω με τις υποχρεωσεις μου (δουλειά παιδί μεταπτυχιακό) να κάθομαι μέσα και δεν έχω όρεξη να δω κανέναν.
Να προσθέσω πώς από τις φίλες μου συμπαθεί μόνο δύο, και γενικά είναι αρκετά ζηλιάρης (πχ δεν παίζει να κάτσει σπίτι με το μωρό κι εγώ να βγω)
να αναφέρω επίσης οτι ο πατέρας μου είναι διπολικός, που δεν παίρνει τα φάρμακά του, και έχω αυτό το άγχος μόνιμα για εμένα, ότι δηλαδή δεν πρέπει αν υπάρχει κάτι να μείνει έτσι μη αντιμετωπίσημο..

είναι κρίμα γιατί έχουμε υπάρξει απόλυτα ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον για χρόνια.
όταν παντρευτηκαμε ήμασταν απόλυτα ίγουροι για την επιλογή μας. γνωριζόμαστε από παλιά αλλά δεν είχαμε ζήσει μαζι.

Γεια σου ice cream! εγω αποτι καταλαβα μπορει οντως να εχεις καταθλιψη αλλα και απ'τα παραδειγματα που μας εδωσες ο συζηγος σου δεν εχει καλη συμπεριφορα απεναντι σου.Ειπες οτι το μωρακι σου ειναι 11 μηνων (να σου ζησει!) μου παει ο νους στην επιλοχεια καταθλιψη.Γιατι δεν κανεις μια δοκιμη να πας σε εναν ψυχολογο η ψυχιατρο? εκτος του οτι θα σε βοηθησει παρα πολυ,θα φυγει και μεγαλο βαρος απο πανω σου με αυτα που θα του/της πεις.

δουλευεισ κανεισ μεταπτυχιακο και μεγαλωνεισ εν παιδι δλδ τι αλλο να κανεισ;

Quote:

---

χθές μόλις σχόλασε τον έστειλα να πάρει κρέας για τον μπέμπη γιατί εγώ είχα πυρετό και έρχισε να φωνάζει. μου είπε ότι είμαι άχρηστη και ότι φορτώνω το παιδί στη μάνα μου

---

Quote:

---

όταν του είπα πώς δεν πάει άλλο μου είπε πώς το πρόβλημα το έχω εγώ και πρέπει να παω σε ειδικό.

---

ειιναι ολοφανερο οτι ο συντροφος σου εχει πολα κομπλεξ κ επειδη αυτοι που εχουν πολα κομπλεξ δε μπορουν να κανουν τιποτα μονοι τους οπιον βλεπουν να ειναι καλυτερος απο αυτους γινετε το κοκκινο πανι για αυτους αρα ειναι προτημοτερο να παει ο ιδιος σε ειδικο αφου μονος του δε μπορει να κανει τιποτα για αυτο τα λεει αυτα.
οσο περισσοτερο αποδεχτει καπιος τον εαυτο του τοσο μεγαλυτερη γινετε η δυναμη του..
αυτος φυσικα δεν εχει αποδεχτει τιποτα απο τον εαυτο του γι αυτο κ τον πειραζουν τα παντα κ οι παντες αφου εχει προσωπικα με ολο το κοσμο.

δε ξερω αν το εχεις καταλαβει ακομα οτι οι ανθρωποι ερωτευονται τον πιο ακαταληλο ανθρωπο για οικογενια αφου οσοι εκαναν πετυχημενους γαμους που κρατησαν ηταν φιλοι κ μετα εραστες κ απλα αν δεν καλυπτε ο ενας τον αλλο τοσο σε εραστες αυτο το παραβλεψαν.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:

Απο καπιον που ειναι ετσι δεν εχεις να περιμενεις τιποτα καλο ετσι δεν απογοητευεσαι κ ολας κ εχεις ψυχικες αντοχες.

το εχω ξαναδει το εργο παμπολες φορες κ το εχω μαθει απ εξω πλεον.

Quote:

---

Originally Posted by elis

δουλευεισ κανεισ μεταπτυχιακο και μεγαλωνεισ εν παιδι δλδ τι αλλο να κανεισ;

---

και εκεινοσ δουλευει μια δουλεια που θελει ταξιδια δλδ τι αλλο να κανει;
επισησ ολο αυτο δεν ειναι τελειο ε χαιρω πολυ ετσι ζουν ολοι με προβληματισμουσ που αμα τ αφησεισ γινονται προβληματα
γουελκαμ του ερθ που λεν και στο χωριο μου

https://www.youtube.com/watch?v=zKVq-P3z5Vg

https://www.youtube.com/watch?v=wuvtoyVi7vY

https://www.youtube.com/watch?v=ILWSp0m9G2U

προτεινε του να επισκευτει 1 ειδικο μπας κ βρει τροπο να τον ηρεμισει (κ θα τον παραδεχτω)

καλησπέρα, ευχαριστώ πολύ για το ενδιαφέρον σας.
γιατί να επισκεφτεί ο ίδιος ειδικό, δεν το καταλαβαινω? αυτός δεν είναι στεναχωρημένος, το αντίθετο θα έλεγα. βασικά, εντάξει έχει ένα θέμα με τα νεύρα του.
όμως το δουλεύει, και έχει κάνει προόδους.
κάποιος ανέφερε κάπου κάτι για "κακό παιδί". το λοιπόν έπεσες πολύ μέσα! ο αντρας μου εήταν πολύ κακό παιδί πριν με γνωρίσει, με ό, τι αυτό συνεπάγεται: ναρκωτικά, διαμονή σε καταλήψεις, παρανομία, άνεργος χρόνια και χρόνια..
όμως κακα τα ψεματα, ένας από τους λόγους που τον ερωτεύτηκα ήαν και η αλητεία που κουβαλούσε!! και απο τότε που είμαστε μαζί προσπαθεί πάρα πολύ! δεν ξέρω αν αντιλαμβανεστε πόσο δύσκολο είναι για κάποιον που είναι ήδη 30 χρονών, και έχει μέχρι τώρα αυτόν τον τρόπο ζωής, να αλλάξει νοοτροπία και να μπει σε μια σειρά.
οστώσο, πολλές φορές νιώθω ότι σκέφτομαι και για τους δυό μας. ότι δεν έχω άλλες αντοχές, ότι είμαι το κεφάλι της οικογένειας...
επίσης, δεν ξέρω, πολλές φορές μιζεριάζουμε χωρίς λόγο με γκρίνιες κτλ...και αυτό που μας μένει μετά είναι η ένταση.. το χειμώνα μένω με τη μάνα μου η όποία επίσης είναι φωνακλού (σε μένα όχι στο παιδί) και ίσως μου είναι βίωμα αυτός ο "τρόπος" επικοινωνίας... προχθές φωνάξαμε μπροστά στο παιδί και μας κοιτούσε μέσα στα μάτια χωρίς να μιλάει...
νιώθω απαίσια αλλά είμαι τόσο κουρασμένη..


Υγ: η Δουλειά που ανέφερα πριν (ότι λείπει λόγω δουλείας) δεν είναι δουλεία αλλά σπουδές. σπουδάζει σε μία σχολή για δύο χρόνια ώστε να πάρει μία ειδικότητα (δεν είχε τελειώσει το σχολείο) και να βρει μία καλή δουλειά (καθ ότι η οικοδομή έχει πεθάνει όπως γνωρίζετε και έχει ημερομηνία λήξης) ζητώ συγνώμη που μίλησα για δουλειά πριν, αλλά φοβήθηκα μην τον φωτογραφίσω.

Επιλόχεια κατάθλιψη έχεις, δεν έχει σημασία που εχουν περάσει 11 μηνες, οι περιπτώσεις ποικίλουν, το έχω περάσει κι εγω και σε καταλαβαίνω. Αλλα απ'οτι διαβάζω δε σε βοηθάει και το κλίμα καθόλου, νευρα ο σύζυγος φωνές και η μητέρα σου. Φαντάζομαι ότι και το περιβάλλον σε κάνει να αισθάνεσαι χειρότερα.
Προσπάθησε να κανεις πράγματα που σε ευχαριστουν και κοιτα τον εαυτό σου και το παιδάκι σου, κλείνε τ'αυτιά σου σε ότι λένε οι άλλοι.

Σωστά τα λέει η Lamya: επιλόχεια κατάθλιψη.
Είναι μεγάλη αλλαγή ο ερχομός του πρώτου παιδιού στη ζωή ενός ζευγαριού και τίποτα δεν σε προετοιμάζει για αυτό.
Εν τω μεταξύ, έχεις πεισθεί από την επικρατούσα μυθολογία, πόσο ευτυχισμένα είναι όλα, πουθενά δε διαβάζεις για το άγχος (πάνε όλα καλά; έφαγε όπως πρέπει, κοιμήθηκε όπως πρέπει; ζεστό μου φαίνεται το μωράκι κλπ), ιδέαν δεν έχεις για τις προτεραιότητες που αλλάζουν και όλα σε βρίσκουν απροετοίμαστη.
Στο δεύτερο παιδί όμως, ήδη τα ξέρεις καλά. Γι' αυτό και είναι λίγες οι περιπτώσεις επιλόχειας στις επόμενες γέννες.
Εστίασε σε ό,τι σου δίνει κουράγιο, σε ό,τι σ' ευχαριστεί και ολα θα πάνε καλά! Ολες σχεδόν τα έχουμε περάσει..

η αλήθεια είναι πώς είμαι αρκετά πεσμένη από τότε που γέννησα αλλά το απέδιδα στην απουσία του συζύγου.
τώρα όμως βλεπω πως συνεχίζεται.
πως αντιμετωπίσατε την επιλόχεια?
πήρατε αγωγή?
πήγα στο κοινοτικο κέντρο ψυσικής υγειας της πόλης μου μια φορά, και μίλησα με τον διευθυντη αλλά με εδιωξε στο 10λεπτο.μου είπε πώς θα πρέπει να δει τα αποτελεσματα του τεστ προσωπικότητας που είχα κάνει για τη δουλειά (τα είχα κάνει προτού κανω το παιδί ομως)

Οχι εγώ προσωπικά δεν πήρα τίποτα, ηταν μια φάση και πέρασε. Και δεν κατάλαβε επίσης και κανείς τίποτα. Επειδη και μένα ο άντρας μου έλειπε σχεδόν ολόκληρη μέρα απο το σπίτι και γυρνούσε φυσικά κουρασμένος οπότε που χρόνος ν'ασχοληθεί μαζί μου. Τότε έμενα και μακρυά απο τους δικούς μου, οπότε το πάλεψα μόνη μου!

Αν σε βοηθάει αυτό, έκανα μια λίστα με πράγματα που μ'αρέσουν.. πχ μαγειρική (επιχειρούσα δύσκολα φαγητά και γλυκά), άκουγα μουσική, διάβαζα βιβλία, κατέβαζα ταινίες. Τέτοια πράγματα που απασχολούσαν το μυαλό μου.
Είχα περάσει και σε μικρη ηλικία κατάθλιψη και σε μια προσπάθεια να ξεφύγω και ν'ασχοληθώ με κάτι καινούργιο ξεκίνησα μαθήματα κιθάρας.

Kι εγώ μόνη το πέρασα. Και να συγκρούονται όλα μέσα μου.. Η θλίψη, η ενοχή γιατί ένιωθα θλίψη, η χαρά για το μωρό, όλα..
Εκανε όμως τον κύκλο του και πέρασε.
Εμένα με βοήθησε πολύ το διάβασμα. Ανέκαθεν ήταν ένα από τα μεγάλα μου στηρίγματα, οπότε στράφηκα σ' αυτό.

δεν ξέρω , έχει περάσει αρκετός καιρός.
δεν σκέφτομαι όλη μέρα το παιδί, νιωθω μία θλίψη για όλους τους τομείς της ζωής μου και μία ανεπάρκεια.
οντως ίσως ο χρόνος για τον εαυτό μου να βοηθούσε αλλά δεν υπάρχει. επιπλέον έχω μάθει να σκέφτομαι πρώτα για τους άλλους και μετά για εμένα. ειδικά τώρα με τον μικρό.

σας ευχαριστω και πάλι για τα μηνύματα, ήδη είμαι κάπως πιο ήρεμη..

μ αφηνεισ να σ πω;

επειδη βλεπω δεν απαντασ θα σ πω οτι το να δινεισ καποια στιγμη σε κουραζει
πρεπει και συ να περνεισ ειτε θα αλλαξεισ και θα γινεισ ολιγαρκησ ειτε θα αλλαξουν οι αλλοι και θα αρχισουν
να δινουν κατ εμε γνωμη μου ειναι εγω αυτο εκανα να αλλαξεισ εσυ και να γινεισ ολιγαρκησ και καποια στιγμη
ο περιγυροσ σου θα καταλαβει και θα γινουν πιο δοτικοι
δε ξερω αν βοηθαω

έτσι είναι.. πρέπει κι εγώ να ευχαριστίέμαι με αυτά που έχω, αλλά και να προφυλασσω τον εαυτό μου και τα όριά του.. τα οποία δυστυχως δεν μπορώ να διακρίνω πάντα.

ενταξει αυτο μια ζωη θα το χεισ καποιεσ φορεσ παρασυρεσαι απο το συναισθημα
καποιεσ απο τη στιγμη γενικα ετσι ειναι η ζωη πρεπει να το δεχτεισ αυτο